ალუბლების ყვავილობა
თავს მიხედე, –
გეტყვიან, და
მოიყვანენ უშეღავათო სიშავეს
და აღარ გინდა, იყო,
როგორც ქუჩაში დაგდებული მკვდარი ძაღლი,
ცელოფანით რომ მიათრევენ გზისპირისკენ,
ბორბლების ანაბეჭდებად რომ გასდევს სიკვდილი
და ყმუილიც უკვე შეუძლებელია.
არ მოიწყინოო, –
და გტოვებენ,
არა როგორც ლირს,
არამედ გასვამენ მოწყენის ისეთ დიდ ბეჭედს,
ვეღარ გადააგორებ,
ვეღარ ამოძვრები მისი სიმძიმიდან.
არის კიდევ ასეთი სიტყვა – დაიკიდე,
და დაუნანებლად ჩაგკიდებენ თვალუწვდენელ უფსკრულში,
თავით – ქვევით, ფეხებს ალუბლის წვრილ ტოტებზე დაგიბამენ.
არის ასეთი სიტყვებიც:
დროებით, შეხვედრამდე, ნახვამდის…
და დგახარ მატარებლის ბაქანზე,
ხელსაც ვერ უქნევ მათ და
გულისდაწყვეტა სულაც არაფერია:
ყველამ სათითაოდ გაზიდა შენი ნივთები,
ყველა სათითაოდ არ დააბრუნებს,
ყველა წავიდა.
და კიდევ ერთი, მეგობრებო:
აბა, შენ იცი!
აბა, რა ვიცი,
როგორ გაუწყოთ,
რომ არც ერთხელ არ მომსვლია თქვენგან წერილი,
რომ ისევ ვდგავარ ბაქანზე და მატარებლებს თვალით ვაცილებ,
რომ ისევ ისე, ცელოფანი მეკრობა ტანზე, როცა მიმათრევთ
და მოწყენილობის ბეჭდის ქვეშიდან ხელებსაც ვეღარ გიქნევთ.
აბა, მე რა ვიცი,
აბა, მე რა ვიცი,
როგორ ყვავიან ალუბლები დედამიწაზე.
* * *
ამ მთებზე მეტად მხოლოდ ეს მთები მიყვარს,
და მთები ისევ მშვიდად ისმენენ ამას.
პირველად იყო და ახლაც არის სიტყვა,
რომელიც მთებთან ხელებგაშლილი წავა.
რომელიც მთებთან, შენთან ვნახე და მიყვარს,
მიყვარს ეს სიტყვა, ყველა სიტყვაზე მეტად,
უყურებ მთებს და შენთვის, უბრალოდ, ზიხარ,
ზიხარ – უბრალო, აღარ დაითვლი სეტებს –
როგორ არ იყო ის, ვინც ფეხდაფეხ გდევდა,
როგორ მირბოდი სადღაც, ათასგზის მკვდარი,
როგორ გაჩნდა და როგორ აგორდა სევდა,
და როგორ წვიმდა, როცა იყავი გარეთ.
და მოდიოდნენ მთები – დახრილი მხრებით,
დახრილი მხრები, ჰაერს რომ მზისკენ ხრიდა,
და ერთი სიტყვა, რომელიც მახსოვს დღემდე,
და ერთი სიტყვა, რომელიც დღემდე მინდა,
და დღემდე მიყვარს, თუმცა მიყვარდნენ მთები.
ამ მთებზე მეტად მხოლოდ ეს მთები მიყვარს.
როგორმე უნდა დღე მოვიტანო დღემდე,
როგორმე უნდა მთებთან ავზიდო სიტყვა.
* * *
თუ მინდა, შეუჩერებლად მიყვარდე,
შენ ხანდახან უნდა იყო შორს და თვალახვეული,
შენ სულ უნდა იყო შორს და უმოქმედო,
შენ სულ უნდა იყო..
არ დაგინახოს ჩემმა თვალებმაც!
რადგან მე უნდა ვუყურებდე
ჩემს გაუსაძლის სიყვარულს,
რომელიც ფეხშველა ბავშვივით
მობანცალებს წვეტიან ქვებზე,
რომელიც დასისხლულფეხებიანი ბავშვივით
მობანცალებს კოკისპირულ წვიმაში –
წვეტიან ქვებზე და
სიყვარულისგან და ტკივილისგან
თვალები წითელი სიხარულით უელავს.
მამაჩემის ხანდაზმული მეგობრები
ამას წინათ, ერთი მათგანი შემხვდა –
თეთრი, დიდი წვერი გაზრდოდა,
საათვალეებიდან ძლივს მოუჩადა ჭროღა თვალები,
იდგა ხანდაზმული,
გაზაფხულის შხაპუნა წვიმას დიდი ხის ქვეშ ემალებოდა.
მეორეც ხანდაზმული მოდიოდა –
მოხრილი, თვალებდახრილი,
მიწის გარდა ვერაფერს ხედავდა – სამსახურში მიიჩქაროდა.
მესამე მათგანი სასაფლაოზე შემხვდა,
აღდგომის მომდევნო დღეს,
უზადო, შავი კოსტუმით, ღირსების გრძნობით აღსავსე,
გაჭიმული დადიოდა საფლავებს შორის
და ვერ ამჩნევდა,
როგორი თანაგრძნობით უყურებდნენ, საფლავის ქვებიდან,
ნაადრევად გარდაცვლილი მისი კბილა ბიჭები.
ბევრი რომ აღარ გავაგრძელო, მეოთხეც შემხვდა –
მას უშველებელი ღიპი ჰქონდა,
მეხუთეც იყო – ჩასისხლიანებული თვალებით და
გაგლეჯილი გულით.
მეექვსე – შვილმკვდარი – მოვიკითხე, –
როგორა ხართ, გიორგი ბიძია – მეთქი.
მხრები აიჩეჩა, – რა ვიციო.
რამდენიმე მათგანი შორიდანვე მომესალმა:
გამარჯობა, შვილო!
და მე ხელს ვიფარებდი,
ხან თვალებზე, ხან ყურებზე,
რომ არ დამენახა,
რომ არ გამეგო, რატომ მოკვდა მამაჩემი –
მან, უბრალოდ, ვერ შეძლო, ასეთი გამხდარიყო,
რადგან ვერაფერი მოუხერხა
ბავშვივით გაფართოებულ თვალებსა და
სიცოცხლით შეუკავებელ ღიმილს.
მრეცხავი
ერთი ადგილია ჩემ ქალაქში,
მანქანებს რეცხავს ერთი კაცი – თავის ეზოში.
ღობეზე აბრაა გამოკრული: “კარგად არ ვიცი”.
ყოველთვის უამრავი მანქანაა რიგში.
დაკერხერება 1 ლარი ღირს, ქაფით დაკერხერება – 2 ლარი და
შიგნით თუ მტვერსასრუტიც მოატარა – 3 ლარი.
ერთი სული მაქვს-ხოლმე, მივიდე.
მივიდე და ჩავდგე იმ რიგში.
ამ დროს ათას რამეს ვისმენ: კარგ მუსიკას და ამ კაცის საუბარს.
სულ კარგ ხასიათზეა.
დადის უზარმაზარი ბოტებით და აჩაჩული შარვლით,
თვალები სიხარულით უბრწყინავს:
მეო, სულ არ მჭირდება მეტი ფულიო.
ფულმა შეჩვევა იცისო,
მერე მაინც არ მეყოფა და
სულ ცუდ ხასიათზე უნდა ვიყოო.
რად მინდა, კაცო, ბევრი ფულიო? – დააბოტებს, უშტვენს და ბრწყინავს.
3 მარტს და 8 მარტს ქალებს უფასოდ გვემსახურება.
საქმე ამაში რომ არ არის, ხვდებით, ალბათ.
ერთი სული მაქვს, მივიდე-ხოლმე და
ჩემ გაქაფულ-დაკერხერებულ მანქანასთან ერთად,
სულიც გავირეცხო, ათას ამბავზე მოჭიდებული,
ათას წვრილმანზე მიბმული, ათას ჭუჭყში ამოსვრილი.
ეს ადამიანი ბედნიერია.
ბედნიერია, იმიტომ, რომ ადამიანია.
მეც რაღაცებს მოვყვები-ხოლმე, ვაჭიანურებ წამოსვლას.
მერე რა, რომ სულ კაცების რიგში ვდგავარ.
მოვდივარ იქიდან,
წკრიალა მანქანით და სულ შტვენა-შტვენით.
© არილი