სოფო კირვალიძე – შემოდგომა და საყვარელი კაცი

დღე გა­დის და შა­რი რჩე­ბა

სომ­ხუ­რი ან­და­ზა

წი­ნა სა­ღა­მოს გვი­ან მო­მი­წია ჩას­ვ­ლა. მეტ­რო და­კე­ტი­ლი დამ­ხ­ვ­და, მე­რე მდი­ნა­რე და არ­ხი ერთ­მა­ნეთ­ში ამ­ე­რია და აღ­მოვ­ჩ­ნ­დი ებ­რა­ე­ლე­ბის უბ­ან­ში, სა­დაც არ­ა­ფე­რი მე­საქ­მე­ბო­და, მე­რე ზურ­გ­ჩან­თას ღვე­დი გა­უწყ­და და მხა­რი მეტ­კი­ნა და გავ­მ­წარდი და დავ­ს­ველ­დი და სა­ერ­თოდ, პა­ტა­რა გო­გო ვარ, სულ რა­ღაც ოც­და­ათს გა­და­ცილებ­უ­ლი და, ამ­დე­ნი აღ­არ შე­მიძ­ლია. დი­ლით ტე­ლე­ფონ­მა რომ გა­მაღ­ვიძა, გამ­ხე­ცე­ბუ­ლი გავ­ქან­დი შე­სას­ვ­ლელ­ში, რა­ტომ, კაც­მა არ იც­ის, იმ სახ­ლ­ში ნამდვი­ლად არ­ა­ვინ და­მი­რე­კავ­და, ეტ­ყო­ბა, გა­მოგ­ლე­ჯას და გა­დაგ­დე­ბას ვუ­პი­რებ­დი. აი, მანდ და­იწყო ყვე­ლა­ფე­რი.

დე­რე­ფან­ში იდ­გა დე­დი­შო­ბი­ლა ნი­კო­ლი­კო, ანუ ნი­კო­ლი, ანუ ნი­კი, ანუ ნი­კი­ფო­რე. ახლა­ვე გან­ვ­მარ­ტავ: ნი­კო­ლი ფე­მი­ნის­ტია, ყო­ველ შემ­თხ­ვე­ვა­ში, თვი­თონ ასე თვლის, ისე, მე რომ მკითხო, უბ­რა­ლოდ დარ­ტყ­მუ­ლია, და სა­ხელ ნი­კოლს ნი­კი ამ­ჯო­ბი­ნა, რო­გორც ჩანს, უფ­რო უს­ქე­სო და მა­გა­რი ჰგო­ნია; მე, ჩე­მის მხრივ, ქარ­თ­ვე­ლი ვარ, ამ­ი­ტომ ვამ­ჯო­ბი­ნე კნი­ნო­ბით-ალ­ერ­სო­ბი­თი ნი­კო­ლი­კო, ხო­ლო თუ მა­ჯავ­რებს – რაც ხში­რად ხდე­ბა – ნი­კი­ფო­რე, ვი­რის­თა­ვი მა­ი­მუ­ნი.

ნო­ემ­ბ­რის ბო­ლო იყო, გათ­ბო­ბას კი პრინ­ცი­პუ­ლად არ ვრთავ­დით, რა­ტომ, კაც­მა არ იცის, ამ­ი­ტომ შე­მო­სას­ვ­ლელ­ში ცი­ო­და, თან ძა­ლი­ან.

ნი­კო­ლი­კო თა­ვის ჟონ­გ­ლი­ორ და­ქალს ეს­ა­უბ­რე­ბო­და, უფ­რო სწო­რად, ის ქა­ქა­ნებ­და, თან ის­ეთ ხმა­ზე, მე გა­ვი­გო­ნე, რომ ცუ­დი სიზ­მა­რი ნა­ხა და, სა­ერ­თოდ, ყვე­ლა­ფე­რი ცუდია. ვი­ფიქ­რე, ამ უბ­ე­დურს ქურ­თუკს მი­ვაწ­ვ­დი-თქო, მაგ­რამ მე­რე მივ­ხ­ვ­დი, თვი­თონაც მშვე­ნივ­რად მიწ­ვ­დე­ბო­და და კვლავ და­სა­ძი­ნებ­ლად წავ­ჩან­ჩალ­დი.

ცხა­დია, ის­ევ გა­მაღ­ვი­ძეს. ამ­ჯე­რად ნი­კი­ფო­რეს ჩხუ­ბი ის­მო­და: თურ­მე, ნუ იტყ­ვი, მობ­ი­ლუ­რი გა­მო­ურ­თეს, ააა! კაი. სამ­ზა­რე­უ­ლო­ში იჯ­და თა­ვის კაც­თან ერ­თად, ის – საკუბ­ო­ედ გა­მოწყო­ბი­ლი, ჩე­მი ოქ­როს ხე­ლე­ბით და­უ­თო­ე­ბულ პე­რან­გ­ში, ეს – ტიტ­ვე­ლი.

იც­ით, რა გან­ს­ხ­ვა­ვე­ბაა შიშ­ველ­სა და ტიტ­ველს შო­რის? შიშ­ვე­ლი კარ­გია, ტიტ­ვე­ლი – სირ­ცხ­ვი­ლი. ტიტ­ვ­ლე­ბი და­ტან­ტა­ლე­ბენ ჭრელ აბ­ა­ნო­ში, ან სა­გი­ჟეთ­ში, ან ცივ სამზარ­ე­უ­ლო­ში ყა­ვას სვა­მენ ორ მთლი­ა­ნად ჩაც­მულ ად­ა­მი­ან­თან ერ­თად. ტიტ­ველს სცი­ვა და გა­ლურ­ჯე­ბუ­ლია, ტერფს წვივ­ზე ით­ბობს და მი­სი არ­სე­ბო­ბა სრუ­ლი­ად არ­ა­ე­რო­ტი­უ­ლია.

უბ­ე­დუ­რი კა­ცი ყა­ვის ხვრე­პას რომ მორ­ჩა – მეტს იქ მა­ინც ვე­რაფ­რით იხ­ე­ი­რებ­და – და თა­ვის გზა­ზე წა­ვი­და ხი­დე­ბის გა­და­სა­ღე­ბად (დი­დე­ბუ­ლი საქ­მეა, ღმერ­თ­მა­ნი, განსა­კუთ­რე­ბით მში­ერ კუჭ­ზე და თოვლ-ჭყაპ­ში), ნი­კო­ლი­კოს ვუთხა­რი, მორ­ჩა ერ­ო­ტიკ-შოუ, ჩა­იც­ვი, თო­რემ მე და­მე­მარ­თა ცის­ტი­ტი-თქო. ნი­კო­ლი­კომ ამ­ა­ყად ამ­იხ­ს­ნა, რომ ერ­ო­ტი­კა არ­ა­ფერ შუ­ა­შია, რომ მას სულ არ ად­არ­დებს, რა გრძნო­ბებს უღ­ვი­ძებს მისი სხე­უ­ლი ვი­ღაც ჭუჭყი­ან მამრს, და სა­ერ­თოდ (crescendo), ვი­საც არ მოს­წონს, შე­უძ­ლია წაეთრეს მი­სი სახ­ლი­დან, იმ­ი­ტომ, რომ ამ სახ­ლის ქი­რას ის იხ­დის, და რომ ყველა კა­ცი დე­გე­ნე­რა­ტია და, რო­გორც ჩანს, ზო­გი ქა­ლიც, იმ­ი­ტომ, რომ მე (სიც­ი­ვი­თა და რის­ხ­ვით აკ­ან­კა­ლე­ბუ­ლი თი­თი მო­მიშ­ვი­რა) არ­ა­ფე­რი მეს­მის გენ­დე­რული ფი­ლო­სო­ფი­ი­სა და ნი­კის სუ­ლის ძა­ხი­ლი­სა (შიშ­ვე­ლი ფე­ხი სკამს მი­არ­ტყა, ეტ­კინა და დაწყ­ნარ­და). მე­რე ნი­კო­ლი­კომ ცო­ტა წა­უ­ტი­რა, თა­ვის ოთ­ახ­ში გა­ვი­და, ჩაც­მული და­მიბ­რუნ­და, ჩი­თე­ბიც კი წა­მო­იც­ვა ჩემს პა­ტივ­სა­ცე­მად, და მი­ამ­ბო, რომ მას არ მოს­წონს სა­კუ­თა­რი თა­ვი, სძულს (crescendo), და იდ­ი­ოტ­მა ფსი­ქო­ლოგ­მა უთხ­რა, გახ­დილ­მა იარეო, მას კი სცი­ვა! და სა­კუ­თა­რი თა­ვი კვლავ სძულს! თან მო­ბი­ლუ­რი გა­მო­ურ­თეს!

ერ­თი სა­ა­თით ად­რე გა­ვე­დი სახ­ლი­დან და ვუ­ყუ­რე, რო­გორ დარ­ბოდ­ნენ მდი­ნა­რის პირას ჯან­მ­რ­თე­ლი კა­ცე­ბი. ნა­ხე­ვა­რი კო­ლო­ფი მოვ­წიე, მომ­შივ­და, პი­ტა ჩავ­ცეცხ­ლე და კუჭ და გულ­დამ­ძი­მე­ბუ­ლი წა­ვე­დი სა­შო­ვარ­ზე, ლი­ტე­რა­ტუ­რულ სა­ზო­გა­დო­ე­ბა­ში, ჩემი დი­დი ინ­ტე­ლექ­ტის, ძირ­ძ­ვე­ლი ფეს­ვე­ბი­სა და ხა­ლა­სი ნი­ჭის წარ­მო­სა­ჩე­ნად.

 

იმ კარგ მხა­რე­ში მგო­ნი სულ ბნე­ლა. მე­რე უფ­რო მაგ­რად დაბ­ნელ­და, და­ღამ­და. ან­რისთან შეხ­ვედ­რა­ზე და­ვიგ­ვი­ა­ნე. გზად ის­ევ პი­ტა ვი­ყი­დე, იმ­ი­ტომ რომ მში­ო­და, ჰო­და, რო­ცა ვღე­ჭავ, საწ­რა­ფად სი­ა­რუ­ლი მი­ჭირს. ან­რი ან­გე­ლო­ზი ყო­ველ სა­ღა­მოს მი­მასპინძ­ლ­დე­ბა, ოღ­ონდ არ მაჭ­მევს, მას­მევს ხოლ­მე. ბევრს მა­ხარ­ჯავს, წუ­წუ­რა­ქი ნამდვი­ლად არ ეთქ­მის, უბ­რა­ლოდ ალ­ბათ ჰგო­ნია, რომ მე სა­ერ­თოდ არ ვჭამ. პირ­ველ-ორ ჯერზე მში­ერ­მა დავ­ლიე და ერთხე­ლაც ისე დავ­თ­ვე­რი, ჯერ ქურ­თულ რეს­ტო­რან­ში ვი­ცეკვე აიშა და მე­რე მდი­ნა­რის პი­რას – გო­პა­კი. ან­რის ას­ე­თებ­ზე გუ­ლი უჩ­უყ­დე­ბა ხოლმე და უხ­ა­რია, მაგ­რამ მე სულ არ მსი­ა­მოვ­ნებს.

ან­რის ჩე­მი გა­ცი­ლე­ბაც მოს­წონს, ფე­ხით, მე – არა. მაგ­რამ ეგ არ­ა­ფე­რი, ოც წუთ­ში სახლთან ვი­ყა­ვით. სა­დარ­ბა­ზოს­თან დაგ­ვ­ხ­ვ­დ­ნენ ნი­კო­ლი­კოს ჟონ­გ­ლი­ო­რი და­ქა­ლი და მარ­გო, გამ­წა­რე­ბუ­ლე­ბი რე­კავ­დ­ნენ და ნი­კი კარს არ უღ­ებ­და. აღ­ელ­ვე­ბუ­ლებ­მა მომახ­სე­ნეს, რომ ნა­ხე­ვა­რი სა­ა­თის წინ შე­უ­თან­ხ­მ­დ­ნენ, მო­ვალ­თო, ის კი – აი! კარს არ აღებს. თა­ვი მო­იკ­ლა, და­ას­კ­ვ­ნა ჟონ­გ­ლი­ორ­მა.

კა­რი გა­ვა­ღე და ვი­ნა­ი­დან ან­რი მა­ინც ძა­ლი­ან კარ­გი კა­ცია, ჩა­მომ­ხ­რ­ჩ­ვა­ლი ნი­კოლის მარ­ტო სა­ყუ­რებ­ლად არ გამ­წი­რა და თან ცნო­ბის­მოყ­ვა­რე­ო­ბა კლავ­და, სად ვცხოვრობ­დი და რა­ტომ, ის­იც ამ­ოგ­ვ­ყ­ვა. ფხა­ჭა-გლე­ჯით ავრ­ბო­დით კი­ბე­ზე.

ბი­ნის კა­რი ღია დაგ­ვ­ხ­ვ­და და ჟონ­გ­ლი­ორ­მა თქვა, მე ვერ შე­მო­ვა­ლო. მარ­გო მის დასაწყ­ნა­რებ­ლად დარ­ჩა და შე­ვე­დით ან­რი და მე, მა­მა­ცი და თავ­და­დე­ბუ­ლი.

ნი­კი­ფო­რე “ნა­უშ­ნი­კე­ბით” იდ­გა მაგ­ნი­ტო­ფო­ნის წინ და ვი­ნა­ი­დან შნუ­რი მოკ­ლე იყო და გა­სა­ქანს არ აძ­ლევ­და, იქ­ვე იქ­ნევ­და გა­ვას. იმ გა­ვა­ში ის­ე­თი ამ­ო­ვარ­ტყი, ალბათ არ­ა­ვის ამ­ო­ურ­ტყამს და ალ­ბათ ის­ე­თი გამ­ხე­ცე­ბუ­ლი სა­ხე მქონ­და, ვერც კი მეჩხუ­ბა. სა­ცო­და­ვად ამ­იხ­ს­ნა, 11-ის მე­რე მუ­სი­კის ხმა­მაღ­ლა მოს­მე­ნა არ შე­იძ­ლე­ბა, მე მე­ცეკ­ვე­ბო­და და კა­რი ღია დავ­ტო­ვე, რომ შე­მო­სუ­ლიყ­ვ­ნენ, უბ­რა­ლოდ, სა­დარ­ბა­ზოს არ­სე­ბო­ბა და­მა­ვიწყ­დაო. ძა­ლი­ან შე­წუხ­და ნი­კო­ლი.

ჟონ­გ­ლი­ორ გო­გოს რა­ღა­ცა იმ­ე­დის გაც­რუ­ე­ბის მსგავ­სი ეწ­ე­რა სა­ხე­ზე. მას სა­ერ­თოდ თვით­მ­კ­ვ­ლე­ლო­ბა რა­ღა­ცად მი­აჩ­ნ­და, რად, არ ვი­ცი, – რა­ღა­ცად. თვი­თონ ძა­ლი­ან მდიდა­რი იყო, მი­სი პა­პა ებ­რა­ე­ლებ­ზე გამ­დიდ­რე­ბუ­ლა მე­ო­რე მსოფ­ლიო ომ­ის დროს, შვეიც­ა­რი­ა­ში გზავ­ნი­და და მათ ქო­ნე­ბას იტ­ო­ვებ­და. გზავ­ნი­და რა, ის­ი­ნი მი­დი­ოდ­ნენ და ან უმ­არ­თ­ლებ­დათ, ან – არა. რო­გორც ჩანს, ბო­ლოს­კენ პა­პი­ლო სინ­დის­მა შე­ა­წუ­ხა და ცენ­ტ­რა­ლურ პარ­კ­ში თა­ვი ჩა­მო­იხ­რ­ჩო. საყ­ვა­რე­ლი პა­პის კვალ­დაკ­ვალ თა­ვი მოიკლა ბე­ბი­ამ – არა მის­მა ცოლ­მა, არ­ა­მედ მე­ო­რე ბე­ბი­ამ, იმ­ას რა­ღა ჭირ­და, არ ვი­ცი, მერე – ჟონ­გ­ლი­ო­რის მა­მამ, მე­რე – ძმამ. დე­დამ ვერ მო­ას­წ­რო, კი­ბო­თი მოკ­ვ­და და შა­ვი ლა­ქა იყო ოჯ­ა­ხის სა­ხე­ზე. ჟონ­გ­ლი­ო­რი გო­გო ღირ­სე­უ­ლი წი­ნაპ­რე­ბის ხა­ზის გაგ­რ­ძელე­ბას ლა­მობ­და, ოღ­ონდ უჭ­ირ­და, იმ­ი­ტომ რომ ახ­ალ­გაზ­რ­და, ლა­მა­ზი, მდი­და­რი და ნიჭიერი იყო – რამ­დე­ნი რამ უშ­ლი­და ხელს მის ბედ­ნი­ე­რე­ბას!

რო­ცა გა­ვი­ცა­ნი, მი­ამ­ბო, რომ მი­სი იმ­ჟა­მინ­დე­ლი საყ­ვა­რე­ლი კი კარ­გი ბი­ჭი იყო, მაგ­რამ ვერ იყო კარ­გი ბი­ჭი. აი, იანი… ო, იანი, თქვენ არ გი­ნა­ხავთ, მე ვნა­ხე და ლუდიც ვსვი ოთხ­ფეხ­თან: ჭუჭყი­ა­ნი ფრჩხი­ლე­ბი, ზე­თი­ა­ნი თმა, ცხვირს თი­თე­ბით იხ­ო­ცავდა და უს­ა­შინ­ლე­სი აქ­ცენ­ტით მა­დამ ბო­ვა­რი­ზე მე­ლა­პა­რა­კე­ბო­და ის ოთხ­კ­ლას­დამთავ­რე­ბუ­ლი. თურ­მე ამ ქვე­ა­და­მი­ან­თან სექ­სის ფა­სი არ­ა­ფე­რი ყო­ფი­ლა: აი, აქ, ყვებო­და ჟონ­გ­ლი­ო­რი და მკერდს იღ­ე­ღავ­და, სულ ნა­კაწ­რე­ბი მქონ­და! ცო­ტა ცუ­დად გავხდი.

ახ­ლა ეს გო­გო ჩუ­მად კრუ­სუ­ნებ­და რა­ღა­ცას სამ­ზა­რე­უ­ლო­ში. მარ­გო ამშ­ვი­დებ­და. ანრიმ მა­ცი­ვარ­ში ამ­ა­ოდ ეძ­ე­ბა რა­მე და­სა­ლე­ვი და თურ­ქებ­თან წა­ვი­და სა­შო­ვარ­ზე. ნიკი ბოლ­თას სცემ­და და მოთ­ქ­ვამ­და, რომ არ­ის უვ­არ­გი­სი, მა­ხინ­ჯი, უნ­ი­ჭო და თხლე. თა­ვის გა­სა­მარ­თ­ლებ­ლად იძ­ა­ხა, რომ ას­ეთ ოჯ­ახ­ში გაზ­რ­დი­ლი კი­დევ კარ­გა­დაა, და ყვე­ლა­ფე­რი დამ­პა­ლი, ო, დამ­პალ­ზე დამ­პა­ლი ბა­ბუ­ის ბრა­ლია, და რომ ბა­ბუა ორ­ჯერ კი არ უნ­და და­ე­მარ­ხათ, სა­ერ­თოდ არ უნ­და და­ე­მარ­ხათ, უნ­და გა­და­ეგ­დოთ, ძაღ­ლი მი­აკვდა სულ­ში.

მე, სუ­ლელ­მა, ვი­ფიქ­რე, სი­ტუ­ა­ცი­ას გან­ვ­მუხ­ტავ-თქო და კრე­ჭით ვი­კითხე, რა­ის ორჯერ და­მარ­ხუ­ლი ბა­ბუა-თქო. მაგ­რად მივ­ქა­რე. ნი­კო­ლი­კო იმ­ის­თა­ნას აკ­ივ­ლ­და, მტერს და ავს, ის­ევ მუ­სი­კის მოს­მე­ნა არ ერ­ჩივ­ნათ სა­ცო­დავ მე­ზობ­ლებს? ჟონ­გ­ლი­ორს თვა­ლე­ბი გა­უბ­რ­წყინ­და და მა­შინ გა­მახ­სენ­და ის სიტყ­ვა – ნეკ­რო­ფი­ლი.

ბა­ბუა, პა­ტი­ო­სა­ნი კა­თო­ლი­კე, ექ­ი­მი და ერ­ის იმ­ე­დი, უკ­ვე და­ო­ჯა­ხე­ბუ­ლი ყო­ფი­ლა, როცა ნი­კის ბე­ბია შე­უყ­ვარ­და, ას­ე­ვე მარ­თ­ლ­მორ­წ­მუ­ნე და მა­ღალ­ზ­ნე­ობ­რი­ვი. ამ ამაღლე­ბუ­ლი სიყ­ვა­რუ­ლის შე­დე­გი ყო­ფი­ლა ნი­კის დე­და, რო­მელ­საც კარ­გად ვიც­ნობ, შტერია და ეგ­ო­ის­ტი. გო­გო­ნა გა­და­მა­ლეს უყ­რუ­ეს პრო­ვინ­ცი­ა­ში, რა­თა ექ­ი­მის უბ­ი­წო სახ­ე­ლი არ შებღა­ლუ­ლი­ყო და ქალ­საც არ­ა­ფე­რი დაკ­ლე­ბო­და. ძა­ლი­ან მორ­წ­მუ­ნე ყო­ფილა ეს ქა­ლი, თო­რემ რა უნ­დო­და ბავ­შ­ვის მო­შო­რე­ბას?! არა, მან სი­ცოცხ­ლე არ წა­არ­თ­ვა და ის­ე­თი ყუ­რად­ღე­ბი­ა­ნი დე­და იყო, რომ შვილს სა­შო­ბა­ოდ და სა­აღ­დ­გო­მოდ სა­ჩუქ­რებსაც კი უგ­ზავ­ნი­და: და­თუ­ნი­ებს, ბაფ­თებს, თო­ჯი­ნებს, კამ­ფე­ტებს, მოკ­ლედ, ყვე­ლაფერს, რაც პა­ტა­რა გო­გოს სჭირ­დე­ბა. მე­რე მი­სი შვი­ლის მა­მა მოკ­ვ­და – ვი­მე­ო­რებ: ძაღლი მი­აკ­ვ­და სულ­ში, – და ისე დაკ­რ­ძა­ლეს, რო­გორც კე­თილ კა­თო­ლი­კეს შე­ე­ფე­რე­ბა. დაკრძა­ლეს, და­მარ­ხეს, მი­წა მი­ა­ყა­რეს. მორ­ჩა? არა. საყ­ვა­რელ­მა, რო­მე­ლიც ას­ე­ვე ღვთის­მო­ში­ში იყო, მღვდელ­სა და მე­საფ­ლა­ვეს ქრთა­მი მის­ცა. კა­ცი ამ­ოთხა­რეს, საყ­დარში და­ას­ვე­ნეს, ქალ­მა და­ი­ტი­რა და კვლავ და­ა­მარ­ხი­ნა. აი, ასე. ახ­ლა მორ­ჩა.

ამ­ბის ფი­ნალს გა­ჭირ­ვე­ბუ­ლი ან­რიც შე­ეს­წ­რო, ლუ­დი ამ­ო­ი­ტა­ნა. ჩე­მი სი­ხა­რუ­ლი, ჯანმრთე­ლი, მა­ღა­ლი, 25%-იანი სპარ­სი ან­რი! ვი­ფიქ­რე, ჯან­და­ბას, ამ­ა­ღამ ამ­ას გავ­ყ­ვები, ვი­ყი­დი ტე­კი­ლას და იმ­დენს დავ­ლევთ, აიშა და მსგავ­სე­ბი უკ­ან მომ­რ­ჩე­ბა-თქო. მშვე­ნი­ე­რი კა­ტე­ბი ჰყავს ან­რის, მა­ცი­ვარ­ში პა­მი­დო­რიც დევს… მომ­შივ­და.

ან­რიმ გო­გო­ე­ბის გამ­ხი­ა­რუ­ლე­ბა გა­დაწყ­ვი­ტა, ვე­ნაც­ვა­ლე, არ დამ­ტო­ვა გა­სა­ჭირში. წა­მო, დის­კო­ტე­კა­ზე წა­ვი­დე­თო. მარ­გომ უთხ­რა, რა დრო­ის დის­კო­ტე­კაა, სტრე­სი მივი­ღეთ და სიბ­ნე­ლე და სი­ჩუ­მე გვჭირ­დე­ბაო. ჟონ­გ­ლი­ო­რი ან­რის უყ­უ­რებ­და, რო­გორც ტა­ლა­ხი­ან ღორს, რო­მელ­საც არ­ა­ფე­რი ეს­მის, ნი­კო­ლი­კო ამ­ბობ­და, რომ სიც­ოცხ­ლე გა­მიმ­წა­რა და ამ­ას სა­კუ­თარ თავს ვე­რა­სო­დეს აპ­ა­ტი­ებს, ვე­რა­სო­დეს! თხლაშ – ლუ­დის ქი­ლა. ვე­რა­სო­დეს. ან­რი გა­ღი­ზი­ან­და და თა­ვი­სი მომ­ხიბ­ვ­ლე­ლი ხმით მოახ­სე­ნა ნი­კის, ტრა­კი და­ა­ყე­ნე, გო­გო, თო­რემ გა­და­გაგ­დე­ბო. ნი­კის, რო­გორც გიჟს, არა­ა­დეკ­ვა­ტუ­რი რე­აქ­ცია ჰქონ­და: დაწყ­ნარ­და. ჟონ­გ­ლი­ო­რი უკ­ვე ინ­ტე­რე­სით შეჰ­ყურებ­და ჩემს ან­გე­ლოზს. მზეო, მზეო ან­რი!

გო­გო­ე­ბის გა­ცი­ლე­ბის დროს ან­რი მოყ­ვა ამ­ბავს, რომ ერთხელ ორ ღა­რიბ სტუ­დენტს ერთ­მა­ნე­თი შე­უყ­ვარ­და. ის­ი­ნი და­ქორ­წინ­დ­ნენ, გო­გო­ნა გა­უჩ­ნ­დათ, საზ­ღ­ვა­რი არ ჰქონ­და მათ ბედ­ნი­ე­რე­ბას. ამ სი­ხა­რუ­ლის აღ­სა­ნიშ­ნა­ვად ახ­ალ­გაზ­რ­და ცოლ-ქმარს მშობ­ლებ­მა ფუ­ლი გა­მო­უგ­ზავ­ნეს. გა­დაწყ­და, რომ პა­ტა­რა გო­გოს­თ­ვის ეტ­ლი უნ­და ეყ­იდათ. ბავ­შ­ვი კე­თილ მე­ზო­ბელ ბა­ბოს და­უ­ტო­ვეს, ცოლ-ქმა­რი მო­ტო­ციკ­ლეტს მო­ახ­ტა, გაქროლ­და, პირ­ველ­სა­ვე მო­სახ­ვევ­ში და­ე­ტა­კა სატ­ვირ­თო მან­ქა­ნას და და­ი­ხო­ცა. პატარა ობ­ო­ლი გო­გო გა­ი­ზარ­და, და­ქალ­და, ან­რი გა­იც­ნო, შე­იყ­ვა­რა და ერთხე­ლაც დი­დად წარ­მა­ტე­ბუ­ლი სექ­სა­ო­ბის შემ­დეგ (ჩემს ან­გე­ლოზს თვა­ლე­ბი აენ­თო) ისე გა­ა­ჯავ­რა საყ­ვა­რე­ლი, რომ მან ფან­ჯ­რი­დან გა­და­აგ­დო, მე­ოთხე სარ­თუ­ლი­დან. შენ ხომ იცი ჩემი სახ­ლიო, მო­მიტ­რი­ალ­და მე.

– მე­რე? – იკ­ითხა სი­ხა­რუ­ლით ხმა­ა­კან­კა­ლე­ბულ­მა ჟონ­გ­ლი­ორ­მა. – მოკ­ვ­და?

– არა, ცოცხა­ლია. სა­სა­მარ­თ­ლო­ზე თქვა, მე თვი­თონ გა­დავ­ხ­ტიო.

– რო­გორ ყვა­რე­ბი­ხარ…

– არა, უბ­რა­ლოდ იც­ო­და, რომ მოვ­კ­ლავ­დი.

იმ ღა­მეს მე და ნი­კო­ლი­კო ერთ ტახ­ტ­ზე ვი­წე­ქით. ნი­კი მთე­ლი ღა­მე ტი­რო­და და ამ­ბობდა, რომ არ­ა­ა­და­მი­ა­ნია. გო­გო­ე­ბი წა­ვიდ­ნენ. ან­რის ძა­ლი­ან მო­ე­წო­ნა ჩე­მი ლო­გინი, ტკბი­ლად გა­მო­ი­ძი­ნა და დი­ლით ნი­კიც და­პა­ტი­ჟა ჩვენს ტრა­დი­ცი­ულ ვახ­შამ­ზე. ნიკი არ წა­მო­ვა, მე კი წა­ვალ. აბა, რომ დაბ­ნელ­დე­ბა, რა ვა­კე­თო.

© არილი