კა­ბა

თი­თო­ე­უ­ლი სირ­მით, ნა­ქარ­გით,

მძი­ვით ვცდი­ლობ წარ­მო­ვიდ­გი­ნო

თუ რო­გო­რი ლა­მა­ზი იყო

ქა­ლი, რო­მელ­საც ტან­ზე ემ­ო­სა

ეს თეთ­რი კა­ბა – მუ­ზე­უმ­ში,

ნა­ხევ­რად სარ­დაფ­ში თუ მა­რა­დი­ულ

ბინ­დ­ში – ნა­ზად გა­მო­ფე­ნი­ლი.

ნაწ­ნა­ვე­ბის და თვა­ლე­ბის და

ბა­გის გა­რე­შე – თა­რო­ებს შო­რის

ბჟუ­ტავს იგი. ბჟუ­ტა­ვენ ლა­ლის

თვლე­ბი ხა­ვერ­დის ჩიხ­ტი­კო­პებ­ში,

ბეჭ­დე­ბი და ხან­ჯ­ლე­ბი და

ნამ­ტ­ვ­რე­ვე­ბი – ფი­ა­ლე­ბად შე­წე­ბე­ბუ­ლი.

და ის­ევ კა­ბა – სა­მუ­და­მოდ უარ­ყო­ფი­ლი,

რო­გორც ზედ­მე­ტად მძი­მე თუ გრძე­ლი

თუ – ზედ­მე­ტად მშვე­ნი­ე­რი, თვა­ლის­მომ­ჭ­რე­ლი.

ვდგა­ვარ – მის­გან თა­ვი­სუ­ფა­ლი.

სიმ­სუ­ბუ­ქის­თ­ვის – სა­მო­სე­ლიც,

სხე­უ­ლიც დად­ნეს! მაგ­რამ ეს კა­ბა –

შო­რი­დან ისე მსუ­ბუ­ქია, ერ­თი წა­მით

შე­იძ­ლე­ბა ვი­სურ­ვო და ლექ­სად და­მაჩ­ნ­დეს:

ჩა­ვიც­ვა, კალ­თა ჩა­მოვ­ბერ­ტყო,

ჩა­მოს­ც­ვივ­დეს ჩრჩი­ლის პეპ­ლე­ბი.

* * *

ფრჩხი­ლებს – ლა­ქი და

პე­რანგს – კრახ­მა­ლი;

და თქვენ­თ­ვის –

ეს დღეც არ­ის ახ­ა­ლი;

მარ­თ­ლა ახ­ა­ლიც –

სად­ღაც აქ არ­ის:

ხორ­კ­ლი­ა­ნი და გა­უ­ლა­ქა­ვი.

* * *

ზღვამ გა­ი­ტა­ცა მზის ქუ­დი –

შხე­ფე­ბით, ტალ­ღის მორ­კალ­ვით;

ვი­ღა­ცას – თევ­ზის კუ­დი­ანს –

ტალ­ღა­ში თვა­ლი მოვ­კა­რი;

და ჩემს გარ­შე­მო გაშ­ლი­ლი –

ზღვამ თან წა­ი­ღო ნა­დავ­ლი:

ცა – გამ­ჭ­ვირ­ვა­ლე თავ­შა­ლი,

ნა­პი­რი – ჭრე­ლი სან­და­ლი;

ანაა, თუ – მა­რი­ა­ნა,

თუ კი­დევ ვინ­მე – დო­ბი­ლი?! –

სიტყ­ვე­ბის ელ­ვით, მა­რი­ლით –

ტალ­ღა­ში გა­დად­ნო­ბი­ლი;

ვი­საც ზღვის ლექ­სი აქ­ე­ზებს –

ვარ­დის­ფ­რად შე­ღა­მე­ბუ­ლი:

ქალ­თევ­ზად იქ­ცეს, ნა­პირ­ზე

და­ტო­ვოს – შეყ­ვა­რე­ბუ­ლი.

დამ­ს­ვე­ნებ­ლე­ბი

ამ ზაფხულს – წყა­ლი ვერ იქ­ნე­ბა

მი­წის ვე­ე­ბა კო­ცონ­ზე თუ ფერ­ფ­ლ­ზე ძლი­ე­რი;

ვი­ცი და მა­ინც, მა­ტა­რებ­ლის სარ­კ­მე­ლად იქ­ცა

წუ­ხან­დე­ლი ეკ­რა­ნის შა­ვი ჩარ­ჩო; ნაც­რის­ფ­რად

ამ­ო­ი­ბურ­ცა ზღვის ტი­ლო, მე ის

და­მალ­ბობს და და­მაბ­რუ­ნებს ის­ევ სიცხი­ანს.

ეს­ე­ნიც – ჩე­მი დო­ბი­ლე­ბი – წელს კი­დევ უფ­რო

მე­ტად გვა­ნან სა­კუ­თარ თა­ვებს თუ –

ოფ­ი­სის გო­გო­ებს თუ მზე­თუ­ნა­ხა­ვებს;

წვა­ნან ნა­პირ­ზე და ითვ­ლი­ან: ეს ცა არ­ის

პირ­ვე­ლი; სად­ღაც მე­სა­მე­ზე ბრწყი­ნა­ვენ

ჩვე­ნი საქ­მ­რო­ე­ბი; და მეცხ­რე­ზე – კა­დი­ლა­კე­ბი;

და მე­რე მა­ინც ერ­თად ვაბ­რუ­ნებთ

ქვებ­ზე ამ­ოყ­რილ მე­დუ­ზებს ზღვა­ში.

ღა­მის ტი­ლო კი­დევ უფ­რო მე­ტად სველ­დე­ბა:

სვე­ლი ხმე­ბი, სვე­ლი ფე­რე­ბი; აქ­ე­დან –

ღა­მის ბულ­ვა­რი­დან – ვე­ყუ­ჟე­ბით თი­თე­ბის თე­ატრს;

მსა­ხი­ო­ბე­ბი უც­ხო ღმერ­თებს გვა­ნან –

სი­ცოცხ­ლეს გრძნო­ბენ, ატ­ე­ვენ – ხე­ლის მტევ­ნებ­ში.

სუნ­თ­ქ­ვა­შეკ­რუ­ლი ვზი­ვარ და ვცდი­ლობ

არ გა­ვინ­ძ­რე. თით­ქოს ჰა­ერ­ში, ჩვენს თავ­ს­ზე­მოთ

ვი­ღაც ტივ­ტი­ვებს და იმ­ი­სი თი­თე­ბია – ჩე­მი ხე­ლე­ბი,

ჩე­მი ფე­ხე­ბი, რომ­ლე­ბიც მთე­ლი ღა­მე

სვე­ლი მაქვს, გა­ოფ­ლი­ლი; კო­ღო­ე­ბის ნაკ­ბე­ნებს

ვით­ვ­ლი. მეჩ­ვე­ნე­ბა, რომ ამ ზღვას­თა­ნაც

და ხმე­ლე­თის შუ­ა­გულ­შიც – მთე­ლი ქვე­ყა­ნა

და­სიცხუ­ლია, დაკ­ბე­ნი­ლია და გა­უნ­ძ­რევ­ლად,

სა­ზიზ­ღა­რი ნე­ტა­რე­ბით ყვე­ლა­ფერს ით­მენს.

* * *

გარ­შე­მო

ფრე­ნენ ხა­რა­ბუ­ზე­ბად –

აქ­ლე­მე­ბი თუ მხო­ლოდ კუ­ზე­ბი;

და არ ამც­დე­ბა თი­თის დაქ­ნე­ვა,

მათ­გან ერ­თიც რომ იქ­ცეს აქ­ლე­მად.

ტყვე­ე­ბის გაც­ვ­ლა

ჭი­ან­ჭ­ვე­ლე­ბის დე­დოფ­ლის შა­ვი სა­შო­დან

ნე­ლა მო­ი­წე­ვენ ჯა­რის­კა­ცე­ბი; იყ­ო­ფი­ან:

ერ­თი – მარ­ჯ­ვ­ნივ, მე­ო­რე – მარ­ცხ­ნივ;

სათ­ვა­ლა­ვი მე­რე­ვა; სა­ით უნ­და წა­ვი­დე?!

კო­ლო­ნია სად­ღაც ზურ­გ­სუ­კან გუ­გუ­ნებს და

თვა­ლე­ბის­კე­ნაც – ზუს­ტად იმ­ა­ვე სხე­უ­ლე­ბით

და ხმა­უ­რით ამ­ოვ­სე­ბუ­ლი შა­ვი ორ­მო –

მობ­ჯე­ნი­ლია. ომ­ის ღმერ­თე­ბო, უნ­და მა­ნიშ­ნოთ

სა­ით არ­ის ჩე­მი ქვე­ყა­ნა ან სიყ­ვა­რუ­ლი?!

სა­ხე­ე­ბი და­უბ­რუ­ნეთ თქვენს ჯა­რის­კა­ცებს,

რომ შე­მეძ­ლოს მტრის­გან მო­კე­თე გა­მო­ვარ­ჩიო;

თო­რემ ეს მი­წა – მდი­ნა­რის, ზღვის, ოკ­ე­ა­ნის

ორ­ი­ვე მხა­რეს – სას­წო­რის ორი შა­ვი თეფ­შია –

სიყ­ვა­რუ­ლის გა­მომ­ხ­მა­რი ფეს­ვე­ბით სავ­სე

და კარ­გავს, კარ­გავს წო­ნას­წო­რო­ბას… ვიდ­რე

სი­ძულ­ვილს ამ­ა­ტებთ მათ­ში; ძვლებ­სა და კო­ცონს

და აი, უკ­ვე – ჯო­ჯო­ხე­თურ სიმ­სუ­ბუ­ქე­საც.

და დამ­წ­ვა­რი, სის­ხ­ლებ­შემ­ხ­მა­რი ჯა­რის­კა­ცე­ბი,

თუ კვამ­ლი­დან გა­მო­აღ­წი­ეს, მო­ათ­რე­ვენ

ხორ­ბ­ლის მარ­ც­ვ­ლებს; არც დაჭ­რი­ლებს,

არც სამ­შობ­ლოს, არც ერთ­გუ­ლე­ბას…

და ღმერ­თე­ბო, თუ კვამ­ლი­დან გა­მო­ვაღ­წიე… –

ზურ­გით მო­ვათ­რევ, ხე­ლუხ­ლებ­ლად გიბ­რუ­ნებთ

მთელს თქვენს ძლი­ე­რე­ბას, მრის­ხა­ნე­ბას,

თავ­და­ვიწყე­ბას… და და­მიბ­რუ­ნეთ, და­მიბ­რუ­ნეთ

ჩე­მი სი­სუს­ტე: ხსოვ­ნის ძა­ლა, სიყ­ვა­რუ­ლის­თ­ვის

სი­ცოცხ­ლის და სიკ­ვ­დი­ლის ძა­ლა.

© ”არილი”

დაგვიანებული პასუხი მეგობარს

შოთა იათაშვილს

I

რა გიპასუხო? განა ღმერთი ასეთებს გვხედავს.

განა ის ხედავს ჩვენს ქმნილებებს, სიმწრით ნაკეთებს.

ამ ნაგებობებს, ამ მანქანებს, რომლებშიც ვსხედვართ.

ამ თვითმფრინავებს, მატარებლებს, გემებს, რაკეტებს.

განა ის ხედავს ჩვენს სავარძლებს, ტელევიზორებს

და ჩვენს კედლებზე მოწიკწიკე იაფ საათებს.

სარკეებს, სადაც გამრუდებულ სახეს ვისწორებთ.

საწოლებს, სადაც უკანასკნელ ღამეს გავათევთ.

ღმერთი ვერ ხედავს ჩვენს ქაღალდებს; როგორც ფასიანს –

ფულის ნიშნებს და ასე შემდეგ, ისე სავსებით

უსარგებლოებს – ხელნაწერებს, რითიც სავსეა

ჩვენი უჯრები, და უჯრები ჩვენი მსგავსების.

ვერ ხედავს არყით გადავსებულ ერთჯერად ჭიქებს.

ვერც ბნელ ტროტუარს, ნამთვრალევი სადაც ვირწევით.

ვერც თაროებზე უწესრიგოდ მიწყობილ წიგნებს.

ვერც ჩვენს სახელებს, ზოგიერთის ყდაზე მიწერილს.

ღმერთისთვის ისევ შიშვლები ვართ. და ჩვენს გარშემო

როგორიც შექმნა, ისეთია ისევ სამყარო.

რამდენიც გინდა ცათამბჯენი, ქოხი ვაშენოთ,

უშენ მინდვრებზე ამწეების ჩრდილი დავხაროთ,

მისთვის არსებობს მხოლოდ მიწა, რომელსაც ქარი

გვის და ამტვერებს; და რომელშიც შიშვლად ვმარხივართ.

და მას არ ესმის ტელეფონის გაბმული ზარი

ცარიელ სახლში. და ვერც ხედავს, თუ აქ სახლია.

II

ზამთარია. სასაცილო სპორტული ქუდით,

მამისეული ბათინკებით შენ მოირთვები

და წახვალ ქარში, ან წვიმაში, ჯიბეში ხურდით,

გულში სიმღერის არცთუ ისე მსუბუქ ზვირთებით.

წახვალ და, თუმცა დღეს არავის ნახვა არ გინდა,

მაინც, გზადაგზა კაფეებთან აყოვნებ წამით

და იხედები ვიტრინებში: ერთერთ მაგიდას

იქნებ უსხედან ნაცნობები, რომლებიც სვამენ.

მთელი დღე ძვირფას, მობეზრებულ ქუჩებში ივლი.

ღამით აბოლებ აივანზე. მერე შეწვები

ნაჩვევ ლოგინში. ვერც ვიტრინებს, რომლებიც დილით

გირეკლავდნენ, ვერც აივანს, სადაც ეწევი,

და ვერც იმ ლოგინს, სადაც წევხარ, ვერ ხედავს ღმერთი.

ღმერთი ვერ ხედავს შენს მაგიდას, რომელიც კვლავაც

არეულია. ვერც ხელნაწერს, რომელსაც ხევდი.

ღმერთი ვერ ხედავს შენს თითებში მომწყვდეულ კალამს.

ვერ ხედავს არყის ბოლო წვეთებს, რომელსაც ვიყოფთ.

და ვერც ნასუფრალს ბნელ ოთახში, როცა ვიშლებით.

მისთვის ისევე შიშვლები ვართ, როგორიც იყო

ყველა, ვინც იყო. ვინც იქნება. ისე შიშვლები,

როგორც ადამი. და რაც გინდა სხეულს ფარავდეს –

ლაბადა, ჯინსი, ანაფორა, ნიღაბი, ჩექმა,

ღმერთისთვის მაინც შიშვლები ვართ აწ და მარადის

და სამყაროც ისეთია, როგორიც შექმნა.

III

მისთვის სამყარო ისეთია, როგორიც თავად

ოდესღაც შექმნა და მოხატა ლურჯი ლაქებით.

მხოლოდ მიწაა და მდინარე, რომელშიც გავალთ

და ყველაფერი დასრულდება. ეს ქალაქები

და ეს სახლები, სადაც ვცხოვრობთ, რ არსებობენ.

არ არსებობენ არც ის გზები, ჩვენ რომ მივყვებით.

ღმერთი ვერ ხედავს ჩვენს ვერაფერს, რადგან ზემოდან

არაფერი ჩანს გარდა ერთის – გარდა სიტყვების.

ის ხედავს სიტყვებს. ოღონდ შიშვლებს. ჯერარშემოსილს

მნიშვნელობებით, ჟღერადობით, ასო-ნიშნებით.

ის ხედავს სიტყვებს, ეს-ესაა ჩვენში შემოსულს,

ვიდრე წარმოვთქვამთ, ვიდრე დავწერთ, ვიდრე შიშვლები

დგანან ჩვენს გულში და იცდიან. წიგნი ჩანიშნე,

ლამპა ჩააქრე, წაიფარე თბილი საბანი.

ღმერთი ვერ ხედავს ჩვენს საწოლებს, საბან-ბალიშებს:

შიშვლები ვყრივართ ცივ მიწაზე, წვიმით ნაბანნი.

და ვერც ამ სიტყვებს, სამწუხაროდ. მათგან არცერთი,

უკვე ნათქვამი, დაწერილი, ღმერთისგან არ ჩანს.

თუმცა ხედავდა თითოეულს, ვიდრე დავწერდი.

და ჯერაც ხედავს რამდენიმეს, რომელიც დამრჩა

მოსახელთები, დასაწერი. არ ქონდა აზრი,

თორემ ამ ლექსის დასრულებას ალბათ შევძლებდი

გულში მომხვედრი, ეფექტური, ლამაზი ფრაზით,

რომელსაც ერთხანს, ვაღიარებ, კიდეც ვეძებდი.

© “ცხელი შოკოლადი”

 

 

 

დაგეგმილი მაქვს

დაგეგმილი მაქვს ბოლო სიტყვები,

ტანიდან სულის გამოყვანამდე –

გახეთქილი ტუჩიდან რომ უნდა დამცვივდეს.

დაგეგმილი მაქვს

მარცხენა ხელი, უსიცოცხლოდ დაბლა დახრილი,

და მზერა მაქვს დაგეგმილი, ძალით სიცილჩატენილი,

როცა ამიყვან.

სასეიროდ მოსულ ხალხში უშეცდომოდ შესრულებული

ხელოვნური სუნთქვის რიტუალიც გათვლილია.

ისე ღიად უნდა მისუნთქო, ისე მძლავრად,

შენი შიშით,

ქარბორბალა გარეუბნებში სამუდამოდ გადაიკარგოს.

დათვლილია ის წუთებიც,

აფეთქებიდან მინავლებამდე.

და სიჩქარეც დაკვეთილია

ფართოდ გაშლილ ორმხრივ ტრასაზე,

220!

მაგრამ მანამდე,

მოპირდაპირე მხრიდან მოფრინავს ვიღაც, თავზეხელაღებული.

მერე მაშველებს შუა გზაში უთავდებათ უცებ საწვავი.

თეთრხალათიან გადამრჩენებს ეშლებათ ქუჩა.

აღმოჩნდება, რომ სისხლის ბანკიდან ბოლო წვეთები წინა დღეს გაქრა.

გადამცემ ბოძებს მოულოდნელად ეცემა მეხი!

მე კი მაინც დაგეგმილი მაქვს როგორ გაიგებ:

ერთდროულად გაწყვეტილი ჩემი და შენი კაპილარი

მარჯვენა ნესტოს ჩაუვლის და

სისველედ ჟონვას განაგრძობს მანამ,

სანამ მოწმენდილ ცაზე სრულიად მოულოდნელად

ჭექა-ქუხილი დაგიწერს, რომ

ვენები – ჩვენი საერთო სისხლით

მის საშველად

კილომეტრების მოშორებით გადაისროლო.

ვიდრე ყველა არ დაიჯერებს, რომ

ისეთი ბუნებრივია და ისეთი უსასწაულო,

ორ ადამიანს,

ერთდროულად

და განსხვავებულ განედებზე

წასკდეთ ცხვირიდან ერთმანეთი.

რაზეც ვდგავართ

რაზე დგას ეს წონასწორობა?

თუ თავი მზეში გაქვს გაჩრილი –

ყელზე ცეცხლის გიზგიზებს რგოლი.

და ვინც შენსკენ გადმოხტება,

ტემპერატურა უნდა დაწიო,

დამწვრობას რომ გადაარჩინო.

თუ სუნთქვა – დენთი

მოკრძალებულ ფეიერვერკად გისკდება ცაში,

გადარჩენილი ნაპერწკლები გიკვდება თმებზე.

საიდან ეს მჭედლის ძალა,

ცეცხლისმფრქვეველი ხარების ფლოქვებს

როგორ უნაცვლებ სუსტ ხელისგულებს,

როცა თესავ შენივე თავს სხვა ცხოვრებაში.

საიდან შეგრჩა

ძალა დგომის,

ძალა გაცემის.

ძალა შექმნის.

ძალა დარჩენის.

საიდან, თუ დახვრეტამდე,

წასაკითხი დაგრჩა მხოლოდ ერთი ფსალმუნი.

სახელსა და გვარზე, ადამიანო,

შენი ძველების აჩრდილების,

დანგრეული ტაძრის ლოდებში ჩატნეულ,

დიდ ომში ალეწილ ტანკზე ჩამოღვენთილ,

ქების სიგელებზე ოქროსფრად მიხატულ

სახელსა და გვარზე გიდგას ახლა ტერფები.

როგორც დაღი,

ნომრიანი რკინის ფირფიტა,

უნდა ატარო.

ვინაობის მკრთალი ზოლი შუბლის ძარღვთან,

რომელიც სულ ჩანს.

და რომელიც, თუ გაგიწყდა,

სამუდამოდ დაგამახინჯებს.

უხმაუროდ

მივაჯახუნე ეს რკინის კარიც.

თითქოს სახლის.

ილუზია – ციხე ჩავკეტე.

ამ სიჩუმეში გამაგრებული,

დუმილით გბომბავ.

კედლებზეა აყუდებული დაზეთილი იარაღი.

ტყვიების აცმა – შემორტყმული წელზე,

მძიმეა.

შენც ისევ ისე, ზურგით აკრული ამაგრებ კუთხეს,

ასწლიან ომში,

ზავის დროს რომ ჩამოგინგრიე – არ გემეტება.

თან, გაზაფხულზე,

ნატყვიარზე ამოხეთქილ ენძელებს უვლი.

უხმაუროა შენი ჭურვებიც.

დროგამოშვებით,

ცოცხლები თუ ვართ, შესამოწმებლად

ჰაერში ვისვრით.

დამზვერე – ნახავ:

მე

ახლა უფრო.

ამ ზამთარში,

ასჯერ უფრო. როცა

თოვლია და ხიდიკარი ჩაკეტილია,

მე, დასჯილი ერისთავის კარ-მიდამოდან

ვფენ შერიგების ბაირაღებს,

მოქარგულს ნისლით – ხევებიდან ამოვახვიე.

ახლა ათასჯერ

უფრო ხშირად

გადავყურებ ხრამს ციხის უკან –

რაც დავიტოვე, ის იარაღიც ხომ არ დავლეწო.

გამოვიდოდი ხელაწეული.

ზუსტად უნდა ვიცოდე ოღონდ –

ჩემი ურჩი წინაპარივით თვალებს არ დამთხრი…

რატომ გტირიმე

რატომ ვტირი ლოცვისას. შუაღამეს. თმაგაშლილი.

რატომ დგება ჯერ წელი, შემდეგ მკერდი, ბოლოს მხრები, ძილში.

თითქოს სული ამომართვეს.

რატომ გტირიმე.

უფალო.

შემიწყალე.

არაფერი გამეგება შენი.

არაფერი დამეჯერება.

რატომ გთხოვ ამ ადამიანების გადარჩენას და გითვლი სახელებს:

ნიცა, გიორგი, ეკატერინე, დავითი, ანნა.

თითქოს ჯიბეში ქრთამს გიტენიდე.

ერთო, კაცო, გაღმერთებულო.

შენი, ალბათ, კაცებს უფრო შურთ.

მინდა ძალა გესესხო მუჭით. როგორც მარილი.

დაგიბრუნებ.

როგორც კი.

ბოლოს დაგიბრუნებ.

შვინდას რქებზე ავუნთებ სანთლებს და ასე მოვალთ, ოღონდ ბოლოს.

სიბერეში ფუტკრებს მოვუვლი – სხვას ვეღარაფერს შეგპირდები.

დღეს, დღეს

რატომ ვტირიმე უფალო.

რადგან რასაც ხელი შევახე, გავაქვავე?

ამ ძებნის დღეს,

სიზმარში გეკითხები,

შენ ხარ?

იქნებ ეს ხარ, რომელიც ფეთქავ ყელთან, საფეთქელთან, გულთან, მაჯებზე.

ეს ხარ, ჩემი მკვდარი მეგობრის თავთან ანთებული კანდელი.

ახლაც და ადრეც

მეცნობოდი, მეცნობი, შენ ხარ

ვისაც გხედავდი,

როცა ვცვლიდით მე და ის ღერ მარიხუანას.

რა ადვილი იყო მაშინ,

როცა არ გვჭირდებოდი,

გვეგონა, გვეტენებოდი,

მაშინ, როცა ყველას ყოფნიდი, ჩვენ გვეკიდე უფალო

ახლა კი,

როცა თავად არ მყოფნი,

მინის ფერადი ნამსხვრევებით ვაწყობ შენს სახეს,

ხელისგული რომ ჩამოგისვა,

გადამაწერ ალბათ ჩემს ცოდვებს.

შხამი როგორ შევუშხაპუნე ადამიანებს, როვა ისისნი წვეთოვანით მყავდა

ძარღვებზე მიერთებული.

უფალო, კიდევ ერთი სიმღერა შენ – გიყვები,

ასეთი უთევზოა ჩემი ბადე.

მუხლამდე წყალში – ვისვრი და მოჰყვება მხოლოდ თბილი, სისხლიანი გულები.

ასე ურითმოდ,

არითმიის ფონზე გიყვები უფალო, შენც ხომ იყავი ადამიანი?

რა ძნელია ვთქვა:

ჩვენ აქ ვერ ვიტანთ ერთმანეთს!

ვერ ვიტანთ ერთმანეთს!

მაგრამ თბილად ვიღიმით ვირტუალური „სმაილიკებით“

ვკავდებით სექსით პირად მიმოწერაში, ადგომაც აღარ გვჭირდება

თავლებსა და ფარდულებში სიყვარული დამთავრებულია.

კი არ გწერ, გტირიმე უფალო,

რადგან მახსოვს ახლაც,

არამშობლიურ არხზე

გადის ეროტიკული კინო,

სადაც გეი არის უბედური და ის ხანდახან გითხოვს შენ

როგორც პოპკორნს.

უფალო, ასე მიყვარხარ მე,

და ასეთია დღეს ჩემი ვარჯიში ლოცვაში.

და გტირიმე,

რადგან ნელ-ნელა ვხვდები

რა ფერისაა ჩვენი დაფარული ორგანოები და

რა მძიმეა ჩვენი სულები.

ცეცხლია

მე – კომფორტულად, ელექტროსკამზე.

შენ – რა ხანია, ზიხარ ღილაკთან.

ბრრრრრრრ

და მაჟრჟოლებს.

ბრრრრრრრრ ენერგიას

მონაცვლეობით მმატებ და მაცლი.

აქაც ცეცხლია.

ნაპეწკლების ხელჩართული ბრძოლა ძარღვებთან.

გილოცავ.

კედლის კუთხეში საახალწლოდ პრიალებს

„გეკო“.

ზუსტად თორმეტზე.

უნდა ავყვეთ მთების ექოს.

ბა-ბაააააააააახ!

ვჩხიბავ.

ბა- ბააააააააახ! – ვაერთებ.

ჩემი და შენი

სახელების უმარტივესი კომბინაციაც

გადაიქცევა ცეცხლსასროლად,

რომლის ტარმაც ბავშვობაში შემინგრია მხარი

და თითი,

საჩვენებლი,

ჩამრჩა ჩახმახთან,

თითქოს ალქაჯებს კი არ ვაფრთხობდი, ვკლავდი,

უფსკრულამდე ფორთხვით ჩამყავდა.

ამ ახალ წელს

სხვები მაშხალებს,

ჩვენ – საკუთარ თავებს ვიფეთქებთ.

უფრო რომ დათბეს.

კომფორტულად,

სკამზე ჩამომჯდარს მარტყამს შენი

მკლავების დენი.

ვინ რა იცის,

გულში მუშტი რომ დაგიტრიალო,

გამოვიყოლებ დენთის ნარჩენებს.

საფრენი

როგორ უნდა მიუახლოვდე.

თუ სივრცე ისე გაიწელა,

სამიოდე ქუჩის ადგილას – გაეჩხირა მთელი ქალაქი.

როგორ უნდა,

თუ საფრენი ზონაც ჩაკეტეს მოლაღურებმა.

ზღაპრულმა ცხრა მთამ

შვა ბორცვები, გორაკები

ძებნის დღეს –

გზის ასეთმა გახანგრძლივებამ

ორივე უნდა ისე დაგვქანცოს,

თითქმის მწვერვალს მიღწეულებმა

ნიშნის კოცონი ვეღარ ავანთოთ.

სანაცვლოდ ცაა,

უერთმანეთოდ დათრთვილულები

მას ვაშტერდებით – ვინ პირველი დაახამხამებს ყინვის წამწამებს.

მონატრებაა.

კარემელ „საფრენს“

ამაოდ ვეძებ შოკოლადებს შორის დახლებზე.

მჯეროდა ასე:

ენის ქვეშ თუ დავადნობდი

ღამით ტანი გამეცლებოდა

და ფრენა-ფრენით

ჩამოაღწევდა მთიდან ბარში,

ანუ შენამდე – მისი მთავარი მოგზაურობა.

საჰაერო ბურთია, მგონი,

ეს ერთად ყოფნა – საითაც ქარი უკარნახებს.

გადამფრენების ბასრმა ნისკარტმა თუ არ გაფხრიწა,

მშვიდი იქნება მაშინ დაშვება.

დღეს

როგორ უნდა მომიახლოვდე,

თუ ქარბუქია ხვალის პროგნოზით.

სურათები, ადრე

გადარჩენა რთული იყო.
ვინც ღირსება არჩია თაყვანს,
სახლში დარჩა და შვილებს უთხრა:
ტყემლისაგან საუცხოო სასმელი დგება.
და შვილებს უთხრა:არყისთვის,
ტყის პანტა მსხალიც გამოგვადგება.
ის ადიოდა ხეზე ფრთხილად.
შვილები კი მოთმინებით იდგნენ ფესვებთან
პანტის, ხანაც ტყემლის სეტყვამდე.
მერე წებოვან, მჟავე სუნით
გაჟღენთილ ტომრებს
იყოფდნენ და ეჯიბრებოდნენ,
ხანაც ერთმანეთს უპირქვავებდნენ.
ვინ – პირველი,
ვინ – მალე უფრო,
ვინ უფრო მეტს მოაგროვებდა.
ერთი ხიდან მეორე ხისკენ.
სტვენა-სტვენით.
ეს მელოდია,
ტყეო, ნეტა თუ ისევ გახსოვს.
ტყეო, რით აღარ გამოგელია…
შებინდებისას, ყველა ხილი გვეზიზღებოდა.
ერთმანეთს ვჩრიდით ყელში ბურთებს.
მამა, არ მორჩა?
მამა ამ ხეებს დღეს რა გამოლევს?
რთული იყო თავის გატანა.
სექტემბერში ბიჭს ახალი ფეხსაცმელი, გოგოს – ჩანთა უნდა ახარო.
საღამო კი დგებოდა ქვევრთან.
დღემდე ვერავინ გადაგვარწმუნა,
ძირი თუ ჰქონდა თიხას ოდესმე.
არაყი პურზე იცვლებოდა.
არაყი ყველზე იცვლებოდა.
არაყი ფულზე იცვლებოდა.
რაც რჩებოდა – რჩებოდათ სტუმრებს.
როგორც ფუტკრები,
ჩვენს სკა-სახლს თავს რომ დასტრიალებდნენ.
ღამით, ქუჩაში, ჟრიამულში, წივილ-კივილში,
ეს ამბავი არ გაუგიათ.
ოდნავ, სულ ოდნავ ეწვოდა ბიჭს და ეწვოდა გოგოს ხელისგულები.
დღეს ეს კადრი მიცოცხლდება ყველა ტყეში – ამქვეყნად.
ის – კენწეროზე.
ჩვენ – მუხლებზე ვდგავართ ფესვებთან.
ხეზე ასვლა არ გვისწავლია.

ოც­და­მე­ერ­თეს ფურ­ც­ლე­ბი

* * *

ამ ზღვარს ვე­რა­ვინ გა­და­ა­ბი­ჯებს, ცხოვ­რობ და ის­ევ აგრ­ძე­ლებ წრი­ალს

და კედ­ლებს შო­რის მოქ­ცე­ულ სივ­რ­ცეს ფან­ჯა­რა ურ­ჩევს გა­რეთ გა­ხედ­ვას,

იქ, ჰო­რი­ზონ­ტ­თან ყულ­ფი­ვით წრეა და სიმ­რავ­ლეა უც­ნობ სა­ხე­თა

და ერ­თა­დერ­თი ნაც­ნო­ბი მზეა, რო­მე­ლიც ჩრდი­ლებს ამ­რავ­ლებს მა­რად

ქა­ლა­ქის ქუ­ჩებს მო­ე­ფი­ნე­ბა და ნო­ეს მტრე­დებს ააღ­უ­ღუ­ნებს,

იგი, ვინც სიკ­ვ­დილს მი­იჩ­ნევს არ­ად და გა­აგ­რ­ძე­ლებს ძველ სა­უ­კუ­ნეს.

ხე­ე­ბი დგა­მენ ჩრდი­ლის ნა­ბი­ჯებს და მა­თი ხმე­ბი არ­წე­ვენ ფარ­დას

ქათ­ქა­თა ფარ­დას, რო­მე­ლიც არ­ის სახ­ლის და გა­რე სივ­რ­ცის გამ­ყო­ფი,

აქ ვი­ღაც სუნ­თ­ქავს სი­ჩუ­მის გარ­და და შენ ხარ მი­სი სუნ­თ­ქ­ვის ნა­ყო­ფი.

ყა­ვის ჭი­ქი­დან ას­უ­ლი ორთ­ქ­ლი გა­გაშ­ლე­ვი­ნებს ძვე­ლიძ­ველ ალ­ბომს

რად­გა­ნაც ორთ­ქ­ლ­ში და­ი­ლან­დე­ბა ნაც­ნობ სა­ხე­თა თბი­ლი ნაკ­ვე­თე­ბი

შვი­ლის­თ­ვის, რა­საც ალ­ბო­მი ამ­ბობს, იმ­ას­ვე იტყ­ვის, რო­ცა ჩავ­კ­ვ­დე­ბი.

და­ტო­ვებ ან­დერძს, არ გე­ში­ნია სად­მე უაზ­რო სიტყ­ვის ჩაგ­დე­ბის,

ვფლან­გავ ყვე­ლა­ფერს, ანუ არ­ა­ფერს, რად­გან ცხოვ­რე­ბა ფიქ­რის ბა­დეა

და რჩე­ბა მხო­ლოდ გუ­ლის­ნა­დე­ბი, ანუ ქვე­ყა­ნა, რაც მა­ბა­დია.

5-6.V.2001 წ.

* * *

ვინ იც­ის ეს გზა სად დამ­თავ­რ­დე­ბა, წუ­თი­დან წუთ­ში გარ­და­მა­ვა­ლი,

რო­მე­ლიც უკ­ვე დი­დი ხა­ნია გა­მო­გო­ნი­ლი საზ­ღ­ვ­რით გა­მიჯ­ნეს,

ყო­ვე­ლი მგზავ­რი არ­ის მა­ვა­ნი და სხე­უ­ლე­ბი მიჰ­ყავთ ნა­ბი­ჯებს

გა­ურ­კ­ვე­ვე­ლი მი­მარ­თუ­ლე­ბით, ან იქ­ით, სა­დაც ხილ­ვამ იელ­ვა

და თა­ვის სა­ხე გა­მო­ა­ჩი­ნა უც­ნო­ბი სა­ხის იერ­ოგ­ლიფ­მა,

მზე შე­აგ­რო­ვა, რო­გორც იელ­მა, რო­მე­ლიც მგზავ­რ­მა მზე­რით მოკ­რი­ფა.

აქ უნ­და იყო, მაგ­რამ ვინ იც­ის, აქ ხარ თუ სხვა­გან, იქ­ნებ არა ხარ

და შე­ნი ყოფ­ნა ყოფ­ნა-არ­ყოფ­ნას გა­ნუ­საზ­ღ­ვ­რე­ლად აღ­ე­მა­ტე­ბა,

არ­ა­ფერს ნიშ­ნავს თვა­ლით და­ნახ­ვა, რო­დე­საც სიტყ­ვა იწ­ყებს ნა­თე­ბას.

ბგე­რე­ბით გავ­სებს რომ და­გა­მუნ­ჯოს და ვე­რა­სო­დეს ვე­ღარ ამ­ოთ­ქ­ვამ

სათ­ქ­მელს, რო­მე­ლიც სი­ნამ­დ­ვი­ლე­ში არც კი ყო­ფი­ლა თურ­მე სათ­ქ­მე­ლი

და უნ­ებ­ლი­ეთ, იგი გა­მოდ­გა თან­და­თა­ნო­ბით შე­ნი შთამ­ნ­თ­ქ­მე­ლი.

ისე წვეთ-წვე­თად და­უბ­რუნ­დე­ბი დროს, შენს ხსოვ­ნას რომ დღემ­დე ინ­ა­ხავს,

რაც ხილ­ვის ბზარ­ში წუ­თით გა­მოკ­რ­თა და მი­გა­ნიშ­ნა: რომ ის აქ­ვეა,

შენ ხომ არ იცი ახ­ლა ვი­ნა ხარ და შეშ­ფო­თე­ბულ დუ­მილს რა ჰქვია.

…და აი, ბავ­შ­ვი, პირ­ვე­ლი სიტყ­ვის ბუნ­დო­ვან ბგე­რებს რომ შე­აგ­რო­ვებს,

მი­სი ღი­მი­ლი მრავ­ლის­მეტყ­ვე­ლი დრო­ის ნა­თე­ბას კვლავ ინ­არ­ჩუ­ნებს,

რო­მელ­საც მწა­რე წლე­ბი აქ­რო­ბენ და ბუნ­დო­ვა­ნი ყო­ფა აჩ­უ­მებს.

ქვის კოდ­ვა გი­ჯობს იმ­ის ძი­ე­ბას, ის, ვინც შენ­სა­ვით ტან­ჯ­ვით არ იშ­ვა,

ვინც არ­ა­სო­დეს და­ბა­დე­ბუ­ლა, ვი­საც ვერ შთან­თ­ქავს ჟა­მი შენ­სა­ვით,

ვინც თვალ­ში გაკ­რ­თა და მი­გა­ნიშ­ნა – ფსალ­მუ­ნი დარ­დის ამ­ომ­კემ­სა­ვი.

5.V.2001 წ.

* * *

სად­ღაც ჩი­ტე­ბი ჟივ­ჟი­ვე­ბენ,

აქ­ამ­დე აღ­წევს მა­თი ხმა –

ზამ­თ­რის ნაღ­ვ­ლი­ა­ნი სიმ­ღე­რა.

ჩვენც ბე­ღუ­რე­ბი­ვით ვცხოვ­რობთ –

ზამ­თ­რის ხმა­ში ჩარ­ჩე­ნი­ლე­ბი,

სა­ი­და­ნაც იმ წუ­თებს ამ­ოვ­ყა­ვართ,

დღეს რომ ემ­ა­ტე­ბა შე­უმ­ჩ­ნევ­ლად

და ის­ე­თი შუ­ქით ვივ­სე­ბით,

რა­საც სა­ხელს ვერ მო­უ­ძებ­ნი,

რო­ცა ჩი­ტე­ბი ჟღურ­ტულ­ზე გა­და­დი­ან,

რო­ცა მხი­ა­რულ ბგე­რებს პო­უ­ლო­ბენ

და მა­რად­მ­წ­ვა­ნე ხე­ებს არ­წევს მა­თი სიმ­ღე­რა.

ზამ­თ­რის სიმ­ღე­რა უნ­ა­პი­როა,

უნ­და უს­მი­ნო ამ ხმებს,

ვიდ­რე ფან­ჯა­რა­ში შე­მო­ი­ხე­დავს

ნუ­შის ხე,

რო­მე­ლიც სუ­ლაც არ წა­ა­გავს პა­ტარ­ძალს,

იგი, უბ­რა­ლოდ, ზამ­თ­რის სიმ­ღე­რის

ბო­ლო აკ­ორ­დი­ვით გა­ის­მის –

ჯერ კი­დევ ჩა­ჟა­მე­ბულ ბაღ­ში,

სა­დაც ჩი­ტე­ბი ჟივ­ჟი­ვე­ბენ

უც­ბად გაზ­რ­დილ დღის თვა­ლებ­ში.

ჩვენც ბე­ღუ­რე­ბი­ვით ვცხოვ­რობთ

და ხან­და­ხან მზე­რა გაგ­ვირ­ბის

ნუ­შის ხის­კენ,

გუ­შინ რომ კვირ­ტი გა­მო­უჩ­ნ­და

ჩვი­ლის თვა­ლი­ვით,

რო­მე­ლიც ჯერ ვე­რა­ფერს ხე­დავს.

* * *

… იმ გზის ძებ­ნი­სას

სიტყ­ვე­ბი წყვილ­დე­ბი­ან

და მე­ტა­ფო­რის უფს­კ­რულს ბა­დე­ბენ,

რო­გორც შიშს,

რო­მე­ლიც მუ­დამ ზურგს უკ­ან დგას

და კე­ფა­ში გუ­გუ­ნებს ში­შის ორ­კეს­ტ­რი –

მი­ვიწყე­ბუ­ლი თვა­ლის ას­ა­ხე­ლად,

სა­ი­და­ნაც შე­იძ­ლე­ბა და­ტო­ვო სხე­უ­ლი

და აღ­არ შე­გაკ­რ­თოს დრომ,

რო­მელ­მაც და­კარ­გა მნიშ­ვ­ნე­ლო­ბა.

თუმ­ცა იმ გზის მი­საკ­ვ­ლე­ვად

სიტყ­ვე­ბი ჭი­ან­ჭ­ვე­ლე­ბი­ვით მი­ცო­ცა­ვენ კენ­წე­როს­კენ

და ცის და­ნახ­ვის შემ­დეგ

უკ­ან ბრუნ­დე­ბი­ან და­ეჭ­ვე­ბულ­ნი,

რომ არ არ­სე­ბობს ის გზა

და აღ­არ არ­ის სა­ვალ­დე­ბუ­ლო რა­ი­მე თქვა,

რომ ვი­ღა­ცას ცოცხა­ლი ეგ­ო­ნო.

მაგ­რამ მუნ­ჯიც ხომ ამ­ო­იღ­მუვ­ლებს ზოგ­ჯერ,

გუ­ლი რომ არ გა­უს­კ­დეს,

რომ “უც­ნობ ღმერთს” ხმა მი­აწ­ვ­დი­ნოს

და ხე­ლე­ბის მოძ­რა­ო­ბით უთხ­რას ვინ­მეს,

რომ ცოცხა­ლია,

რად­გან თვა­ლებ­ში ჩარ­ჩე­ნილ ფიქრს

ვე­რა­ვინ ხე­დავს.

იმ­ოძ­რა­ვეთ, ხე­ლე­ბო, იმ­ოძ­რა­ვეთ,

მო­ხა­ზეთ ფი­გუ­რე­ბი,

რომ­ლე­ბიც მყი­სი­ე­რად ქრე­ბი­ან –

ჰა­ერ­ში – გაშ­ლილ წიგ­ნ­ში,

სა­დაც არ­ა­ფე­რი წე­რია

მო­ა­რუ­ლი იერ­ოგ­ლი­ფე­ბის გარ­და,

რო­მელ­საც სი­ნათ­ლე ხა­ტავს და შლის

და­უს­რუ­ლებ­ლად.

* * *

უნ­და და­ი­ვიწყო, რომ მე­რე გა­გახ­სენ­დეს,

რო­გორ შე­მო­იჭ­რა შენ­ში სი­ნათ­ლე

და თვა­ლებ­ზე აფ­ა­რე­ბუ­ლი ხე­ლის­გუ­ლი

გა­იხ­ს­ნა სარ­კ­მე­ლი­ვით

და ის ქვე­ყა­ნა გა­მოჩ­ნ­და,

სა­დაც მხო­ლოდ გრძნო­ბენ ერთ­მა­ნეთს

და არ­ა­სო­დეს ამ­ბო­ბენ რა­მეს,

რად­გან დუ­მილ­ში იგ­უ­ლის­ხ­მე­ბა

ყვე­ლა­ფე­რი და არ­ა­ფე­რი.

უნ­და და­ი­მახ­სოვ­რო, რომ მე­რე და­გა­ვიწყ­დეს,

რო­გორ ამ­ო­ი­ზარ­და შე­ნი ხე­ლის­გუ­ლე­ბის ქვეშ

მი­სი მკერ­დი

და სიბ­ნე­ლე რო­გორ გა­ა­ნა­თა მკლა­ვე­ბის თაღ­მა.

უნ­და და­ი­ვიწყო, რომ მე­რე გა­გახ­სენ­დეს,

რაც და­გა­ვიწყ­და და გა­იხ­სე­ნო,

რომ ხე­ლახ­ლა გა­და­გა­ვიწყ­დეს, რაც გა­გახ­სენ­და,

თან და­ვიწყე­ბას და გახ­სე­ნე­ბას შო­რის არ­სე­ბულ

დრო­ში დარ­ჩე, სა­ნამ დარ­ჩე­ბი.

უნ­და და­ი­ვიწყო, რომ მე­რე გა­გახ­სენ­დეს,

“სად მი­დის მუ­სი­კა, რო­ცა აღ­არ უკ­რა­ვენ”,

რომ იგი შენ­ში იმ­ა­ლე­ბა

და რო­გორც ხა­ტი –

გულ­გ­რი­ლო­ბის სა­ღე­ბა­ვით გა­დად­ღაბ­ნი­ლი,

ოდ­ეს­მე ამ­ო­ტივ­ტივ­დე­ბა ზე­და­პირ­ზე

და შემ­კ­რ­თა­ლი გა­მო­ი­ხე­დავს

იმ ბავ­შ­ვი­ვით,

პირ­ვე­ლად რომ აღ­მო­ა­ჩი­ნა სა­კუ­თა­რი ჩრდი­ლი,

და­ე­დევ­ნა და ვერ და­ი­ჭი­რა.

სად მი­დის ჩრდი­ლი, რო­ცა აღ­არ მო­ჩანს?!

უნ­და და­ი­მახ­სოვ­რო, რომ და­გა­ვიწყ­დეს,

რო­გორ ან­ა­თე­ბენ მი­წის სიბ­ნე­ლეს

იმ­ის ძვლე­ბი, ვინც ღა­მის გავ­ლით

დღი­დან დღე­ში გა­და­დი­ო­და,

ვინც უც­ა­ბე­დად თავს და­ე­კარ­გა

და გა­ე­ფან­ტა სიტყ­ვა, რო­გორც ბა­ბუ­აწ­ვე­რა.

უნ­და და­ი­ვიწყო, რომ მე­რე გა­გახ­სენ­დეს,

რაც და­გა­ვიწყ­და და გა­იხ­სე­ნო,

რომ ხე­ლახ­ლა გა­და­გა­ვიწყ­დეს, რაც გა­გახ­სენ­და,

თან და­ვიწყე­ბას და გახ­სე­ნე­ბას შო­რის არ­სე­ბულ

დრო­ში დარ­ჩე, სა­ნამ დარ­ჩე­ბი.

* * *

ჩვენ ვერ ვამ­ჩ­ნევთ იქ­ი­და­ნაც რომ ბრუნ­დე­ბი­ან,

ზოგ­ჯერ სიტყ­ვებ­საც რომ გვკარ­ნა­ხო­ბენ

ან სუ­ლაც ჩვენ­ში სახ­ლ­დე­ბი­ან

ძვე­ლი სი­ცოცხ­ლის გა­საგ­რ­ძე­ლებ­ლად.

ის­ი­ნი მუ­დამ აქ­ვე არ­ი­ან…

მე ვგრძნობ მათ­თან თა­ნაცხოვ­რე­ბას,

სრულ სი­ჩუ­მე­ში, რო­ცა ის­მის

რო­გორ ივ­სე­ბა მტევ­ნე­ბი წვე­ნით,

რო­გორ მწიფ­დე­ბა დუ­მილ­ში სიტყ­ვა

მა­თი სუნ­თ­ქ­ვის აღ­მო­სა­ჩე­ნად.

ის­ი­ნი მუ­დამ აქ­ვე არ­ი­ან…

თა­ვი­ანთ საგ­ნებს უბ­რუნ­დე­ბი­ან,

თა­ვი­ანთ ნივ­თებს ეხ­ე­ბი­ან უჩ­ი­ნარ ხე­ლით

და გრძნობს ჰა­ე­რი მათ არ­სე­ბო­ბას –

უმ­ი­ზე­ზოდ რომ ირ­წე­ვა ფარ­და,

რო­ცა ფო­თო­ლი ეკ­რო­ბა მი­ნას

დე­და­ჩე­მის ხე­ლის­გუ­ლი­ვით.

* * *

ვი­საც ოდ­ეს­ღაც ცრემ­ლი გა­უშ­რა

და სი­მუნ­ჯე­ში დარ­ჩა თა­ვის­თ­ვის –

ის აღ­მო­ა­ჩენს გა­ოგ­ნე­ბუ­ლი:

სი­ნათ­ლე­ში­აც არ­ა­რა მო­ჩანს!

და მა­ჯის­ცე­მა ძვე­ლი მდი­ნა­რის

ის­მის შო­რი­დან, რომ ჯერ არ მორ­ჩა,

რაც მე­ორ­დე­ბა გა­მუდ­მე­ბუ­ლად

და რო­გორც კუ­დი ბო­ლო­ქან­ქა­რის

დახ­ტის კა­ლა­მი, სიტყ­ვე­ბით ბო­ჭავს

ცოცხალ-მკვდარ გან­ც­დებს;

აღ­არ იც­ი­ან ჩემ­მა ფან­ჯ­რებ­მა

რო­მე­ლი მხრის­კენ გა­და­ი­ხე­დონ,

რა­თა თვა­ლე­ბი სამ­ყა­როს გაც­დ­ნენ.

© ”არილი”