ბოლო დროს, ჩემი ცხოვრება ტრაკისკენ წავიდა. სიმართლე ითქვას, არც მანამდე მიდიოდა წაღმა, მაგრამ ბოლო დროს ნამეტანი დამენძრა. სამსახურს ვერ ვპოულობ. თითქმის გავმელოტდი. კეფა ქუსლზე გაცრეცილ წინდას მიმიგავს. სამი შეყვარებული გამექცა. ამათგან ერთი, მართლა მომწონდა. მშობლებისგან დამოუკიდებად ცხოვრება გადავწყვიტე და ზესტაფონის ქუჩაზე სორო ვიქირავე, რომლის ფულსაც ორკვირიანი დაგვიანებებით ვიხდი, როცა ონლაინ პოკერში რამე ნორმალურ კუშს მოვარტყამ. ფულის დაგვიანებას დიდსულოვნად მპატიობს ბინის დიასახლისი, ქალბატონი ციალა, რომელსაც გარდაცვლილ შვილს – ტიტეს ვაგონებ და ამის გამო, ხანდახან, მისი უგემური ჩახოხბილის ჭამა და მათი ოჯახის ისტორიების მოსმენა მიწევს. გუშინწინ, უსაქმურობის გამო, მათი ღარიბი ბიბლიოთეკიდან ბავშვის აღზრდის მაკარენკოსეული მეთოდების სახელმძღვანელო გადმოვიღე და ჩაძინებამდე ვიკითხე.
ბოლო ხანებში, ძილის წინ, ლოცვას შევეჩვიე. რაღაც წითელი წიგნიც კი ვიყიდე, კარგად ვერ ვერკვევი, ფსალმუნებიო, ეწერა და გვიან აღმოვაჩინე, რომ მიცვალებულის თავთით წასაკითხი ლოცვები ყოფილა. ამიტომაც, ისევ ძველ სკოლას მივდევ და მამაო ჩვენოს ვბუტბუტებ ხოლმე.
თბილისის სახელმწიფო უნივერსიტეტის ჰუმანიტარულ მეცნიერებათა ფაკულტეტზე ოთხწლიანი სასჯელი მოვიხადე. არქეოლოგია ვისწავლე. სავალდებულო სამხედრო სამსახურისგან თავის დაღწევის მიზნით, ამას ორწლიანი კატორღა მივაყოლე მედიის კვლევის სამაგისტრო პროგრამაზე. გუშინ საბოლოოდ შევაკოწიწე სწავლის საფასურის დავალიანება – 570 ლარი და გადავწყვიტე მაგისტრის დიპლომი გამომეტანა, რომელსაც დავალიანების მქონე სტუდენტებს არ აძლევენ. მჭირდებოდა თუ არა მეორე დიპლომი? რა თქმა უნდა – არა. თუმცა, მოსაწყენი ცხოვრების გახალისების მცდელობა 570 ლარად ღირდა.
მეგონა, რაიმე ამაღლებულს ვიგრძნობდი, თუმცა აღმოჩნდა, რომ 570 ლარი ქარს გავატანე. უცნაურია, მაგრამ როცა კანცერალიის ხნიერმა, იასამნისფერტუჩსაცხიანმა თანამშრომელმა, ქალბატონმა ნელიმ ტყავის ყდაში ჩასმული მაგისტრის დიპლომი გამომიწოდა, მე კი ის ხელში დავიჭირე, ზუსტად იგივე გრძნობა დამეუფლა, როგორიც უნიტაზთან დგომისას, მოშარდვის დროს მეუფლება ხოლმე. “ბედნიერ ხელზე მომეცეს” – მითხრა ნელიმ და ის ყავა მოყლუპა, რომლის სმაც ჩემი ვიზიტის გამო შეწყვიტა. ყავის მადუღარას სადენი შემოახვია და მაგიდის დიდ უჯრაში შეინახა. მადლობის ნიშნად მხოლოდ გავუღიმე და გასასვლელისკენ დავიძარი. ნელიმ ამოახველა და ზურგსუკან ხმა დამადევნა: “შენგან დიდ საქმეებს ველოდებით”.
თითქოს რაღაცის შიშმა ამიტანა და იქაურობას სწრაფად გამოვეცალე. ჩემს მეგობრებს ღრეობა ჰქონდათ მოწყობილი მუხაწყაროში. დიდი ვერაფერი მსმელი ვარ. არყის ხუთი-ექვსი პორცია მყოფნის დასათრობად. მხნეობისთვის კი სამიც კმარა, მაგრამ მაინც გადავწყვიტე წასვლა. ჭავჭავაძეზე გამოსულს ტაქსიმ ფეხებთან შემიჩერა. გზის გაგრძელება ვცადე, მაგრამ უკან გამომყვა და იმდენი ქნა, სანამ ფანჯარაში არ შევიხედე. უცებ მანქანას ავარიული სანათები აუციმციმდა. მელოტი, კეფასა და ბაკებზე ჟღალთმიანი მძღოლი გაღიმებული მომჩერებოდა. მისი პრიალა თავი სარკესთან ანთებული პატარა ნათურის შუქს ირეკლავდა.
– რა გნებავთ? – უხეშად ვკითხე. ჩვეულებრივ, საკმაოდ ზრდილობიანი ვინმე ვარ, მაგრამ ასეთ სიჯიუტეს მდგომარეობიდან იოლად გამოვყავარ და თავაზიანობას მავიწყებს.
– მე რა მნებავს?
– ჰო, თქვენ, აბა ვის?
– მე რა უნდა მნებავდეს,ამ დროს ფეხით მოსიარულეები ამბობენ ხოლმე სად უნდათ წასვლა და რა ფასი აწყობთ. მერე ჩემნაირები ევაჭრებიან ან არ ევაჭრებიან. გააჩნია ფეხით მოსიარულე ძალიან ძუნწია თუ ისე რა. ეს იმაზეცაა დამოკიდებული, რა სიგრძის ფეხები აქვს. ხანდახან მკერდის ზომაც ჭრის. მერე, მძღოლი და კლიენტი ან ერთად მიდიან, ან ცალ-ცალკე. რადგანაც შენ გრძელი ფეხები არ გაქვს და საერთოდაც არ მინდა ვიცოდე რანაირი ფეხები გაქვს, მხოლოდ შენს სიძუნწეზეა დამოკიდებული გზას ერთად გავაგრძელებთ თუ ცალ-ცალკე. გავითვალისწინე: ჩემს მანქანაში სითბოა, მანდარინის სუნი დგას, რადიო მუშაობს და მოწევაც ნებადართულია. ასე რომ, აჯობებს ძუნწი არ იყო.
– საერთოდაც, რატომ გგონიათ, რომ ტაქსი მჭირდება?
– არ მგონია, მაგაში დარწმუნებული ვარ. საკითხავი ის კი არ არის, ტაქსი გჭირდება თუ არა, საკითხავი ისაა, მე ვარ თუ არა ის მძღოლი, რომელიც წაგიყვანს.
ანთებული საავარიო ნათურების მიუხედავად, უკან მომდგარი მანქანების სიგნალები უკვე გაუსაძლისს ხდიდა იქ დგომას. მე გაურკვევლობაში ვიყავი, რადგანაც იქამდე არასოდეს შემხვედრია ტაქსისტი, რომელიც სერიალ Homeland-ის პერსონაჟივით დამელაპარაკებოდა. ამ ამბავმა ცოტა შემახურა, თუმცა გადაწყვეტილების მიღებას მაინც ვაჭიანურებდი.
– მოდი, საქმეს გაგიადვილებ – მითხრა ჟღალთმიანმა მელოტმა. ჩემ უკან წითელი Mercedes-ი დგას. იმ კაცს მანქანა გაზზე ჰყავს, შიგნით მკვდარი კატის სუნი უდგას და “დარდიმანდი” ერთადერთია, რასაც მისი რადიო იჭერს. აირჩიე.
– მუხაწყაროში ოცდახუთად ახვალ?
– ოცდახუთად? მაგ ფასად სამსტროფიან ლექსსაც მოგიყვები. კეთილი იყოს შენი მობრძანება ბორტზე!
მანქანაში მართლაც მანდარინის სუნი იდგა, რადგანაც მძღოლს ღუმელის საჰაეროებთან მანდარინის კანები მიემაგრებინა. მას არასტანდარტული ტაქსისტის იერსახე ჰქონდა: თითქოს დანოტივებული, კარგად გაპარსული კანი მაფიქრებინებდა, რომ მძღოლი ამ რეისისთვის მოწესრიგდა ასე ძირფესვიანად. ჟღალი ბაკები ოდნავ წაგრძელებული და წაწვეტებული ჰქონდა. თეთრი, მოკლემკლავიანი პერანგი ეცვა, რომელსაც გულის ჯიბესთან რკინის იარლიყი ჰქონდა მიკერებული. კრემისფერ ბოტასებს სწრაფად და მოხერხებულად იყენებდა პედალირებისთვის. მარცხენა ხელის მაჯის თავზე მწვანე მელნით, უხეშად შესრულებული სვირინგი მოუჩანდა, რომელზეც ბუნდოვნად იკითხებოდა ლათინური ასოებით შესრულებული MARIA.
– ჩემო კეთილო, მუხაწყარო სადაა? – მკითხა და უკანა ხედვის სარკეში წითელ მანქანას გახედა.
– არ იცით სად მიდიხართ?
– ჯერ ერთი, თქვენობით ნუ მელაპარაკები. ძაღლი და ღორი, შინაური და გარეული, მიცნობს, არ მიცნობს – შენობით მომმართავს. თქვენ რა, ბევრი ვარ? ერთი ვარ მე, ერთი. და, მერე მეორე, დანაშაულია მუხაწყარო რომ არ ვიცი?
– დანაშაული რა, პოლიციას კი არ დავურეკავ, მაგრამ ტაქსის მძღოლი არ ხარ? ქუჩა-შმუჩა, ზეპირად უნდა იცოდე.
– თუ დამიჯერებ, მეექვსე დღეა გამოვედი სამუშაოდ და უკვე ნერვებზე ვზივარ. ხვალ უნდა დავისვენო. მუხაწყაროში კიდევ, ამ ექვს დღეში ვერ მოვხვდი და ნუ გადამაყოლებ ახლა მუხაწყაროს.
– და 25 ლარს რო დათანხმდი, იქნებ მიმყავხარ?
– გენდობი ჩემო კეთილო. მიმნდობი ხასიათის კაცი ვარ. კი მაყირავებენ ხოლმე ხშირად, მაგრამ შენ არ ჰგავხარ გადამგდებს.
– აბა ახალი დაწყებული მაქვს ტაქსაობაო?
– მერე სხვა საქმეებში კაცის გადაგდება არ არსებობს? მეექვსე დღეა ტაქსზე ვარ. არ ვიყავი საქართველოში. 1992 წელს წავედი, შევარდნაძე როცა ჩამოვიდა და აქეთ გამოხედვაც არ მინდოდა. ცოტა ხნის წინ დავბრუნდი და ისევ გაქცევაზე მიჭირავს თვალი.
– სად იყავი?
– უჰ… შენ ის მკითხე, სად არ ვიყავი.
მძღოლმა რადიო ჩართო და ტალღებს ჩამოუარა. ერთხანს საპატრიარქოს რადიოსადგურზე შეჩერდა. გადაცემა გადიოდა, რომელშიც ტაძარში მოქცევის წესებსა და მართლმადიდებლურ ჩაცმულობას განიხილავდნენ. “რა თემებზე ლაპარაკობენ. ამაზე საერთოდ არასოდეს დავფიქრებულვარ. საიდან მოაქვთ ასეთი რაღაცები” – თქვა მძღოლმა და თავის ქნევით გადართო სხვა ტალღაზე, სადაც დევიდ ბოუის სიმღერა გადიოდა.
– ეს ის არაა? – ბოუი? – პატარა ბავშვივით, გულწრფელი სიხარული გამოხატა მელოტმა და ცქმუტვა დაიწყო.
– დარწმუნებული არ ვიყავი, რომ ბოუი იყო, მაგრამ დავეთანხმე.
– დამენანა ეს კაცი. არადა, სულ მინდოდა მისი გაცნობა და მასთან მუსაიფი. მაგისი ის სიმღერა მიყვარს, აი, სახელი არ მახსოვს.
მძღოლმა ჯერ დაასლოკინა და მერე რაღაც გაუგებარი მელოდია წაიღიღინა, რომელსაც არათუ ჩემნაირი ცუდი მელომანი, თავად სულმნათი დევიდ ბოუიც ვერ გაიხსენებდა.
– იცი ეს სიმღერა? – მკითხა.
– ვერ ვიხსენებ.
– მოუსმინე. ადამიანის შეყვარება მისი სიკვდილის შემდეგაც შეიძლება.
ლისის ტბის ასახვევს ავცდით და საჭე იპოდრომისკენ ავიღეთ, რათა მუხაწყაროს გზას დავდგომოდით.
– მუხაწყაროში მშვიდობაა? – ისეთივე ინტონაციით მკითხა, როგორც მამაჩემი მეკითხებოდა ხოლმე, როცა სახინკლეში წასასვლელად მაძლევდა ფულს.
– მეგობრებში. დასალევად.
– მსმელი ხარ?
– ისე რა. ჩემზე მაგარ მსმელებსაც ბევრს ვიცნობ.
– მე ხარივით მსმელი ვიყავი ერთი პერიოდი.
– მოიცა, გამოვიცნობ: ღვიძლმა გაგიჩმახა?
– არა კაცო, რაის ღვიძლმა. ცუდი სიმთვრალე მაქვს და აღარ ვეკარები. ბოლოს, ზუსტად მახსოვს, 2008-ის ნოემბერში გავილეშე, ამერიკის პრეზიდენტის არჩევნების დღეს და ისეთები ვაკეთე, დღემდე მაგის გამოსწორებაში ვარ. ამ ტრამპსაც ახლა მოუნდა ჯანდაბიდან გამოძრომა.
უნდა მეკითხა ტრამპი რა შუაშია – მეთქი, მაგრამ ხმაურმა და თეთრმა კვამლმა შემაყოვნა, რომელიც მანქანის კაპოტიდან ამოვარდა. “წყალი აადუღა?” – ვიკითხე მე. “არა, რომის პაპი აირჩია” – დაბერებული ხუმრობა მომაგება მან, თითქოს ამ ფაქტში რაიმე სასიხარულო ყოფილიყო. “გაგრილდეს, მილებს დავამაგრებ, წყალს ჩავასხამ და გავაგრძელოთ” – თქვა სხაპასხუპით და ეშმაკის მოგონილია ეს ოხერიო – დააყოლა. ქარი ისე უბერავდა, რომ ვერ გამერკვია ლისის ტბის წვეთები მეხეთქებოდა სახეზე, თუ წვიმა წამოსულიყო. მანქანაში ვიჯექი და ჩაწეული ფანჯრიდან სიგარეტის კვამლს ქარს ვაყოლებდი. მეჩვენებოდა, რომ ჩემი სხეულიდან გამოდევნილ ნაცრისფერ ღრუბელს, ჰაერის ძლიერი ნაკადი პირიდან მტაცებდა და ეს ყველაფერი კონვეიერული სიზუსტით მუშაობდა. ისევე გავერთე, როგორც ჩვილი ბავშვი ერთობა ხოლმე საწოლის თავზე ჩამოკიდებული, ღერძზე მოტრიალე ფერადი სათამაშოთი. “დახმარება გინდა?” – გავძახე მძღოლს. აწეული კაპოტის ქვემოდან გამომხედა და ხელით მანიშნა – არაო.
მუხაწყარომდე დუმდა. ალაგ-ალაგ ხვნეშოდა. მგონი ეწყინა დასახმარებლად რომ არ გადავედი. მხოლოდ ერთხელ ამოიღო ხმა, როცა ტელეფონზე დაურეკეს. საუბრიდან გავარკვიე,რომ ხაზის მეორეს ბოლოს ვინმე პეტრე იყო. ტელეფონის მყვირალა დინამიკის გამო, პეტრეს ხმაც მესმოდა.
– იმან დარეკა, არ მინდა ტელეფონში სახელის თქმა, მიხვდები ვიზეც ვამბობ. იქნებ ამ ერთ კაცზეც მცეთ პატივი და შეუშვათო. მაღარიჩი ჩემზეაო.
– ბიჭო, მერამდენედ უნდა დამირეკო მაგ საქმეზე?
პეტრემ დუმილის უფლება გამოიყენა.
– მოვრჩეთ ამ ნაცნობ-მეგობრობას. გაიგე?
– გასაგებია უფროსო.
– და, რა მაღარიჩის მკისრებელია ეგ, რამე რო იყოს?
– დაგავიწყდათ რა ღვინის მარანიც აქვს?
– იცოდე, შენ ხარ თავდებში.
– კი, უფროსო, კი.
– წინაზეც ეგრე ამბობდი და რა ამბავი დაატრიალა იმან იქ, კი გეხსომება.
– არა, ეს წყნარი ბიჭია.
– რა დაემართა?
– მანქანამ დასცხო.
– აუჰ…
– აბა…
– გიჟებივით დადიან.
– ნუ იტყვით…
– კარგი, შეუშვი, მაგრამ გააფრთხილე, რო მაქედან პანღურის ამორტყმაც იოლად ხდება.
მძღოლმა ჩაიცინა და ტელეფონი გათიშა. “ბავშვებივით იქცევიან ამხელა კაცები. თორმეტნი არიან… არა, თერთმეტნი, ერთი გავუშვი. თერთმეტნი არიან და მაინც ყველაფერზე ჩემთან რეკავენ” – თქვა მძღოლმა და იმ სახლთან შემიჩერა, რომელზეც, ტელეფონზე საუბრის დროს, ხელით ვანიშნე.
– აქ არასოდეს ვყოფილვარ.
– კარგი ადგილია სააგარაკედ.
– კარგი ჰაერი შენ სხვაგან უნდა ნახო.
მადლობა გადავუხადე, 25 ლარი მივაწოდე და მითხრა, ხელში ფულის აღება არ მიყვარსო. მერე 20 და 5-ლარიანებს ხელი დაავლო და მანქანიდან თითქმის გადასულს მკითხა:
-ესენი კეისრები არიან? – თან გაიცინა.
– ვინ კეისრები?
– აი, ეს კაცები. ხომ გითხარი, დიდი ხანია საქართველოში არ ვყოფილვარ – მეთქი.
– ერთი ილია ჭავჭავაძეა, მეორე ივანე ჯავახიშვილი.
– კაი ულვაშდამშვენებული ყმაწვილები ჩანან.
– ჰოდა, მივაგოთ ივანეს ივანესი და ილიას ილიასი, არა? – გადაიხარხარა და ხელი დამიქნია.
გამთენიისას, არყისგან გაბრუებული, ძველისძველი დივანის კიდეში ვიწექი. შორიდან, როგორც ჩახუთულ კუპეში გაციებული ბავშვის ხველა, ისე მოისმოდა ბენ ქლოქის მუსიკა. ჩემს თავზე წითელფარდაგიან ჭაღში 60 თუ 100-ვატიანი ნათურა ბჟუტავდა და მახსენებდა, რომ ცოცხალი ვიყავი. ცას ნელ-ნელა ეპარებოდა სინათლე. ერთმანეთზე გვეძინა. თაზო მაყაშვილი უსაქციელოდ ხვრინავდა და ეს ხვრინვა ყურის სიახლოვეს კოღოს წუილივით ჩამესმოდა. სიმთვრალე ნაბახუსევში გადამდიოდა, თუმცა ვერ გადამეწყვიტა წავსულიყავი უნიტაზთან სალაპარკოდ თუ ცოტა ხანსაც დამეცადა.
მაგიდის კიდეში ბორჯომის ბოთლი დავინახე, რომელიც მარიხუანას მოწევისთვის არ გამოგვეყენებინა და ძირში ცოტა სითხეც შემოგვრჩენოდა. ორი თითით მოვიწოდე, ხარბად ჩავისხი ყბაში. ცოტა ხანში ძუნწად დავაბოყინე და გამოფხიზლებისკენ წავიღე პირი. შეფხიზლებულმა შევამჩნიე, რომ ჩემს მუხლებზე სოფიკო შულაიას ულამაზესი ფეხები ესვენა. სოფო ჩემი მეგობარია და გულზე ხელის დადებით რომ ვთქვა, მის მოტყვნაზე გაცნობის დღიდან ვოცნებობ. იმ დილით კი, მას ფეხსაცმელები გაეხადა და ფეხები ჩემს მუხლებზე შემოეწყო. კოლგოტის შიგნით, ლამაზ, სიმეტრიულ თითებზე თეთრი ლაქი მოუჩანდა, სატერფული კი ნაევარმთვარესავით ჰქონდა ამოჭრილი. შიგადაშიგ თითებს ამოძრავებდა და მისი ტერფები გულისცემასთან ერთად ირხეოდა. ვგრძნობდი, რა სწრაფად მიიწევდა მთელი სისხლი ჩემი ერთი კონკრეტული ორგანოსკენ და მინდოდა ამ სამოთხეში დავრჩენილიყავი, მაგრამ, უცებ, მოჭუტული თვალებით, ფანჯარაში ის ტაქსი შევამჩნიე, რომელმაც აქამდე მომიყვანა. ვიფიქრე, დავიკიდებ – მეთქი, მაგრამ სოფიკოს ტერფების სიმყუდროვეში ცოტახანსღა გავძელი და გადავწყვიტე ტაქსის ამბავი შემემოწმებინა. ეზოში ბარბაცით გასულს დილის სუსხმა დამკრა და საკუთარი გადაწყვეტილება მანანა. მანქანასთან მივედი და დავინახე, რომ მძღოლს ეძინა. ფანჯარაზე მივუკაკუნე თუ არა, ეგრევე გაიღვიძა და დაჯექიო, მანიშნა.
-აქ რას აკეთებ? გზა აგებნა?
– შენ გელოდები.
– რო არ მითქვამს დამელოდე – მეთქი?
– ვიცოდი, დაგჭირდებოდი.
– ფულიც არ მაქვს.
– დაწესებულება გეპატიჟება – მითხრა და ხელები მაღლა ასწია.
თავს საზიზღრად ვგრძნობდი. გული მერეოდა. ძვლებში მტეხდა. უკან დაბრუნებაც აღარ მინდოდა. ვიცოდი, უკან დაბრუნების შემთხვევაში ჩემი ყვერები ჩამოსიებისთვის იყო განწირული.
– შევალ, დიპლომს ავიღებ და გამოვალ.
– არის, უფროსო.
სოფიკოს დავხედე. მისი შუბლი ბუხარში შერჩენილი ნაკვერჩხლისა და ჩახუთულობის გამო ოფლისგან დანამულიყო. ტერფები კი, ჩემი წამოდგომის შემდეგ, ვიღაცის ქურთუკში შეემალა.
მუხაწყაროდან თავქვე დავეშვით. ფანჯარა ჩამოვწიე, რათა გამოვფხიზლებულიყავი.
– გზაზე კარგი ლუდი აღმოვაჩინე. ჩაყლურწავ? – მკითხა მძღოლმა.
სახეზე უხერხულობა დამეტყო.
– მე გეპატიჟები, ოქრო – დააყოლა და ჩემი სახის გამომეტყველებიდან გამომდინარე, მიხვდა, რომ ლუდზე უარს არ ვიტყოდი.
მუხაწყაროს დასახლებაში, ვიღაცას სახლის ეზოში მართლა გაეხსნა ბარი ღია ცის ქვეშ, სადაც ცუდი ლუდის დალევა შეიძლებოდა. “ორი სავსე კათხა, ხუთი პატარა თევზი და ორი შავი პური” – შესძახა მძღოლმა ძილბურანში მყოფ დახლიდარს. “თუ არ გვეყოფა, გავაბევრებთ” – მითხრა და თვალი ჩამიკრა.
– ესეიგი, არაყზე ლუდის ჩაყოლება გიყვარს ყმაწვილო?
– ხანდახან ეგრეც ხდება.
– ჩემი ბიჭიც ეგრე შვრებოდა და ერთხელ ისეთი ამბავი მოუვიდა, ორ დღეს მკვდარივით ეძინა. მესამე დღეს გაიღვიძა. ახლიდან დავიბადეო, ამბობდა. შენ რამდენის ხარ ახლა?
– ოცდაშვიდის- ის შენზე ექვსი წლით დიდია.
მძღოლმა, რომელსაც მანქანიდან ხანგრძლივად გადმოსვლის გამო ნაცრისფერი ჟაკეტი ჩაეცვა, კათხა ერთი მოყუდებით გამოცალა და ამასობაში მიძინებულ დახლიდარს კიდევ ერთის ჩამოსხმა სთხოვა. “პატრული?” – ვკითხე და თევზი გამოვძიძგნე. “მაგათი აპარატები მე არ მიგდებს” – მიპასუხა და მეორე კათხა ხელის გულში მოიქცია. “ეგენი, საერთოდ, თავიანთი ცხვირის იქით ვერ იყურებიან” – დააყოლა.
სინათლე ძალას იკრებდა. პეიზაჟების კონტურები, ნელ-ნელა, უფრო და უფრო ცხადად იკვეთებოდა თვალებში. მე ისევ სოფიკოს ტერფებსა და მის დანამულ შუბლზე ვფიქრობდი. ტანში სუსხი გადი-გამოდიოდა. აბუზული ვიდექი და ვცდილობდი ჩემს საყელოში, როგორც ბაკანში, რაც შეიძლებოდა ღრმად ჩავმძვრალიყავი. მძღოლი მეორე კათხას ყლუპ-ყლუპად სვამდა და ჩაძინებულ დახლიდარს უყურებდა.
– ჩაფიქრებული ჩანხარ. მგონი ვერ გაერთე მეგობრებთან ერთად.
– სოფიკო შულაიას ფეხებზე ვფიქრობ.
– ლამაზი ფეხები აქვს?
– უშნო ფეხებზე ფიქრობს რომელიმე კაცი?
– რამდენიც გინდა.
– ვითომ?
– მისმინე ოქრო, მე არქიტექტორი კაცი ვარ. არქიტექტორებმა კი იციან რას ნიშნავს სილამაზე. ალბათ ყველაზე უკეთ არქიტექტორებს ესმით რა არის სილამაზე. მე ყველაზე უკეთ ვიცი, რა არის სილამაზე, იმიტომ, რომ მე ყველაზე კარგი არქიტექტორი ვარ. ამბავს მოგიყვები: ერთხელ, ერთი კაცი, ჯუნოს ყინულის გამოქვაბულში მოხვდა, ალასკაზეა ეგ. გაშტერებული იყურებოდა იქით-აქეთ და გულში ამბობდა, რომ ეს იყო ყველაზე ლამაზი რამ, რაც ღმერთს ოდესმე შეუქმნია. ყველაზე ლამაზი. ვერ შევეკამათებოდი. ის ქმნილება ასეთ ქებას იმსახურებდა. მაგრამ… იცი, რაშია საქმე? ის კეთილი კაცი ტყუოდა. განზრახ კი არა, თავისდაუნებურად ტყუოდა. მე კი არ ვბრაზდები, როცა უნებურად ტყუიან. ის კაცი იმიტომ კი არ ტყუოდა, რომ ის არ იყო ლამაზი ქმნილება. იყო, მაგრამ ყველაზე ლამაზი, რაც კი ოდესმე შემიქმნია – ქალის მოგრეხილი ფეხებია. სწორი არა. არც გრძელი. მოგრეხილი… ვიცი, რომ ხანდახან ბოროტად ვხუმრობ. ზოგჯერ მიჭირს საკუთარ თავს ამ სიამოვნებაზე უარი ვუთხრა, იმიტომ, რომ კარგად გამომდის, მაგრამ ქალის მოგრეხილი ფეხები… ეს არ არის ბოროტი ხუმრობა.
– მგონი პატრულს ვერ გადავურჩებით. მაგარი მთვრალი ხარ. ბოდავ რაღაცებს.
– ეჰ, ვერც შენ იყურები საკუთარი ცხვირის იქით, ყმაწვილო. ამოდი ბორტზე, ამოდი.
– ჰა?
– დაჯექი-მეთქი.
ბუდაპეშტის ქუჩაზე ჩამთვლიმა, მაგრამ ერთი-ორ წუთს კიდევ ჩამესმოდა, როგორ ღიღინებდა მძღოლი ვითომდა დევიდ ბოუის სიმღერას.
– რა გქვია? – ძილ-ბურანში ვკითხე და მივხვდი, რომ შეიძლება პასუხს ფხიზლად ვერც დავლოდებოდი.
– ოოო, უყურე შენ, მაგაზე არასოდეს მიფიქრია. რა მქვია… რა საინტერესოა, რა მქვია.
მისი სიტყვები ძილშიც მეორდებოდა. მესიზმრებოდა, რომ ტაქსის მძღოლმა მანქანა თბილისის ზღვის ნაპირთან გააჩერა, გადავიდა, ტანსაცმელი გაიხადა და წყლის ტემპერატურა ფეხის ცერა თითით გასინჯა. ვგრძნობდი, რომ წყალი ცივი იყო. მძღოლი წყალს პეშვით იღებდა და ტანზე ისვამდა, რათა სხეული სიცივეს შეგუებოდა. მერე ერთიანად გადაეშვა ზღვაში და აღარც ამოუყვინთავს.
რამდენიმე საათში იმ ბურთის ხმამ გამომაღვიძა, რომელიც ბავშვებმა მანქანას მოარტყეს და სწრაფადვე გასცილდნენ იქაურობას. ჩემი სოროს ეზოში ვიყავი. მანქანაში მარტო ვიჯექი. ხელში ბორჯომის ბოთლი და ჩემი მაგისტრის დიპლომი მეჭირა. მზეს მანქანაში სასიამოვნო ტემპერატურა დაეჭირა. თავი მისკდებოდა და ხელებიც მიკანკალებდა. კარი გავაღე, გადავედი, ირგვლივ მომივიხედე და როცა მძღოლი ვერსად დავინახე, ისევ მანქანაში ჩავჯექი. სათავსო გამოვაღე. იქნებ მისი ტელეფონის ნომერი მეპოვა ან სახელი და გვარი გამეგო. სათავსოში მხოლოდ მანქანის საბუთი დამხვდა, რომელზეც ჩემი სახელი და გვარი ეწერა. ნელ-ნელა გონების ზედაპირზე მიტივტივდებოდა ყველაფერი, რაც წინა დღეს მოხდა და ყველაფერი, რასაც მძღოლი ამბობდა. “არადა ერთი ვარ”… “რა თემებზე ლაპარაკობენ? ამაზე არასოდეს მიფიქრია”… “დამენანა ეს კაცი, თუმცა ყოველთვის მინდოდა მისი გაცნობა”… “ის შენზე ექვსი წლით დიდია”… “თორმეტნი არიან. არა, თერთმეტნი. ერთი გავუშვი”… მისი ფრაზები Facebook-ის ნოტიფიკაციებივით მიხტებოდა გონებაში. “ამაზე მერე იფიქრე, ახლა ამის ტრაკი არ გაქვს” – ვუთხარი საკუთარ თავს. ისევ გადავედი მანქანიდან, რათა ნომერი შემემოწმებინა, რომელიც ზუსტად დაემთხვა საბუთში ჩაწერილ ნომერს – LO 777 RD.თავის ტკივილი უფრო და უფრო გაუსაძლისი ხდებოდა. საფულე ამოვიღე, რომელშიც სამ ლარზე ოდნავ მეტი ჩხარუნობდა. მანქანას თავზე ტაქსის ყვითელი ტრაფარეტი ედგა. ასეთი ყვითელი ტრაფარეტი, იქამდე არასოდეს მინახავს.
© არილი