ზაზა თვარაძე – ლექსები

სარ­კე ძველ სარ­დაფ­ში

and nothing more

ჩა­ვეშ­ვი სარ­დაფ­ში. ვი­ფიქ­რე: და­მა­ლულ ძველ სუ­რათს მოვ­ძებ­ნი.

სუ­რა­თის ნაც­ვ­ლად იქ დამ­ხ­ვ­და მხო­ლოდ მტვე­რი და ძონ­ძე­ბი

არც ძვე­ლი ფურ­ც­ლე­ბი, არც ფარ­დის შრი­ა­ლი, არც რა­მე ნი­შა­ნი –

მარ­ტო ეს მტვე­რი და ძონ­ძე­ბი, რომ­ლე­ბიც მა­შინ­ვე ვი­ცა­ნი

მტვე­რი და ძონ­ძე­ბი – და სხვა არ­ა­ფე­რი – მტვე­რი და ძონ­ძე­ბი

ძონ­ძე­ბი, ძონ­ძე­ბი, რო­გორც ნამ­ზ­ღ­ვ­ლე­ვე­ბი და­ფერ­ფ­ლილ ოც­ნე­ბის

ნეს­ტი­ან კე­დელ­თან ად­რე სარ­კე იყო ოვ­ა­ლურ ჩარ­ჩო­თი

მე მას­ში არ­ეკ­ლილ სი­ლუ­ეტს მრა­ვა­ლი ზამ­თ­რის წინ დავ­შორ­დი

ახ­ლა იმ სარ­კე­ში აღ­არ ვი­რეკ­ლე­ბი, ვე­რა­ფერს ვედ­რე­ბი –

არ ვი­ცი, რო­დის ან ვინ ამ­ო­იყ­ვა­ნა ეს ძვე­ლი კედ­ლე­ბი

ეს იყო ოდ­ეს­ღაც – მე კა­რი გავ­ხუ­რე, უც­ნობ გზებს გავ­ყე­ვი

ეს იყო ოდ­ეს­ღაც – ჩა­მეს­მა ძა­ხი­ლი – წრფე­ლი და მარ­ტი­ვი

ეს იყო დღე­ე­ბის ნა­თე­ლი ღა­მე­თა ელ­ვა­რე ხა­ტე­ბა

ხა­ტე­ბა სატ­რ­ფო­სი – და სხვა არ­ა­ფე­რი – მწვავ­და და მან­თებ­და

არ ვი­ცი, რა მოხ­და – წყალ­ნი სად წა­ვიდ­ნენ, ვის დარ­ჩ­ნენ ქვი­შა­ნი

რა­ტომ არ აჩ­ნია ქვე­ყა­ნას იმ გან­ც­დის რა­ი­მე ნი­შა­ნი

რა იყო ჩემს თავ­ზე – ზმა­ნე­ბა, ედ­ე­მი – ვერ ვამ­ბობ გარ­კ­ვე­ვით

მხო­ლოდ მტვრის ფე­ნა­ზე ციმ­ცი­მებს რა­ღა­ცა, ვით სარ­კის ნამ­ს­ხ­ვ­რე­ვი

მხო­ლოდ მტვრის ფე­ნა­ზე ვგრძნობ მძი­მე ნა­ბი­ჯებს, და ვატყობ – ვბერ­დე­ბი –

არ ვი­ცი, რო­დის ან ვინ ამ­ო­ა­შე­ნა ეს ძვე­ლი კედ­ლე­ბი.

ეს იყო ოდ­ეს­ღაც – ვი­ფიქ­რე, სარ­დაფ­ში ძველ სუ­რათს მოვ­ძებ­ნი –

იქ დამ­ხ­ვ­და ძონ­ძე­ბი – და სხვა არ­ა­ფე­რი – ძონ­ძე­ბი, ძონ­ძე­ბი.

 

ტან-ცზი სი­ცი­ვე­ში

მა­ვან დეს­პი­ნეს

 

ბამ­ბუ­კის ტევ­რ­ში გა­მე­ფან­ტ­ნენ ძვე­ლი ლან­დე­ბი

ჩე­მი ბავ­შ­ვო­ბის მე­გობ­რე­ბიც წა­ვიდ­ნენ ბნელ­ში

და მეც მივ­დი­ვარ – უფ­რო ზუს­ტად – იმ გზას ვად­გე­ბი

რო­მელ­საც უკ­ვე რა­ხა­ნია მარ­ტო­ღა შევ­რ­ჩი

(ვამ­ბობ “ლან­დე­ბი”, და უაზ­როდ ვღი­ზი­ან­დე­ბი

თუმ­ცა უბ­რა­ლო ტერ­მი­ნია, რო­გორც, ვთქვათ, “კენ­ჭი”).

 

მაშ ეგ­რე გეტყ­ვი: გა­მე­ფან­ტ­ნენ ჭრე­ლი კენ­ჭე­ბი

ჩე­მი ბავ­შ­ვო­ბის მე­გობ­რე­ბიც აღ­არ­სად ჩა­ნან

და მე ვი­ჯე­რებ – უფ­რო ზუს­ტად – იმ აზრს ვჯერ­დე­ბი

რომ აღ­არ დად­გა კენ­ჭე­ბის და ლან­დე­ბის ხა­ნა

 

თუმც – ო, დეს­პი­ნე! – კენ­ჭე­ბის­თ­ვის რო­დის მცხე­ლო­და

არც ეხ­ლა მცხე­ლა – მე სულ მცი­ვა, ლო­დი­ვით მცი­ვა

მო­უ­ლოდ­ნე­ლის ლო­დი­ნია ჩე­მი ხე­ლო­ბა

(იქ­ნებ მი­ტომ რომ – მო­სა­ლოდ­ნელს ვუც­ქი­რო ცი­ვად)

ხა­ნი კი მი­დის. და ფოთ­ლე­ბი კვლავ ცვი­ვა, ცვი­ვა.

 

ეს­ეც – სენ­ტი­მენტ! მას შენ გიძღ­ვ­ნი, ჩე­მო დეს­პი­ნე,

ჩე­მო ერთ­გუ­ლო მე­გო­ბა­რო ამ ორ­გულ დღე­თა

მე ვიპ­რუ­ტუ­ნებ, რო­გორც ჭკვა­ზედ მცდა­რი მეს­ტ­ვი­რე

რად­გან გარ­შე­მო მხო­ლოდ უგ­ვან სიცხა­დეს ვხე­დავ

 

სად­ღაა მთე­ბი, ლე­გენ­დე­ბი, ხე­ტი­ა­ლე­ბი

დამ­თ­ვ­რალ ბა­ღებ­ში ათ­ი­ნა­თის უბ­ად­ლო ცეკ­ვა

ის, რაც მქონ­და და – არ­ცა მქონ­და, – რაც გა­ტი­ალ­და

რა­საც ოდ­ეს­ღაც ცხოვ­რე­ბა ერქ­ვა

 

მე ჩე­მი გუ­ლი ბევ­რ­ჯერ სკეპ­სისს და­ვა­გეს­ლი­ნე

ბევ­რი სიტ­კ­ბო და სიყ­ვა­რუ­ლი შე­ვირ­გე შხა­მად

მე გა­ვი­ყი­ნე სი­ცი­ვის­გან, გეს­მის, დეს­პი­ნე

და აღ­არ დად­გა ლან­დე­ბის და კენ­ჭე­ბის ხა­ნა

 

ხე­ო­ბე­ბი კი ივ­სე­ბი­ან ხმე­ბით ფოთ­ლე­ბის

ბა­ლა­ხის სის­ხ­ლით, ხე­თა ტრფო­ბით – სვე­ლია ჭა­ლა

და მე ვიხ­სე­ნებ, მე ვით­რო­ბი და მე ვლოთ­დე­ბი

და უბ­ად­რუ­კი სი­ნა­ნუ­ლი ძვლე­ბამ­დე მჭვა­ლავს

 

და ვფიქ­რობ – ღმერ­თო, მე თვი­თო­ნაც ალ­ბათ ლან­დი ვარ

იმ მე­გობ­რე­ბის, იმ­ე­დე­ბის, დაღ­ვ­რი­ლი სის­ხ­ლის

მე დავ­წან­წა­ლებ ამ ქა­ლაქ­ში იმ­ათ მა­გივ­რად

და ირგ­ვ­ლივ მხო­ლოდ უს­ირ­ცხ­ვი­ლო ლა­ყა­ფი ის­მის

 

და მეჩ­ვე­ნე­ბა – ბინ­დ­ბუნ­დია – ქა­რით, სან­თ­ლე­ბით

თით­ქოს ღამ­დე­ბა, და საგ­ნე­ბი მის­დე­ვენ შორს ქარს

იწ­ვის ქა­ლა­ქი, რო­გორც ძვე­ლი ტაძ­რის ნან­გ­რე­ვი

რო­გორც სა­უნ­ჯე, გა­ყი­დუ­ლი გახ­ვ­რე­ტილ გრო­შად

 

შორს ქარს მის­დე­ვენ – და­რი-დუ­რი და­რი-და­რა­ლი

ვაგ­ზ­ლე­ბი, გზე­ბი, ქოხ­მა­ხე­ბი, ხან­ძ­რე­ბის ლან­დი

ეს სი­ნამ­დ­ვი­ლე – რომ არი და, თა­ნაც არ არი

და ოც­ნე­ბა­შიც რომ აღ­არ ჰგავს არ­აფ­რით ნამ­დ­ვილს

 

მი­მი­ფურ­თხე­ბივ! ნუ მაფხიზ­ლებ! ნუ­ღარც მა­ქე­ზებ

ნუ მო­მა­ტა­რებ და­ვიწყე­ბით გაბ­რუ­ჟულ ბა­ღებს

იქ ქა­რი რო­ტავს ჩვენს და­ღუ­პულ ამ­ხა­ნა­გებ­ზე

და ჰო­რი­ზონ­ტი სის­ხ­ლი­ან თვალს მხე­ცი­ვით აღ­ებს

 

მზე – შენ, ნეს­ტი – მე! სხვა რა გითხ­რა მე­ტი, დეს­პი­ნე,

ავ­ად­მ­ყო­ფუ­რო მე­გო­ბა­რო და­პორ­ყ­ჭ­ნილ გუ­ლის

ვერ ვი­ტან დუ­მილს – ერ­თი მაგ­რა და­მას­ტ­ვე­ნი­ნე

მე ხომ სის­ხ­ლი ვარ, ავი ხრო­ვა ირგ­ვ­ლივ რომ უვ­ლის

 

მე ხომ ცეკ­ვა ვარ ან­თე­ბუ­ლი ძვე­ლი ლან­დე­ბის

ავ­ან­ტყო­ფუ­რებრ.. და ქვე­ყა­ნა არ მი­ღირს გრო­შად

ირგ­ვ­ლივ ლაყ­ბო­ბენ ვი­ღაც ურცხ­ვი ყალ­თა­ბან­დე­ბი

ვი­ღაც აჩ­მა­ხებს, იმ­უქ­რე­ბა: “მო­გე­ლა­ა­ან­დე­ბიი!”..

მე კი სი­ცი­ვე, ეს სი­ცი­ვე ძვლე­ბამ­დე მთო­შავს.

 

* * *

ზამ­თ­რის დღის მწვა­ნე სიმ­წუ­ხა­რე­ში

დგას ბო­მო­ნი­ვით სკო­ლის და­რა­ჯი

სა­ხე­ლად გრი­შა.

მე კი ეს თოვ­ლი და ეს ცეცხ­ლი უეც­რად მთი­შავს.

ზამ­თ­რის დღის მწვა­ნე სიმ­წუ­ხა­რე­ში

გა­მახ­სენ­დე­ბა გო­გო – დი­ნა­რა –

ის თოვ­ლი იყო, ქა­ლი კი არა,

ვინც ჩემს თვა­ლებ­ზე ძველ და დაბ­ზა­რულ

ფრეს­კა­სა­ვით გა­და­ი­ა­რა, რო­გორც ზმა­ნე­ბამ.

ზამ­თ­რის დღის მწვა­ნე სიმ­წუ­ხა­რე­ში

მე დავ­დ­გე­ბი და ვიწ­ვი მარ­ტო

რო­გორც კე­და­რი ნა­პერ­წ­კ­ლის ცეცხ­ლ­ზე

და ყვე­ლა თოვ­ლი, ყვე­ლა სკო­ლა, ყვე­ლა გრი­შაც კი

მე, სამ­წუ­ხა­როდ, და­მე­ნა­ნე­ბა.

 

კრწა­ნი­სია თუ ორ­თა­ჭა­ლა – ჭრე­ლი აბ­ა­ნოს იქ­ით

 

ნი­ავს მი­აქვს მე­წა­მუ­ლი ღრუბ­ლე­ბის

შემ­ზა­რა­ვი სიზ­მა­რი თუ სი­გი­ჟე

და ზღა­პა­რი – ნაც­ნო­ბი და ურ­გე­ბი

სი­ცი­ვე­ში ხან­ძა­რი­ვით გიზ­გი­ზებს

ვით მებ­რ­ძო­ლი ფა­რი­თა და შიმ­შე­რით

ქა­რი მწა­რედ ერ­კი­ნე­ბა ფან­ჯა­რას

შა­ვი, შა­ვი, რო­გორც შა­ვი გი­შე­რი

ფან­ჯა­რა­ზე ან­გე­ლო­ზი დამ­ჯ­და­რა

ხის წვე­რებ­ზე სი­სი­ნი აქვს ალ­ი­ონს

ირ­ხე­ვი­ან წა­მა­ხუ­ლი ნაძ­ვე­ბი

თით­ქოს უნ­დათ და­აქ­ცი­ონ, და­ლი­ონ

ეს ქა­ლა­ქი შუ­ბი­სებ­რი ტაძ­რე­ბით

თით­ქოს უნ­დათ საფ­ლა­ვებ­ზე და­სო­ბილ

ძეგ­ლებს გუ­ლი გა­უ­კე­თონ კა­ცუ­რად

და­ამ­ს­ხ­ვ­რი­ონ მათ სა­ხე­ზე თა­სე­ბით

მზის სხი­ვებ­ზე ღრუ­ბე­ლი რომ და­ცუ­რავს

მზის სხი­ვებ­ზე ღრუ­ბე­ლი რომ ეგზ­ნე­ბის

ჭრე­ლი ხმლე­ბით გა­დას­ხი­პონ ან­აზ­დად

ბა­ლა­ხე­ბი გაზ­მო­რე­ბულ ზეგ­ნე­ბის

ამ მკლა­ვებ­ზე ის­რე­ბი­ვით და­მას­ხან

ქარ­ი. მტკვა­რი, სპორ­ტ­ს­მე­ნე­ბი ნა­ვე­ბით

მი­რა­ჟი­ვით გა­ცუ­რა­ვენ ად­რი­ან

ირგ­ვ­ლივ ცი­ვი ნა­თე­ლი დღის დარ­დია

მეც ამ დარ­დ­ში ჭა­ნა­რი­ვით გა­ვე­ბი

მეც ამ დარ­დ­ში ვენ­თე­ბი და ვგიზ­გი­ზებ

ის­ტო­რი­ის ერთ წა­მი­ერ ხან­ძა­რად

შა­ვი, შა­ვი, რო­გორც შა­ვი სი­გი­ჟე

სამ­რეკ­ლო­ზე ან­გე­ლო­ზი დამ­ჯ­და­რა

რა ფა­სი აქვთ ამ ტაძ­რებს და მიზ­გი­თებს

მი­ნა­რე­თებს ცის ერ­დო­ზე მძი­ნა­რეთ

მდი­ნა­რე­ში ან­გე­ლო­ზი გიზ­გი­ზებს

ჩა­უქ­რო­ბელ ხან­ძა­რი­ვით მძვინ­ვა­რებს.

 

ბუ­ჟა ჯან­და­ბა­ში

ან თვალ­და­ხუ­ჭულ წე­რას ვის­წავ­ლი

ან შე­ვის­წავ­ლი სტე­ნოგ­რა­ფი­ას

რად­გან ვგრძნობ – ხე­ლით გავ­ლე­ბუ­ლი

ყო­ვე­ლი ბწკა­რი

ფერ­მ­კ­რ­თა­ლია და უნ­ი­ა­თო,

აქ იკ­არ­გე­ბა მთე­ლი სამ­ყა­რო

რო­მელ­საც არ­სად არა აქვს ახს­ნა

ამ ორი თვა­ლის დაბ­ზა­რუ­ლი გუ­გე­ბის გარ­და

და ეს გუ­გე­ბიც კლდის­თევ­ზე­ბი­ვით უნ­და გაჰ­ყ­ვ­ნენ

მღვრიე მდი­ნა­რეს

და ლო­თუ­რი ხმით იღ­რი­ა­ლონ სა­მად­ლო­ბე­ლო

სი­ნათ­ლის, ქვი­შის, ასი წლის წინ გან­ც­დილ ბა­ლა­ხის,

ბრმა ღა­მე­ე­ბის – ჭრი­ჭი­ნე­ბით, ცა­რი­ე­ლი ავ­ტო­ბუ­სე­ბით

სა­დაც დგას თვა­ლებ­და­ბე­რი­ლი გლდა­ნე­ლი ლო­თი

დგა­ნან ბე­დას­ლი წვი­რი­ა­ნი ვი­ღაც კა­ცე­ბი

აქ იკ­არ­გე­ბა მეტ­როს სად­გუ­რის

ყვი­თე­ლი შუ­ქით გა­ნას­კ­ვუ­ლი ჩა­სას­ვ­ლე­ლე­ბი

მი­მო­ფან­ტუ­ლი შუ­ა­ღა­მის დე­და­მი­წა­ზე

რო­გორც ვაშ­ლის ყვა­ვი­ლის ბუტ­კო,

იკ­არ­გე­ბა თვით ათი მცნე­ბა – ხელს რომ ამ­ოყ­ვა

მეტ­როს ჟე­ტო­ნის შეს­ყიდ­ვი­სას ათი თეთ­რი­ვით,

ეს­კა­ლა­ტო­რი ბნე­დი­ა­ნი­ვით ხრი­ა­ლებ­და,

ეტ­ა­ნე­ბო­და ვიწ­რო ღრი­ჭოს.

ან თვალ­და­ხუ­ჭულ წე­რას ვის­წავ­ლი,

ან­და გავ­ხ­დე­ბი ორ­ჯერ უფ­რო დაკ­ვირ­ვე­ბუ­ლი

მე რა ვუ­წამ­ლო ამ თეთრ ფურ­ცელს

რო­დის ვყო­ფილ­ვარ, ძმაო, ექ­ი­მი

წევს ფურ­ცე­ლი ჩე­მი ხე­ლის ქვეშ – ლან­ცე­ტის მსგავ­სად

მო­მარ­ჯ­ვე­ბუ­ლი კალ­მის­ტა­რის ქვეშ

რო­გორც სან­ზო­ნის სა­ა­ვად­მ­ყო­ფოს

მკვდარ პა­ლა­ტა­ში და­გე­ბუ­ლი მკვდა­რი ლო­გი­ნი

უფ­რო – კო­ი­კა

რო­მელ­ზეც მა­ლე გა­ი­შო­ტა ახ­ა­ლი მკვდა­რი –

აქ იკ­არ­გე­ბა ყვე­ლა­ფე­რი, რაც მას ახ­სოვ­და

იკ­არ­გე­ბა და მცირ­დე­ბა ღა­მის მგზავ­რო­ბა

გა­ნა­თე­ბუ­ლი ფარ­ღა­ლა­ლა ავ­ტო­ბუ­სე­ბით

ვარ­ს­კ­ვ­ლა­ვე­ბის ქვეშ, და იმ­ის ქვე­შაც,

შიგ შავ მი­წა­ში, ამ უც­ნა­უ­რი ჯან­და­ბის ქვე­მოთ –

ოც­ნე­ბებ­ში რომ ქა­ლა­ქი ჰქვია –

ქვე­მოთ, იქ სა­დაც ჩა­ე­დი­ნე­ბა

ეს­კა­ლა­ტო­რის ცა­რი­ე­ლი პირ­ბ­რ­ტყე­ლი კი­ბე

რო­მე­ლიც კვდე­ბა ვიწ­რო ღრი­ჭო­ში და იბ­ა­დე­ბა

კი­დევ უფ­რო ღრმა ჯან­და­ბა­ში

სა­დაც კა­ნი­ბალ ვირ­თხებ­საც კი სწყუ­რი­ათ ღმერ­თი

და ის­მის მკვდრე­ბის ბებ­რუ­ლი და ცი­ვი ყი­ჟი­ნა.

ან დაკ­ვირ­ვე­ბულ წე­რას ვის­წავ­ლი

ან­და დავ­ჯ­დე­ბი თვა­ლა­ხუ­ჭუ­ლი, გა­ვიხ­სე­ნებ ზვი­ა­დისტ ქა­ლებს

ფეხ­მოქ­ცე­უ­ლი რომ ყა­ყა­ნე­ბენ მეტ­როს სად­გურ­თან

ვარ­ს­კ­ვ­ლა­ვე­ბის ქვეშ, შიგ კოს­მო­სურ მდუ­მა­რე­ბა­ში,

გა­ვიხ­სე­ნებ ყო­ფილ ამ­ხა­ნაგს, სა­ხე­ლად ბუ­ჟა –

მას ეს სა­ხე­ლი მი­ტომ და­ვარ­ქ­ვი

რომ გაბ­რუ­ჟუ­ლი და­დი­ო­და შუბ­ლ­ზე სათ­ვა­ლით

გა­ღე­ღი­ლი თხე­ლი პალ­ტო­თი

გა­უ­პარ­სა­ვი, რო­გორც ბომ­ჟი,

თუმ­ცა კი მზე­რა ჰქონ­და მუ­დამ ეჭ­ვი­ა­ნი ინ­ტე­ლი­გენ­ტის,

ის ომ­ის შემ­დ­გომ

დან­გ­რე­უ­ლი ქა­ლა­ქის გზებ­ზე მხვდე­ბო­და ხოლ­მე

აწ­ო­წი­ლი და წინ წახ­რი­ლი,

კვი­რა­ში ერთხელ

ის იც­ვამ­და თა­ვის ძველ პალ­ტოს

და მი­დი­ო­და მო­უკ­რე­ფავ­ში

სა­დაც ცხოვ­რობ­და და­ცენ­ტ­რი­ლი დე­ი­და­მი­სი –

სან­ზო­ნის იქ­ით, ზე­მო­უ­ბან­ში,

სა­დაც ძვე­ლი და ბინ­ძუ­რი მარ­შ­რუტ­კე­ბი დაჩ­ლა­ხუ­ნო­ბენ

პრო­ვინ­ცი­ე­ლი და­ლა­ქე­ბით, მღვდლე­ბით, ბომ­ჟე­ბით

გაქ­ცე­უ­ლი კა­ტორ­ღე­ლე­ბით

ავ­ჭა­ლე­ლი დულ­სი­ნე­ა­თი

პრო­ვინ­ცი­ულ და უკ­ბი­ლო ხუმ­რო­ბით სავ­სე,

რა­დი­ო­დან გად­მოფ­რ­ქ­ვე­უ­ლი პა­ვა­რო­წის შლე­გი ყვი­რი­ლით,

ვიწ­რო ხი­დეს­თან, სა­დაც ყრია

და­ჟან­გუ­ლი თოფ-იარ­ა­ღი

და დგას ძვე­ლი ქა­რის წის­ქ­ვი­ლი.

მი­დი­ო­და მდი­ნა­რის იქ­ით,

ალ­ვის ხე­ე­ბის მეჩხერ რიგ­ში, ლა­ზა­რე­თის მსგავს

გრძელ და და­ბალ გაც­ვე­თილ კორ­პუსს გვერდს რომ აუვ­ლი

გვი­ან ზამ­თ­რის ლან­დე­ბი­დან

გა­ზაფხუ­ლის ღრუბ­ლი­ან და პირ­ველ რუხ დღე­ში

რო­ცა უფ­ოთ­ლო ნე­კერ­ჩხ­ლე­ბი­დან

თავ­შალ­წაკ­რუ­ლი სა­ნი­ტა­რი დე­და­კა­ცე­ბი

შარ­შან­დელს აქ­ეთ შე­მორ­ჩე­ნილ მო­ლა­ღუ­რე­ბის დიდ ბუ­დე­ებს

მსუ­ბუ­ქად ყრი­ან გრძე­ლი ჯო­ხე­ბით, ხვე­ტენ შა­ვი მუ­მი­ე­ბი­ვით

მკვდა­რი ბარ­ტყე­ბის პა­ტა­რა გვა­მებს

და შორს ის­მის გლდა­ნე­ლი გი­ჟის ყვი­რი­ლი – და­დე­ექ!

თბი­ლი­სის ძველ და გა­მო­ფი­ტულ, ტაძ­რის ლი­ლას­ფერ მწუ­ხა­რე ცა­ში,

სა­საფ­ლა­ოს უკ­ან და ზე­მოთ, ყომ­რალ გო­რა­ზე,

წმინ­და პეტ­რეს ბორ­კი­ლე­ბის ეკ­ლე­სი­ას­თან.

მას შემ­დეგ დი­დი ხა­ნი გა­ვი­და –

დროს რას უშ­ვე­ლი,

რას უწ­ამ­ლებ – გინდ პრო­ფე­სო­რი იყ­ა­ვი და გინ­და ექ­ი­მი.

ვი­ღა­ცა გაჩ­ნ­და. ვი­ღაც – პი­რი­ქით

რა­ღაც ჩაკ­ვ­და, და­ცა­რი­ელ­და –

დროს რას უწ­ამ­ლებ – დავ­ცა­რი­ელ­დი,

მთლად გავ­ხევ­დი, და ეხ­ლა ვფიქ­რობ –

ან თვალ­და­ხუ­ჭულ წე­რას ვის­წავ­ლი

რომ და­ვი­ნა­ხო, სად წა­ვი­და ამ­დე­ნი ხალ­ხი –

აქ, ვარ­ს­კ­ლა­ვებ­ქ­ვეშ გა­და­ჭი­მულ ჯან­და­ბის ქვე­მოთ

მი­წა­ში ჩათხ­რილ ღრმა ჯან­და­ბა­ში, რომ­ლის ქვე­მო­თაც

კი­დევ არ­ის რა­ღაც ჯან­და­ბა

სა­დაც ჩა­დის ეს­კა­ლა­ტო­რი ორ­ფე­ო­სი­ვით,

სა­დაც ვირ­თხე­ბიც დაშ­ლი­გი­ნო­ბენ,

და ცი­ვად უსტ­ვენს ქვეს­კ­ნე­ლის ღმერ­თი.

© ”არილი”