წუ­ხი­ლი ლექ­სე­ბის გა­მო

ვა­ი­მე, რო­გორ გა­მი­უცხოვ­დით

ად­რე შეთხ­ზუ­ლო ჩე­მო ლექ­სე­ბო,

ვარ­ს­კ­ვ­ლა­ვი თქვენს თავს რომ მკარ­ნა­ხობ­და,

მთის კორ­ტო­ხებ­ზე უნ­და ვე­ძე­ბო.

და თქვენ თვი­თო­ნაც ზურ­გი მაქ­ცი­ეთ,

გა­ნა­თე­ბუ­ლი ელ­ნა­თუ­რე­ბით,

ელ­ნა­თუ­რე­ბი სხი­ვებს ის­როდ­ნენ,

რო­გორც ბა­დე­ებს მე­ბა­დუ­რე­ბი.

ვა­ი­მე, რო­გორ მე­უცხო­ე­ბით

და­ვიწყე­ბუ­ლო ჩე­მო ლექ­სე­ბო,

მე ყე­ლამ­დე ვარ სავ­სე ცხოვ­რე­ბით

და აღ­არც მინ­და სად­მე გე­ძე­ბოთ.

არ­ა­და, რო­გორ გწერ­დით კედ­ლებ­ზე

ხელ­მიბ­ჯე­ნი­ლი და მოწყე­ნი­ლი,

თით­ქოს კარ­ნა­ხით მე­წე­რე­ბო­და

უკ­ა­ნას­კ­ნე­ლი ღა­მის წე­რი­ლი.

ვა­ი­მე, რო­გორ გა­მი­უცხოვ­დით –

რო­გორც ტო­ვე­ბენ შვი­ლებს მშობ­ლე­ბი

ან მშობ­ლებს ტო­ვებს შვი­ლი უძ­ღე­ბი…

თან­და­თა­ნო­ბით ჩვენც დავ­შორ­დე­ბით.

სად არ ვი­ა­რე, ჩე­მო ლექ­სე­ბო,

სად არა მდევ­და ბე­დი მდე­ვა­რი,

შუ­ა­ღა­მი­სას ჩე­მო შემ­ს­წ­რე­ნო

და ჩემ­თან ერ­თად ღა­მის მთე­ვარ­ნო.

ვა­ი­მე, რო­გორ გა­გი­უცხოვ­დით,

სხვა ცხოვ­რე­ბა­ში მოვ­ხ­ვ­დი ვი­თომ­და,

არ­ა­და, ჩემს ჩრდილს თქვენ მი­უძღო­დით

და კვალ­ში გდევ­დით მეც ხომ თვი­თო­ნაც.

სად აღ­არ გწერ­დით – მთებ­ზე, ბო­ძებ­ზე,

ქა­რის ნაფ­ლეთ­ზე, რკი­ნის კა­ვებ­ზე,

ჯერ ხომ დაგ­კარ­გეთ, მე­რე მოგ­ძებ­ნეთ,

ვერ­მიგ­ნე­ბულ­საც ის­ევ და­ვე­ძებ.

თქვენც ასე რა­ტომ გა­მი­ნა­პი­რეთ,

რო­გორც უბ­ი­რი და­ნის მლე­სა­ვი,

ტყა­ვი გა­დამ­ძ­ვ­რა, ტყა­ვი ცხრა­პი­რი,

ვიდ­რე თქვენს სიტყ­ვებს ამ­ოვ­კემ­სავ­დი.

ვა­ი­მე, რო­გორ გა­მი­უცხოვ­დით,

რო­გორ მო­მე­დო მეც სა­რე­ვე­ლა,

მე­გუ­ლე­ბო­დით, ჩე­მო ლექ­სე­ბო

ჩე­მი­ვე ჯავ­რის უხ­მო მთრე­ვე­ლად.

ახ­ლა რა­ღა ვქნა, ალ­ბათ ერთ­მა­ნეთს

ათ­ას­ში ერთხელ თუ შე­ვეყ­რე­ბით,

და შე­მოდ­გო­მის ფარ­თო ფოთ­ლე­ბით

სავ­სეა ბაღ­ში გრძე­ლი მერ­ხე­ბი.

* * *

შენ ალ­ბათ გიკ­ვირს: რა და­ა­შა­ვე,

შენს მყუდ­რო კუთხეს რომ ვერ მი­ა­გენ

და წყნე­თის ქვე­მოთ ქა­რი ნარ­შა­ვებს

სულ და­უ­დევ­რად აფ­ო­რი­ა­ქებს.

რა ვრცე­ლია და უკ­ი­დე­გა­ნო

სივ­რ­ცე, რომ­ლი­თაც მზე­რა ივ­სე­ბა,

ხსნა არ იქ­ნე­ბა თვი­თონ შენ­გა­ნაც,

ამ­ას ხომ ხვდე­ბი უკ­ვე ის­ე­დაც.

გა­დახ­ვალ ხიდ­ზე, სა­დაც მდი­ნა­რე

ვე­რე კვლავ ის­ევ ისე მი­ღე­ლავს,

და ხე­დავ მწუხ­რის მსუ­ბუქ მი­ნა­რევს,

შენ სა­ი­თაც კი არ გა­ი­ხე­დავ.

შენ სა­ი­თაც კი არ გა­ი­ხე­დავ

ყველ­გან იდ­გე­ბა წყნა­რი ფერ­დო­ბი

არ გენ­დო­ბი­ან, კა­რი იღ­ე­ბა

და იხ­უ­რე­ბა, შენც არ ენ­დო­ბი.

ცხოვ­რე­ბას მო­აქვს თა­ვის ზვირ­თე­ბი

მო­აქვს ფო­თო­ლი, ხავ­სი, ნა­ფო­ტი

და გა­ვიწყ­დე­ბა წყნა­რი კირ­თე­ბით

რა­საც ფიქ­რობ­დი და არ ამ­ბობ­დი.

და გა­ვიწყ­დე­ბა, დაგ­ვიწყე­ბია,

დაგ­ვიწყე­ბია უკ­ვე მწა­რე­დაც

რო­ცა ჩრდი­ლე­ბი წყნა­რად წვე­ბი­ან

ცხოვ­რე­ბაც წყნა­რი მო­ჩანს გა­რე­დან.

რა­ტომ და­დი­ხარ, რო­გორც სა­ლო­სი,

ზოგ­ჯერ ფხი­ზე­ლი, ზოგ­ჯერ ნას­ვა­მი

და ვარ­ს­კ­ვ­ლა­ვე­ბის ტა­ნი­სა­მო­სი

რა­ტომ გაც­ვია შენც იმ­ათ­სა­ვით.

შენ ალ­ბათ გიკ­ვირს, რა და­ა­შა­ვე,

რა­საც ეძ­ებ­დი, რომ ვერ მი­ა­გენ,

ირგ­ვ­ლივ ლაყ­ბო­ბენ და ხორცს ხარ­შა­ვენ

და კითხუ­ლო­ბენ: პა­სუხს ვინ აგ­ებს?

* * *

ეს სახ­ლი, რო­გორც ძვე­ლი რვე­უ­ლი,

ეს სახ­ლი ან­და სახ­ლის კე­დე­ლი

გაც­ვე­თი­ლია და შემ­ღ­ვ­რე­უ­ლი

და აღ­არ­სა­ით არ­გამ­ხედ­ვე­ლი.

სად გა­იკ­რიფ­ნენ ის მო­სახ­ლე­ნი

დიდ­ხანს შემ­ყუ­რე ერ­თი ნა­თუ­რის,

და რო­დის შეწყ­და ყე­ფა ძაღ­ლე­ბის

ამ სიწყ­ნა­რე­ში გა­დახ­ლარ­თუ­ლი.

ეს ბი­ნა, რო­გორც ძვე­ლი რვე­უ­ლი,

ეს ბი­ნა, ან­და ბი­ნის კე­დე­ლი,

გაც­ვე­თი­ლია და შემ­ღ­ვ­რე­უ­ლი

და სუყ­ვე­ლაფ­რის გა­დამ­კეტ­ვე­ლი.

რა უნ­და მოხ­დეს, ერთ­მა ვარ­ს­კ­ვ­ლავ­მა,

რომ გა­ა­ნა­თოს ძვე­ლი სარ­კ­მე­ლი,

ვინც ჩანს ნე­ტა­ვი, ვინ გა­ნას­ხ­ვა­ვა

იმ­ის­გან, ვინც კი არ ჩანს გარ­კ­ვე­ვით.

ეს ქუ­ჩა რო­გორც ძვე­ლი რვე­უ­ლი,

ეს ქუ­ჩა ან­და ქუ­ჩის მხვე­ტე­ლი,

გაც­ვე­თი­ლია და დარ­ღ­ვე­უ­ლი

და უკ­ვე სხვა­გან გა­დამ­ხედ­ვე­ლი.

* * *

გზა­ზე ლიც­ლი­ცებს ერ­თი ნა­თუ­რა

სა­ა­ქაოა, ხვდე­ბი ცე­ცე­ბით,

სი­ნამ­დ­ვი­ლე­ში ამ­ოწ­ვარ­თუ­ლა

შენც თით­ქოს იმ­ის ცახ­ცახს ეძ­ებ­დი

და ხე­დავ გვერ­დით ად­ა­მი­ა­ნებს

გა­და­ფე­ნი­ლებს გზებ­ზე ჩრდი­ლე­ბად,

ბრმებ­მა ხე­ვი რომ გა­და­ი­ა­რეს

და ტა­ნი ძლივს რომ ემ­ორ­ჩი­ლე­ბათ.

უც­ნა­უ­რია, სა­ით მი­დი­ხარ,

არ გი­ფიქ­რია ალ­ბათ ამ­ა­ზე,

ბრკი­ა­ლა სხი­ვი სხლტე­ბა ბინ­დი­დან

და კვეთს ჰა­ერ­ში მრუ­დე ალ­მა­სებს.

უც­ნა­უ­რია, არ გი­ფიქ­რია

იმ­ა­ზე, რა­ზეც უნ­და გე­ფიქ­რა,

თით­ქოს სა­ღა­თას ძი­ლად მიგ­ვ­რილ­ხარ,

ვე­ღარ დაგ­ცალ­და, თით­ქოს ვერ იქ­ნა –

ვერ ამ­ოხ­ვე­დი მწა­რე სიზ­მ­რი­დან,

ვერ მო­ის­რუ­ლე სიზ­მ­რის ნარ­ჩე­ნი,

თით­ქოს ის ბლან­ტი შუ­ქი გი­ზი­დავს,

რომ­ლის ცქე­რა­საც თვა­ლებს აჩ­ვევ­დი.

აქ­აც სმაა და აქ­აც ჭა­მაა,

ენ­ა­გე­თია ეს თუ ერგ­ნე­თი,

და რა და­ვა აქვს ნე­ტავ ჯა­მა­ათს,

რა რჯით ქე­ლე­ხის შემ­დეგ შეკ­რე­ბილთ?

გზა­ზე ლიც­ლი­ცებს ერ­თი ნა­თუ­რა,

მეც თით­ქოს იმ­ის ცახ­ცახს ვე­ძებ­დი,

სი­ნამ­დ­ვი­ლე­ში ამ­ოწ­ვარ­თუ­ლა…

და მივ­ლას­ლა­სებ ხე­ლის ცე­ცე­ბით.

© ”არილი”

­­­­­­

­­­­­­

­­ფრაგმენტე­ბი

­­­­­­­­­სპარსულიდან თარგმნა თეა ჯანაშიამ

* * *

ვიგ­რ­ძე­ნი, რო­გორ გას­რულ­და ჩე­მი ცხოვ­რე­ბა და ყვე­ლა­ზე მცი­რე, რაც 27 წლის ას­აკ­ში უნ­და მცოდ­ნო­და, უკ­ვე შე­ვი­ცა­ნი. იქ­ნებ იმ­ი­ტო­მაც, რომ ვარ­დე­ბით მო­ფენ­ლი გზით არ მივ­ლია. ამ სიყ­ვა­რულ­მა და სა­სა­ცი­ლო ქორ­წი­ნე­ბამ 16 წლის ას­აკ­ში ჩე­მი მო­მა­ვა­ლი ცხოვ­რე­ბის სა­ფუძ­ვე­ლი შე­არ­ყია და და­ან­გ­რია. მეგ­ზუ­რი არ­ა­ვინ მყო­ლია და ყვე­ლა­ფე­რი, რაც ჩემ­შია, მე აღ­მო­ვა­ჩი­ნე და ის, რაც არ მაქვს, მხო­ლოდ ის არ­ის, რაც შე­მეძ­ლო, მქო­ნო­და.

ცხოვ­რე­ბის უაზ­რო­ბამ და სა­კუ­თა­რი თა­ვი­სად­მი გა­უც­ნო­ბი­ე­რებ­ლო­ბამ უფ­რო შორს წა­მიყ­ვა­ნა.

ჩე­მი უბ­ე­დუ­რე­ბა მხო­ლოდ მოზ­ღ­ვა­ვე­ბუ­ლი გრძნო­ბე­ბის უნ­ა­ყო­ფო­ბა იყო.

* * *

ვგრძნობ, რა­ღაც და­უცხ­რო­მე­ლი, გი­ჟუ­რი ვნე­ბა არ­სე­ბობს ჩემ­ში. მსურს ყვე­ლა­ფერ­ში შე­ვაღ­წიო და მი­წის სიღ­რ­მემ­დე ჩა­ვი­დე. იქ არ­ის ჩე­მი სიყ­ვა­რუ­ლი, იქ, სა­დაც მარ­ც­ვა­ლი ღვივ­დე­ბა, ფეს­ვებს იდ­გამს და ლპო­ბა­ში თვი­თონ აგრ­ძე­ლებს არ­სე­ბო­ბას. თით­ქოს ჩე­მი სხე­უ­ლიც წარ­მა­ვა­ლი და ცვა­ლე­ბა­დია. მინ­და, მის ფეს­ვებს შე­ვე­ხო და ჩე­მი გუ­ლი, რო­გორც მწი­ფე ნა­ყო­ფი, ხის ყვე­ლა ტოტ­ზე ჩა­მოვ­კი­დო.

* * *

ყო­ველ­თ­ვის ვცდი­ლობ, იდ­უ­მა­ლი და ამ­ო­უც­ნო­ბი ვი­ყო და არ­ა­ვინ შე­იც­ნოს ჩე­მი ტკი­ვი­ლი­ა­ნი ცხოვ­რე­ბა. ვცდი­ლობ, ად­ა­მი­ა­ნი გავ­ხ­დე, რად­გან ჩე­მი არ­სი ჩემ­შია… ჩვენ მხო­ლოდ ის შეგ­ვიძ­ლია, ჩვე­ნი გრძნო­ბე­ბი ფეხ­ქ­ვეშ გავ­თე­ლოთ, მაგ­რამ მას ვერ­სად გა­ვექ­ცე­ვით და ვერც და­ვე­მა­ლე­ბით.

* * *

არ ვი­ცი, “მიღ­წე­ვა” რა არ­ის, მაგ­რამ ასე მგო­ნია, რა­ღაც მი­ზა­ნია, რომ­ლის­კე­ნაც მთე­ლი ჩე­მი არ­სე­ბა მი­ილ­ტ­ვის. ნე­ტავ, მოვ­კ­ვ­დე და ის­ევ შე­ვიც­ნო სი­ცოცხ­ლის ძა­ლა. ვი­ხი­ლო სხვა სამ­ყა­რო, ნა­თე­ლი და კე­თი­ლი; სიმ­დაბ­ლე და სი­ბილ­წე, ად­ა­მი­ანს რომ აჩრ­დი­ლი­ვით აედ­ევ­ნა, გაქ­რეს სა­მა­რა­დი­სოდ და არ­ა­ვინ, არ­ა­ვინ აღ­მარ­თოს სა­კუ­თა­რი სახ­ლის წინ კედ­ლე­ბი.

* * *

ად­ა­მი­ა­ნი ად­ვი­ლად ეგ­უ­ე­ბა ცხოვ­რე­ბის სა­სა­ცი­ლო ჩვე­ვებს და სიძ­ნე­ლე­ებ­სა და წი­ნა­აღ­მ­დე­გო­ბებს ემ­ორ­ჩი­ლე­ბა.

ჩე­მი უბ­ე­დუ­რე­ბა, მწუ­ხა­რე­ბის მო­რევ­ში რომ მით­რევს, იმ­დე­ნად სა­ო­ცა­რია, ის­იც შე­უძ­ლია, ფა­რი­სევ­ლო­ბის მაც­დუ­ნე­ბე­ლი მა­ხი­სა­გან და­მიხ­ს­ნას.

არ მინ­და, უბ­რა­ლოდ კმა­ყო­ფი­ლი ვი­ყო. მსურს, ჩე­მი ძა­ლა და ენ­ერ­გია შე­ვიც­ნო…

ჩე­მი უბ­ე­დუ­რე­ბა უძ­ლუ­რე­ბი­სა და სირ­ცხ­ვი­ლის გარ­და, არ­ა­ფე­რია, ჩე­მი სი­კე­თე თვა­ლუწ­ვ­დე­ნე­ლი კე­დე­ლია. კე­დე­ლი და მზის შუ­ქით მო­ნუს­ხ­ვა, დრო­ის სიმ­ცი­რე, სუ­ლის შემ­ხუ­თა­ვი ნაღ­ვე­ლი და ზიზ­ღია.

* * *

გუ­შინ ჰოს­პი­ტალ­ში, ჩემს გვერ­დით ნო­მერ­ში ქალ­მა თა­ვი მო­იკ­ლა. გამ­თე­ნი­ი­სას რა­ღაც გა­ურ­კ­ვე­ვე­ლი კვნე­სის თუ ტი­რი­ლის ხმა მო­მეს­მა. მე­გო­ნა, ძაღ­ლი წკავ­წ­კა­ვებ­და და გა­რეთ გა­ვე­დი. გა­ვიტ­რუ­ნე. მე­რე სხვე­ბიც მო­ვიდ­ნენ და კა­რი შე­ამ­ტ­ვ­რი­ეს. ტახ­ტ­ზე უგ­ო­ნოდ ეგ­დო ტან­და­ბა­ლი, ფერ­მ­კ­რ­თა­ლი, უს­ა­ხო ქა­ლი. მას ფე­ხებ­ში ჩას­ჭი­დეს ხე­ლი და გვა­მი ქვე­ვით ჩა­მო­ათ­რი­ეს. ქალს სი­ცოცხ­ლის ნი­შან­წყა­ლი არ ეტ­ყო­ბო­და. თვალ­ში მომ­ხ­ვ­და მი­სი სა­სა­ცი­ლო, უც­ნა­უ­რი ტან­საც­მე­ლი: გულ­საბ­ნე­ვი, ჭუჭყი­ა­ნი საც­ვა­ლი, დაფ­ლე­თი­ლი წინ­დე­ბი, ფე­რა­დი ქა­ღალ­დე­ბი და ფე­რა­დი ქა­ღალ­დე­ბის­გან სა­გულ­და­გუ­ლოდ გა­მოჭ­რი­ლი თო­ჯი­ნე­ბი, ზღაპ­რე­ბის წიგ­ნი, სხვა­დას­ხ­ვა აბ­ე­ბი, იესო ქრის­ტეს ხა­ტი და ავ­გა­რო­ზი.

არ ვი­ცი, მაგ­რამ ამ თვით­მ­კ­ვ­ლე­ლო­ბამ იმ­დე­ნად შემ­ძ­რა, მინ­დო­და, სა­ა­ვად­მ­ყო­ფო­ში გავ­ყო­ლო­დი, მაგ­რამ ხალ­ხი ისე უკ­მე­ხად ლა­პა­რა­კობ­და უც­ნობ ქალ­ზე, ვერ გავ­ბე­დე, თა­ნაგ­რ­ძ­ნო­ბა გა­მო­მე­ხა­ტა. ჩემს ოთ­ახ­ში შე­ვე­დი და ავ­ტირ­დი.

* * *

ნუ­თუ სა­სა­ცი­ლოა, ად­ა­მი­ა­ნი თა­ვის სა­ხელს ხე­ზე რომ ამ­ოტ­ვიფ­რავს და თა­ვი ბედ­ნი­ე­რი ჰგო­ნია. ის იმ­დე­ნად ეგ­ო­ის­ტი მა­ინც არ არ­ის, რომ იმ “ღირ­სე­ულ” და “პა­ტივ­სა­ცემ” ად­ა­მი­ა­ნებს და­ემ­ს­გავ­სოს, რომ­ლე­ბიც ღრმა სი­ბე­რემ­დე ცხოვ­რო­ბენ, ვიდ­რე თმის ერ­თი ღე­რი შერ­ჩე­ბათ.

* * *

თუ “სიყ­ვა­რუ­ლი” სიყ­ვა­რუ­ლი იქ­ნე­ბა ფუჭ სიტყ­ვებს არ ექ­ნე­ბათ აზ­რი.

ლონ­დო­ნის ერ­ოვ­ნულ გა­ლე­რე­ა­ში ლე­ო­ნარ­დოს ერთ სუ­რათს წა­ვაწყ­დი, რო­მე­ლიც ად­რე არ მე­ნა­ხა. გან­ს­ჯის დღეს ას­ა­ხავს. ნა­ხა­ტი ცის­ფერ ფერ­შია გა­დაწყ­ვე­ტი­ლი. ად­ა­მი­ა­ნი­ვით მეტყ­ვე­ლია და გან­თი­ა­დი­ვით ნა­თე­ლი. მინ­დო­და მუხ­ლი მო­მე­ყა­რა და მე­ლო­ცა. სა­ო­ცა­რია, მხო­ლოდ დი­დი სიყ­ვა­რუ­ლი­სა და სი­ლა­მა­ზის გან­ც­დის წუ­თებ­ში ვხდე­ბი რე­ლი­გი­უ­რი.

* * *

მარ­ტო­ხე­ლა ბავ­შ­ვი­ვით ვარ. ვფიქ­რობ მზე­სუმ­ზი­რას ყვა­ვი­ლებ­ზე, ასე ლა­მა­ზად რომ აუყ­რი­ათ ტა­ნი. აყ­ვა­ვილ­დ­ნენ და თით­ქოს მე­ვედ­რე­ბი­ან: “ჩემ­თ­ვის და­წე­რე”. ზღვა ვნა­ხე სიზ­მ­რად. ზღვის ზე­და­პირ­ზე ნა­ვე­ბი მი­ა­პო­ბენ ტალ­ღებს. არ­ა­ვინ იც­ის, ზღვის და­სას­რუ­ლი სად არ­ის. რომ შე­მეძ­ლოს, ამ უს­ას­რუ­ლო­ბის ნა­წი­ლი გავ­ხ­დე, მა­შინ შევ­ძ­ლებ­დი ყველ­გან და ყვე­ლა­ფერ­ში ვი­ყო, უს­აზ­ღ­ვ­რო და უნ­ა­პი­რო გავ­ხ­დე. მი­წი­დან ამ­ო­დის ის ძა­ლა მე რომ მი­ზი­დავს და მიპყ­რობს და ერ­თი სუ­ლი აქვს მის სიღ­რ­მე­ში ჩა­მი­ტა­ნოს.

ჩემ­თ­ვის წინ­ს­ვ­ლა და აღ­მას­ვ­ლა არ­ა­ფე­რია, მხო­ლოდ ღრმად მინ­და შე­ვაღ­წიო ყვე­ლა­ფერ­ში, რაც მიყ­ვარს. მინ­და ვინ­მემ სიყ­ვა­რულ­ში თა­ნა­მიგ­რ­ძ­ნოს და თუნ­დაც ერთ ყვა­ვილ­ში შე­უც­ვ­ლე­ლად გან­ვ­ზავ­დე. ასე მგო­ნია, სწო­რედ ეს არ­ის გზა უკ­ვა­ლოდ გაქ­რო­ბის, გარ­და­სახ­ვი­სა და არ­ა­რა­ო­ბად ქცე­ვი­სა­გან თა­ვის და­საღ­წე­ვად.

* * *

ბედ­ნი­ე­რი ვარ, რომ ჭა­ღა­რა შე­მო­მე­პა­რა და შუბ­ლი და­ი­ღა­რა. წარ­ბებს შუა ორი დი­დი ნა­ო­ჭი გა­მიჩ­ნ­და. აღ­ა­რა ვარ გუ­ლუბ­რ­ყ­ვი­ლო მე­ოც­ნე­ბე. კარ­ზე მო­მად­გე­ბა 32 წე­ლი და თით­ქოს ჩე­მი თა­ვი ამ­ოვ­წუ­რე. გას­რულ­და ჩე­მი სი­ცოცხ­ლე, მაგ­რამ სა­კუ­თა­რი თა­ვი კი აღ­მო­ვა­ჩი­ნე.

P.S. ფო­რუღ ფა­როხ­ზა­დი ავ­ტო­კა­ტას­ტ­რო­ფა­ში და­ი­ღუ­პა 1967 წლის 13 თე­ბერ­ვალს, 32 წლის ას­აკ­ში.

­­­

­­­

­­