დავით ქართველიშვილი – ორი მოთხრობა

15
მამას ხელი გავუწოდე. წამოვაყენე..
– წამო მა ზღვა ვიპოვოთ..
– ზღვა? – მკითხა მამამ და ბალახები ჩამოიფერთხა – ზღვა რად გინდა?
გამეღიმა..
-საქმე მაქვს..

80 წელი დედამიწაზე
1
ალექსანდრეს თვალები დახუჭული აქვს, ალექსანდრემ იცის, რომ ფანჯრის წინ დგას თვალებდახუჭული, ალექსანდრე ფიქრობს: “დღეს ოთხმოცი წლის გავხდი, საღი გონება მაქვს და ვხვდები, რომ სიკვდილთან უფრო ახლოს ვარ, ვიდრე სიცოცხლესთან” ალექსანდრე ნერწყვს ყლაპავს და საკუთარ თავს ეკითხება: ” რა იქნება ჩემი სიკვდილის შემდეგ, არა იქ, არამედ აქ ?” ალექსანდრე თვალებს კიდევ უფრო მაგრად ხუჭავს და ცდილობს წარმოიდგინოს (დაინახოს), როგორი იქნება აქურობა თუნდაც ოცი წლის შემდეგ, მაგრამ არ გამოსდის; არც წარმოდგენა, არც დანახვა, ალექსანდრე თვალებს ახელს და მინაზე საკუთარ ანარეკლს ხედავს, პატარა, რვა წლის ბავშვია და მხრებზე ფრთებიანი ძაღლები ასხედან..
2
“ჰოლივუდი გამოგონილი სამყაროა.. ჰოლივუდურ ფილმებში სიზმარში შეშინებული ადამიანები ძალიან წელშიგამართულად იღვიძებენ, რეალურად ასე გაღვიძება შეუძლებელია” ფიქრობს გაღვიძებილი ალექსანდრე.. საბანი თავზე აქვს წაფარებული და იგივე კითხვას უსვამს საკუთარ თავს, რომელსაც სიზმარში უსვამდა: ” რა იქნება ჩემი სიკვდილის შემდეგ, არა იქ , არამედ აქ?” ამ კითხვაზე პასუხი ალექსანდრეს არც ცხადში აქვს..

3
ალექსანდრე დგება და აივანზე გადის..ქალაქი განათებულია..ალექსანდრე განათებულ ქალაქს უყურებს, ქალაქი უსულო საგანია..როგორც არ უნდა გაალამაზონ, დახვეწონ ადამიანებმა, ქალაქი მაინც უსულო საგანია.. ”პირველი ქალაქი კაენმა დაარსა” ახსენდება ალექსანდრეს რომელიღაც წიგნში ამოკითხული ფრაზა..ალექსანდრე დღემდე ვერ ხვდება რატომ მიიღო ღმერთმა მხოლოდ აბელის მსხვერპლი..მიუხედავად იმისა, რომ ამ თემაზე ბევრი კომეტარი აქვს წაკითხული და თავადაც ბევრი უფიქრია..

4
ალექსანდრე მიწას დაცქერის. მიწაზე მიმოდიან ადამიანები და მანქანები. ახლა ღამეა და ამიტომ ადამიანიც ცოტაა და მანქანაც. ალექსანდრესთვის სულერთია, რამდენიმე წელია უკვე მხოლოდ საკუთარი თავი აწუხებს, მხოლოდ საკუთარი თავი..ყველაფერი შეუძლია ახლავე დაამთავროს,შედგეს აივანზე და გადახტეს,მაგრამ აივანზე შესახტომი ძალა აღარ აქვს და თვითმკვლელობა არ არის ის გზა, რომლითაც აქედან გაღწევა უნდა ალექსანდრეს…
5
ალექსანდრე ოთახში ბრუნდება, ტუმბოზე შემოდებულ ელექტრო საათს აკვირდება, ღამის სამის ნახევარია.. ეს საათი ალექსანდრეს შვილმა გამოუგზავნა შარშან ამერიკიდან, ის იქ უკვე ათი წელია რაც ცხოვრობს…ალექსანდრეს ეს ამბავი არ აწუხებს, შვილი ცალკე ადამიანია, ეს პირველად მაშინ იგრძნო, როდესაც სამშობიაროში შვილი ხელში აიყვანა და შემდეგ, როდესაცშვილი იზრდებოდა ბუნებრივ, მესაკუთრულ სიყვარულთან ერთად ყოველთვის გრძნობდა, რომ შვილი ცალკე ადამიანი იყო და თავის ცხოვრებით და სიკვდილით. ალექსანდრეს მეორე შვილი ომში მოკვდა..ალექსანდრე მკვდარ შვილზე უფრო ხშირად ფიქრობს ვიდრე ამერიკაში წასულზე,ამს ალექსანდრე იმით ხსნის რომ ამერიკაში წასვლას არ აპირებს, სიკვდილი კი თავისთავად მოდის..
6
ალექსანდრე წვება და თვალებს ხუჭავს. ალექსანდრეს უნდა რომ ძილში მოკვდეს, შეიძლება ძილში სიკვდილი ყველაზე რთული სიკვდილია,მაგრამ ალექსანდრემ არ იცის როგორ კვდებიან ძილში, სამაგიეროდ იცის როგორ კვდებიან საავადმყოფოში, ქუჩაში, ავარიაში,მისი მეგობრები სულ ნაირნაირად მოკვდნენ, თუმცა ერთნაირად ერთფეროვნად იცხოვრეს..ალექსანდრე იძინებს და ძილში ხედავს: ცოლთან ერთად გემით მოგზაურობს,გემზე სხვა მგზავრები არ არიან,მაგრამ ხმებბი ისმის,ისმის ფუსფუსი,მაგრამ ირგვლივ არავინ არ არის… ერთერთი ხმა ამბობს რომ ბრაზილიის სანაპიროებთან არიან..ალექსანდრე ცოლს უყურებს და ეუბნება:
– არ მიყვარხარ..
– არც მე მიყვარხარ – პასუხობს ცოლი – და ერთმანეთს რატომღაც გაღიმებულები ეხუტებიან.. ტაშის ხმა ისმის, თუმცა ირგვლივ არავინ არ არის.

7
ალექსანდრე საწოლში ტრიალდება და გემს და ცოლს ტოვებს..უცხო ქალაქის ქუჩაში მიხეტიალობს, ახალგაზრდაა, ახსენდება, რომ გემზე ასაკი არ ქონდა, დახლთან ჩერდება და გამყიდველს უცნობ ენაზე ლაპარაკობს,გამყიდველი ყველის თავს უწვდის ალექსანდრე ართმევს, მის ხელებში ყველი ქვა ხდება , ალექსანდრეს ქვა ხელებიდან უვარდება და მარჯვენა ფეხზე ეცემა ”ტკივილი არაფერია,მთავარია არ გამეღვიძოს: ფიქრობს ალექსანდრე და ეღვიძება..

8
ალექსანდრე შუქს ანთებს კარადასთან მიდის, აღებს და კარადიდან ჭიქას იღებს,ჭიქის ფსკერს უყურებს,შემდეგ ჭიქას მაგიდაზე დგამს და გაზქურასთან მიდის, ანთებს და თან ეშინია გაზქურა არ აფეთქდეს,არ უნდა ალექსანდრეს ასეთი სიკვდილი,ცეცხლზე ჩაიდანს დებს და მაგიდასთან ბრუნდება,სკამს მაგიდიდან აჩოჩებს და ჯდება,ეს მაგიდა და სკამებიც შვილმა გამოუგზავნა ამერიკიდან..ალექსანდრე ზის და წყლის ადუღებას უცდის..ზველი დროს კარგი იყო, მაშინ სხვა ყველაფერთან ერთად სახლის რადიო არსებობდა,ახლა აღარ არსებობს,ძველი დრო კარგი იყო..კონკრეტული ადამიანისთვის შეუძლებელია ტექნიკურ განვითარებასთან ფეხისაწყობა,ამიტომ ადრე თუ გვიან ყველა ტექნიკური განვითარების მოწინააღმდეგე ხდება..ალექსანდრე აქეთ-იქით იხედება..მის ირგვლივ მხოლოდ საგნები და ნივთებია,რომ შეეძლოს, რომ არ ეშინოდეს ყველაფერს გადაყრიდა..ალექსანდრე ფიქრობს: “დღეს ოთხმოცი წლის გავხდი, საღი გონება მაქვს და ვიცი, რომ სიკვდილთან უფრო ახლოს ვარ ვიდრე სიცოცხლესთან,მაგრამ ნივთების გადაყრის მაინც მეშინია,რისი იმედი მაქვს, რა უნდა მოხდეს, რაში უნდა დამჭირდეს ეს ნივთები?” ალექსანდრე დგება, გაზქურასთან მიდის, აქრობს, შემდეგ ახსენდება რომ ჩაი არ დაუყენებია და ხვდება რომ დაყენების თავი არ აქვს.. ალექსანდრე სამზარეულოდან გადის..

9
ალექსანდრეს შვილი ყოველი თვის ბოლოს ამერიკიდან ფულს უგზავნის, თანხა ყოველთვის ერთიდაიგივეა სამასი დოლარი..ალექსანდრე თვეში ორას დოლარს ხარჯავს, ასი რჩება..ალექსანდრე დარჩენილ ფულს მაქსიმ გორკის მეთვარამეტე ტომში ინახავს ,ათი თვეა უკვე ასეა..ადრე შვილი ცოტა ფულს უგზავნიდა და შესანახი არაფერი რჩებოდა..ალექსანდრე წიგნების კარადიდან მაქსიმ გორკის მეთვრამეტე ტომს ირებს, წიგნს შლის,სხვადასხვა გვერდზე ათი ასდოლარიანი დევს, ალექსანდრე ფულს იღებს და წიგნს ადგილზე აბრუნებს. ფულს ითვლის და თან მაქსიმ გორკიზე ფიქრობს,სკოლაში ნასწავლი ტეხსტები ახსენდება, შემდეგ ფულს ტუმბოზე დებს და გარდერობთან მიდის..

10
ალექსანდრე სარკესთან დგას..ახალთახალი კოსტუმი აცვია..თვალებს ხუჭავს და ახელს..არაფერი არ იცვლება..ალექსანდრეს ერთერთი ბავშვობის მეგობარი ამბობდა, რომ სარკეები იტყუებიან, ხშირად ამბობდა ასე, მაგრამ ალექსანდრეს არც ერთხელ არ უკითხავს მისთვის როდის და რაში იტყუებოდნენ სარკეები.. ”არაფერს აზრი არ აქვს” ფიქრობს ალექსანდრე. .”არც კითხვას, არც გაჩუმებას..უკვე ოთხმოცი წელია დედამიწაზე ვარ და არაფერს აზრი არ აქვს”..

11
ალექსანდრე ქუჩაში გამოდის. ტაქსის აჩერებს..ჯდება და მძღოლს ეკითხება..
– იქ წამიყვანე სადაც ქალები ცეკვავენ და თან იხდიან – სტრიპტიზი ალექსანდრემ ტელევიზორში ერთხელ ტელევიზორში ნახა და მოეწონა- დღეს ჩემი დაბადების დღეა ოთხმოცის გავხდი..
-გილოცავ ძიაკაცო – ეუბნება ტაქსისი მძღოლი და მანქანს ძრავს..
ტაქსის მძღოლი ხან გზას უყურებს ხან ალექსანდრეს და ეღიმება..ალექსანდრე ხედავს მძღოლის ღიმილს, მაგრამ არაფერს არ ეუბნება..დროდადრო თიტებს ატკაცუნებს.

12
სტრიპტიზკლუბის შესასვლელთან დაცვა დგას ორნი არიან..ალექსანდრე მათ ესალმება და და კლუბში შედის..დაცვის ბიჭები იღიმიან..ალექსანდრე ცარიელ მაგიდასთან ჯდება..მაგიდასთან ოფიციანტი მოდის..
-რას ინებებთ?- ეკითხება და ალექსანდრეს უღიმის..ალექსანდრემ იცის, რომ ოფიციანტები ყველას უღიმიან, მაგრამ მაინც სიამოვნებს ოფიციანტი გოგონას ღიმილი.
– გათხოვილი ხარ?- ეკითხება ალექსანდრე ოფიციანტ გოგონას.
– კი,ვარ,გიკვირთ ხომ ქმარი როგორ მამუშავებს ასეთ ადგილას?!
– რა, მე ვიფიქრე თუ მარტო ხართ სახლამდე გაგაცილებდით..
– ძალიან რომანტიკულია,მაგრამ არ არის საჭირო..
-ძალიან საქმიანი თაობა ხართ და ეგ ცუდია, იმიტომ რომ ყველა საქმე უაზრო..
– რას ინებებთ? – შეკითხვას იმეორებს ოფიციანტი გოგონა და სახე4ზე ეტყობა რომ უკმაყოფილოა..
-მე დღეს დაბდების დღე მაქვს და შამპანური მინდა..
– გილოცავთ,კიდევ გინდათ რამე?
– ხილი – ამბობს ალექსანდრე და რატომღაც თავისი ცოლი ახსენდება,კუბოში რომ იწვა მკვდარი, ჯერ ყვავილები, რომ ეყარა გულზე, შემდეგ ხუფი, რომ დაახურეს და შემდეგ მიწა მიაყარეს – ხილი – იმეორებს ალექსანდრე..

13
კლუბში ძირითადად ახალგაზრდები სხედან..პატარა ბიჭები. ალექსანდრე ხან შამპანურის ბოთლს, ჭიქას და ხილს უყურებს, ხან ცარიელ სცენას..ხან შამპანიურს ბოთლს,ჭიქას და ხან ცარიელ სცენას..ათასი უნიჭო ნატურმორტი ახსენდება და ხვდები, რომ არცერთი კარგი სურათის ორიგინალი ნანახი არ აქვს.. ”რომ მქონდეს რა შეიცვლებოდა, არაფერი” ფიქრობს ალექსანდრე, შემდეგ გულში რამდენიმეჯერ იმეორებს ”არაფერი, არაფერი, არაფერი..”

14
ახალგაზრდები ტაშს უკრავენ, მუსიკა ირთვება,სცენა რამდენიმე წამით ბნელდება, შემდეგ სხვადასხვა ფერის შუქებით ნათდება და სცენაზე გოგონა გამოდის, სცენის შუაში რკინის ბოძია, ალექსანდრეს ტელევიზორში სტრიპტიზის ყურებისას განსაკუთერებით ის მომენტი მოეწონა როდესაც მოცეკვავე რკინის მილს შემოეხვია, სემდეგ ცალი ხელი ბოძს მოკიდა და დატრიალდა, ახლაც ელის როდის შემოეხვევა მოცეკვავე რკინის მილს, მაგრამ მოცეკვავე გოგონა არ ჩქარობს, სცენაზე დადის და პუბლიკას უღიმის შემდეგ ერთერთი მაყურებლისკენ იშვერს მარჯვენა ხელის საჩვენებელ თითის შემდეგ მოსაცმელს იხდის და მისკენ ისვრის..
ალექსანდრე შამპანურს ისხამს.. ”კიდევ კარგი ბოთლი გახსნილი მოიტანეს, თორემ მე ამის გახსნის ძალა სადღა მაქვს, გამიმარჯოს!”ალექსანდრეს ჭიქა პირთან მიაქვს და შამპანურს წრუპავს..
15
მოცეკვავე ლიფს იხსნის და ალექსანდრეს უყურებს, ალექსანდრე უნებურად თვალებს ხუჭავს “გადაირია ქვეყანა” ფიქრობს ალექსანდრე და ძილში მიდის, ძილს მიაქვს..სიბნელეშია მოსაყვედურე ხმა ესმის:
– ერთადერთი რამ გთხოვეთ არ დაგეძინათ ამ ღამეს,თქვენ კიდევ დაიძინეთ”
ალექსანდრე გრძნობს რომ ეს სიტყვები წაკითხული აქვს, არა ეს სიტყვები არა, ეს შინაარსი, მაგრამ ვერ იხსენებს სად..
მხარზე ხელის შეხებას გრძნობს და თვალებს ახელს,შისველ მოცეკვავეს ხედავს, ხან ხან მის მკერდს უყურებს, ხან იატაკს, მოცეკვავე მსუბუქად ექაჩება,ალექსანდრე დგება, მოცეკვავეს ალექსანდრე სცენაზე აყავს, ისმის აპლდისმენტები და გამამხნევებელი შეძახილები..ალექსანდრე რკინის მილს კიდებს მარჯვენა ხელს და თვალებს ხუჭავს
– მოკვდა – ყვირის მოცეკვავე გოგონა და ხელებით მკერდს იფარავს..
© kalmasoba.com