პროზა

ეკა ღა­ღა­ნი­ძე – სტუმარ-მასპინძე­ლი

­­­

მას

ნო­ემ­­რის თვე­ში ხუთ­სარ­თუ­ლი­­ნი სახ­ლის სარ­დაფ­ში მცხოვ­რე­ბი გი­ჟი სო­ნას მე­გო­ბა­რი ხუ­თი კა­ტი­დან ერთ-ერ­თი ხე­ზე აძვ­რა და ვე­ღარ ახ­ერ­ხებ­და ჩა­მოს­­ლას. ჭრე­ლი ფუშ­ფუ­შა გუნ­და ბრჭყა­ლე­ბით ებ­ღა­­ჭე­ბო­და მსხვილ ტოტს და სა­შინ­ლად ჩხა­­და. კა­ტის და­დარ­დი­­ნე­ბუ­ლი პატ­რო­ნი ბუტ­ბუ­ტი­თა და გრძე­ლი ჯო­ხის ქნე­ვით ხეს გარ­შე­მო უვ­ლი­და. ხან ჯოხს უკ­­კუ­ნებ­და, ხა­ნაც ჯაჯ­გუ­რით ცდი­ლობ­და ალ­ვის ხის შერ­ხე­ვას. ბავ­­ვებ­მა მი­­ნე­ბეს თა­ვი ბურ­თის თა­მაშს და სო­ნას­თან ერ­თად გარს უვ­ლიდ­ნენ ხეს “ფი­სო, ფი­სო, ჩა­მო­დი”-ს ძა­ხი­ლით. რამ­დე­ნი­მე დღის ხვეწ­ნამ არ გაჭ­რა. შე­ში­ნე­ბუ­ლი კა­ტა კენ­წე­რო­საკნ მი­­წევ­და და კვლავ აგრ­ძე­ლებ­და ჩხა­ვილს, რაც ღამ-ღა­მო­ბით ძილს უფრ­თხობ­და კორ­პუ­სის მცხოვ­რებ­ლებს. სა­ბო­ლო­ოდ ბავ­­ვე­ბის მშობ­ლე­ბი იძ­­ლე­ბუ­ლი გახ­­ნენ, აქ­ტი­­რად ჩაბ­მუ­ლიყ­­ნენ კა­ტის გა­დარ­ჩე­ნის კე­თილ­შო­ბი­ლურ საქ­მე­ში. ხელ­და­ხელ შე­იქ­­ნა ჯერ ფონ­დი, მე­რე გეგ­მა. მო­იყ­ვა­ნეს ამ­წე და სპეც­ტან­საც­­ლი­­ნი მუ­შა კარ­გა­ხანს ექ­­ჩე­ბო­და ტოტ­ზე ბრჭყა­ლე­ბით ჩაბღა­­ჭე­ბულ კა­ტას, რა­თა შემ­­გომ უკ­ვე ტა­შით და­ჯილ­დო­­ბუ­ლი ძირს დაშ­ვე­ბუ­ლი­ყო, კომ­ბი­ნი­ზო­ნი ამ­­ყად და­­ფერ­თხა და მან­ქა­ნის კა­ბი­ნი­დან ენ­ერ­გი­­ლად ექ­ნია ხე­ლი ჟი­ვი­ლით გა­მო­დევ­ნე­ბუ­ლი ბავ­­ვე­ბი­სათ­ვის.

ნო­ემ­­რის თვე­ში მე­ზობ­ლე­ბი ღი­მი­ლით ულ­­ცავ­­ნენ ერთ­მა­ნეთს კა­ტის გა­დარ­ჩე­ნას, ნელ-ნე­ლა იშ­ლე­ბოდ­ნენ და უბ­რუნ­დე­ბოდ­ნენ ღა­მის მშვი­დო­ბი­ან ძილს.

* * *

უკ­ვე სა­და­ვო აღ­­რაა ეს გა­რე­მო­­ბა და სტა­ტის­ტი­კუ­რი მო­ნა­ცე­მე­ბიც ად­ას­ტუ­რე­ბენ – მსოფ­ლი­­ში ყვე­ლა­ზე სტუ­მარ­­მოყ­ვა­რე ერი ქარ­­ვე­ლი ერია. ქარ­თუ­ლი ოჯ­­ხი, რო­მე­ლიც არ­ქა­ულ ად­ათ-წე­სებ­ზე და­ფუძ­ნე­ბით იქმ­ნე­ბა, სა­­კუ­ნე­­ბით ინ­არ­ჩუ­ნებს მხო­ლოდ მის­­ვის და­მა­ხა­სი­­თე­ბელ სა­­მა­ყო თვი­სე­ბას – სტუ­მარ-მას­პინ­­ლო­ბის ჩვე­ვას. სტუმ­რის მი­ღე­ბა-დახ­ვედ­რა-გას­ტუმ­რე­ბა არ­­ვის­გან გვეს­წავ­ლე­ბა.

მსოფ­ლი­­ში ყვე­ლა­ზე სტუ­მარ­­მოყ­ვა­რე ერ­ის ის­ტო­რია ჯო­ყო­ლა ალ­ხას­ტა­ის­ძის ოჯ­­ხით იწ­ყე­ბა. ჯო­ყო­ლა – ოც­და­­თი წლის დრო­­ბი­თი უმ­­შე­ვა­რი თბი­ლი­სე­ლია, რომ­ლის ორ­კა­ცი­­ნი ოჯ­­ხი მუ­დამ მზა­დაა სა­სურ­ვე­ლი თუ უს­ურ­ვე­ლი სტუმ­რის მი­სა­ღე­ბად.

კა­ნა­ლი­ზა­ცია-ვენ­ტი­ლა­ცი­ის ფა­კულ­ტე­ტის დამ­თავ­რე­ბის­თა­ნა­ვე დას­რულ­და სტი­პენ­დი­ის მი­ღე­ბით ჯო­ყო­ლას სა­­ჯა­ხო ბი­­ჯეტ­ში მოკ­­ძა­ლე­ბუ­ლი წვლი­ლის შე­ტა­ნის ოთხ­­ლე­დი. ეგ შე­ნი დიპ­ლო­მი და­ხიე და ქერ­­ლად გა­და­­ყა­რე თავ­ზე. არ­ცერ­თი მი­სი თა­ნა­კურ­სე­ლი არ მუ­შა­ობ­და სპე­ცი­­ლო­ბით, დრო იყო ას­­თი. ასე რომ, არ­­ვის გაჰ­­ვირ­ვე­ბია წი­თელ­დიპ­ლო­მი­­ნის უმ­­შევ­რო­ბა. ჯო­ყო­ლა რი­სი ჯო­ყო­ლა იყო, ნა­დი­რო­ბა და აქ­­დან გა­მომ­დი­ნა­რე, ხე­ტი­­ლი რომ არ ჰყვა­რე­ბო­და. ხო­ლო თუ­კი დავ­კონ­­რეტ­დე­ბით ქა­ლა­ქის მას­­ტა­ბით და მარ­ტი­ვი ახს­ნი­თაც დავ­­მა­ყო­ფილ­დე­ბით – ფე­ხით სი­­რუ­ლი უყ­ვარ­და. ხში­რად და­დი­­და. უფ­რო ხში­რად, ვიდ­რე თვით სიტყ­ვა “ხში­რად” იტ­ევს ამ მნიშ­­ნე­ლო­ბას. ძილ­შიც და­დი­­და, ტე­ლე­ვი­ზო­რის ყუ­რე­ბი­სას და­დი­­და. თუმ­ცა, ყვე­ლა­ზე მე­ტად მკვდარ ქა­ლაქ­ში და­დი­­და, ბინ­ძურ ტრო­ტუ­­რებ­ზე, ბათ­ქაშ­ჩა­მოყ­რილ კედ­ლებ­თან დგო­მი­სას. ასე რომ, ხში­რად და­დი­­და. ფე­ხით. გზის ფუ­ლიც ეზ­­გე­ბო­და და ჯან­­­თე­ლო­ბაც. ძი­რი­თა­დად ძველ უბ­ნებს ეტ­­ნე­ბო­და. მკვდა­რი ქა­ლა­ქი მარ­­ლაც რომ ეპ­­სუ­ხე­ბო­და მის უცვ­ლელ გან­წყო­ბი­ლე­ბას. მტკვრის მარ­ცხე­ნა სა­ნა­პი­როს­თან კლდე­ზე გად­მო­კონ­წი­­ლე­ბუ­ლი ორ­სარ­თუ­ლი­­ნი სახ­ლე­ბის დამ­­­და­რი კედ­ლე­ბი ნაპ­რა­ლე­ბით უღ­­მოდ­ნენ და უბ­­ნი­ვით დაძ­ვე­ლე­ბულ, ნა­ხევ­რად ჩაშ­ლილ აგ­­რებს უჩ­ენ­­ნენ. იდ­გა და ათ­ვა­ლი­­რებ­და ხის კი­ბის ნარ­ჩე­ნებს, ან ხელ­ში ატ­რი­­ლებ­და მი­წი­დან აღ­­ბულ, მი­სი ვა­რა­­დით, მო­­ჯი­რის ყო­ფილ რი­კულს. შემ­თხ­ვე­ვით, თუ­კი ბავ­­ვე­ბის მო­ყი­ჟი­ნე ლაშ­ქა­რი ჩა­ურ­ბენ­და, ან ვი­ღაც, ზე­და სარ­თუ­ლის დი­­სახ­ლი­სი გად­მო­ას­ხამ­და ტაშ­ტით საპ­ნი­ან წყალს, მხო­ლოდ ნა­კა­დის ჩხრი­­ლი, ან გვერ­დით ჩაქ­რო­ლილ­თა ღრი­­ლი აფ­ხიზ­ლებ­და და იგ­იც დამ­­­თხა­ლი, ტა­ლა­ხის შხე­ფე­ბით და­წინ­­­ლუ­ლი შარ­­ლის ტო­ტე­ბის ფარ­თხუ­ნით ტო­ვებ­და ახ­ლო­ბელ, ღია სიძ­ვე­ლეთ­სა­ცავს, რომ­ლის და­რა­ჯი სად­ღაც გამ­­რა­ლი­ყო, ან სა­ერ­თოდ გა­და­­ტა­ნა თა­ვი­სი სა­და­რა­ჯო პუნ­­ტი სხვა უფ­რო სარ­ფი­ან ალ­­გას, თუნ­დაც ვი­გინ­და­რე­ბი­ვით მომ­რავ­ლე­ბუ­ლი ბე­ტო­ნის, ვიტ­რა­ჟუ­ლი მრა­ვალ­ფე­როვ­ნე­ბით დამ­­ვე­ნე­ბუ­ლი შე­ნო­ბე­ბის და­სა­ცა­ვად.

ძვე­ლი თბი­ლი­სი­დან გა­მოღ­წე­­ლი რუს­თა­ვე­ლის პროს­პექ­ტი­სა­კენ აუყ­ვე­ბო­და ქუ­ჩებს. თა­ნამ­დე­ბო­ბი­ან ნაც­ნო­ბებს ჩა­მო­უვ­ლი­და, მო­­კითხავ­და, ისე, სხვა­თა შო­რის, ჰკითხავ­და – სა­ჩე­მო არ­­ფე­რი გაქ­­თო? ის­­ნი პირ­დე­ბოდ­ნენ, ბე­ჭებ­ზე ხე­ლებს უტ­ყა­პუ­ნებ­­ნენ, ცო­ტა ხან­ში გა­მო­­­რე­თო – ის­ტუმ­რებ­­ნენ. ჯო­ყო­ლაც და­დი­­და. აკი არ ეზ­­რე­ბო­და სი­­რუ­ლი. თუმ­ცა არც ის­­თი სუ­ლე­ლი იყო, ვერ მიმ­­­და­რი­ყო, რომ სხვი­სი გა­სა­ჭი­რი სა­დარ­ბა­ზოს ფან­­რის რა­ფა­ზე შე­მოგ­დე­ბულ სი­გა­რე­ტის დაც­ლი­ლი კო­ლო­ფი­ვით რო­მაა, რო­მელ­საც იმ შემ­თხ­ვე­ვა­ში ენ­­ჭე­ბა მნიშ­­ნე­ლო­ბა, ნდო­მის ობ­­ექ­ტი ხდე­ბა და მო­ნატ­რე­ბის სურ­ნე­ლი ეძ­ლე­ვა, თუ ჯი­ბე­ში ხურ­დაც არ გიყ­რია. თუმ­ცა, სხვა დროს ფილ­­ვებ­დამ­­ვე­რი­ლი ვერც კი ამჩ­ნევ მის არ­სე­ბო­ბას რა­ფა­ზე.

უმ­­შევ­რო­ბა­ში შე­მო­ლე­­ლი იმ­­დი ჯო­ყო­ლას თან­და­თა­ნო­ბით წელ­ში ხრი­და. ნაც­რის­ფე­რი ას­ფალ­ტის ცქე­რით თვა­ლე­ბი იმ­­ტი­რე­ბუ­ლი მი­წის­ფე­რი უხ­დე­ბო­და. რცხვე­ნო­და, რომ ცო­ლი ინ­­ხავ­და.

ხან­და­ხან დრო­­ბით სა­მუ­შა­ოს შო­­ლობ­და. სად­ღაც ბოთ­ლებს რეცხავ­და, სად­ღაც ფიც­რის ყუ­თებს ტვირ­თავ­და. ცო­ლის უჩ­უმ­რად დაძ­­რე­ბო­და და მო­პა­რუ­ლი დე­ნი გა­დაჰ­ყავ-გად­მოჰ­ყავ­და შემ­­ვე­თის სურ­ვი­ლი­სა­მებრ. ამ­­ში ყვე­ლა­ზე კარ­გად უხ­დიდ­ნენ. ორ კვი­რა­ში, ან უკ­­თეს შემ­თხ­ვე­ვა­ში, თვის ბო­ლოს გა­სამ­­ჯე­ლო­მი­ღე­ბუ­ლი სი­ხა­რუ­ლით მო­არ­ბე­ნი­ნებ­და სა­ნო­ვა­გით და­ტე­ნილ პარ­კებს სახ­­ში. ერთ მუ­ჭა სა­ღეჭ რე­ზი­ნას ეზ­ოს ბავ­­ვებს ურ­­გებ­და. აღ­­ზას მოს­­ლამ­დე სა­დი­ლის მომ­ზა­დე­ბა­საც თუ მო­ას­­რებ­და, იმ სა­ღა­მოს პა­ტა­რა ბავ­­ვი­ვით ფან­ჯა­რას­თან ატ­­ზულს ცო­ლის მო­ლო­დინ­ში თვა­ლე­ბი და კოხ­ტად და­ვარ­ცხ­ნი­ლი თმა ერთ­ნა­­რად უბრ­წყი­ნავ­და. მე­რე რა, რომ საყ­ვა­რე­ლი სი­ლუ­­ტის და­ნახ­ვი­სას კა­რის­კენ გაქ­ცე­­ლი ჯო­ყო­ლა შემ­თხ­ვე­ვით სკამს წა­მოჰ­­რავ­და ფეხს, გა­და­ყი­რა­ვე­ბუ­ლი სკა­მი მა­გი­დას ეჯ­­ხე­ბო­და, მა­გი­დი­დან ფორ­თოხ­ლის წვნი­­ნი გრა­ფი­ნი ვარ­დე­ბო­და, იმს­­­რე­­და, ხო­ლო აღ­­ზას საყ­ვა­რე­ლი, სა­გან­გე­ბოდ მის­­ვის ნა­ყი­დი სითხე იატ­აკ­ზე იღვ­რე­ბო­და და მარ­­ლაც სა­გან­გე­ბო ყუ­რად­ღე­ბის ღირ­სი ხდე­ბო­და. სამ­სა­ხუ­რი­დან დაბ­რუ­ნე­ბუ­ლი აღ­­ზა ოთ­ახ­ში შე­მოს­­ლის­თა­ნა­ვე ჟა­კეტ­სა და დაღ­ლი­ლო­ბას ერთ­­რო­­ლად იძ­რობ­და მხრე­ბი­დან და ცოლ-ქმა­რი სი­ცი­ლი­თა და ტი­ლო­თი დას­დევ­და პარ­კეტ­ზე რვა­ფე­ხას სა­ცე­ცე­ბად გას­რი­­ლე­ბულ ყვი­თელ სლი­პი­ნა სითხეს. ტი­ლო ის­რუ­ტავ­და გემ­რი­ელ სითხეს და არ­­ვინ იყო ამ ოთ­ახ­ში უკ­მა­ყო­ფი­ლო. ცოლ-ქმა­რი ბედ­ნი­­რი იყო. მე­ტი არც არ­­ფე­რი უნ­დო­დათ. იმ დღე­ებ­ში აკ­ვი­­ტე­ბუ­ლი აზ­რი: “კი­დევ კარ­გი, შვი­ლი არა გვყავს” – არ ახ­სენ­დე­ბო­და ჯო­ყო­ლას. ეს სხვა დღე­ებ­ში ხდე­ბო­და. მა­შინ, რო­ცა დრო­­ბი­თი სა­მუ­შაო არ იყო. დრო­­ბი­თი სა­მუ­შაო კი უფ­რო ხში­რად არ იყო, ვიდ­რე იყო. და ეს დამ­­­გუნ­ვე­ლი აზ­რიც სწო­რედ იმ გა­ყი­ნულ დღე­ებ­ში არ­სე­ბობ­და. რო­ცა ჯერ­ჯე­რო­ბით ცხოვ­რე­ბის ფსკერ­ზე არა, მაგ­რამ ჭი­ქის ფსკერ­ზე და­ნა­ხუ­ლი სა­კუ­თა­რი სა­ხე სა­შინ­ლად სძულ­და. მარ­­ლაც რომ აკრ­თობ­და თვა­ლის მოძ­რა­ვი გუ­გე­ბი და წარ­ბებს შუა გამ­­­თა­ლი კლაკ­ნი­ლი. ჩა­ის სვამ­და, თუ ყა­ვას, სვე­ლი ფა­­ფუ­რი მშვე­ნივ­რად ირ­ეკ­ლავ­და მუქ ჩრდი­ლებს. ჯო­ყო­ლას მე­ტად აფ­­რი­­ქებ­და ჩრდი­ლად ქცე­ვის ში­ში. არც თავ­მოყ­ვა­რე­­ბა ას­ვე­ნებ­და. თუმ­ცა არ­­ვინ აყ­ვედ­რი­და ლუკ­მას. აღ­­ზა უწ­ყი­ნა­რი ქა­ლი იყო, გაკ­ვე­თი­ლებ­ზეც კი არ უყ­ვი­რო­და თავ­­გა­სულ მოს­წავ­ლე­ებს. მუ­დამ იღ­­მო­და. მა­ში­ნაც ცდი­ლობ­და გა­ღი­მე­ბას, რო­ცა ღა­მით შემ­თხ­ვე­ვით გა­მოღ­ვი­ძე­ბუ­ლი ჯო­ყო­ლას ჭე­რის­კენ მი­მარ­თულ მზე­რას შე­ნიშ­ნავ­და. ქმრის­კენ გა­დატ­რი­­ლე­ბუ­ლი მკლა­ვე­ბით კი­სერ­ზე ეხ­ვე­­და და აჩ­ქა­რე­ბუ­ლი სუნ­­­ვით ამ­ოძ­რა­ვე­ბულ მკერდს უკ­ოც­ნი­და. “სულ ესე ხომ არ ვიქ­ნე­ბით. მა­ლე ყვე­ლა­ფე­რი კარ­გად იქ­ნე­ბა”, – ეჩ­ურ­ჩუ­ლე­ბო­და თვა­ლებ­დაჭყე­ტილ ქმარს. “რა თქმა უნ­და”, – ეთ­ან­­მე­ბო­და ჯო­ყო­ლა და სა­ფეთ­­ლებ­ზე ჩა­მო­ცუ­რე­ბუ­ლი ცრემ­ლე­ბი ყუ­რებს უწ­ვავ­და.

* * *

სტუ­მა­რი უკ­ვე ჰოლ­ში იდ­გა და ფიც­რის ღო­ბე­სა­ვით გამ­­მარ ხელს უწვ­დი­და. დი­­სახ­ლის­მა სვე­ლი თი­თე­ბი უხ­ერ­ხუ­ლად შე­ით­ვა­ლი­­რა, მცი­რე ყოყ­მა­ნის შემ­დეგ ღი­მი­ლი და მოხ­რი­ლი მა­ჯა ერთ­­რო­­ლად შე­­გე­ბა მო­სულს. ჯო­ყო­ლას ბავ­­ვო­ბის მე­გო­ბა­რი ცო­ტა­თი ჩა­მოჰ­გავ­და კი­დეც თა­ვად მას. მოკ­ლედ, შეჭ­რი­ლი თმა ყვრი­მა­ლებ­თან კოხ­ტად გა­მოყ­ვა­ნილ მოგ­­ძო ბა­კებს ეყრ­­ნო­ბო­და. თვა­ლე­ბის, თმის, ტყა­ვის პი­ჯა­კის ერთ­ფე­როვ­ნე­ბა მას წაბ­ლის­ფე­რი ყუ­თი­დან თა­ვა­მო­ყო­ფილ წა­­ლას ამს­გავ­სებ­და. სი­გა­რე­ტის სა­შოვ­ნე­ლად უბ­ან­ში გა­სულ და შემ­დეგ უკ­ან მობ­რუ­ნე­ბულ ჯო­ყო­ლას მოჰ­­ვა იგი, ცქმუტ­ვი­თა და პე­რან­გის სა­ყე­ლოს ხში­რი სწო­რე­ბით ააფ­­რი­­ქა ორ­თა სამ­ყო­ფე­ლის მი­ნავ­ლე­ბუ­ლი არ­სე­ბო­ბა.

აღ­­ზამ დუჟ­მომ­­გა­რი, გა­ცო­ფე­ბუ­ლი სა­რეცხის მან­ქა­ნა სას­­რა­ფოდ მოს­წყ­ვი­ტა დე­ნის უს­ას­რუ­ლო წყა­როს, მოხ­­ნი­ლი წინ­სა­ფა­რი ნა­ხევ­რად გა­რეცხილ თეთ­რე­ულს და­­პერ­ტყა, შალ­გა­დაკ­რულ ფერ­დებ­ზე თი­თე­ბის მშრა­ლე­ბით თვალ­მო­ჭუ­ტუ­ლი ჩა­აკ­ვირ­და სარ­კეს. სა­ვარ­ცხ­ლით თა­ვი მო­­ქე­ქა, სი­ნათ­ლის ჩაქ­რო­ბამ­დე ერთხელ კი­დევ გა­ხე­და სა­კუ­თარ პრო­ფილს და აბ­­ზა­ნის კა­რი კმა­ყო­ფილ­მა გა­მო­­ხუ­რა. სამ­ზა­რე­­ლოს არ­­­ლო­ბამ ცო­ტა არ იყ­ოს შე­აშ­ფო­თა, მაგ­რამ თა­ვი და­იმ­­ვი­და, სტუ­მარს აქ რა ეს­აქ­მე­ბაო, გად­მოტ­რი­­ლე­ბულ, გა­საწ­მენ­დად გამ­ზა­დე­ბულ ფე­ხე­ბაშ­ვე­რილ სკა­მებს გა­და­­ლა­ჯა და კარ­გა­მო­ღე­ბულ ბუ­ფე­ტამ­დე მიღ­წე­­ლი დო­ინ­­შე­მორ­ტყ­მუ­ლი და შუბ­­შეჭ­მუხ­ნი­ლი ჩა­აკ­ვირ­და კა­რა­დის ში­გან­ში შე­ყუ­ჟულ მწირ სა­ნო­ვა­გეს. სა­კა­რა­ქე­ში უშ­ნოდ გა­ზე­პილ ყვი­თელ მა­სას და­ნის გა­დას­მით ზე­და­პი­რი გა­და­უს­წო­რა. პუ­რის ხუ­თი­­დე ნა­ჭე­რი თეფ­­ზე დი­­გო­ნა­ლუ­რად გა­ნა­ლა­გა. გაქ­ვა­ვე­ბულ-გა­ყა­ვის­­რე­ბუ­ლი ლი­მო­ნი და­სუ­ნა და ის­ევ თა­რო­ზე და­აბ­რუ­ნა. ჩა­­და­ნის აშ­­ში­ნე­ბის მო­ლო­დინ­ში გა­­რინ­და. აღ­­ზამ ყუ­რი მი­უგ­დო სას­ტუმ­რო ოთ­­ხი­დან მო­მა­ვალ ბგე­რებს. ბავ­­ვო­ბის მე­გობ­რე­ბი ხან ჩურ­ჩუ­ლით, ხა­ნაც ხმა­მა­ღა­ლი სი­ცი­ლით დას­დევ­­ნენ მო­გო­ნე­ბებს სკო­ლის დე­რეფ­ნებ­ში, სა­ხუ­რა­ვებ­ზე, მა­შინ­დელ გა­­ჩე­ხავ ბა­ღებ­ში. ქალს ეს­­­მოვ­ნა ქმრის ხმა­მა­ღა­ლი სი­ცი­ლი. ათ­ას­­ვა­რი აზ­რით და­ხუნ­­ლულს გან­სა­კუთ­რე­ბით არ ას­ვე­ნებ­და სხვის­­ვის გა­­გე­ბა­რი და­ნა­შა­­ლის კომ­­ლექ­სი ჯო­ყო­ლას მი­მართ. ამ­­ტო­მაც ახ­­რებ­და ყო­ფით სი­ტუ­­ცი­ებ­ში შე­მოჭ­რი­ლი იშ­ვი­­თი სი­ხა­რუ­ლი – გან­­ხე­­ლე­ბუ­ლი მო­­ლოდ­ნე­ლი სტუმ­რის სა­ხით.

“ჩა­ის ხომ დაგ­ვა­ლე­ვი­ნებ?” – ჯო­ყო­ლას ლა­ღი შე­კითხ­ვა სა­სი­­მოვ­ნოდ ჩა­ეს­მა. “ახ-ლა-ვე” – წა­იმ­ღე­რა, გაზ­ქუ­რა გა­მორ­თო, სინ­ზე გა­ნა­წი­ლე­ბუ­ლი ფინ­­ნე­ბი ერთხელ კი­დევ შე­ას­წო­რა და სამ­ზა­რე­­ლო­დან სას­ტუმ­რო ოთ­­ხამ­დე ფრთხი­ლი ნა­ბი­ჯე­ბით გა­­მარ­თა.

იჯ­და ორ მა­მა­კაც­თან ერ­თად, ჩა­ის სვამ­და და მთე­ლი დღის შრო­მით დაღ­ლილ კუნ­თებს ას­ვე­ნებ­და. მა­მა­კა­ცე­ბი გაცხა­რე­ბით კა­მა­თობ­­ნენ მა­თე­მა­ტი­კის მას­წავ­ლებ­ლის მი­ერ შე­მუ­შა­ვე­ბუ­ლი დას­ჯის სას­ტიკ მე­თო­დებ­ზე. ქალს ის­ღა დარ­ჩე­ნო­და, რომ მხო­ლოდ ეს­მი­ნა, რად­გან იმ შო­რე­ულ წარ­სულ­ში არ­ცერ­თი მათ­გა­ნის არ­სე­ბო­ბა­ზე არ­­ფე­რი იც­­და, მით უმ­­ტეს, მა­თი კა­პარ­ჩხა­ნა მა­თე­მა­ტი­კის მას­წავ­ლებ­ლის შე­სა­ხებ სა­­დან უნ­და სცოდ­ნო­და. ასე რომ, დრო იხ­ელ­თა და მო­ბო­დი­შე­ბით, რვე­­ლე­ბი მაქვს გა­სას­წო­რე­ბე­ლიო, სამ­ზა­რე­­ლო­ში გა­ვი­და. სტუ­მარ­მა თა­ნაგ­­­ნო­ბით გა­­ყო­ლა თვა­ლი ჯო­ყო­ლას­­ვის უნ­­ზეს, სკო­ლის ბავ­­ვე­ბი­სათ­ვის კი, ვინ იც­ის, უს­­შინ­ლეს არ­სე­ბას.

ჩა­მობ­ნელ­და. თე­ბერ­­ლის სუს­ხი ფან­­რებ­ზე ზღაპ­რულ ფი­გუ­რებს ხა­ტავ­და. ლამ­პა­სა და აღ­­ზას თა­ვე­ბი ჩა­­ხა­რათ რვე­­ლე­ბი­სა­კენ. ერთ­ნა­­რი ინ­ტე­რე­სით ჩას­­ქე­როდ­ნენ მე­ხუ­თეკ­ლა­სე­ლე­ბის აბ­და­უბ­დას. უეც­რად აღ­­ზა ჩვე­ულ საქ­მი­­ნო­ბას მხარ­ზე მოხ­ვე­ულ­მა ქმრის მკლავ­მა და შუბ­­ზე სის­ვე­ლედ შერ­ჩე­ნილ­მა კოც­ნამ მოწყ­ვი­ტა. “ჩვენ­თან რჩე­ბა”, – ჩა­­დუ­დუ­ნა ჯო­ყო­ლამ და ცო­ლის ტუ­ჩებს ეძ­გე­რა. “ჩუუ, სირ­ცხ­ვი­ლია”, – აღ­­ზამ ხე­ლი აუქ­ნია და თვა­ლი გა­­პა­რა სას­ტუმ­რო ოთ­­ხის­კენ, სა­­და­ნაც სტუ­მა­რი შიკ­რი­კად გზავ­ნი­და მოკ­ლე-მოკ­ლე ხვე­ლე­ბას და ად­ას­ტუ­რებ­და მათ­თან დარ­ჩე­ნის აუც­­ლებ­ლო­ბას.

შუ­­ღა­მის დაწყე­ბას ხუ­თი წუ­თი აკლ­და. წვრილ ბა­გირ­ზე წი­წი­ლის ნა­ფე­ხუ­რე­ბად გა­მომ­­­რი­ვე­ბულ ას­­ებს ერთხელ კი­დევ ჩა­აკ­ვირ­და და წი­თე­ლი მელ­ნით მო­ხა­ზულ ნი­შანს მოხ­­ნი­ლი სათ­ვა­ლე და­­ფა­რა. შუ­ში­დან თა­ვი თა­მა­მად გა­მო­ყო ორ­მა­გად გა­ბე­რილ­მა ხუ­თი­ან­მა. აღ­­ზამ თი­თე­ბი გა­ატ­კა­ცუ­ნა და წა­მოდ­გა. ას­ან­თი და სან­თე­ლი ქვე­და­ბო­ლოს ჯი­ბე­ში ჩა­­დო. სი­ნათ­ლის ჩაქ­რო­ბამ­დე თეთ­რე­­ლის სას­ტუმ­რო ოთ­ახ­ში გა­ტა­ნა უნ­და მო­ეს­­რო. ასე რომ, მო­გო­ნე­ბე­ბის სა­ფარ­ში შე­ყუ­ჟუ­ლი მა­მა­კა­ცე­ბი რომ არ და­ეფ­­თხო, ფრთხი­ლად აწ­ყობ­და ჯერ გა­ხა­მე­ბულ თეთ­რე­ულს დი­ვან­ზე, მე­რე სახ­ვა­ლიო გეგ­მებს: სკო­ლა­ში წას­­ლამ­დე ჩა­ირ­ბენს მა­ღა­ზი­­ში, ნი­სი­ად აიღ­ებს კვერცხს, ძეხვს, პურს. ოჯ­­ხის ბი­­ჯე­ტის გათ­ვა­ლის­წი­ნე­ბით აირ­ჩევს პრო­დუქ­ტის ხა­რის­ხი­­ნო­ბას. სა­უზ­მეს მო­ამ­ზა­დებს, რა­თა გაღ­ვი­ძე­ბუ­ლებს სამ­ზა­რე­­ლო­ში გაშ­ლი­ლი სუფ­რა დახ­­დეთ დი­­სახ­ლი­სის მა­გივ­რად. ძა­ლი­ან თუ გა­თა­მამ­დე­ბა, შე­იძ­ლე­ბა რძის ნა­წარ­მის ამ­­ტა­ნაც.

რო­გორც იქ­ნა, დაწ­­ნენ. სტუ­მა­რი სას­ტუმ­რო, ხო­ლო ცოლ-ქმა­რი სა­ძი­ნე­ბელ ოთ­­ხებ­ში გა­ნა­წილ­­ნენ და თა­ვი­ან­თი შე­სა­ფე­რი­სი სიზ­­რე­ბიც გა­და­­ნა­წი­ლეს. სი­ჩუ­მე, დამ­­ვა­რი სან­­ლის სუ­ნი, ბავ­­ვო­ბის მო­გო­ნი­ლი მოჩ­ვე­ნე­ბე­ბი ხე­ლი­ხელ­გა­დახ­ვე­­ლე­ბი მსუ­ბუ­ქი რწე­ვით გარს უვ­ლიდ­ნენ საბ­ნე­ბი­დან ად­­ნილ სუნ­­­ვას.

აღ­­ზას მი­ერ ჩა­ფიქ­რე­ბუ­ლი სა­უზ­მის მომ­ზა­დე­ბამ­დე ხუთ სა­ათ­ზე მე­ტი რჩე­ბო­და, რო­დე­საც კა­რებ­ზე ატ­­ხილ­მა რა­ხუნ­მა ერთ­­რო­­ლად წა­მო­ყა­რა სტუ­მარ-მას­პინ­ძე­ლი. გა­­ცე­ბის დრო აღ­არ რჩე­ბო­და. ღა­მის­პე­რან­გი­­ნი აღ­­ზა კა­რებს ლო­ყით მიკ­­რო­და და ამ­­ოდ ცდი­ლობ­და მხრებ­ზე მოგ­დე­ბულ ხა­ლათ­ში ხე­ლის გაყ­რა­სა და აურ­ზა­­რის მი­ზე­ზის გარ­­ვე­ვას. “ვინ არ­ის? ვინ არ­ის?” პა­სუ­ხად – გა­­ღეთ კა­რე­ბი, პო­ლი­ციაა. კარ­ზე რკი­ნის ნივ­თის დაკ­­რამ და გა­სა­ღე­ბის ღრი­ჭო­ში შე­მო­ვარ­­ნილ­მა მკაც­რი ტო­ნის ტალ­ღამ უკ­ან და­ხია ქა­ლი. ის ზურ­გით მი­ას­­და ლო­გი­ნი­დან ტრუ­სი­სა­მა­რა წა­მომ­­ტარ სტუ­მარს. სან­­ლის ძებ­ნა­ში ჯო­ყო­ლა­საც და­­ჯა­ხა. ქმა­რი აჩ­ქა­რე­ბით იც­მევ­და შარ­ვალს.

“გა­ვა­ღებთ, გა­ვა­ღებთ”, – ქა­ლი ვედ­რე­ბით ეჩ­ურ­ჩუ­ლე­ბო­და კა­რის შე­მომ­­­რე­ვის მუ­ქა­რით გამ­­ვინ­ვა­რე­ბულ მომ­­დუ­რებს.

“ნუ გე­ში­ნია, რა­ღაც გა­­გებ­რო­ბაა, ალ­ბათ…” ჯო­ყო­ლა ხე­ლის ცე­ცე­ბით ეძ­ებ­და კა­რის სა­ხე­ლურს.

კა­რის გა­ღე­ბა შე­მო­ლეწ­ვას, ხო­ლო კა­ნო­ნის მცველ­თა არ­მია დამ­შე­ულ ხრო­ვას ჰგავ­და. ოც­ამ­დე მა­ინც იქ­ნე­ბოდ­ნენ. იარ­­ღის ჟღა­რუ­ნით შე­მო­დი­ოდ­ნენ, ზრდი­ლო­ბი­­ნად უთ­მობ­­ნენ ერთ­მა­ნეთს გზას და ფრთხი­ლად ალ­­ჯებ­­ნენ კა­რებ­თან ჩამ­­და­რი ქა­ლის ფე­ხი­დან წამ­­­რალ ცალ ქოშს. ფეხ­შიშ­ვე­ლა სტუ­მარს შარ­­ლის ამ­ოც­მა კი, მაგ­რამ აივ­ნი­დან გა­დახ­ტო­მა ვე­ღარ მო­ეს­­რო. რკი­ნის მო­­ჯირ­ზე გა­დამ­­დარს მი­უს­­რეს და ხე­ლებ­გა­დატ­რი­­ლე­ბუ­ლი ჰოლ­ში შე­მო­ათ­რი­ეს.

“მკვლელს იფ­­რავთ, თქვე­ნი დე­და…” – იღ­რი­­ლა ფორ­მი­ან­მა. მე­რე ქუს­ლებ­ზე შე­მოტ­რი­ალ­და და ბრძა­ნა: “ეს­ეც წა­მო­იყ­ვა­ნეთ”. გა­ფით­რე­ბუ­ლი მას­პინ­ძე­ლი სტუ­მარს ამ­­­ყე­ნეს გვერ­დით.

“რა ხდე­ბა, გა­მა­გე­ბი­ნეთ” – “არ იცი, არა?! უხ… შე, ნა­ბიჭ­ვა­რო!” – მრა­ვალ­წახ­ნა­გა მუშ­ტი პა­სუ­ხად ჯო­ყო­ლას.

რო­ცა ხე­ლებ­გა­დატ­რი­­ლე­ბუ­ლი ბავ­­ვო­ბის მე­გობ­რე­ბი წა­ათ­რი­ეს, აღ­­ზა კვლავ იატ­აკ­ზე იჯ­და და ცდი­ლობ­და მომ­­დურ­თა გა­­ვე­ბის მი­ზე­ზის შეტყო­ბას. “კა­ცი მოკ­ლა, თა­ნამ­­რო­მე­ლი მოგ­ვიკ­ლა მაგ ნა­ბიჭ­ვარ­მა… შე­ნი ქმა­რიც მა­გის­ნა­­რია… აბა, რა უნ­დო­და თქვენს სახ­­ში?” – მოძღ­­რავ­და ერთ-ერ­თი და ჯერ სტუმ­რის მი­ერ აივ­ნი­დან გა­დაგ­დე­ბულ, ხო­ლო მე­რე პო­ლი­ცი­­ლის მი­ერ ნა­პოვნ პის­ტო­ლეტს ნათ­­ვა­მის და­სა­დას­ტუ­რებ­ლად თვა­ლებ­ში თხრი­და ქალს.

“ის… სკო­ლი­დან… ბავ­­ვო­ბის მე­გობ­რე­ბი… სი­გა­რე­ტის სათხოვ­ნე­ლად ჩა­სულს შეხ­­და…” ამ­ის სა­პა­სუ­ხოდ – “ქა­ლო, რე­ებს ჩმა­ხავ! ვის გა­­გია ოც­და­­თი წლის კა­ცი სი­გა­რე­ტის სათხოვ­ნე­ლად ქუ­ჩა­ში გა­ვი­დეს?”

ფეხ­შიშ­ვე­ლი ორი დამ­ნა­შა­ვე გი­სო­სე­ბი­ან შავ მან­ქა­ნა­ში ჩა­ტე­ნეს და პო­ლი­ცი­ის გან­ყო­ფი­ლე­ბა­ში წა­იყ­ვა­ნეს. მკვლე­ლის ასე ად­ვი­ლად აყ­ვა­ნით კმა­ყო­ფი­ლი გა­მომ­ძი­­ბე­ლი უკ­ვე სას­ტუმ­რო ოთ­ახ­ში იჯ­და და ჩხრე­კის დაწყე­ბამ­დე დი­­სახ­ლის­თან გა­სა­უბ­რე­ბის მო­ლო­დინ­ში კა­ლამს აკ­­კუ­ნებ­და მა­გი­დის გა­ლა­ქულ ზე­და­პირ­ზე.

აღ­­ზა წა­მოდ­გა, კოჭ­ლო­ბით გა­ვი­და ფორ­მი­­ნე­ბით გავ­სე­ბულ აბ­­ზა­ნა­ში, ონ­კა­ნი მო­უშ­ვა, სა­ხე­ზე ჩა­მო­ის­ვა სი­ცი­ვი­თა თუ ში­შით აკ­ან­კა­ლე­ბუ­ლი თი­თე­ბი და სას­ტუმ­რო ოთ­ახ­ში შებ­რუნ­და.

– ჩე­მი ქმა­რი არ არ­ის დამ­ნა­შა­ვე, – მშვი­დად უთხ­რა აღ­­ზამ გა­მომ­ძი­ებ­ლის კა­ლამს.

– დაწყ­ნარ­დით, ყვე­ლა­ფე­რი გა­ირ­­ვე­ვა, – უპ­­სუ­ხა კა­ლამ­მა და საქ­მი­­ნად ამ­ოძ­რა­ვე­ბულ­მა ლურ­ჯი ას­­­ბი გა­ამ­­­რი­ვა ფურ­ცელ­ზე.

მოწ­მე­­ბად შე­მოყ­ვა­ნი­ლი მე­ზობ­ლე­ბი უტყ­ვი თა­ნაგ­­­ნო­ბით აკვ­როდ­ნენ მათ­­ვის მი­ჩე­ნილ კე­დელს. სა­და­ცაა პრო­ჟექ­ტო­რებს მო­­ტან­­ნენ და ჩხრე­კა­საც და­იწყებ­­ნენ.

– ჩხრე­კის ორ­დე­რი თუ გაქვთ? – გა­­ბე­და­ვად იკ­ითხა აღ­­ზამ, მი­თუ­მე­ტეს, რომ უკ­მეხ პა­სუხს “სა­გან­გე­ბო მდგო­მა­რე­­ბი­სას ორ­დერს არ ვსა­ჭი­რო­ებთ”, ის­­დაც ელ­­და. რა­ღა მა­ლა­პა­რა­კებ­სო, მო­­ბუ­ზა და იქ­ვე, კთხე­ში ჩაჯ­და. სკა­მის­კენ ნა­ბი­ჯის გა­დად­­მა უფ­რო ძნე­ლი იყო, ვიდ­რე უც­ხო მა­მა­კა­ცე­ბის თვალ­წინ იატ­აკ­ზე გაშ­­ლარ­­ვის სირ­ცხ­ვი­ლის დაძ­ლე­ვა. ქალ­მა თვა­ლე­ბი და­ხუ­ჭა, ნა­­ჭებ­ში ჩამ­­მარ და ჩა­მუ­ქე­ბულ დერ­მა­კო­ლი­ვით ძნე­ლად მო­სა­შო­რე­ბელ რე­­ლო­ბას გულ­­რი­ლად მი­უგ­დო ყუ­რი.

აქ­ამ­დე მხო­ლოდ ეკ­რან­ზე ნა­ნა­ხი პო­ლი­ცი­ის უფ­რო­სის ქვე­და ტუ­ჩი და ღა­ბაბ­ჩა­მოგ­­ძე­ლე­ბუ­ლი სა­ხე აღ­­ზას კუთ­­ნილ სა­ვარ­ძელ­ში გან­ფე­ნი­ლა. შუბ­­შეჭ­მუხ­ნუ­ლი ბო­სი იარ­­ღის არ­სე­ნა­ლის ამ­­ღე­ბი­თაა და­ინ­ტე­რე­სე­ბუ­ლი და ფეხს არ იცვ­ლის. ზის და მხედ­ვე­ლო­ბის არ­­დან არ უშ­ვებს და­ფა­ცუ­რე­ბულ მჩხრე­კელ­თა არ­ცერთ მოძ­რა­­ბას.

“ოქ­რო­­ლო­ბა პარ­­ში ჩა­აწყ­ვეთ და ხელ­ში გე­ჭი­როთ” მი­თი­თე­ბა­ზე აღ­­ზა ხმა­რე­ბის­გან გაც­ვე­თილ, გა­ლე­ულ, ოქ­როს­­გოლ­წა­მოც­მულ თითს ზე­ვით სწევს და აც­ხა­დებს, რომ მხო­ლოდ ესაა მი­სი ქო­ნე­ბა.

შავ პალ­ტო-ქუ­დი­­ნი კა­ცი ქშე­ნით იკვ­ლევს გზას ფორ­მი­­ნებს შო­რის, თა­ვის დაკ­­რით ეს­ალ­მე­ბა უფ­როსს, რის შემ­დე­გაც იწ­ყებს თა­ვი­სი სამ­სა­ხუ­რებ­რი­ვი მო­ვა­ლე­­ბის პირ­ნათ­ლად შეს­რუ­ლე­ბას. ფარ­ნებ­მო­მარ­­ვე­ბუ­ლი რი­გი­თე­ბი შავ პალ­ტო-ქუ­დი­ანს დას­დე­ვენ და ცდას არ აკ­ლე­ბენ, რა­თა კარ­გად გა­­ნა­თონ ოთ­­ხის ყვე­ლა სა­ეჭ­ვო კუთხე-კუნ­ჭუ­ლი.

ას­­თი რამ იშ­ვი­­თად ხდე­ბა. არ­­ფე­რი არ უნ­და გა­მო­გე­პა­როს. აღ­­ზა თი­თებ­შუა მოქ­ცე­­ლი თვა­ლე­ბით ასც­ქე­რის შავ პალ­ტო-ქუ­დი­­ნის თი­თებს და უეც­რად უჩნ­დე­ბა პრო­ტეს­ტი სწრა­ფად მოძ­რა­ვი თი­თე­ბის მი­მართ. ეს თხე­ლი თი­თე­ბი კლა­ვი­შე­ბი­ან ინს­­რუ­მენ­­ზე შე­ხე­ბით მი­ღე­ბუ­ლი სი­­მოვ­ნე­ბი­სათ­ვის უფ­როა შექ­­ნი­ლი, ვიდ­რე ლე­იბ­სა და სა­წოლს შუა სრი­­ლი­სათ­ვის. პატ­რო­ნის­გან გან­­­ვა­ვე­ბით, ფერ­­­­თა­ლი თი­თე­ბი ეძ­ებ­­ნენ და პო­­ლობ­­ნენ კი­დეც ვერ­ცხ­ლის­ფერ ქა­ღალ­­ში გახ­ვე­ულ, და­ფა­სო­­ბულ ნარ­კო­ტიკს. უფ­რო სწო­რად, პო­­ლობ­­ნენ და მე­რე ეძ­ებ­­ნენ. ნარ­კო­ტიკს. ან იქ­ნებ ჯერ აფ­­სო­ებ­­ნენ, მე­რე ეძ­ებ­­ნენ. ან ჯერ ეძ­ებ­­ნენ, აფ­­სო­ებ­­ნენ და მე­რე პო­­ლობ­­ნენ კი­დეც. თუმ­ცა რა მნიშ­­ნე­ლო­ბა აქვს, თუ­კი ცხოვ­რე­ბა­ში ფაქ­ტე­ბის არ­ით­მე­ტი­კუ­ლი გა­და­ნაც­­ლე­ბით არ იცვ­ლე­ბა შე­დე­გი. შე­დე­გი კი სა­ხე­ზე და ხე­ლებ­ზე იყო. ქა­ლის დამ­­­თხალ სა­ხე­ზე და კა­ცის ხელ­ზე. შავ პალ­ტო-ქუ­დი­­ნის ყო­ვე­ლი თი­თის სა­ზი­­რო ხე­ლის­გულ­ზე ეს­ვე­ნა ვერ­ცხ­ლის­ფერ ქა­ღალ­­ზე გაშ­ლი­ლი თეთ­რი ფხვნი­ლი და ამ­­ვე კი­დუ­რის პატ­რო­ნი ნეს­ტო­­ბით ეხ­­ბო­და სა­თუ­თად.

“აჰაა… ნარ­კო­ტი­კი ამ­­ვი­ღეთ!” – ლურ­ჯი ფე­რი კვლავ გა­ნაგ­­ძობ­და ას­­­ბის გა­დაბ­მას ფურ­ცელ­ზე.

ნარ­კო­ტი­კი… ნარ­კო­ტი­კი… ბევ­რის­­­­მე­ლი სიტყ­ვა მარ­­ვალ-მარ­­ვალ გაბ­ნე­­ლი კე­დელს შე­ას­­და და ინ­ერ­ცი­ით უკ­ან­დაბ­რუ­ნე­ბუ­ლი ქა­ლის სხე­­ლის ბუნ­დო­ვან ლა­ბი­რინ­­ში ჩა­ინ­­ქა.

ჩხრე­კა გრძელ­დე­ბო­და. ფორ­მი­­ნე­ბი კვლავ ბო­რი­­ლობ­­ნენ არ­­­ლი ოთ­­ხე­ბის უს­ივ­­ცო­ბა­ში. აღ­­ზა კი კვლავ იჯ­და და უყ­­რებ­და, თუ რო­გორ და­გო­რავ­და გა­და­ყი­რა­ვე­ბუ­ლი ვა­ზა წრე­ზე. ერთ­მა­ნეთს ენ­აც­­ლე­ბოდ­ნენ ოქ­როს­ფე­რი ყვა­ვი­ლე­ბი. ლო­ყებ­და­ბე­ჟი­ლი ვა­ზა ფორ­მი­­ნებს ფე­ხებ­ში ებ­ლან­დე­ბა. ამ­­ტო­მაც თა­ვი­დან მათ რის­­ვი­ან პან­ღუ­რებს, ხო­ლო შემ­დეგ კა­რა­დის თავ­ზე შე­მოდ­გო­მა­საც კი იმ­სა­­რებს. პატ­რო­ნი­ვით გვა­რი­­ნად და­ბეგ­ვი­ლი, თუმ­ცა პატ­რო­ნის­გან გან­­­ვა­ვე­ბით უემ­­ცი­ოდ ზე­ვი­დან დაჰ­ყუ­რებს მომ­­დურ­თა ბო­რი­ალს.

აღ­­ზამ სხე­­ლი ძლივ­­ლი­ვო­ბით აით­რია და სხვე­ბი­ვით ის­იც აედ­ევ­ნა შავ ქუდ-პალ­ტო­­­ნის ამ­­ლას, რა­თა მცი­რე გან­მარ­ტე­ბე­ბი მა­ინც მი­ეწ­­დი­ნა მის კუთ­­ნილ ნივ­თებ­ში მქე­ქავ­თათ­ვის.

“ეს გამ­­მა­რი პიტ­ნაა”, – ბუ­ფე­ტის გა­მო­ღე­ბულ კარს ლო­ყით მი­ეყ­­­ნო.

“გა­დი, რა ქა­ლო” – ღმუ­ის მჩხრეკ­ვე­ლი, რო­მე­ლიც მო­რი­გე­­ბით ჰყოფს ცხვირ­სა და თი­თებს რკი­ნის ყუთ­ში. ყუ­რად­ღე­ბით სრი­სავს ღე­რო­­ბი­ან ფოთ­ლებს. ყნო­სავს. რამ­დე­ნი­მე წამ­ში ინ­ტე­რესს უკ­მა­ყო­ფი­ლე­ბა ცვლის და მა­ლე გაწ­ბი­ლე­ბუ­ლი, პიტ­ნის სუ­ნის ფრქვე­ვით ტო­ვებს არ­­ულ-და­რე­ულ ბი­ნას.

თით­ქოს ამ­ას ელ­ოდ­ნე­ნო, გან­რის­ხე­ბულ­მა ფორ­მი­­ნებ­მა კა­რე­ბი გა­­ჯა­ხუ­ნეს და გი­ნე­ბით ჩა­­თა­ვეს სახ­ლის კი­ბე­­ბი­ცა და ჩხრე­კაც. მოწ­მე­­ბად მოყ­ვა­ნი­ლი მე­ზობ­ლე­ბიც გა­იხ­ვეტ­ნენ და თან გა­­ყო­ლეს თა­ნაგ­­­ნო­ბით დაბ­რე­ცი­ლი სა­ხე­­ბი. ორ­­თა­ხი­­ნი ბი­ნის მარ­ტოდ დარ­ჩე­ნი­ლი დი­­სახ­ლი­სი სას­ტუმ­რო ოთ­­ხის შუ­­გულ­ში იდ­გა, აყ­რილ-დაყ­რი­ლი ნივ­თე­ბი­დან პეპ­ლე­ბად აფ­არ­ფა­ტე­ბუ­ლი მტვე­რი ტან­საც­მელ­ზე ეყ­რე­ბო­და, ხო­ლო და­­სე­ბუ­ლი თვა­ლე­ბი­დან ჩა­მოც­ვე­ნილ ცრემლს სი­ჩუ­მე­ში წკა­პა-წკუ­პი გა­­დი­­და იატ­აკ­ზე გაშ­ლილ, ალ­ბო­მი­დან ამ­ოც­ვე­ნილ წარ­სუ­ლის ნაც­ნობ ფო­ტო­ებ­ზე.

* * *

სა­ღა­მო­ხანს ესა თუ ის ოჯ­­ხი სრუ­ლი შე­მად­გენ­ლო­ბით მი­უჯ­დე­ბა ტე­ლე­ვი­ზორს. სწო­რედ ამ დიქ­ტო­რის ეკ­რან­ზე გა­მო­ჩე­ნი­სას სენ­სა­ცი­­ბის მოყ­ვა­რულ­ნი ხე­ლებს იფშ­­ნე­ტენ. მის ორ­­ტო­რულ ნიჭ­ში არ­­ერ­თხელ დარ­­მუ­ნე­ბულ­ნი გა­ფა­ცი­ცე­ბით ელ­­ან დიქ­ტო­რის მო­ნო­ლოგს, რო­მე­ლიც ასე გა­იჟ­ღე­რებს: “ქალ­ბა­ტო­ნე­ბო და ბა­ტო­ნე­ბო, ძვირ­ფა­სო თა­ნა­მე­მა­მუ­ლე­ნო, მოგ­მარ­თავთ თქვენ, ყო­ველ თქვენ­თა­განს, მინ­და კი­დევ ერთხელ შე­გახ­სე­ნოთ, რომ ბო­ლო დროს გახ­შირ­და ნა­ძი­რა­ლე­ბის და­უნ­დო­ბე­ლი თა­რე­ში. და აი, კი­დევ ერ­თი სა­ზა­რე­ლი ფაქ­ტი: მოკ­ლუ­ლია პო­ლი­ცი­ის თა­ნამ­­რო­მე­ლი. რო­დემ­დე უნ­და გაგ­­ძელ­დეს ეს? სა­ჭი­როა კა­ნო­ნის გამ­კაც­რე­ბა. მთელ­მა სა­ზო­გა­დო­­ბამ უნ­და აიმ­აღ­ლოს ხმა… თუმ­ცა არ სძი­ნავთ კა­ნო­ნის დამ­­ველთ: და­კა­ვე­ბუ­ლია ბო­როტ­მოქ­მედ­თა ბან­და, მხი­ლე­ბულ­ნი არ­­ან ნარ­კო­ტი­კე­ბის რე­­ლი­ზა­ტო­რე­ბი… მა­თი ბი­ნი­დან აომ­ღე­ბუ­ლია ნარ­კო­ტი­კე­ბი. დი­დი მად­ლო­ბა ში­ნა­გან საქ­მე­თა სა­მი­ნის­­როს დაქ­ვემ­დე­ბა­რე­ბულ ორ­გა­ნო­ებს აქ­ტი­­რი მუ­შა­­ბი­სათ­ვის…”

დიქ­ტო­რის მო­ნო­ლო­გი იქ­ნე­ბა გრძე­ლი, მთლი­­ნად მო­­ცავს თბი­ლი­სელ­თა რამ­დე­ნი­მე დღის სა­ლა­პა­რა­კო თე­მას და არ­­ვის არ­­ფე­რი ეც­­დი­ნე­ბა პო­ლი­ცი­ის გან­ყო­ფი­ლე­ბის ერთ-ერ­თი საკ­ნის რა­დი­­ტორ­ზე ბორ­კი­ლე­ბით მიბ­მულ, ნა­ცემ, ნეკ­ნებ­ჩამ­­­რე­ულ, ჩა­­ში გახ­­ნი­ლი ჰა­ლუ­ცი­ნა­ტო­რე­ბით გა­მო­თაყ­ვა­ნე­ბულ ჯო­ყო­ლა ალ­ხას­ტა­ის­ძის არ­სე­ბო­ბის შე­სა­ხებ.

* * *

თე­ბერ­­ლის თვე­ში ხუთ­სარ­თუ­ლი­­ნი სახ­ლის სარ­დაფ­ში მცხოვ­რე­ბი გი­ჟი სო­ნას მე­გო­ბა­რი ხუ­თი კა­ტი­დან ერთ-ერ­თი ხე­ზე აძვ­რა და ვე­ღარ ახ­ერ­ხებ­და ჩა­მოს­­ლას. ჭრე­ლი ფუშ­ფუ­შა გუნ­და ბრჭყა­ლე­ბით ებ­ღა­­ჭე­ბო­და სქელ ტოტს და სა­შინ­ლად კნა­­და. არ­სად ჩან­­ნენ არც კა­ტის და­დარ­დი­­ნე­ბუ­ლი პატ­რო­ნი, არც ეზ­­ში მო­თა­მა­შე ბავ­­ვე­ბი.

თე­ბერ­­ლის ხუთ­­ღი­­ნი ქა­რიშ­ხა­ლი შხუ­­ლით ალ­­წავ­და ტო­ტებს ალ­ვის ხე­ებს. ერთ­­როს ყო­ფი­ლი ში­ნა­­რი ცხო­ვე­ლის კნა­ვი­ლი არ­­ვის ეს­მო­და. მხო­ლოდ შემ­თხ­ვე­ვი­თი გამ­­ლე­ლი თუ ახ­­დავ­და ხეს. წა­მი­ერ გა­­ცე­ბას გულ­­რი­ლი მზე­რა სცვლი­და. “რა უტ­ვი­ნო კა­ტაა…” – ხალ­ხის გა­ღი­ზი­­ნე­ბა უფ­რო ათ­­მა­მებ­და გამ­­ვინ­ვა­რე­ბულ ქარს.

ხუ­თი დღის გან­მავ­ლო­ბა­ში გლეჯ­და ქა­რი ტო­ტებს. ხუ­თი დღის გან­მავ­ლო­ბა­ში შე­უს­ვე­ნებ­ლად ჩხა­­და კა­ტა.

თე­ბერ­­ლის თვის ბო­ლოს ქა­რიშ­ხა­ლი ჩად­გა და კა­ტის ჩხა­ვი­ლიც აღ­არ აწ­­ხებ­და ად­­მი­­ნის ყურს. ალ­ბათ, ქარ­მა ჩა­მო­აგ­დო და გა­დარ­ჩა.

© ”არილი”

Facebook Comments Box