***
სად არის შენი პარაშუტი. შენი ზღაპრების
კეთილი გმირი. შენი ნავი. შენი მდინარე.
შენი სიცოცხლე. შენი კვდომა. გაუცინარი
შენი ბავშვობა. სპილოები და ჟირაფები.
სად არის ის, ვინც აგატირებს ტკბობით გაქონილს.
გაგაღატაკებს. გაგამდიდრებს ანდა არმქონეს.
არც სისუსტე გაქვს, დაიკვეხნო ახლა, არც ღონე.
სოფელში შენი მეგობარი მწყემსავს საქონელს.
და გენატრება ყველა, ვისაც შენი სუნი აქვს,
ვისთანაც, არც კი შეგრცხვენია, გიწუწუნია,
რომ არაფერი გაგაჩნია. რომ უბრალო ხარ
იმ ყველაფერთან, რამაც თვითონ ჩამოგარიგა
ხალხში. ვერავინ შეამჩნია, როგორ არ იყავ.
და გადაწყვიტე ამ არყოფნის ყოფნით გამოხვრა.
სად არის შენი პარაშუტი. შენი დიდობის
გეგმა. არავინ გამოჩნდება. დაემშვიდობე
ოცნებებს. ასე რად გეწადა სხვაზე მინდობა.
უამრავ ადგილს გამოუჩენ, როგორც კიდობანს,
გულს. და არაფრის სურვილი გაქვს, თუ არ გპირდება
სიხარულს. უმზერ, სიბნელეში როგორ ინთება
ნათურა და გრძნობ ელოდები. რომ ჭკვიანური
აზრია – იყო.
და არყოფნას აჭიანურებ.
ლიტოფსი
ქვაც შეიძლება გაყვავილდეს და უცნაური
სიზმრებით სავსე ჩემი გული, შენს მუჭს – ბინად რომ…
შენს თვალებს – წმინდა წყაროებად… შენი კანის ქვეშ
ფეთქვას… და უკვე აღარც იცის როგორ გინატროს.
შენი გულისკენ სახიფათო გზა მიმანიშნე –
სიბნელით სავსე, უნებლიეთ რომ გამინათო.
ქვაც შეიძლება გაყვავილდეს, ახლა ვიჯერებ,
როდესაც შენთან აჩვილება სულ არ მაშინებს.
თითქოს, სახლიდან გამოვდივარ, თითქოს სახლშივე
ვბრუნდები. ახლა, როცა უკვე ორი ნიჟარა
მაქვს, ცხოვრებასთან არაფერი არ მაკავშირებს
და სულერთია ჩემზე ხელი ვინ შეიმშრალა.
ქვაც შეიძლება გაყვავილდეს, ცრემლი განიშნებს,
რომ გაზაფხული დგება ქვაში, რომ ქვა იღვიძებს,
რომ სუნი სცემს და სული სცემს და სისხლიც, სისხლიც სცემს,
რომ ელოდება გაზაფხულის ფერად ქარიშხლებს.
ქვაც შეიძლება გაყვავილდეს და უცნაური
სიზმრებით სავსე ჩემი გული, შენს მუჭს – ბინად რომ…
* * *
გადავეჩვიე სუყველაფერს. ახლა კარღია
იმედით ვცხოვრობ, რომ გინატრებ, ჩემთან გაჩნდები.
ჩემში იმდენი სარდაფია და ოთახია,
დაიკარგები. დაიღლები. და თუ არ ვცდები,
არსებობს ქვეყნად ის ადგილიც, მე რომ დამიტევს.
არსებობს ხელიც, სწორი გზისკენ რომ მიმანიშნებს.
არსებობს ის, ვინც კარგად იცის უნდა წავიდე.
არსებობს ისიც, ვინც იცის და არსად გამიშვებს.
გადავეჩვიე სუყველაფერს. ახლა წყალქვეშა
სურვილებით თუ შემიძლია თავის შექცევა.
დაუშვებელიც, დასაშვებიც უნდა დაგვეშვა,
რომ არა – რატომ, დაგვენახა როგორ ეცემა
ადამიანი. და ერთმანეთს, როგორც მდგმურებმა,
აღარ დავუწყოთ შესწორება, ხელის შევლება.
არსებობს ქვეყნად, რა თქმა უნდა, უბედურება.
მის გარეშე, თუ მასთან ერთად, ბედნიერებაც…
* * *
იძინე, ჩემო სიყვარულო. მშვიდად იძინე.
იძინე, რომ დრო არ გავიდეს. რომ დროს გავექცეთ.
რომ სიმსუბუქე. რომ იები. რომ შენს სარეცელს
არ მოეკაროს, ჩემთან მომაქვს მთელი სიმძიმე.
იძინე, ჩემო სიყვარულო, რომ ვერაფერმა
გაგაფერმკრთალოს. იძინე, რომ მაგ შენს ძილშივე
ამიხდე. მე სულ ვიფხიზლებ და სულ ვიშიმშილებ.
გიგზავნი ფურცლებს. წვრილ ბილიკებს. შველას და ფერად
ღმერთს. მე არასდროს ჩავიძინებ, ჩემი შიშივით.
იძინე, ჩემო სიყვარულო მშვიდად. ანგელოზს
გიგზავნი, თავთით რომ დაგიდგეს. რომ უნამქეროდ.
რომ უქარბუქოდ. რომ არასდროს იგრძნო სიცივე.
იძინე, ჩემო სიყვარულო… მშვიდად იძინე…
* * *
ის შორი იყო. არადა ჩვენ ვგრძნობდით ორივე,
ერთი სეზონი ვიყავით. ჩვენ – ორი ზამთარი.
მე მისი ღელვა შემიყვარდა. ხან მინდორივით
რომ დაიწყებდა ლივლივს მისი მშვიდი მუსიკა.
ერთი ამინდი ვიყავით. ჩვენ – ორი ავდარი.
ის შორი არის, მაგრამ თითქოს ერთი პულსი გვაქვს.
რომ გავამხილო, ვერაფერი მე ვერ შევძელი.
როგორც უნდოდა, რაც უნდოდა, სულ ის ვიყავი.
ყველა ახალი მოგონილი სახის შეძენით
უფრო და უფრო რთულდებოდა ჩვენი სიშორე.
მე მისი ღელვა შემიყვარდა. და შევიყვარე
ყველა ზღვა. ყველა მინდორი და გავხდი მშიშარა.
მე მეშინოდა სუყველაფრის, რასაც მისი ხმა
ჰქონდა და რაშიც ვერ მოვძებნე, ის არ მინდოდა.
ხან ქარში ვდგები, ხან მშვიდ წყალში კენჭებს ვისვრი, ხან
მივდივარ, როცა არსად არის, როცა არც კი წვიმს,
კი არ მივდივარ, წარმოვიდგენ, დიდ ლურჯ მინდორთან.
და ასე ლამის საათობით ვდგავარ სარკის წინ.
* * *
რაც უფრო მეტი დარდი გავა და დრო დარდების
ჯარებს, ვერცხლისფერ დანებივით, თოკზე გაბმულებს
ააწკრიალებს, უფრო სუფთად მომენატრები.
უფრო ცარიელს. შეისწავლე ჩემი საგულე.
და გულში როცა ერთი წყენაც აღარ მექნება,
ვისურვებ მნახო ღირსეულიც. მნახო, სხვებივით,
როგორ გამომდის რიგში დგომა ან მეხერხება
კარგვა. ვკარგავ და ვერ ვიხსენებ. ვკარგავ, წლებია.
რაც უფრო მეტი დარდი გავა ჩემი შიშველი
გულიდან, რაც შენ არ იქნები, არ მეყოლები,
შენ გენდომება ჩემი შველა და ვერ მიშველი.
მე, რა თქმა უნდა, მეყვარები.
მე მეყვარები.
* * *
ვერ აღვიდგინე ვეღარც გული.
ვეღარც – სურვილი.
მე სულ ვიდგები. სულ ვიწვები.
ანდა სულ ვივლი.
კარი გახსენი. სარკმელი და
ხმა და ცრემლები.
გადაცურვები. გადასვლები.
გადაფრენები.
იქნებ, მიზეზიც კი იპოვო
რატომ მისურვე.
რა დარდი გაგვდევს სიხარულთან
მარტო მისულებს.
ან რა გვახარებს. ან რა გვტკივა.
ან რა გვამძიმებს
ასე სევდიან, მდუმარე და უკმეხ
ნაძირლებს.
იქნებ, ისიც კი გაარკვიო
რად ვერ მიმეტებ
ცივ უფსკრულთან მდგომს.
არც მიშვებ და არც მაიმედებ.
უნდა აწვიმო. უნდა მოხდე.
უნდა ათოვო.
უნდა მიმიღო. შემიკედლო.
და მიმატოვო.
* * *
არ გაგიხსენებს მაინც არავინ
შენი სკამით და ძველი პიჯაკით.
გჭამს სიჯიუტე ხელმომცარავი.
იხსენებ, უხმოდ როგორ იჯექი.
როგორ გსურდა და როგორ გაცია
შენი სურვილის ვერასრულებამ.
გმართებს სიცოცხლე და დისტანცია
მთელი სიცოცხლე მასთან, რაც შენი
უფროა, ვიდრე ვისაც ეკუთვნის.
მხოლოდ იმიტომ არ ჩაეხუტე
გაყინულ ჰაერს, რომ განაჩენი
უკვე იცოდი, წინ რაც გელოდა
ერთი გამშრალი ღამის წყალობით.
გულაღმა წევხარ. თითქოს, გალობენ.
გალობენ მკვდარი ანგელოზები.
გულაღმა წევხარ და იმედი გაქვს
გაგიხსენებენ. გაგიხსენებენ
ან ქარის ხმაზე ანდა რამეზე
გაახსენდები. ოღონდ ლამაზად.
შენ წევხარ უფრო დასასვენებლად,
ვიდრე სხვა რთული მიზეზის გამო.
წარმოიდგენ, რომ ანგელოზი ხარ
და მათთან ერთად სიცოცხლეს გალობ.
* * *
ჩვენ ვცხოვრობთ სახლის სახურავზე. მტრედებივით ვართ.
მხოლოდ ერთ მარცვალ ცრუ სიხარულს ვეძებთ დილიდან
დაღამებამდე.
და ღმერთმა კი თითქმის მიგვიღო.
თითქმის ვუყვარვართ.
თითქმის სჯერა ჩვენი და მასაც
არ უნდა ჩვენი დაშორება.
იქცა თამაშად.
საშიშ თამაშად იქცა ჩვენი მონატრებები.
თვალებით ვკენკავთ, დაბლა მყოფებს თუ რამ დარჩებათ
გარეთ. ყველასგან მიტოვებულ ნივთებს ვაგროვებთ.
მათ მიიხურეს სიყვარული ყდებად. ფანჯრებად.
და სიმარტოვედ.
ჩვენ ვცხოვრობთ სახლის სახურავზე. ჩვენ სახლი არ გვაქვს.
ჩვენში ბოლომდე ვერც ჩაიხშო. ვერც აღიარდა,
რომ ჩიტები ვართ.
რომ გაფრენას თუ დავაპირებთ,
ხელს ვერაფერი ვერ შეგვიშლის.
რომ ჩიტებივით,
გვხიბლავს ახალი მხარეები, თუმც თავდაპირველ
სიხარულს ვეძებთ. და უბრალოდ დროს ვიზეპირებთ.
თვალებით ვკენკავთ, დაბლა მყოფებს თუ რამ დარჩებათ
გარეთ. ყველასგან მიტოვებულ ნივთებს ვაგროვებთ.
მათ მიიხურეს სიყვარული ყდებად. ფანჯრებად.
და სიმარტოვედ.
* * *
თუ აუყვები ამ მდინარეს, ნახავ საიდან
იწყება ჩემი სიყვარული. თუ ამ მდინარეს
ქვევითაც ჩასდევ, ნახავ წრის შეკვრას.
მოდი, დავბრუნდეთ იქ,
სადაც ჩვენი აწმყო მომავალია.
და დამერწმუნე, მივხვდებით, რომ წარსულში მოვხვდით.
და ერთმანეთის უხერხულობა ღიმილს თუ მოგვგვრის.
შეიძლება, რომ არაფერი არ შევიმჩნიოთ, მაგრამ ყოველთვის,
როდესაც თვალებს დახრი…
როდესაც
თვალებს დახრი…
როდესაც
თვალებს დახრი…
მე მოგიყვები სამომავლო სიხარულებზე.
და ავტირდები.
თუ აუყვები ამ მდინარეს, ნახავ რამდენი
რამე გამოგვრჩა მომავლისთვის.
დღეს მე მიყვარხარ.
და მაშინაც, ვშიშობ, მიყვარდი.
უბრალოდ მერე…
ჩემს გულს ნაჭუჭი შემოამტვრიე
და შიშველი გულით მიყვარხარ.
და მზისფერი გულით მიყვარხარ.
სიტყვების მსხვერპლი
ვეღარაფერი გააცოცხლებს, მაგრამ ყოველთვის
შეძლებს იქ ყოფნას, სადაც მისი გული მარხია.
თან იმდენადვე, რამდენადაც ცოცხლებს გამოსდით.
მაშინ, როდესაც ხელს ისვრიდა, გულის ჯიბეში
ედო ყვავილი და უბეში ჰყავდა მერცხალი.
და როცა ბოლო დასაყრდენი გამოეცალა,
ჩიტი გალიას მიაბარა, ყვავილი – ქოთანს.
მას არც თუ ისე ბევრი ჰქონდა, მაგრამ რაც ჰქონდა,
დაკარგა. მშვიდად კარგავდა და აუღელვებლად
ყველაფერს, რასაც ღირებული, შეძლო, დაარქვა.
და გროვდებოდა მის დამსხვრეულ, შავ-თეთრ ხელებთან
ნივთები, ხმები. დაემსგავსა ბნელ ნაქალაქარს.
ვეღარაფერი გააცოცხლებს, მაგრამ ყოველთვის
შეძლებს იქ ყოფნას, სადაც მისი გული მარხია.
ვფიქრობ, რომ ეგრძნო, რამეს მაინც დაიტოვებდა,
თუნდაც ცივ, თუნდაც მოუხეშო ან ცრუ სახიანს.
მაშინ, როდესაც ხელს ისვრიდა გულის ჯიბეში
ედო ყვავილი და უბეში ჰყავდა მერცხალი…
© არილი