ბასკურიდან და ესპანურიდან თარგმნა ირაკლი მენთეშაშვილმა
ბასკურენოვანი მწერალი კირმენ ურიბე ურბიეტა დაიბადა ონდაროაში, ბისკაია, ესპანეთი, 1970 წელს. მრავალი, მათ შორის ლიტერატურის სახელმწიფო ჯილდოს ლაურეატია. თარგმნილია ოც ენაზე. ეს ლექსები თარგმნილია კრებულიდან „17 წამი“ (2019).
ქარხნიდან დაბრუნებული ქალები
ბებია კონსერვების ქარხანაში მუშაობდა,
დედაჩემიც, დეიდებიც.
მუშები იყვნენ და არა დიასახლისები,
ან იქნებ იყვნენ კიდეც.
მიყვარდა ის სუნი სამსახურიდან
დაბრუნებულებს რომ ასდიოდათ.
თევზის, ოფლის და მარილის.
მათ კი ეს სუნი სძაგდათ,
შეუძლებელი იყო მისი გაყვანა,
დავიწყებაც შეუძლებელი გახდა.
ჩემი ოჯახის ქალები
ჯერ ქარხნებში, შემდეგ სახლში მუშაობდნენ
სამზარეულოში ასუფთავებდნენ ხამსას.
მე იქვე ვთამაშობდი, მაგიდის ქვეშ.
ხამსის ერთ ნაჭერს გადმომიგდებდნენ ხოლმე.
ყველაზე მეტად ხამსა და პური მიყვარდა,
ძეხვსაც და შოკოლადსაც კი მერჩივნა,
რაზეც მეგობრები სულ დამცინოდნენ
სხვა დრო იყო.
მაშინ ქალები ქარხნებში მღეროდნენ.
უფროსები მათ დროს აძლევდნენ
შვილების ძუძუთი გამოსაკვებად
ისინიც დროს იყენებდნენ და ისვენებდნენ
სამუშაო ფორმით მზეს ეფიცხებოდნენ
ქარხნის ქვის კედლებს მიყუდებულები,
სიგარეტს გრძელ ნაფაზებს ურტყამდნენ.
ნეტარების წუთები,
როდესაც ავიწყდებოდათ ყველაფერი
სამსახური, ოჯახი, ქმრები თუ შვილები.
რამდენი წელია გასული
თვალებს ვხუჭავ მეც და იმ გაელვებას დავეძებ
იმ სიმშვიდის წუთებს…
ხახადაფჩენილი ველი
რომ რომელიმე მათგანი მოვა და
პირში ჩამიდებს ერთ ცალ გემრიელ ხამსას
ძღვენს იმ მაღალი სუფრიდან,
რომლის ქვეშაც ვთამაშობ,
მათ კი საქმე აქვთ.
მუნჯი ბავშვი
ბაგა-ბაღში ხმას არ ვიღებდი.
ჩუმად ვიყავი.
მთელ დილას მარი-კარმენის,
მასწავლებლის კალთაში ვატარებდი.
მხოლოდ ვუსმენდი.
და ხანდახან ვუცქერდი,
ჩემი მეგობრების თამაშს.
სამყაროს შეცნობა მიჭირს.
ახალი არაა.
მიჭირს საჭიროს სიტყვის მოძებნა.
შეიძლება ამიტომაც გავხდი მწერალი,
რომ დავეძებ სიტყვებს, დღედადღე,
დაკარგულ სიტყვებს.
ჩიტები ზამთარში
ჩვენი მიზანი ჩიტების გადარჩენა იყო,
თოვლში მოყოლილი ჩიტების გადარჩენა.
ძირითადად სანაპიროზე იყვნენ ხოლმე,
რუხი ზღვის ქურქში მიმალულები.
სამალავებიდან გამოგვყავდა და
ჯიბით სახლში მიგვყავდა.
პაწაწინა ჩიტები, რომლებიც მთლიანად
ეტეოდნენ ჩვენ ბავშვურ ხელისგულებში.
სახლში, რადიატორთან ვათავსებდით,
მაგრამ ჩიტები დიდხანს ვერ ცოცხლობდნენ.
ორ-სამ საათში კვდებოდნენ.
არ გვესმოდა რატომ,
არ გვესმოდა რატომ იყვნენ ასეთი უმადურები.
არადა პირში ვატენიდით საჭმელს,
რძეში დასველებულ პურის ნამცეცებს,
საწოლსაც კი ვუმზადებდით შემდეგ,
ჩვენი საყვარელი ყელსახვევებისგან.
მაგრამ ყველაფერი ამაოდ: მაინც კვდებოდნენ.
გაბრაზებული ჩვენი მშობლები გვეუბნებოდნენ,
რომ აღარ მოგვეყვანა ჩიტები სახლში,
რომ ძალიან ცხელოდა და ვერ უძლებდნენ.
რომ ბუნება ბრძენია და
თავისთავად მოვიდოდა გაზაფხული,
თავის ჩიტებს მოიყოლებდა.
წამიერად ვუფიქრდებოდით:
„იქნებ მართლები არიან ჩვენი მშობლები“.
და, მაინც, მეორე დღეს
ვბრუნდებოდით სანაპიროზე ჩიტების გადასარჩენად.
თუმცა ვიცოდით რომ ჩვენი ძალისხმევა
ისეთივე ფუჭი იყო როგორიც ზღვის ზედაპირზე
დაცემული თოვლის ფანტელი.
და ჩიტები იხოცებოდნენ,
რადგან ჩვენი მიზანი მათი გადარჩენა იყო.
ხე
ბიჭუნა იქნება ალბათ შვიდი წლის. დედა შეჰპირდა, რომ თუკი კარგი ამინდი იქნებოდა, ისინი მანქანით გასტეისში წავიდოდნენ, გამარას აუზზე, გაზაფხულის იმ ცოცხალ, ნათელ და მზიან დილას. სანამ დედა ექსკურსიისთვის ემზადება, ბიჭუნა აივანზეა, სახლში ვერ ჩერდება. აივნის რკინის მოაჯირზე სათამაშო პატარა მერანს აქეთ-იქით აჯირითებს. მაღლიდან დასცქერის ეზოს და ეზოს გასწვრივ ქუჩას. ქუჩის მეორე მხარეს ყაზარმაა. ყაზარმა მეოცე საუკუნის დასაწყისში აშენებული, აგურის პირქუში შენობაა ორი კოშკით. საშინელებათა ზღაპრის იერი აქვს, მაგრამ გამოირჩევა ერთი საინტერესო დეტალით: თითოეულ კოშკზე ქვის ლოკოკინას ფორმის გარგულიებია განთავსებული, რომლებიც თითქოს კედელზე მიცოცავენ თავისი ნიჟარებითა და რქებით. ბიჭუნა ფიქრობს იმაზე, რომ ისინი ვერასდროს მიაღწევენ კოშკის გუმბათს.
თითქოს არაფერი იძვრის იმ სოფელში, ყველაფერი მშვიდადაა. კვირა დილას ქუჩებში ჩქამიც არ ისმის, სადღაც შორს მანქანა თუ გაიხრიგინებს, და პატარა ბიჭას ხმა, რომელიც მარტო ლაპარაკობს. ყაზარმის პირდაპირ სავალ გზაზე მაღალია ხეა, კვიპაროსი, და მის ჩრდილში მოდარაჯე პოლიციელი. მას შემდეგ რაც ყაზარმაში ის სოფლელი ბიჭი ჩაცხრილეს, ამ მონაკვეთზე არ დადის არცერთი ქვეითი. ბავშვმაც კი იცის: დედამისმა რამდენიმეჯერ უთხრა, რომ იქ არ გაევლო, და ყოველთვის, როდესაც უახლოვდება ამ ადგილს, ქუჩის მეორე მხარეს გადადის.
ბავშვს სათამაშო ხელებიდან უვარდება, საბედნიეროდ, მოაჯირის კიდემ გადაწყვეტა, რომ ქუჩაში არ გადავარდნილიყო. ცხენის ასაღებად დახრილს ქუხილის ხმა ესმის და წევს თავს მაღლა, იხედება ქუჩაში. მთელი ძალით გარბის მამაკაცი პისტოლეტით ხელში. მის უკან დაჭრილი პოლიციელია. პოლიციელი ფეხზე ვეღარ დგება. ხეს ებღაუჭება, ნელ-ნელა ქვევით მიცურავს, და ძირს უსიცოცხლო ეცემა. შეშინებული დედა გადის აივანზე და ბიჭუნას სახლში აბრუნებს, ძალით მიათრევს. აივნის კარებს კეტავს და ფარდებს წევს. თვალებში ჩასცქერის პატარას, აღელვებული, როგორც კატა, რომელიც კნუტებს დაეძებს.
– დედა, ვიტორიაში აღარ მივდივართ, ჰო?
ანტო-მენდის საბილიარდო
პატარაობისას ანტო-მენდის ბარში ვიკრიბებოდით.
უზარმაზარი ფართობის მქონე ტაბერნა,
ბილიარდის მაგიდით ცენტრში,
ხის იატაკით.
Velvet Underground-ი
და Ziggy Stardust-ის ფონზე.
ბარის ბოლოში, გრძელ სკამებზე ახალგაზრდები
სხდებოდნენ და გაუთავებლად ლაპარაკობდნენ.
ბიჭები სხვადასხვაფრად შეღებილი თმებით,
ტყავის შარვლები და მაღალქუსლიანი ფეხსაცმელი.
გოგოები მაღლა აწეული თმებით,
ლეოპარდის მაისურებით.
ბილიარდის მოგების შემდეგ
დიდებთან თამაშის შანსი გვეძლეოდა.
კიით ბურთის დარტყმისას,
სამაჯურების ჟღარუნი და
ყელზე მობნეული ძეწკვების ჟღრიალი.
სხვებისთვის ისინი იყვნენ დემონები.
ჩემთვის ისინი ანგელოზები იყვნენ,
რადგან მათთან ერთად ვისწავლე ფრენა.
რადიომიმღები
მამამ საავადმყოფოში რადიომიმღები გვთხოვა,
საქმის კურსში რომ ყოფილიყო მოვლენების.
მისი თაობის ხალხისთვის პოლიტიკა ხომ წმინდაა:
რადიოში ახალ ამბებს რომ გადმოსცემდნენ
გატრუნულები უნდა ვყოფილიყავით ყველა, სრული სიჩუმე.
ცეცხლის შეწყვეტამდე ორი თვით ადრე გაგვიხდა ავად.
ღელავდა, წინათგრძნობა ჰქონდა, რომ საქმეს
არ ექნებოდა კარგი ბოლო; რომ ბოროტება მრავლდებოდა,
როგორც პოლიტიკაში, ისე მის სხეულში.
დაიბადა იმ წელს, როდესაც ომი დაიწყო,
ოცდათექვსმეტში;
და მშვიდობაში აღარ უცხოვრია არასდროს.
ერთ დღესაც მისი რადიომიმღები ჩაქრა სამუდამოდ.
ცუდი ამბების გაგება არ სურდა და
ცდილობდა ჩვენ გამხნევებას,
„ყველაფერი კარგად იქნება“,
ყველამ ვიცოდით – მან ყველაზე კარგად –
რომ მშვიდობა დიდ ხანს არ გასტანდა.
ვერ მოესწრო ცეცხლის შეწყვეტას.
მას მერე ვრთავ ხოლმე რადიომიმღებს,
მაგრამ სიტყვები, რომელიც მესმის
უცნაურად და გაუგებრად მეჩვენებიან.
როგორც რაღაც კლინიკური სურათი.
მას მერე აღარასოდეს ჩამირთავს რადიომიმღები.
მირჩევნია ვიყო ჩუმად
და გავიხსენო მისი სიტყვები:
„ყველაფერი კარგად იქნება“
მეზღაპრე დეიდა
შენთვის არ არსებობს „მე“. მხოლოდ „ჩვენ“ იცი.
შენთვის ყველაფერი ოჯახია,
სამეგობრო, სოფელი.
არ გიყვარს ნივთების ქონა;
შენი სამოსი ელეგანტურია, კი,
მაგრამ ცოტაა, და უბრალო.
შენი საგანძური სხვაა,
ჩვენი წინაპრების ათასი ისტორია,
როგორ მოხდა ყველაფერი,
ლამის სამყაროს დაბადებიდან.
შენი საგანძური ზღაპრებია.
და ღირსება.
აბა, სხვა რა დარჩენია დამარცხებულს?
შენ იყავი, ვინც პირველმა გამოაჩინა
არესტეს თარგმნილი ინტერნაციონალი.
როდესაც პრემიების მოგება დავიწყე
მითხარი: „არ დაგავიწყდეს, რომ ყოველთვის
მშრომელი, უბრალო ხალხი ვიყავით“.
ჰოდა ეგა ვარ, დეიდა,
მშრომელი უბრალო მწერალი.
არავინა ვარ,
არაფერი გამომიგონებია.
უბრალოდ ვყვებოდი იმ ისტორიებს
რომლებიც შენ მომიყევი.
შენს დაუსრულებელ ამბებს.
სახლში მოქსოვილი ჯემპრები
ჩვენ ვიზრდებოდით დედის ხელით მოქსოვილ ჯემპრებში,
ქუჩაში, იქ სადაც თავს ყველაზე კარგად ჩიტები და ბავშვები გრძნობენ თავს.
მდინარეში ჩახტომა გვიყვარდა უკანმოუხედავად
და მოძრავ სატვირთო მანქანებზე ძრომიალი.
ერთმანეთში ვურევდით სიტყვებს dauka ქონა და Dakar მოტანა.
ზღვის გარდა, ხომ ისედაც არაფერი გაგვაჩნია.
ყველაფერს იქიდან ვეზიდებოდით რაც გვჭირდებოდა.
სახლი კი პატარა, ხის, ძველი სახლი.
საცხოვრებლად რა თქმა უნდა ზღვა გვირჩევნია,
ჰორიზონტი და მიუწვდომელის ნატვრა.
ადრე გავიწაფეთ სიყვარულში. სმაში. ნარკოტიკებში.
შრომაც ადრე დავიწყეთ. და ზოგჯერ ნაადრევადაც მოვკვდით.
კიდევ კარგი, რომ ყველაფერზე გვეცინება,
პირველ რიგში კი საკუთარ თავზე და ძლიერებზე ამა ქვეყნისა.
ამბობენ, რომ ეუსკერა, ჩვენი ბასკური ენა, უცნაურია,
ხმამაღლა ვსაუბრობთ და ხალხი ვართ ხიფათიანი.
ვაღიარებთ, ალბათ ასეა. პირდაპირი გვიყვარს სიარული.
მაგრამ, ისიც უნდა ითქვას, რომ არ ვართ ჩაკეტილი ხალხი.
ბევრი ჩვენგანი აქ სამუშაოდ ჩამოვიდა.
გალისიელები, ანდალუსიელები, სენეგალელები.
არ ვიცი რა გითხრა, მეგობარო,
მე აქაური ვარ, ეს ჩემი ხალხია.
ჩამოდი ჩვენთან თუ გინდა, შენც მოგიქსოვთ ჯემპრს.
არ გეგონოს! ჯემპრებს ვქსოვთ სიფაქიზით.
მატყლის კი არა, სიამოვნების,
ფანტაზიის, თავისუფლებს ძაფებია
სახლში მოქსოვილი ჯემპრები.
დედის ხელით მოქსოვილი ჯემპრით ვიზრდებოდით,
ქუჩაში, იქ სადაც თავს ყველაზე კარგად ჩიტები და ბავშვები გრძნობენ თავს.
დონ ხუანი
მოწოდებით კონკისტადორმა
დონ ხუან დე ონჲატემ
ვერ მოისვენა იქამდე, სანამ
ინდიელები არ დაიმორჩილა.
თუმცაღა მაინც,
ადგილობრივები ყურს არ უგდებდნენ.
თოთხმეტი ჯარისკაცი მოუკლეს ერთხელ.
დონ ხუანმა შურისძიების მიზნით,
იქვე უბრალოდ გამვლელი ინდიელები დაიჭირა,
თოთხმეტნი ისიც, და მოედანზე, შემწყნარებელმა,
არ მოკლა, თითო ფეხი მოაჭრა ყველას.
უნდოდა ყველასთვის ეჩვენებინა
რომ შემდგომში დანდობა
არ იქნებოდა არავის.
მას შემდეგ საუკუნეებია გასული
სანტა ფეს მოედნის ცენტრში მისი მემორიალი,
ცხენზე აღმართული ძეგლი დგას.
მეტისმეტად თავდაჯერებულად მაცქერალი.
მეტისმეტად ამაყი, ერთი ფეხი აკლია მხოლოდ.
მეც დავიცავ
მეც დავიცავ მშობლიურ კერას.
აბა რას ვიზამ, გაბრიელ არესტი.
ჩემი საყვარელი პოეტი.
ის სიტყვები, შავ-ბნელი
დიქტატურის დროს რომ დაწერე,
ვაღიარებ კიდევ ახდენენ ჩემზე გავლენას.
მათ ხშირად ვიხსენებ
და საკუთარ თავს ვეკითხები:
როგორ გაუძელი ამდენ
უსამართლო შეტევას ყოველი მხრიდან.
არადა სასაცილოა,
ახლა ყველა გადიდებს,
ისინიც კი, ვინც ტყავს გაძრობდა.
კარგი წიგნების წერა ჩვენში ადვილი როდია.
ბასკები სივიწროვეში გაზრდილი ხალხი ვართ,
ავად თუ კარგად.
ჯერ კიდევ შიშით ვწერთ.
წაგების, ანდა
იქნებ მოგების შიშითაც.
მაგრამ, გპირდები გაბრიელ,
მტკიცედ დავდგები,
სანამ ყურში ჩამესმის
ჩვენი ძველი მშობლიური ენა.
მეც დავიცავ მშობლიურ კერას.
თუმცა მაინც მომეცი უფლება არ ვიყო წმინდა ერთგული,
მომეცი უფლება შევცვალო რაღაცეები სახლში:
სხვადასხვა ფერებში შევღებო კედლები,
მივყარ-მოვყარო იაფფასიანი ავეჯი
და ჩემ სენეგალელ ძმაკაცებთან
გემრიელი სადილები გავმართო,
ქუჩაში ნაყიდი უგემური საჭმლით.
მეც დავიცავ მშობლიურ კერას,
მაგრამ მომეცი უფლება ხანდახან დავტოვო.
ჩავრაზო ფანჯრები, კარები დავკეტო,
რომ მეზობლად ეზოში ბანაკი დავცე
და ზაფხულის ღამეები გავათენო იქ ბავშვებთან ერთად.
მეტი არაფერი, მხოლოდ ეს მინდა.
ნებაყოფლობითი ემიგრაცია
დაბერდა სოფელი, მოხუცებით სავსეა ქუჩა,
პატარები თითქმის აღარ ჩნდებიან.
აქამდე გავძელი, მეტი უკვე აღარ შემიძლია.
სამუშაო არსად არაფერია, სინდისი მქენჯნის.
დავიღალე, აღარ მინდა ცხოვრება ოცნების ამარა,
უბრალოდ ცხოვრება მინდა.
თუ მივატოვე ის, რაც ასე ძალიან მიყვარს,
დამიჯერე, დამისხლტება ხელიდან სამარადისოდ.
არ იფიქროთ ვიღებ არასწორ გადაწყვეტილებას,
თუმცა ერთხელ თუ მიიღე, უკან დასახევი გზა არაა.
წავიდეთ სიყვარულო, წამოდით ბავშვებო,
აქამდე გავძელი, აწი მეტისმეტია.
ემიგრაციაში მივდივარ საკუთარი ნებით,
თუმცა ვიცი, რომ საკუთარი ნებით ეს არ ხდება.
პირველი დაბადების დღე შენს გარეშე
The death who had already donned your features,
The mask of his disguise.
Ted Hughes
ბოლოს სიკვდილმა იმარჯვა, ძმაო
ასე გვეგონა, გვწამდა, გვჯეროდა,
რომ ის არასდროს შეგვეხებოდა.
და ის მაშინ გწვდა, როდესაც არ ელოდი,
როგორც არასდროს წარმოიდგენდი.
მარადიული გვეგონა ეს მეგობრობა.
არაფრის გვეშინოდა, განშორებები ხანდახან
ხანგრძლივი იყო, შორეულ გზებზე დადიოდი ხოლმე.
როგორ მიხაროდა შენი ზარის მიღება.
არავინ ჰყვებოდა ამბებს ისე, როგორც შენ:
შენგან გამოსული უბრალო სიტყვები
შეუდარებელ, ჯადოსნურ ძალას იძენდნენ.
იმ საზარელ დილას, ვიგრძენი, რომ ჩემი სხეული
ორად იხლიჩებოდა, რომ ანტარქტიდიდან
წყდებოდა ყინულის უზარმაზარი ლოდი
და ტკივილის აისბერგები, ნაპრალს შორის
ჩემი გული იფერფლებოდა, ვცდილობ გავიხსენო
ყოველი სიტყვა ჩვენი ბოლო შეხვედრიდან.
მოუსვენრად ვარ, ქუჩაში დაკარგულ ბავშვივით,
რომელიც სახლის ნომრის გახსენებას ცდილობს.
ვისაც თითებს შორის უსხლტება წვიმის წვეთები.
ძმაო, ახლა რაღა ვქნა.
რა მოვუხერხო ამ მგლებს შუა ზამთარში,
როგორ მოვიქცე საკუთარ შავბნელ ფიქრებს ამარა.
შენ მათ აფრთხობდი ასე ადვილად
შენს სიტყვებს ჰქონდათ მკურნალი ძალა
გინდაც მათ სულაც არ ვიაზრებდი.
შენთვის კარგი მეგობარი ვიყავი, როგორც
ამბობენ ისინი, შენ კი ჩემთვის მეგობარზე მეტი,
შენ ჩემთვის ძმასავით იყავი, და ძმაზე მეტიც.
ამას წინათ სიზმარში გნახე
მეუბნებოდი ოპტიმისტურად: „ნურაფრის გეშინია,
ვერ ვნახავთ ერთმანეთს, მაგრამ ლაპარაკს შევძლებთ“.
ასე, შენგან სიტყვებს ყოველთვის ველი,
როგორც მაშინ, სამოგზაუროდ რომ მიდიოდი ხოლმე,
ვამაყობ, გული მაქვს მტკიცე,
მე მყავს ძმაკაცი, მას არასდროს არ დავკარგავ.
სუბიბარი
სუბიბარის უბანში უამრავი ხალხი ცხოვრობდა უწინ:
პიშეროები, სანტანები, ჩაილჲეები…
მდინარის პირას სახლობდნენ,
უბრალო ხის ქოხებში,
კონსერვების ფაბრიკის უკან.
ბავშვები თავისუფლად დარბოდნენ სახლიდან სახლში,
კარები არასდროს იკეტებოდა.
ბანაობდნენ არტიბაის ჭუჭყიან წყალში
და თამაშობდნენ ყველაფრით რაც
ძველ საწყობებში ხელში ხვდებოდათ.
შობა-ახალ წელს
ყველას ჩუქნიდნენ თოჯინებს
ძველი საბნებისა და შალის ნაჭრისგან
დედების ხელით მოქსოვილ სათამაშოებს.
მრავალრიცხოვანი ოჯახები იყო უწინ.
იმ პატარა სახლებში უამრავი და-ძმა იზრდებოდა.
მაგრამ ზოგმა მაინც შეიფარა უპატრონო ბავშვი
სატურარანის ქალთა კოლონიიდან.
არაფერი ჰქონდათ და მაინც ყველაფერს გასცემდნენ.
უბანი მთლიანად დაინგრა.
პიშეროები, სანტანები, ჩაილჲეები
საცხოვრებლად სხვაგან წავიდნენ.
ძველი ხის სახლების ადგილას
ახლა გზატკეცილი გადის.
გორაკი კომერციული ცენტრით დამშვენდა
და ახლა უკვე ყველა იქ ყიდულობს თოჯინებს,
სათამაშოებს, რომლებსაც მთელ მსოფლიოში ნახავ.
სენი მჭირს რაღაც
სისხლის სენი მჭირს რაღაც.
ბევრი რკინა მაქვს.
როგორც ჩანს, მას წარმოშობს გენი,
რომელიც გადაეცემა თაობიდან თაობას.
ექიმი ამბობს, რომ ეს სენი,
ერთგვარი თავდაცვის მექანიზმია,
რომელიც ათასობით წლის წინ შეიქმნა.
თურმე იყო დრო, როდესაც ჰომო საპიენსი
იღებდა ბევრ ჭრილობას,
ომში თუ ნადირობისას.
რკინის შემცველობა სისხლში, როგორც ამბობენ,
დიდი უპირატესობა იყო მაშინ.
მაგრამ ახლა ეს რკინა, როგორ ჩანს,
სრულიად ზედმეტია.
სისხლში ფუჭად გროვდება,
ომისა და ნადირობის გარეშე.
სამეცნიერო კვლევებიც ეძღვნება
თურმე ამ ჩემს დაავადებას.
შემთხვევების უმრავლესობა, როგორც ჩანს,
ბასკეთსა და პირენეების უღელტეხილზეა,
როგორც ერთგვარი გენური სიწმინდის ნიშანი.
ჩემი ექიმი ამ ყველაფერს
ისეთი ენთუზიაზმით ყვება
ისე, თითქოს მეგობარს
კარგ ფილმს უყვება.
ზუსტად იმ დროს
როდესაც მე საკაცეზე სისხლისგან ვიცლები.
სისხლის დაღვრა ერთადერთი
საშუალებაა ამ სენთან ბრძოლის.
(მარტივი, როგორც პრე-ისტორიული იარაღი)
ნახევარი ლიტრი თხუთმეტ დღეში ერთხელ.
და ყოველ ჯერზე, როდესაც
ნემსს მირჭობენ ვენაში,
ჩემი წინაპრები მახსენდება,
ჩემი ჯიში ასეთი სუფთა:
და საკუთარ თავს ვეკითხები,
რატომ არ დამინდეს
რატომ არ გაერივნენ სხვებს თავის დროზე
სულ ცოტა მაინც,
სულ ცოტათი.
© არილი