ეკა ქევანიშვილი

დაგეგმილი მაქვს

დაგეგმილი მაქვს ბოლო სიტყვები,

ტანიდან სულის გამოყვანამდე –

გახეთქილი ტუჩიდან რომ უნდა დამცვივდეს.

დაგეგმილი მაქვს

მარცხენა ხელი, უსიცოცხლოდ დაბლა დახრილი,

და მზერა მაქვს დაგეგმილი, ძალით სიცილჩატენილი,

როცა ამიყვან.

სასეიროდ მოსულ ხალხში უშეცდომოდ შესრულებული

ხელოვნური სუნთქვის რიტუალიც გათვლილია.

ისე ღიად უნდა მისუნთქო, ისე მძლავრად,

შენი შიშით,

ქარბორბალა გარეუბნებში სამუდამოდ გადაიკარგოს.

დათვლილია ის წუთებიც,

აფეთქებიდან მინავლებამდე.

და სიჩქარეც დაკვეთილია

ფართოდ გაშლილ ორმხრივ ტრასაზე,

220!

მაგრამ მანამდე,

მოპირდაპირე მხრიდან მოფრინავს ვიღაც, თავზეხელაღებული.

მერე მაშველებს შუა გზაში უთავდებათ უცებ საწვავი.

თეთრხალათიან გადამრჩენებს ეშლებათ ქუჩა.

აღმოჩნდება, რომ სისხლის ბანკიდან ბოლო წვეთები წინა დღეს გაქრა.

გადამცემ ბოძებს მოულოდნელად ეცემა მეხი!

მე კი მაინც დაგეგმილი მაქვს როგორ გაიგებ:

ერთდროულად გაწყვეტილი ჩემი და შენი კაპილარი

მარჯვენა ნესტოს ჩაუვლის და

სისველედ ჟონვას განაგრძობს მანამ,

სანამ მოწმენდილ ცაზე სრულიად მოულოდნელად

ჭექა-ქუხილი დაგიწერს, რომ

ვენები – ჩვენი საერთო სისხლით

მის საშველად

კილომეტრების მოშორებით გადაისროლო.

ვიდრე ყველა არ დაიჯერებს, რომ

ისეთი ბუნებრივია და ისეთი უსასწაულო,

ორ ადამიანს,

ერთდროულად

და განსხვავებულ განედებზე

წასკდეთ ცხვირიდან ერთმანეთი.

რაზეც ვდგავართ

რაზე დგას ეს წონასწორობა?

თუ თავი მზეში გაქვს გაჩრილი –

ყელზე ცეცხლის გიზგიზებს რგოლი.

და ვინც შენსკენ გადმოხტება,

ტემპერატურა უნდა დაწიო,

დამწვრობას რომ გადაარჩინო.

თუ სუნთქვა – დენთი

მოკრძალებულ ფეიერვერკად გისკდება ცაში,

გადარჩენილი ნაპერწკლები გიკვდება თმებზე.

საიდან ეს მჭედლის ძალა,

ცეცხლისმფრქვეველი ხარების ფლოქვებს

როგორ უნაცვლებ სუსტ ხელისგულებს,

როცა თესავ შენივე თავს სხვა ცხოვრებაში.

საიდან შეგრჩა

ძალა დგომის,

ძალა გაცემის.

ძალა შექმნის.

ძალა დარჩენის.

საიდან, თუ დახვრეტამდე,

წასაკითხი დაგრჩა მხოლოდ ერთი ფსალმუნი.

სახელსა და გვარზე, ადამიანო,

შენი ძველების აჩრდილების,

დანგრეული ტაძრის ლოდებში ჩატნეულ,

დიდ ომში ალეწილ ტანკზე ჩამოღვენთილ,

ქების სიგელებზე ოქროსფრად მიხატულ

სახელსა და გვარზე გიდგას ახლა ტერფები.

როგორც დაღი,

ნომრიანი რკინის ფირფიტა,

უნდა ატარო.

ვინაობის მკრთალი ზოლი შუბლის ძარღვთან,

რომელიც სულ ჩანს.

და რომელიც, თუ გაგიწყდა,

სამუდამოდ დაგამახინჯებს.

უხმაუროდ

მივაჯახუნე ეს რკინის კარიც.

თითქოს სახლის.

ილუზია – ციხე ჩავკეტე.

ამ სიჩუმეში გამაგრებული,

დუმილით გბომბავ.

კედლებზეა აყუდებული დაზეთილი იარაღი.

ტყვიების აცმა – შემორტყმული წელზე,

მძიმეა.

შენც ისევ ისე, ზურგით აკრული ამაგრებ კუთხეს,

ასწლიან ომში,

ზავის დროს რომ ჩამოგინგრიე – არ გემეტება.

თან, გაზაფხულზე,

ნატყვიარზე ამოხეთქილ ენძელებს უვლი.

უხმაუროა შენი ჭურვებიც.

დროგამოშვებით,

ცოცხლები თუ ვართ, შესამოწმებლად

ჰაერში ვისვრით.

დამზვერე – ნახავ:

მე

ახლა უფრო.

ამ ზამთარში,

ასჯერ უფრო. როცა

თოვლია და ხიდიკარი ჩაკეტილია,

მე, დასჯილი ერისთავის კარ-მიდამოდან

ვფენ შერიგების ბაირაღებს,

მოქარგულს ნისლით – ხევებიდან ამოვახვიე.

ახლა ათასჯერ

უფრო ხშირად

გადავყურებ ხრამს ციხის უკან –

რაც დავიტოვე, ის იარაღიც ხომ არ დავლეწო.

გამოვიდოდი ხელაწეული.

ზუსტად უნდა ვიცოდე ოღონდ –

ჩემი ურჩი წინაპარივით თვალებს არ დამთხრი…

რატომ გტირიმე

რატომ ვტირი ლოცვისას. შუაღამეს. თმაგაშლილი.

რატომ დგება ჯერ წელი, შემდეგ მკერდი, ბოლოს მხრები, ძილში.

თითქოს სული ამომართვეს.

რატომ გტირიმე.

უფალო.

შემიწყალე.

არაფერი გამეგება შენი.

არაფერი დამეჯერება.

რატომ გთხოვ ამ ადამიანების გადარჩენას და გითვლი სახელებს:

ნიცა, გიორგი, ეკატერინე, დავითი, ანნა.

თითქოს ჯიბეში ქრთამს გიტენიდე.

ერთო, კაცო, გაღმერთებულო.

შენი, ალბათ, კაცებს უფრო შურთ.

მინდა ძალა გესესხო მუჭით. როგორც მარილი.

დაგიბრუნებ.

როგორც კი.

ბოლოს დაგიბრუნებ.

შვინდას რქებზე ავუნთებ სანთლებს და ასე მოვალთ, ოღონდ ბოლოს.

სიბერეში ფუტკრებს მოვუვლი – სხვას ვეღარაფერს შეგპირდები.

დღეს, დღეს

რატომ ვტირიმე უფალო.

რადგან რასაც ხელი შევახე, გავაქვავე?

ამ ძებნის დღეს,

სიზმარში გეკითხები,

შენ ხარ?

იქნებ ეს ხარ, რომელიც ფეთქავ ყელთან, საფეთქელთან, გულთან, მაჯებზე.

ეს ხარ, ჩემი მკვდარი მეგობრის თავთან ანთებული კანდელი.

ახლაც და ადრეც

მეცნობოდი, მეცნობი, შენ ხარ

ვისაც გხედავდი,

როცა ვცვლიდით მე და ის ღერ მარიხუანას.

რა ადვილი იყო მაშინ,

როცა არ გვჭირდებოდი,

გვეგონა, გვეტენებოდი,

მაშინ, როცა ყველას ყოფნიდი, ჩვენ გვეკიდე უფალო

ახლა კი,

როცა თავად არ მყოფნი,

მინის ფერადი ნამსხვრევებით ვაწყობ შენს სახეს,

ხელისგული რომ ჩამოგისვა,

გადამაწერ ალბათ ჩემს ცოდვებს.

შხამი როგორ შევუშხაპუნე ადამიანებს, როვა ისისნი წვეთოვანით მყავდა

ძარღვებზე მიერთებული.

უფალო, კიდევ ერთი სიმღერა შენ – გიყვები,

ასეთი უთევზოა ჩემი ბადე.

მუხლამდე წყალში – ვისვრი და მოჰყვება მხოლოდ თბილი, სისხლიანი გულები.

ასე ურითმოდ,

არითმიის ფონზე გიყვები უფალო, შენც ხომ იყავი ადამიანი?

რა ძნელია ვთქვა:

ჩვენ აქ ვერ ვიტანთ ერთმანეთს!

ვერ ვიტანთ ერთმანეთს!

მაგრამ თბილად ვიღიმით ვირტუალური „სმაილიკებით“

ვკავდებით სექსით პირად მიმოწერაში, ადგომაც აღარ გვჭირდება

თავლებსა და ფარდულებში სიყვარული დამთავრებულია.

კი არ გწერ, გტირიმე უფალო,

რადგან მახსოვს ახლაც,

არამშობლიურ არხზე

გადის ეროტიკული კინო,

სადაც გეი არის უბედური და ის ხანდახან გითხოვს შენ

როგორც პოპკორნს.

უფალო, ასე მიყვარხარ მე,

და ასეთია დღეს ჩემი ვარჯიში ლოცვაში.

და გტირიმე,

რადგან ნელ-ნელა ვხვდები

რა ფერისაა ჩვენი დაფარული ორგანოები და

რა მძიმეა ჩვენი სულები.

ცეცხლია

მე – კომფორტულად, ელექტროსკამზე.

შენ – რა ხანია, ზიხარ ღილაკთან.

ბრრრრრრრ

და მაჟრჟოლებს.

ბრრრრრრრრ ენერგიას

მონაცვლეობით მმატებ და მაცლი.

აქაც ცეცხლია.

ნაპეწკლების ხელჩართული ბრძოლა ძარღვებთან.

გილოცავ.

კედლის კუთხეში საახალწლოდ პრიალებს

„გეკო“.

ზუსტად თორმეტზე.

უნდა ავყვეთ მთების ექოს.

ბა-ბაააააააააახ!

ვჩხიბავ.

ბა- ბააააააააახ! – ვაერთებ.

ჩემი და შენი

სახელების უმარტივესი კომბინაციაც

გადაიქცევა ცეცხლსასროლად,

რომლის ტარმაც ბავშვობაში შემინგრია მხარი

და თითი,

საჩვენებლი,

ჩამრჩა ჩახმახთან,

თითქოს ალქაჯებს კი არ ვაფრთხობდი, ვკლავდი,

უფსკრულამდე ფორთხვით ჩამყავდა.

ამ ახალ წელს

სხვები მაშხალებს,

ჩვენ – საკუთარ თავებს ვიფეთქებთ.

უფრო რომ დათბეს.

კომფორტულად,

სკამზე ჩამომჯდარს მარტყამს შენი

მკლავების დენი.

ვინ რა იცის,

გულში მუშტი რომ დაგიტრიალო,

გამოვიყოლებ დენთის ნარჩენებს.

საფრენი

როგორ უნდა მიუახლოვდე.

თუ სივრცე ისე გაიწელა,

სამიოდე ქუჩის ადგილას – გაეჩხირა მთელი ქალაქი.

როგორ უნდა,

თუ საფრენი ზონაც ჩაკეტეს მოლაღურებმა.

ზღაპრულმა ცხრა მთამ

შვა ბორცვები, გორაკები

ძებნის დღეს –

გზის ასეთმა გახანგრძლივებამ

ორივე უნდა ისე დაგვქანცოს,

თითქმის მწვერვალს მიღწეულებმა

ნიშნის კოცონი ვეღარ ავანთოთ.

სანაცვლოდ ცაა,

უერთმანეთოდ დათრთვილულები

მას ვაშტერდებით – ვინ პირველი დაახამხამებს ყინვის წამწამებს.

მონატრებაა.

კარემელ „საფრენს“

ამაოდ ვეძებ შოკოლადებს შორის დახლებზე.

მჯეროდა ასე:

ენის ქვეშ თუ დავადნობდი

ღამით ტანი გამეცლებოდა

და ფრენა-ფრენით

ჩამოაღწევდა მთიდან ბარში,

ანუ შენამდე – მისი მთავარი მოგზაურობა.

საჰაერო ბურთია, მგონი,

ეს ერთად ყოფნა – საითაც ქარი უკარნახებს.

გადამფრენების ბასრმა ნისკარტმა თუ არ გაფხრიწა,

მშვიდი იქნება მაშინ დაშვება.

დღეს

როგორ უნდა მომიახლოვდე,

თუ ქარბუქია ხვალის პროგნოზით.

სურათები, ადრე

გადარჩენა რთული იყო.
ვინც ღირსება არჩია თაყვანს,
სახლში დარჩა და შვილებს უთხრა:
ტყემლისაგან საუცხოო სასმელი დგება.
და შვილებს უთხრა:არყისთვის,
ტყის პანტა მსხალიც გამოგვადგება.
ის ადიოდა ხეზე ფრთხილად.
შვილები კი მოთმინებით იდგნენ ფესვებთან
პანტის, ხანაც ტყემლის სეტყვამდე.
მერე წებოვან, მჟავე სუნით
გაჟღენთილ ტომრებს
იყოფდნენ და ეჯიბრებოდნენ,
ხანაც ერთმანეთს უპირქვავებდნენ.
ვინ – პირველი,
ვინ – მალე უფრო,
ვინ უფრო მეტს მოაგროვებდა.
ერთი ხიდან მეორე ხისკენ.
სტვენა-სტვენით.
ეს მელოდია,
ტყეო, ნეტა თუ ისევ გახსოვს.
ტყეო, რით აღარ გამოგელია…
შებინდებისას, ყველა ხილი გვეზიზღებოდა.
ერთმანეთს ვჩრიდით ყელში ბურთებს.
მამა, არ მორჩა?
მამა ამ ხეებს დღეს რა გამოლევს?
რთული იყო თავის გატანა.
სექტემბერში ბიჭს ახალი ფეხსაცმელი, გოგოს – ჩანთა უნდა ახარო.
საღამო კი დგებოდა ქვევრთან.
დღემდე ვერავინ გადაგვარწმუნა,
ძირი თუ ჰქონდა თიხას ოდესმე.
არაყი პურზე იცვლებოდა.
არაყი ყველზე იცვლებოდა.
არაყი ფულზე იცვლებოდა.
რაც რჩებოდა – რჩებოდათ სტუმრებს.
როგორც ფუტკრები,
ჩვენს სკა-სახლს თავს რომ დასტრიალებდნენ.
ღამით, ქუჩაში, ჟრიამულში, წივილ-კივილში,
ეს ამბავი არ გაუგიათ.
ოდნავ, სულ ოდნავ ეწვოდა ბიჭს და ეწვოდა გოგოს ხელისგულები.
დღეს ეს კადრი მიცოცხლდება ყველა ტყეში – ამქვეყნად.
ის – კენწეროზე.
ჩვენ – მუხლებზე ვდგავართ ფესვებთან.
ხეზე ასვლა არ გვისწავლია.