23 ივნისს პოეტი ზვიად რატიანი პარლამენტთან მიმდინარე აქციაზე დააკავეს პოლიციელზე თავდასხმის ბრალდებით. ის, რაც გავრცელებულ ვიდეო კადრებში ასე თუ ისე, ჩანს, შემდეგ თავად განმარტა სასამართლო პროცესზე:
„ვეთანხმები ჩემს ადვოკატებს, არ მგონია ბევრი ახსნა სჭირდებოდეს იმას, რაც გავაკეთე და რატომაც გავაკეთე. წარდგენილ ბრალდებაში თავს დამნაშავედ არ მივიჩნევ… ეს იყო ყველაზე უმტკივნეულო ან მინიმალურად მტკივნეული სიმბოლური საქციელი, განზოგადებული, სიმბოლური, თავისი ისტორიული მნიშვნელობით. ყველა პოლიციელმა უნდა მიიღოს ეს თავის თავზე, ვინც ჩართულია ამ უსამართლობასა და ქვეყნის ღალატში… ეს იყო სილა ყველასთვის, დაწყებული ბიძინა ივანიშვილით“.
სისტემამ ზვიად რატიანი დიდი ხანია, ერთ-ერთ მთავარ სამიზნედ ამოირჩია. ყველაფერი ჯერ კიდევ 2017 წლიდან იწყება, როცა პოლიციელებს მისი ქურთუკის ფერი არ მოეწონათ, სასტიკად სცემეს და დააპატიმრეს. შემდეგ იყო ემიგრაციაში გატარებული რამდენიმე წელი და დაბრუნება საქართველოში. 2024 წლის ნოემბრის აქციებზე ყველამ ვნახეთ შემზარავი კადრები – როგორ შეითრია სიღრმეში და შთანთქა რობოკოპებისა და სპეცრაზმის უზარმაზარმა შავმა მასამ კაცი, რომელშიც ცნობილი ნარინჯისფერი ქურთუკით მალევე ამოვიცანით პოეტი ზვიად რატიანი. იმის ზუსტად თქმა შეუძლებელია, რამდენი ადამიანი ურტყამდა, მაგრამ, როგორც შემდეგ დადგინდა, მოტეხილი ჰქონდა მეხუთე მალა, გატეხილი ჰქონდა ცხვირის ძვალი და ძგიდე, მთელ სხეულზე აღენიშნებოდა მრავლობითი სისხლჩაქცევები და დაჟეჟილობები. სწორედ ამ მდგომარეობაში მყოფს, თბილისის საქალაქო სასამართლომ 8-დღიანი პატიმრობა შეუფარდა. პოეტზე ძალადობის ჯაჭვი ამით არ გაწყვეტილა. იზოლატორიდან გამოსულ ზვიად რატიანს მალევე, 12 დეკემბრის ღამეს, საცხოვრებელი ბინის სადარბაზოსთან 4 ადამიანი დახვდა და ფიზიკურად გაუსწორდა.
მიუხედავად ძალადობის დაუსრულებელი ნაკადისა, ზვიად რატიანი ჯიუტად, ყოველდღე იდგა პარლამენტის წინ პროდასავლურ საპროტესტო აქციებზე იქამდე, სანამ არ დააპატიმრეს.
„სადაც ამდენი“ ზვიად რატიანის ვრცელი პოეტური ტექსტია, რომელიც მან 2025 წლის ივლისში, გლდანის № 8 პენიტენციურ დაწესებულებაში დაწერა. ის მის უახლოეს მეგობარს, მალხაზ ხარბედიას ეძღვნება. გზავნილს თან ერთოდა მცირე წერილი და ილუსტრაცია (ავტოპორტრეტი), რომლებსაც ტექსტთან ერთად ვაქვეყნებთ; რადგან დარწმუნებული ვარ, ტექსტის შექმნის წინაპირობები და კონტექსტი მას ისტორიული ღირებულების მქონე მოვლენად აქცევს…
თავისუფლება ზვიად რატიანს!
ლექსო დორეული
ლექსო,
მოგიკითხავ სიყვარულით, ხომ ხარ ყოჩაღად? უნდა იყო. იმედია, მახოს გოგოები და ბავშვებიც უმკლავდებიან. მიაწვდინე ჩემი დიდი სიყვარული.
ჩემზე ნურავინ იდარდებთ, არ ვარ ცუდად. ახლა ციხეს როგორ შევაქებ, მაგრამ გაიძლება.
რაც შეეხება ნაწერს, საკმაოდ გრძელია და თუ აგვისტოს არილში ვერ ჩაეტია, მერე ვქნათ. მე მაინც ვერ შევეშვები ჯერ არილამდე და მერე წიგნამდე იმის სწორებას.
რაც მნიშვნელოვანია, აუცილებლად დამჭირდება აკრეფილი, ამობეჭდილი (დაკაბადონებული, თუნდაც სახელდახელოდ, მთლად უკეთესი იქნებოდა) ვერსიის ნახვა საბოლოო ჩასწორებებისთვის, რადგან ხელნაწერის სრული აღქმა მიჭირს და რამე გამეპარება. ალბათ უფრო – ბევრი რამე.
ოღონდ დრო იქნება გასათვალისწინებელი და გასათვლელი. გზავნილის ჩემამდე მოსვლას, ჩასწორებას და უკან გამოშვებას, სულ მცირე, ათი დღე მაინც დასჭირდება. ამ საქმეში ფოსტა მხოლოდ შუალედური რგოლია. ყველა წერილი, მიღებულიც და გაგზავნილიც ციხეში ყოვნდება ხოლმე.
კალიგრაფიისთვის ბოდიში, ისედაც გამიფუჭდა ხელი და თან აქ მაგიდაც სანატრელია – მუხლზე დაფა და მისი მერყევი ჯანი.
არასდროს მქონია მუშაობისთვის ასეთი შეუთავსებელი პირობები და მაინც არასდროს მიწერია იმდენი, რამდენიც ბოლო ერთ თვეში: ეს ლექსები თავიდან ბოლომდე, სხვებიც, უამრავი წერილიც და კიდევ რაღაც უმნიშვნელო ჩანაწერები. ასეთი უკუღმართი ადგილია საკანი, სადაც კიდევ სამი დაუოკებლად ენაწყლიანი მაგარი კაცია.
ფორმას მიმიქციეთ ყურადღება: ინტერვალებს, შეწეულ თუ ჩატანილ სტრიქონებს, მგონი დახრაც უნდა იყოს ერთგან თუ ორგან.
ნორმალურ სიტუაციაში ამ ნაწერებს ვერ და ამ სახით არ დავბეჭდავდი, მაგრამ ახლა მაქსიმუმია, რაც შევძელი. თან ჩემმა ნინიმაც მითხრა, რომ აგვისტოში ამზადებთ ნომერს.
თუ მოესწრო და მოხერხდა აკრეფა-ამობეჭდვა-შემოგზავნა-ოპერაცია, მაშინ გთხოვ, ოთხი ან ხუთი პირი მომაწოდო, რომ ზედვეც ვიმუშაო და ჩემთანაც დარჩეს ტექსტი: ამის ხელმეორედ გადაწერას ვეღარ გავუძლებ და რასაც გიგზავნი, ერთადერთი მეტ-ნაკლებად საბოლოო პირია.
ჯერჯერობით ესაა, ამონაბეჭდებს ჩემებს გადასცემ, სოფოს, ნინას ან ნინო ბექიშვილს. იციან, როგორ შემომიგზავნონ.
ისე,
სიყვარულით მომიკითხე ინა და მამია.
გეხვევით ყველას.
თქვენი ზვიადი
27.07.
P.s
ლექსების დაყოფაზე ბევრი ვიფიქრე და ნუმერაციას ისევ ასეთი ხაზოვანი ტიხრები ვამჯობინე.
მიუხედავად იმისა, რომ თანმიმდევრობა სულაც არ არის შემთხვევითი, სიუჟეტური მიმდევრობა და რიგითობა მაინც არ არის ისეთი მიზეზ-შედეგობრივი, როგორსაც, ჩემი ხედვით, ნუმერაცია უნდა გულისხმობდეს.
ვარსკვლავებს და მსხვილ წერტილებსაც თავი ავარიდე – არ მინდა, ერთმანეთისგან დამოუკიდებელ ლექსებს დაემსგავსოს.
თუმცა, საბოლოოდ შენი გადასაწყვეტია. როგორც უკეთ დაინახავ და ჩათვლი, ისე ვქნათ. მე არც ამ ხაზებით ვარ ბოლომდე კმაყოფილი.
სადაც ამდენი
მალხაზ ხარბედიას
მეგობრის სიკვდილი დროებით დუნდება
მისი სიკვდილიდან მალევე − ცოტა ხნით.
იმდენით, რამდენიც ჭირდება ოთახის
დაცლას და შეღებვას: რამდენსაც უნდება
მღებავი ნოხის და ქოთნების აღებას,
ავეჯის გატანას, რომ მერე პარკეტიც,
ჭერიც და კედლებიც შავად გადაღებოს
და ნაცვლად კარის და ფანჯრების ჩაკეტვის −
რამდენსაც უნდება მათ ამოშენებას
ბლოკით ან აგურით, ან კიდევ ფანერის
ნაჭრებით დაგმანვას, და როცა შელესავს,
ძველი გაზეთებით ან ძველი შპალერით
შენიღბვას. დარჩება იმავ ოთახიდან
გამოჩოჩებული მაღალი კარადის
მიდგმაც და ეგაა: თუ ვინმე გახედავს,
ვერაფრით მიხვდება, რა იყო მანამდის.
რა იყო მანამდის, ვერც იმარჩიელებ,
რადგან არ დარჩება კვალი და ნიშანი;
ან რად გადაიქცა, შავ სიცარიელედ
თუ არანაკლებად ცარიელ სიშავედ.
გარეთ უწესრიგოდ ეყრება ავეჯი −
ხსოვნის ინვენტარი: სკამი და მაგიდა,
დაშლილი საწოლი, სამფეხა საკიდი,
ხოლო ობიექტი ხსოვნისა − შავეთში.
ხსოვნის ინვენტარი. როგორც უახლესი,
ისე მორყეული, ნაცვეთი, ნატკეჩი;
როცა საკუთარ თავს ვეღარ ცნობ სახეზე
სერვანტის ვიტრინის დაბრეცილ სარკეში.
ავეჯიც, ნივთებიც. წიგნები, რუკები,
ბლოკნოტი, ფანქრები, საფერფლე, სანათი,
ვიდრე გადაყრიან, ან გააჩუქებენ,
ან დროს მიანდობენ, რაც უნდა, დამართებს.
დამართებს, რასაც ის ყოველთვის მართებდა
საყრდენი ღერძიდან დაძრულ და მორღვეულ
ხსოვნის მეტასტაზებს: ჯერ კარგად ათრევდა
და ანიავებდა მტვრადქცეულ ღორღივით.
მაგრამ დრო − მერეა; განხილვის საგანი,
დროშიც და სივრცეშიც ბევრად შეზღუდული,
ოთახის დაცლაა, შეღებვა, დაგმანვა
ბლოკით ან აგურით, და არა ურდულით.
რა დრო დაჭირდება ამ საქმეს? დავუშვათ,
სამი დღე, ოთხი დღე; მაქსიმუმ − კვირამდე,
რათა საღებავი ბოლომდე გამოშრეს,
გარეთ კი ნივთები კვლავ გადაბინადრდეს.
თავი დავანებოთ, რომ სისულელეა
ამის წარმოდგენაც: რატომღაც გინდება
თუნდაც მოკრძალებულ სივრცესთან შელევა,
მაგრამ ჩვენ დავუშვათ. რა დრო დაჭირდება?
რა დროც დაჭირდება, იმდენით ყუჩდება
მეგობრის სიკვდილი დაკრძალვის მომდევნო
ხანებში − ხსოვნაში ჩაშლილი უჯრედი
ვიდრე პირს შეიკრავს − და ცოტაოდენი
დროც დაიზოგება, რომელსაც აკმარებ
სიკვდილის ყოველი გოჯის და დეტალის
შავად გადაღებვას – რომ მერე დაგმანო
სიტყვებით, ამბებით. ხსოვნის ინვენტარით.
და ლექსიც მოასწრო. აიღე ფურცელი,
ჯერ კითხვის ნიშანი დაუსვი ბოლოში,
ზემოთ − სათაური. მათ შორის უცვლელად,
რაც თავში მოგივა, დაწერე, მოროშე
და აღარც ასწორო; ნურც იმარჩიელებ −
არსაით ძახილი, ხილვა და ნიშანი −
თვითონ თუ დაწერდა შავ სიცარიელეს
და თუ გადაწერდა ცარიელ სიშავედ?
______________________
სულ მინდოდა, მყვარებოდა რამე შენსავით.
და ახლა, როცა შენს კუბოსთან ხალხი ირევა,
ანუ შენი სიკვდილიდან მგონი მესამე
თუ მეოთხე დღეს, ანუ იმ დღეს, როცა პირველად
დაგყურებ ასეთს, მშვიდს და უძრავს, − წვერზე დაღვრილი
სინათლის მძივიც არ ბზინდება, როგორც ყოველთვის.
მძინარეც ბევრჯერ მინახიხარ, მთვრალიც, დაღლილიც,
მაგრამ არ მახსოვს, ძილიდანვე არ აჰყოლოდეს
შენი თითები ნებისმიერ დუნე თუ რიტმულ,
შენში თუ გარეთ მოლანდებულ ჩქამს თუ შარიშურს,
როგორც მუსიკას. იქნებ ახლაც გესმის და ითმენ…
ასეც რომ იყოს, რომც შეგეძლოს, აღარ გვანიშნებ.
უკვე მშვიდი ხარ და უძრავი, როგორც არასდროს,
და აღარავინ გერიდება. ცრემლსაც არავინ
აღარ იკავებს იმის შიშით, სხვას არ გადასდოს;
ისედაც ბევრჯერ ჩაბრუნებულს, აღარ მალავენ.
ცრემლს ვიბრუნებდით, სასთუმალთან როცა გესხედით.
ცრემლს ვიბრუნებდით, როცა თითქოს მოიკეთებდი.
ცრემლს ვიბრუნებდით − ისევ შენვე დაგესესხები −
როცა საკუთარ თავებს ვთხზავდით, ვიდრე ერთ-ერთი,
ისევ შენივე სევდიანი ღვინის წყალობით,
გატყდებოდა და, თუ შეგეძლო, გაუღიმებდი.
დღეს კი მშვიდი ხარ და უძრავი. დასაწყნარებიც
არაფერია, აღარც რიდი, აღარც იმედი.
სადარბაზოში ამბები და − ფონად − ქვითინი.
წესიც ეგაა: განცდებს − ტირი, ამბებს − იგონებ.
თუკი პირიქით გირჩევნია, უნდა ითმინო
და თუ როგორმე თავს მოაბამ პირველ სტრიქონებს,
მომდევნოები, როგორც წესი, თავად ამხელენ,
როგორ იტირო ამბები და მოყვე განცდები
მასზე, ვისგანაც ბევრად ადრე რჩება ს ა ხ ე ლ ი
ვიდრე ვნებას და მოუსვენარ სხეულს გაცვეთდა
და ვინც ყველაფრით, რაც იცოდა და რაც ებადა,
ყველა ზუსტი თუ მეორადი სიტყვის მასალით
წერდა სიხარულს, რათა შემდეგ ზამბარასავით
კუმშვადი გულით აესროლა აღტაცებამდე
და სულ მინდოდა, დამეწერა რამე მასავით.
____________________
სად, რომელ ცხადში, რომელ სიზმარში,
რომელ ბოდვაში, სად არ ფასობდა
ცოტა წარსული − ისიც ლექსისთვის:
ჩვენ გამოვედით სადარბაზოდან
ნამთვრალევი და ღამენათევი −
ყელი შრებოდა, შუბლი გვიხურდა.
ძლივს მივლასლასდით უახლოეს ლუდის ჯიხურთან
და აგვაღელვა მოფარებულში
კენტად ჩადგმულმა მრგვალმა მაგიდამ
წრიული სკამით. ფული მოვქექეთ,
გაშლილი ფრთები კონიაკიდან
იაფ არყამდე შემოვიკეცეთ
და ჩამოვსხედით. სადღაც მეხუთე
ჭიქიდან იყო − საკმარისზე მეტად შევხურდით −
რომ აგვხელოდა მესამე თვალი,
ისიც საერთო, და ეთვალთვალა
რამდენს ვსვამდით და რას ვაყოლებდით.
რომელი უფრო სწრაფად დამთვრალა
და ბაგის რხევით ამოეკითხა
(თვალს ვინ კადრებდა სმენა-გაგებას)
როგორ უმხელდა ერთი მეორეს −
გამხდარი ქერა გამხდარ შავგვრემანს −
რომ გადაწყვიტა, წეროს ლექსები,
დედას უტირებს, თუკი მიაკვდა ….
სინამდვილეში, უკვე დაწერა…
სინამდვილეში, კიდეც მიაგდო….
და რაც მოასწრო − მარგალიტია,
სამნახევარი წიგნის სამყოფი
(რასაც ფხიზელზეც გაგახსენებდი,
მაგრამ გიკვირდა და უარყოფდი).
არც მესამე თვალს გამოჰპარვია
(განზე ერთხელაც არ გაუხედავს),
როგორ ჯეროდა გამხდარ შავგვრემანს,
გამხდარი ქერა რასაც უმხელდა.
შემდეგ კი, ალბათ, როგორც ყოველთვის:
სავსე ბოთლი და სავსე თბილისი.
გასახსენებლად − შეუძლებელი;
წარმოსადგენად − უადვილესი.
მესამე თვალსაც სადღაც ეძინა,
არანაკლებ თუ მეტად გალეშილს.
მხოლოდ საღამოს წამოგვეწია
რაღაც მივარდნილ ქალაქგარეთში.
გზა აგვბნეოდა და არ ვიმჩნევდით,
მივქანაობდით ხრიოკ ბილიკზე.
თუ სააქაოს რამე ამხელდა −
მხოლოდ სუნი და ხმები რკინიგზის
და სანუგეშოდ გამაყრუები
მატარებლის თუ მეტროს გუგუნი.
დღეც ილეოდა და სიგარეტიც,
ჯანიც, არაყიც და საუკუნეც.
___________________________
თუმცა სადავოა, თითქოსდა ხუნდება
მეგობრის სიკვდილი მისი დაკრძალვიდან
მალე და ცოტა ხნით: რამდენსაც უნდები
ნებით ან − თუ საქმეს დაჭირდა − ძალითაც
მკვდრისა და სიკვდილის გამიჯვნას. სიკვდილის
გარედან დაგმანვას და მკვდრისთვის საკადრი
სიტყვების მოზიდვას. როგორ არ მიკვირდეს,
თუ თავსაც ვისჯიდი
და ცოცხლად ვგმანავდი.
როგორ არ მიკვირდეს, შენთან პირველივე
დალაპარაკება (ლექსი თქვი; წერილი)
აქ თუ მომიწევდა. რომელი მკვლელი ვარ
ან კიდევ რომელი სიტყვისთვის დევნილი
პოეტი?
მით უფრო, ამბოხის მოთავე?
მაგრამ ციხეში ვარ. ამჯერად − ხანგრძლივად.
ჯერ ისეც არ მიჭირს, გარეთ რომ შფოთავენ.
მერე გაძნელდება, როგორც ჩანს, გაძლება.
ჯერ აქ მდიდარიც ვარ ორმაგი ლეიბით,
დაბალი ნარით და, ნართანვე, კარადით,
რომელსაც კარიც აქვს. ნარზევე ვქეიფობ
ფეხებმოკეცილი
და მუხლზე − ბალანდით.
მუხლზევე − მუყაოს დაფა და რვეული.
თუ რამე ხელს მიშლის − ხელისვე კანკალი.
ნერვებსაც. გამიგებ, თუ წყალგარეული
გამოდგა წერილი.
ციხეა. საკანი,
რომელშიც არავინ საუბრობს ქართულად.
გარემო გრილია; ამინდი − არც ისე.
ანუ პირობები არის სასათბურე
მხოლოდ ფიქრისთვის და
ისიც − გარდაცვლილზე.
და ასეც ვიქცევი. გარეთაც, საკნამდე,
რას არ გიყვებოდი! აქ მხოლოდ ვაგრძელებ.
თუ გარეთ ხერხდება, სხვა რამით დაკავდე −
აქ უკვე ძნელია უკალმოდ გაძლება.
და არის ხეირიც: პირობებს მიაწერ,
თუ ლექსი გაწყალდა − და ღამით მოყინა;
თუ სიტყვა გაჯორდა − და გინდაც მიაწვე,
მათრახიც გადაჰკრა − აღარც კი ყროყინებს.
პირობებს მივაწერ აცდენილ სტრიქონებს,
რითმებს და ყველაფერს, რაც ლექსად არ ვარგა.
სიკვდილიც ღიაა − არ ამომიქოლავს.
ჯერ კიდევ ინვენტარს
ვზიდავ და ვალაგებ.
−−−−−−−−−−−−−−−−−−−−−−−−
ოცდაცხრა წელი ვიმეგობრეთ. ქრისტეშობიდან
ორ ათასწლეულს აკლდებოდა ოთხი ზამთარი:
ჰონორარები შევატყუპეთ და გადავთვალეთ −
დამეგობრებას თითქოს ყოფნიდა.
და კიდეც ეყო. სამი ბოთლი ჩავაქრეთ ორმა.
თითო არაყი საკუთრივ და ერთიც − ორივემ.
მეგობრობისთვის უფრო იაფს და თან გონივრულს
ვერც ვინატრებდით ფასსა და ფორმატს.
შემდეგ − ოცდაცხრა წელიწადი. ცრემლიც, სილაღეც.
ლიტერატურა. ოჯახები. ლაპარაკები.
სამჯერ ვიჩხუბეთ; სამივეჯერ − მე ვატრაკებდი.
ერთადაც მოვკვდით, ოღონდ კინაღამ.
ვწერ ახლა მძიმე გულისა და ხელის ათრევით,
რისი დაწერაც ერთ მეგობარს რადგანაც უწევს
ადრე თუ გვიან − აჯობებდა გვიან და უმცროსს.
მოხდა პირიქით. და ნაადრევად.
ამდენნაირი მეს შემთხზველი, ერთად დამტევი
როგორ ვერ მივხვდი, ვიდრე ყველა ამოგეწურა,
ბარემ ის მკვდარიც შენ შეგეთხზა და დაგეწენა −
სადაც ამდენი…
−−−−−−−−−−−−−−−−−−−−−−−−
უკეთ ხარ. უარესს ველოდი მოსვლამდე.
თავადვე გამიღე კარი და თავადვე
შემივსე სასმისი; და ვიდრე ყნოსავდი
და თან მანათლებდი, რომელი მოსავლის
როგორი ღვინოა, თანდათან გადამდე
სიმხნევე. თანდათან ვეჩვევი, რომ ასე
უკეთ ხარ. ბოთლისთვის ტაბურეტს მიდგამდი
და წუხდი სასმელზე, საწერზე, რომანზე −
„წყვეტა არ უხდებათ…“ რას წარმოვიდგენდი,
რომ სწორედ ის დღეა − შუაგაზაფხულის
სწორედ იმ შუადღის სწორედ ის ჩიხური
საათი, როდესაც ვაჯამებთ კრახუნის
სურნელს და… ბოლოჯერ გისმენ და გიყურებ
და ვხედავ, უკეთ ხარ; და ვხვდები, დაგღლიდი.
კარამდე მაცილებ. საშველის იმედით
გკოცნი და ვეშვები, და უცებ მაღლიდან
მესმის: „დღეს მუსიკას ვერ მოვუსმინეთო.“
−−−−−−−−−−−−−−−−−−−−−−−−−−−
მოგეწონებოდა… ლექსებს არ ვგულისხმობ;
არც ფილოსოფიას, ზოგადად, მიძღვნითი
ლირიკის − რისთვისაც იმ ჩვენი ურიცხვი
ლაპარაკებისას თუ ზოგჯერ ვიცლიდით
და თუ ადრესატის სულისთვის სასურველ
ლექსებს ჩამოვთვლიდით − ერთსა და იმავეს:
ზეკატეგორიით − მიძღვნები წასულებს.
ქვეკატეგორიით − მიძღვნისას მიმავლებს.
არც ფორმას ვგულისხმობ. მით უფრო − შინაარსს.
ნაკლსა თუ ღირსებას − მუქთად თუ ბითუმად.
არცერთი არავის, უცხოს თუ შინაურს,
თვალში არ მოხვდება; გულში ხომ − მით უფრო!
ვგულისხმობ რებუსებს, ძნელად თუ მისაგნებს,
შენ რომ ამოიცნობ, სხვები კი − ნაკლებად:
გზადაგზა ხეებზე ჩამოთლილ ზიგზაგებს −
შეთქმულს რომ უტოვებ უღრანის გზამკვლევად.
უკეთაც დავწერდი, სხვებზე რომ მეზრუნა,
მათკენ რომ მქონოდა თვალი და სწორება;
მე ბევრად უარესს ვცდილობდი, შეთხზულო:
შენ მოგწონებოდა… და მოგეწონება!
მოგეწონებოდა შენი გაცილების
მაღალი საღამო (სალექსო ვერსიაც
ვცადე და შევეშვი: სიტყვებით მცირედიც
არ მოიყოლება) − ღვინის პოეზია.
მოგეწონებოდა ღარიბულ-მეფური
იმ ჩვენი პირველი ნადიმის ზღაპარიც;
ზაზა თვარაძისთვის ვერდამთავრებული
ლექსის სტრიქონებიც რომ შემოგაპარე.
ალბათ გეცნობოდა ოთახის იგავიც
და ერთად კინაღამ სიკვდილის მომენტიც;
და რისი თქმისგანაც თავი შევიკავე −
ალბათ მიხვდებოდი და მომიწონებდი.
კიდევ რამდენიმე კოდური ნიშანიც −
კარგად შენიღბული. ასე მაგალითად:
როცა წაიკითხავ „ცარიელ სიშავეს“,
ორივემ რომ ვიცით, რასთანაც გარითმავ.
მოგეწონებოდა ლექსის მოსაწონი
(საწყალი ავტორი რომელ ლექსს ადარდებს)
საფრენი ბილიკი − ნარი თუ საწოლი;
ჩემი სამოძრაო მართკუთხა კვადრატი.
მოგეწონებოდა გზავნილის ასეთი
გამშვები წერტილიც. ვიტყოდი, საბაჟო
ცალმხრივი ფოსტისთვის, და დააფასებდი
მის დანიშნულებას: საკნიდან − საფლავში.
ივლისი, 2025
© არილი