ლია სტურუა – გადაარჩინეთ ჩვენი სულები და სხვ. ლექსები

გა­და­არ­ჩი­ნეთ ჩვე­ნი სუ­ლე­ბი!

მა­ნა­ნა ილ­უ­რი­ძეს

 

ეკ­ლე­სია, ხომ, ის­ე­დაც,

ცას ელ­ა­პა­რა­კე­ბა,

მაგ­რამ ზა­რე­ბის რეკ­ვა –

მთე­ლი სამ­ყა­როს ორ­კეს­ტ­რე­ბის ჯა­მი,

პირ­და­პირ ღია ფან­ჯ­რებ­ში

მორ­თ­მე­უ­ლი სიტ­კ­ბო –

სა­კონ­ცერ­ტო დარ­ბა­ზის,

საკ­რა­ვე­ბის აწ­ყო­ბის

და კა­ბა­ზე ში­ფო­ნის ფრთე­ბის გა­რე­შე!

რო­დის შექ­მ­ნა ღმერ­თ­მა მუ­სი­კა?

ად­ა­მი­ა­ნამ­დე თუ ად­ა­მი­ა­ნის შემ­დეგ?

ბა­ლა­ხი თუ ფა­რავ­და მი­წას,

სა­მოთხი­დან ჩა­მო­ტა­ნი­ლი,

ვაშ­ლე­ბი, ის­ევ, ქალ­წუ­ლებ­რი­ვად

ოქ­როს­ფე­რე­ბი იყვ­ნენ,

თუ კა­ცის ნერ­წყ­ვის­გან

უკ­ვე ტკბი­ლად აჟ­რი­ა­ლებ­დათ?

ან ჯვარ­ც­მულ­მა შვილ­მა

რომ და­უ­ძა­ხა: – მიშ­ვე­ლეო!

და ვერ გა­ა­გო­ნა,

იმ­ის მე­რე თუ მო­ი­გო­ნეს ზა­რე­ბი…

ად­ა­მი­ანს, ყო­ველ­თ­ვის, ჭირ­დე­ბა

ვი­ღა­ცის გა­ყიდ­ვა,

უფ­რო მოყ­ვა­რის, ვიდ­რე მტრის

და ჯვარ­ზე გაკ­ვ­რა,

მაგ­რამ ყვე­ლა ხომ ღვთის შვი­ლი

არ არ­ის და ვერ იტყ­ვის:

“ელი, ელი, ლა­მა სა­ბაჰ­თა­ნი”

მხო­ლოდ, ზა­რებს აქვთ ამ­ის უფ­ლე­ბა

მხო­ლოდ, ზა­რებს, შე­იძ­ლე­ბა ვთხო­ვოთ:

– გა­და­არ­ჩი­ნეთ ჩვე­ნი სუ­ლე­ბი!

 

* * *

შე­იძ­ლე­ბა, კი­დევ, კაც­მა

იფ­იქ­როს ის­ეთ მკა­ფიო სა­გან­ზე,

რო­გო­რიც გე­ო­მეტ­რიაა?

ხა­ზე­ბი და კუთხე­ე­ბი

ფუ­ძის ჩრდი­ლი­დან

წვე­ტე­ბის სი­მაღ­ლემ­დე

რო­გორ ად­ი­ან

და პო­ე­ზი­ის ბუნ­დო­ვა­ნე­ბა­ზე?

ად­რე უნ­და გა­და­ერ­ჩი­ნა ის­ი­ნი,

წარ­ღ­ვ­ნამ­დე,

სა­ნამ სის­ხ­ლის კოლ­ტე­ბი

ჩა­მო­უ­ვარ­დე­ბო­და ზაფხულს მუც­ლი­დან,

მა­ინ­ც­და­მა­ინც, რკი­ნიგ­ზის ლი­ან­დაგ­თან –

გას­რე­სი­ლი ყა­ყა­ჩო­ე­ბი…

ეს უფ­რო პო­ე­ზია არ არ­ის,

ვიდ­რე სა­და­ფის წვი­მა­ში სი­ა­რუ­ლი,

სიტყ­ვის ეს­თე­ტი­კა, მე­ტა­ფო­რე­ბი…

ღმერ­თო, არ მინ­და ამ­დე­ნი სი­ლა­მა­ზე!

მე­ში­ნია მი­სი…

მარ­თი კუთხე­ე­ბი იშ­ლე­ბი­ან

და წრე­ხა­ზებს ქმნი­ან,

რომ­ლებ­შიც მი­დის ცხოვ­რე­ბა,

ტრი­ა­ლი ღერ­ძის გარ­შე­მო,

 

ან ვარ­ს­კ­ვ­ლა­ვის, ან სის­ხ­ლის კოლ­ტის,

თუ და­უ­ბა­დე­ბე­ლი სიტყ­ვის…

ამ­დე­ნი მკვლე­ლო­ბა სი­ლა­მა­ზის გუ­ლის­თ­ვის!

 

ნერ­ვი­უ­ლი მხატ­ვ­რე­ბის გა­მო­ფე­ნა­ზე

სი­ცი­ვე კაწ­რავს რბილ ამ­ინდს,

გლუ­ვად რომ მე­დო მხრებ­ზე,

ხელ­შე­სა­ხე­ბად ხორ­კ­ლი­ანს ხდის,

ფა­სი ედ­ე­ბა სით­ბოს

მაგ­რამ ოთ­ა­ხის მცე­ნა­რე­დაც

რომ ვიქ­ცე, მა­ინც,

შა­ვი ყვა­ვი­ლე­ბი ამ­ო­მი­ვა თა­ვი­დან,

ღია ფე­რე­ბი აქ­ა­უ­რე­ბის­თ­ვი­საა,

მე უც­ხო ვარ აქ­აც,

სა­კუ­თარ სახ­ლ­შიც,

მხოლოდ, მუ­ზე­უ­მე­ბი მაძ­ლე­ვენ შე­ღა­ვათს,

თა­ვი­სი ფარ­თო ბუ­ნე­ბის გა­მო…

ხა­იმ სუ­ტი­ნი…

ის­იც უც­ხო იყო,

ამ­ი­ტომ ხა­ტავ­და ისე,

თით­ქოს, ქვე­ყა­ნას ებრ­ძო­და,

მო­ხარ­შუ­ლი კი­ბო­ე­ბი­ვით

წი­თე­ლი კი­ბით შე­დი­ო­და

ჩვე­უ­ლებ­რივ პე­ი­ზაჟ­ში

და მო­ყავ­და თა­ვი­სი გუნ­დი:

ქა­ლე­ბი და კა­ცე­ბი,

დაგ­რე­ხი­ლე­ბი,

მას­ზე უფ­რო უც­ხო­ე­ბი,

რომ­ლებ­მაც იც­ოდ­ნენ,

რომ გა­მო­ფე­ნებს შე­ე­ხიზ­ნე­ბი­ან

და მო­ის­ვე­ნე­ბენ…

შა­ვი ყვა­ვი­ლე­ბი

ისე ხში­რად ამ­ომ­დის თა­ვი­დან,

რომ თმის და­ვარ­ცხ­ნა მი­ჭირს,

მუ­ზე­უ­მე­ბი სი­ურ­რე­ა­ლის­ტე­ბის

ნა­ხა­ტე­ბის­გან ვე­ღარ მარ­ჩე­ვენ…

 

* * *

ნი­ნო ახვ­ლე­დი­ანს

 

ლინ­ზე­ბი –

შუ­შის დე­დე­ბი

ხელ­ში უჭ­ე­რი­ხარ

და სი­ნათ­ლე­ში გა­ბა­ნა­ვე­ბენ,

ისე მკვეთ­რ­დე­ბა აქ­ამ­დე უჩ­ი­ნა­რი

ყვე­ლა ხა­ზი და ნა­ო­ჭი,

რომ შე­იძ­ლე­ბა თვა­ლით გა­მო­ე­დო

რო­მე­ლი­მე მათ­განს

და და­ინ­გ­რეს მთე­ლი სამ­ყა­რო…

იქ­ნებ, ამ­ი­ტომ სჭირ­დე­ბო­და

ამ­დე­ნი სა­ღე­ბა­ვი ვან გოგს:

ხერ­ხემ­ლე­ბის, კონ­ს­ტ­რუქ­ცი­ე­ბის

კუ­ლი­სებ­ში და­სა­მა­ლად,

რად­გან მთა­ვა­რი იყო სა­ხე

ხის, მინ­დ­ვ­რის, ფეხ­საც­მე­ლე­ბის,

რომ­ლებ­შიც იები ამ­ო­ვი­დო­და

ვა­ჟა ფშა­ვე­ლას გაც­ნო­ბის მე­რე სა­ი­ქი­ო­ში…

მზის უპ­ა­სუ­ხო­ბამ მოკ­ლა ორ­ი­ვე…

ჩვენ წნე­ვა მოგ­ვ­კ­ვ­ლავს,

ან ინ­ფარ­ქ­ტი, ან რო­მე­ლი­მე

ბა­ნა­ლუ­რი ავ­ად­მ­ყო­ფო­ბა,

ჩვენს კვალ­ზე ამ­ო­ვა

და ამ­ო­ვა ხალ­ხი,

მაგ­რამ არა იები…

 

სიკ­ვ­დი­ლის მე­რე

 

ის­ე­თი აშ­კა­რა ხდე­ბი,

რომ ფრჩხი­ლე­ბი­და­ნაც კი ვერ გა­ჟო­ნავ,

ხე­ლის თი­თებ­ზე ნას­წავ­ლი არ­ით­მე­ტი­კა

არ გა­გიშ­ვებს

და წი­თე­ლი ლა­ქის შუქ­ნი­შა­ნი…

სიკ­ვ­დი­ლის მე­რე

უნ­და ის­წავ­ლო ცხოვ­რე­ბა,

იმ­ათ გარ­შე­მო იფ­რი­ნო,

ვინც გიყ­ვარს,

შე­ე­გუო, რომ ვე­რას­დ­როს

ვერ შე­გამ­ჩ­ნე­ვენ,

რად­გან ჭი­ან­ჭ­ვე­ლაც კი არა ხარ,

მხო­ლოდ, ჰა­ე­რის სიმ­ჭიდ­რო­ვე.

ოდ­ნავ თუ გა­ა­ხა­ლი­სებ, კარ­გი ამ­ინ­დი­ვით,

რად­გან მჭიდ­რო ჰა­ე­რი

უფ­რო ლურ­ჯია, მაგ­რამ ვის უნ­და

ამ­ინ­დად გა­დაქ­ცე­ვა?

ჯო­ბია, აშ­კა­რა იყო,

რო­გორც სა­მიზ­ნე, გეს­რო­ლონ,

სის­ხ­ლი წა­მო­გი­ვი­დეს,

ტრა­გე­დი­ას შეწ­ვ­დე

ამ წვრილ­მან ცხოვ­რე­ბა­ში,

ვიდ­რე უს­უ­სუ­რი ზრუნ­ვა

ახ­ლობ­ლებ­ზე, ვინც ვერ გამ­ჩ­ნევს,

არ წუხს, რომ ესწ­რე­ბი

მის უზ­ნე­ო­ბას,

კე­დე­ლი­ვით კი იყ­ე­ნე­ბენ

შენს ხსოვ­ნას, გე­ფა­რე­ბი­ან,

რო­ცა უჭ­ირთ…

ოპ­ე­რა

ხე­ლე­ბის შვე­ულ ხა­ზებს

მუ­სი­კის ოქ­რო

სა­აშ­კა­რა­ო­ზე გა­მო­აქვთ,

მომ­ღერ­ლებს უნ­ა­წი­ლე­ბენ

და სა­ორ­კეს­ტ­რო ნი­ჟა­რი­დან

ამ­ო­დის მშვე­ნი­ე­რი ქალ­ბა­ტო­ნი ოპ­ე­რა

მუ­ქი იის­ფე­რი ბა­ნი

ხა­ვერდს აფ­ენს მის გზა­ზე,

ალ­ტე­ბი

თივ­თი­კი­ვით რბილ ჰა­ერს მო­არ­ბე­ნი­ნე­ბენ,

აქ­ე­დან ამ­ო­ტე­ხი­ლი კრი­ნი

ვერ­ცხ­ლის სუ­რე­ბით დგამს

თა­ვის თავს

სცე­ნის ყვე­ლა კუთხე­ში,

მის მტერ­საც მკერ­დ­ში

თაფ­ლი­ა­ნი გო­ბი აქვს ჩა­შე­ნე­ბუ­ლი

და იმ­ა­ში აწ­ობს ხმას,

ქა­ლი მერ­ყე­ობს

და ლიბ­რე­ტოს

გუ­ლუბ­რ­ყ­ვი­ლო კა­ნო­ნებს ეხ­იზ­ნე­ბა,

ხო­ლო ორ­კესტრს

გო­ნი­ე­რი თა­ვი გა­ნა­გებს

და იქ­ი­დან მთე­ლი ოქ­რო გა­მო­აქვს,

რო­მელ­საც, ამ­ჯე­რად,

ავ­ა­ზა­კე­ბი ეპ­ატ­რო­ნე­ბი­ან…

სას­ტი­კი ქუ­ჩა, მუნ­ჯი შე­ნო­ბა,

ტან­ზე ტა­ტუ­ი­რე­ბუ­ლი

აფ­ი­შე­ბის ნეკ­რო­ლო­გით:

“კარ­მე­ნის” ან­ონ­სი,

“ტრა­ვი­ა­ტას” სა­კონ­ცერ­ტო შეს­რუ­ლე­ბა,

იმ­ე­დი სა­გას­ტ­რო­ლოდ ჩა­მო­სუ­ლი

ვერ­ცხ­ლის სუ­რე­ბის

და თაფ­ლი­ა­ნი გო­ბე­ბის,

რომ­ლებ­საც იის­ფერ ხა­ვერდს

ფეხ­ქ­ვეშ ძვე­ლე­ბუ­რად გა­უ­ფე­ნენ

და სა­ორ­კეს­ტ­რო ნი­ჟა­რი­დან

ამ­ო­ვა მშვე­ნი­ე­რი ქალ­ბა­ტო­ნი

ოპ­ე­რა, რო­მე­ლიც მოკ­ლეს… 

© ”არილი”