ლექსი ფაშისტის შვილიშვილზე
შევდივარ მის ოთახში. საწოლზე წევს, ყელიანი სვიტერი აცვია. მისი გრძელი და ლამაზი კიდურები მთელს საწოლს ფარავენ. მგონი ორი მეტრია. მე უკვე ვიცი, როგორი კანი იფარება ამ შარვლის უკან. გამჭვირვალე, რომლის უკანაც მისი ძარღვები მის სისხლს ფრთხილად დაატარებენ. მე ვიცი, როგორი გლუვია ეს ნაჭერი, შარვლის და კანის. თითქმის განსხვავება არაა მათ შორის. მე ვიცი საპონი, რომლითაც ის ბანაობს. იგივე საპონს, ის მე წამოსვლის წინ მაჩუქებს და მეტყვის, როცა ეს გაგითავდება, ჩემი სუნიც გაქრება და მეც დაგავიწყდები.
მე წამოვედი და ყოველ მის მონატრებაზე ამ საპნით ვიბანდი ხელებს და მერე ვისუნთქავდი ჩემს, მის სურნელიან თითებს. საპონს, ტანისთვის არ ვიყენებდი, მეშინოდა რომ მალე გათავდებოდა. გათავდა თუ არა, კიდევ შევუკვეთე. ორჯერ. მერე მაინც დამავიწყდა, საპონიც, მისი ხავერდი კანზე და სავარძლებზე. მხოლოდ შეგრძნებები და სურათები დამრჩა და კიდევ კითხვა, რატომ შემიყვარდა ეს კაცი?
ეს სურათი, რისი აღწერაც თავიდან დავიწყე, ერთ-ერთია, რომელიც არ მავიწყდება, ამიტომ გავაგრძელებ იქ, სადაც შევწყვიტე.
ოთახში შევედი, ის საწოლზე წევს. ულამაზესი, როგორც ვენა ომამდე, როგორც იმპოტენტი ინტელექტუალი, რაციონალისტად ქცეული პესიმისტი, დიდ კულტურასა და დანაშაულის შეგრძნებას შორის მიძინებული მზეთუნახავი, რომელიც პასუხებს ეძებს, რადგან ისევ ჰამლეტი ჰგონია საკუთარი თავი. ჰამლეტი, რომელსაც ჰარდ ქორი პორნოები მოსწონს.
იმ დღეს, სანამ მასთან მივიდოდი, მეგობარს შევხვდი. გზაში დავუსვი ჩემს თავს კითხვები, რატომ ვერ გავუძელი ამ ლამაზი კაცის სამყაროს სამი დღე და რატომ გადავწყვიტე, შევხვედროდი მეგობარს, რომელიც ხმამაღლა და ჩქარა ლაპარაკობს?
მე ხომ ვგიჟდები კაცებზე, რომლებიც ძილის წინ ლექსებს კითხულობენ, რომლებიც ხელით დამზადებულ საპონს ყიდულობენ, რომელსაც ლავანდის და მელისეს სუნი აქვს. მე ხომ ვგიჟდები კაცებზე, რომლებიც ძველ ჭურჭელს ყიდულობენ და ფაიფურის თხელყურიან ჭიქებში ყავას მოგართმევენ. მე ხომ ვგიჟდები კაცებზე, რომლებსაც მუზეუმების და გალერეების აბონემენტები აქვთ. მე ხომ ვგიჟდები კაცებზე, რომლებიც დაუნდობლად ირონიულები არიან, თავის თავის და სამყაროს მიმართ. მე ხომ ვგიჟდები ისეთ კაცებზე, რომლებსაც შეუძლიათ უგონოდ დათვრნენ და კონტროლი დაკარგონ, იმაზე, რაზეც სულ კონტროლის დაკარგვა უნდათ და მერე ალკოჰოლს დააბრალონ ყველაფერი და სამი დღე ირბინონ დანაშაულის გამოსასყიდად, რომელიც ჩაიდინეს საკუთარი ჯანმრთელობის წინაშე. მე ხომ ვგიჟდები ისეთ კაცებზე,
რომლებისთვისაც კარგად ყოფნაში, ფიზიკური ჯანმრთელობა შედის და არა, სულიერი. მე ხომ ვგიჟდები კაცებზე, რომლებიც დედებს არასაკმარისად უყვარდათ და რომლებიც მამებმა არასაკმარისად აღიარეს. მე ხომ ვგიჟდები კაცებზე, რომლებიც ერთ-ერთ სიმთვრალეში, შეიძლება ისეთს გადაეყარონ, როგორიც მე ვარ. მე ხომ ვგიჟდები კაცებზე, რომელთაც შეუძლიათ დაიჯერონ, რომ მე, ჩემი ყვავილებიანი კაბებით და ფერადი მძივებით, მათ მოსაწყენ, თეთრპერანგიან ყოველდღიურობას შევცვლი და მათ მავზოლეუმებში შევიტან სიცოცხლეს, შევიტან სიყვარულს, და შევიტან ცეკვას, შევიტან სექსს, და არ გამოვიტან არაფერს. იმიტომ, რომ მე ისედაც ბევრი მაქვს, ცეკვა, სიმღერა, სიყვარული, სექსი და ყვავილიანი კაბები.
არა, ცეკვა ასეთმა კაცებმაც კარგი იციან. ასეთ კაცებს საერთოდ ყველაფერი გამოსდით. მაგრამ მე მარტო კაბებზე მიხატული ყვავილი არ ვარ. მე ზოგჯერ ყვავილი ვარ, რომელიც საყვავილე ვაზაში იწყენს. მე ყვავილი ვარ, რომელსაც ამოთხრა და გადარგვა სჭირდება.
მე მასთან ვაზებიც ვერ ვიპოვე, მიწაზე რომ არაფერი ვთქვა. და გავიქეცი კაცისგან, რომელიც სიამოვნებით მიყურებდა, როგორ ვიღებებოდი, ვიცვამდი, ვლაპარაკობდი. მე მაინც გავიქეცი, რომ ჩემი სიველურე სხვაგან გადმომეფრქვია. თუმცა მე სიველურეც ბევრი მაქვს და ნაწილი თან წამოვიღე, როცა დავბრუნდი. შევედი ოთახში. შევედი წითელი ღვინით ლოყებაღაჟღაჟებული, დამხვდა საწოლზე მიწოლილი, ფუმფულა ქაშმირის სვიტერით, ლამაზ თითებში ასოები გავარჩიე: Theodor W. Adorno: Kulturkritik und Gesellschaft.
გამომხედა და გამიცინა. მეც გამეცინა, ცალი ფეხი ავწიე და როგორც ფილმებში მსუბუქი ყოფაქცევის ქალები აკეთებენ, კედელს მივადგი. მის თვალებს ჯიქურ მივადექი, ჩავუსაფრდი და ჩავუღიმე. ჩემს სცენარებში, ასეთი ღიმილის მერე, კაცი ჩემთან მოდის და წელზე ხელს მხვევს, მკოცნის და მეფერება. ან მე მივდივარ მასთან, იმიტომ, რომ ჩემი გამოწვევა, მის გამოწვევას ფეხზე აყენებს.
ჩემი ქაშმირის პულოვერიენი ინტელექტუალი კი კითხვას აგრძელებს, და რბილი და ხავერდოვანი ხმით მეკითხება, კარგი იყო მეგობართან? ამ დროს მინდა ვუთხრა, რომ კარგი იყო, რომ მას დავცინე, რომ გამეძლო მისი სნობური და ჩემთვის გაუგებრად მიმზიდველი დახვეწილობისთვის და რომ მე მჭირდებიან ხმაურიანი ადამიანები, რომ გავუძლო მის ჩუმ ღმერთობას. და აჰა, მოვედი, მოვედი, რომ მაჩვენოს მანაც სისუსტეები, მოვედი, რომ მაჩვენოს, რომ ღმერთი მოკვდა, ან, ის, რომ ღმერთებსაც უნდებათ სექსი.
მე ვხედავ ადორნოს მის თითებში, მე ვხედავ წიგნს, რომელიც მე ვერ მხედავს და ჩემს დანახვაზე იხურება. მისი ორმეტრიანი სიდიდე წამოიმართება და მეუბნება: იცი, შენ ადორნოს ეს ფრაზა? „აუშვიცის შემდეგ ლექსების წერა ბარბაროსობაა!“
მე თვალს მის ტუმბოზე, ადორნოს გვერდით მიწოლილ პაულ ცელანისკენ ვაპარებ. პაულ ცელანის გვერდით ვხედავ ღვინოს, წითელ ღვინოს და არა შავ რძეს… და ვგრძნობ ჩემს რძეს, ცხელ ძუძუებში და ვგრძნობ ნერწყვს ჩემს ტუჩებში, რომლებიც ლექსად იქცევიან.
მე მადლობელი ვარ შენი, მე მადლობელი ვარ იმ მომენტის, როცა შენ ადორნოს კითხულობდი და მე სექსი მინდოდა. იმიტომ, რომ ასე იწერებიან ლექსები ფაშისტების შვილიშვილებზე!
ქარწაგებულნი
ველოსიპედით მივქრი ტემპელოჰოფის მინდორზე.
ყვითელ-მწვანე ხალიჩები უკან რჩებიან.
ჩემი ველოსიპედი ძველია, ვერავინ მოიპარავს და სამსახურის მერეც დამხვდება. სახლში წამიყვანს, რომ მოვეშვა იმ შრომის მერე, რომელსაც ჩემი ცხოვრების აზრი დაარქვეს.
შენ სპორტული ველოსიპედით ტემპელჰოფის მინდორზე მოქრი. ქროლისგან გაოფლილი მერე ალბათ სახლში გადაივლებ, გამოიცვლი და ოფისში წახვალ.
ან ეს ყველაფერი ოფისში გაქვს და პირდაპირ ოფისში წახვალ. ან შენ ხარ ოფისი. მე ვარ ვენახი.
შენ შენი ჩქარი ველოსიპედით ჩემკენ მოქრი. შენი სხეული იკუნთება. ის მზადაა ოფლისთვის, რომელიც მას შრომისას სდის და რომელიც შენს ცხოვრებას აზრს აძლევს.
ჩვენ ერთმენთს ვუახლოვდებით. ჩვენს შორის გარბიან მინდვრები და ძაღლები. ჩვენ ერთმანეთს ვუახლოვდებით.
შენს მზერას ჰქვია ნდომა. ჩემს მზერას ჰქვია ნდომის ნდომა.
ჩვენი ველოსიპედები მაინც ჩვენი ვალდებულებებისკენ მიქრიან.
ჩვენი სამსახურისკენ, რომელსაც ჩვენი ნდომები და ოფლები მთლიანად მისაკუთრებული აქვს და რომელიც ჩვენი ბრძოლის მთავარი მოედანია.
მე შემეძლო შენთან ერთად მინდვრების ხალიჩებში გახვევა. შენ შეგეძლო ჩემი აღება ხმლის და კუნთების გარეშე. მე შემეძლო შენი აღება, საქმიანი თავდაცვების გარეშე.
ჩვენ მივქრით სხვადასხვა მიმართულებით და ვტოვებთ „შეგვეძლო“-ს მინდვრებს.
შენ უცებ უკან იხედები.
მე ვხედავ შენს მზერას, იმიტომ რომ მეც უკან ვიხედები.
რომ კიდევ ერთხელ სინანულით შევხედო ჰამლეტს, რომელიც მუდმივად სამსახურისთვის მსხვერპლად შეწირული ვნებების, სურვილების და ოფლების ანალიზშია. და მე მიხარია, რომ დღეს მას ეს სურვილი, ჩემი სურვილი, სამსახურმა ასესხა, რომ ჩემკენ მხოლოდ ორი წამით გამოეხედა და მე გზა სამსახურისკენ გამეგრძელებინა.
დ
რძე თბება რბილად, იბურთება.
რძის ბურთები ხტუნავენ ფეხისწვერებზე.
ფუმფულა ქაფი ტუჩებს ეფუშება.
ქაფქაფა ფიფქები რძევდებიან ენის წვერზე.
დნება რძე და რძისფერი ღრუბლიდან თოვს.
მაწვნის ღამე ირწევა და დედდება, ადუღებამდე დროა.
მოდი.
შენ ძალიან კარგად ლაპარაკობ გერმანულად.
შენ ძალიან კარგად ლაპარაკობ გერმანულად.
შენ მხოლოდ ცოტა მეტი უნდა ივარჯიშო,
რომ ეს სიტყვები უკეთესად გაიგო:
„სიფრთხილე, მორჩილება.“
შენ ძალიან კარგად ლაპარაკობ გერმანულად.
შენ მხოლოდ ცოტა მეტი უნდა ივარჯიშო,
რომ ეს სიტყვები უკეთესად გაიგო:
„ჩემი სივრცე, ჩემი დრო. ჩემი ბანანი.“
შენ ძალიან კარგად ლაპარაკობ გერმანულად.
შენ მხოლოდ ცოტა მეტი უნდა ივარჯიშო,
რომ უკეთესად მიხვდე „ინტერესის ქონის“ და „საინტერესოს“ შორის განსხვავებას.
„საინტერესო გემო აქვს.“ – ნიშნავს, საზიზღობაა.
„მე დაინტერესებული ვარ, ნიშნავს მე შემიძლია შეგაწუხო, რამდენჯერაც მინდა, იმიტომ რომ მე მიზანი მაქვს –
ე.ი. მე დაინტერესებული ვარ მისი მიღწევით.“
შენ ძალიან კარგად ლაპარაკობ გერმანულად.
შენ მხოლოდ ცოტა მეტი უნდა ივარჯიშო,
რომ ზედმეტი არ გახდე!
ზედმეტი ემოცია, სუნამო და ხმამაღალი სიცილი შიშს წარმოშობს!
„ზედმეტს“ ჯობია „დაკლებული“!
როცა ჩვენ გვეშინია, მკაცრები ვხდებით.
და ეს საერთო ადამიანურია თვისებაა.
ჩვენს ბაბუებს უფრო მეტი შიში ჰქონდათ და უფრო მკაცრებიც გახდნენ.
ჩვენ ისინი არ დაგვიწყებია, მაგრამ ისინი დიდი ხნის წინ მოკვდნენ!
ჩვენ უბრალოდ არ გვინდა შიშები.
შიში ნიშნავს, რაღაცის არ ცოდნას, ან რაღაცის არ ცოდნის სურვილს!
ნუ წარმოქმნი შიშს. ჩვენ ხომ ცოდნის წყურვილი გვაქვს.
და თან შენ ხომ ძალიან კარგად ლაპარაკობ გერმანულად.
შენ მხოლოდ ცოტა მეტი უნდა ივარჯიშო, რომ გაიგო, რომ
ჩვენ ჭკუის სწავლება შეგვიძლია, რადგან სხვებზე მეტი ვიცით.
მაპატიე, მაგრამ ისინი, ვინც გერმანელები არ არიან,
სწორედ ისინი აკეთებენ ყველაფერს არასწორად.
ისინი აგრესიულები არიან, ხმაურიანნი და არა კანონმორჩილნი.
შენ ხომ არ გინდა იყო ასეთი?
შენ ხომ გინდა, რომ ჩვენ მოგვეწონო?
შენ ხომ გინდა, რომ ჩვენგან გაიგონო, რომ შენ კარგად ლაპარაკობ გერმანულად?
და შენ მართლა კარგად ლაპარაკობ გერმანულად!
შენ მხოლოდ ცოტა მეტი უნდა ივარჯიშო, რომ გაიგო, რომ ჩვენ შენთვის მხოლოდ კარგი გვინდა და რომ ჩვენ ეს ვიცით, – რა არის შენთვის კარგი.
შენ უბრალოდ უფრო მეტი უნდა ივარჯიშო,
რომ ეს სიტყვები უკეთესად გაიგო.
„სიფრთხილე, მორჩილება.“
© არილი