გზაჯვარედინები წერიასთვის

 

წერა

 

თავიდან მოსაშორებელი ამბებისთვის გამოიგონეს.

სინამდვილესთან შესახვედრად

პირდაპირი გზა თითქმის ყოველთვის მოჭრილია.

 

მას აქვს თავისი ბნელი მოსახვევები და იცის ყველა შიში,

რომელთა გამოც დაიწყე ის, რაც გზადაგზა ჩააკერე.

 

წერას

 

ვერც ფეხისწვერებზე მოსიარულე მწერლები გადაურჩებიან.

შიშიც უფრთხილდება თავის ღირსებას და

შეიძლება თავი წაგართვას.

 

მოგონებები წარსულისაა, მაგრამ არ გიშვებს

და მთავრდება მაშინ,

როცა საკუთარი თავისთვის სულერთი ხდები.

 

დაგუგლე

 

„მე“-მ ახალი ძალით ამოიღო ხმა, პირველი პირის ნაცვალსახელები აგუგუნდნენ..

 

მალხაზ ხარბედია, „შეთხზული „მე“ – მწერალი და ავტობიოგრაფია“

 

 

მარტივია –

Google -ის საძიებო ველში

ჩაწერეთ ჩემი სახელი და გვარი.

 

გაგიმხელთ: მეც მიცდია

საკუთარი თავის ძებნა

და მგონია,

სულაც არ არის უხერხული,

იცოდე,

როგორი ხარ, როცა გეძებენ ან იძებნები.

 

დაგუგლეთ.

 

მე ვარ:

 

ვინც – დაამთავრა, მუშაობს, წერს, გამოსცემს თუ გამოიცა,

ითარგმნა თუ თარგმნის, წაიკითხა, ჩაატარა, ისაუბრა,

იმოგზაურა, ჰყავს, წარადგინეს, მიიღო, მოჰყავს, აშენებს…

 

თან ერთვის ფოტო-, ვიდეო- თუ აუდიომტკიცებულება.

 

სხვა ენებზე ცნობები მწირია.

ვიძებნები უხვად ქართულად,

ამიტომ ვურჩევ, რომ მეძებონ მხოლოდ ლექსებში.

 

იქ იპოვიან:

 

რომ მატკინეს,

რომ დავივიწყე,

რომ დავანგრიე,

რომ მოვითმინე,

რომ აღარ მიყვარს –

ის ცრემლები, რომლებიც დაშრა.

 

ძილ-ღვიძილის

 

ღილაკზე

თითის ერთი დაჭერა

და

იძინებს მონიტორი.

 

დაძინებამდე დავცალოთ სანაგვე ყუთი

 

თორემ დილით, გაღვიძებისას,

სარკმლის გახსნისას,

ჭირვეულობს –

 

წაშლილმა სიტყვებმა

შესაძლოა

თავის აღდგენა სცადონ,

ჩვენს ძილში შემოაღწიონ და დაგვაფრთხონ.

 

შესაძლოა

ყუთიდან გამოძვრნენ, სახლიც გააღვიძონ,

ერთ ადგილას ყოფნით თავმობეზრებული,

ჩვენი კედლების დამამშვენებელი ნახატები,

წიგნის თაროებიდან – რჩეული წიგნები,

საწერი მაგიდიდან – დაუსრულებელი ამბები

აიყოლიონ და გარეთ გაიტყუონ.

 

მინახავს ადრეც –

როგორ იღვიძებენ სახლები

და ჩვენგან მიიპარებიან.

 

ღამე – მათია.

 

შესაძლოა,

თან გაიყოლონ საკიდზე დატოვებული საწვიმარიც,

რომ თუკი ავედევნებით,

შემხვედრმა ქარმა,

ჩვენი კანის გავლით,

ჩვენი სისხლის გავლით,

იოლად მიაგნოს მას,

ვინც გვაცახცახებს,

რაც მყიფეა.

 

ყვითელი ტრამვაი

 

ჩემი სახლის წინ ჩერდება ყვითელი ტრამვაი.

 

ერთხელაც მოვიკრებ გამბედაობას,

თავშეკავებული მარტოობიდან

თავს დავიხსნი და

გავყვები.

 

ჩამოვალ რომელიმე გაჩერებაზე.

 

ვიგრძნობ,

როგორ მაკვირდებიან საგნები,

დავაკვირდები საკუთარ სხეულს

ვიტრინებში

და გავიფიქრებ:

ერთი სხეულისთვის მეტისმეტია.

 

მას კი გავუგზავნი მოკლე შეტყობინებას,

რომ

რაც სულს აჩნდება –

ინახავს სხეულიც.

 

შევახსენებ თავს,

რომ ადამიანი იბადება ერთხელ

და ვეცდები, მივატოვო

ზანტი სიძულვილივით საშიში მოგონებები.

 

ჩემი სახლის წინ გაჩერდა ყვითელი ტრამვაი.

 

სიბერისთვის ნაგროვებ წარმოსახვებს

მონიტორზე ჩავუსწორე სიტყვა

და(ვ)იღალე

და

გაზქურაზე მოთუხთუხე ქვაბს მჭიდროდ დავახურე სახურავი,

ჩემი სავალდებულო ფიქრები

ჰაერის გამწოვს, გარეთ რომ არ გამოეტანა.

 

 

სახელცვლილება

 

ღმერთს უნდა შეუცვალო სახელი,

წერდა პოეტი შოთა ჩანტლაძე.

ადამიანებს უნდა მივცეთ ნება,

დაარქვან მას, რაც სურთ.

 

მე მიყვარს შოთა ჩანტლაძე,

რომელსაც გენერალი დაპირდა ქალაქიდან გასახლებას,

იმ ქალაქიდან, რომელიც ჩემი სამაგიდო წიგნია.

 

ამიტომაც

დაერქვას ღმერთს მისი სახელი.

 

ღმერთი მაღალია, ამბობდა ბებიაჩემი

და ცისკენ აიხედავდა.

მეც უნებურად მზერას ავაყოლებდი.

 

ცა მაშინაც ძალიან შორს იყო.

 

სახლის კედელზე ნახშირით მონიშნული ჩემი სიმაღლე

ჩემთან ერთად იზრდებოდა

ღმერთთან უფრო ახლოს ყოფნისთვის.

 

ბებიას ღმერთის ეშინოდა  და მაინც  სწამდა.

 

ამიტომაც

დაერქვას ღმერთს მისი სახელი.

 

ღმერთი კატალიზატორია,

მითხრა კაცმა, რომელსაც დავემგზავრე.

მითხრა: მოლეკულების ენა სიყვარულს ჰგავს.

და

გაიარა ღმერთმა ჩვენ შორისაც.

 

ამიტომაც

დაერქვას ღმერთს მისი სახელი

 

და

იყოს ეს ჩემი პირადი პრობლემა,

უაღრესად პირადი.

 

შენიშვნები დამატებისთვის

 

ჩაინიშნე, ღმერთო:

როცა შენი წიგნი

ახალი რედაქციით გამოიცემა,

იკითხებოდეს ასეც:

 

შეცდომები თავად ეძებენ ადამიანებს.

ყოველთვის ჩვენი ბრალი არ არის,

თუ ურემი გადაბრუნდა

და

გზა მერე გამოჩნდა.

 

მარტოობისთვის სამზადისია

ყველა შეხვედრა.

ორი ყოველთვის უკეთ არ არის,

ვიდრე ერთი. გამოგვიცდია.

 

რის თქმაც შეგვიძლია,

მხოლოდ ის რომ გვადარდებდეს,

არ იქნებოდა სიჩუმე გადარჩენის მიზეზი

მაშინ, როცა უნდა ვსაუბრობდეთ.

 

მე და შენ იმიტომ კი არ ვეძახით ერთმანეთს,

რომ ერთმანეთი მართლა გვჭირდება;

ჩემი და შენი ტანსაცმელი ერთ თოკზე,

გვერდიგვერდ არ გაგვიფენია და

რწმენისთვის მეტ ნიშანს ვეძებთ:

რომ ვარ. რომ ხარ.

ჟამიანობა

 

როცა

სამყარო ჩვენი ეზოთი და აივნით შემოიფარგლა,

თვალსაწიერი შუბლით მიეყრდნო ფანჯარას, –

 

განწყობამ “საითაც გული გამიწევს”

პირბადე აიკრა და გამოცრა სიტყვა „საზღვარი“.

 

პირბადე ფილტრავს ჰაერს, მაგრამ ვერ ფილტრავს სიტყვებს,

რადგან დაასწრო სიტყვამ და პირველად იყო იგი.

 

ასეთ დროს

 

სიყვარულს აქვს არჩევანი – დაიძინოს დროის მოსაკლავად

და სანამ ძილი თავის ეთერში ჩაითრევს, უთხრას რომ…

 

ან

 

მეხსიერება ძაფით შეიბას საჩვენებელ თითზე,

გაღვიძებისას სათქმელი სიტყვის გასახსენებლად.

 

ჩვენ, გავუცვალოთ მკლავები ერთმანეთს თავის დასადებად

და სხეულების შეხებით თუკი სიზმრის ჩვენება გადაიდება,

 

ნუ დავაბრალებთ სავსე მთვარეს უძილო ღამეს, –

სიტყვები მაინც შეხვდებიან და შეკავშირდებიან.

ასეა

 

მოგონებების სათავსოა ჩვენი სხეული.

ითავსებს, თან წონასწორობას ინარჩუნებს.

 

კარგი იქნებოდა –

 

შეცდომა იქ მთავრდებოდეს,

სადაც ვიტყვით: – „რაც იყო, იყო“.

 

ვწერდეთ ტკივილებზე, რომლებიც სხვებს მივაყენეთ

და გვჯეროდეს, რომ „ესეც გაივლის“.

 

იმედგაცრუება იქ მთავრდებოდეს,

სადაც ხელს ჩავიქნევთ.

 

ჰაერის მაკრატლით ჭრას ჰგავს  ეს ყველაფერი.

 

სინანულივით ბრიყვია.

 

ადამიანივით გულუბრყვილო.

 

მკვდრის გაპატიოსნება

 

სიკვდილს პირველად ჩემი სოფლის გზაზე შევხვდი.

ერთმა მეზობელმა თქვა: – გარდაიცვალა.

მეორემ – შეიცხადა.

 

მკვდარს სუდარა გადააფარეს.

ცოცხლებს დაგვიმალეს.

 

ჩემს სახლშიც ვნახე სიკვდილი.

კაცმა, რომელმაც მიცვალებული გააპატიოსნა,

გვანუგეშა: – „მძინარე გეგონება“.

 

ჩვენც დავმშვიდდით.

ვთქვით: „არ უწვალია“.

 

ახლა

 

ძნელია, მკვდარი დაუმალო ცოცხლებს.

 

ის –

 

ძილში, მშვიდად  მიიცვალა.

სიკვდილი დატოვა  კადრს მიღმა.

სიკვდილიც  დაგვითმო  ჩვენ.

 

ვიმახსოვრებ

 

ყველაფერი დავიწყებისთვისაა –

მითხრა მან.

 

მაინც მახსოვს:

 

როგორ ვისწავლე

ჭრილობის ისე დამუშავება,

რომ ვერავინ წაიკითხოს.

 

როგორ ვუტოვებ  სიკვდილს ნიშნებს –

თვალღია გვირგვინებს –

საფლავისკენ მიმავალ გზაზე –

 

რიტუალი სიმშვიდისათვის.

 

იქნებ უკან არ მოიხედოს,

იქნებ ნიშანი მომცეს და

მზე სახლის კედელს სხივით მიამაგროს.

 

ყველა ლექსი,

რომელიც მიიძღვნა გარდაცვალებამ,

სინამდვილეში სიცოცხლეზეა

და თუკი გავითვლით: „ესა-მესა“, –

სიკვდილი გავარდება.

 

ამიტომ

ვწერ

ყველაზე დიდი და

აუხსნელი სიყვარულისთვის.

ვწერ მასზე.

 

© არილი