პოეზია

ზუ­რაბ რთვე­ლი­აშ­ვი­ლი


* * *

მითხა­რი, რო­გორ არ მოგ­წონ­ვარ? მე ვში­შობ შენ­­ვის!

შენ­­ვის მო­ვუშ­ვებ მეჩხერ წვე­რებს სა­კად­რის ღა­მით,

შენ­­ვის ვი­კის­რებ მძი­მე ღი­პის ტა­რე­ბას ჩუ­მად,

შენ­­ვის ოქ­როს ჯაჭვს და­ვი­კი­დებ კი­სერ­ზე ნე­ლა.

მითხა­რი, რო­გორ მი­ვი­წე­ბო შე­ნი სხე­­ლი?

რო­გორ ავ­აწყო შე­სა­ფე­რი შენ­­ვის სიმ­ღე­რა?

მითხა­რი, სად გყავს ვა­გი­ნი­დან გა­მოქ­ცე­­ლი

პა­ტა­რა კა­ცი, რომ ჰკი­­და ცო­ტა ხნის უკ­ან.

მითხა­რი, თით­ქოს მე ვი­ყა­ვი გი­ჟი მე­ხან­­რე,

რომ სა­აღ­ლუ­მო ორ­გი­­ბის ვაქ­რობ­დი კოც­ნებს.

მითხა­რი მა­შინ, რა­ტომ ზვე­რავ ფრთხი­ლად ამ ან­ძას,

მითხა­რი, რის­­ვის არ უკ­ითხავ მას ღა­მის ლოც­ვებს…

© ”არილი”

Facebook Comments Box