“The Guardian”
ჩილელი მწერალი ისაბელ ალიენდე თავისი ცხოვრების წიგნების შესახებ გვიამბობს:
კითხვის პირველი მოგონება
5 წლის ასაკში, როცა კითხვა დავიწყე, ბიძაჩემმა მომიტანა სკანდინავიური ზღაპრების წიგნი, რომელსაც ილუსტრაციები ჰქონდა პრინცესების, დათვების, ყინულისა და თოვლის… გაოცებული ვიყავი, თოვლი არასოდეს მენახა.
ბავშვობის საყვარელი წიგნი
ათი წლის ვიყავი, როცა ჯეკ ლონდონის „წინაპართა ძახილი“ წავიკითხე. მარხილის ძაღლის, ბეკის განსაცდელებმა გული გამიტეხა. სიგიჟემდე ვარ ცხოველებზე შეყვარებული.
წიგნი, რომელმაც მოზარდობის წლებში შემცვალა
„1001 ღამე“, რომელიც საუკეთესო ადგილას წავიკითხე, ბეირუთში, 1950-იან წლებში. ჩემი მამინაცვლის კარადაში იყო დამალული, სადაც სპირტიან სასმელს, სიგარეტებს, შოკოლადებსა და წიგნის ოთხ ტყავგადაკრულ ნაწილს ინახავდა. ცხადია, იმიტომ, რომ არ უნდოდა, წამეკითხა. მე კი კარადის გაღების გზა ვიპოვე და როცა სახლში არ იყო, ფანრის შუქზე წავიკითხე. ამ 1001 ამბით დაიწყო ჩემი ინიციაცია ეროტიკაში, ფანტასტიკასა და ამბის თხრობის განუკურნებელ ცოდვაში.
მწერალი, რომელმაც ჩემი შეხედულებები შეცვლა
ედუარდო გალეანოს 1971 წლის წიგნი „ლათინური ამერიკის გადახსნილი ვენები“ როცა წავიკითხე, 29 წლის ვიყავი. ამ დროს სალვადორ ალიენდეს სოციალისტური მმართველობა იყო ჩილეში, ქვეყანაში კი – დიდი დაბნეულობა. გალეანოს წაკითხვამ გამაცნობიერებინა პოლიტიკური და სოციალური დაპირისპირებები ლათინურ ამერიკასა და კონკრეტულად ჩილეში. ჩემი დღევანდელი პოლიტიკაც გალეანოთია ინსპირირებული.
წიგნი, რომელმაც წერის სურვილი გამიჩინა
1978 და 1980 წლებს შორის, როცა გაძევებული ვენესუელაში ვცხოვრობდი, წავიკითხე და გადავიკითხე ლათინურ ამერიკული ლიტერატურული ბუმის ყველა დიდი წიგნი. ჩემი გვიანი 30-იანი წლები იდგა, მოსაწყენი სამსახური მქონდა, ქორწინება წარუმატებელი აღმოჩნდა, შვილებს კი აღარ ვჭირდებოდი. ამ წიგნებმა, განსაკუთრებით კი მარკესის წიგნმა „მარტოობის ასი წელიწადი“, მომანდომა, რომ მეც მომეყოლა ჩემი ოჯახისა და ქვეყნის ისტორია. ასე დავიწყე ჩემი პირველი რომანის, „სულების სახლის“ წერა, როგორც ვარჯიში ნოსტალგიაში.
წიგნი ან ავტორი, რომელსაც დავუბრუნდი
სერვანტესის დონ კიხოტს ვერასოდეს დავამთავრებდი, 2011 წელს „Alcalá de Henares“ ჯილდო რომ არ მიმეღო. ეს ის ქალაქია, სადაც, მიჩნეულია, რომ სერვანტესი დაიბადა და ჯილდოც მის პატივსაცემად გადმომეცა.
წიგნი, რომლებიც რამდენჯერმე წამიკითხავს
პაბლო ნერუდას მთელი შემოქმედება. ჩემი ცხოვრების უმეტესი ნაწილი გაძევებული ვიყავი, ნერუდამ კი ჩემს ფესვებთან, ჩილეში დამაბრუნა. ახლა ინგლისში ვცხოვრობ და ყოველ შვიდ იანვარს ვკითხულობ ნერუდას. ერთი დღით ადრე, ვიდრე ახალი წიგნის წერას დავიწყებ (ჩემს ყველაზე წიგნს 8 იანვარს ვიწყებ). მისი სიტყვები წარმოსახვას მიღვიძებს და ჩემს ესპანურს ამდიდრებს.
წიგნი, რომელსაც აღარასოდეს წავიკითხავ
მოზარდობისას რამდენიმე სასიყვარულო რომანი წავიკითხე. ახლა ამის გაკეთება აღარ შემიძლია.
წიგნი, რომელიც გვიან აღმოვაჩინე
სინონიმებისა და რითმების ლექსიკონი ესპანურად. წარმოდგენა არ მქონდა, რამე მსგავსი თუ არსებობდა. 1985 წლიდან ჩემი ყოველდღიური ხელსაწყოა წერისთვის.
წიგნი, რომელსაც ახლა ვკითხულობ
ჩვეულებრივ, რამდენიმე წიგნს ვკითხულობ ერთდროულად, ახლა – დენიელ მეისონის “ზამთრის ჯარისკაცსა“ და ენტონი დორის „აუხდენელ ოცნებათა სამყაროს“.
© არილი