რეზო გეთიაშვილი – ყველაფრის ანტონიმი და სხვა ახალი ლექსები

 

 

ყველაფრის ანტონიმი

 

          ნუგზარ ზაზანაშვილს

 

დავწეროთ რამე არაფერზე ხელის კანკალით,

რაც არ არსებობს, ან ჩრდილია, ჩრდილიც – ნაკლებად,

ანტონიმია, თითოეულ სიტყვას ცალ-ცალკე

რომ უწყვილდება, თანაც ისე, ზედ რომ აკვდება.

 

გადავიხადოთ სამყაროსთვის, ჩვენი ხელობაც

სწორედ ესაა, უფრო მეტიც, უნდა გვრცხვენოდეს

 

ამ სამდურავის, ამ სიჩუმის, ჩვენთვის უცხოა

მაინც ეს განცდა და წამსვლელი თუ ვართ ამაზე,

უნდა გვრცხვენოდეს, იმედები რომ გავუცრუეთ

და არაფერი არაფრით არ შევალამაზეთ –

 

ვქმნით ილუზიებს, ვცვლით სახეებს, როგორც საბუთებს

და არაფერი, არაფერი – ტვინი გავბურღეთ.

 

თუ კედლის იქით კედელია, თუ ასევეა

იქითაც, მაგრამ ამდენ ცრემლზე  პასუხს ვინ აგებს,

თუ კედლებს ერთი წამითაც არ უარსებიათ,

ან ტკივილისგან თუ ვერა და ვერ გავიმართეთ,

 

თავისუფლების როგორ გვჯერა? სრული დომხალი,

ან ტკივილებმა მეტი რაღა უნდა მოგვხარონ.

 

ზოგჯერ მთა მოდის მუჰამედთან, ხვრელი – ნასასთან,

ცას თავისი ყავს ანტონიმი, სიტყვებს რა უშავთ,

ამიტომ ბოლოს არაფერში უნდა განვზავდეთ

და ტკივილები ტყვეებივით უნდა გავუშვათ.

 

მაგრამ იმ წუთებს, არაფერო, სხვასთან რომ ვიყოფთ,

რაღას უშველი, იმ ყველაფერს, რაც უკვე იყო.

 

 

 

მგლის აღსარება

 

მოლარე-კონსულტანტს

 

რიტუალური დიალოგი დახლთან, მით უფრო

უნდა გამოვტყდე, ეს ცხოვრება დიდხანს გრძელდება,

ამასობაში, მეათასე პურს რომ ვყიდულობ

და გაღიმება მეზარება, მაგრამ, ღმერთებო,

 

ჩვენ თვალებითაც ვლაპარაკობთ ნიჰილისტურად.

მე: – მეათასე.

კონსულტანტი: – თვლასაც აზრი აქვს.

– დილით, ეს რაღაც იმედები.

– ვეღარ ვისტუმრებ.

– სახლიდან მზემდე.

– მარკეტამდე ქუჩის ფაზლიდან.

 

ფრაგმენტებია შემოდგომა.

– დადის კარდაკარ.

– და იმას თესავს, რაც მოვიმკეთ.

– და რაც დავთესეთ.

– და ჩვენ არ გვიყვარს ერთმანეთი.

– მხოლოდ განცდა გვაქვს.

– და ვრეაგირებთ გარემოზე.

– უფრო – ფრაგმენტზე.

 

შუა ზამთარში, საშობაოდ, ინადირებენ

ჩვენზე უცვლელი პროდუქტები.

– მეტიც, ისეა, რომ შეიძლება გვძულდეს კიდეც სინამდვილეში.

– რაც კიდევ უფრო პირადული და ფაქიზია.

 

ჰოდა, ჩუმად ვარ, კიდევ – ქვედა ტუჩი გამირბის,

დავგუგლე კიდეც, არაფერი, განსაკუთრებით

მაწუხებს მუხლი, თითქოს გზაზე თოკი გამიბეს

და ზედ დავდივარ, ჩემი თავის ზიდვას ვუნდები.

 

– ზამთარი მარტით დამთავრდება.

– აზრი დაკარგვით.

– უნდა გამოვტყდე, მონატრება როგორ მიხორცებს სიცარიელეს.

– რა სათუთად ვხოცავ ყვავილებს.

– რა მადიანად ვილუკმები სიკვდილ-სიცოცხლეს.

 

მგონი სიარულს შევეჩვიე თითის წვერებით

ტიტებზე

– ყველა რანაირად იდენტურია.

ჰორიზონტალურ დროში სულებს იმეორებენ.

– რა მარტივია.

– ალბათ, ერთი დიდი სული აქვთ.

 

– ტრაგედიებს რა შთაგონებით ვირჩევთ.

– დრამაზე ვავსებთ დარბაზებს.

– ემოციას მინადგურებენ ჰეპი-ენდები.

– შესანდობარს ვამბობ ლამაზად.

– საიმედოდ გვაქვს დამალული ხელის გულები

 

შეკითხვებისგან, მაგალითად, რომ გყვარებოდა,

რა მოხდებოდა.

– ან, მინიმუმ, არ გვძულებოდა.

თხევადი დრო რომ არ გვეტკეპნა მომხმარებლურად

და დასასრულშიც მეტ-ნაკლებად დარწმუნებული

 

ვყოფილიყავით.

– მაგრამ გზებმა თვითონ იციან.

თანაგრძნობაზე რომანტიკაც ისე იოლად გვერევა.

– თითქოს ერთი ომიც არ დაგვიწყია.

– ან ერთი მაინც დავამთავრეთ.

– ისტორიულად.

 

თითქოს შერგული არ მაქვს თავი ახალ ამბებში,

სადაც ჩემივე მოგონილი უაზრობები

დილა-საღამოს ლოცვებივით აღარ ჩამესმის.

– და სისხლის სუნზე ხმას ვუწევ და ვუახლოვდები.

 

– შეხედე, ტიტა გაიშალა.

– მზე ამოვიდა.

– რა მოხდებოდა, ყველა დღე რომ.

– ყველა ღამეც რომ.

– დასასრულისკენ მთელი მათი ცერემონია

ყვავილებივით დამეკრიფა, წყალში ჩამეწყო.

 

– ჩვენ გვეშინია ერთმანეთის.

– ვმართავთ შამათის

ალეგორიებს.

– შავი ფერი გვადევს სახეზე.

– როცა ვმარცხდებით.

– ან ვამარცხებთ.

– როცა ვთამაშობთ.

– მერე შვილებით.

– ერთმანეთზე როგორ ვაქეზებთ.

 

რა აბსურდია.

– რა თქმა უნდა, აღარ ვენდობით.

– ბეჭდები – ბლანკებს.

– თაიგული – ხელშეკრულებებს.

– ივლისი – ივნისს.

– როცა ყვითელ ტბებში შევტოპავთ.

– მწვანე ტბებიდან.

– კოსმიურად ექსცენტრულები.

 

გამონაკლისიც შეიძლება.

– რაღაც, მიკროდრო.

– სუნთქვის გახსნიდან.

– ჰორიზონტი ავლებს ვერტიკალს.

– სუნთქვის შეკვრამდე.

– და გახსნამდე.

– და ჩვენ ვფიქრობთ რომ ერთად ვართ

– და ერთ სამყაროზე ცოტა მეტი გვაქვს.

 

– ახლაც ერთად ვართ.

– ვიმეორებთ თავებს.

– მიდი და აღარ გათავდე.

– სულ ერთია, ტკივილს, არტკივილს, ვიდრე ვიპოვით.

– ვიდრე გულთან ახლოს მივიტანთ.

– რომ ერთმანეთი გადავუგდოთ.

– ერთი ბარტყივით.

 

– ჩვენ ცის ხალხი ვართ.

– ოთახები ცაზე მივლურსმნეთ.

– და ცეცხლის ხალხი.

– თუ გაჭირდა. მარაგს შევივსებთ

ბომბებით, ვაგებთ თავშესაფრებს, ანტივირუსებს.

– და მეღიმება ხელის ყველა ჩამორთმევისას.

 

სინდისს ვფიცავარ, გადავლახე უკვე დილემა

და საყვედურში შეიძლება ცოტას ვამეტებ,

მაგრამ ჰიმნებად შეგვრჩა მწარე გაკვეთილები.

– დავდგით ძეგლები.

– ვვითარდებით.

– ვეძებთ პლანეტებს.

 

მუცლებში ვხოცავთ, რა სინდისი.

– ერთი მაგისიც!

მაგრამ ასეთი რა მოგვზილეს და რა სული გვჭირს,

ერთად ყოფნაში ეს ამბები ხელს რომ არ გვიშლის.

– ან რა ხიბლია ამდენ შიშში და სიძულვილში.

 

მაგრამ ესაა,

კბილს არ ვუშვებთ,

მიწას იქით ვჭამთ,

პატარა იმედს,

თანდაყოლილს,

თუნდაც შეძენილს,

რომ მიწასავით მოვინელებთ ჭირსაც, სიკვდილსაც,

რაკი აქამდე მოვაღწიეთ.

– რაკი შევძელით.

 

 

 

გუნდი

 

აი, ეს არის შენი ძაღლი,

ალბათ, ერთხელაც მოკვდება,

უფრო იღბლიანი, აი, ეს ხეა,

იქნებ ვიღაცას გაახსენდე, როცა შეხედავს.

 

რა შუაში ხარ,

რომ არ იყოს ერთი საშენო გარემოება,

შენ – შუაში, ძაღლი – გარშემო

და მერე ეს ხე, როცა უკვე აღარ არსებობ

 

და ალერგია ხეზე, წრეზე, წესებზე,

ზედაც – ეს სევდა ძაღლზე,

როცა კვდება და შვილის სევდა შენზე,

რომ კვდები, სადღაც, ალბათ, ძაღლიდან ხემდე.

 

თუ ალერგია ხელს არ გიშლის,

რომ იფლირტაო სიკვდილთან,

უფრო უარესი – გამოფიტვაა

ყველა იმ ძაღლით, ვინც იწვალა, ან არ იწვალა.

 

მათი სიაც გაქვს, ბანალური შემოკლებებით:

და ა. შ. და სხვ.

გახსოვს კიდეც, როგორ კვდებოდა ზოგი –

ბოლომდე, მოკლედ, ჩუმად, მკვეთრად, ქვემოდან.

 

ერთმა გითხრა, რომ არაფერი, უცდის

(თვალნათლივ, იწვა, უცდიდა)

სხვებმა თქვეს, რომ თქმადაც არა ღირს

ეს იმ საშინელ სიკვდილებთან, რაც აქვთ ნანახი.

 

შენც გაქვს,

თუ წახვალ მშვიდად – მათი გამოისობით

და ხმები, ხმებს კი, აი, ხმებს კი ვერ მოიშორებ,

მათი ჩამქრალი ადგილები ვიდრე იხრჩოლებს,

 

ფერფლის სახლია ვიდრე ცეცხლი,

ბოლიც, ერთხელაც, ცეცხლივით ქრება

და ტრიუმფის ახალ გვერდებს შლის

სიცარიელე, დავიწყება, უნაღვერდლესი.

 

აი, პაპაშენს ფეხს აჭრიან, გულის გამო კი,

ვინ დააძინებს წლების მერე,

მაინც გამოსდის

ამ გულიანი სიცილი და ჭამა გემოზე.

 

თითქოს კინოა,

თითქოს კინოც დამთავრდა, ტიტრებს

შერჩი და თითქოს კიდევ უფრო გრძელია, ვიდრე კინო,

წვრილდება, იდღაბნება, ჩქარდება, გითრევს

 

ეს გამოფიტვა, ეს აღრიცხვა,

შნ. წ. სტილი,

ყველა სიკვდილზე დაბადება, დღის ბოლოს – ძილი,

სადაც ჯერ კიდევ ნამდვილი ხარ, ხანდახან ტირი.

 

რაც მოხდა, იცი, რაც მოხდება, იცი, კარგი და

რატომ არ ყმუი ძაღლთან ერთად,

ან ხის მაგიერ რატომ არა ხარ გარინდული,

ან რა მაგიით

 

არ იხსნი უკან დაბრუნების ჭრილობებს,

რა ფასს ითხოვ იმისთვის,

დღეები რომ მკვდრებივით დაფლა

და გაუყენო წლები წლებს და ნაფაზი – ნაფაზს.

 

თუ ეს გაქცევა რაღაც უფრო უარესს  უდრის,

როგორ არ მარხავ ზურგჩანთაში ძაღლებს და ქურდი

შენივე თავის,

როგორ სკდები ჭამით და სუნთქვით.

 

რაც დაგრჩა – კიდევ რამდენიმე ძაღლი,

გლოკავენ მკვდარი ძაღლებიც წარსულიდან,

მერე – მოკვდები,

მერე სიაში ჩაეშვები, მერე დრო გავა.

 

და ყველა ჭირსაც თან წაიღებ (ხის გამოკლებით).

© არილი