ციურიხის რომელიღაც რესტორანში

პატარა რესტორანში ვზივარ და შევყურებ

გვერდით მაგიდაზე მოკალათებულ, საგანგებოდ

გამოწყობილ, მოხუც ცოლ-ქმარს: ქალს მკერდი

რაღაც “ბროშკით” დაუმშვენებია, ეტყობა,

სილამაზის სალონშიც გაუვლია, მოუწესრიგებია

თმის ვარცხნილობა, კაცს წითელი ჰალსტუხი

შეუბნევია. სხედან თავისთვის, წრუპავენ ღვინოს,

ბაასობენ: ყოფითი პრობლემები არ აწუხებთ,

პოლიტიკა ნეიტრალურ შვეიცარიელებს არ

აღელვებთ – ალბათ, შვილებზე და

შვილიშვილებზე საუბრობენ, შორს,

განცალკევებით რომ ცხოვრობენ და “სტაჟიანი

პენსიონერებისაგან” განსხვავებით, ჯერ კიდევ

ბევრი აქვთ საზრუნავი…

სახლშიც შეეძლოთ ევახშმათ, მაგრამ

რესტორანში სჯობს – კვირაში ერთხელ მაინც:

ჯერ ერთი – მთელი დღე სამზადისში ხარ

ჩაფლული, მეორეც, რესტორანი სხვა

ადამიანებთან ურთიერთობის ილუზიას ქმნის –

ოფიციანტი ყურადღებით გემსახურება,

თავაზიანად გიხსნის – რით გამოირჩევა

“საფირმო” კერძი, რომელი წლის მოსავლის

ღვინოა უკეთესი, შენ შენს მოსაზრებებს

უზიარებ და მსჯელობთ ასე, ცოტა ხანს.

თანდათან რესტორნის სხვა სტუმრებისადმი

მეზობლური გრძნობაც გიჩნდება…

და კვირაში ერთხელ მაინც გეჩვენება, რომ დროს

კი არ გაჰყავხარ – პირქუში სიჯიუტით – საითაც

სურს, არამედ შენ გაგყავს ის – ლაღად –

როგორც გეპრიანება… კვირაში ერთხელ მაინც

ივიწყებ მოწყენილობას, უცილობლობას

მოახლოებული განშორებისა…

მუნკის “სიცოცხლის ცეკვა”

სიცოცხლე ცეკვავს
სიცოცხლე
ცეკვავს
ცეკვავს
ცეკვავს
ცეკვავს
ყვა
ყვა
ყვა
ყვა

მწუხრის დღეს იასე ცინცაძე უმცროსის
ამოთქმული (მცირე ინტერპრეტაციით)

გაასწორებდა სიცოცხლე
სიკვდილი რომ არ ტეხავდეს

ვირტუალური…

ფოტოსურათი გამომიგზავნეს: მე და ჩემი
კეთილი, შინაბერა კოლეგა სერენა არდუინო

ატლანტის ოკეანის ქვიშიან სანაპიროზე,

პორტუგალიაში – მზიანი, თბილი თებერვალია,

გულწრფელი ღიმილი გვინათებს სახეებს…

სამსახურიდან ვბრუნდები. მესამე დღეა თოვს:

უმზეო, ცივი თებერვალია წელს თბილისში.

თუმცა, თოვლი უხდება ვაკის უბანს: არც ოღრო-

ჩოღრო ტროტუარები მოჩანს, არც – ნაგავი,

უფერული არქიტექტურაც თოვლითაა

შენიღბული… და მაინც ცუდია უმზეობა,

მოსაწყენია.

“Levon Travel” – იუწყება ფირნიშანი:

მოგზაურობა – ნებისმიერ ადგილას, ნებისმიერ

დროს!

ლევონ, შეგიძლია – იმ თებერვალში

გამამგზავრო?..

ძებნა ინტერნეტში

www.google.com
Zazanashvili
Search
არის
ეს ვიცი
ესეც ვიცი
ესეც
ეს რაღა არის

[PDF] Pneumatic equipment for handling alumina
ფაილის ფორმატი: PDF/Adobe Acrobat
T. G. Zazanashvili. Tbilisi Ceramic Combine. Translated from Steklo i Keramika, Vol. 17, No. 11, pp. 42-42, November, 1960. The moisture content of ceramic …
www.springerlink.com/index/H1592462308226T6.pdf – მსგავსი გვერდები
Volume 17, Number 11 / May, 1960
Journal Glass and Ceramics
Publisher Springer New York
ISSN 0361-7610 (Print) 1573-8515 (Online)
Pages 555-608
Subject Collection Chemistry and Materials Science
SpringerLink Date Tuesday, December 07, 2004

ნეტავ, თუ იცოდა თამარა მამიდამ, რომ მისი სტატია

ინგლისურად ითარგმნა? ან იქნებ იმ დროს არც იყო

ნათარგმნი, ან კომუნისტური ცენზურა დაუმალავდა…
რომ ცოდნოდა – გვეტყოდა…

მამიდაჩემი თამარი 25 წლის წინ გარდაიცვალა…

განსაკუთრებით გემრიელად ატმის კომპოტს

ამზადებდა…

Springer Link Date Tuesday, December 07, 2004…

* * *

საით
საით
საით
საათო
წინ თუ უკან პირდაპირ თუ ირიბად
მე კი წიგნების კარადაში
მოდილიანის
ვან გოგის
ფიროსმანის
ალბომების წინ
ვიწყობ მინიბარს
Duty Free-ებში ნაყიდი
არყით და ვისკით
ის კი
თუმცა სად არის ის
ცრის ნოემბერი
ცრის და ცრის და ცრის და ცრის
რას
ცას
ღრუბელს
ცას რაც არ ჰგავს ცას
ღრუბელს რაც არ ჰგავს ღრუბელს
უნდა ვივარჯიშო
როცა აღარ გესიზმრება ლექსები
უნდა ივარჯიშო
მაგრამ მე არ მიყვარს
ვარჯიში
სხვანაირი
ვარ ჯიშის
ზარმაცი ვიყავი
ზარმაცი დავრჩი
ხარჯი
მთავარი სიტყვაა ხარჯი
ხარჯი
ყველგან და ყოველთვის
ხარჯი
მაინც იხარჯება ყოველი
სურს თუ არ სურს
მისცემს თუ არა დასტურს
საათის ელემენტიც იხარჯება
კომპიუტერის მიკროსქემების ლითონიც
სიტყვაც
სიტყვა ბრძნულიც
სიტყვა საქმიანიც
სიტყვა ლიტონიც
ვიღაცას მაინც განვსჯით
ვიღაცა მაინც განგვსჯის
დაგვსჯის
თუმცა რაღა დასჯა გვინდა
ცრის ნოემბერი
გუშინაც ცრიდა
ხვალაც
მოცრის
გაცრის
იცრის
მე ვიცი რომ არაფერი ვიცი
მე ვიცი რომ არაფერი ვიცი
მე ვიცი რომ არაფერი ვიცი
სამაგიეროდ
გაზეთმა ყველაფერი იცის
რადიომ ყველაფერი იცის
ტელევიზორმა ყველაფერი იცის
დროა ასეთი
რა დროა
სად არის დრო
საათო
შენ არავის უყვარხარ
რადგან არ ართობ
გასართობი არ ხარ
თან არაფერს ჰგავხარ

საკმარისია
თორემ ასე შეიძლება გაგრძელდეს დაუსრულებლად
ასე
აი ასე იწერება ლექსი
თუ რაღაც ლექსის მაგვარი
როცა აღარ გესიზმრება ლექსები
და მაინც წერას აუტანიხარ

* * *

ყვავო, ყვავო, ყვანჩალაო,
აქ რამ…
მომაჩანჩალაო?..* * *

“რა გვიან გავჩნდი
რა ადრე გავჩნდი”
ნატავ თავის დროს თუ ჩნდება ვინმე?..

უალერგიო ბავშვობა

როდესაც ალვებს “ბუმბული” ცვივა –
მტკივდება თავი,
თვალი მიცრემლდება…
და მახსენდება პლატონის ქუჩა,
პაწია ხალი შენს ზედა ტუჩთან,
მწვანე თვალები,
ჯამში – ალუჩა,
პატარა ხელისგულზე ალვის ბუმბული –
ცით მოვლენილი უცხო სულდგმული…

უცნობნაცნობობა

გასული საუკუნის 60-იანი წლები

№1, ლურჯი, მომრგვალო ტროლეიბუსით, რაღაცით ბეჰემოტს რომ ვამსგავსებ, უმცროსკლასელი, ჩამრგვალებული მე მივემგზავრები კარლ მარქსის (ანუ ყოფილი “ვარანცოვის”) მოედნიდან ა/კ რკ. გზის (ანუ ამიერკავკასიის რკინიგზის) I საშუალო სკოლისაკენ – სანაპიროსთან რომ მდებარეობს, დგებუაძის ქუჩაზე, რომელიც პერპენდიკულარულია კამოს ქუჩისა, რომელიც პასტერის და კრილოვის ქუჩების პერპენდიკულარულია, რომლებიც პლეხანოვის გამზირის პერპენდიკულარულია, სადაც ჩამოვდივარ ხოლმე “გაზიან-სიროფიანი” წყლების მაღაზიასთან, სპორტული მაღაზიის მოპირდაპირედ, ან კონოთეატრ “ოქტომბერთან” – იმის მიხედვით, კრილოვის ქ.-ის თუ პასტერის ქ.-ის მარშრუტს ვირჩევ სკოლამდე მისასვლელად.

კონდუქტორის გახუნებული, ყავისფერი ტყავის ჩანთა მუქი-ყვითელი, დიდრონი ხუთკაპიკიანებით, საშუალო სამკაპიკიანებით, მომცრო ორკაპიკიანებით და პატარა კაპიკიანებითაა სავსე და წამდაუწუმ ჩხრიალებს: კონდუქტორი – რუსი, ფაშფაშამკერდიანი, ქერა, შუახნის ქალი – დასაბრუნებელ ხურდას ეძებს.

“დაუნი” კიკა, ჩვეულებისამებრ, ფანჯარასთან მოკალათებულა და გაიძახის: “ცოლი მინდა, ცოლი მინდა”. ხალხი მიჩვეულია – კიკა ხომ კარგა ხანია, ვარანცოვზე უბნის გიჟადაა აღიარებული. განსაკუთრებით პოპულარული ცოტა ხნის წინ, ხრუშჩოვის დროს გახდა – ამსგავსებდნენ: გარეგნულადაც და გონებრივი მონაცემებითაც. კიკა დაუნია, უწყინარი დაუნი: რა ქნას – ცოლი უნდა. განა ეს გაუგებარია?..

სხვა სახეებიც მეცნობა. არა, “პირადად” ბევრს არ ვიცნობ, მაგრამ სახეები ნაცნობია, ძალიან ნაცნობი: ხან გასტრონომში, ხან აფთიაქში, ხან საპარიკმახეროში, ხან თონესთან, ხან “ოსურ პივებთან” და ხან კაფეს წინ, “ბირჟაზე” რომ მხვდებიან ყოველდღე…

მივემგზავრებით უცნობნაცნობი, ქართველი, სომეხი, ებრაელი, რუსი, აზერბაიჯანელი, ასირიელი, ქურთი ვარანცოველები. ჩვეული მყუდროება სუფევს ლურჯ, მომრგვალო, მოუქნელ ტროლეიბუსში – უცნობნაცნობობის შეგრძნებით გამოწვეული მყუდროება… მივემგზავრებით: ვინ – საით… და ყველა ერთად… მივემგზავრებით და სულ უფრო ვშორდებით, ვშორდებით, ვშორდებით მშობლიურ უბანს…

© „ლიტერატურა – ცხელი შოკოლადი“

ჰანს მაგნუს ენცენსბერგერს

ავსტრიის დედაქალაქ კოპენჰაგენის რომელიღაც უფერულ კაფეში
საიდანაც ცუდად როდი ჩანს მდინარე სენის რამდენიმე ხიდი
დაღლილი და დასიცხული ხალხით სავსე ინტერიერს ვათვალიერებ
ოფიციანტს ჩქარი სვლით მოაქვს შეკვეთილი პიცა
და მკაცრი ღიმილით მეუბნება:
„გთხოვთ მიირთმევდეთ გემრიელად
თითქმის ისეთია როგორსაც დედები ამზადებენ
ჩემი მშობლიური იტალიის ქალაქებში:
ვენაში თუ მადრიდში თუ ბერნში”
პიცა მართლაც გემრიელია მთელი დღე არაფერი მიჭამია
მხოლოდ ლეღვის ჩირი შორეული სუპერმარკეტიდან
წმინდა მარკოზის მოედანზე
ჩემს პირდაპირ ხანდაზმული მამაკაცი ზის მწვანე ცილინდრით
და აღშფოთებული ჩასცქერის გაზეთს:
“რატომ დაარბიეს ეს დემონსტრანტები ლონდონში
განა რას ითხოვდნენ ისინი ასეთს მხოლოდ უვარგისი პროდუქტის აკრძალვას
წარმოუდგენელია ასეთი თავხედობა ბელგიის პოლიციის მხრიდან
თუმცა რა არის გასაკვირი პოლიცია ყოველთვის იმარჯვებს”
თანხმობის ნიშნად თავს ვუქნევ
და მზერა უნებლიეთ გადამაქვს
მის გაცრეცილ თაგვისფერ პიჯაკზე
“ათი წლის წინ შევიძინე ყაზახეთის დედაქალაქ ნიუ დელიში
სხვა იქიდან არაფერი გამომყოლია თუ არ ჩავთვლი ტკბილ მოგონებებებს
რომლებსაც ყოველთვის ერთად დავატარებთ მე და ეს პიჯაკი
მაგრამ აქ სიერა ლეონეში უცნაური ხალხი ცხოვრობს
ნუთუ ყველა უნგრელი ასეთია მათ შორის თქვენც”
“მე აქაური არ გახლავართ
მოგზაური ვარ ცხელი ქვეყნიდან
ალბათ გსმენიათ საქართველო”
“რა თქმა უნდა რა თქმა უნდა
გახლდით კიდეც ერთხელ ტურისტად
თქვენს მშვენიერ დედაქალაქ სოფიაში
თუმცა მას მერე საუკუნეა იქ არ ვყოფილვარ
ალბათ ძალიან შეცვლილია”
“აბა რა გითხრათ უცხო თვალი პეკინს ამსგავსებს”
“როგორ შვედეთის დედაქალაქს?”
კაცი დგება დაკეცილ გაზეთს მაგიდაზე ისე დებს როგორც თუჯის მძიმე ქვაბს
დამშვიდობების ნიშნად თავს ხრის და კაფეს რწევა-რწევით ტოვებს
თვალს ვაყოლებ მის მოშვებულ ზურგს
და ვგრძნობ წამით როგორ იღიმის
ამ დროს მეც ხომ იგივეს ვფიქრობ:
რომ ვერც მე ვნახავ მას მეორედ ამ ქალაქში
რომელიც ალბათ არც ისეთი ხალხმრავალია
როგორც მაგალითად იაპონიის დედაქალაქი ანკარა
ან თუნდაც ნიგერიის დედაქალაქი ტარტუ
მერე ჩემს პიცას ვუბრუნდები და არ მტოვებს იმაზე ფიქრი
თუ რა წონა ექნება ჩემი ხსოვნის ნიშნულებს ოცი წლის მერე
და თუ გადაინაწილებს დაგროვილ სიმძიმეს ჩემი პიჯაკი ან მაისური
ან რომელიმე მოქალაქე რომელიმე ქალაქის რომელიმე უფერულ კაფეში
ან მე თუ შევძლებ ამ სიმძიმეს რამე მოვაკლო მაგალითად ყველა კერძი
რომელიც მე გამისინჯავს პოლონეთის ქალაქ ზალცბურგში
ან ესპანური ღვინის ხსოვნა ბულგარეთის დედაქალაქ ტირანადან
ან სოფლის ტრანსპორტით უთავბოლო მიმოსვლები
ჩეხეთის პროვინციულ ქალაქ მიუნხენში
დაივიწყე – მეუბნება ჩემი ფიქრი – სიგიჟეა ეს ყველაფერი
მისდიე ცხოვრებას რომელიც მართლა ისეთი ლამაზია
როგორც მაგალითად მდინარე მოლდოვა
რომელიც ისე შეუმჩნევლად მილივლივებს
პორტუგალიის მარადიულ ქალაქ ციურიხში
თითქოს მსტოვარია და ფეხაკრეფით ეპარება
მისი მოქალაქეების ყოველდღიურ ნერვებს
ან როგორც მაგალითად მდინარე დონაუ
რომელიც ბრძენი გველივით იცავს პერუს დედაქალაქ სტოკჰოლმს
სადაც გასული საუკუნის დამლევს წყვილები ქუჩებში
ხშირად ჩაივლიდნენ ხოლმე ასეთი სიმღერით:
“ეს ის მდინარეა რომელსაც ღრუბლები
როგორც ქვეყანაზე ბევრ ასეთ მდინარეს
არც თუ იშვიათად მზეს კი უმალავენ
მაგრამ ო არასდროს არასდროს ჩვენს თვალებს”
მივსდიო ცხოვრებას რომელსაც არ ვიცნობ? ვის ვუთხრა:
ნუ მჩუქნი ამდენ ხსოვნას გადანახულს ამდენ სიცოცხლეში
ნუ მჩუქნი ამდენ სიმარტოვეს მე მათ ვერასდროს დაგიბრუნებ
ნუ მჩუქნი დავიწყებულ დერვიშებს და დავიწყებულ შეშლილებს
სიყვარულის დავიწყებულ ისტორიებს დავიწყებულ წიგნებს
ნუ მჩუქნი ცნობარებში და ენციკლოპედიებში ასეთ ამოკითხვებს:
“განეკუთვნება უკვე დავიწყებული ავტორების რიცხვს”
ნუ წამაკითხებ იმას რაც არ დაუწერიათ პოეტებს
რა თქმა უნდა მეც კარგად ვიცი რომ ჩემი მფარველი სულები
აქაც კი ფინეთის დედაქალაქ ბელგრადის ამ უფერულ კაფეში
სამკვდრო-სასიცოცხლოდ ებრძვიან ერთმანეთს
რათა არ სძლიონ ერთმანეთს და არ ჩაქრეს ჩემი სიყვარული
მაგრამ მაინც ნუ წამაკითხებ იმას რაც არ დაუწერიათ პოეტებს
ჩემი თურქული პიციდან თეფშზე უკვე არაფერი დარჩა
მაგრამ ჩემს ხსოვნაში ის ისეთივე უმანკოა
როგორსაც პირველად მოვკარი თვალი
როცა ჩემსკენ მისი გული ისე მოჰქონდათ
როგორც ჩირაღდანი ყველა ხვალინდელი დღისთვის

ვენა, 9-11.10.2008

© „ლიტერატურა – ცხელი შოკოლადი“

ოქროს თევზი

ეი, მეთევზევ, სცადე ერთხელაც,
იქნებ, დღეს მაინც ამოვყვე ბადეს.
რა იცი, ეგებ ოქროს თევზი ვარ,
გცდის იღბალი და ფეხდაფეხ დაგდევს.
მიდი, უფრო შორს ისროლე ბადე,
ნაპირთან ახლოს არ მიყვარს ცურვა.
ნატვრის წამია! ახლა დამიჭერ!
მელი და გულში კიდევაც გძულვარ.
იცი, რად მიღირს, მეფურ სურვილებს,
ჩემი ძალა და ნება ვაკმარო?
ეი, მეთევზევ, ერთხელაც სცადე,
ფეხქვეშ გაგიგო ეგებ სამყარო.
მაგრამ გაშინებს სიღრმე და ვიცი,
ლუკმა იშოვო – ბევრია ეგეც!
გაუტეხელი ფიცივითა ვართ –
ერთმანეთს დღემდე ვერაფრით ვერგეთ.
წყევლაა – მსურდეს, ეგ სიღატაკე
გიქციო ხელში ჯადოსნურ კვერთხად,
შენ კი კოჭამდე წყალში იდგე და
ერთი სამეფო სურვილიც ვერ თქვა.
მე სასახლეებს ოქროთი ვავსებ,
ვახშმად რომ გექცე, სადა მცალია?!
შედი, მეთევზევ, შედი თამამად,
სადაც უფსკერო ლურჯი წყალია.
ისროლე ბადე! ღმერთს ასე უნდა,
ნატვრა გასწავლო, სანამ ვარ ახლოს.
ოქროს თევზი ვარ! ოქროს თევზი ვარ,
არ შეცდე, ხელი არაფრით მახლო!
ბადეს თავადვე ავცდები დღესაც,
ყველას ვუსხლტები ხელიდან მარჯვედ,
რადგან ღვთის თვალი ზღვის სიღრმეშიაც
ასი ათასი თევზიდან მარჩევს.
ან იქნებ მე ვარ… მე – მებადური,
შენს მოხელთებას თავად ვაპირებ
და ჩემთვის შენ ხარ ის ოქროს თევზი,
ბადით ხელში რომ ველი ნაპირზე?

დედები ადრე დგებიან დილით

დედები ადრე დგებიან დილით.
ხურდა ფულივით ეძებენ საქმეს,
რომ გაამართლონ უსიზმრო ძილი,
დაღლილ თვალებს რომ ვერაფრით აგნებს.
დედები ადრე დგებიან დილით,
აღებენ ცას და ორპირში დგანან,
ანიავებენ დასაფქვავ ტკივილს
და მოჩვენებებს მიჰგვანან თავად.
დედებმა ზუსტად იციან ისიც,
რომ მარტოობა დააქვთ მუცლებით,
და არ აჩენენ ქმარ-შვილის შიშით
და სიკვდილამდე უხმოდ უძლებენ.
თეთრი იის რძე დასდით კერტიდან,
საბრალო დედებს ცრემლებიც რძის სდით,
ცეცხლი გადმოდის მათი მკერდიდან
ტკივილებისგან გულები მისდით.
დედებს ყველაზე მეტად სწამთ ღმერთის,
ყველაზე მეტი ცოდვების გამოც.
ფსალმუნებივით კითხულობს ქმარი
იმათი თბილი სხეულის კანონს.
არც ასაკი აქვთ წლებით მოფენილთ,
შემოიხვევენ გრიგალს ლოდივით,
ზედ დაიდგამენ სახლის ობელისკს,
უღალატობით შუბლს იბლონდავენ.
დედის ფიქრების გაფოთლავს სურო
სამყაროს, მაგრამ არ იცის არვინ,
რატომ დგებიან დედები ადრე
და ლექსებს წერენ ჩუმად და მალვით.
დედები ადრე დგებიან დილით.
სიყვარულის და ომის ბატონებს
არ უყვართ ხოლმე დედების ძილი,
როგორც სიმშვიდე – ვნების ფანტომებს.
ბედნიერების ალღო აქვთ მაინც,
ძელქვებად დგანან სამყაროს ბაღში
და სიკვდილამდე ელიან რაინდს,
ვისგანაც სურთ, რომ გაუჩნდეთ ბავშვი.
და იქცნენ დედად, ბოლოსდაბოლოს,
და დაილიოს მდინარეც ზღვასთან.
რად ეჩვენებათ დედებს, რომ მათი
ბედნიერება დარჩა სულ სხვასთან?
ნაბიჯს თამამად ადგამენ მაინც,
ზოგი ზეცაში ფრენასაც ბედავს.
კაცს ეგონება, ღმერთს უთანხმებენ
ცხად-სიზმრის ყველა წვრილმანს და დეტალს.
დედები ადრე დგებიან დილით,
ხურდა ფულივით ეძებენ საქმეს.
დედობისათვის არც ახსოვთ, თითქოს,
თავისი თავი რა უცებ დათმეს.
აფათურებენ დაძარღვულ ხელებს,
რომ მიაკვლიონ გულს თავის თავში.
საკუთარ თვალთა ნათელზე წერენ
ბნელშიც, გრიგალშიც, ომებშიც, დარშიც..

მე კი ვეკიდე ჩემსავე სულზე

გაწვიმდა…
ბოლოს იჭექა კიდეც.
ელვამ სინათლით ამივსო თვალი.
ჩემსავით შეცდა ეს შემოდგომა
და გაზაფხული ეგონა თავი…
წვიმდა და წვიმის ნაცნობი სუნი
ავსებდა ფიქრებს,
ოთახებს,
ქუჩებს
გრგვინვით გალობდა თითქოსო გუნდი,
მე კი საბრალოდ ვაღებდი ტუჩებს
და ხმა, რომლითაც შენთვის მინდოდა,
მეთქვა, რაც მითხრა შენს გამო გულმა,
ყელიდან არც კი ამომდიოდა,
რადგან ჩემამდეც ათასჯერ თქმულა…
წვიმდა ტირილით.
და შემოდგომას
თავი ეგონა ზაფხულზე მძლავრი.
მე კი ვეკიდე ჩემსავე სულზე,
როგორც ქავისკარს – მოჭრილი მკლავი.

© „ლიტერატურა – ცხელი შოკოლადი“

ბაქო

ნაილის

დავდივართ ქარებში,
მგზავრებს ვუკოცნით სახეებს
და ვუცქერთ ერთურთს
თვალებში, გულში და სიზმრებში.
სიზმარი ცხადია
და შენც იქიდან გადმოაბიჯე,
მდინარის პირას ქვაზე ჩამოჯექი და
არ ვიცით რა ქვია მდინარეს.
მთვარე შეიყვარე
და ქვეყანაც მთვარეულია,
მე კი ვღლი სიზმრებს
სამაგიერო სიკეთეების დარიგებებში
და გაღვიძებულს ვალმოხდილობის შეგრძნება მყვება.
მონატრების ქარების და ხარ,
მაგრამ ტკბილია უმწარესიც კი
რაშიც შენ გხედავ,
რაშიც შენი ხელი ურევია,
რასაც მზერა მისწვდა შენი
და აღარ ვუფრთხი ქარებს –
(ჩემი აღქმის ქვევრები აივსო თრობით)
ქარებიც ჩვენია და
ქარების ქალაქიც,
დავდივართ ქარებში
და ვუცქერთ ერთურთს
თვალებში, გულში და სიზმრებში –
ჩვენ ერთმანეთის გასაღებები.

* * *

ჩემი განსაცდელი,
მუნჯი და სასტიკი,
თვალების სარკეში და
შუბლის შარა-გზებზე.
ფერია თეთრი და
თეთრი და
თეთრები,
მე კი შევიფერე რუხი და თანმდევი.
ყველა კითხვად იქცა,
არც ერთი პასუხად,
არა ხარ?
არა ვარ?
არ არის?
ჩემი განსაცდელი,
მუნჯი და სასტიკი…

უკან მისახედად

”შემობრუნებისთანავე მარილის სვეტად იქცა…”

სიტყვები უკან დასაბრუნებლად,
სიტყვები უკან მისახედად,
სიტყვები ხელის ჩასაჭიდად,
სიტყვებში სამოთხე და სიტყვებში პარასკევი.
პარასკევი –
სადაც დავეცი და ტირილი შევძელი.
მოვნიშნე ალაგი აღდგომის და კვლავ დაცემის.
მზე აქაც ის არის, რაც ყველა სევდიან ლექსში თუ სიმღერაში.
ვინ იტყვის სად არის თამაში და სად ტრაგედია.
საათსაც თუ მომართავ და მზერას გაიმკაცრებ,
ორმოც ჯალათსაც მოძებნი და ორმოც ათასსაც,
რომლებიც დაედევნებიან ქალებს, ბავშვებს და კაცებს,
რომელთაც პოლიტიკა საწოლზე მეტად ხიბლავთ.
ბავშვები ისევ ელიან ნათლის ანგელოზებს,
ნათელი რომელიც ისე გაქრა, რომ ელვაც არ დატოვა,
ანგელოზებიც წავიდნენ უმიზნო გზებით და უსულო მიზნებით.
აქ ერთი კასრია და ყველა ვიხრჩობით,
მასში ვიხარშებით,
სადაც ცხოვრება მთავრდება ყოველდღე
და იწყება ხანდახან.
გამოიარა სიბერემაც ეს დღეები და ქალაქები.
სად არის პოეზია,
მწყემსი ბიჭის სიამაყესა და მზერაში,
თუ გვალვისაგან დახეთქილ მიწაში.
რითი იწყებენ,
როცა ყველაფერი დამთავრებულია?
რა შეგვიძლია გადამღერების, გადასხვაფერებისა და გადაღებვის გარდა ,
რა არ თქმულა, რომ ჩვენი სათქმელი არ ყოფილიყო,
რად სჭარბობს ასე სიტყვებში პარასკევი?
სიტყვები უკან მისახედად
თუ სიტყვები თავისთვის…

მეისრე
ალექსანდრეს

და წვიმის შემდეგ
ატალახებულ მინებთან ვდგავარ,
მძინარეს გიყვები იგავებსა და ამბებს
ამ ქვეყნის შესახებ –
გასწვრივ მდგომებზე,
უსასრულო ხაზებად მდგომთა შესახებ,
ფოთლებივით მშვიდთა და ბედთან შეგუებულთა,
ხსოვნის ყველა უჯრედზე,
რომელმაც შემომინახა განცდა და შიში
თვალებში ცქერის,
გმირების გზას რომ დავადექით და
მივედით ყველაზე ახლოს
გახშირებული სუნთქვის მოსასმენად,
სიცივის ოხშივართან
და განწირულობის მხურვალებასთან,
ერთად ჩავხედეთ თვალებში
თვალებაკრულსა და უთვალებოს.
დედა კუთხეში ჩაჩოქილი მივატოვეთ,
ეს თაიგულია დედაშენი,
ეს გულსაცავი და
გულისფეთქვის გადანაწილება.
მე კი მეისრე,
უნდა გიჩვენოთ უსაფრთხო გზები,
ბჟუტავი სინათლე და
დილის ძილის მეზღაპრე,
რომელსაც თავზე ადევს გადაშლილი
ყველა შენი თვალღია შიში,
როგორც აღსაკვეცს წმინდა წერილი.
და წვიმის შემდეგ
ატალახებულ მინებთან ვდგავარ,
შორს ჩამქრალი მოჩანს გუმბათები,
მძინარეს გიყვები იგავებსა და ამბებს
ამ ქვეყნის შესახებ,
რომ მე როცა დავიბადე
ბებიჩემის დედა, ალექსანდრა
იმ დღეს გარდაცვლილა.

© „ლიტერატურა – ცხელი შოკოლადი“

* * *

ნუ დამპირდები,
ვინც პირველი მივიდა ზღვასთან,
ვინც ნახა მისი მკვდარი სიმწვანე,
ვინც სასაფლაო აუგო და ჯვრები
აღმართა მეგობრებისთვის
ჩემი ძმა იყო,
მისგან წასვლას ნუ დამპირდები,
ნუ დამპირდები მსოფლიოში
განთქმულ ქალაქებს, არხეინ გემებს,
ახლა ბავშობის თამაშებია
ჩემი ყველაზე სანატრელი მოგზაურობა,
ხშირად ვიხსენებ:
ძილში ჩაწყნარდა მისი სუნთქვა და
წყალი არ დარჩა, რომ მის თვალებს
არ დაენახა, იგი არასდროს საუბრობდა
წაგებულ ომზე, ცუდი დრო დადგა,
სარდაფებში ობის სუნმა და ნესტმა
იმატა, ხოლო ძვლებს იქეთ თითქმის არავინ
არ დამკლებია,
ნუ დამპირდები…

* * *

შენს თვალებში აღარ ვსახლობ
შენმა სახლმა პური მისცა ავ ძაღლებს,
შენგან შორს ვარ, მგონი ასე სამუდამოდ
ჯერ ჯოჯოხეთს არ წასულა არავინ,
ალი სურვილს, წვიმა ხსოვნას ამძაფრებს,

აქ ცეცხლია ყოველგვარი იმედი
დავიოკე ცნობისმოყვარეობა,
ოქრო-ვერცხლი არ მიყვარდა არასდროს,
სიკვდილთანაც ჩემი ფეხით მივედი,

წყნარი, როგორც ოკეანე კედელზე
ბორცვები და წერტილები კედელში,
მე დავტოვე შენი შემოგარენი,
შენს სახურავს დავეხსენ და შევეშვი,

კვირა დღეა, აღსდგებიან მეზობლად
მდებარენი და ბორკილებს დაყრიან,
მე ქუთუთო მიხამხამებს მარცხენა,
ეს სიცოცხლის ერთადერთი ნიშანი
და ვიგონებ იდიომებს ავყიას:

keep an eye on my heart,
keep an eye on my soul…

* * *

ჩემში ვეძებ წელთაღრიცხვას,
წყლის წისქვილს და ქარის წისქვილს,
ვეძებ ჩემი საფლავის ქვას
მარცვალ – მარცვალ ვეძებ სიკვდილს,
სად იშოვი ამდენ სიზმარს?
საშობაო ნაძვის ხეებს,
მამას, ისევ შუბლგახსნილს და
დედას, ისევ შუახნისას,
ხოლო შვილებს: “ჰაოსს,
ქართლოსს, ბარდოსს,
მოვაკანს და ლეკსს და
ჰეროსს, კავკასს, ეგროსს
და მე ისევ
რადგან ჩემში მდინარეა:
ვეძებ…ვარსკვლავს შუადღისას

* * *

ჩემთან არიან ახლა ყველანი,
იმახსოვრებენ ჩემოდნების გასაღებ ციფრებს.
ვაი მას ვისაც მახსოვრობა ხშირად ღალატობს
ვერასდროს გახსნის სიტყვებს სადაც მე შენ გფარავდი
ვერ ამოიდგამს ენას ჩემთან სალაპარაკოდ
ვაი მას ვისაც მე შევეყარე, ვინც შევიყვარე და
შევითვისე, რადგან არ ვიცი რა დარჩება ამ ხელებისგან
როცა უდაბნოს ქვიშას დაითვლის,
რადგან არ ვიცი რა დარჩება ამ თვალებისგან,
როცა მეთევზის ბადეს ვეღარ გადაეჩვევა,
რადგან არ ვიცი რა დარჩება ამ ღიმილისგან
როცა წავლენ და დაივიწყებენ,
დღეს წმინდა პავლეს ტაძარს ვეძებდი
რადგან არ ვიცი, ბენიამენს ჩავალ თუ არა?

© „ლიტერატურა – ცხელი შოკოლადი“