პოეზია

ლია სტურუა – ტყეს, რომელიც მიყ­ვარს და სხვ. ლექსები

 

ტყეს, რომელიც მიყ­ვარს

 

ჩა­­სუნ­­ქე ეს ტყე,

შე­ის­რუ­ტე ბო­ლომ­დე,

თა­ვი­სი თაფ­ლი­­ნი სუ­ნით,

ქინ­­ლე­ბით, კო­ღო­­ბით,

ფოთ­ლე­ბი­­ნი ცით,

რომ რო­ცა დაბ­რუნ­დე­ბი ქა­ლაქ­ში,

სარ­ჩუ­ლი ამ­­იბ­რუ­ნო

და სიგ­რი­ლის შთა­ბეჭ­დი­ლე­ბა

შე­უქ­­ნა ტე­ლე­ვი­ზორ­თან

გატ­რუ­ნულ და­სიცხულ ად­­მი­­ნებს,

რომ­ლებ­საც აღ­არ უნ­დათ ლექ­სი,

მაგ­რამ შე­ნი ფილ­­ვე­ბი­დან

ამ­­სულ ხე­ებს,

ქვე­ვი­დან ზე­ვით შეს­­ქე­რი­ან

და აზ­რა­დაც არ მოს­დით

მა­თი მოჭ­რა.

ნუ­თუ, გა­დამ­დე­ბია

მწვა­ნე სა­ღე­ბა­ვი სის­­­ში?

 

­­­­­­ათასმეერთედ, შექსპირ­ზე

 

სკო­ლა­ში,

პირ­და­პირ აი იას

და ყა­ყა­ჩო­­ბით დამ­­ვე­ნე­ბუ­ლი

ყა­ნე­ბის მე­რე,

მას­წავ­ლებ­ლებ­მა მსოფ­ლიო სევ­და

მხრებ­ზე გა­და­მა­ტა­რეს

ასე არ იყო?

მდი­ნა­რე­ში თეთრ ყვა­ვი­ლებს

რომ ჩაყ­რი

და გამ­ზა­დე­ბუ­ლი თვით­­­­ლე­ლო­ბა

შექ­­პირ­თან მი­გიყ­ვანს:

– შე­იძ­ლე­ბა, ქვე­ყა­ნა­ში,

რო­მე­ლიც საპყ­რო­ბი­ლეა,

სევ­დი­­ნი კა­ცი გა­და­ვარ­ჩი­ნო?

მაგ­რამ მა­შინ მოკ­­დე­ბა ტრა­გე­დია

და თვი­თონ შექ­­პი­რიც.

და ვის მო­­კითხე­ბა ცოდ­ვა?

იმ ყა­საბს, რო­მელ­საც

ცხელ წი­თელ ხორ­­ზე

ფი­ლო­სო­ფო­სის თა­ვი აბია,

ყელ­ზე კი – ვერ­ცხ­ლის მძი­ვე­ბი­ვით

სო­ნე­ტე­ბი?

რე­კა­ვენ? სცე­ნებს ანგ­რე­ვენ?

სის­­ლის მდი­ნა­რე­ებ­ში კარ­გა­ვენ

ან­­მი­ურ ხმე­ლეთს?

ბა­ბუ­აწ­ვე­რე­ბი­ვით ამ­ჩა­ტე­ბულ,

ჩი­ტის პენ­სი­­ზე მყოფ

მას­წავ­ლებ­ლებს უნ­დათ

ჩემს ლი­ტე­რა­ტუ­რულ ალ­ღოს მო­ვარ­გო

საბ­რა­ლო პრინ­ცი,

და გუ­გუ­ლის კვერ­ცხი­ვით,

რაბ­ლეს, ან ბო­კა­ჩოს მი­ვუგ­დო,

რომ ხორ­ცის ზვი­ნე­ბად შეკ­რულ

ქა­ლებს და კა­ცებს,

რო­მელ­თა მთა­ვა­რი გრძნო­ბა სი­ხა­რუ­ლია,

ყოფ­ნა არ­ყოფ­ნის მო­ნო­ლო­გი უკ­ითხოს!

დე­კა­დან­სი ოქ­როს ხა­ნა­ში…

მაგ­რამ ხომ არ­ის კი­დევ სო­ნე­ტე­ბი,

მკაც­რი და ჩვი­ლი –

რძის მუდ­მი­ვი მა­რა­გი

შხა­მის გა­სა­ნე­ლებ­ლად…

 

სტი­ლი

 

მე უკ­ვე აღ­არ, ჩემს ლანდს,

გას­რო­ლა­სა­ვით, მოკ­ლე-მოკ­ლე

ფრა­ზე­ბით ელ­­პა­რა­კე­ბი­ან,

თით­ქოს, ენ­ის ნორ­მე­ბის

დამ­­გე­ნი კო­მი­სია უზ­ით პირ­ში.

მე­ტა­ფო­რა მოძ­ველ­და, სტი­ლი მოკ­­და,

აბ­რე­შუმს მა­რი­ლი და­­ყა­რე,

ხა­ვერდს – შა­ქა­რი

და ასე მი­დი სა­­ქი­ომ­დე

ვი­თომ, რა­მით გან­­­ვავ­დე­ბა

პო­­ტის ლან­დი მკვლე­ლის ლან­დის­გან?

ერთს ნის­ლი ახ­­რავს თავ­ზე,

მე­­რეს – სის­­ლი

და ისე უხ­დე­ბი­ან ერთ­მა­ნეთს,

რო­გორც მუ­ლი­ნეს ვარ­დე­ბი

თეთრ ტი­ლოს…

ეს უკ­ვე სტი­ლია,

სიტყ­ვე­ბის ბრბო­დან

და რით­მე­ბის წე­ბო­ვა­ნი თა­ნაგ­­­ნო­ბი­დან

ამ­­სუ­ლი, თუ ვერ მო­ას­­რებთ

და არ დახ­­რეტთ მორ­ზეს ან­ბა­ნით,

ცის ნაც­­ლად, კა­ნო­ნე­ბის თაღს

არ და­­ხუ­რავთ თავ­ზე,

მე­რე ვე­ღარ მიწ­­დე­ბით.

მა­ინც, რა უბ­­დუ­რე­ბაა

ეს აუხს­ნე­ლი სი­მაღ­ლე

ჟი­რა­ფის და გე­დის ყე­ლე­ბის,

ფი­როს­მა­ნის ღვი­ნი­დან

ამ­­ღე­ბულ თვალს რომ მო­­ლან­და,

სიმ­ბო­ლის­ტე­ბის სო­ნე­ტე­ბი

რომ ლარ­ზე გა­ჭი­მა, ვე­ნა­ხი­ვით,

ეს უტ­­ფა­რი, კა­ნონ­გა­რე­შედ

გა­მოცხა­დე­ბუ­ლი სტი­ლი!

რო­მე­ლიც, შე­იძ­ლე­ბა მე ვი­ყო,

ან ჩე­მი მე­გო­ბა­რი, ან მტე­რი,

მაგ­რამ არ­ას­­როს ერ­თი მრა­ვალ­თა­გა­ნი…

 

­­­ლამაზი მკვლელო­ბა

 

სა­და­ფის ღი­ლე­ბით შეკ­რუ­ლი

არ­­სე­რი­­ზუ­ლი კა­რა­დე­ბი­დან,

რომ­ლებ­შიც სა­­დუმ­ლო უნ­და იდ­ოს,

 

სუფ­თა­წე­რის გაკ­ვე­თი­ლე­ბი­ვით ლა­მა­ზი,

მე კი წიგ­ნე­ბი და ჭურ­ჭე­ლი მიწყ­ვია,

ზოგ­ჯერ ამ­­მაქვს ჩე­მი

ბავ­­ვო­ბის სახ­ლი, სა­დაც

ად­­მი­­ნებს და საგ­ნებს

უყ­ვარ­დათ ერთ­მა­ნე­თი:

რო­­­ლი და ბე­ბი­­ჩე­მი

შო­პე­ნის ვერ­ცხ­ლის­ფერ

ქო­ნე­ბას იყ­ოფ­­ნენ,

წვე­თე­ბი და ნამ­ცე­ცე­ბი

ჩემ­­კენ ცვი­­და,

მათ შუქ­ზე გა­ვი­ზარ­დე.

დე­დას და­ბორ­კი­ლი ფე­ხე­ბი

მსუ­ბუ­ქი სტო­კა­ტო­თი

ეხ­­ბოდ­ნენ იატ­აკს, რომ

ღვი­ნის ყვა­ვი­ლე­ბი არ გა­ეს­რი­სათ,

მა­მა­ჩე­მის ამ­სუნ­­ქუ­ლი…

ჩემ­თან კი მო­დი­­და

უთ­­ვო მხე­და­რი

რო­მე­ლიც მიყ­ვარ­და

შიშ­ვე­ლი ყე­ლის

უს­­სუ­რო­ბის გა­მო.

მოჭ­რი­ლი თა­ვი, ლან­გარ­ზე და­დე­ბუ­ლი,

მე­რე გა­მოჩ­­და,

ახ­­ლი სახ­ლი ზრუ­ნავ­და ჩემ­ზე,

კოშ­მა­რებს არ მაკ­ლებ­და,

სულ ბო­ლო ჩე­მი თა­ვი იყო,

გა­მობ­მუ­ლი წი­თე­ლი კრეპ­დე­ში­ნის

ტან­ზე და მთვა­რე­სა­ვით სევ­დი­­ნი

ჯა­ლა­თი ქათ­ქა­თა ხე­ლებს

აჩ­ვე­ნებ­და ყვე­ლას:

– წვე­თი სის­­ლი არ დაღ­­რი­ლაო!

 

ახ­ა­ლი კა­თარ­ზი­სი

უგ­­მუ­რი ცი­ვი კარ­ტო­ფი­ლი,

ერთ ღა­მე­ში ამ­ჟა­ვე­ბუ­ლი მა­წო­ნი…

პუ­რის ქერ­ქი თაგ­ვებ­მა წა­­ღეს,

ტვი­ნი წიგ­ნებ­ში ჩა­ან­თხიე,

სის­­ლი – სიყ­ვა­რუ­ლებ­ში,

ზაფხულ­მა ოქ­როს ტუ­ჩე­ბით

გა­მოგ­წო­ვა მთე­ლი თაფ­ლი,

დარ­ჩი ერ­თი ავ­ყია ვინ­მე,

ენ­ის ბორ­ძი­კით მო­ლა­პა­რა­კე,

მე­გობ­რე­ბი სუ­ლე­თის გზას გა­უყ­­ნენ,

ხელ­ნა­წე­რე­ბი – უმ­ეც­რე­ბის,

შვი­ლე­ბი თა­ვის­­ვის

ცვი­ლის სა­სახ­ლე­ებს იშ­­ნე­ბენ

და შიგ ბავ­­ვე­ბი გა­მო­ყავთ,

ფუტ­­რე­ბის გულ­მოდ­გი­ნე­ბით,

რომ­ლე­ბიც, შე­იძ­ლე­ბა, შე­ნი თა­ვი­და­ნაც

გა­ჩე­ნი­ლიყ­­ნენ,

მაგ­რამ სულ გა­მო­­ფი­ტე და გა­­ლიე,

სა­კიდ­რი­დან ჩა­მოხ­­ნი

შე­ნი ბავ­­ვო­ბის პალ­ტოს,

ტან­ზე მო­გერ­გე­ბა მხო­ლოდ,

კუ­ზი ვერ ჩა­­ტე­ვა,

რო­მელ­შიც საჭ­­ლის, წყლის

და ზღაპ­რე­ბის მა­რა­გი გიწყ­ვია,

რომ გე­ყოს უდ­აბ­ნო­ში,

სა­ნამ მო­სეს ლან­­თან ერ­თად ივ­ლი,

და თუ გა­აღ­წევ,

ცის ლურ­ჯი ქოლ­გის ქვეშ

და­ის­ვე­ნებ…

 

ნოს­ტალ­გია ბიბ­ლი­ო­თე­კის მი­მართ

მო­მი­ტა­ნეთ ერ­თი პორ­ცია გა­ლაკ­ტი­­ნი,

მდუ­ღა­რე გოგ­ლა ლე­­ნი­ძე

და ყა­ვა­ში შა­ქა­რი­ვით

ჩაყ­რი­ლი ბე­სი­კი!

პირ­ვე­ლი კერ­ძი

წყალ-წყა­ლა პო­­ტე­ბის­გან შედ­გე­ბა

და არ მინ­და.

სერ­ვი­ზი ლურ­ჯი უნ­და იყ­ოს,

ვი­ლა­პა­რა­კოთ, მხო­ლოდ, ქარ­თუ­ლად!

არა, მე გი­ჟი არ ვარ,

მაგ­რამ რეს­ტორ­ნის ქვა­ბებ­ში

მო­ხარ­შუ­ლი ამ­ხე­ლა ბიბ­ლი­­თე­კი­დან

ხომ მე­კუთ­­ნის ცო­ტა პო­­ზია!

გახ­სოვთ, კი­დევ, ვა­რა­ზის­ხევ­ში

ქარ­ხა­ნა იყო, სა­დაც

მო­­ხელ­თე­ბე­ლი ნის­ლის­გან

სა­და­ფის ღი­ლებს აკ­­თებ­­ნენ,

ზე­მელ­ზე ქარ­ბორ­ბა­ლა კი

არ ტრი­­ლებ­და,

აფ­თი­­ქი­დან გა­მო­სუ­ლი

მსუ­ბუქ წამ­ლებ­ზე გაზ­­დი­ლი ქა­რი

ჭად­რებ­თან ერ­თად და­დი­­და

რუს­თა­ველ­ზე,

მე კი უნ­­ვერ­სი­ტე­ტის ბიბ­ლი­­თე­კა­ში

ვი­ჯე­ქი და ვკითხუ­ლობ­დი

იმ პო­­ტებს, ზე­მოთ რომ ვახ­სე­ნე

და სულ­­ვე­ლას ბულ­დო­ზე­რით გა­დაგ­ვი­­რეს.

 

* * *

რა ვქე­ნი?

ვე­ნე­ბი გა­და­ვი­ჭე­რი

და სის­­ლის ნაც­­ლად

ხავ­სი წა­მო­მი­ვი­და.

შე­იძ­ლე­ბა სის­­­ძარ­­ვე­ბის გა­პარ­­ვა,

რომ ამ ხავ­სის წვნი­­ნი მო­­ხარ­შოს

ჩე­მი გამ­­და­რი შვი­ლის­­ვის?

დე­და, შენ უკ­­თე­სად იცი

თავ­გან­წირ­ვის კა­ნო­ნე­ბი.

მა­მა­ჩემ­მა რომ ფე­ხი მო­­ტე­ხა

და მხრე­ბი­დან ჩა­მო­ვუ­ვარ­დი,

მას შემ­დეგ

ღვი­ნის ჭი­ქა­ში ზის

და მღე­რის იმ მო­ლი­პულ გზა­ზე,

სა­დაც ყვა­ვი­ლი­ვით დამ­ტო­ვა…

ახ­ლა, მე მის­­ვის ქვას და­ვემ­­გავ­სე,

რო­მელ­საც შე­უძ­ლია ყვა­ვი­ლი გას­რი­სოს,

დე­დას ტვი­ნის შიმ­ში­ლი ჭირს

და, მხო­ლოდ, წამ­ლე­ბით გა­მოვ­ხა­ტავ

მის მი­მართ თა­ნაგ­­­ნო­ბას

მე, უფ­რო, ბე­ბი­­ჩე­მის შვი­ლი ვარ,

თვა­ლი სი­ლა­მა­ზე­ზე მაქვს

მი­წე­ბე­ბუ­ლი, რის გა­მოც

ის­ევ კლა­ვენ.

– ბე­ბო, მო­მე­ცი

რამ­დე­ნი­მე წვე­თი შო­პე­ნი

პა­როქ­სიზ­მუ­ლი გუ­ლის­­ვის

ცო­ტა რომ დავ­წყ­ნარ­დე­ბი,

ფა­­ფუ­რის ფინ­ჯანს შე­მოვ­­გამ

რო­­ალ­ზე

და არ­­ვი­თა­რი პილ­პი­ლის ვულ­კა­ნე­ბი!

შო­პე­ნის­გან უნ­და გა­­კე­თო

ცის­ფე­რი ჩაი და სვა

სი­ცოცხ­ლის ბო­ლომ­დე…

© “არილი”

Facebook Comments Box