ნატო ინგოროყვა – კარდიოგრამა და სხვა ლექსები

კონფორმიზმი. მართლწერა.

„ვისია ეს ქვეყანა?“ –

იკითხა სოციალურ ქსელში მწერალმა ირაკლი კაკაბაძემ,

ჩემმა მეგობარმა.

როგორ იწერება დამაჯერებელი ამბავი,

რომელი სიტყვები აღწერენ საგნებს

ისე ზუსტად,

მცირე ადგილიც რომ არ დარჩეს ეჭვისათვის?

 

მკითხე და გაგიმხელ

 

სინამდვილეში

 

როგორ ვკარგავ კავშირებს სიტყვებს შორის,

როგორ მტოვებენ სათქმელად გამზადებული სიტყვები,

როგორ ვუცვლი მათ ადგილს სტრიქონებში,

ვშლი, ვჭმუჭნი, ვხევ,

ვყრი სანაგვეში.

 

ის, ვინც ამ დროს თვალს არ მაშორებს,

იმახსოვრებს ჩემი ხელის მოძრაობას,

მზერის გაქვავებას,

აკვირდება, როგორ იცვლება სინამდვილე,

როგორ ელიან წინადადების დასრულებას

სიტყვები,

რომ წარსულში გადაინაცვლონ.

 

იცის ენამ აკვიატება –

რამდენიც ვცადე,

ვერ დავწერე უშეცდომოდ

სიტყვა – „სამშობლო“.

 

კარდიოგრამა

გული მტკივა –

მითხრა დედაჩემმა.

 

როგორ გტკივა? –  ვკითხე,

უფრო სიჩუმის დასარღვევად.

 

სუნთქვის  ნებას არ მაძლევს, –

თქვა და გაჩუმდა.

 

გზა, რომელიც მისგან

323 კილომეტრით მაშორებს,

კარდიოგრამას დაემსგავსა და

 

ზიგზაგებს შორის იკითხებოდა:

 

ორშაბათს – საჯარო ლექცია მაქვს,

სამშაბათს –  გამოცდა,

ოთხშაბათს –  გადაცემაში  მივდივარ სტუმრად,

ხუთშაბათს – ჟურნალს გადავცემ გამოსაცემად,

პარასკევს – ჩემი  ახალი წიგნის წარდგინებაა,

 

დეე, შაბათამდე დამელოდები? –

ვკითხე და თვალი ხელისგულისკენ გავაპარე –

 

სირცხვილი ერბოკვერცხს წვავდა.

 

ასეთი ამბის პოეზია

ყველა ამბავს

ერთი ლექსი ვერ დაიტევს.

 

ყველა ამბავი

არ არის პოეზიისთვის.

 

ეს ჰგავს მდგომარეობას,

როცა მზე შენს კანს ეძებს

მოსაკიდებლად,

შენ კი მზისგან დამცავი უკვე შეიძინე.

 

ეს თითქმის ამომშრალი მდინარის ამბავია –

თითქმის ცარიელ კალაპოტში გუბეებად ჩამდგარი სევდის,

 

როცა ფრაზა,

რომ ისევ კითხულობ ბორხესს,

სოციალურ ქსელში უფრო ნაკლებ ინტერესს იწვევს,

ვიდრე ფოტო, საიდანაც

წიგნის თაროზე მოკალათებული შენი კატა

ნიშნის მოგებით შემოგცქერის.

 

P.S. ბორხესსაც ჰყავდა კატა.

ჰყავდა და უყვარდა.

 

ხავსი

არსებობს დღეები და ღამეები –

გადარჩენისთვის,

 

როცა

 

ცარიელ ფურცელს ისე დაჰყურებ,

თითქოს საყრდენ წერტილს ეძებ

პირველი სიტყვის დასაწერად.

მერე – იოლია.

 

ასეა –

 

დიდი ტკივილის წინ

სიჩუმე ისე ბევრდება,

ყველაფერს ავსებს.

გოჯსაც არ ტოვებს ხმაურისთვის,

თითქოს ეშინია, საკუთარ ნაღმზე არ აფეთქდეს.

 

დიახ,

 

არსებობს ამბავი, რომელთანაც

მწერალი უმწეოა.

ის, ვინც ყოფს, ამსხვრევს, ადგილს უნაცვლებს, მალავს და ზოგჯერ იგონებს კიდეც –

 

ასეთ ამბავთან უმწეოა, რადგან იცის:

ვინც იბრძოლა – წააგო.

 

წყალწაღებულთა სიტყვაა – ხავსი.

 

ცოცხლად დამარხულთა გემოა – მწარე.

 

წყლის ხმა

“თუ მდინარის პირას საკმარისად დიდხანს იჯდები, ნახავ, რომ ერთ დღეს, შენი მტრის გვამსაც ჩამოატარებს”

ჩინური ანდაზა

სიზმრისა მინდა იყოს

და ცხადისაა.

 

წყალი შეუდგა სახლს.

 

განა ერთბაშად მიაწყდა და დაანგრია, –

ფიცარ-ფიცარ ჩამოშალა და

საძირკველიც გამოაცალა.

 

ვიდექი ხელებჩამოშვებული

და სურვილიც არ გამჩენია,

თუნდაც ერთი ფიცარი გადამერჩინა

მშვიდი ცურვისთვის.

 

ვიდექი დიდხანს და მოთმინებით.

 

მტრის კი არა –

 

ვინც მიყვარდა, მისი გვამი ჩამოატარა.

 

ნაპრალი

„გაივლის ესეც“

გაბედო უნდა,

წინ არ გაიხედო,

არც უკან მოიხედო.

 

სხვაგვარად

სიკვდილს გზას ვერ მოუჭრი.

 

გაბედო უნდა,

სიცრუეს და სიმართლეს უთხრა,

რომ – იცი.

 

სხვაგვარად

ვერ დასცინებ საკუთარ თავს –

დაგასწრებენ.

 

გაბედო უნდა,

თვალი უფრო მეტად დააპურო

ვიდრე – თვალთმაქცობა.

 

სხვაგვარად

ყველა კითხვაზე

გექნება ერთი და იგივე პასუხი:

 

ისეთი არაფერი.

 

გადაიქცევა ბზარი – ნაპრალად,

გადაიქცევა ბზარი – ნაპრალად,

გადაიქცევა ბზარი – ნაპრალად

 

და

 

დამთავრდები.

 

განწყობის ანატომია

იცის ასე ტკივილმა –

თითქოს ვეღარც აღიქვამ.

ამბობ: ზღვარია.

ზღვარი კი – უჩინარი.

 

იცის ასე სახლმა,

აავსებ სიყვარულით,

ის კი – ცარიელდება.

 

იციან ასე დღეებმა –

მკვდრის ფერს დაიდებენ.

პირიქითაც იცის –

ღამეები თეთრდება.

 

იცის ასე ამბავმა –

თითქმის მოიხელთებ,

წინადადებებად აქცევ,

მაგრამ ვერ დაწერ.

 

იცის ასე შიშმა –

თავზარს დაგცემს და

რაც მეტად ცდილობ გაეცალო,

უფრო მკვიდრად სახლდება შენში.

 

კედელი

„Another Brick in The Wall”

Pink Floyd

 

მე მქონდა სათვალე.

 

მინების მიღმა მოჩანდა ცხოვრება –

დაღლილი –

სიმყიფის,

შიშების,

სიფრთხილის გამო.

 

მე მქონდა სათვალე.

 

მინების იქიდან მიცქერდა

ტყუილი.

მე მას ჩავეჭიდე,

რადგან ვენდობოდი.

 

მე მქონდა სათვალე.

 

მინების მიღმა მიედინებოდა

გაურკვევლობა,

რომელმაც ჩამითრია

და ბოლოს – გამრიყა.

 

მე მქონდა სათვალე.

 

მინები ყველაფერს ადებდა

ქვის ფერს,

სიჩუმის,

თმენის თუ

ერთფეროვნების უპირატესობით.

 

მე მქონდა სათვალე.

 

მინების მიღმა აშენდა კედელი

 

და

 

როცა დანგრევა მოვინდომე,

აგურის გამოთავისუფლება მოვინდომე,

ვეღარ შევძელი.

 

ვიქეცი კედლად.

 

© არილი