1. მიწისა
სწორედ ასეა ჩემი საქმე. სხვას კი რა უჭირს.
არ დავდევ პეპლებს,
რადგან ასეა ჩემი საქმე. სხვას კი რა უჭირს.
ჩემს ნაფეხურში არ დგება წყალიც,
ცაზე კიდია ჩემი გული ნეკნის კაუჭით
1. და ნახვრეტიდან წვრილად ყრის მარილს.
დავუქროლებდი შენს ბაღ–ბოსტნებს დილის ქარივით,
მიყვარდა ფრენა,
ჩამოვუვლიდი შენს ბაღ–ბოსტნებს დილის ქარივით,
თუ დარჩა ჩემგან მისხალი მისხლის,
კარგად შევკმაზე შენი მიწა გულის მარილით,
2. ენის პილპილით და ძმარი–სისხლით.
შენთან მოვედი შორეული გალაქტიკელი,
ვიქეცი კაცად,
შენთან მოვფრინდი უშორესი გალაქტიკელი,
რომ შენმა ღმერთმა კაცივით მგვემოს,
გამიხდა მიწა მეტი ძმრისგან ალაგ წითელი,
3. თუმცა მე მასაც ჩავატან გემოს.
მიწა შევჭამე და გამეჭრა მომავლის თვალი,
ყველაფერს ვხედავ,
შევჭამე მიწა და გამეჭრა მომავლის თვალი,
გავაწვდენ ბუღში ცალმზერა შვერილს:
მოვა დევკაცი, ბუმბერაზი, საოცარ ძალით,
4. მოწყურებულზე ტბა–ვერცხლის მსმელი.
რკინა იქნება და ფოლადი დევკაცის ჩონჩხი,
გული კი – მეხი,
რკინა იქნება და ფოლადი დევკაცის ჩონჩხი,
და გაიხლართავს თმა–წვერში ყვავებს,
დასავლეთს იგი მზეს მიართმევს ყოველდღე ხონჩით
5. და ამოიყვანს მიწიდან ღამეს;
გაისად ბეღლებს ამოავსებს მოსავლის ხვავი,
ჰარი, ჰარალე,
გაისად ბეღლებს ამოავსებს მოსავლის ხვავი
და არ მოგვიწევს ლოდების შებმა,
ყურს ნუ ათხოვებ მოსაწველი ღრუბლების ბღავილს,
6. დაე, მოწველონ მშიერმა მთებმა;
ვნახე: სამშობლოს ცის მაგივრად ეხურა შუშის,
ბროლივით წმინდა,
ზეცის მაგივრად მას გუმბათი ეხურა შუშის,
ზედ იდგა ქალი – უთქმელი ენით,
ვკითხავდი: დედი, რა გინათებს, მითხარი, სულში?!
7. მიპასუხებდა: იმედი თქვენი!
იყვნენ ღრუბლები, მზეები რომ სხვა ელფერს სძენენ,
ვიქეცი მზერად,
იყვნენ ნისლები, ღრუბლები რომ სიმსუქნეს სძენენ,
იყო გალობა, ბუმბულთა ცვენა,
ვკითხავდი: დედი, რა შთავბერო, მითხარი, ჩვენებს?!
8. მიპასუხებდა: ურყევი რწმენა!
ჩვენი ცრემლები, მთლიან წვეთად, მეჭირა მუჭში,
ხელისგულს მწვავდა,
მთლიანი წვეთი, სათუთად რომ მეჭირა მუჭში,
მიწა ვამგვანე გაფენილ ჭილობს.
ვკითხავდი: დედი, რა ვისწავლოთ ყველაზე უწინ?!
9. მიპასუხებდა: მოთმენა, შვილო!..
ვიფურთხებოდი ყელზე დამდგარ ჟანგიან ღუზებს,
რომ იყო ბლომად,
ვიფურთხებოდი ყელზე დამდგარ ჟანგიან ღუზებს,
და მე განვჭვრეტდი მომავალს სანამ,
ჩემი ძმარ–სისხლით შენი მიწა დამთვრალა რჯულზე
10. და აპირებდა ხრიოკზე ყანას…
ნუ იწყევლები, შენი წყევლა არის მცოცავი,
ამიხდა ბევრჯერ,
ნუ იწყევლები, შენი წყევლა არის მცოცავი,
ვის ამოუგდებ ჯიშსა და ჯილაგს?!
ვისზე დამგეშე, ვის მივდევდი და ვის ვხოცავდი,
11. რაში მარგია, რაც მერგო წილად.
ცაში ფრინველი არ არის და ტყეში ნადირი,
და კაცის ჯური,
ცაში ფრინველი არ არის და ტყეში ნადირი –
სისხლი არ მეცხოს ძარღვიან მკლავზე
და ჩემს მიწურთან დიდი ორმო ღელედ დამტირის,
12. მათი დათხრილი თვალებით სავსე.
ძვალი ძვალია, ხორცს დაყრის და მიწას შეისხამს,
და შეიგუებს,
ძვალი ძვალია, ხორცს დაყრის და მიწას შეისხამს,
კიდეც გამოზრდის ასწლოვან მუხას,
თავის დარდს ისიც თან ატარებს, მაგრამ მე ის ვარ
13. შიშველი თვალის სევდა რომ უყვარს.
უკეთესმკვდარო, მისჯილივით, შენს წყევლას ვუსმენ,
გველივით მცოცავს,
უკეთესმკვდარო, თავჩახრილი, შენს წყევლას ვუსმენ,
მიმსუბუქდება ტვირთი მცირედით,
დედამუხაზე შენი ხელით ჩაჭედილ ლურსმნებს
14. რომ ამოვაძრობ ბასრი კბილებით.
ნუ გააბრაზებ დროს, მომავალს, ტყუილუბრალოდ,
უკეთესმკვდარო,
ნუ გააბრაზებ დროს, მომავალს, ტყუილუბრალოდ,
თორემ ორივეს ჩაგვივლის გვერდით,
ბეწვდაყრილ კატებს წაიყოლებს, შენ რომ უგალობ
15. სიტყვებს, რომლებსაც ჩემს ტანზე წერდი.
წყალმერჩხას შენი გალობა და შენი თვალები,
უკეთესმკვდარო,
წყალმერჩხას შენი გალობა და შენი თვალები,
დაე, მშიერმა თევზებმა ჭამონ,
სული რომ მქონდეს, მთელ სამყაროს შევიბრალებდი
16. შენი მიწის და ჰაერის გამო.
ხე–ქვა–ბორიოს მოტორტმანე შენი გულ–მკერდი,
უკეთესმკვდარო,
ხე–ქვა–ბორიოს მოტორტმანე შენი გულ–მკერდი,
დაე, გაჭეჭყონ მწიფე მსხლებივით,
მახსოვს, მათ გამო, მზეჩამდგარი ვის არ ვურქენდი,
17. გამინგრევია შუბლით ჯებირი.
ასი მთის იქით შენი თმა და შენი სურნელი,
უკეთესმკვდარო,
თავბრუდამხვევი შენი თმა და შენი სურნელი,
დაე, ისუნთქონ ცალრქა დევებმა,
ასი დღის მერე, დაე, ის დღე, მე რომ სულ ველი,
18. რომ შენთვის დევკაცს შუბით შევება.
მაშინ ჩემს სუნთქვას მოხტუნავე გული ჩამოკრავს,
შევზანზარდები,
ზარის თოკივით ჩემს სუნთქვას რომ გული ჩამოკრავს,
აგუგუნდება მთელი ჰაერი,
მიწას, ცრემლღელით რომ გავყავი, გაღმა–გამოღმა
19. ზათქი შეარხევს ათასნაირი.
ცას დასცვივდება ფრინველები მწიფე ხილივით,
მზეს გააჟრჟოლებს,
ჩამოწყდებიან ფრინველები მწიფე ხილივით,
და დასცვივდებათ ხეებს ფოთლები,
მე – ყველა სიტყვა, სათითაოდ და ყრუ ტკივილით
20. და საუკუნო დუმილს მოვდგები.
2. ჰაერისა
სწორედ ასეა ჩემი საქმე. სხვას კი რა უჭირს,
არ დავდევ ჩიტებს,
რადგან ასეა ჩემი საქმე. სხვას კი რა უჭირს,
შენს გარდა, ვის აქვს იქ ჩემი დარდი,
ცაზე კიდია ჩემი სული ნეკნის კაუჭით
1. და პეშვისტოლა ნაფლეთებს ბარდნის.
ვითვლიდი კენჭებს, უსაშველოდ მიწა მოვისხი,
ვიწექი მშვიდად,
ვითვლიდი მატლებს, უსაშველოდ მიწა მოვისხი,
და ჩემი ყველა ჩონჩხით შევერთდი,
და შენ რომ მოსვლა გადაწყვიტე, მე იმ დროისთვის
2. გავსუქდებოდი მთელი ხმელეთით.
ცაში გეგონე, დაგცქეროდი თითქოს ზემოდან,
და ამტიროდი,
რადგან, გეგონა, დაგცქეროდი თითქოს ზემოდან,
ვერ აგაწვდინე მეც ხმა ვერაფრით,
და რა იცოდი, მიწად ყოფნა მომწყინდებოდა,
3. რომ შეგიკერავს ჩემთვის პერანგი?!
უკაცო სახლი წახრილია, ვიცი თავადაც,
ტკივილად წამყვა,
უკაცო ეზო დათხრილია, ვიცი თავადაც –
მთაც კი ამაზე მძიმე არ არი.
შენ რა იცოდი, ღვინოს გემოს რომ ვერ ჩავატან?!
4. გამოგიკეტავს ჩემი მარანი.
ვის გაუგია ხედ ცოცხალი კაცის ცხონება,
ერთი მითხარი,
ვის გაუგია მზედ მცხუნვარე კაცის ცხონება,
და ვინ დაღლილა მიწის ტარებით?!
შენ რა იცოდი, რომ მე ახლა ხარის ღონე მაქვს?!
5. გაგიყიდია ჩემი ხარებიც.
დედი! ცრემლები დამიმარცვლე სიმინდ–სიტყვებად,
და მომაბნიე,
დედი! ცრემლები დამიმარცვლე ყურძენ–სიტყვებად,
ნუღარ, ასე ყრუდ ნუღარ დამტირი,
მე მოგაშავე ეგ ლეჩაქი, რომ არ გიხდება,
6. მე მოგაშავე კაბა სატინის!..
დასაბამიდან გარდაცვლილი მკვდრების გემო აქვს,
ძალიან მწკლარტე,
მიწას აქამდე გარდაცვლილი მკვდრების გემო აქვს,
ჯერ ჩემი ძვლები არ გიგემია,
აყალო ხორცი შავ სუფრაზე ლანგრით შემოაქვთ,
7. ერთი ლანგარი მხოლოდ ჩემია.
დასაბამიდან გარდაცვლილი მკვდრების სულია,
თეთრიც და შავიც,
ღრუბელი დღემდე გარდაცვლილი მკვდრების სულია,
და ვერნატირი ცრემლები გვაწვიმს,
არ დაგცემია ჩემი წვეთი, ნიავს თუ მიაქვს
8. და სულ სხვა დედას სახეზე აცრის.
დასაბამიდან გარდაცვლილი მკვდრების სუნთქვაა,
თბილიც და ცივიც,
ჰაერი დღემდე გარდაცვლილი მკვდრების სუნთქვაა,
ასე ბინძური და ასე სუფთა,
და შენ რომ სუნთქავ ის ჰაერი, დედი, სულ სხვაა,
9. და მე რომ მსუნთქავს ის დედა – სულ სხვა.
დანაბარები მეც მქონია ცაცხვის სუროსთვის,
თუკი გადმოგცა,
ჩემი სიმწვანე – ცად გასული ცაცხვის სუროსთვის,
ამიწვა ბეჭი ფესვების ცეცხლმა…
წამოწოლილი, მარტოოდენ, ნესვი თუ მოდის,
10. წამოვდექი და მოვდივარ მეწყრად.
ღვარ–ცოფად მომსკდარ მდინარეებს თავზე ვევლები,
დიდი გზა მიდევს,
ღვარ–ცოფად მომსკდარ მდინარეებს თავზე ვევლები,
და ვიღას ახსოვს მტკივანი ბეჭი,
გაშვერილი მაქვს, თითებივით, ჩვენი გველები,
11. რძეს რომ ვუდგამდით წინკართან გეჯით.
ნეტავ, ჩემს სამღერ ძველ სიმღერებს ახლა ვინ მღერის,
ვინ დადის ველად,
ჩემს საღიღინო ძველ სიმღერებს ახლა ვინ მღერის,
ჩემი ოროლით ვინ ხოცავს ტახებს.
ამომიკერავს ეს თვალები შენი თმის ღერით,
12. ახლა ჭაღარა წამწამებს ვახელ…
მახსოვს, ვიწექი. ბინდი იყო. სისხლი მდიოდა,
მიჭირდა სუნთქვა,
საღამო იყო. მე ვიწექი. სისხლი მდიოდა,
და სისხლის სუნი აეღოთ აფთრებს,
ამოიბზარა შეცხადება მოთბო სიოდან
13. და ჩათვლემილი ყვავები დაფრთხნენ.
შენი ხმა იყო. ხოლო მე კი, როგორც როდინში,
დაღლილი ხელით,
სიკვდილს ვნაყავდი გაბზარული გულის როდინში,
მესმოდა შენი ფრჩხილის ხმა კლდეზე,
ჩემმა მამალმაც მოიყივლა მთელი ოდიში
14. და ჩემს მუქ სისხლში აწობდა დეზებს.
იმ ანგელოზმა, ჩვენს ნაძვზე რომ ჯდომა უყვარდა,
ხე იყო მისი,
იმ ანგელოზმა, ჩვენს ნაძვზე რომ ჯდომა უყვარდა,
ძირს ჩამოყრილი გირჩებით მითხრა,
რომ ჩემი მამლის თავი გდია ბებერ მუხასთან,
15. ფეხი კი – სულზე მეტყობა წითლად.
დედი! ტკბილია, ხელმეორედ, თვალის ახელა,
უკვე ვიგრძენი,
თუ რა თბილია, ხელმეორედ, სუნთქვის ახელა,
ჩვენს ნახირს მინდვრად ისევ გავდენი,
მე მოგაშავე შენი კაბა – დარდი ცამხელა,
16. და ეგ ლეჩაქი – ცრემლი ზღვამდენი.
დღეები, უკვე ჩავლილები, მუდამ გვტანჯავენ,
მე მათ ვივიწყებ,
დღეები, უკვე ჩავლილები, მუდამ გვტანჯავენ,
ჩვენი მომავლის შეცვლას ცდილობენ.
მაინც დავსისხლავ მოჭრიალე კარის ანჯამებს,
17. მაინც დავნერწყვავ ნაძვის ჭრილობებს.
სული თბილია, და მე ვცდილობ ციდან ჩამოვსხნა,
მაგრამ ვერ ვწვდები,
სული თბილია, და მე ვცდილობ ციდან ჩამოვხსნა,
წამოვიწიე მეწყრის ცერებზე,
შემოვაწვდინო ეს მკლავები, მინდა, ნამოძღვრალ,
18. ჩემს ნაოსტატარ მთვარეს, მერე მზეს…
დასაბამიდან გარდაცვლილი მკვდრების სულია,
თეთრიც და შავიც,
ღრუბელი დღემდე გარდაცვლილი მკვდრების სულია,
და ვერნატირი ცრემლები გვაწვიმს,
არ დაგცემია ჩემი წვეთი, ნიავს თუ მიაქვს
19. და სულ სხვა დედას სახეზე აცრის.
დასაბამიდან გარდაცვლილი მკვდრების სუნთქვაა,
თბილიც და ცივიც,
ჰაერი დღემდე გარდაცვლილი მკვდრების სუნთქვაა,
ასე ბინძური და ასე სუფთა,
და შენ რომ სუნთქავ ის ჰაერი, დედი, სულ სხვაა,
20. და მე რომ მსუნთქავს ის დედა – სულ სხვა.
3. ცეცხლისა
ცარცისგან არის ჩემი გოგო, ლილის თვალებით,
ფოთლებში სძინავს,
ხო, ცარცისაა ჩემი გოგო, ლილის თვალებით,
სურვილებს, თითით, ლოყაზე მაწერს,
მან იცის, როცა ჩამოკრავენ წასვლის ზარები,
1. მამაც გაჰყვება ქარგეზა კაცებს.
ნახშირის არის შენი ბიჭი და ღამით დგება,
არც არის დღისით,
ის მხოლოდ ღამის სიბნელეში ნაცრიდან დგება,
როცა ჯერ კიდევ შორსაა დილა,
ცეცხლის ორ ნახევს გამოიბამს მცხუნვარე ფრთებად
2. და თავის ნაცრით ჩემს მინდვრებს თრთვილავს.
ჩემს ნაფეხურებს აღარ აწვიმს, აღარც ბალახი,
დავრბივარ ისე,
აღარ ამოდის, რა ხანია, მათზე ბალახი,
რამდენ წვეთს ვაქრობ და ღეროს რამდენს,
შენი ეშმაკი, ცეცხლისდედავ, წყევლით და ლახვრით,
3. ვგრძნობ, რომ, ყოველთვის, ფეხდაფეხ დამდევს.
ეს უსარგებლო ნაფოტები, დე, იყოს მისი,
მე არ მჭირდება,
ჩემი ცულიდან ასხლეტილი, დე, იყოს მისი,
რადგან რწმენით და იმედით მავსებს.
განა იმდენი კაცი არის ზედ გაკვრის ღირსი,
4. რამდენი ჯვარიც აღვმართე გზაზე.
თავთუხის ყანა, ამაღამაც, საოცრად ღელავს,
დალპობის შიშით,
თავთუხის ყანა, ამაღამაც, ძალიან ღელავს,
და გამორიყავს უამრავ ავსულს,
და გაუყვება ჩემი თვალის ცეცხლი და ელვა
5. ჯვრებს შორის გაბმულ ეკლიან მავთულს.
ლოლუა პურით ვიკერავდი გარღვეულ ნიავს,
რომ მეცვა ტანზე,
ლოლუა პურით ვიკერავდი გარღვეულ ნიავს,
და პირში ძარღვის ნაკუწი მედო,
ყვავებს მიჰქონდათ მოსავალი, ვით ახლა მიაქვთ,
6. მე კი გულმშვიდად გავცქერი ფერდობს.
ჩემი ხარები, ზარმაცები, ტალახში წვანან,
და ლანდი გასდით,
ჩემი მშიერი ხარ–ძროხები ტალახში წვანან,
თვლებდამპალ ურემს აბა რა დაძრავს,
შენ შეგაბერდეს ეგ მარჯვენა, რომ ჩემი ყანა
7. ორიოდ წუთში აქციე ნაცრად.
განა ვერ ვხვდები რა მოხდება ყველაფრის მერე,
მზეს ისევ ვნახავთ,
განა არ ვიცი რა იქნება ყველაფრის მერე,
თუ ჩემს ბეღელში შემიგდე ქუდი,
სველ სიბნელეში შიმშილისგან დახოცილ მღრღნელებს
8. ლეღვის ტოტებზე დავკიდებ კუდით…
ჩემი გოგონა გაფრინდება, მთებს მიღმა, წელსაც,
ფოთლების ფრთებით,
ცარცის გოგონა გაფრინდება, ზღვებს მიღმა, წელსაც,
და თან წაიღებს ბზის მომცრო არგანს,
გარდამოხსნილთან დაიჩოქებს, მოიწმენდს ცრემლს და
9. ნალურსმნალებში ყვავილებს ჩარგავს.
მათი ფოთლები მოარჩენენ ყველა იარას,
თუკი დააფენ,
მათი ფოთლები მოარჩენენ ყველა იარას,
მათი ტანებით დაგიწნავ გვირგვინს,
მათი წვენით კი, ეს უბრალო ლექსი კი არა,
10. დაიწერება წიგნების წიგნი.
ხელჯოხიანი, მოღუშული, ჩამივლის კაცი,
თვალს გავაყოლებ,
ხურჯინიანი, მოღუშული, ჩამივლის კაცი,
გადაგვიკითხავს ორივეს, მიდის,
მე ვწერ სიცოცხლეს, გაქვავებულ მიწაზე, ცარცით,
11. შენ კი, ნახშირით, თოვლზე წერ სიკდილს.
ქარს გამოვუსვი გამშრალ ყელში ყინულის დანა,
და ტბაზე გდია,
ქარს გამოვუსვი გამშრალ ყელში ყინულის დანა,
და მასთან ერთად სიკვდილს შევები,
მუხლამდე თოვლში გასუსული სიტყვები დგანან,
12. როგორც დატბორილ ტყეში ხეები.
მარტის ყვავილებს ვაგროვებ და ძნებივით ვკონავ,
და ჩრდილში ვაწყობ,
აპრილის ლექსებს ვაგროვებ და ძნებივით ვკონავ,
და აწი ჩემთან ერთად ივლიან,
რადგან მე ვიცი, რომ აზრია სიტყვების წონა,
13. მნიშვნელობა კი – მათი ჩრდილია.
სიტყვებმა მხოლოდ ის იციან, რაც ჩვენ არ ვიცით,
სხვა არაფერი,
დიახ, მათ მხოლოდ ის იციან, რაც ჩვენ არ ვიცით,
ჩვენ არაფერი არ ვიცით თითქმის,
იყუჟებიან ყურის ძირში ჩუმად, თავისთვის,
14. ჩვენ კი ძენბაში გადაგვდის ხვითქი…
თვალის ფარდიდან ვიყურები, მთელი სამყარო,
ფოტოებივით,
ჩემი თვალიდან შავ–თეთრი ჩანს მთელი სამყარო,
გათენებული დღეების მჯერა,
მე გთხოვ, რომ, ერთხელ, ცადაწვდილო, თავი დახარო,
15. დატკეპნილ მიწას შეავლო მზერა.
გადმოვაბიჯე, ჩემს წინკართან, ლეკვივით, აწმყოს,
და აქ მოვედი,
გადმოვაბიჯე ჩემს წინკართან გაწოლილ აწმყოს,
და გადმოვახტი დრო–ჟამის ღელეს,
დამრეც ფერდობზე, მუხლჩახრილი, ტირილად ვაწყობ
16. ქვებს – ისტორიის მდუმარე ცრემლებს.
გამოგიტირე, ცეცხლისქალო, შავ–თეთრი ქვებით,
ვამწკრივე ბევრი,
გამოგიგლოვე, ცეცხლისქალო, შავ–თეთრი ქვებით,
სიკომორები არიან მოწმე,
არც ეს კლდეები, არც შვილი და არც ჩემი ძმები,
17. ცრემლებს, მარტოდენ, მეწყერი მომწმენდს…
ვამბობდი: „ხეხილს ძველისძველი წყევლა შემოყვა,
და მე მიწია“.
ვფიქრობდი: “ აპრილს უჩვეულო წყევლა შემოყვა,
ხავსმოდებული ამიტომ ვდგავარ,
ბაყაყსაც კბილი ამოუვა, სანამ შენ მოხვალ,
18. და ეს მდინარეც თავაღმა წავა.“
სახეს ვუშვერდი დაუნდობელ მზეს და ქარ–წვიმებს,
ვიდექი დიდხანს,
კეფას ვუშვერდი გამმეტებელ მზეს და ქარ–წვიმებს,
ცრემლი მდიოდა დასჯილ ბავშვივით,
ბევრი გეძახე, როგორც იქნა ხმა მოგაწვდინე
19. და შენც მოხვედი, მიწას ცარცი და თოვლს ნახშირი!
4. წყლისა
დაე, კაკბებმა ჩაგიკაკბონ მწარე სიმართლე,
ამ ზღვის შესახებ,
დაე, კაკბებმა ჩაგიკაკბონ მწარე სიმართლე,
სადაც წარსულთან დამხვდა საზღვარი,
ჯაჭვებზე ასხმულ დაჟანგებულ ღუზებს მივათრევ,
1. ფეხქვეშ ხრაშუნობს ნაზღვათაზღვარი.
მივდივარ, ხშირად ვიხედები დამსკდარ ფეხებზე,
რომ მომდის სისხლი,
მივდივარ, ხშირად ვიხედები დამსკდარ ფეხებზე,
ამ ქვიშსავით მზისგან გამოვშრი,
მივდივარ მშრალზე დარჩენილი ძველი მეთევზე
2. და გველებს ვიჭერ ამ უდაბნოში.
ზღვამ წაიყოლა გამოზრდილი ჩემი თევზები,
როცა წავიდა,
თან წაიყოლა დასაჭერი ჩემი თევზები,
ახლა ვაგროვებ გამხმარ ქერეჭებს,
წყლისა ვიყავი და დროდადრო ხმელეთს ვეძებდი
3. და სამუდამოდ დავრჩი ხმელეთზე.
მახსოვს, როგორღაც დაგიძვერი მღვრიე მუჭიდან,
თუმც არ გინდოდა,
ვხედავ, რომ ისევ დაგიძვერი, ზღვაო, მუჭიდან,
და ჩემი გემით ოცნებებს გიპობ,
დავამეგობრე ჩემი მდედრი თუთიყუში და
4. შენი ფილტვების მამალი კიბო.
მაგრამ ზღვების მტრად მოკიდება ისე მძიმეა,
ვერც კი ავწიე,
დიახ, მტრად ზღვების მოკიდება ძლიერ მძიმეა,
თავს გადაგხდიან რამე სიავეს,
ყოველთვის აცდა ჩემი გემი ახალ გვინეას
5. და სულ ტყუილად ვიხეტიალეთ.
საბოლოოდ კი ის ადგა და სულაც წავიდა,
აორთქლდა ცაში,
ხო, საბოლოოდ ის ადგა და სულაც წავიდა,
პალმები სიმწრით ძირში მოვთხარე,
ახლა, ხანდახან, წვიმად მოდის მუდამ შავი და
6. ყავრის ბზარიდან კორტნის სოხანეს.
ახლა ყველა გზა მოჭრილია, წრეზე ვტრიალებ,
ვერსად მივდივარ,
რადგან ყველა გზა მოჭრილია, წრეზე ვტრიალებ,
უდაბნოს ქარი დამითვლის ნეკნებს,
გაყვითლებული ნიჟარების ინიციალებს
7. ბარბაც–ბარბაცით მოვყვები შენკენ.
ახლა ყველა მზე ჩამქრალია, იმ ერთის გარდა,
მე რომ მინათებს,
ახლა ყველა მზე ჩამქრალია იმ ერთის გარდა,
ჯერ რომ ჩადის და მერე ამოდის,
მახსოვს, ოდესღაც ანათებდა ოქროვან ღარტაფს,
8. მანათობელი იყო სამოთხის…
პატარა გოგო უდაბნოში. სულ სხვა ქარ–წვიმის,
და ამ სიმართლის,
გოგოს სახეზე ნაკვალევი სულ სხვა ქარ–წვიმის,
ულუკმაპურო მორიგი მსგეფსის.
და მან ცრემლები მომაწოდა ვერცხლის ბარძიმით,
9. და მე, მწყურვალმა, ხელთბილად შევსვი.
ხმამადიდებით შემოგვესმა შენი გალობა,
მიდამოს გასწვდა,
ხმამადიდებით შემოგვესმა შენი გალობა,
და შეებჯინა დაწეულ ტატნობს.
„ – აქ რა გინდაო, – შევეკითხე, – აქ რა, ქალობავ,
10. ამ დაკარგულში რასა იქმ მარტო?!“
და მის თვალთაგან გადმოვიდა უხვი წყალობა,
ვუშვერდი ბარძიმს,
გადმოიღვარა მის თვალთაგან უხვი წყალობა,
შენი ხმა ძლევდა ტურების ჩხავილს.
„ – რა გატირებსო, – შევეკითხე, – რაო, ქალობავ?!“
11. და მან მდუმარედ ჩახარა თავი.
ძვალგატეხილი ზღვა თუ იყო მისი ცრემლები,
მასავით მღვრიე,
ძვალდამსხვრეული ზღვა თუ იყო მისი ცრემლები,
უწყავი სევდა ვიგრძენი მისგან,
და მივხვდი თვალის ფიქრიანი, ზუსტი შევლებით:
12. ის იყო, ოდენ თავისთავს ვინც ჰგავს.
და ჩემმა გულმა აქაფებულ დარდში შეტოპა,
მეც შემიყოლა,
და ჩემმა სულმა ადუღებულ ცრემლში შეტოპა,
სიმძიმე მისი დამაწვა უღლის.
„ ნუთუ… წინდაწინ… – ვიჩურჩულე, – ნუთუ… დედობავ…“
13. და მომეკვეთა ორივე მუხლი…
ორიათასი წლის წვეთები სახეზე მაწვიმს,
ავყურებ ზეცას,
ორიათასი წლის ხილვები თვალებში მაწვიმს:
მახსოვს, გავშალე სამგზავრო რუკა…
და შავი ხარი რკინის ფერდზე აღმართულ ჯვარცმით,
14. იმ წმინდა მთიდან გამომყვა უკან.
ბზის წვრილი არგნით თავჩახრილი მოგვდევს ვიღაცა,
არ უჩანს სახე,
მტვრიანი თალხით შემოსილი მოგვდევს ვიღაცა,
და წლებად აპობს ხავსიან წარსულს,
ხარს ვუყრი შენს თმებს სააღდგომო ყოველ კვირაძალს,
15. უცნობს კი ლუკმის გატეხვა არ სურს.
ერთხელაც ვნახეთ ნავსადგურის ზვირთსამსხვრევიდან,
ზღვა იყო მშვიდი,
და მაშინ ვნახეთ ქვა–ბეტონის ზვირთსამსხვრევიდან,
გემზე ვიღაცას დაბორბვლით სჯიდნენ,
ჩვენი უცნობი გაბრუნდა და ნისლში შევიდა,
16. მას შემდეგ ხარი იმ უცნობს მისდევს.
მე ჩემი ქოხი გამოვაბი კუდზე სახედრებს,
მეჭირა სახრე,
ჩემი ქოხ–მახი გამოვაბი კუდზე სახედრებს,
ვშლიდი ტვინიდან დროს, უკვე ჩავლილს,
და ზღვის ნაპირას, დაგროვილი ბოღმა გავხეთქე
17. და გავაშავე მიწა და წყალი…
ეს ზღვა ოდესმე ნაპირზე რომ ტალღას ალესავს,
მე მაშინ მოვალ,
ნაზღვათაზღვარი ნაპირზე რომ ტალღას ალესავს,
და დროს ჩასერავს, ბინდბუნდზე მთვარის,
ნაჭრილობევში ზღვა და შუქი შევა გარედან,
18. ხოლო შიგნიდან გამოვა ხარი.
ყოველ აღდგომას ამოხეთქავს ქვიშიდან ლავა,
შეგვმოსავს ნათლით,
ყოველ აღდგომას ამოხეთქავს ნაკურთხი ლავა,
ჩავაწვდენ მასში ცალმზერა შვერილს,
დრო რომ მოაწევს, ჩვენ, სამივე, სიკვდილში გავალთ,
19. როგორც მდინარე ფაცერში წნელის.
© “არილი”