ინგლისურიდან თარგმნა დალილა გოგიამ
ჩემი სახელი: თუმცა საერთოდ ჰანკის მეძახიან, ზოგიერთი ჰერბერტად მიცნობს, წარსულში კი ვიყავი ჰერბი. ძალიან იშვიათად მომმართავენ „მისტერ ჰანკი“, და თუ ოფიციალური წარდგენაა საჭირო, როგორც წესი, ამბობენ „ჰერბერტ ჰანკი“.
ჩემს სახელთან დაკავშირებულ ამბებს უბრალოდ იმიტომ ვახსენებ, რომ ამ ბოლო დროს ჩემი სახელი აღარ მომწონს – არა იმიტომ, რომ ჰერბერტ ჰანკი მქვია, არამედ უფრო იმიტომ, რომ იმ წერტილს მივაღწიე, სადაც ჩემი სახელის (ნებისმიერი სახელის, რომელიც შესაძლოა მქონოდა) წარმოთქმაც კი ჩემში დაქანცულობასა და სიძულვილს იწვევს. როცა ჩემს სახელს ჩემთვის ვიმეორებ, – და საერთოდ, ხშირად ვიმეორებ ხოლმე – მაშინვე უცნაური ზიზღის გრძნობა მეუფლება, თითქოს ის ბგერები, რასაც გამოვცემ, არა მხოლოდ ჩემი, არამედ რაღაც უცნაური დაავადების აღმნიშვნელიცაა, და სულ მცირე, ერთი წამით, ეჭვი არ მეპარება, რომ საბოლოოდ ისეთ სიგიჟეში გადავდივარ, საიდანაც უკან დასაბრუნებელი გზა არ არსებობს.
წლების განმავლობაში, დარწმუნებული ვიყავი, რომ ჭკუიდან შევიშლებოდი, ფაქტიურად, რამდენადაც მახსოვს, მგონი შევიშალე კიდეც.
ერთხელ, როდესაც მეგონა, მწერალი გავხდებოდი (მაშინ საკმაოდ პატარა ვიყავი, ასე, თოთხმეტი წლის) – პერიოდულად ლექსების წერას ვცდილობდი ხოლმე, – ერთ კონკრეტულ მომენტში მთლიანად გავაცნობიერე გარდაუვალი სიგიჟის პერსპექტივა. გარიჟრაჟზე, მკრთალ ცისფერ ცაზე, უზარმაზარი, ელვარე მზე ამოდიოდა; ადრეული ზაფხული იდგა, და ხალხი ზაფხულის მოკაზმულობის კაშკაშა ფერებით ტკბებოდა. მე ჩიკაგოში ნორს სთეით-სტრიტის აღმოსავლეთით, სუპერიორ-სტრიტზე ვცხოვრობდი, ძველ ხის სახლში, რომელიც, როგორც ახლა ეძახიან, სტუდიოებად იყო გადაკეთებული. სახლი მყარად იყო ნაშენი, ფართო, მაღალჭერიან ოთახებში ფანჯრები თითქმის ჭერამდე ადიოდა.
ჩემი ერთი ფანჯრიდან (იმ ოთახს, თეთრად მოპირკეთებული ბუხრის ორივე მხარეს, ფანჯარა ჰქონდა, ბუხრის თაროზე თითბერის გრძელი მწვანე სანთლებიანი დიდი შანდლები ეწყო, ორი უზარმაზარი ფანჯრიდან კი მთელი ქუჩის ხმაური, სუნი და ჰაერი შემოდიოდა) ვუცქერდი, როგორ ბანაობდა განთიადი მთვარის შუქში, ჩემი აზრები, როგორც ყოველთვის, თავისუფლად ნავარდობდნენ და ჩემი პრობლემებისა და ალიონის დიდებულების შესახებ ფიქრობდნენ.
ჩემი ერთი წუთის ენერგია ზევით გავგზავნე, რომ ჩემი სურვილი შეესრულებინა – წყვდიადის თითოეულ ნაპრალში სინათლის ხვეულა გაეშალა და ასე გაეკვალა გზა უდიდესი ძალისთვის, მზისთვის.
და მერე, როდესაც ქუჩის დონეზე, კიბის პირველ საფეხურამდე ჩამოვედი, მზე სპირალებად იშლებოდა და უზარმაზარ ლურჯ სივრცეს იპყრობდა.
კიბის ერთ მხარეს, პატარა გაზონზე ყვითელი ნარგიზები ყვაოდა, მე მათ ვუცქერდი, მერე ტროტუარს გავხედე, ახალგაზრდა ქალებს, რომლებიც ჩქარი ნაბიჯით მიდიოდნენ და სამსახურზე ლაპარაკობდნენ, და კიდევ რაღაც მხიარულზე, და როცა ლამის უკვე კუთხემდე მივიდნენ, სიცილი წასკდათ. ლამაზად ეცვათ, ერთ-ერთის კოსტუმს ყაყაჩოსფერი დიდი ფიგურები ეხატა და ძალიან მომეწონა.
საკმაოდ დიდი შთაბეჭდილებისა და შიშის ქვეშ გახლდით. დიდი ხანი ვიდექი და ამაზე ვფიქრობდი, და ყოველ წამს უფრო და უფრო ვრწმუნდებოდი, რომ ჩემი საქმე წასული იყო.
მოგვიანებით, როდესაც საუზმეს მოვრჩი და სახლში დავბრუნდი, ვეცადე, ყველაფერი, რასაც ვგრძნობდი, ლექსად მექცია, და ფრიად კმაყოფილი დავრჩი იმით, რაც გამოვიდა, თუმცა იქიდან სიტყვაც არ მახსოვს, არც იქიდან და არც სხვა რამიდან, რაც იმჟამად ჩემს თავს ხდებოდა.
არც ისე დიდი ხნის შემდეგ, მოგზაურობა დავიწყე და ჩიკაგო ჩემს სახლად აღარ მიმაჩნდა.
© “არილი”