ანტაგონიზმი

როცა რაღაცის მოლოდინი
სხვა რამეს აფერხებს,
გრძნობენ თუ არა ამას თითები,
მაგიდაზე რომ ნერვიულად აკაკუნებენ?
გრძნობენ თუ არა ამას თვალები,
მტვრიან გზას რომ გაჰყურებენ ღია ფანჯრიდან?..

გზაზე ზოზინით გაიარა ძველმა მანქანამ
და მანქანისგან აშლილ მტვერში
მისუნსულებს გამხდარი ძაღლი.

ისევ ჩვეული ხერხებით გიტევს
ალესილი ნაშუადღევი
და კიდეც სჯერა,
რომ თეთრ ალამს უფრიალებ.

იბზარება ციხე შიგნიდან
და შემინული კარადიდან
ყველა წიგნი ამრეზით გიმზერს…

რა იქნა ის კრაზანა,
ოთახში რომ შემობზუილდა?
თუ უკვე წავიდა,
რას დაუთმო მან ასპარეზი –
სიბრაზეს თუ მოწყენილობას?

* * *

ზაფხულს რაღაც აქვს ჩემთვის სათქმელი
და ეს “რაღაც” მე უნდა მითხრას.

მაგრამ არ ვიცი, რომელ დღეს მეტყვის,
არ ვიცი – დილით? იქნებ საღამოს?

არ ვიცი, ვისი პირით გამიმხელს
ზაფხული სათქმელს – ჩიტის ჭიკჭიკით?

ბროწეულის ყვავილით თუ მეზობლის გოგოს
ლამაზ ღიმილით? და… ველოდები –

ზაფხულს რაღაცა აქვს ჩემთვის სათქმელი;
არ მინდა, რომ გამომეპაროს.

მარცხნიდან მარჯვნივ

მარცხნიდან მარჯვნივ.
მიმართულება: მარცხნიდან მარჯვნივ
მიმართულება – ბედისწერა – მარცხნიდან მარჯვნივ.
მარცხნიდან მარჯვნივ:
ხელის ჟინნარევ მოძრაობით – მარცხნიდან მარჯვნივ.
და იგივე ხელი – Kალიასავით – მარჯვნიდან
მარცხნივ.

მარცხნიდან მარჯვნივ.
იმთავითვე მარცხნიდან მარჯვნივ.
ერთი და იგივე სხვადასხვანაირად,
მრავალჯერ განვლილი გაუვლელი გზით:
მარცხნიდან მარჯვნივ:
დღისით თუ ღამით – მარცხნიდან მარჯვნივ
და ამინდისდა მიუხედავად – მარცხნიდან მარჯვნივ,
ხელის დაძაბული მოძრაობით – მარცხნიდან მარჯვნივ
და იგივე ხელი – Kალიასავით – მარჯვნიდან
მარცხნივ.

ისევ და ისევ – მარცხნიდან მარჯვნივ.
ტკივილით, მაგრამ შვებისთვისაც – მარცხნიდან მარჯვნივ;
ზოგჯერ ამაო მონატრებით – მარცხნიდან მარჯვნივ,
უფრო კი შემდეგ, რაღაცის შემდეგ – მარცხნიდან მარჯვნივ.
დაცემის შემდეგ, დაკარგვის შემდეგ,
თუნდ სიყვარულის ცრემლების შემდეგ;
სასოწარკვეთის ჟამსაც ასე – მარცხნიდან მარჯვნივ
და გარდაცვლილისთვის დანთებული სანთლიდანაც – მარცხნიდან მარჯვნივ.
მარცხნიდან მარჯვნივ.
ხელის ნერვიული მოძრაობით – მარცხნიდან მარჯვნივ
და იგივე ხელი – Kალიასავით – მარჯვნიდან
მარცხნივ.

მარცხნიდან მარჯვნივ.
დღისით თუ ღამით – მარცხნიდან მარჯვნივ,
დარშიც, ავდარშიც – მარცხნიდან მარჯვნივ,
ისევ და ისევ, უთვალავჯერ – მარცხნიდან მარჯვნივ,
ერთი და იგივე ათასნაირად – მარცხნიდან მარჯვნივ,
მარცხნიდან მარჯვნივ
და არა პირიქით: მარჯვნიდან მარცხნივ,
ან სულ სხვანაირად – ზემოდან ქვემოთ,
არც თითების კაკუნით – აქეთ და იქით…
აქ არაფერ შუაშია სარწმუნოება, პოლიტიკა, გეოგრაფია,
თუმცა ესეც უძველესი რიტუალია,
რიტუალი თამაშისმაგვარი – მარცხნიდან მარჯვნივ.

მარცხნიდან მარჯვნივ:
ასოებად, სიტყვებად, სტრიქონებად.
მარცხნიდან მარჯვნივ:
სტროფებად თუ ანტისტროფებად,
წესით და რიგით, არეულ-დარეულად…
მარცხნიდან ანუ გულის მხრიდან – გულიდან – მარჯვნივ.
– გულიდან საით? გულიდან ვისკენ? –
უმისამართოდ?.. – მარცხნიდან მარჯვნივ.
მარცხნიდან მარჯვნივ და არც კი ფიქრად:
“მარცხიდან საით?” ან სულაც “რატომ”?

მარცხნიდან მარჯვნივ,
ახლაც, ამ წუთას – მარცხნიდან მარჯვნივ,
ხელის დაღლილი მოძრაობით – მარცხნიდან მარჯვნივ
და ეს ხელი – Kალიასავით – მარჯვნიდან
მარცხნივ.
მარცხნიდან მარჯვნივ,
მარცხნიდან ანუ გულის მხრიდან – გულიდან – მარჯვნივ.
– საით? ვისკენ? – უმისამართოდ?..
– მარცხნიდან მარჯვნივ!

* * *

დღეს დილით უნდა წამოსულიყვნენ,
გზად ჩემს სოფელზეც უნდა გაევლოთ.

ალბათ კიდევაც გამოემგზავრნენ
და იხალისეს, როგორც სჩვევიათ;

გაიარეს, უკვე ადგილზეც
მივიდნენ და დასცეს კარავი…

ჩემს კარს საღამოც არ აჭრიალებს.
მეგონა, ვინმე მომაკითხავდა.

ინტერესები

თამრიკო ლებანიძეს

რა ეკარება გულს და რა არა?
რომელ სიტყვას და ვის სახელს იტოვებს ხსოვნა
ჩვენგან ახლოს – ხელმისაწვდომზე
და რომელ სიტყვას ან შემთხვევას
მოისვრის ხოლმე დასაკარგავში,
“ქვეცნობიერად” რომ ითქმის და რომ იწოდება?

დავიწყებული კი არ ნიშნავს დაკარგულს –
არ იცი, თავს როდის შეგახსენებს,
სად და როგორ წამოგიტივტივდება
და რანაირ ფიქრს მოიყოლებს…

“ვისკონტი” ეკონომიკური ტერმინია
და არ მახსოვს, რას ნიშნავს და საიდან მოდის.
მაგრამ მახსოვს ვისკონტის ფილმი
“როკო და მისი ძმები”. მახსოვს,
იმ ფილმის ანი ჟირარდო როგორ მიყვარდა.

მახსოვს “სიკვდილი ვენეციაში”.
ფილმზე უკეთ მოთხრობა მახსოვს –
წაკითხული, გადაკითხული.
და წიგნებიდან მახსოვს ისიც,
თუ რენესანსის ეპოქაში
რას იქმოდა ვისკონტების საგვარეულო.

საგვარეულო, დინასტია –
სისასტიკით და სიმდიდრით გამორჩეულნი;
კაცთმოძულენი, ძაღლთმოყვარენი,
მაგრამ მაინც დაფასებულნი,
დაფასებულნი იმდენად, რომ მათ სტუმართ შორის
თვით პეტრარკაც იხსენიება.

რა ეკარგება გულს და რა არა?
რა გვახსოვს და რა გვავიწყდება?
ან მე რატომ წამომაგონდა
დავიწყებული ტერმინი “ვისკონტი”,
ოღონდ სულ სხვა მნიშვნელობით და სახეებით?

. . . .

იაფფასიან სიგარეტის კვამლს მოსდევს ფიქრი
და ნაღვლიან ღიმილს მიტოვებს:
რა ტყუილად მისწავლია ეკონომიკა.
ცხოვრებისა ხომ
ვერც გავიგე ანი და ბანი.

დაგვიანებულები

დავიგვიანეთ.
ჩვენი მატარებელი უკვე წასულია, ბობ,
სხვა მატარებელი კი, მართალია, მალე გამოივლის,
მაგრამ ის ამ ბაქანზე აღარ გაჩერდება.უცბად გაიქროლებს ის მატარებელი
და ჩვენ მხოლოდ იმას თუ მოვასწრებთ,რომ ვაგონების ფანჯრებს მიღმა
დამცინავი სახეები წარმოვიდგინოთ.

უკან დაბრუნებაც არ გამოვა, ბობ,
ის გზა ხომ ჩვენს კვალდაკვალ წაიშალა;
ვერ აღვადგენთ, ვერ დავბრუნდებით.
მაგრამ, რომც მოხდეს სასწაული და დავბრუნდეთ,
იქ დარჩენილთა ქილიკს რა გაუძლებს,
ასე ცარიელ-ტარიელს და
ჩამოძონძილებს რომ დაგვინახავენ.

დავიგვიანეთ, ბობ, ძამიკო,
სამწუხაროდ, დავიგვიანეთ.
როგორ მოვიქცეთ? – აქ ხომ არ დავრჩებით,
ამ ხრიოკ ადგილას?
იქნებ ფეხით გავუყვეთ გზას
და სადმე უკეთეს ადგილას ქოხი ჩავდგათ,
წავიმუშავოთ და ფერმაც გავმართოთ?..

მაგრამ საქმეს რომ დაინახავენ,
ხომ მოგვდგებიან გაბღენძილი ჩინოვნიკები:
– “ვინ ხართ? ვინ ყრიხართ?
უკანონოდ გარჯილხართ და, კეთილ ინებეთ,
აიყარეთ
და აქედან დაახვიეთო!..”

დავიგვიანეთ, ბობ, ძამიკო,
ჩვენი მატარებელი კარგა ხნის წასულია.
დავიღალეთ. უკვე ბინდდება…
მოდი, ჩამოვსხდეთ;
ჩამოვსხდეთ და თითოც გადავკრათ –
აქამდე მოგვყვა ლუკმაც, სასმელიც.

გადავკრათ და ვიმუსაიფოთ.
მერე მივწვეთ აქეთ-იქით ლიანდაგებზე;
ერთ მხარეს მე ვიზამ თავს და მეორეზე – შენ.
ცუდი ბიჭები არ ვიყავით
და ცუდ ვალეტს არ დავხატავთ, ასე მგონია.

წამოვწვეთ, ბობ,
წავიოცნებოთ
და ვარსკვლავებს მაინც ვუყუროთ,
ვიდრე თვალს რული მოგვეკიდება.

დალტონიკები

ჩვენ ვსხედვართ იაფფასიან დუქანში,
ვსხედვართ ამოჩემებულ მაგიდასთან,
სხედვართ ერთად
ერთნაირი საფიქრალით შეპყრობილები
და სხვანაირად ვხედავთ სამყაროს.

ჩვენ არ ვეკუთვნით არცერთ კონფესიას
და არცერთ რელიგიურ სექტას;
არ ვემხრობით არცერთ პარტიას,
რადგანაც ვართ რწმენადაკარგულნი
და ვართ აპოლიტიკურნი.

ნუ შეგაცბუნებთ ჩვენი იერი:
ჩვენი გაქუცული თავები
და ჩვენი დაღარული სახეები –
არავის ვერჩით,
ჩვენ მხოლოდ ჩვენს ჭიას ვახარებთ.

გაგვიუცხოვდა წითელი ფერი,
მძაფრი და სიმბოლური,
და სხვანაირად ვხედავთ სამყაროს:
ფოთლისფერია წითელი ავტობუსი,
მოლისფერია ქალის ბაგე, ძუძუსთავები,
ხოლო ღვინო ჩვენს სასმისებში,
წითელი ღვინო – ზღვისფერში გადადის.

ჩვენ ვსხედვართ გაქუცულ მაგიდასთან
და ვსვამთ ჩვენს ზღვისფერ ღვინოს,
ვსვამთ და თვითონაც ვხმაურობთ ზღვასავით;
ჩვენ ერთად ვტორტმანებთ ზღვასავით
და ერთად ვმღერივართ დაკარგულ სიყვარულზე,
რომელიც ოდესღაც
მუქი წითელი იყო.

ზღვის მაშვრალნი

ზღვა არის წყნარი,
ტოკავს ტივტივა…

მას ჩაეძინა ანკესით ხელში.
ჩაეძინა ზღვის მყუდრო ნაპირას,
სადაც ბოლო ხანს დადიოდა;
დადიოდა ანკესით და ვედროთი ხელში.

ზღვის მყუდრო ნაპირას –
ის მოხუცი მეზღვაური,
ქალაქისა და ხალხის თვალს მოშორებული,
თავისი ხანგრძლივი და მართლაცდა ქარიშხლიანი
ცხოვრების მიწურულს.

ზღვა არის წყნარი,
ტოკავს ტივტივა…

საათობით იჯდა ხოლმე ანკესით ხელში.
თევზაობდა, უფრო კი ფიქრობდა
და გარდასულს იხსენებდა;
იხსენებდა და დროდადრო ეღიმებოდა,
ეღიმებოდა დროის მიღმა და ამ ზღვის მიღმა.

ახლა მას სძინავს ანკესით ხელში,
მის ხელს მაგრად ჩაუბღუჯავს ანკესის ტარი.
სძინავს მოხუცს და, ვინ იცის, სადღაც სიზმარად
ხედავს იმას, რაც უნახავს,
რაც ახსოვდა, ან იხსენებდა:
გემებს, ზღვებსა და თავგადასავლებს;
პორტებს, ქალაქებს, ადამიანებს…
იქნებ, არც რამეს, არც არავის,
უბრალოდ – სძინავს.

ზღვა არის წყნარი,
ტოკავს ტივტივა –
ეს ნემსკავზე წამოგებული
თევზი ჭიმავს ანკესის ძუას,
ხრის და არხევს ანკესის წვეროს;
რა ხანია არხევს და ცდილობს
მიძინებული მეზღვაურის გამოღვიძებას.

ლოდი, ცხვარი და სახლიდან წასული

მე შინ ვბრუნდები.
შინ ვბრუნდები დიდი ხნის წასული.
ნახეტიალები
და იმედებგაცრუებული;
შინ ვბრუნდები ცარიელ-ტარიელი,
მშიერი და ჩამოძონძილი.

შინ ვბრუნდები
და წინ კიდევ დიდი გზა მაქვს მამის სახლამდე –
არ ვიცი, იქ ვინ დამხვდება, როგორ დამხვდება,
მაგრამ ვბრუნდები –
ჩემთვის ახლა ერთადერთი გზა
მამისეული სახლის გზა არის.

მე შინ ვბრუნდები –
ჟამი მიდგას დაბრუნებისა.
შინ ვბრუნდები და გრძელი გზაც გამოვიარე,
გრძელი გზა და უფრო ძნელი გზა –
თვითონ წავედი
და თვითონვე მივხვდი მისახვედრს:
დავმარცხდი და უნდა დავბრუნდე.

მე შინ ვბრუნდები
და ძნელი გზაც გამოვიარე.
ბევრი ვნახე,
ზოგმა თვალიც გამომაყოლა:
თანაგრძნობისაც,
ალმაცერიც
და ზიზღნარევიც –
მე ხომ მწირი და ბოგანო ვარ,
ჩამომხმარი, ფეხებდამსკდარი.

მე შინ ვბრუნდები
და დიდი გზაც გამოვიარე.
ბევრი ვნახე,
ზოგი კიდეც დამამახსოვრდა:
ვნახე მუშაკნი ვენახისა,
ვნახე ერთგან უქმად მდგომებიც;

ვნახე სახლის მაშენებელნი,
სასოებით რომ შეჰყურებდნენ მაღალ კედელზე
თავკიდურად შემოდებულ ლოდს;

და ისიც ვნახე,
როგორ ხარობდა მწყემსი ვინმე,
თავის ფარიდან დაკარგული ცხვარის მპოვნელი…

მე შინ ვბრუნდები
და წინ კიდევ სავალი მაქვს მამის სახლამდე –
გზა მტვრიანი, გზა უსწორმასწორო.
არ ვიცი, იქ ვინ დამხვდება, როგორ დამხვდება,
მაგრამ ვბრუნდები,
მივდივარ და წინ ვიყურები.
და მე ახლა ერთი სული მაქვს,
რომ დავინახო მამისეული სახლის კერიდან
ამომავალი კვამლი.

5 ივლისი

ყოველ წელიწადს იკვრება წრე
ამ დღე-წერტილში.

იკვრება და ვიწროვდება
უფრო და უფრო.

ვიწროვდება იმდენად, რომ
უკვე მიჭირს სიტყვა და სუნთქვა…

ალბათ წელსაც ასე იქნება –
მოვლენ და მეც გამაცინებენ;

მომეხვევიან, რომ ეს ყულფი
შემიმსუბუქონ.

მე კი ხმამაღლა თუ ვერ ვიტყვი,
ვიფიქრებ მაინც:
“ძვირფასებო,
მიყვარხართ და ამის მეტი
მოსალოცი
არაფერი მაქვს”.

© “ცხელი შოკოლადი”

***

ფიქრო, ფიქრო უნაპიროვ,
ფიქრო უსახელო.
მე შენ როგორ დაგიტირო
გულზე დასაყრელო.
წავიდნენ და მიმატოვეს
გაჰყვნენ ნისლის ფიქრებს.
წლები უხმობს სიმარტოვეს,
ამბობს „დროა, იქნებ?!“
არ გინდივართ? რა ვქნა, წავალ
უკაცური შარით.
გაგეცლები, სადაცაა
ფიქრის გასაყარი.
სადაც ღრუბლებს შადრევნებად
ცვივა ოქროს ფერი.
სად წარსულზე ცრემლით ყვება
სველი ლერწმის ღერი.
აჰა, უკვე დროც მოვიდა,
დე, აღსრულდეს ბარემ.
მტკივა, გარჯით და ვერც ჭკუით
ვეღარ დაგეხმარე.
ახლა თითონ გავხდი შენი
ტკივილი და ჯავრი,
როს მენგრევა თავზე ჭერი
და მწვავს ცეცხლის ალი.
რით გიშველო, რა ვიფიქრო,
ფიქრო, გასამხელო,..
მე შენ როგორ დაგიტირო
გულზე დასაყრელო.

სანთელთან ვიყოფ შენზე საფიქრალს

მარტო ყოფნის მარახოშით ნაყრდება სული.
სევდა შენთან კვლავ სიახლოვის
საიმედოდ ავსებს ტიპიკონს.
დაცემული მუხლებზე ხატთან
სანთელთან ვიყოფ შენზე საფიქრალს.

ც-ს

ჩემო სიცოცხლევ, ჩემო მეუღლევ
სულის მოთქმავ და სიკეთევ ჩემო
თუმც ჭარმაგი ვარ, მაგრამ მე უკვე
ლამის სიბერე რომ დავიჩემო.
გასაკვირველი ყოფილა ციხე
ამა სოფლისა ბაღი და ყანა.
როს დავფიქრდები, უკან დავიხევ
კითხვით, როგორ და რამ მომიყვანა?
როგორი იყო. როგორ გავიდა
ის, ყველაფერი რაც უკან იყო
აღტაცებებით, თუ წელკავითა
რაც ღმერთმა მომცა და თან გამიყო
შენთან, ძვირფასო, შენს კეთილ სულთან
ჩემზე რომ მუდამ ასე ზრუნავდა.
აწ რა უნდა ვთქვა, რა უნდა ვუთხრა
გამკითხველს ყველა კარგთა და ავთა
როცა მარგუნა მან მე ეს ჯილდო
და შენი თავით დამასაჩუქრა.
თანაც ეს მაშინ, თანაც ეს იმ დროს
როცა სანთელი ლამის ჩამიქრა –
შენ მეინახეს;
ან სად მონახე –
მე თავგასული და აკეცილი.
მეტის ქროლვიდან შეშლილი სახე
გადამთიელი. ღმერთის მეცილე.
სად მიდიოდი. ეძებდი ტანჯვას?
ბილიკის გასწვრივ ქროდნენ იები
და მიეტანე იმ ერთადერთ ჯვარს
დაუჩოქე და თითონ მიები
ვით ბედისწერას, რომელსაც კარგო
აწ რომც გაექცე, ვერსად წაუხვალ.
ახლა რა ვუთხრა, მივუსადაგო
შენს დაღლილ სხეულს და
ნაღვლიან თვალს,
რომ მზე დაადგეს სულის ალაზანს
და სიხარულის აფეთქდეს ნაღმი
ჩემო ცოლო და ჩემო აღაზა
უკვე გავსულვართ უფონოდ გაღმით,..
და მეშინია. ირგვლივ მთებია,
მომკიდე ხელი, არ დამეკარგო
ჩვენ გვეძახიან? ეს რა ხმებია,
თურმე ქორწილი გვქონია კარგო
აჰა, მოდიან, ისმის მაყრული
და თასი ღვინით მოაქვს თამადას
მაგრამ ვაი რომ ნაკერი გულით
ვარ და მოდიან სანახავადა.
კვლავ აირია ცაზე ღრუბელი,
მოიქუფრა და წვიმას აპირებს.
ისევ დამძიმდა ჩვენი უღელი
და ვერ ვასრულებ მე შენაპირებს.
ამტყდარა ჩხუბი. აშლილა კერა,
მისძალებიან ერთურთს მუშტებით
და როგორც ციდან მოხსნილი ძერა,
ანაც დამსკდარი ცაში ბუშტები
დაკოდილია ყველა ოცნება,
ყველა იმედი და ფანტაზია.
რადგან ვიღაცამ ასე ინება
მოსულა, კარი ჩაურაზია –
მომავლისათვის. ასე, ამჯერად
მაყრები არა, თურმე ჯარია…
და შიშით, სისხლი თუ დაიღვარა
და ძმამ ძმის სისხლი ისევ დალია,..
და თუ კვლავ მოსკდა ტანჯვის ლანქერი,
„რა ვქენით?“ კითხვამ თუ გაიხარა,..
თუ ისევ მნახავ შენს წინ დარცხვენილს
და გადათელილს მე ჰაიჰარად –
კარებს ვარდებით ნუღარ შემოსავ
და სუფრას ნუღარ გაუშლი კაცებს.
ნუ გაუღიმებ გარეშeმოსა
მეც სითამამეს ნუღარ დამაკლებ;
მაგრამ შემინდე გარჯა და დაღლა,
შენი ალერსი და ცისარტყელა.
შენი ღიმილის ყველა ნაკვესი
და ოცნებების მთები ამხელა,..
ჩემო სიცოცხლევ, ჩემო მეუღლევ
ჩემო წარსულო, სიცხადევ ჩემო.
ხანდაზმულობას ჩემსას შეუნდე
ტახტზე ვაგდივარ ნაცემ-ნაგვემი…
კარს ნუ დაკეტავ, რა ხმაურია, –
ერთს გავვარდები და მხარს შევუქცევ…
ახლა სიკვდილი საამურია
თუნდაც ნადირის საჯიჯგნად ვიქცე.

ოდესღაც უცნობ ქალს, რომელსაც
ვეარშიყებოდი დიდი ხნის წინათ

დადექით ზურგით. ნუ შემხედავთ. მე ახალგაზრდა
ვიყავი გუშინ,..
თქვენს უკან ახლა ბერიკაცი დგას,..
გახსოვართ სულ სხვა?
თვალების ელვას იმ წლებისას ძლივს გადაურჩით?
ძვირფასო, მადლობა უთხარით უფალს
რომ არ წამოდით თქვენ ჩემი ქუჩით…

ფიქრის ჩაძინება

ჩემი სხეულის ყრუ სიბნელეში ვიკარგები და იმას
იქით ღრმა უფსკრულია. აზრი ექოთ ბრუნდება უკან.
ხვალინდელი დღის ტკივილზე იძინებს ფიქრი.

***

იცლება თასი.
ნაღველს ჩემსას
არა აქვს ბოლო.
ეს სიდიადე
წამია მხოლოდ
მამშვიდებს
ჭუჭყში გასვრილს.
მიკვდება გული,
ჩაქრა ცეცხლი.
სადღაც, მიღმა
შორი გზები
სერავენ ველებს.
როგორც ქვას ხავსი
შეპარვია სიბერე ხელებს.
შეფრქვევია თმას ვერცხლი და
კვლავაც მათოვს ის.

© “ჩვენი მწერლობა”

რექ­ვი­ე­მი დე­დას

სად გეჩ­ქა­რე­ბო­და,
ჩა­მომ­ჯ­და­რი­ყავ გზას­თან ძელ­ს­კამ­ზე
და დე­დის თხოვ­ნა შე­გეს­მი­ნა,
და­გე­ცა­და ცო­ტა ხნით მა­ინც.

ვის­თან მი­დი­ო­დი, ვინ გე­ლო­და ქა­ლაქ­ში,
სა­დაც ერთ­მა­ნეთს ტკეპ­ნი­ან ქუ­ჩე­ბი და ად­ა­მი­ა­ნე­ბი,
სა­დაც ათ­ა­სი ხი­ფა­თი ჩა­საფ­რე­ბუ­ლა ყო­ველ ნა­ბიჯ­ზე,
სა­დაც ხე­ე­ბიც ისე იყ­უ­რე­ბი­ან ზე­მო­დან ქვე­ვით –
ყოვ­ლის­მ­ხილ­ვე­ლე­ბი­ვით
და არ­ა­ფე­რი აღ­არ აოც­ებთ,
არც თვით­მ­კ­ვ­ლე­ლო­ბა, არც მკვლე­ლო­ბა
და აღ­არც კვდო­მა თან­და­თა­ნო­ბით,
თან­და­თან ხომ ყვე­ლა­ნი ვკვდე­ბით.
აღ­არ აოც­ებთ, არც ის­ი­ნი ნა­გავ­ში რომ იქ­ე­ქე­ბი­ან
და აღ­არც წყვილ­თა მში­ერ მკლა­ვებ­ზე
გა­დაწ­ვე­ნი­ლი ღა­მე­ე­ბის ატ­ორ­ტ­მა­ნე­ბა –
ცა რომ უკ­უღ­მა ამ­ობ­რუნ­დე­ბა
და ვარ­ს­კ­ვ­ლა­ვე­ბი რო­გორ ჩნდე­ბი­ან
ის­იც კი მო­ჩანს.

სად გეჩ­ქა­რე­ბო­და,
რა მაგ­ნი­ტი გი­ზი­დავ­და იქ­ით­კენ,
სა­დაც ყო­ველ­დ­ღი­უ­რად კლა­ვენ ერთ­მა­ნეთს
და მრა­ვალ­სარ­თუ­ლი­ა­ნი სახ­ლის ფან­ჯ­რე­ბი
ვე­ღა­რა­ფერს ამჩ­ნე­ვენ სა­კუ­თა­რი ჩარ­ჩო­ე­ბის გარ­და.

სად გეჩ­ქა­რე­ბო­და,
ჩა­მომ­ჯ­და­რი­ყავ გზას­თან ძელ­ს­კამ­ზე,
ან­და სუ­ლაც,
გზის­პი­რას ამ­ო­სულ ნარ­შა­ვის ყვა­ვი­ლი­ვით გა­გე­ღი­მა,
კი­დევ გეთ­ქ­ვა რამ­დე­ნი­მე სიტყ­ვა
და ეკ­ლე­ბი გა­და­გე­მა­ლა,
რო­მელ­საც დე­და მუ­დამ ამჩ­ნევ­და,
რამ­დე­ნი­მე წუ­თით გა­გე­ხან­გ­რ­ძ­ლი­ვე­ბი­ნა იქ ყოფ­ნა –
დე­დის სი­ახ­ლო­ვეს და გე­ყუ­რა
და­კოჟ­რილ თი­თებ­ში რო­გორ მა­ლავ­და
ჰა­ერს ვარ­დი­ვით.

ცო­ტა ხნით დარ­ჩი…
ეს სა­მი სიტყ­ვა ჩა­ე­ჭე­და მეხ­სი­ე­რე­ბას
და ჩვე­უ­ლებ­რივ სამ­კუთხე­დი­ვით,
რო­გორც არ უნ­და შე­აბ­რუ­ნო
ხომ სუ­ლერ­თია?!

ნე­ტავ, შენს კარ­თან ღა­მე მე­თია
და შო­რი­ახ­ლოს, ხმა­გაკ­მენ­დილს ჩემ­თ­ვის მეს­მი­ნა,
რო­გორ ამ­ბობ­და შე­ბინ­დე­ბა თა­ვის სათ­ქ­მელს
შაშ­ვის გა­ლო­ბით,
რა მოწყე­ნი­ლად მშვიდ­დე­ბო­და პა­ტა­რა ეზო,
რო­მე­ლიც მარ­ტო დარ­ჩე­ნი­ლი­ყო შენ­თან ერ­თად
და ჩემს ჯი­უტ და უდ­ი­ერ ნა­ბიჯს ითვ­ლი­და –
სად­ღაც, ქა­ლა­ქის­კენ
და ჩვენს შეხ­ვედ­რას ერ­თი კვი­რით
სა­თუ­ოს ხდი­და.

ხან­მოკ­ლე იყო ჩვე­ნი შეხ­ვედ­რა,
ნა­ხე­ვა­რი სა­უ­კუ­ნე ისე გაგ­ვიქ­რა,
რომ რი­გი­ა­ნად ერთ­მა­ნეთს ვერ გა­ვე­სა­უბ­რეთ,
რად­გან მთა­ვა­რი იყო საქ­მე –
სი­ცოცხ­ლეს რომ აღ­ე­მა­ტე­ბა –
ენ­ერ­გი­უ­ლი ნა­ბი­ჯე­ბით
და არ­აფ­რის­კენ მუდ­მი­ვი სწრაფ­ვით.

ახ­ლა ვფიქ­რობ –
ღო­ბის ძი­რას ამ­ო­სუ­ლი ნარ­შა­ვი შენ ხარ
და სულს მი­კაწ­რავს შე­ნი ეკ­ლე­ბი
და ის ყვა­ვი­ლი ეკ­ლე­ბი­დან ამ­ოშ­ვე­რი­ლი –
არ­ის წე­რი­ლი,
რომ­ლის წა­კითხ­ვა ვერ მო­ვას­წა­რი,
ხან­მოკ­ლე იყო ჩვე­ნი შეხ­ვედ­რა
და ყულ­ფად იქ­ცა დრო­ის ბა­წა­რი.

სად მეჩ­ქა­რე­ბო­და,
ჩა­მოვ­მ­ჯ­და­რი­ყავ ძელ­ს­კამ­ზე და შენ­თ­ვის მეს­მი­ნა…

ახ­ლა ჩავ­რ­გავ და­ქან­ცულ თავს ჩემს ხე­ლის­გულ­ში,
რო­მე­ლიც თით­ქოს შე­ნი კალ­თაა,
მე­რე კი გავ­შ­ლი ხე­ლებს, რომ სად­მე გა­და­ვი­კარ­გო,
ვიდ­რე უკ­ან და­გიბ­რუნ­დე­ბი,
ამ წას­ვ­ლა-მოს­ვ­ლას რა­ღაც ჰქვია
და რა­ტომ­ღაც დიდ­ხანს ვუნ­დე­ბით.

P.S.
მე მი­ხა­რია, რომ შენს მზე­რა­ში
ზოგ­ჯერ დე­და­ჩემს წა­ვაწყ­დე­ბი,
სწო­რედ ის­ეთს,
მე რომ ზღა­პარს მი­ამ­ბობ­და
და შენ­სა­ვით იღ­ი­მე­ბო­და.

ზღვის მო­ნატ­რე­ბა

1.

გაგ­რ­ძე­ლე­ბაა ზღვა ჩე­მი სიზ­მ­რის
და მე არ ვი­ცი, სად დავ­მ­თავ­რ­დე­ბი,
და­საწყი­სი­ვით ნა­პი­რი ის­მის
და ეზო იწ­ვის ღო­ბის ვარ­დე­ბით.

ვწე­ვარ, ვის­რუ­ტავ სივ­რ­ცეს უძ­ი­როს,
ხან მეჩ­ვე­ნე­ბა სივ­რ­ცე მის­რუ­ტავს,
თვალ­მი­ნა­ბულ­მა უნ­და ვუც­ქი­რო
ყვე­ლა­ფერს, რაც კი არ ამ­ის­რულ­და.

გა­და­იფ­რენ­დეს ამ ცა­ზე ქო­რი
და გაბ­ზა­რავ­დეს ცას გა­უბ­ზა­რავს,
გავ­რ­ცელ­დეს, რო­გორც სა­ში­ში ჭო­რი
მა­ვან­მა მა­ვანს რომ გა­უგ­ზავ­ნა.

…და მიმ­ზიდ­ვე­ლად გაწ­ვ­დი­ლი ყე­ლი
ვნე­ბი­ან თვა­ლის სურ­ვი­ლებს იკ­რობს,
ისე სწყუ­რია სი­ცოცხ­ლე ყვე­ლას,
რომ უნ­ებ­ლი­ეთ სიკ­ვ­დილ­ზე ფიქ­რობს.

2.

შე­ბინ­დე­ბი­სას შენს ლა­მაზ კი­სერს
მი­ეტ­მას­ნე­ბა ვნე­ბის ვარ­ს­კ­ვ­ლა­ვი,
და­ე­ძებს შე­ნი თვა­ლე­ბის გი­შერს –
შენს ღა­მე­ებ­ში გა­სა­ნას­კ­ვა­ვი.

შენ ამ­ო­დი­ხარ ტალ­ღის ჩქა­მი­დან,
მხო­ლოდ თვა­ლე­ბით და­გე­დევ­ნე­ბი
და მზეს, რო­მე­ლიც ზღვა­ში ჩა­ვი­და,
აქ რჩე­ბა სით­ბო შე­ნი მტევ­ნე­ბის.

უძ­ი­ლო­ბა

არ­სე­ბობს. მიყ­ვარს. პირ­ჯ­ვ­რით, ამ ხე­ლით
შე­ვიგ­რ­ძ­ნობ წუ­თებს გულ­ში ჩა­თე­სილს
და ყვე­ლა სიტყ­ვას ფიქ­რ­ში გამ­ხე­ლილს
შე­მო­უ­ნა­ხავს ხმა უმ­ჩა­ტე­სი.

ამ ხმას ვე­ლუ­რი სის­ხ­ლი ხა­ტავ­და,
რომ წა­ერ­თ­მია ხმა სა­მუ­და­მოდ
ხმის­თ­ვის, რო­მე­ლიც თით­ქ­მის გა­თავ­და
და თვა­ლე­ბის­თ­ვის იყო უდაო:

რომ ამ ბგე­რებ­ში ფერ­თა სიმ­კ­ვეთ­რე
ერ­თი­მე­ო­რის და­მა­მუნ­ჯე­ბი,
სად­ღაც მა­ლა­ვენ ჩამ­ქ­რალ სი­კე­თეს,
რი­თაც სავ­სეა ხსოვ­ნის უჯ­რე­ბი.

აქ მუ­დამ არ­ის ვი­ღაც მე­სა­მე
და იწ­ე­ლე­ბა ის­ევ ის ღა­მე,
წუ­თე­ბი ის­ევ ტკი­ვილს კემ­სა­ვენ
და გა­ურ­კ­ვე­ველ ნა­ყოფს ის­ხა­მენ.

და­ი­ნა­წი­ლეთ ჩე­მი სხე­უ­ლი,
შემ­ს­ვით, წუ­თე­ბო და სა­ა­თე­ბო,
დროო, ღა­მე­ში გა­მოხ­ვე­უ­ლო,
გა­უ­თე­ვა­რო ან გა­სა­თე­ვო.

© “არილი”

ქალაქგარეთ

რატომ მოვხვდით მე და შენ ამ ქვეყანაზე,
სადაც არსებობს რეგალიები და წოდებები, სადაც
არსებობს მკვლელობები და რატომ კლავენ
არ იციან, სადაც იცვლება ხშირად ტაროსი
და სულ უაზროდ ლიმნისფერი მზე ანათებს
ამ ქედებს უკან. ცივი ქარია, ალბათ მოთოვა
ტყეებს მიღმა, ჩვენ მივაბიჯებთ ნელა
და ცივი: უკვე ცხოვრების საკმარისი გზა
გავიარეთ და კვლავ მივდივართ. ცარიელია
ტრასა. შენ ამბობ: კარგია, რომ აქ
იცხოვროს კაცმა, – მზიან ტრასასთან
აქვე სულ ახლოს ლისის ტბა არის, მალე
ავტობუსის გარაჟები აღარ იქნება, და მათ
ნაცვლად აქ იპოდრომს გააშენებენ.
ქალაქგარეთ, ნუცუბიძის პლატოს იქით ჩვენ
მივაბიჯებთ ნელი ნაბიჯით. შენ იხდი კურტკას
და მხრებზე ისხამ, და მერე უკვე
არაფერზე აღარ ვსაუბრობთ, ნელა მივდივართ
მზიან ტრასაზე. ეს პირველი მზიანი
დღეა მარტის თვეში. საიდან მოვხვდი აქ,
სადაც ქვაფენილზე ორმოებია და მარცხნივ
კი ტრიალ მინდორზე ლტოლვილების კორპუსია,
სარეცხი კიდია აივნებზე და ბავშვი ტირის
ზედა სართულზე. შორიახლოს კი ჩვენს წინ
და თან მარცხენა მხარეს მოჩანს ის –
ე.წ. “ბავშვთა სოფელი” და თეთრი სახლი –
ჩემი შვილების საბავშვო ბაღი. მე იქ მივდივარ
პატარების გამოსაყვანად, შენ კი მომყვები.
ჩვენც ხომ ჩვენი წარსულიდან გამოვეშურეთ
და უკანვე ვეღარ დავბრუნდით. დიღმის მასივი
მივატოვეთ და გავიფანტეთ სხვადასხვა მხარეს.
კლასელები ვართ. კიდევ ერთხელ შევხვდით ერთმანეთს.
ცხოვრების გზები კიდევ ერთხელ გადაიკვეთა.
როგორც ღამეში შუქნიშნები კვეთენ მოედნებს
და მიიწევენ სახლებისკენ. ჩვენ უკვე გავცდით
ლტოლვილთა კორპუსს. აქ ჭალაა და ჯუჯა ნაძვები,
და წყალია დაგუბებული. გზისპირას ვდგავართ
ორივენი და გადავყურებთ: მიტოვებული საძირკველია,
ქვის სალტეებში მწვანე წყალი დგას.
წყალში ცა მოჩანს მოწმენდილი და
ცარიელი, ხიმინჯებია, მიგდებული მშენებლობის
მიუსაფრობა, მზე და სიცივე და მივაბიჯებთ
მზიან ტრასაზე, საიდან მოვხვდით აქ
არ ვიცით, სადაც იმედებია ღრუბლებივით გაწოლილი
ქედების მიღმა, სადაც ვეძებდით ბევრ რამეს
და ვერ კი ვიპოვეთ და ახლა უკვე
შუახნისანი მივაბიჯებთ, რადგან ცხოვრება
სიარულია, შენ ყოფილი ფეხბურთელი ხარ,
მე კი ისევ იმ ერთ წერტილს მივჩერებივარ.
ახლოვდება ე.წ. “ბავშვთა სოფელი”, და აგურის
წითელ სახლში სიწყნარეა, თეთრ სახლში კი
ჩემი შვილები მელოდებიან და აშენებენ
კუბიკებისგან ახალ ცხოვრებას.

ოთახი

როგორ იბუდებს ამ ბინაში სიცარიელე,
რაც შენ დატოვე სამუდამოდ ეს ოთახები
და დღის სინათლე იატაკზე როცა იელვებს,
სხვა რამეს ამბობს, ამ სივრციდან რაც შენ გახვედი
სიჩუმეს იკრებს ყველა ნივთი – ბზა თუ რვეული,
მარადისობა თითქოს იწყობს თავის საბუდარს
მთრთოლვარე ხელით, და არ უნდა რომ ჭირვეული
იყოს, ამიტომ ჭკვიანურად ქსოვს აბლაბუდას.
და ეს ოდნავი აბლაბუდა თითქოს მუდმივად
ითრევს ამ ოთახს და ედება სხვა ოთახებსაც
და მთელი ბინა დაიკავა უკვე უნდილმა;
არ შეიძლება რომ ის იყოს სადმე ნახევრად.

© “ცხელი შოკოლადი”