დეკემბრის ჩალა
მოხუცი მოხუცს რომ ეტყვის სალამს,
რომ დგანან ერთად და უთრთით მხრები,
თავს რად მახსენებს დეკემბრის ჩალა,
ნაღეჭი ხარის ბებერი ყბებით.
თურმე რა “ახლო” ყოფილა “შორი”,
წუთის კი არა, ყოფილა წამის
სოფლის სიმართლე და სოფლის ჭორი
ანუ ნიღაბი დღისა და ღამის.
დავღლილვარ, ნიშანს იძლევა მუხლი,
მაჯის ხმაური და გულის ცემა,
ეს ყველაფერი, ნეტავი თუ ღირს
ლექსის ტკივილად და ლექსის თემად.
აღარ ბრუნდება ნასროლი ტყვია,
წყალს წაყოლილი სილა და ხრეში,
მე ახლა სხივზე გამდგარი მქვია
და ბოლო ნერვი მიჭირავს ხელში.
ეს არის წრიდან ასხლეტის წუთი,
ყოფნა-არყოფნის ეს არის ჟამი;
მოჰყვება ხმელი ფოთოლი თუთის
გიორგობისთვის უფერულ ამინდს.
დავყურებ მთიდან უფერულ ჭალას,
ავსებულს ღამის იდუმალ ხმებით…
და თავს მახსენებს დეკემბრის ჩალა,
ნაღეჭი ხარის ბებერი ყბებით.
ახალი ახსნა
დევს სასთუმალი – ყინულის ლოდი
და საფეთქელის ხმაური ბზარავს;
დამდგარა ფეხზე და შენსკენ მოდის
კაცი კი არა – დეკემბრის ჩალა.
ცეცხლზე შემდგარი ქვაბივით ისვრის
პეპლების შხეფებს ბალახის ტბორი,
და როგორც კარავს ახურავს ისლი –
შენ, ახლა, ჩრდილი გახურავს ქორის.
და მიდის თვალწინ მდინარე, – ლიბერ
ტალღას მიჰყვება სილა და ხრეში;
რა უნებურად აწუხებ ჯიბეს –
კვლავ სიღარიბე ამოგდის ყელში.
მაინც გიხმობენ? – პასუხი გმართებს
და გულის სითბოს გაყოფა სხვისთვის;
ხანდახან დუმილს აუნთებ სანთელს
და მაჯის ნაცვლად ხმაურობს სისხლი.
არის წუთები, როდესაც შიშველ
განცდას გაცრეცილ ნიღაბით მალავ
და ხელს ხავსისკენ იმიტომ იშვერ,
რომ თავის რწმენა შესძინო ბალახს.
* * *
კითხულობს თვალი ბედ-იღბლის წერილს
და ვარსკვლავების ფარსაგად შემხმარ
ტოტიდან ფეხით ჩამოდის ბნელი –
ბნელი გახურავს და ბნელზე წევხარ.
მოძრაობს გზა თუ მოძრაობს თოკი
და ქარის ტირილს პასუხობს მინა,
და ოპტიმიზმით დამძღარი ჯოგი
დაყრილა აქვე და მშვიდად ხვრინავს.
მამლის ყივილი – ასანთის ღერი –
ეს ერთადერთი იმედი ხსნისთვის,
გაკრული რამე იდუმალ ხელით
აქა-იქ მბჟუტავ ნაპერწკალს ისვრის
და ჩნდება ბზარი და ბნელის ფსკერზე
დაცურავს თვალი შიშით და თრთოლვით,
და მიზეზ-მიზეზ მწვანე ხავსს ეძებს
და ხავსის ნაცვლად – თრთვილი და თოვლი!
“დაიქცეს!” – ყვირი და მერე წუხარ,
რაზე და რატომ, ჩვენ შორის დარჩეს,
გატეხავ შეშას და მშიერ ბუხარს
სულ თითო-თითო მუგუზლით არჩენ.
და დგება წუთით, როდესაც მთენთავ
დუმილზე ზანტად ეყრდნობი მხრებით,
მერე უეცრად უბიძგებ შენს თავს
შენგან და მაინც შენშივე რჩები.
თუ რამე ამდროს ღარღილობს – რუა,
და როცა ისიც ვერაფერს ვერ ცვლის,
ჭიშკარზე მთვარის გალეულ ყუას
აჭედებ ფრთხილად და ავთვალს ებრძვი.
© „ლიტერატურა – ცხელი შოკოლადი“