ალაზნის ველი
ღამე არ დაწვეო
დედაჩემმა თქვა
კოღოები დაგკბენენო
არადა ეს ტახტი მუთაქებითურთ
ამ აივანზე რომ დავდგით
ბალის და პანტა მსხალის ჩრდილში
ისე რომ პირდაპირ ალაზანს გადაჰყურებდეს
ზედ მწოლიარე განცხრომაში მყოფი
მორიგი ლუარსაბი ან დარეჯანი
იმის მერე მინდოდა ზედ დაძინება
შუადღეს კი არა
მთელი ღამე
საბნით უსაბნოდ
ისე რომ დილით
მზის პირველმა სხივმა გამომაღვიძოს
და მეც რომ ავდგე
იმის მაგივრად რომ ძილი შევიბრუნო
და მარტომ ვუყურო კავკასიონს ალაზანს
სანამ ნელ ნელა დედა ბავშვები
ყველა თავისი რიტმით
შემომიერთდება სახლის გულიდან
და დავიწყებთ საუბარს საუზმეზე
კოღოებზე არ მიფიქრია
და შემაშინა დედის სიფრთხილემ
საძინებელში დავწექი და არა გარეთ
სადაც სხეული ჩემი გადაიშლებოდა
როგორც ალაზანი
კოღოთა სუფრა
რომელზეც ჩემი გემრიელი სისხლი
გახდებოდა სხვისი ნადიმის საბაბი
სადაც კანზე ყოველი კბენა და
წითელი ველიდან ცოტ ცოტა წრუპვა
შეადგენდა იმ მსხველპრშეწირვას
რომელიც გარდაუვალია
თუ გინდა რომ მზის პირველ სხივს შეეგებო.
მხოლოდ ერთხელ გამეღვიძა ღამე
და გავიფიქრე ხომ არ გავიდე მაინც?
საიდან ვიცით
რომ მსხვერპლი არ ღირს
სხივის დანაპირს?
სამოცი დღეა
სამოცი დღეა
ათრევ შავ მიწას
ნაკელით სავსეს
ბოსტანის საბანს
სამოცი დღეა
თოხნი და ბარავ
სარეველებთან
მუდმივ ბრძოლაში
სამოცი დღეა
გამომხმარ ქლიავს
აჭრი მკვდარ ტოტებს
ისე რომ დარჩეს
ჯანმრთელი გული
რომელიც ისევ
მოისხავს რამეს
ტკბილსა და მჟავეს
სამოცი დღეა
ბალს ელოდები
მაღალ ფერდობზე
ის გვიან მოდის
ორმოცი კილო
ამ ერთი ხიდან?
ვჭამოთ, ვაჩუქოთ
მერე მურაბა
სამოცი დღეა
პომიდვრის მორწყვა
დაბალი წნევით
მიწასთან ახლოს
სანამ ჩითილი
ზევით არ წავა
სარს არ მოითხოვს
და დამძიმდება
სამოცი დღეა
ყვავილებს უვლი
რა მაზალოა
ეს ყვავილები
მაგრამ ფუტკარი
როდესაც მოდის
მაინც ღირდაო
ამოიხვნეშებ
მერე თხილი და
ლეღვი იქნება
მაგრამ შენ მხოლოდ
სამოცი დღე გაქვს
ჭიშკარის იქით
სუბარუ გელის
სუბარუს იქით
ისევ თბილისი
ლეღვი და თხილი?
ვერ მოესწრები!
მეზობლის ქალი
მანანა დაკრეფს
ვიცი მივქარავ
ვარომანტიზებ
‘აბა მიდი და
სულ იქ იცხოვრე’
‘ფული აქ არის
და კაპუჩინოც’
‘კაფეს კულტურას
ვერ მოშორდები’
‘შენ ხალხი გიყვარს’
‘მარტო ვერ გაძლებ’
‘ბავშვებს სკოლაში
იქ სად გაუშვებ’
‘ტოჟე მნე ბურჟუის
ნაროდნიკობა’
არადა სადაც
არ უნდა ვიყო
მოვა აგვისტო
და agaonidae
ლეღვის კრაზანა
შეძვრება ლეღვში
იქ ფრთებს დაკარგავს
კვერცხებს დადებს და
იმწამს მოკვდება
კვერცხებიდან კი
წითელ სიტკბოში
შემოვლენ კვლავაც
ლეღვის წმინდანნი
უფრთებო ძმები
მათ ფრთიან დებთან
დაწყვილდებიან
და მერე ლეღვში
ხვრელს გამოთხრიან
სიცოცხლის ფასად
ხვრელს რომლიდანაც
კვერცხებით სავსე
რჩეული მდედრი
მორიგი ლეღვის
საძიებლად გაფრინდება
და დაიწყება
თავიდან ციკლი
რომლითაც ცოცხლობს ლეღვი
უკვე ოთხმოცდაათი მილიონი წელი
მეორე წელი
სამოცი დღეა
ბაღში ვფუსფუსებ
სანამ თბილისი
ბედივით მელის
ნეტავი რამდენი
მილიონი წელი
გაგრძელდება ეს ციკლი?
სანამ შენ გეძინა
თითქმის კვირაა
მე ვეღარ გხედავდი
გეძინა ოთახში
სასტუმრო ოთახში
მე დავრჩი ოთახში
სულ მარტო ლოგინში
კი თუმცა ჯანმრთელი
და მაინც მარტო
იყო მსხვერპლშეწირვა
შენი მსხვერპლშეწირვა
შენ გქონდა ვირუსი
ხველება სურდო
მე არ მქონდა ვირუსი
და შენ გაიხიზნე
სასტუმრო ოთახში
ვირუსით მარტო
ეხლა კი ვირუსი
ბურუსს ჩაბარდა
და ჩვენ ვართ ოთახში
ლოგინში მარტო
და შენი სხეული
მძინარე სხეული
შფოთვას მიმშვიდებს
მე არ ვარ მარტო
ჩემთან ის მსხვერპლია
ძველი მეგობარი
რომელიც მიმშვიდებს შფოთვას
შენი ძილის და
ჩემი სიფხიზლის
მსხვერპლი დუმილის
ხილული მარტო
როგორ დავწეროთ ლექსი ცეცხლის დანთებაზე
როდესაც გინდება ხანდახან ადამიანს
ლექსის დაწერა ცეცხლის დანთებაზე
ისეთის რომ რჩევად დარჩეს შვილებს
აი რა უნდა ქნა
პირდაპირ ნურავის მიმართავ
თუნდაც შვილებს
თუმცა წერე ისე თითქოს მათ წერდე
დაიწყე იმით რომ ხანდახან
ყველას უნდება ცეცხლის დანთება
მერე ჯერაც არ ნახსენებ შვილებს
ორი არსებული მიდგომიდან ერთი ურჩიე
და დრამატურგიისთვის თქვი რომ ერთს
ვითომ მათი დედა ემხრობა
არქიტექტურას
სადაც ცეცხლს ვაშენებთ როგორც ბიბლიოთეკას
ვიწყებთ ქაღალდის ოთახით და
მის გარშემო ლამის მართი კუთხეებით
ვაგებთ შენობას თანმიმდევრულად
პატარა საშუალო დიდი კედლებით
ისე რომ ზუსტად ვიცით სად წავუკიდებთ
და რომელი ფასადის მიმართულებით
განვითარდება წვა
მეორე მიდგომა შენი იქნება
მამის
მებაღის
არქიტექტურის ალტერნატივა
სადაც ვიწყებთ ხის გულით
ვირჩევთ იმ თესლს
რომლის გარშემოც განვავითარებთ ცეცხლს
და რომლის პირველად გადახრაზე
დამოკიდებულია ყველაფერი
ამიტომ სწრაფად ვანთებთ და
მერე მის ზრდას ვემორჩილებით
და მხოლოდ მზად ვართ ხელში გაზეთით
ან ხმელი ტოტით რომ შევეშველოთ
და მუდამ მივცეთ ის ნიადაგი
ანუ ჰაერი რომელიც ვიცით რომ მას სჭირდება
ოღონდ ისე რომ არ ამოვიდეს ველური და
ჩვენ გავუძღვეთ პროცესს
რომელმაც უნდა წარმოშვას
ის ხილი რომლის გემო ჯერ არც კი ვიცით
დასასრულისკენ იმისთვის რომ შეკრა ლექსი
ცეცხლის დანთება ლექსის წერის მეტაფორად გამოიყვანე
კი კი ასე სჯობს
თან ძველ ბერძნულზე ალუზია ხომ ყველას უყვარს
სადაც პოეზია ნაკეთობაა კომპოზიცია
(არ დაგავიწყდეს ძველი ბერძნული)
ბერძნულიდან კი ინგლისურსზე გადი
(ვინ იცის ვინ წაიკითხავს
მართლა შვილებს ხომ არ წერ)
და ახსენე რომ ინგლისური
ველური ენა
უფრო ზუსტად გამოხატავს იმ მეტაფორას
რომლითაც უნდა დაამთავრო ლექსი
იქ ხომ ცეცხლს არავინ ანთებს
მას აშენებენ ან აკეთებენ
ჰოდა ამიტომ ლექსიც და ცეცხლიც
პოეზიაა
არქიტექტორის ან და მებაღის
და აი აქ კი არჩევნის წინ ხარ
ან გააგრძელებ იმ მეტაფორას
სადაც შვილებიც პოეზიაა
ან მას დატოვებ გაუჟღერებელს
ეგ შენღა იცი
© არილი