ინგლისურიდან თარგმნა ლელა სამნიაშვილმა
რობერტ ფროსტი
თავისდამღწევი
დევნილს არა ჰგავს – თავს კი აღწევს, თავისდამღწევი.
ვერ დაინახავ, მოიბრიცოს უკან კისერი.
შიში ზურგსუკან კი არ მისდევს, გვერდით მიყვება
რომ მხარზე ხელი დაჰკრას, მისი გზა და მიზანი
ოდნავ შეირყეს, მაინც სწორი, როგორც ისარი.
პირი გზისკენ აქვს. და თვითონვე არის მდევარი.
მაძებარია, თავის გზაზე რომელიც ისევ
მაძებარს ეძებს, გადაკარგულს სადღაც შორეთში.
და სხვაც, ვინც ეძებს, ისევ ეძებს იმ მეორეში
მაძებარს. დევნის დევნაშია მთელი ცხოვრება.
მომავალია, ხელუკუღმა მის აწმყოს რაც წერს.
სწრაფვის ჯაჭვია უსასრულოდ გადაჭიმული.
ადრიანა რიჩი
მამიდა ჯენიფერის ვეფხვები
მამიდა ჯენიფერის ვეფხვები ჩარჩოს ნახტომით ავსებენ.
მწვანე სამყაროში უბრწყინავთ თვალები ტოპაზის არსებებს.
მათ შიში არ აქვთ ხეებთან ჩასაფრებული კაცების.
მიწასაც არ ეხებიან მედიდურობის ასლები.
მამიდას მფრთხალი თითები ტანჯვით დართული მატყლიდან
სპილოს ძვლის ნემსში უყრიან ძაფს და ძაფივით გაწვრილდა
გულიც. ბიძიას ნიშნობის ბეჭედი მსხვილი კარატით
სიმძიმედ აწევს ზემოდან მამიდა ჯენის არათითს.
როცა მამიდა მოკვდება, გულხელს დაიკრეფს წარსული,
ჩამოცვივდება ხელები, თმენისგან ბეჭედდასმული.
ტილოდან გააგრძელებენ მისი ნაქარგი ვეფხვები
თვალებში თვალების გაყრას უშიშრად, პირგამეხებით.
დილან ტომასი
ნუ წახვალ მშვიდად იმ გრძელ ღამემშვიდობისაში
ნუ წახვალ მშვიდად იმ გრძელ ღამემშვიდობისაში.
ასაკსაც წვა და ღელვა მართებს დაღამებამდე.
ხმა აიმაღლე მომაკვდავი სხივის წინაშე.
თუმც ყველა ბრძენი ხედავს, ბოლოს ბნელი იმარჯვებს,
რადგან ბასრ სიტყვას ძალუძს მხოლოდ წამით ელავდეს,
მშვიდად არ წავლენ იმ გრძელ ღამემშვიდობისაში.
კეთილ ხალხს, ბოლოს გულდაფლეთილს იმის ხილვაში,
როგორ ფარავენ სათნოებას სარეველები,
ბრძოლა სწყურიათ მომაკვდავი სხივის წინაშეც.
შმაგნი, ფრენით რომ მზესაც შეწვდნენ და მის ბრწყინვაში
იმღერეს, თუმცა გლოვად ექცათ ეს გაგელვება,
მშვიდად ვერ წავლენ იმ გრძელ ღამემშვიდობისაში.
პირმოქუფრულნი, სიკვდილის წინ ცრემლის სიმლაშით
სტირიან ჩავლილ, დაუნახავ ბედნიერებას,
ვერ ნებდებიან მომაკვდავი სხივის წინაშე.
შენც, მამაჩემო, გთხოვ, ამ მაღალ მწუხარებაში,
დამწყევლე, მლოცე, გადმოღვარე, რაც გემეტება.
ნუ წახვალ მშვიდად იმ გრძელ ღამემშვიდობისაში,
ხმა აიმაღლე მომაკვდავი სხივის წინაშე.
სილვია პლათი
შემაწუხებელი მუზები
დედა, დედა, რომელ უზნეო დეიდას,
ნეტავ რომელ დაბრეცილ, გონჯ ბიძაშვილს
დაუდევრობით არ გაუგზავნე მოსაწვევი
ჩემს ნათლობაზე, რომ მან სანაცვლოდ
აი, ასეთი ქალბატონები გამომიგზავნა –
თავებს საკემსი კვერცხებივით რომ აქნევენ
და აქნევენ და აქნევენ ჩემს პაწია ფეხებთან, თავთან,
სარწეველას მარცხენა მხარეს დამდგარან აქვე.
დედა, ნეტავ ვინ შეუკვეთა ძველი ამბები
მიქსი ბლექშორტის, გმირული დათვის,
დედა, ვისი ალქაჯებიც სულმუდამ, მუდამ
ჯანჯაფილის თაფლაკვერებში ცხვებოდნენ, ნეტავ
თვალი თუ მაინც მოგიკრავს მათთვის, თუ ბუტბუტებდი
სიტყვებს, რომ სამი ქალბატონი ამრიდებოდა
ჩემი საწოლის გარშემო რომ ყოველღამ თავებს
აქნევენ უთმოს, ამოკემსილს, თვალების და პირის გარეშე.
ქარიშხალისას, როცა მამის კაბინეტის
თორმეტივე ფანჯარა შიგნით იზნიქებოდა,
როგორც ბუშტები გასკდომის წინ, გვკვებავდი ტკბილი
ორცხობილებით, ხორბლის წვენით მე და ძამიკოს
და შენს ხმას ჩვენსას აყოლებდი მხიარულ ქოროდ:
„თორი გაბრაზდა: ბუხ ბუხ ბუხ
თორის ქუხილზე აბა ვინ წუხს!“
მაგრამ ამ სამმა ქალმა მინები შემოამსხვრია.
როცა სკოლაში გოგონები ბზრიალებდნენ ფეხისწვერებზე,
აციმციმებდნენ თვალებს, ფარნებს,
უმღეროდნენ ციცინათელებს, მე არ შემეძლო
ფეხის განძრევა და ჩემს მბზინავ ქვედაბოლოში,
ასე, ტერფებდამძიმებული, განზე ვიდექი,
ჩემი დაღვრემილთავებიანი ნათლიებისგან
დაცემულ ჩრდილში. და შენ ყვიროდი და ყვიროდი:
მაგრამ ჩრდილი იწელებოდა და ფარავდა ყველა სინათლეს.
დედა, შენ მე ფორტეპიანოს გაკვეთილები ამაღებინე,
ჩემს ორნამენტებს, წკრიალა ხმას ასხამდი ხოტბას,
თუმცა ყველა მასწავლებელი იმავეს გრძნობდა –
რაღაც უცნაურ გახევებას, მთელი სპექტრის მიუხედავად
და თუმცა მრავალ გაკვეთილზე ყური ვაწვალე,
ბგერისთვის ისევ ყრუ ვიყავი, უსწავლებელი.
და მე მასწავლეს, მე მასწავლეს, სხვაგან მასწავლეს
მუზებმა, შენ რომ არასოდეს გიქირავია შვილისთვის, დედა.
ერთ დღესაც ასე გავიღვიძე, შენ დაგინახე,
დედა, თავსზემოთ ტივტივებდი ცისფერ ჰაერში,
ხასხასა ბუშტი მილიონი ყვავილით ენთო,
ლურჯი ჩიტები შემორტყმოდნენ, რომლებიც არსად,
არასდროს, არსად, არასოდეს არ არსებულან.
ციცქნა პლანეტა მიცურავდა საპნის ბუშტივით,
ვიდრე იდექი ზედ და მიხმობდი.
მე კი აქ დავრჩი, მარადიულ თანამგზავრებთან.
ახლა დღისითაც და ღამითაც, თავთან, მხართან, ფეხებთან დგანან
მარად ფხიზელნი, ძველებურად, ქვის მანტიებში,
ცარიელი აქვთ სახეები როგორც იმ დღეს, როცა მე გავჩნდი,
დაგრძელებიათ ჩრდილები და ამ ჩრდილში გაჩრილ
მზეს ვხედავ, რომ ვერც ამოდის და ვერც დაბლა ჩადის.
აი, ეს არის ის სამეფო, რომლისთვისაც ამქვეყნად მშობე,
დედა. ასეა. მაგრამ ჩემმა შუბლმა, თვალებმა
იციან, როგორ არ უნდა გასცენ სამუდამო თანამგზავრები.