ოლგა ტოკარჩუკი – ჟურეკი

პოლონურიდან თარგმნა კატია ვოლტერსმა

–         ეტლი უნდა წამოგვეღო – უთხრა ერთმა მეორეს, როდესაც ავტობუსის გაჩერებისკენ მიმავალ კარგა ხნის გაუწმენდავ,  დათოვლილQგზას დაადგნენ.

ქალს საბანში შეფუთნული ჩვილი აეტატებინა. თვალსა და ხელს შუა ჩამოწოლილ ბინდში საბანი ისეთი რუხი ჩანდა, ჭუჭყიანი გეგონებოდა. გოგო ქალს მიჰყვებოდა და ფეხებს მის ნაკვალევში დგამდა. ასე უფრო უადვილდებოდა სიარული.

– დღის შუქზე უნდა წამოვსულიყავით, არ უნდა დაგვეღამებინა – თქვა ისევ ქალმა.

– უნდა წამოვსულიყავით, ადვილი სათქმელია, – მიუგო გოგომ – ვერ მოვასწარი.

– ამდენი პრანჭვა-გრეხა არ იყო საჭირო.

– თითქოს შენ არ გამოიპრანჭე.

– მე არ გამოვპრანჭულვარ, ქუდს ვერ ვპოულობდი.

ძლივს მიუსწრეს ავტობუსს. ერთიანად დაორთქლილი და თითქმის ცარიელი მოვიდა, თუნუქის ნაჭუჭს ჰგავდა. უკანა სავარძლებზე ახალგაზრდები ჩაჭეჭყილიყვნენ. ალბათ დაბაში მიდიოდნენ დისკოთეკაზე. შვილი შეფარვით, მაგრამ შურით გაჰყურებდა, გოგოები ხომ ლამის შეჭამა თვალებით. განსაკუთრებით ერთი, ტყავის ქურთუკი და ვიწრო ჯინსები რომ ეცვა. დედამ რაღაც ჰკითხა ჩურჩულით, მან კი ზედაც არ შეხედა, მხოლოდ შეუღრინა პასუხად. მერე დაორთქლილ მინას სახელო გაუსვა და მოციმციმე შუქებით სავსე სიბნელეს მიაშტერდა. ახალგაზრდებმა გზა განაგრძეს.Eესენი მეორე გაჩერებაზე ჩამოვიდნენ, იქ, სადაც გზატკეცილს, რომელზეც უზარმაზარი სატვირთოები ღმუილით დაქროდნენ, პატარა ქუჩა უერთდებოდა.

სადღესასწაულოდ გაჩირაღდნებულ მოტელს გვერდი აუარეს და ერთხანს თევზის სასადილოსთან დადგნენ, იმ აბრის ქვეშ, რომლის წარწერაც – “მუდამ კოკა-კოლა”, უზარმაზარი, წითელი მთვარესავით ანათებდა ახლად გარემონტებული შენობის ფასადს.

– გარეთ გამოვიყვანოთ თუ რა ვქნათ? – იკითხა დედამ.

– შენ შედი. მე ბავშვთან დავრჩები და აქ დაგელოდები.

ქალი შევიდა და მალევე გამობრუნდა უკან.

–         აქ არ არის. სახლში ყოფილა.

ერთმანეთს შეხედეს და უსიტყვოდ შევიდნენ ეზოში. ბუდრუგანასთან დაბმულმა ძაღლმა ყეფა ატეხა. ავტომატურად ჩაირთო შუქი. თოვლს საგულდაგულოდ დაეფარა უწესრიგოდ გაბზნეული სამშენებლო მასალა -ერთმანეთზე დაწყობილი ფიცრები, ცელოფანშემოკრული პენოპლასტის შეკვრები, ბლოკის პირამიდები. პან ვლადეკი ავტოფარეხს აშენებდა.

გამოხედათ.Aახოვანი, წითური კაცი იყო, ხელით ნაქსოვი, სახელოებშემორღვეული სვიტერი ეცვა. გაკვირვებულმა შეათვალიერა.

– თქვენ აქ რა გინდათ ასეთ დროს? – არც მისალმებია, ისე ჰკითხა.

– საქმე გვაქვს – მიუგო ქალმა.

– საქმე? – გაწელა კიდევ უფრო გაკვირვებულმა.

– შეიძლება შემოვიდეთ?

წამიერად, თითქმის შეუმჩნევლად შეყოვნდა. მერე შინ შეუშვა, ახლად გაბათქაშებულ შემოსასვლელში. ძირს დაყრილი ცემენტის ნაფხვენები ფეხსაცმლის ქვეშ ახრაშუნდნენ. Mმიყრილ-მოყრილ სამზარეულოში შევიდნენ. ეტყობა ნიჟარის შეკეთებას ცდილობდა, რადგან მის ქვეშ მდგარი კარადა გამოწეული იყო და მილებისა და სიფონების მუდამ თვალსმოფარებულ სამყაროს ახლა ფარდა ახდოდა.

–         შეიძლება დავსხდეთ? – იკითხა ქალმა.

ორი სკამი შიგ შუა სამზარეულოში დაუდგა, თვითონ კი სიგარეტს მოუკიდა და იმ გამოწეულ კარადას მიეყრდნო. ბავშვი ახლაღა შეამჩნია და გაიღიმა.

– ბიჭია თუ გოგო?

– ბიჭია, ბიჭი – უპასუხა გოგომ და მძინარე ჩვილი საბნიდან გამოაძვრინა.

თვალებიდან ცისფერი შალის ქუდი გადაუწია.Pპატარა, მოპრუჭნულმა სახემ პან ვლადეკს ახლად შემოსული ნედლი თხილი გაახსენა. გულს მინცდამაინც არ მოეფონა.

– რა ლამაზია! – თქვა. – რა ჰქვია?

– ჯერ არაფერი – მხიარულად უპასუხა გოგომ.

– ვლადისლავი – სწრაფად მიაგება ქალმა.

– ვლადისლავი? – გაიოცა – კი მაგრამ დღეს ბავშვს ვლადისლავს ვინღა არქმევს?

დაიღმიჭა და სიგარეტი მოქაჩა.

– აბა რა საქმე გქონდათ?

– შენ გქვია და ამასაც დავარქვით – გააგრძელა ქალმა.

– ერქვას რა! ვინა თქვა მერე არ ერქვასო.

გაჩუმდნენ. კაცმა იატაკზე დააფერფლა.

–         აღარ იტყვით რისთვის გარჯილხართ?

ქალმა თვალები კედელზე მიყუდებულ კარნიზის წვერს გაუსწორა და იმავე მიმართულებით წარმოთქვა:

–         ეს ბავშვი შენია, ვლადეკ. შობა ახლოვდება და მონათვლა გვინდა.

Kკაცი ადგილზე გაქვავდა.

–         როგორ თუ ჩემია, შენ ხო არ გამოყლევდი, ჰალინა? Hჰა, ივონკა – ახლა გოგოს მიუბრუნდა – თქვი ერთი, საიდან მოიტანე, რომ ბავშვი შეიძლება ჩემი იყოს, რაებს მიედ-მოედებით?

ივონკამ ტუჩი ჩაიკვნიტა და ბავშვის რწევას მოჰყვა. ბავშვმა გაიღვიძა და წამოიტირა.

– ვინ არის მამა? – იკითხა.

– შენა ხარ-მეთქი. ბავშვი შენია.

კაცი წამოიწია და ფეხსაცმლით სიგარეტი ჩააქრო.

–         გადით აქედან. აბა მალე. ორივე.

ზლაზვნით წამოდგნენ. ივონკამ ჩვილს ცისფერი ქუდი ისევ ჩამოუწია თვალებზე.

– ჩქარა, ჩქარა-მეთქი – აჩქარებდათ.

– ძალიან კარგი, ვლადეკ. მაშინ ამ ბავშვის მამა შენი ბიჭია, იაცეკი -თქვა უცებ უკვე კართან მისულმა ქალმა ისე რომ უკან არ მოუხედავს.

– დიახაც. სააღდგომოდ ხომ აქ იყო – გული მიეცა ივონკას.

– გაეთრიეთ-მეთქი!

მათ ზურგს უკან კარი დაიხურა. ჩუმად იდგნენ ჭუჭყიან, გათეთქვილ თოვლში. ცოტა ხანში შუქიც ჩაქრა.

– ახლა რაღა ვქნათ? – შეეკითხა ივონკა დედას.

რა უნდა ვქნათ? არც არაფერი.

შემდეგი ავტობუსი ერთ საათში გადიოდა. ამიტომ ფეხით განაგრძეს გზა.

– გითხარი, ეტლი წამოიღე-მეთქი. მთელი საათი მოგვიწევს სიარული.

– გაჩერებაზე დგომას და ბაბანს ისევ ფეხით სიარული ჯობია.

ბავშვი მთელი ღამე ჭინჭყლობდა. ივონკას მკვდარივით ეძინა. ახლაც დედამისი ასველებდა ხილაბანდის წვერს თბილ წყალში და იმას აწოვებდა. ჩვილი უნიათოდ ამოძრავებდა ციცქნა ტუჩებს. თუნუქის ღუმლის ნახვრეტებში დრო და დრო ცეცხლის ალი კრთებოდა.

 

მაღაზიაში დილაუთენია მივიდნენ. ივონკამ ნაყინი “მაგნუმი” იყიდა. ქვეყნის ფული მიათხლიშა. დედამ დატუქსა. საქმე მარტო ფულში არ არის, გაცივდები და რძე გაგიშრებაო. ივონკამ მშვიდად ჩაამთავრა ნაყინის ჭამა და მხრები აიჩეჩა. ბავშვს ღია ცისფერ ეტლში ეძინა.

–         რა ლამაზი ბიჭუნაა – აღფრთოვანება ვერ დამალა გამყიდველმა. მაღაზიის წინ, კიბის საფეხურზე შემოდგა, სვიტერზე შემოცმული ნეილონის თეთრი ხალათით – უჰ, რა ცივა!

ცოტა ხანში მაღაზიაში რიგი დადგა, როგორც ყოველთვის, შუადღის მოახლოებისას. ამჯერად მხოლოდ იაფფასიანი ღვინისთვის შემოსული აქაური კაცები არ ყოფილან, და არც მარტო გამვლელები – საზღვრამდე სამყოფი კოკა-კოლისა და მიწის თხილის ასაღებად რომ შემოირბენდნენ ხოლმე. დღეს ნამცხვრის ესენციების, ვანილიანი შაქრის, მარგარინის, ქიშმიშის საყიდლად მოსული დიასახლისები უფრო სჭარბობდნენ. გამყიდველი აფთიაქარის სიზუსტით წონიდა ჩიტის რძეს, შოკოლადში ამოვლებულ მარმელადს და დღესასწაულებისთვის საგანაგებოდ შეფუთულ კანფეტებს. განსაკუთრებული მოთხოვნა პრიალა ოქროსფერსა და იასამნისფერ ქაღალდიანებზე იყო. პატარა მოსართავები ნაძვისხეებზე უნდა დაეკიდათ. ხალხს სულაც არ უნდოდა, რომ რიგი სწრაფად წასულიყო. პირიქით, დახლს მიუახლოვდებოდნენ თუ არა, სათითაოდ ჩამოუდგებოდნენ გამყიდველს სალაპარაკოდ. ისიც მაშინვე თავს ანებებდა ციფრების ქვეშმიწერას და საფუარის ფხვნილს, დახლზე იდაყვებით დაეყრდნობოდა და მთელი გულისყურით ისმენდა მთისას და ბარისას. ამ ყველაფრის შემხედვარეს ისიც კი გეგონებოდა, თითქოს აქ ადამიანები ნაყიდ საქონელში ფულს არ იხდიდნენ; თითქოს ფულს დაეკარგა თავისი რიტუალური დანიშნულება და ქიშმიშის, იაფფასიანი ღვინის, საფუარის შესაძენად მხოლოდ პატარ-პატარა ამბები, სალამ-ქალამი და ოხუნჯობებიც სრულიად საკმარისი იყო. ამიტომ მიჰქონდა ყველაფერს ამდენი დრო.

მაღაზიის წინ მუქი მწვანე, ელეგანტური მანქანა გაჩერდა. აი, იმ ახლებურ მანქანათაგან ერთ-ერთი, აპრეხილი ტევადი საბარგულები რომ აქვთ. სახურავზე თხილამურები დაემაგრებინათ. მანქანიდან “პოლარებსა” და “გორეტექსებში” გამოწყობილი კაცი გადმოვიდა, თავზე ჩამოფხატული სასაცილო ქუდით. მანქანაში ორ თინეიჯერთან ერთად დარჩენილ ქალს რაღაც უთხრა, მერე მსუბუქად აირბინა მაღაზიის კიბე და რიგის ბოლოში, მატუშეკის უკან დადგა.

-Yჟურეკი[1] თუ გაქვთ? – იკითხა პოლარებიანმა. თან ხელები მოიფშვნიტა და დაამატა – უხ, რა მაგრად ცივა!

დასმულმა კითხვამ უცებ გაანელა მაღაზიაში ატეხილი ჟრიამული. გამყიდველმა, რომელსაც მონოლოგი შუა ლაპარაკში გააწყვეტინეს, უკმაყოფილო სახით გახედა უცხო მამაკაცს.

– ჟურეკი. აი, ბოთლის ან ქილის. არ ვიცი აქ როგორი იცით: ბოთლის თუ ქილის.

– ჟურეკი უნდა – უკარნახა გამყიდველს პანი მატვეიუკოვამ და მწირი ნავაჭრის ცელოფნის პარკში ჩალაგებას შეუდგა.

ყველამ სათითაოდ, ჩუმ-ჩუმად შეათვალიერა მომხდური.Mმის ფერად, მოდურ ჩექმებზე აკრული თოვლი ნელ-ნელა დნებოდა. ლურჯი ქურთუკის ყვითელი წარწერა კი რაღაც ყბადაღებულ ჭეშმარიტებას ღაღადებდა უცხო ენაზე. გამყიდველმა ქვედა თაროს შეხედა.

– გვაქვს – თქვა – ბოლო ბოთლია დარჩენილი.

– ანუ ბოთლებში გაქვთ, ხო? ჩვენთან, ჩრდილოეთში, ქილებში იყიდება – განმარტა კაცმა და ხალისიანად მოავლო თვალი იქ მყოფთ. – ავსტრიაში მივდივართ სათხილამუროდ და ცოლმა დაიჟინა, გინდა თუ არა, ჟურეკი გავიყოლოთო. საზღვრამდე კიდევ მეტი მაღაზია აღარ არის – ბოლო სიტყვები, არავინ იცის, რატომ, ხმადაბლა და მატუშეკის მისამართით თქვა.

მატუშეკმა თავი მოაბრუნა და ვიტრინის უკან დაწყობილი სიგარეტების კოლოფების “შესწავლას” შეუდგა. რიგი ერთი ადამიანით დამოკლდა. პანი მატვეიუკოვა კართან იდგა და ხურდას ითვლიდა.

– აბა დღესასწაული ჟურეკის გარეშე რა დღესასწაული იქნება! – ისევ დაიწყო კაცმა. მისი ომახიანი, დამაჯერებელი ხმა უცნაურად ჭრიდა ყურს. – ჩვენი, პოლონური საფირმო კერძია. ევროპისა და მსოფლიოს რამდენ ქვეყანაში ვარ ნამყოფი და ჟურეკი არსად არა აქვთ. მესმის, რომ ყველას თავისი ეროვნული კერძი ურჩევნია, მაგრამ ცუდია, რომ ჟურეკს ვერსად წააწყდები. ჰოდა, გზაში ვფიქრობდი, აქ თუ არ ვიყიდი, მერე სადღა ვნახავ-მეთქი. ჩეხეთში ჟურეკი არ იციან.

ხმა არავის ამოუღია. კაცი ფეხების ბრაგუნს მოჰყვა, თან ხელებზე იორთქლებდა. გამყიდველიც, ის ყბედი გამყიდველიც, თითქოს უცნობის იქ ყოფნას დაებნია თუ რა იყო, ახლა მარჯვედ და დაუზარებლად ირჯებოდა. რიგი სწრაფად მიიწევდა წინ, და სრულიად უსამართლოდ, რადგან მაღაზიაში შემოსულთაგან შინ არავის ეჩქარებოდა.

–         ცივა – მიმართა უცხომ ისევ მატუშეკს და თეატრალური ჟესტით მოიფშვნიტა ხელები.

მატუშეკმა შეხედა და თავაზიანობის გამო ოდნავ გაუღიმა. მერე თავი ისევ სიგარეტების ვიტრინისკენ მიაბრუნა.

–         აპარტამენტი გვაქვს დაჯავშნილი. ვაჰ, რა ლიფტები აქვთ რომ იცოდეთ, რა ბაზა! ჩამოსრიალებას საათზე მეტი დრო სჭირდება. დაბლა კიდევ, სასტუმროში, ბარი და აუზია. საჭმელზე თვითონ უნდა ვიზრუნოთ. აპარტამენტს სამზარეულოც აქვს და ჩემი ცოლი ჟურეკის მომზადებასაც შეძლებს. ხო, და, კიდევ რამე კარგ ძეხვსაც გავიყოლებ. ვიყიდი აქ კარგს ძეხვს? – აწრიალდა უცებ.

დახლს კიდევ ერთი უკმაყოფილო ქალი მოშორდა. გამყიდველმა ელვაშესაკრავიანი სვიტერი ყელზე ჩაიხსნა.

–         ვხედავ რომ ძეხვი გაქვთ, მაგრამ ექვსზლოტიანი ძეხვი კარგი ძეხვი ვერ იქნება – თქვა კაცმა.

მანქანის სიგნალის ხმა გაისმა. კაცი კართან მივიდა და მაღაზიაში ყინულივით ცივი ჰაერის ნაკადი შემოუშვა. მანქანაში მსხდომებს რაღაც გასძახა და ისევ უკან შემობრუნდა.

–         ნერვიულობს ქალი, საღამომდე ალპებში უნდა ვიყოთ. მე კიდევ ეს ჟურეკი ავიტეხე.

მატუშეკმა სიგარეტი, ფორთოხლის ესენცია, ნახევარი ლიტრა გადასაკრავი და პური იყიდა. გამყიდველმა ქვეშმიწერით მარჯვედ  მიამატა ერთმანეთს რიცხვები და იმავე ქაღალდში გადაახვია ბოთლიც.

–         და ჟურეკი – თქვა – ერთი ბოთლი ჟურეკი.

მაღაზიაში სიჩუმე ჩამოვარდა. გამყიდველმა მორიდებით მიაწოდა ბოთლი. მატუშეკმა სწრაფად გადაიხადა.

–         კი მაგრამ… – წამოიძახა გამტკნარებული სახით პოლარებში გამოწყობილმა კაცმა, მაგრამ მატუშეკმა ნავაჭრს ხელი დაავლო და წამში გაუჩინარდა.

მაღაზიის წინ ჰალინა და მისი ცოტა შექანებული ქალიშვილი დაინახა და ჟურეკის ბოთლი იმას მიაჩეჩა ხელში.

–         აჰა, გამომართვი. ჩვენთან ჟურეკს არ ჭამენ. ბორშჩს ვჭამთ – თქვა და იქვე დააყოლა, საღამოს მათთან შეევლო დიდი ხნის წინ შეპირებული საბნის წასაღებად.

 

ივონკას რცხვენოდა შესვლა. ღობესთან იდგა და კბილს კბილზე აცემინებდა, არავინ იცის, სიცივისგან თუ შიშისგან.

– რისი გეშინია, შტერო. ხო არ შეგჭამენ. მაშინ უნდა შეგშინებოდა, როცა დრო იყო – უთხრა დედამ.

– ვიღაც ბიჭები არიან. შენ შედი. მე აქ დავრჩები, ბავშვთან.

– ჰოდა ძალიანაც კარგი თუ არიან. იქნებ რამე გამოგვივიდეს. მოწმეებიც იქნებიან. შემოდი-მეთქი!

გოგო უხალისოდ მიჰყვა.

სამზარეულოს მაგიდას ოთხი კაცი უჯდა. მატუშეკს ის იყო ბოლო ჭიქა ჩამოესხა. მატუშკოვა, დიდრონი და ფაშფაშა, რძეს წურავდა. ბუფეტზე ახლად გამომცხვარი ქადა ცივდებოდა. სახლში სასიამოვნო სითბო ტრიალებდა.

–         მატკო, გოგოები მოვიდნენ ბუმბულის საბნის წასაღებად – უთხრა მატუშეკმა.

ერთი თავისუფალი სკამი მიაჩოჩა მაგიდასთან. ჰალინა სკამის კიდეზე ჩამოჯდა. ივონკა ბავშვით ხელში ისევ კართან ატუზულიყო.

–         აბა გაგვიმარჯოს – თქვა გურალმა და გადაჰკრა.

–         დანარჩენებმა უსიტყვოდ მიბაძეს. ჩაახველეს, ყელი ჩაიწმინდეს და ლიმონათი მიაყოლეს.

მატუშკოვა ოთახში გავიდა და მალევე დაბრუნდა უკან ცელოფანში გახვეული, გაბაწრული ფუთით. ჩვილს მიეფერა.

– რა ჰქვია?

– ჯერ არაფერი – მყისვე მიაგება ჰალინამ.

ივონა ნერვიულად ტკეპნიდა იატაკს.

– ნათლობა როდისა გაქვთ?

ჰალინამ მხრები აიჩეჩა.

– კარგი საბანია – თქვა მატუშკოვამ – მთელი ზაფხული სხვენში ვანიავებდი. თეთრეული გაქვს?

– ეს არის ბავშვის მამა – დაახეთქა უცებ ჯერ კიდევ კართან მდგომმა ივონკამ და თავით გურალზე ანიშნა.

უხერხული სიჩუმე ჩამოვარდა.

– მიდი ივონკა – შეაგულიანა დედამ.

– შენა ხარ ბავშვის მამა – ახლა თვალი თვალში გაუყარა ივონკამ გურალს.

მატუშკოვამ ბავშვს შუბლიდან ქუდი გადაუწია და ყურადღებით ჩააცქერდა სახეში.

– ჩემი ოთხიც მეყოფა – როგორც იქნა ხმა ამოიღო გურალმა – შემეშვი რა გოგო, თვითონაც აღარ იცი უკვე ვისთან გეძინა.

– ჰა ეხლა! – დაიქუხა ჰალინამ.

– მე მეძინა მაგასთან – წამოძახა კავკამ.

Eპირში ენას ძლივს ატრიალებდა, თვალები ლოთურად ულაპლაპებდა. ვერ იტანდა სასმელს და მოკალი.

– დიახ მეძინა-მეთქი – გაწელა – მაგრამ მე-ძი-ნა; ისეთი მთვრალი ვიყავი, მაშინვე ჩამეძინა. ანუ მე არა ვარ.

– ვლადეკთანაც ყოფილა. იმის შეხვევასაც ცდილობდა.Nნეტა ბოლოს და ბოლოს გამაგებინა ვისია ეს ბავშვი…

– ბავშვი ბავშვია – თქვა მატუშკოვამ.

– ვიღაც მესაზღვრესთან დაეხეტებოდა. ყველა კარგად ხედავდა. ჰოდა ეძებე ახლა ნემსი თივაში.

წამოდგა, საკიდიდან ქუდი ჩამოიღო და კარს მიაშურა.

– ღმერთო ჩემო – ამოიოხრა მატუშკოვამ – თავს რატო არ მიხედე გოგო? შენი ბრალია ჰალინა, ყველაფერი შენი ბრალია.

– ყველამ მე დამაწმინდეთ ხელები არა? რა უნდა მექნა, ფეხზე გამომება? ძალიან მაინტერესებს თქვენ რას იზამდით ჩემ ადგილას.Aრით ვერ გაიგეთ რომ ამას, კი მომწიფდა მაგრამ, თავში ბავშვის ტვინი უდევს.

– იეჟიკ? – უცებ მატუშკოვა სუფრაზე მსხდომთაგან ყველაზე უმცროსს, თავის დისშვილს მიუბრუნდა.

გურალი კართან შეჩერდა.

იეჟიკი ყურებამდე გაწითლდა, მთიელი კაცის ცისფერი თვალები წამოენთო.

–         მე არ ვყოფილვარ, დეიდა. მე თავს ვიცავდი.

კავკა ნაწყვეტ-ნაწყვეტ, როხროხით იცინოდა.

–         Aამ საქმიდან ნახევარი ლიტრის გარეშე ვერ გამოძვრები. აბა პანი მატუშკოვა, დასალევი შენზეა, უნდა იკისრო რამე.

მხრებჩამოყრილი მატუშკოვა უმწეოდ იდგა სამზარეულოში და მზერა ხან იეჟიკიდან გურალზე, ხანაც გურალიდან საკუთარ ქმარზე გადაჰქონდა. ახლა კიდევ უფრო ზონზროხა, ავეჯივით მძიმე ჩანდა. ყველა მოთმინებით ელოდა, რას იტყვისო, ის კი იდგა და პირს აცმაცუნებდა, თითქოს ყველაფრის ერთდროულად გამოსათქმელ საჭირო სიტყვას ტუჩებით ძერწავსო. როგორც ჩანს არ გამოუვიდა, რადგან მუშამბაგადაფარებულ მაგიდას ხელისგული დასცხო და ამის თქმაღა მოახერხა:

–         მორჩით ყლურწვას და დაიშალეთ. ხვალ ვიგილიაა. საქმე გაქვთ სახლებში.

ფუთას ხელი წამოავლო და ჰალინას მიაჩეჩა. ჰალინამ გოლიათი ჩვილივით მიიხუტა ფუთა გულზე, სახე შიგ ჩარგო და ატირდა. მატუშკოვა გაშმაგებული შეუდგა სუფრის ალაგებას. სტუმრები უსიტყვოდ წამოიშალნენ და კარისკენ გაილალნენ.

ამ დროს მისი ქმარი ალაპარაკდა.

–         დაიცათ, დაიცათ – თქვა – ერთი წუთით.

ერთხანს ისევ დუმდა. თითქოს ვერ გადაეწყვიტა, ეთქვა თუ არა სათქმელი. თითები მაგიდაზე ააკაკუნა.

–         მე ვარ ამ ბავშვის მამა.

ამჯერად უფრო ხანგრძლივი სიჩუმე ჩამოვარდა. თვითონ იჯდა. ცოლი შუა სამზარეულოში იდგა, დანარჩენები კი კართან მიყუჟულიყვნენ, ფეხსაცმელით შემოტანილი თოვლისგან დამდგარ გუბეში. მერე პანი მატუშკოვა მთელი ხმით აღრიალდა.

– შენ რა, მთლად შეიშალე?Dდაგავიწყდა რომ უშვილო ხარ? ოცი წელი შვილი არ მოგვეცა და ყველამ კარგად იცის, რომ შენი მიზეზით, შენა ხარ უშვილო. ავარიაში რომ მოყევი, იმიტომ.

– ხმა ჩაიკმინდე, ქალო. ჩემია-მეთქი ბავშვი და მორჩა.

კავკა სკამთან მიჩოჩდა და ჩამოჯდა.

–         ძალიან კარგი. რადგან ასეა, რამე უნდა იკისროთ…

ივონკა წამდაუწუმ ფეხს ინაცვლებდა და დაუდევრად არწევდა ბავშვს.

–         კი მაგრამ… – კიდევ სცადა რაღაცის თქმა პანი მატუშკოვამ – მისმა ფუმფულა ხელებმა წინსაფრის ბოლო მოძებნეს და თვალებთან მიიტანეს. მერე კი გარეთ გავარდა და კარი გაიჯახუნა.

მატუშეკმა ბუფეტიდან ბოთლი გამოიღო. ნიჟარიდან ექვსი სირჩა ამოალაგა და ჩამოასხა.

–         ეს ვერ დალევს – თქვა ჰალინამ – ჯერ თვრამეტისა არ არის, თან ძუძუს აჭმევს ბავშვს – ივონკაზე მიუთითა.

უხმოდ შესვეს.

– მაშ როდის ვნათლავთ? – იკითხა მატუშეკმა.

– ქსიონძმა თქვა, ახალწლებზე შეიძლებაო.

– ჰოდა ახალ წელს და ნათლობას გაუმარჯოს – ამოიბლუყუნა კავკამ და გადაკვრა ყველას დაასწრო.

მერე მატუშეკმა ყველანი სახლებშიო. ხვალ ვიგილიაა და საქმეს მიხედეთო. გასვლისას ჰალინამ სახელოთი ცრემლები მოიწმინდა და მატუშეკს გაღიმებულმა შეხედა.

–         ჟურეკისთვის მადლობას გიხდით – თქვა.

შინ მოკლე გზით წავიდნენ. სპეტაკ, შეულახავ თოვლში მიაბიჯებდნენ. ივონკა ფეხებს დედის ნაკვალევში ადგამდა.

© არილი