დაშლამდე
არავინ არ არის.
ოთახი თეთრია და ცარიელი,
შენ ამ ოთახში ხარ –
შენი ხმელეთი ეს იატაკია,
შენი წყალია მისი სიმშრალე –
შენს ღიმილს დაბნეულობა ჰქვია.
ვინ დაუჭიმა ტკივილს სიმები,
რომ უფრო მკვეთრი გამხდარიყო
მისი ხმა შენში?
არავინ არ არის, ვინც განუგეშებს,
გადაგეხვევა –
ამ ოთახს ხელები რომ ჰქონდეს
ყელში წაგიჭერდა,
სულში კედლებს ჩაგიშენებდა…
არავინ არ არის.
როგორი პატარა ჩანხარ
საკუთარი ტკივილების ცათამბჯენიდან…
დაშლა
სულ მთლად თეთრია ეს ოთახი
ერთ ლაქასაც ვერ ნახავ მის კედლებზე –
არ აქვს ფანჯრები
არ აქვს კარი და არ აქვს ჭერი
შუაგულში მრგვალი მაგიდაა
და ერთი სკამი –
ოთახის კუთხეში ზის ახალგაზრდა კაცი,
რომელსაც სიკვდილის შიში აწერინებს
უმსგავსო ლექსებს…
ნუთუ მას მართლა სჯერა
რომ ერთხელაც –
მისი ლექსები გაფრინდებიან იქ,
სადაც „კარი“ ნიშნავს – ღიას,
ხოლო „კედელი“ –
ასეთი სიტყვა იქ არ არსებობს…
დაშლის შემდეგ
რაღაცნაირი სიტყვაა “ჩიტი”
სწორად შერჩეული ბგერებით –
როდესაც ამბობ
ბაგეებსაც კი არ კუმავ,
ხელს არ უშლი,
შენი პირიდან ამოფრინდეს,
როგორც ბუდიდან.
რაღაცნაირი სიტყვაა “ადამიანიც”,
როდესაც ამბობ
თითქოს მიწას უსინჯავ გემოს
ამბობ და ამ დროს
შენი პირის ღრუ
წაბლის ფიცრებით ამოჭედილი
კუბოა, კუბო…
…
ჩიტს რომ ადამიანი ერქვას,
შეძლებდა კი
ამ მინდვრების გადაფრენას ?
ან მე,
ადამიანს,
რომ მერქვას ჩიტი –
ისევ გამითბობდა ზამთარი სულს ?
…
თითქოს არაფერი
სახელები შევცვალე მხოლოდ,
მაგრამ როგორი სიმსუბუქე
ვიგრძენი წამით…
ტოპოგრაფია
რომ შემეძლოს,
ჩვენი სულების საერთო რუკას
შევადგენდი –
დავინახავდი,
სად ფარავს შენი გულგრილობის ოკეანე
ჩემი იმედების ხმელეთს
*
დიდი ხანია,
ძველ, მინის ლამფას
სალიარის ნაცვლად,
სისხლს ვუსხამ ჩემი ვენებიდან
და ლეიკემიურ, ცარიელ კედლებს
წითლად ვანათებ –
დიდი ხანია,
ცაზე გათიშული თირკმელივით
ჰკიდია მთვარე,
და ვარსკვლავები ციმციმებენ,
როგორც შარდის წვეთები –
დიდი ხანია,
გადმოჰყურებენ ვარსკვლავები ადამიანებს,
როგორც შორეულ,
უცხო სხეულებს –
ჩვენ კი გაშლილ მინდორზე ვწვებით
და ათასობით ვარსკვლავს ჩვენს ოცნებებზე
ვესაუბრებით…
*
რომ შემეძლოს,
შევადგენდი
ჩვენი სულების საერთო რუკას
დავინახავდი,
სად კვეთს შენი სურვილების გრძედი
ჩემი ოცნებების განედს –
ნუთუ არსად არ ერთდებიან
ჩვენი მდინარეები,
ნუთუ სხვადასხვა ზღვისკენ
მიჰყავს კალაპოტს
მათი თხევადი სული ?!
© “არილი”