ანდ­რო ბუ­ა­ჩი­ძე

წუ­ხი­ლი ლექ­სე­ბის გა­მო

ვა­ი­მე, რო­გორ გა­მი­უცხოვ­დით

ად­რე შეთხ­ზუ­ლო ჩე­მო ლექ­სე­ბო,

ვარ­ს­კ­ვ­ლა­ვი თქვენს თავს რომ მკარ­ნა­ხობ­და,

მთის კორ­ტო­ხებ­ზე უნ­და ვე­ძე­ბო.

და თქვენ თვი­თო­ნაც ზურ­გი მაქ­ცი­ეთ,

გა­ნა­თე­ბუ­ლი ელ­ნა­თუ­რე­ბით,

ელ­ნა­თუ­რე­ბი სხი­ვებს ის­როდ­ნენ,

რო­გორც ბა­დე­ებს მე­ბა­დუ­რე­ბი.

ვა­ი­მე, რო­გორ მე­უცხო­ე­ბით

და­ვიწყე­ბუ­ლო ჩე­მო ლექ­სე­ბო,

მე ყე­ლამ­დე ვარ სავ­სე ცხოვ­რე­ბით

და აღ­არც მინ­და სად­მე გე­ძე­ბოთ.

არ­ა­და, რო­გორ გწერ­დით კედ­ლებ­ზე

ხელ­მიბ­ჯე­ნი­ლი და მოწყე­ნი­ლი,

თით­ქოს კარ­ნა­ხით მე­წე­რე­ბო­და

უკ­ა­ნას­კ­ნე­ლი ღა­მის წე­რი­ლი.

ვა­ი­მე, რო­გორ გა­მი­უცხოვ­დით –

რო­გორც ტო­ვე­ბენ შვი­ლებს მშობ­ლე­ბი

ან მშობ­ლებს ტო­ვებს შვი­ლი უძ­ღე­ბი…

თან­და­თა­ნო­ბით ჩვენც დავ­შორ­დე­ბით.

სად არ ვი­ა­რე, ჩე­მო ლექ­სე­ბო,

სად არა მდევ­და ბე­დი მდე­ვა­რი,

შუ­ა­ღა­მი­სას ჩე­მო შემ­ს­წ­რე­ნო

და ჩემ­თან ერ­თად ღა­მის მთე­ვარ­ნო.

ვა­ი­მე, რო­გორ გა­გი­უცხოვ­დით,

სხვა ცხოვ­რე­ბა­ში მოვ­ხ­ვ­დი ვი­თომ­და,

არ­ა­და, ჩემს ჩრდილს თქვენ მი­უძღო­დით

და კვალ­ში გდევ­დით მეც ხომ თვი­თო­ნაც.

სად აღ­არ გწერ­დით – მთებ­ზე, ბო­ძებ­ზე,

ქა­რის ნაფ­ლეთ­ზე, რკი­ნის კა­ვებ­ზე,

ჯერ ხომ დაგ­კარ­გეთ, მე­რე მოგ­ძებ­ნეთ,

ვერ­მიგ­ნე­ბულ­საც ის­ევ და­ვე­ძებ.

თქვენც ასე რა­ტომ გა­მი­ნა­პი­რეთ,

რო­გორც უბ­ი­რი და­ნის მლე­სა­ვი,

ტყა­ვი გა­დამ­ძ­ვ­რა, ტყა­ვი ცხრა­პი­რი,

ვიდ­რე თქვენს სიტყ­ვებს ამ­ოვ­კემ­სავ­დი.

ვა­ი­მე, რო­გორ გა­მი­უცხოვ­დით,

რო­გორ მო­მე­დო მეც სა­რე­ვე­ლა,

მე­გუ­ლე­ბო­დით, ჩე­მო ლექ­სე­ბო

ჩე­მი­ვე ჯავ­რის უხ­მო მთრე­ვე­ლად.

ახ­ლა რა­ღა ვქნა, ალ­ბათ ერთ­მა­ნეთს

ათ­ას­ში ერთხელ თუ შე­ვეყ­რე­ბით,

და შე­მოდ­გო­მის ფარ­თო ფოთ­ლე­ბით

სავ­სეა ბაღ­ში გრძე­ლი მერ­ხე­ბი.

* * *

შენ ალ­ბათ გიკ­ვირს: რა და­ა­შა­ვე,

შენს მყუდ­რო კუთხეს რომ ვერ მი­ა­გენ

და წყნე­თის ქვე­მოთ ქა­რი ნარ­შა­ვებს

სულ და­უ­დევ­რად აფ­ო­რი­ა­ქებს.

რა ვრცე­ლია და უკ­ი­დე­გა­ნო

სივ­რ­ცე, რომ­ლი­თაც მზე­რა ივ­სე­ბა,

ხსნა არ იქ­ნე­ბა თვი­თონ შენ­გა­ნაც,

ამ­ას ხომ ხვდე­ბი უკ­ვე ის­ე­დაც.

გა­დახ­ვალ ხიდ­ზე, სა­დაც მდი­ნა­რე

ვე­რე კვლავ ის­ევ ისე მი­ღე­ლავს,

და ხე­დავ მწუხ­რის მსუ­ბუქ მი­ნა­რევს,

შენ სა­ი­თაც კი არ გა­ი­ხე­დავ.

შენ სა­ი­თაც კი არ გა­ი­ხე­დავ

ყველ­გან იდ­გე­ბა წყნა­რი ფერ­დო­ბი

არ გენ­დო­ბი­ან, კა­რი იღ­ე­ბა

და იხ­უ­რე­ბა, შენც არ ენ­დო­ბი.

ცხოვ­რე­ბას მო­აქვს თა­ვის ზვირ­თე­ბი

მო­აქვს ფო­თო­ლი, ხავ­სი, ნა­ფო­ტი

და გა­ვიწყ­დე­ბა წყნა­რი კირ­თე­ბით

რა­საც ფიქ­რობ­დი და არ ამ­ბობ­დი.

და გა­ვიწყ­დე­ბა, დაგ­ვიწყე­ბია,

დაგ­ვიწყე­ბია უკ­ვე მწა­რე­დაც

რო­ცა ჩრდი­ლე­ბი წყნა­რად წვე­ბი­ან

ცხოვ­რე­ბაც წყნა­რი მო­ჩანს გა­რე­დან.

რა­ტომ და­დი­ხარ, რო­გორც სა­ლო­სი,

ზოგ­ჯერ ფხი­ზე­ლი, ზოგ­ჯერ ნას­ვა­მი

და ვარ­ს­კ­ვ­ლა­ვე­ბის ტა­ნი­სა­მო­სი

რა­ტომ გაც­ვია შენც იმ­ათ­სა­ვით.

შენ ალ­ბათ გიკ­ვირს, რა და­ა­შა­ვე,

რა­საც ეძ­ებ­დი, რომ ვერ მი­ა­გენ,

ირგ­ვ­ლივ ლაყ­ბო­ბენ და ხორცს ხარ­შა­ვენ

და კითხუ­ლო­ბენ: პა­სუხს ვინ აგ­ებს?

* * *

ეს სახ­ლი, რო­გორც ძვე­ლი რვე­უ­ლი,

ეს სახ­ლი ან­და სახ­ლის კე­დე­ლი

გაც­ვე­თი­ლია და შემ­ღ­ვ­რე­უ­ლი

და აღ­არ­სა­ით არ­გამ­ხედ­ვე­ლი.

სად გა­იკ­რიფ­ნენ ის მო­სახ­ლე­ნი

დიდ­ხანს შემ­ყუ­რე ერ­თი ნა­თუ­რის,

და რო­დის შეწყ­და ყე­ფა ძაღ­ლე­ბის

ამ სიწყ­ნა­რე­ში გა­დახ­ლარ­თუ­ლი.

ეს ბი­ნა, რო­გორც ძვე­ლი რვე­უ­ლი,

ეს ბი­ნა, ან­და ბი­ნის კე­დე­ლი,

გაც­ვე­თი­ლია და შემ­ღ­ვ­რე­უ­ლი

და სუყ­ვე­ლაფ­რის გა­დამ­კეტ­ვე­ლი.

რა უნ­და მოხ­დეს, ერთ­მა ვარ­ს­კ­ვ­ლავ­მა,

რომ გა­ა­ნა­თოს ძვე­ლი სარ­კ­მე­ლი,

ვინც ჩანს ნე­ტა­ვი, ვინ გა­ნას­ხ­ვა­ვა

იმ­ის­გან, ვინც კი არ ჩანს გარ­კ­ვე­ვით.

ეს ქუ­ჩა რო­გორც ძვე­ლი რვე­უ­ლი,

ეს ქუ­ჩა ან­და ქუ­ჩის მხვე­ტე­ლი,

გაც­ვე­თი­ლია და დარ­ღ­ვე­უ­ლი

და უკ­ვე სხვა­გან გა­დამ­ხედ­ვე­ლი.

* * *

გზა­ზე ლიც­ლი­ცებს ერ­თი ნა­თუ­რა

სა­ა­ქაოა, ხვდე­ბი ცე­ცე­ბით,

სი­ნამ­დ­ვი­ლე­ში ამ­ოწ­ვარ­თუ­ლა

შენც თით­ქოს იმ­ის ცახ­ცახს ეძ­ებ­დი

და ხე­დავ გვერ­დით ად­ა­მი­ა­ნებს

გა­და­ფე­ნი­ლებს გზებ­ზე ჩრდი­ლე­ბად,

ბრმებ­მა ხე­ვი რომ გა­და­ი­ა­რეს

და ტა­ნი ძლივს რომ ემ­ორ­ჩი­ლე­ბათ.

უც­ნა­უ­რია, სა­ით მი­დი­ხარ,

არ გი­ფიქ­რია ალ­ბათ ამ­ა­ზე,

ბრკი­ა­ლა სხი­ვი სხლტე­ბა ბინ­დი­დან

და კვეთს ჰა­ერ­ში მრუ­დე ალ­მა­სებს.

უც­ნა­უ­რია, არ გი­ფიქ­რია

იმ­ა­ზე, რა­ზეც უნ­და გე­ფიქ­რა,

თით­ქოს სა­ღა­თას ძი­ლად მიგ­ვ­რილ­ხარ,

ვე­ღარ დაგ­ცალ­და, თით­ქოს ვერ იქ­ნა –

ვერ ამ­ოხ­ვე­დი მწა­რე სიზ­მ­რი­დან,

ვერ მო­ის­რუ­ლე სიზ­მ­რის ნარ­ჩე­ნი,

თით­ქოს ის ბლან­ტი შუ­ქი გი­ზი­დავს,

რომ­ლის ცქე­რა­საც თვა­ლებს აჩ­ვევ­დი.

აქ­აც სმაა და აქ­აც ჭა­მაა,

ენ­ა­გე­თია ეს თუ ერგ­ნე­თი,

და რა და­ვა აქვს ნე­ტავ ჯა­მა­ათს,

რა რჯით ქე­ლე­ხის შემ­დეგ შეკ­რე­ბილთ?

გზა­ზე ლიც­ლი­ცებს ერ­თი ნა­თუ­რა,

მეც თით­ქოს იმ­ის ცახ­ცახს ვე­ძებ­დი,

სი­ნამ­დ­ვი­ლე­ში ამ­ოწ­ვარ­თუ­ლა…

და მივ­ლას­ლა­სებ ხე­ლის ცე­ცე­ბით.

© ”არილი”