ბიჟან ჯალალი ქართულ ენაზე პირველად იბეჭდება.
მთარგმნელი
* * *
სინამდვილე რა ძვირფასია:
გინდ მაშინ, როცა ფოთლის ჩრდილია – კედელზე
და გინდ მაშინ, როცა მზეა – ზეცაში.
* * *
ვიცი ჩემი დასასრული:
უიმედობის წყლით გამბანენ,
უნატვრებო მიწაში ჩამაწვენენ,
მარტოსულობის ცას მიმაბარებენ.
* * *
ლექსი
ჩემი ღეროთი და ფესვით
დავარწყულე,
ხედ იქცა და
ჩემს სიკვდილს
ჩრდილი დააფინა.
* * *
ყველაფერი მიედინება, როგორც ცრემლი
და უკან არ ბრუნდება.
ჩვენ ვრჩებით და
დანარჩენი ცრემლები და
დანარჩენი მარტოობანი.
* * *
ყველაფერი ლექსმა წარეცხა:
შენი ნაფეხურიც,
კედელზე დარჩენილი შენი ღიმილიცა
და ჩემი ხმაც წაიღო –
სიტყვათა უფსკრულამდე.
* * *
თითქოს ქაღალდი სარკე იყოს
და უკან მიბრუნებდეს
იმას,
რაც დამიკარგავს.
* * *
ლექსი
იქ იწყება,
სადაც
მთავრდება
ყველაფერი.
* * *
მე ჩემი ბედისწერა
ქაღალდზე ვითამაშე
და ცხოვრება
რამდენიმე ლექსში
წავაგე.
* * *
მე მსოფლიოდან უკან დავიხიე
ირანის საზღვრებში,
ირანიდან უკან დავიხიე
თეირანის საზღვრებში,
თეირანიდან უკან დავიხიე
დარუსის საზღვრებში
და ჩემს სახლშიც
უკან დავიხიე
საკუთარ ლოგინამდე.
* * *
ჩვენს ზრახვათა მიღმა
დაფარულია დიადი ზრახვა.
ხეთა ფოთლებში
ლურჯი ცა მოჩანს.
* * *
სადაც კი
ფეხი დავაბიჯე,
ყველგან ლექსია.
განა ლექსი
მინდვრად იქცა
და მე, ვით ქარი,
ველზე მივქრივარ.
* * *
სიკვდილს ვერ გავასწრებთ.
მაშ, სად გვეჩქარება?
* * *
ვიღაც ფანჯრიდან მომესალმა და მომიკითხა.
ხურმის ხის ერთი ტოტი იყო –
ქარით რხეული,
ირწეოდა
და ფოთოლთა სიმწვანეში
მზეზე ბრწყინავდა.
* * *
დილის ხუთია
და ხეები ფერმოციაგე ცის სივრცეში
ჯერაც ისევ შავად მოჩანან.
ჩიტი მღერის ფოთლისა და ტოტის წყვდიადში,
ეგებ: ხეთა გასაღვიძებლად.
* * *
ლექსო, გული დაწყვეტილი მსურს,
ენა – მეტყველი…
* * *
მე მხოლოდ
სამყაროს ერთი ნაჭერი
მინდოდა
ხელისგულივით
ანდა ღრუბლის ფთილასავით.
მე მხოლოდ სამყაროს
ერთი კუთხე მსურდა,
რათა
მთელი სამყარო მქონოდა.
* * *
პოეტი ბრმაა.
სამყაროს გულის თვალებით ხედავს.
* * *
ყოველ წამს
ჩემი მარტოობიდან ვკრთივარ
ვარსკვლავივით.
და ყოველ
წამს ჩემს მარტოობაში
მზესავით ვიძირები.
* * *
ჩემი სხეული
მიწას შეერთვის,
სული კი
ყვავილივით
ცაში გაიშლება.
* * *
ჩემი ფიქრი
სამყაროს ფეხებთან
ყვავილივით იფურცლება
ანდა ქვემოთ ცვივა
შემოდგომის ფოთოლივით.
* * *
მარტოდმარტო ვარ:
არც ყვავილი მაქვს ხელში,
არც – ყავარჯენი,
არც გუშინდელი წარსულში
და არც მომავალში ხვალინდელი.
* * *
დავინაცროთ
საკუთარ ცეცხლში
და ნაცარი
ერთი ფრთის მოქნევით
ქარში მიმოვფანტოთ.
* * *
რა უბიწოდ ცვიოდა
წყალი
პატარა ჩანჩქერიდან
და რა კისრისტეხით მირბოდა
დასასვრელად.
* * *
ჩემი სიყვარული
ვერცერთ თარგს ვერ მოერგო
და სამუდამოდ
შიშველი დამირჩა.
* * *
რა ვრცელი იყო შენი მზერა,
რომ იქ ზღვა ღელავდა,
მე კი ამ ზღვაში
ვცეკვავდი და ვტივტივებდი
პატარა ნაფოტივით.
* * *
ლექსი
ყურძნის მტევანია,
ბროწეული მარცვალ-მარცვალი,
მზე მის ყოველ წიბოში ბრწყინავს.
* * *
ბედნიერების ვარდებმა
გამაბრუეს,
ხელები კი
ვარდის ეკლებმა
დამისისხლიანა.
* * *
ფესვმოკვეთილი ვარ
ღეროს კიდეზე.
გზა არც მიწისკენა მაქვს,
არც ზეცისაკენ.
* * *
სინამდვილეს რა მოვუხერო,
თან მწარე რომ არის,
თანაც ტკბილი…
სინამდვილეს რა მოვუხერხო,
რომელიც ისე მყავს,
ვით გველი უბეში
ან ყვავილი ღილ-კილოში.
* * *
ცხოველთა ქცევის
უბრალოებასა და პირდაპირობას შევეჩვიე
და ადამიანთა ქცევის
სირთულისა და ბუნდოვანებისა
მეშინია.
* * *
თქვენ გზა მიჩვენეთ,
ყვავილებთან რომ მიდიოდა,
მე კი ამ გზაზე
ნანგრევები გამოვიარე.
* * *
ნათელზე ვფიქრობ,
ჩრდილივით რომ უკან დამყვება.
* * *
ტყემლის ხის ტოტი
თითქოს უკან ჩემს ფიქრს მოჰყვება:
კედლის თავიდან გადახრილა
და ტოტ-ფოთოლი
ქუჩისაკენ გადაუყრია.
* * *
შესაძლებლობებმა
სახეში შემომცინეს და
გვერდი ამიარეს.
მხოლოდ შეუძლებლობებსღა
მოვეჭიდე.
* * *
მე, ჩაის ჭიქა და ლამბაქი –
სამივენი ერთადა ვართ
და… სამივე ჩვენგანი – მარტო.
* * *
დღეს,
სისხამ დილით,
სამყარო რომ ხელ-პირს იბანდა,
მეც იქ ვიყავი.
* * *
შენი ხელები
ზღვის ტალღებივით
ჩემი სხეულის ნაპირებზე
მელამუნება.
* * *
რატომ დასრულდა ყველაფერი.
მზე, რომელიც ჯერ არ წასულა…
და სიტყვებსაც ჯერ ისევ ღვიძავთ.
* * *
იმ დროს, როცა შევიმეცნებთ,
თუ როგორი უმეცარნი ვართ,
თითქოს ელვა კაშკაშებს ცაში.
* * *
ენა ტაძარია
და ყოველი კარგი ლექსი –
სარკმელი ტაძარში.
* * *
ქვეყანა მიდიოდა
და რა სწრაფად მიდიოდა,
მე კი ტკბილ სიზმარში
ზედ ვიყავი ამხედრებული.
* * *
ერთგვარი არსებობაა
სიტყვებში არსებობაც,
როგორც თევზები
ცოცხლობენ
მდინარეში.
* * *
ხე ვარ ზამთარში,
უფოთლებო,
მიუსაფარი,
გაზაფხული ჯერაც გზაშია,
მე კი ზამთრიდან ზამთრად დავდივარ.
გაგიშვი,
როგორც შველი ველზე,
პეპელა ქარში
და ვიცოდი,
რომ ჰაერისა და ქარის ხელი
თან წაგიყვანდა.
* * *
ყველაფერი შენი ტანის გარშემო ბრუნავს,
ყველაფრი შენი სიყვარულით ტრიალებს –
ხომალდები,
მორევში რომ ტივტივებენ
ხმელი ხეები,
ქარიშხალში რომ იმსხვრევიან.
* * *
სამყარო
დიდი გალიაა.
ჩიტები
ხეთა ტოტებზე ჩამომსხდარან.
* * *
ერთ დღესაც ღმერთები იტყვიან:
გახსოვთ,
რა დიდებული ხუმრობა იყო,
სამყარო
რომ არსებობდა
და როცა ჩვენ ღმერთები ვიყავითო…
* * *
სამყარო სიტყვათა ნანგრევებია
და ჩვენ, ამ ნანგრევებში მოყოლილნი,
ხელ-ფეხს ვასავსავებთ.
* * *
ვაი, ჯოჯოხეთს
რა ჩახჩახა სივრცეები აქვს,
რადგან უქრობი
ცეცხლის ალით განათებულა.
* * *
უქონელი ვარ,
როგორც კენჭი,
წყალი მედინი,
ან ვით ყვავილი
ველისპირას გადაშლილი,
ქარში რომ მიფრენს.
* * *
ჩვენ ყველანი სიმღერას ვმღერით:
ყველა ჩვენგანი თავისებურს, თავის ენაზე:
ფოთოლი თავის სიმწვანეთი,
პეპელა ფრენით,
ჩვენ ყველანი სიმღერას ვმღერით,
ყველა ჩვენგანი ჩვენ-ჩვენს ენაზე:
ბულბული სტვენით,
ვარდი სიცილით,
წყალი დინებით
ჩვენ ყველანი სიმღერას ვმღერით
ჩვენ-ჩვენს ენაზე:
სამყარო ბრუნვით,
ჩვენ – საფიქრალ-საწუხარით
სხვადასხვაფერ სიკვდილსა და ცხოვრებაში
ვიხოცებით და ვიბადებით.
* * *
კატის უსაზღვრო ცნობისწადილი
ძაფის გორგალისადმი
და გაკვირვება რაღაც უცხო თავბრუდამხვევით,
რომელთან შეთამაშებაც
უარეს თავბრუს გახვევს.
* * *
დღეებს ვფანტავ
ხორბლის მარცვალივით
და ბედისწერის ნაყოფს ვიმკი.
* * *
ჩვენ გვგონია, ყველაფერი
ჩვენთვის არისო,
მაგრამ, არა…
ყველაფერი თავისთვისაა.
* * *
მუდამ გამოუთქმელია
სიტყვა “სიყვარული”,
ყველა ენაზე ვიმეორებ,
ის კი მაინც უთქმელი
რჩება.
* * *
მთელი
ჩემი არსებობა
პეპლად იქცა
და მიფრინავს
არარსებული
ყვავილისაკენ…
* * *
შიმშილისა და
წყურვილისათვის
პური და წყალი
არ მითხოვია,
მხოლოდ ჰაერს,
ჰაერს გთხოვდი
ყვირილისათვის.
სპარსულიდან თარგმნა
გიორგი ლობჟანიძემ
© „ლიტერატურა – ცხელი შოკოლადი“