ნეკა ნათელაშვილი — გარდაიცვალა ლუიზ გლიკი და სხვა ლექსები

***

შენს საწოლამდე წვეთები ხახვის ნაფცქვენებად ყრია,

კვალს და თავგზას მირევ, მწირავ.

წვეთებს მივყვები, მაგრამ შემდეგ ვუხვევ,

სარკის წინ ვჯდები,

ნელა ვიზილავ თეთრ შრატს და ცისფერ კრემს.

კანი კი ისევ მშრალია.

რაც ანკესს მომხსენი, ვიქერცლები,

ფქვილივით იფანტება ჩემი კანი,

რომელიც ზღვაში ნაზი იყო.

ქალთევზა და დევი. როგორი წყვილია?

ჩემს დასახმარებლად არავინ მოსულა,

არც ნამდვილი და არც მითიური ძმები,

შენი დიდი ხელები ყველა გზას ღობავენ,

ყველა კარს რაზავენ ჩემს წყალში დასაბრუნებლად.

მალე კანი და ხორცი ბოლომდე გაქრება,

ჩემს ძვლებს კი სუვენირად მოგიძღვნი.

ორი სათვალე

უსაგნო აღმაფრენის დრო დასრულდა,

აღარაფერს შეუძლია, ამაღელვოს,

აღარაფერი მირხევს გულს.

რა ეშველება დაჩლუნგებულ გრძნობებს?

ვინ უშველის, ვინ გამოაჯანმრთელებს,

ვინ დაადებს ნაზ სალბუნში ამოვლებულ არტაშანს?

ყველაფერი უფრო მუქი გახდა, ვიდრე ადრე,

ან იქნებ ჩემმა მინუსიანმა სათვალემ დაბურა სამყარო.

სათვალემ, რომელიც, როგორც გოგოები ამბობენ, მა-HOT-ებს

და როგორც ბიჭები – მაპროფესორებს.

სინამდვილეში უბრალოდ აღარ მეშლება ავტობუსის ნომრები,

აღარ ვიკარგები ქუჩებში,

მაგრამ სხვაგან ვიკარგები.

თითქოს ეს მინუსები შებრუნდა და თავის დანახვა მიჭირს.

ვინ ვარ მე? რა მახარებდა?

რას ავყავდი ცამდე.

კიდევ ერთი სათვალე მინდა,

მაგრამ ვინ დამიმზადებს, ვინ მიშველის.

ცივი ოთახი

იჯექი შუშის მაგიდასთან და ნერვიულად აკაკუნებდი თითებს.

მე კი ფეხებზე მეკიდა შენი ნერვები და მშვიდად განვაგრძობდი ძილს.

აღარ იცოდი, რა გექნა – ამოალაგე ვაშლები, თაფლი გადაასხი ქილაში, ყავა მოიდუღე,

მე კი ვფშვინავდი „ღამენათევი და ნამთვრალევი“.

ფეხებზე მეკიდა შენი მოტანილი ვაშლები და თაფლი,

შენი ნაძალადევი მზრუნველობა.

ბოლოს წიგნი გადმოგიღია – კორტასარი,

მოკლე მოთხრობებით უპირებდი დროს გაყვანას,

მაგრამ ვერ გაუძელი ლაბირინთების ხლართებს და გაიქეცი.

არ მოგდევ. წადი. წადი ფხიზელ ქალთან,

წადი თბილ სახლში.

***

შენი მოტანილი ქაშმირული შარფით გავაკეთებ ყულფს

და მოვძებნი რამე მყარს ჩამოსაკიდად.

თანამედროვე სახლებს აღარ აქვს ჭაღები,

კედლებიც ბეტონისაა – არ ეჭედება ლურსმანი.

ჩემი სხეული კი ისეთი მძიმეა,

ამ ფარატინა სახლში ვერაფერი გაუძლებს,

მხოლოდ შენი კისერი,

რომელზეც ამ ფერად შარფს ვერასდროს ჩამოვკიდებ

და განუხორციელებელი დარჩება თვითმკვლელობა,

რომელიც წლობით ვაგროვე და ნისლებივით ჩავისახლე,

სადღაც ყელის ქვემოთ, პულსის ღრმულში.

***

სექტემბერია.

გარეთ ჟინჟღლავს

და შენ ამბობ –

გახედე, როგორ წვიმს და ცივაო,

ჯერ არც გათენებულა კარგადო,

აქ კი ჩემი მკლავები და თბილი საწოლი რჩებაო,

არ წახვიდეო, არ ადგეო.

მე კი სამსახურში მეჩქარება

და ვერ გელევი

გეკვრი და გამოფხიზლების ნაცვლად

უფრო ვთვრები შენი სიმყუდროვით.

სამსახურში მაგვიანდება.

გარეთ წვიმს.

***

გამომისვი კარგად გალესილი, ჟანგიანი დანა კისერში,

დავივიწყოთ ყველანაირი ესთეტიკა.

ჩემს გარუჯულ ყელს გამოუსვი ეგ დანა,

სისხლის წვეთები არ მომეფინება ისე ლამაზად,

როგორც ფითქინა ქალებს, არისტოკრატულთ,

არც ვერცხლისფრად იელვებს ხანჯალი,

მაგრამ გამომისვი, დავამთავროთ ეს დაზეპირებული დრამატურგია.

რამდენი ცხვარი უყიდია მამაჩემს შესაწირად,

აი, პირველი უფასო ზვარაკი მე ვიქნები.

მიდით, მომკალით.

ქალი და კაცი

რაც არ უნდა ვიფიცოთ სიყვარული, მაინც მტრებად დავრჩებით.

ჩვენი სიმშვიდე მოლოტოვ-რიბენტროპის პაქტია.

მე შენ მიყვარხარ და შენც,

მაგრამ რომელიმე უნდა დავეცეთ.

ამიტომ გელი და გთხოვ –

მალე დაბრუნდი,

ჩემო ძვირფასო, ჩემო ნატრულო აგამემნონ.

გარდაიცვალა ლუიზ გლიკი

დედამიწა სასაფლაოდ იქცა,

ყველა მომიკვდით.

დავდივარ საფლავებს შორის,

ვარდებს ვარიგებ,

არ მყოფნის.

ყვავილი ცოტაა, თქვენ – ბევრი.

ვის ვკითხო, როგორ მოვამრავლო,

როგორ გავაშენო ვარდების ბაღი?

ყველანი სამარეში წევხართ,

მდუმარედ და მუნჯად.

ერთი სიტყვაც არ გემეტებათ,

ისე უგულოდ მტოვებთ

ლუსკუმებად ქცეულ სამყაროში.

 ***

ისევ დახუჭე თვალები?

ისევ სცადე დაძინება?

გაგიჭირდება უჩემოდ, ძვირფასო,

ჯოჯოხეთი გახდება შენი ღამეები,

განთიადები კი დარიშხნად ქცეული ჩაით დაიწყება.

მიგლოვე, ძვირფასო, მიგლოვე,

სხვა რა დაგრჩენია?

ჩემი ნაჩუქარი წიგნები დახიე

ან კორექტორით ამოშალე მიძღვნა.

ჩემი ჩამოტანილი ნიჟარები ჩაქუჩით დალეწე,

სურათებს ცეცხლი მოუკიდე,

წაშალე ჩემი კვალი,

ეცადე მაინც.

მე კი ვილივლივებ და

გადატანილი ქარიშხლების შემდეგ

ვეცდები, დავტკბე ქვამარილებით,

რომელთაც აუღელვებლად მოვწუწნი, შებინდების ჟამს,

გაბმული და მოსაწყენი სტატიკურობით,

როგორც ბებიაჩემის ბოჩოლა აკეთებდა,

უხსოვარ დროს, სოფელში,

როცა არც შენ იყავი და არც ჩემი გული ირხეოდა უხეიროდ,

როცა არ იყო არაფერი

საამისო, სატრაგედიო,

საიმქვეყნო.

როცა ზმანება იყო ჩემი ცხოვრება…

***

ყოველთვის გიყვარდა ბროწეული,

კბილის მომჭრელი, მომჟავო,

სისხლზე უფრო წითელი,

ჩემი ანემიური სხეული კი

ვერა და ვერ მიემსგავსა

მაგ სანატრელ ბროწეულს.

ვერც ათასი გახდა და ვერც ატლასი.

მერე ნერვები აღარ გეყო,

გული ხელში აიღე

და ისე ძლიერად მოუჭირე,

ისე უხეშად,

რომ მჟავე წვენად,

ბროწეულის მჟავე წვენად ვიქეცი.

***

ჩემი პლედებშემოხვეული,

ნაადრევად დაბერებული სხეული

ელოდება ექვს საათს,

რომ დაამთავრო სამსახური და ინახულო.

შენი გაახალგაზრდავებული,

ენერგიით აღსავსე სხეული

კი პროტესტს გიცხადებს,

როცა კატაბალახას და წამლების

სუნით გაჟღენთილ ოთახში მსტუმრობ,

როცა ჩემს სასთუმალს უსწორდები

და შუბლზე მკოცნი.

ის გთხოვს ფერებს, სინათლეს,

ეს ოთახი კი ჩაბნელებულია,

ჩამყუდროებული,

ფარდებსაც მხოლოდ შენ წევ,

ხუთი წუთით,

როცა წინააღმდეგობის თავი აღარ მაქვს,

როცა გნებდები,

ოღონდ დავისვენო,

ოღონდ ორი წვეთი ენერგია გადავინახო.

იტანჯება შენი სხეული,

წასვლას გთხოვს,

შენ კი ჯიუტად მიზიხარ საწოლზე,

ჭკუას მარიგებ და ხელებს მითბობ.

არადა ადრე პირიქით იყო,

ყოველთვის შენი ხელები იყო გაყინული,

ჩემი – მცხუნვარე.

როლები იცვლება,

ჩვენ სხეულებსაც აღარ სურთ ერთმანეთი,

მხოლოდ ჩვენ,

ჩვენ არ ვნებდებით კანონზომიერებებს

და ვერ ვწყდებით ერთმანეთს.

უსხეულოდ, უხორცოდ,

მატერიის გარეშე ვეძლევით სიყვარულს.

***

ფეხებს მითბილავ,

სქელ წინდებს მაცმევ,

საბანს მიკუნჭავ,

გგონია, ფეხებიდან შემომეპარება სიკვდილი,

გეშინია.

არ გინდა, სიკვდილმა მოიცვას ჩემი სხეული,

ჩემი, შენით მოცული სხეული.

მე კი მგონია, ცხვირის წვერიდან შემომეპარება,

ტვინს გამიყინავს,

შემაშინებს

და შემდეგ მოედება

მთელ ხორცს.

ბოლოს სახეზე დაიბუდებს,

ამას კი ჩემი კატა ვერ აიტანს

– თვალებს ამომთხრის.

© არილი