ტიან ჰე – ლექსები

თარგმნა ბექა ბარქაიამ

ჩინეთში, სადაც ათიათასობით ადამიანი წერს ლექსებს, სცემს პოეტურ კრებულებს, ღებულობს პრემიებს და ლიტერატურული ცხოვრების შუაგულში ტრიალებს, იოლი არ არის კარგი პოეტის გამორჩევა. გასათვალისწინებელია ისიც, რომ ევროპული პოეტური ტრადიციისგან განსხვავებით, რომელიც ნოვაციის, ინდივიდუალური ხედვის, ორიგინალური ტროპული სისტემის კატეგორიებს და ლექსის ფორმალური კომპონენტების სპეციფიკას განსაკუთრებულ მნიშვნელობას ანიჭებს, ჩინური კულტურისთვის არსებითია ტრადიციული პოეტური სისტემების მიმართ ერთგულების ნოვატორული ხერხების მიგნება, ძველ პოეტებთან დიალოგის ახალ-ახალი ფორმების ძიება, ერთგვარი პოეტური რიტუალურობის პატივისცემა.

ეს და ამ რიგის ბევრი სხვა მახასიათებელი ჩინეთში პოეტური ტექსტის შეფასების ისეთ კულტურას ქმნის, რომელიც ევროპული თვალით ძნელად იკითხება. ეს კარგად იცოდნენ უკვე კლასიკური მოდერნიზმის ევროპელმა და ამერიკელმა პოეტებმა (ეზრა პაუნდი ჩინურ კულტურასთან მიმართებაში საერთოდაც ყველა თვალსაზრისით უნიკალურ გამოცდილებას უყრის საფუძველს, რომელსაც დღემდე არ დაუკარგავს ღირებულება).

ნეომოდერნიზმის ევროპული პოეზიაც ჩინურ კულტურაში არაზედაპირული გარკვეულობის სანიმუშო მაგალითებს გვთავაზობს. ამ მხრივ, გერმანელი პოეტებიდან გიუნტერ აიხი გამოირჩევა, რომელიც სინოლოგიას სწავლობდა, მისი პოეზია კი დიდად იყო დავალებული ჩინური პოეზიის ესთეტიკით.

არაერთი მსგავსი ასპექტია გასათვალისწინებელი თანამედროვე ჩინელ პოეტთა, მათ შორის აქ წარმოდგენილი ტიან ჰეს ლექსების კითხვისას. ეს არის კლასიკურ ჩინურ პოეზიასთან დიალოგის ხელოვნების თვალსაზრისით მართლაც ქრესტომათიული ტექსტები, დაწერილი ხაზგასმული (და გამომწვევი) ნიუანსირების უძველესი ტექნიკით. ამაში იოლად დარწმუნდება ყველა, ვისაც თუნდაც ჯარჯი ფხოველის მიერ თარგმნილი კლასიკური ჩინური პოეზიის მცირე ანთოლოგია წაუკითხავს.

21-ე საუკუნეში ისეთი ლექსები, როგორებსაც ტიან ჰე და ევროპული პოეზიის ტრადიციაში ჩახედული ბევრი სხვა კარგი ჩინელი პოეტი წერს, საგულისხმო მედიტაციის ნიმუშებია: ერთგვარი პროგრამული გარიდება ხმაურიანი ურბანული თემებისგან, მაგრამ აღნიშნული „ხმაური“ ყოველთვის დისტანციურ ფონს ქმნის ჩინურ „სოფლურ“ პოეზიაში. ტიან ჰეს აინტერესებს არა ეთნოგრაფიული კონტრასტები, არამედ – კონკრეტული პიროვნულ ბედთა განუმეორებლობა ნებისმიერ დროში, უბრალო ადამიანების ბიოგრაფიული ერთადერთობა.

წინამდებარე პუბლიკაციისთვის ავტორის ლექსები თარგმნილია ნუცა ქამათამაძის მიერ მომზადებული პწკარედიდან.

მთარგმნელი

თიხის ქოთანი

თიხის ქოთანი –

ახლად ფორმამიცემული

და გამომწვარი,

შავი, თავისი სრული მშვენებით.

მას კარტოფილის,

მოშუშული ხორცის, მარილის

შესანახად იყენებდა ბიცოლაჩემი.

იგი ისეთი დამყოლია, ბიცოლაჩემის

მუდამ დამჯერი ბიძაჩემი როგორიც იყო.

მწუხრი

აი, ყვითელი მთაგრეხილის მაღალ მწვერვალს დაეცა მწუხრი

და თავდაღმართზე დაგორებულ

ქარს დაემსგავსა. გუშინ იგი ჩამოეკიდა

ფინიკის მკვდარ ტოტს,

რომელიც ჩემმა მეზობელმა დაიკო ჟაომ

მოჭრა და ღუმელს შეუკეთა შებინდებისას.

მზე ჩაესვენა დასავლეთის ხეობაში,

შეიძლება ის გლახაკის ჯამში ჩავარდეს

და მათხოვრობა შეწყვიტოს გლახამ.

ის შეიძლება ჩამოვარდეს

შორ სოფლებში, ღრმა ტბორებში,

შავი ძაღლის ნადავლში სულაც,

ან – ერცჰუს სახლთან.

შუახნის გლეხკაცი

ეს შუახნის გლეხი, ორმოცდახუთის,

ჭაღარა და კუზიანი, დატვირთულ ნავს ჰგავს,

რომელმაც უნდა იმოძრაოს დიდი სიჩქარით.

ქარით და წვიმით ნაცემი ტანი

ძველ საწვიმარ ლაბადას უგავს.

დიდი ხანია, რაც მის ძვლებში წყალი ჩამდგარა და იტანჯება რევმატიზმისგან;

არ შეუძლია ძვლიდან ნემსის ამოღება, ტკივილი ტანჯავს;

ლოტოსს ხელს სტაცებს, წყლიდან ამოგლეჯს, ის წყლის სარკეა,

წყალი – ცის სარკე. ხოლო ლერწმებმა ეს ლურჯი ცა ლამის დაახრჩონ.

შუაღამე ქვის სამტეხლოში

ამ სამტეხლოზე მაშინ ვწერდი, როცა ჯერაც სოფელი იყო.

ციცაბო და მაღალია ამ მთის ბილიკი. მახსოვს, ყმაწვილი

ამ მთის თავზე როგორ ავძვერი.

მთის ძირას იყო სოფელი და –

მოშორებით უცნობი მთები.

ვხედავდი, როგორ ამზადებდნენ მუშები ხვრელებს,

ხვრელებში კი ათავსებდნენ ასაფეთქებელ ნივთიერებებს.

დეტონატორი, ნათება და ქანის გრუხუნი,

დიდი ხმაურით რომ სკდებოდა, ტყდებოდა და ქუცმაცდებოდა.

ვიღაცამ ცეცხლი დაანთო და მერე საჯდომდამწვარივით გამორბოდა

გრიალის და შავი კვამლის ჯოჯოხეთიდან.

გვიან ღამით ტვირთმცლელების ბღავილი და ხრეშის ხმები ისევ ისმოდა,

სამტეხლოში ორი მუშა ბერკეტებით არყევდა ლოდებს,

არ აპირებდა დანებებას რამდენიმე ადამიანი.

ვეება ურო, ქვის ექო და – ექო ველების.

სამტეხლოს მუშებს ხელები სტკივათ,

ტკივილს ებრძვიან და ადგილსაც მოინაცვლებენ

და განაგრძობენ უროთა ცემას, იქვე კი მათი წინაპრების სასაფლაოა,

ძვალი უკვე ქვიშას შერწყმია.

შუაღამეა, ნისლი, სიცივე.

მუშებს კი უკვე სველი სამოსი ხეთა ტოტებზე გასაშრობად გაუფენიათ.

ვიღაცას სძინავს ბალახებში, საფლავის ქვასთან,

ვიღაცას კი თავის მუხლებზე თავდადებულს ჩასძინებია;

რამდენიმე მუშა ეწევა, ამთქნარებს და მაინც საუბრობს.

„დღეს რა დღეა?“ იკითხა ერთმა.

„გუშინ ქსიაო ლიანგის ბიძა ფილტვის კიბოთი გარდაიცვალა“.

მსმენელმა თითქოს უპასუხა, მაგრამ – უსიტყვოდ.

დაკრძალვის ამბები

ბებიაჩემი როცა მოკვდა,

მთელი დღე თოვდა, ჩვენ ბებიას

სიკვდილს ვიგლოვდით, და ამ დროს საწყალ ბებიაჩემს

თითქოს შესცივდა, სიკვდილი კი ზვავს დაემსგავსა;

ამ დროს სიკვდილი ღარიბ სახლებს დაიტანს ხოლმე;

მამაჩემმა ნათესავებს მიაშურა, რათა მათგან ფული ესესხა.

ჩვენ მას ველოდით, მაგრამ იგი არ ბრუნდებოდა.

სამი დღის მერე ბებიას სხეულს

სუდარაში უკვე ვეღარ შევინახავდით.

ხოლო ღამით ჩრდილოეთის ქარი კიოდა

და მისი დანის ბასრი პირი

მერეც, მთელი დღე,

წინაპრების გულებს სერავდა.

აპოლონიას ხე მოვჭერი ბოლოს ბოსტანში

და ბებიაჩემს ვიწრო კუბო გამოვუთალე.

მამა საწყალი კაცია და სულ ჩუმად არის.

დაკრძალვის დღესაც იგი კუბოს მისდევდა და თავს მდაბლად ხრიდა.

მე მაშინ ცხრა წლის ვიყავი და – ტანად მორჩილი,

მაგრამ სიმკვირცხლის ნაკლებობას არ ვუჩიოდი,

და მე არც თოვლში წავქცეულვარ,

არც ტალახში ამოვსვრილვარ, ბებიაჩემს ადევნებული.

ჩემი დედამძუძე

დეიდაჩემი სოფლად ცხოვრობდა,

ის იყო ჩემი დედამძუძე ორმოცი წლის წინ.

თავისი რძითაც მანაყრებდა და – შრომითი კოლექტივის

ბრიგადიდან მოტანილი ბატატითაც,

ბოსტნეულსაც ჩემთვის თხრიდა მდინარის პირას.

მახსოვს ძველი და ჭუჭყიანი წინსაფარი, ურომლისოდაც

ვერც შეშას ჩეხდა, ვერც ბრინჯს რეცხავდა, ვერც წიწილებს უყრიდა საკენკს.

ერთხელ მუხლებში თავი ჩარგო, ღუმელში რომ ნაკვერჩხალს ჩხრეკდა;

მახსოვს, როგორ იხრებოდა, მდინარიდან წყალს რომ იღებდა.

ერთხელ შარვალი სიბნელეში გამირეცხა,

ზურგით კედელს მიყრდნობოდა თმაჩამოშლილი.

სხვა ნათესავი არავინ ჰყავდა,

ყანა ჰქონდა და ისიც –

სახლის წინ.

დროგამოშვებით ელეოდა ფაიფურის კოკაში ბრინჯი,

ზოგჯერ კი მისი თვალებიდან ტკივილები ედინებოდა.

აქლემის ველზე მცხოვრები ჩემი უფროსი ბიძაშვილი

იქ ცხოვრობდა ჩემი უფროსი ბიძაშვილი,

ღარიბი ქალი.

სოფლად ცხოვრობდა. მთის ბილიკი, ფერდობი და ღამის სიბნელე.

პატარა იყო მისი სახლი, დაბალი, სველი.

ბეღურებს ბევრი ბუდე ჰქონდათ ამ ციცქნა სახლში.

სიღარიბე ბატონობდა იმის ოჯახში. რამდენიმე ქოთანი, გეჯა;

ვირი და ორი აკრი მიწა წიწიბურასთვის.

გამხდარი, სუსტი ქალი იყო. ხშირად ვხედავდი, როგორ ჭრიდა ვირისთვის ბალახს.

ზოგჯერ ტაძარში ცოტა ფულს წვავდა გარდაცვლილი თავისი ქმრისთვის.

დაგროვების ბარათს ჰგავდა იმისთვის მიწა. ოფლს ღვრიდა,

ფულის დაზოგვაში გადიოდა მისი დღეები.

ტკბილ კარტოფილს და ხორბალს, როგორც წლიურ სარგებელს,

იყენებდა დედამთილის და თავის ვაჟის დასაპურებლად,

და – თავის კუჭის სამკურნალოდაც.

ორმოცდათხუთმეტი წლისა მოკვდა,

დედაჩემზე ადრე წავიდა.

მისი ცხოვრება ქაღალდის თხელი ფურცელივით

იდო ჭილობზე.

მიწა

დედას შესცივდა, მაგრამ მაინც თხრას განაგრძობდა;

ვიგრძენი, ქარი თმას უჩეჩავდა; მერე შენელდა

მისი ხელ-ფეხი. მის ხელში ბარიც ერთობ დამოკლდა,

კარნახობდა, გაეთხარა ტკივილის მიწა.

მიწა, ჩემს ოჯახს რომ ეკუთვნის, რბილია და ნაყოფიერი.

ორი კალათა სოიო და ოთხი სათლი სორგო იყო,

ჩვენ ყოველ წელს რასაც ვიმკიდით.

არ მიკვირს, ერთმა დახვეწილმა ადამიანმა, ლაო მუმ, როცა ბიძაჩემს უთხრა:

„მიწა ხელიდან არ გაუშვა,

ნებისმიერ პეიზაჟზე გამძლეა იგი“.

შეშის ღუმელი

მე არ ვეძახდი შეშის ღუმელს, დედას ვეძახდი.

სოფლად, ღარიბულ სამზადში მცხოვრებ დედაჩემს ჰგავდა,

ნესტიან და დაბალ მიწაზე.

ორი ქოთანი. სწორედაც რომ დედაჩემია.

დაჩუტული ძუძუები. მას იყენებდნენ

პატარების გამოსაკვებად.

და ღუმელში შეშა როცა ჩაიწვებოდა, სწორედ ისე ეხვეოდა

სამზადი კვამლში, როგორც დედა – ლეგა კაბაში.

ალი ხომ მისი ღიმილია, უხაროდა

ოჯახისთვის წყლის ადუღება,

კარტოფილის მოხარშვა ორთქლზე.

დედაჩემი, უბრალო და პატიოსანი.

მაგრამ მის გრძნობებს გამოხატავს

შინაგანი მისივე ცეცხლი.

სიტყვაძუნწია, როგორც დუღილი.

მოხუცი თერძი

წლების წინ მოკვდა მოხუცი თერძი,

მე კი ის დღესაც მენატრება, სიგრძის საზომით მხარ ან კისერდამშვენებული.

იმ ზამთარს დიდი თოვლი მოვიდა. სახაზავით ამიზომა სიმაღლე, წელი,

ის ჩემთვის ახალ ქსოვილს ჭრიდა; ზამთრის იმ ცივ დღეს,

სამოსს როცა მიკერავდა, მისი თმა-წვერი გაჭაღარავდა. სწორედ იმ დღეს

დაბამბული ქურთუკი ეცვა, სულ იღიმოდა,

თავი ასე დამამახსოვრა.

მერე დაბერდა.

მაგრამ უფრო კოხტად კერავდა. მერე წავიდა,

სოფლად ოჯახი უნდა ენახა. სათვალე ჰქონდა მორგებული,

ცარციანი და გამოცდილი მისი ხელი მოძრაობდა ამ დროს ქსოვილზე,

ხის სახაზავს იყენებდა ასაზომად და ათინჩიანი მაკრატლით ჭრიდა

უთვალავ ნაჭრად, მერე კერავდა.

მანქანის ნემსის ყოველი ჩხვლეტა ისეთივე ნამდვილი იყო,

როგორც მისი ნაფეხურები,

სოფლის ქვიშიან შარაგზას რომ მიუყვებოდა.

პრიალა კრამიტის ორი ფილა

კრამიტის ორი პრიალა ფილა მიამატა მამამ აგარაკს.

ეს მიწურია. სახურავი სიბნელეში

უმალ განათდა, ცა დაჩნდა თითქოს.

ეს ჩვენებური ღარიბული სახლაკია, რომელშიც მხოლოდ

მზის სხივი აღწევს, მზის ნათელი ანათებს ოთახს.

კრამიტის ორი პრიალა ფილა, როგორც ღიმილი გაღებული, ღარიბი პირის.

ათი წელია, არ მინახავს, გაეცინოს ასე მამაჩემს.

წვიმიან დღეებს თან ახლდა ცაში ჭექა-ქუხილი.

წვიმის წყალი ამ ფილებს დასდის.

არ მადარდებს, წვიმის წყალი სად დაეცემა.

მე მხოლოდ ორი ფილა მახსოვს,

წვიმის მერე – სუფთა, კრიალა.

ჩემი თეთრი პერანგი რომ დაეკემსა,

სულ მცირედი მზის სინათლე ისესხა დედამ.

სამზადის კვამლი სოფლად

ქარი როცაა, ზოგჯერ კვამლი

მოულოდნელად იცვლის ხოლმე მიმართულებას,

იკლაკნება, იწელება,

კალიგრაფის ხელწერას

მოჰგავს,

პატარა სოფლის ჟამთააღმწერლის.

ზოგჯერ ცას სწვდება

პირდაპირ, ნელა,

ჩამავალ მზეში

ეხვევა კვამლი

და ფესვს ღრმად იდგამს

ჩემი ჭაღარა დედის მკლავებში.

იგი ჰაერში დაფარფატებს

ერთობ მსუბუქად,

მაგრამ მე ვხედავ,

რა მძიმეა

მისი ნაწილი,

რომელიც ცაში ჯერ ვერ ასულა.

ქლიავის ყვავილი

ჩემ ცოლს

წყნარი ბილიკი ყვავილების სიღრმეში მიდის.

ამ ყვავილებში არის ერთი, ჩემი ცოლი, სახელად მეი.

მე ის გავთელე,

მისი გრძელი თმა მის ქუსლებთან დაეცა უცებ.

ჩემთვის გაშლილმა ამ ყვავილმა

კვირტები და ბუტკოები მომიმზადა,

როგორც ხუთიათასი წლის წინ.

აყვავებული ქლიავი კი, ისე წითელი,

როგორც – ზამთარში ცეცხლის ალი,

ჩემს გულში რომ თოვლი დნება, მაშინ მათბობს,

მაგრამ ტუჩებს არასდროს მიწვავს.

ამღამინდელი მთვარე

უკუნეთია.

ვნატრობ, მალე გამოჩნდეს მთვარე.

რაც უფრო მაღლა ავარდება, მით უკეთესი.

დე, კაშკაშებდეს. და რაც უფრო შორს იქნება, მით უკეთესი.

ვერ ვიოცნებებ მთვარის შუქზე

ყველგან, როგორც თეთრ მონეტებზე.

ის შეიძლება ფაიფურის თასით აკრიფო.

ვლოცულობ, იყოს მთვარე ამაღამ

უღრუბლო და უქარო ცაში.

ქალს მიაქვს წყალი. გემუდარები, ნუ წაიღებ ამაღამ მთვარეს,

ღამე მისთვის

როდი იბრძოლებს.

ყველას ეკუთვნის ამაღამ მთვარე. ის მეც მეკუთვნის.

მე მას მამაჩემს მივანიჭებდი.

ქალაქში, ჩემგან ორმოცი მილის სიშორეზე, მუშაობს მამა,

შინ კი ღამით ბრუნდება და ავტობუსში უნდა დაჰყოს

სამი საათი.

ტკივილი

ჩემო ძვირფასო მეგობრებო, როცა მოვკვდები,

გთხოვთ, რომ ჩემს სხეულს ეს ტკივილი შორს გაარიდოთ!

უძვირფასესი, რაც გამაჩნდა ამ ცხოვრებაში, სწორედ ეს არის,

და რაც ყველაზე მეტად მძულდა,

ჩემს წარსულში, ჩემს ცხოვრებაში, ეს ტკივილია.

ბევრ სასარგებლო ელემენტსაც შეიცავს, ალბათ,

კალციუმს, წმინდას, ხოლო მისი თვისებაა –

ხანგრძლივი ტანჯვა, მაგრამ – ხანმოკლეც.

თითქოს ერთმანეთს გადაეჯაჭვნენ.

დიახ, ეს ჩემი ცხოვრებაა. ნელ-ნელა თუ ჩამომაშორებთ,

ეს ყველა ჩემი მძიმე წელია,

გლოვის დღეებიც.

ჩემი წონა – ეს ჩემივე უბედობის ზუსტი წონაა,

ხოლო ჩემი მოცულობა – მოცულობა ჩემი ტკივილის.

მაგრამ ის ზოგჯერ მსუბუქია, სულ იოლად გადაწონის ბრინჯის მარცვალი.

ზოგჯერ ისეთი მცირედია, მონეტითაც სულ იოლად დაიფარება.

ემიგრანტი მუშა, რომელიც ხარაჩოებიდან ჩამოვარდა

ემიგრანტი მუშა ჩამოვარდა ხარაჩოებიდან,

ემიგრანტი მუშა ჩამოვარდა მაღალი ხარაჩოებიდან,

მშობლების ორი ვაჟიდან ერთი ჩამოვარდა მაღალი ხარაჩოებიდან,

ვიღაც ქალის ქმარი ჩამოვარდა მაღალი ხარაჩოებიდან,

ორი შვილის მამა ჩამოვარდა მაღალი ხარაჩოებიდან.

ემიგრანტი მუშები ყვირიან.

ვიღაცამ უცაბედად შეჰყვირა,

მერე კი ხალხი აჰყვა ამ ყვირილს.

მოვიდა სასწრაფო და ყვირილი გაგრძელდა.

მერე, როგორც ხდება ხოლმე, კვლავ სიჩუმემ დაისადგურა.

ემიგრანტი მუშა მაღალი ხარაჩოებიდან წავიდა იმ ქვეყნად,

ბოსის სამშენებლო მოედნიდან წავიდა; ბოსი მერსედესით დადის.

მან იმ ადგილს მხოლოდ ერთხელ დახედა, მერე კი

თავის ხალხს უბრძანა, სისხლი წყლით გადაერეცხათ,

და მშენებლობაც გაგრძელდა.

ბოსმა გარდაცვლილის ოჯახს მხოლოდ ოცდაათიათასი იუანი გადაუხადა.

მერე დათვრა, შინ წავიდა და დაიძინა.

ისე მშვიდად, როგორც ემიგრანტმა მუშამ დაიძინა.

მოდრეკილი ტოტები

ქარს მოუსპია ბუდე, ხოლო მეხს

ტოტები ძლიერ მოუდრიკავს,

თითქმის მიწამდე.

ირგვლივ ყველგან უნაყოფო ნიადაგია,

მიწას დასცქერის უამრავი შიშველი ტოტი.

აი, ეს ტოტი, მომცრო, მორჩილი,

ბებიაჩემს ყავარჯნადაც გამოადგება.

დედა ნაჯახით შეშას დააპობს.

უმცროსი ძმა შურდულს გათლის,

ჯერ მთვარეს რომ დაუმიზნოს, ხოლო მერე ქურდი დააფრთხოს.

მამაჩემს, ფერმერს, ყოველთვის სურს, ტოტი წელში იმართებოდეს:

ის ამ ტოტს მინდვრად, გზის პირას, არჭობს,

მომავალი წლის გაზაფხულს რომ ცოცხალი შეხვდეს.

შაბათი, პატარა ქალაქი

ამ ქალაქში შაბათს მოვედი,

ჩემს მოხუცებულ ბებიას რომ მივხმარებოდი.

მოკირწყლულ გზაზე დგას ბებია,

მოკლე ბამბუკს ჩამოყრდნობია,

როგორც ყველა მასზე მოხუცი.

აქ ბევრ სიძველეს ვერ ნახავს თვალი.

აი, მიხვეულ-მოხვეული, მოკირწყლული გზა, ძროხის ფუნა, გოჭის შარდი,

ვირის ყროყინი.

მოლიპულია ქვაფენილი, ბებიას ლამის ფეხი მოუცდა.

შაბათია და ქალაქში ახლა ხალხმრავლობაა ბაზრობის გამო,

ირგვლივ ყველგან თევზის სუნია; მოვაჭრეს თევზით სავსე კალათა

წყლიანი სათლის გვერდით დაუდგამს. ახალ თევზს იგი

კასრიდან ყიდდა.

სხვა ქუჩაზე რუხ სამოსში გახვეული

გლეხის ქალი დაყუნცულა, კარტოფილს ყიდის.

აი, მუშტარს კალათაში ჩაულაგა კარტოფილები.

შუადღისთვის ყველა კარტოფილი გაყიდა უკვე. მერე ამ ფულით რამდენიმე რამ იყიდა,

ორი კოლოფი სიგარეტი, ერთი ყუთი მარილი და მცირედი ხორცი.

წამიც და თვალთახედვიდან გაქრა.

ეს ჭუჭყიანი კაცი კი ტილებს მოიძიებს თავის ქურთუკში.

ფუნთუშების სახელგანთქმული მეფე იყო ის ამ ქალაქში. ბანქო უყვარდა.

რაც ჰქონდა, ყველაფერი წააგო, ხოლო ახლა ქუჩებში ცხოვრობს.

იმ საღამოს ქალაქში დავრჩი,

და ეს კაცი, როგორც მთვარე, ზოგჯერ უცებ გამოჩნდებოდა.

ის მთვრალივით დადიოდა, ბარბაც-ბარბაცით.

ძველი ნამგალი

სახლის კედელზე – ჟანგიანი,

ძველი ნამგალი. დიდხანს ეკიდა

იმ კედელზე მშვიდობიანად.

მამაჩემი ყოველდღიურად ერთხელ მაინც შეხედავს ხოლმე.

მე რამდენჯერმე დავაპირე, მიმეყიდა მჭედელ ჯაოსთვის

და ახალ ნამგლად გამოეკვერა,

მაგრამ მამამ ნება არ დამრთო.

ახლა ნამგალი კედელთან დევს,

კედელზე კი ჟანგის კვალია,

თითქოს კედელზე ნამგალია გამოხატული.

მრავალი წლის წინ, მოლაპლაპე ნამგლის მეტი,

ღირებული არაფერი გაგვაჩნდა სახლში.

დიდებული გრძნობა იყო:

მამაჩემი ნამგლის პირს დიდ თითს ააყოლებდა;

თავთავს როცა მონამგლავდა, წამითაც კი არ ისვენებდა,

სამხრეთ ფერდობზე ერთხელ თითები გაიჭრა და ლამის დაკარგა.

ძველმა ნამგალმა ამოწურა უკვე ნათელი.

სახელურიც კი ულაპლაპებდა.

დღითიდღე უფრო მუქი ხდებოდა.

ახლა იგი კედელზეა მშვიდობიანად დაკიდებული,

მაგრამ როცა კარი იღება,

ისევ და ისევ აენთება ხოლმე დროდადრო.

Facebook Comments Box