გერმანულიდან თარგმნა თამარ კოტრიკაძემ

იმ გარემოების გამო, რომ არტმანის პოეტურმა პროდუქციამ დაგვიანებით იხილა დღის სინათლე, ის დღესდღეობით ისეთ გემოვნებას შეესაბამება, რომლის ყურადღების ცენტრშიც ამ პოდუქციაში გამოხატული პოზიციის ნაცვლად ის განსაკუთრებული ეფექტია მოქცეული, რომელსაც ის მკითხველზე ახდენს. ახალ-ახალი ენობივი საშუალებებით დახვეწილი თამაში იმდენად გვაოცებს, რომ მხედველობის არიდან გვეკარგება ის, რაც არტმანის შემოქმედების ამოსავალ წერტილს წარმოადგენს და ის ლიტერატურული სიტუაცია, რომლის გარეშეც არტმანისთვის მისი შემოქმედებითი სტრატეგიის განვითარება სრულიად შეუძლებელი იქნებოდა. არტმანის მსგავსად სინტაქსური ფორმებით დაინტერესებულ ავტორს ორმოცდაათიანი წლების დასაწყისში შექმნილი ლიტერატურული კლიშეები პრაქტიკულად აღარც კი უტოვებდა იზოლირებული, დამოუკიდებელი განვითარების შესაძლებლობას. გრძნობათა გადამეტებული გამოხატვით დამძიმებული ენობრივი და სხვა სახის ტრადიციებისაგან განთავისუფლება შეიძლებოდა მხოლოდ გამოკვეთილად საშაკარაოზე გამოტანილი ექსცენტრიკის გზით, რამაც, თავის მხრივ, იმ სულისკვეთების აღორძინება განაპირობა, კლასიკისა და კლასიციზმის ეპოქებში ჩდილში რომ იყო მოქცეული: ვგულისხმობთ არსებობის გამართლებას საქმიანობით და ორივეს მამოძრავებელ ბირთვად პოეზიის გამოცხადებას.
ამ მრწამსის საპირისპიროდ, იმ პერიოდის სოციალური გარემო შემოქმედისაგან ითხოვდა, უკვე არსებულ ნორმებს მორგებოდა, – რაც საკმარისად ხშირადაც ხდებოდა, – წინააღმდეგ შემთხვევაში ხელოვანი მარტოდმარტო რჩებოდა საზოგადოების პირისპირ, რომელიც მის მიმართ საკუთარ პოზიციას ჯერ კიდევ ისეთი მოძველებული ტერმინებით გამოხატავდა, როგორიცაა “გადაგვარებული” და ა. შ. უცხო ენათა ცოდნამ, პირველ რიგში კი უტყუარმა ალღომ, რომლითაც არტმანი სიტყვისა და გამოთქმის ძალას გრძნობდა, საშუალება მისცა მას, შემოქმედებითი პროცესი სინამდილისადმი ფიქტიური მიმართების ნიშნით ეწარმოებინა; სწორედ ამის ხარჯზე მისი თვითგამოხატვა და ცხოვრების სტილი არასოდეს შეწინააღმდეგებია ტრადიცებს, სამყაროს მისეული ხედვა კი მუდამ მყარად რჩებოდა. საკუთარ აზრობრივ თამაშებს არტმანი თავის ფიქციებში მრავალფეროვანი როლების სახით აცოცხლებდა და თავის მიერ მიკვლეული სინტაქტური ელემენტებით ალაპარაკებდა; ამაზეა აგებული მისი ნამუშერების უმრავლესობა (1953 წელს დაწერილი “პოეტური აქტის რვაპუნქტიანი პროკლამაციის” მიზანიც სწორედ ეს არის: თვითგამოხატვა როლების მეშვეობით, ოღონდ – “პოეტური ცნობიერების” სფეროდან გამოუსვლელად).
არტმანის გავლენაში ზოგიერთ, – უპიველეს ყოვლისა, ბერლინელ, – ლიტერატორზე დიდი წვლილი მიუძღვის მის უნარს, საკუთარი შემოქმედება და საკუთარი პიროვნება ერთ განუყოფელ მთლიანად აქციოს, რომელსაც ასევე თავად Aძერწავს. ამგვარად შექმნილი ერთგვარი მითოსი მის ნაწარმოებებს ობიექტური ანალიზისათვის ყოვლად შეუვალს ხდის. მოკლედ, კონრად ბაიერის განსაზღვრებით რომ ვთქვათ, არტმანმა “პოეზია მსოფლმხედველობად აქცია”. გასულ საუკუნეთა ნაკლებად გავრცელებულ ლიტერატურულ ფორმათა ცოდნამ, უშრეტმა ფანტაზიამ და სწრაფვამ, “ძველი დროის ევროპულ ლიტერატურათა არსებითი ნიშნები ავანგარდულ მიმდინარეობათა სამსახურში ჩაყენებისა”, ხელი შეუწყო არტმანს პროგრესულ ტენდენცათა წარმომადგენლებთან დაახლოვებაში. ეს, უპირველეს ყოვლისა, “ვენის ჯგუფია”, რომლის წევრიც გარკვეული დროის მანძილზე თავადაც გახლდათ. მართალია, მისი საქმიანობა მეცნიერული კვლევით არ იყო მოტივირებული: ენობრივი პრობლემების თეორიული განხილვა მას ნაკლებად აინტერესებდა.
მიუხედავად ამისა, საკუთარ შემოქმედებაში ის ხშირად იყენებდა იმ პერიოდში სხვებთან ერთად შემუშაებულ ტექსტურ მეთოდებს (როგორიცაა ინვენცია, მონტაჟი და სხვა.), თუმცა ამას მეტწილად გაუცნობიერებლად სჩადიოდა. ამავე პერიოდს ემთხვევა არტმანის ჟარგონული, დიალექტზე დაწერილი ლექსები, რომელიც, – რიუმისა და ახლაიტნერისაგან განსხვავებით, – იმდენად ენობრივი საშუალებებით ექსპერიმენტირებას არ ისახავდა მიზნად, რამდენადაც იდიომებით თამაშს ემსახურებოდა, რასაც არტმანი ხშირად მეტაფორული ეფექტის გასამძაფრებლად მიმართავდა.
მისი ერუდიცია მოიცავდა აგრეთვე სხვადასხვა ქვეყნისა და კულტურის ლიტერატურულ პროგრამებსა და მათთან დაკავშირებულ ცხოვრების სტილს, რაშიც ის, ერთი მხრივ, თავისთვის ახლობელ მომენტებს ეძიებდა, მეორე მხრივ, საკუთარი ქცევის დასტური და გამართლება ეგულებოდა. ამ გაგებით, პირველ რიგში, უნდა დავასახელოთ სიურეალიზმის, კონცეპტიზმის, ბაროკოსა და ტრუბადურების პოეზიის ზოგიერთი ასპექტი, აგრეთვე – რომანტიზმის ელემენტები, ხალხური ლიტერატურის კრებულები და ევროპასა და ამერიკაში მათზე შექმნილი ვარიაციები. ყველა სფეროს ჩამოთვლა შორს წაგვიყვანს, ერთი კი უეჭველია: ისინი აუცილებელ წინაპირობად გვევლინება არტმანის შემოქმედების ღრმა წვდომის გზაზე. აქვე უნდა მოვიხსენიოთ აგრეთვე ის გავლენაც, რომელიც მასზე მეორე მსოფლიო ომის წინა პერიოდის ტრივიალურმა ლიტერატურამ იქონია; მის მოდულაციებში არტმანი გარკვეულ პარალელებს ავლებდა საკუთარ შემოქმედებასთან. იმ პერიოდში, როდესაც მისთვის გარკვეულწილად განმსაზღველი გახდა “პოპ-არტის” ტრივიალური კლიშეები, მან, – მართალია, ძალზე უშუალოდ, – გადმოიტანა ამ ლიტერატურული ჟანრის ელემენტები საკუთარ ტექსტებში.
არტმანის შემოქმედებაში ყველაზე მეტად გვეცემა თვალში ერთმანეთსაგან სრულიად განსხვავებული, დროში განგრძობილი სამი ტენდენცია, რომელთაც ფესვები ერთ წიაღში: შემოქმედის მრწამსში, – სინამდვილისადმი უკვე ხსენებულ, ფიქტიურ დამოკიდებულებაში, – უდგათ. ასე რომ არ ყოფილიყო, შეგვეძლო გვეთქვა, რომ მათ ერთურთთან საერთოდ არაფერი აკავშირებთ. უპირველეს ყოვლისა, უნდა დავასახელოთ მეტყველების განსაკუთრებული მანერა, რომელიც, ტრადიციული სინტაქსური საშუალებების ციტირების მაგიერ, ემოციების გამოსახატად ოდნავ შეცვლილ ლირიკულ ფორმებს მიმართავს; ტრადიციული თვალთახედვით დანახული ამგვარი თვითგამოხატვა ძლიერ მეტაფორიზირებულად აღიქმება და, რაც მთავარია, ახდენს “პოეტური ცნობიერების შიგნით არსებული სიტუაციების” დემონსტრირებას. ამ პროცესის მომსწრენი ვხდებით როგორც არტმანის ადრეულ ლექსებში, ისე შემდეგ ლირიკულ კრებულებში: “ჩემს მახვილზე ამოტვიფრული”, “თერთმეტი ცალკეული ლექსი”, “ირმების ნაკრძალი და შუქურ-კოშკი”, “ჩანახატი სამგლოვიარო სიმღერისათვის. ბრძოლის ველზე დაცემულს”, დაბოლოს, “ლანდშაფტები”; რაც შეეხება პროზას, უნდა დავასახელოთ “გუშინდელი დღის ძიების” ცალკეული დიდი მონაკვეთები, ნაწილობივ – “დროშის ასომთავრული” და “ჰუსარებსა და ბაგირზე მოცეკვავეების შესახებ”; აგრეთვე, თითქმის ყველა ჟარგონული ლექსი. პიესებიდან – “ჩერმაკისთვის წიწაკა არ არის”.
ჩამოთვლილი ნაწამოებიდან თითქმის ყველას, – შესაძლოა, უკანასნელის გამოკლებით, – ერთი რამ აერთიანებთ: მათში მეტყველება შეგრძნებების გადმოცემის მაგიერ თავს აფარებს შეგრძნების გარკვეულ სურათ-ხატს. ეს, თუკი გავითალისწინებთ არტმანის მანერას, მთელი კომპლექსის გადმოსაცემად გამოიყენოს ერთი და იმავე გრამატიკული ერთეული, ხშირად არტმანისეული ლირიკის ერთადერთ მეტაფორულ ხერხად გვევლინება. (მაგალითად: “ბასრი ფოთლებით (ფურცლებით) ჩავეჭიდე ნათელ დღეს / ჩემი აყვავებული სარეველა-ბალახიდან გალობდა ადრეული მზე / მე ვიყავი (…)” და ა. შ. ანდა: “ქარი მიმოქრის ლერწამში / მე ვიპოვე [რაღაც] შროშანისფერი / მე ვხედავ შენს ბაგეს / სიტყვებსა და ჩიტებს / ბაგე მიმოდის წითელი / ძალზე მუქი გვინეას გარშემო (…)”, ანდა: “28 სექტემბერი: და კვლავაც იასამნისფერი პარასკევი [venerdies violacea]. მაგრამ, ო, თეზაურის ქალიშვილი ლიუბეკში ჩამოვიდა მატარებლიდან.”)
ისეთი შთაბეჭდილება რჩება, თითქოს არტმანისთვის თავად ემოციაზე უფრო მნიშვნელოვანი ის მეტაფორაა, რომლის არსიდანაც გამომდინარეობს ემოციასთან მიმართება. ამგვარ წარმოდგენას ისიც აძლიერებს, რომ მაპროვოცირებელი, თავისი ჟღერადობით თუ ხატოვანებით მიმზიდველ ლექსიკურ ერთეულები მხოლოდ მათი გრამატიკული სახეცვლის ხარჯზე ახდენს მნიშვნელობის ნიუანსირებას, მსგავსად მონტაჟისა კინემატოგრაფში. იქმნება კიდევ ისეთი შთაბეჭილებაც, თითქოს არტმანი რაღაც ზმანებით იყოს მონუსხული, რომლის წვდომასაც მხოლოდ მაშინ შეძლებს, თუკი ბოლომდე დაჰყვება მის ხიბლს.
არტმანის ნამუშევართა დიდი ნაწილისათვის დამახასიათებელია არა ცხოვრებისეულ, არამედ ენობივ რეალიებთან კომუნიკაცია; ამის შედეგი კი იმგვარი ემოციაა, თავისი სიმბოლიკითა და სინტაქსით გაუცხოებულ არქაიზმად რომ გვევლინება. ვითომდა მივიწყებული კლიშეების ციტირებით არტმანი თითქოს გამოდის თანამედროვეობასა და ფსევდოისტორიულ წარსულს შორის შუამავლის როლში და თავისი თხრობის საგნად საგანგებოდ შელამაზებულ არქაიკას აქცევს. ეს ფიქტიური ისტორიული ხედვა, გაიგივებული რეალურ ენობრივ ხედვასთან, შეიძლება მცდარად მივიჩნიოთ რომელიმე ისტორულ გარემოცვაში დაბადებული ობიექტური განწყობის გულუბრყვილო ან უგემოვნო იმპლიკაციად. (მაგალითისათვის: “თეთრად გაშლილა დილით / ბანია ლუკა, / გრუხუნებს დოლი, / მამლაყინწას ვგავარ, გარნიზონის მესაყვირე, / ირხევა მბზინავი ბუმბულები, / ერთურთზე გადაჭდობილ მახვილთა ფრენა …” ანდა: “მიმაქოლებს ჩემი მუქი რაში / შალ-ი-მანისკენ, / მსუბუქი მხედარი [მივაპობ] ტყეთა შავ დალალებს, / აგერ, ნაპირი! მდინარე! მდინარე! ოჰ, შესვი ფსკერამდე! / ბაგე გაიგრილე წყლით, რომელიც ასე შორი ჯერ არასოდეს ყოფილა…”, ანდა: “სიცილიურ სახლს, / ატლანტიის მწვანე ბაღნარს, / ფრინველ სანგ სიბირს, / ახალი ჰოლანდიის პირქუშ უბეს, / ვის მივმართო / მას შემდეგ, რაც დამზაფრა, / მოლოდინმა *** წლის…”).
არტმანის არაერთ ტექსტში ისტორიული ფიგურები თუ ადგილები, მითები თუ ლეგენდებია გაცოცხლებული; ამის მიზანი სულაც არ არის დღევანდელი გადასახედიდან გაგებული ამა თუ იმ შინაარსის წარმოდგენა. ეს უბრალოდ კულისებია ამა თუ იმ ენობრივი სცენისათვის, რომელზედაც არტმანი ვითომდა ამ ენის მატარებლის სახით გამოგვეცხადება. ეს, უპირველეს ყოვლისა, მის პიესებს ეხება. მაგრამ ისეთი ოდნავ პაროდიული ფანტაზმაც, როგორიცაა “რეალური შეხვედა დრ. ფუ მანჩუსთან” (ის პაროდიად აღიქმება მისი სიუჟეტიდან გამომდინარე) შეიცავს მინიშნებას გვიან ვიქტორიანულ ტრივიალურ მოდელებზე: “ჰ. კ. არტმანი გახლავართ, – წამოსთქვა მან შემდეგ, – ჰ. კ. არტმანი, აგრეთვე ცნობილი, როგორც ჯონ ეტერლი ბენკროფტი, იგივე ლორდ ლისტერი, იგივე დეივიდ ბლენერჰესეტი, იგივე მარტიმერ გრიზლიმოლდ დე ვერი და ა. შ. და ა. შ.!”
მაგრამ ეს მხატვრული ხერხი მარცხს განიცდის იქ, სადაც ორიგინალი კარგადაა ცნობილი ფართო მკითველისათვის, როგორც ეს “მწვანედ დალუქულ ეპისტოლესა” და “alleleirausch”-ის შემთხვევაში მოხდა. სამაგიეროდ, სწორედ ამ ხერხის წყალობით გაჩნდა სრულიად უნიკალური ნაწარმოები “გულმოდგინება და ინდუსტრია”, განსაკუთრებული ადგილი რომ უკავია არტმანის მთელ შემოქმედებაში. შემდგომში არტმანმა ეს მეთოდი თავის არაჩვეულებრივი ემოციურობით გამორჩეულ თარგმანებზე მუშაობისას გამოიყენა, – მათზე აქ, სამწუხაროდ, საგანგებოდ ვერ შევჩერდებით, თუმცა მათ არტმანის შემოქმედებაში საკმაოდ მნიშვნელოვანი ადგილი უკავიათ.
არტმანისეული წერის მანერის მესამე ტენდენციად შეგვეძლო დაგვესახელებინა ის მეთოდი, ერთი შეხედვით ექსპერიმენტულად რომ აღიქმება, სინამდვილეში კი ნაკლებადაა ორიენტირებული “მეცნიერულ” ცდებზე. ის უფრო გრძნობათა გადმოსაცემად ტრადიციული ფორმების გავრცობა-გაფართოებას ისახავს მიზნად (ამ ტიპის ნაწარმოებებია: “გავრცობილი პოეზია”, “ბოთლით გაგზავნილი ბარათები”, “ლირიკული ვერბარიუმები”, ბაიერსა და რიუმთან ერთად შექმნილი ნამუშევრები, ასევე “რითმები, პწკარები, ფორმულები”, პიესები “მოგზარობა კუნძულ ნანთაკეთზე”, “ბურუსი და ფოთოლი”, “კეთილშობილთა და სამართლიანთა ხვედრი” და სხვ.). გავრცობა ძირითადად ფონეტიკის სფეროში მიმდინარეობს, მაგრამ ამასთან ბგერითი ჯგუფის კონსტრუქტიულ ელემენტს როდი ეწევა ანგარიში. გადამწყვეტი აქ ისევ და ისევ შეგრძნებებსა და ასოციაციებზე დამყარებული ერთგვარი სემანტიკური პრინციპია (მაგალითად: “wasserlobelia almegalsdatan / ich wohne lobelia almedals / nummernd auf weiß in weiß…” ანდა: “Assegor Thibeta et dü azimout… / vendigot ül iblout et ´l ab ab…” ანდა: “Ungummi / Schneebitter / Sanssouci / gekäfigte / Note / Abdusche…”). წერის ამგვარი მანერა საუკეთესოდ გამოხატავს არტმანის მიერ დასახულ ამოცანას: ამა თუ იმ გრძნობა-განწყობის შესაბამისად შერჩეულ ბგერათა ჯგუფები ახალ სისტემაში იქნას მოყვანილი და ჩაწერილი.
თუკი ზემოთ თქმულს შევაჯამებთ, არტმანის ნამუშევრები უნდა განვიხილოთ, როგორც ავტორის ცდები, შესაბამისობაში მოიყვანოს ენისადმი და ცხოვრებისადმი საკუთარი დამოკიდებულება. ორივე მიმართებას მხატვრულ სინამდვილეში აქვს ადგილი; განწყობა და წერის პროცესი ამართლებს ერთი მეორეს. არტისტიზმი გვევლინება ამა თუ იმ ემოციის საბუთად, შინაგანი მდგომარეობის პრეზენტაციად. შინაარსი მხოლოდ გრამატიკული ფორმის ხარჯზე იძენს თავის სიღრმეს; ენობრივ ელემენტებს უკვე არსებული ნიმუში ანიჭებს მნიშვნელობას. აქედან გამომდინარე, არტმანის ქმნილებები არ უნდა განვიხილოთ, როგორც ძველთან შედარებითა და გამოხატვის ახალი საშუალებების ძიებით გაწაფული ინტელექტის ნაყოფი; ეს უფრო რეთორიკული ფიგურებია, გარკვეული ეპოქის შესაბამისი ცნობიერების ჩარჩოებში ჩასმული. მათი მიზანი – ეფექტის სიმძაფრეა და არა საზრისის გამოხატვა. საზრისთან ეს ტექსტები, – მთელი მათი ხიბლის მიუხედავად, – ისეთსავე მიმართებაში არიან, როგორც ხისგან ოსტატურად ამოჭრილი მეფეები, დედოფლები, გლეხები, კოშკები – ჭადრაკის თამაშთან; თუკი მათ, ამასთან ერთად, ძალუძთ, სიამოვნება მოგვგვარონ, ეს იმას ნიშნავს, რომ…

(1970)

© „ლიტერატურა – ცხელი შოკოლადი“

რუტინა, ჯანყი და პოეზია

ჩემო ძვირფასო დათო,

წავიკითხე შენი წერილი ნეტგაზეთში, სადაც მეტად გააფთრებული უტევ ალექს ჩიღვინაძეს ‘ჭეშმარიტი პოეტის’ პოზიციებიდან და ყველანაირად ცდილობ ამ უნიჭიერეს ახალგაზრდა კაცს შენი ‘დამრიგებლური’ ტონით ‘სწორი ცხოვრების გზა” ასწავლო, რომელიც ‘ნამდვილ პოეტს’ შეფეერება. უკვე დიდი ხანია რაც გიცნობ, მაგრამ მიუხედავად ამისა ნამდვილად გამაკვირვა ამ შენმა ტონმა. არ გიცნობდი როგორც ‘პოეზიის მაღალ მღვდელს’ რომელსაც ჭეშმარიტებების დადგენა შეძლებია და ამხელა პედესტალიდან საუბარი ახალგაზრდებთან. ეს დამრიგებლური ტონი მეგონა წარსულს ჩაბარდა, როდესაც ჩვენ თითქოსდა წარსულს გავატანეთ ეს ეიჯისტური დამოკიდებულება და ვაღიარეთ რომ ჭკუის დამრიგებლობა თავისთავად საბჭოთა წარსულისათვის ჩაგვებარებინა და იმ ავტორიტარული აზროვნებისათვის, რომელიც მაგ დროს ახასიათებდა. რა აძლევს 40 წელს გადაცილებულ ავტორს იმის უფლებას რომ ასეთი ‘რჩევა-დარიგებები’ მისცეს 24 წლის, უკვე ჩამოყალიბებულ ახალგაზრდა პოეტებს და მოაზროვნეებს? და თანაც ‘მოღალატეებად’ გამოაცხადოს ისინი. თუნდაც პოეზიის მოღალატეებად. ვინ ადგენს იმ წესს თუ რა არის პოეზიის ღალატი და რა არის მისი ერთგულება?
არ ვიცი, შენი დიდი ხნის კარიერის მანძილზე თუ გიფიქრია ამაზე და რამდენად სერიოზულად გიფიქრია. თუმცა ამ ტონის გარდა ბევრი რამეა კატეგორიულად მიუღებელი შენს წერილში და მეც კონრეტულად ამ პუნქტებზე გავჩერდები.
პირველივე აბზაცებში ისეთი მწარე ეპითეტებით ლანძღავ ახალგაზრდებს და მათთან ერთად მეც, და კულტურულ ‘უმწიფრობაზე’ მიგვითითებ და ამბობ რომ ღვთისმშობლის წილხვედრ ქვეყანაში ამ საკითხის დაყენება როგორ შეიძლებაო? როგორ გეკადრებათ საქართველოში ზოგადსაკაცობრიო სატკივარზე საუბარი, აქ ისევ სჯობია ჩვენს პატარა, პროვინციალ პოლიტიკურ თუ სხვა საკანცელარიო სატკივარზე ვილაპარაკოთო. ეს თავისთავად ისეთი საკითხის დაყენებაა, რომ გამორიცხავს ნებისმიერ ჯანმრთელ პროცესს მსოფლიოს კლტურულ პროცესებში ჩაბმულობისას. მსოფლიო პოეზიის ბევრი გრანდი სწორედ ზოგადსაკაცობრიო საკითხებზე ფიქრობდა და სცდებოდა პატარა ‘პატრიოტულ’ ჩარჩოებს. სწორედ ამან აქცია ვაჟა ფშაველა დიდ მოაზროვნედ, ალენ გინზბერგი დიდ პოეტად. ჯეიმზ ჯოისმა რომ ‘დუბლინელები’ დაწერა ირლანდიელ ნაციონალისტებში მასაც გამოუჩნდა შენსავით ‘ჭკუის მასწავლებლები’, რომლებიც მის ‘რენეგადულ’ ლიტერატურას ღალატს უწოდებდნენ. თანამდროვე და ძველი ლიტერატურიდანაც ბევრი მაგალითის მოყვანა შეიძლება, კარგად მოგეხსენება. იგივე ჰაინრიჰ ბიოლი, რომელიც თავისი მემარცხენე შეხედულებებით ვერაფრით ჩაჯდა ბიურგერული ისტაბლიშმენტის ‘დალაგებულ წესრიგში’ და ამას საკუთარი გზით სიარული ამჯობინა. გამოჩენილ რუს ბარდს ვლადიმირ ვისოცკის ამ თემაზე სიმღერაც კი აქვს. საკუთარი გზით სიარული პოეზიაში ერთ-ერთი ყველაზე მნიშვნელოვანი უფლებაა.
უოლტ უიტმენის ქუჩის აქცია ნამვდვილად ვერ იქნებოდა პოპულისტური ერთი უბრალო ფაქტის გამო – ქართული პოლიტიკური და ბიზნეს ისტაბლიშმენტის აბსოლუტურ უმრავლესობას სულ არ აინტერესებს უიტმენის პოეზია. ბევრმა მათგანმა არც კი იცის ეს ადამიანი ვინ არის. ამ თემაზე გამოკითხვების ჩატარების სურვილი რომ გაგიჩნდა კარგია და შეგიძლია ჩაატარო და ნახავ რომ ეს მართლაც ასეა. თავისთავად განათლების დაბალი დონე რომ ჩვენი საერთო პრობლემაა ესეც ფაქტია. მაგრამ ის, რომ უიტმენის აქცია თითქოს ალექს ჩიღვინაძის და მისი მეგობრების მიერ ჩაფიქრებულ იქნა როგორც პოპულისტური ჟესტი, რომელიც მათს ‘რუტინისგან გაქცევას’ ემსახურებოდა, აბსოლუტურად გაუგებარია სენტენციაა. პირიქით, ამ აქციით ახალგაზრდებმა ჩვენს პროვინციალ ‘მიშა-გრიშას’ დისკურსში რაღაც ზოგადსაკაცობრიო შემოიტანეს.
ნუთუ გაუთავებლად იმაზე უნდა იყოს ლაპარაკი საქართველოში ვინ სჯობია: მიშა თუ გრიშა? ვინ იქნება შემდეგი კულტურის მინისტრი? გაუქმდება ქალიშვილობის ინსტიტუტი თუ არა? როგორ უპირისპირდება ადამიანების გარკვეული ჯგუფი ნაციონალურ მთავრობას თუ მართლმადიდებლურ ეკლესიას?
ნუთუ არ შეიძლება რომ საუბარი ბევრად უფრო ზოგადსაკაცობრიო თემაზე იყოს. მაგალითად რამდენად მისაღებია ადამიანების წამება მთელს მსოფლიოში? რამდენად მისაღებია ბუნების ასეთი მდგომარეობა? რა არის საერთოდ ადამიანის ბუნება?
ჩემო ძვირფასო დათო, ამ საკითხებზე ლაპარაკი რიგ შემთხვევებში უფრო საინტერესოა, და უიტმენის, გინზბერგისა თუ სხვების პასუხებიც უფრო საინტერესოა, ვიდრე ჩვენს პატარა თუნდაც ‘ღვთისმშობლის წილხვედრ სამშობლოში’ არსებულ ხელოვნურ დიქოტომიურ დაპირისპირებებზე გაითავებელი წყლის ნაყვა. უიტმენს ადამიანის სწამდა. ასევე ალენ გინზბერგს, რომლის საყვარელი პოეტიც იყო უიტმენი. ასევე საქართველოში დაბადებულ მაიაკოვსკის. რამდენად შეიძლება ადამიანის გწამდეს? აი, ეს არის საუკუნის კითხვა და არა ის ვინ სჯობია: მიშა თუ გრიშა. ანუ საქართველოშიაც და მსოფლიოს ნებისმიერ წერტილშიაც უიტმენის თემაზე დისკუსია დღესაც აქტიურად მიმდინარეობს. ნასზე ლაპარაკობენ პოსტ-მოდერნისტებიც და სიტუაციონისტებიც და ნებისმიერი სხვა ჯანრის წარმომადგენლებიც. ეს საკითხი დიდი ხნის განმავლობაში აქტუალური იქნება და ვერც ერთი პოლიტიკური კონიუნქტურა ვერ მოხსნის მის მნიშვნელობას.
გერტრუდა სტაინი გამოჩენილი ამერიკელი პოეტი და 20-იანი წლების ერთ-ერთი აზროვნების ცენტრი იყო. სწორედ მან დაწერა ერთი შეხედვით აბსურდული სტროფები:

I land.
One.
I land.
Two.
I land.
As a so.
They cannot.
A note.
A float.
They cannot.
They dote.
They cannot.
ამ ლექსში გერტრუდა სტაინი ძალიან კარგად ამბობს რომ ზოგს შეუძლია და ზოგსაც არა. მე ვფიქრობ რომ ის შემოქმედებითი გამბედაობა რომელიც შოთა გაგარინმა და ალექს ჩიღვინაძემ გამოიჩინეს იშვიათია და ყველას ის არ მოეთხოვება. თვით გერტრუდა სტაინი თავის ლესბოელ პარტნიორ ალის ტოკლასთან ერთად ებრაელი იყო და მიუხედავად ამისა ის ნაცისტური ოკუპაციის პირობებში ნაცისტების ოკუპირებულ საფრანგეთში დარჩა საცხოვრებლად, მაშინ როდესაც მისი ახლაგაზრდა მეგობრები ჰემინგიუეის და პაბლო პიკასოს თამადობით ყველანაირად ებრძოდნენ ფაშიზმს. Aასევე შეცდომები მოუვიდათ ეზრა პაუნდს და მარტინ ჰაიდეგერს. ასე რომ მართალი იყო გერტრუდა სტაინი – ყველას ვერ მოსთხოვ გამბედაობას – ზოგს ეშინია, ზოგიც ცდება – ყველანი ადამიანები ვართ. Aარც შენ მოგეთხოვება ჩემო დავით. მაგრამ ეს იმას არ ნიშნავს რომ ამ გამბედაობის გამო მათ დავაბრალოთ როგორც პატარა ბავშვებს რომ მათ ‘რუტინას’ უღალატეს თურმე. სიმართლე გითხრა ეჭვი მეპარება რომ შენ ალექსს მუდმივად თავზე ადგახარ და ის გაგირბის ‘სათამაშოდ’. Aასე რომც იყოს, ისიც უნდა ვისწავლოთ რომ ეს ადამიანები ბავშვები არ არიან და დამოუკიდებელი აზროვნების უნარი აქვთ. ვის როგორ შეუძლია რუტინაში ჯდომა, ამას მკითხველი განსჯის, ჩემო დათო.
ალენ გინზბერგს არასდროს უღალატია ‘რუტინისათვის’ და მიუხედავად ამისა არაჩვეულებრივად გამოსდიოდა ლექსები. იგი თანამედროვე სემიოლოგიას მუდმივად ეთამაშებოდა და ცვლიდა, გარდა იმისა რომ მეტად პატრიოტულად უპრისპირდებოდა არსებულ მომხმარებლურ რეალობას. სწორედ ამიტომაც უთხრა მან მის სამშობლოს ასეთი ღრმად პატრიოტული სიტყვები:

America I’ve given you all and now I’m nothing.
America two dollars and twenty-seven cents January 17, 1956.
I can’t stand my own mind.
America when will we end the human war?
Go fuck yourself with your atom bomb
I don’t feel good don’t bother me.

ამას წინათ მომეცა საშუალება წამეკითხა შენი და დათო ჩიხლაძის დიალოგების წიგნი, სადაც ლაპარაკი იყო ხელოვანების მიერ მოწყობილ ომის საწინააღმდეგო აქციაზე, რომელიც 2003 წლის მარტში გავმართეთ ბასა ჯანიკაშვილმა, ვახო ბაბუნაშვილმა, ზურა რთველიაშვილმა, შოთა იათაშვილმა და კიდევ რამოდენიმე ადამიანმა. სხვათა შორის, ისევე როგორც ახლა უიტმენის აქციაზე მაშინ პოლიტიკოსების დიდი უმრავლესობა ჩირგვებში ჩაძვრა, რადგანაც ეს თემა მათთვის ‘არამომგებიანი’ იყო. ამ ფაქტთან დაკავშირებით ძალიან საინტერესოა შენი და დათო ჩიხლაძის აზრები, თუმცა ერთი რამე რაც მე იქ დავინახე, იყო ის პოეტისთვის ცოტა უჩვეულო პრაგმატიზმი. ისევე როგორც ამ შენს მიმართვაში, როდესაც ალექსს სთავაზობ გააკეთოს არასამთავრობო ორგანიზაციის პროექტი (რასაც სხვათაშორის ბევრი ორგანიზაცია აკეთებს საქართველოში) და ეს გამოკითხვა ჩაატაროს. პირადად ჩემთვის პოეტურ სემიოლგიაში ასეთი ‘პედაგოგიური’ ჩარევა სწორედაც პიროვნული და შემოქმედებითი უმწიფრობის გამოვლინებად მიმაჩნია. პოეტი ზოგადად თავისუფალია აირჩიოს საკუთარი სემიოლოგია და გამოხატვის ფორმები. ალექსისა და შოთას მიერ დაგეგმილი და ჩატარებული ეს 10 წუთიანი პოლოფონიური აქცია (მოგეხსენება მეტი არ გვაცალეს) სწორედაც რომ სემოილოგიური გადატრიალება იყო ჩვენს დისკურსში. აქ იყო ორი ფაქტორი: 1) ჩვეული ჰომოფონიის მაგივრად აქ პოლიფონიური ფორმა იქნა გამოყენებული, სადაც ერთის მაგივრად სამი პოეტი კითხულობს განსხვავებულ ტექსტებს განსხვავებულ ენებზე და დომინანტის პოზიცია არც ერთს არ უჭირავს ანუ ეს არის მრავალხმოვანი დისკურსი და 2) დისკურსის ძირითადი ფოკუსი ‘მიშა-გრიშა” “ქალიშვილობის ინსტიტუტიდან’ გადატანილია თანამედროვე ზოგადსაკაცობრიო ჭრილში – ანუ უიტმენი-ბუშის წინააღმდეგ. დიახაც საკითხის ასე დაყენება მეტად უჩვეულოა და სწორედ ამიტომ გამოიწვია ამ აქციამ ასეთი არაორდინარული რეაქცია. უიტმენის აქ წარმოადგენს ადამიანის სიმბოლოს, რომელიც საკუთარ ცხოვრებას ზეიმობს, ბუში კი ანტი-ჰუმანიმიზს სიმბოლოს, რომელიც ომს ზეიმობს. დიახაც ეს მნიშვნელოვანი დაპირისპირებაა დღევანდელი სამყაროს ჰუმანიმიზმისათვის, სადაც მომხმარებლური სამყარო აშკარად შლის ჰუმანიზმის ტრადიციებს და მის მაგივრად ცდილობს ფუნდამენტალისტური ნაციონალიზმებისა თუ კონსუმერული ცინიზმის დამკვიდრებას. უიტმენი ამის ანტიპოდია. უიტმენი დღევანდელი პოლიტიკის ანტიპოდია, ისევე როგორც ვოლი სოინკა, ბენ ოქრი, ბილი ქოლინსი, ბობ დილანი, ტომ ვეითსი და ბევრი სხვა.
დღევანდელ დღეს მთავარი გამოწვევა მსოფლიო ლიტერატურაში გახლავთ სწორედაც რომ დამკვიდრებული დოგმატური, აწ უკვე პოსტ-მოდერნული დისკურსის შეცვლა, სადაც ყველაფერი იდენტობის პოლიტიკას ემორჩილება. მაგრამ თუკი არჩევანს გააკეთებ ჰუმანიზმსა და ანტი-ჰუმანიზმს, მაშინვე მარგინალურ ადგილას მიგითითებენ. დღეს, როდესაც უანგარო და არა-მომხმარებლური სოლიდარობა თითქმის ნონსენსად არის მიჩნეული თანამედროვე სემიოტიკის ჩარჩოებში, სწორედაც რომ რევოლუციურია კონტექსტის ასეთი ცვლა. პოლიფონიური დისკურსი დღეს მართლაც უცნაურია, როდესაც ყველა მხოლოდ ანტი-ჰუმანისტურ დომინაციის პრინციპზე ლაპარაკობს, როდესაც ვიღაც აუცილებლად უნდა იყოს წამყვანი ხმა და ყველა სხვას უნდა ემორჩილებოდეს. სწორედ, ამიტომაც არის რომ ჩვენი დისკურსი მსოფლიოში ვერ გადის, ჩვენ ხომ მხოლოდ საკუთარ თავს ვუსმენთ და მხოლოდ ის გვაინტერესებს ვინ არის ან მიშას მომხრე ან გრიშასი და ვინ გამოდის ქალიშვილობის ინსტიტუტის დამცველად ან მოწინააღმდეგედ. დღევანდელ მსოფლიოში კი არსებობს სხვა საკითხებიც, რომლებზეც ადამიანები ფიქრობენ და არსებობს სხვა ესთეტიური ღირებულებებიც. სამყარო ბრეხტის თეატრია, სადაც ჩვენ არ გვაქვს მუდმივად მოსჯილი თეთრ თუ შავ სცენარს დავემორჩილოთ.
ალექს ჩიღვინაძემ, შოთა გაგარინმა ზურა რთველიაშვილთან ერთად გარკვეული სემოიტიკური გადატრიალება მოახდინეს უკვე. ამის მაგალითია ის მწვავე თავდასხმები, რომლებსაც ამ დისკურსის და ‘რუტინის’ დამცველების მხრიდან.
არსებული დოგმატური დისკურსის გახლეჩვა არც ისე მარტივი საქმეა. ეს მშვენივრად მოახერხეს ახალგაზრდა პოეტებმა. ცხადია, რომ მათ ამისათვის ლიტერატურული ქურუმების ‘დევნა’ დაიმსახურეს და ეს მეტად ჯანმრთელი პროცესია ლიტერატურაში. ნამდვილად ახალ ნაბიჯს პოეზიასა და პერფორმანსის ხელოვნებაში ყოველთვის მოჰყვება ასე ‘გმობა’. ღოგორც ცნობილი თანამედროვე ამერიკელი პოეტი მუმია აბუ ჯამალი წერს თავის ლექსში To Those:

nameless ones who came before
and are no more,
to those who leapt
to dark, salty depths,
to those battled
against all odds,
to those who would give birth
to gods,
to those who would not yield –
To those who came before,
To those who are to come,
I dedicate this shield.

ამერიკელი პოეტის ესთეტიური გაბედულება სწორედ ეს არის რომ ფარს აძლევს და უძღვნის მათ, ვინც ამ ბიურგერულ ორომტრიალში არ ჩაებმება და გაბედავს მისი განსხვავებული პოზიციით გამოსვლას. ვინმეს თუ ჰგონია რომ აბუ ჯამალის რუტინა რომელიმე კონფორმისტი მწერლის რუტინაზე ნაკლებ შრომას მოიცავს, ის ღრმა გაუგებრობაშია მოხვედრილი. უბრალოდ ნეო-კოლონიალურ საზოგადოებებში კონფორმიზმი და უსამართლობისადმი შემგუებლობა რატომღაც გაიგივებულია რუტინასთან და შრომასთანაც. ეს ის პრინციპია, რომელსაც პლანტატორები მონებისათვის ამკვიდრებდნენ და მათს შორის პოეტებსაც არჩევდნენ.
დიახაც მწერლის მიზანია გააღიზიანოს საზოგადოების კომფორტულად მოკალათებული ნაწილი. მისი მთავარი დანიშნულებაა რომ ამის გაკეთება შეძლოს, როდესაც ლიტერატურის ‘მაღალი მღვდლები’ ესთეტიკისა და ნიჭიერების შესახებ ლექციების კითხვას იწყებენ.
დიახაც, პოეტს არ სჯერა “მაღალი მღვდლების’ – ის შეგნებულად არღვევს კანონებს, იმისათვის რომ უფრო კეთილშობილი კანონები გამოიგონოს. ზოგ შემთხვევაში მას ეს გამოსდის და ზოგ შემთხვევაში არა. ჩვენი ნეოკოლონიური აზროვნებიდან გამოყვანას ალექს ჩიღვინაძის მაგვარი ახალგაზრდები სჭირდება, რომლებიც უფრო გაბედულად დაარღვევენ ყველანაირ დოგმატურ კანონებს და რაც მთავარია იმ კანონს, რომ ძალა აღმართს ხნავს. არა, ბატონებო, ძალა აღმართს არ ხნავს.
კიდევ ერთი ცნობილი ამერიკელი პოეტის რობერტ ფროსტის სიტყვებით მინდა დავასრულო:

I shall be telling this with a sigh
Somewhere ages and ages hence:
Two roads diverged in a wood, and I–
I took the one less traveled by,
And that has made all the difference.

ცხადია, პოეტისთვის იმ გზის არჩევა ბევრად უფრო რთულია, რომელიც რისკს მოიცავს. ჩემთვის რობერტ ფროსტის ესთეტიკა ბევრად უფრო ახლობელია, ვიდრე საბჭოთა მასწავლებლების. რისკზე წასვლა ადვილი არ არის და ყველას არ მოეთხოვება, როგორც გერტრუდა სტაინი ამბობდა. მაგრამ, ვისაც ამ რისკზე წასვლა შეუძლია, ნუ ჩავქოლავთ, ჩემო დავით. ეს მხოლოდ საბჭოთა ‘მასწავლებლური’ ტონის რემინისცენციაა და არანაირად არ არის რელევანტური დღევანდელ ესთეტიურ სამყაროში.
ასეთი ‘პედაგოგიკით’ შორს ვერ წავალთ. ჩემი რჩევაა, იქნებ ამ შემთხვევაში შენ დაესწრო ალექს ჩიღვინაძის ერთი-ორ ლექციას. ჭკუის დარიგებად არ მიიღო – მეგობრული რჩევაა. ვფიქრობ ბევრს ისწავლი ნონ-კონფორმიზმის ახლებური გაგების შესახებ. ამისათვის შენი ლექსის ენით რომ ვთქვათ: არც დაგჭირდება ‘ავსტრიის დედაქალაქ კოპენჰაგენში’ წასვლა – ეს ხომ მშვენიერი და პატრიოტული ბანაკებით სავსე “საქართველოს დედაქალაქ სოფიაშია”.

© netgazeti.ge

ალექს, წავიკითხე ბუშის ქუჩაზე გამართული აქციის შესახებ შენი საინფორმაციო წერილი, რომელიც დღეს მომაწოდე, და დაგვიანებით, მაგრამ მაინც, მკაფიო წარმოდგენა შემექმნა შოთა დიღმელაშვილის, ირაკლი კაკაბაძის და შენს აქციაზე. თუ სწორად გავიგე, თქვენი იდეა მდგომარეობდა ბუშის ქუჩისთვის უიტმენის სახელის დარქმევაში. ამ მოთხოვნით 14 აგვისტოს მიხვედით ბუშის ქუჩაზე, მისი სურათი გრაფიტით შეამკეთ (თუ არ შეამკეთ? წერილიდან ეს არ ჩანს), მერე ”უსაფრთხოების კუნძულზე” დადექით და დაიწყეთ ამერიკელი პოეტების ლექსების კითხვა. ამასობაში მოვიდნენ პოლიციელები, შინაგან საქმეთა სამინისტროში წაგიყვანეს და დაგაჯარიმეს.
ამ თქვენს აქციას მხოლოდ იმიტომ ვერ დავტოვებ უკომენტაროდ, რომ ერთდროულად რამდენიმე მიმართულებით დასახსრულ უმწვავეს საკითხებსაც წამოჭრის, მათ გადაჭრაზე ოცნებებსაც აინტენსიურებს და, რაც ჩემთვის ყველაზე უფრო მტკივნეულია, კიდევ ერთხელ ხაზს უსვამს ღვთისმშობლის წილხვედრ ჩვენს ბედკრულ ქვეყანაში ნებისმიერი ძლიერი იდეის განაყოფიერების სრულ კულტურულ უპერსპექტივობას. და მე ასეთი უპერსპექტივობის ერთადერთი მიზეზს, ათიდან ცხრა შემთხვევაში, თვით იდეის ავტორთა კულტურულ უმწიფრობასა და პოეტურ უსუსურობაში ვხედავ. ხოლო კულტურული უმწიფრობის არსებითი ნიშანი, ჩემი დოგმატური და უდავოდ დასაგმობი შეხედულებით, კონტექსტის გრძნობის არქონაა (რაც, კიდევ უარესი, ესთეტიკური უგემოვნობის საბუთად წარმომიდგენია). თქვენი შემთხვევა სწორედ ცხრიდან ერთ-ერთია, ჩემს გულდაწყვეტას კი მხოლოდ აძლიერებს იდეის გამაოგნებელი პოეტური სიზუსტე და მისი რეალიზაციისთვის თქვენს მიერ დახარჯული ენერგიის სრული უბადრუკობა.
ასეთი უზუსტესი იდეები ხომ, არც მეტი და არც ნაკლები, მთელი კულტურული დინებების წარმოსაქმნელად გამოდგება ხოლმე. მარტო მისი ტევადობა რად ღირს: პრიმიტივი პრეზიდენტის სახელობის ქუჩის ნაცვლად – უდიდესი პოეტის სახელობის ქუჩა; ათასი პირადულ-პრაგმატული მიზნის სუნად აყროლებული ქუჩის ნაცვლად – კულტურებს შორის დიალოგის მიმართ ღიაობის გამომხატველი ქუჩა; პოლიტიკის მიერ კულტურის დამცირების ხაზგამსმელი ქუჩის ნაცვლად – პოეტური საწყისის მიმართ მოკრძალების გამომხატველი ქუჩა; პოლიტიკური ქლესაობის სიმბოლოს ნაცვლად – მადლიერების გადახდისთვის კეთილშობილური მზადყოფნის სიმბოლო… ბოლოსდაბოლოს, თუნდაც, უბრალოდ, შანსი, რომელიც ხელისუფლებას ეძლევა, რათა მის მიერ სულიერების წინაშე ჩადენილი დანაშაული აღიაროს და მისი გამოსწორებით ნაკარნახევი ნაბიჯი გადადგას!
მაგრამ არც ერთ ასეთი უზუსტესი კულტურული იდეა არ მუშაობს საქართველოში, თუნდაც იმიტომ, რომ, მაგალითად მწერლობაში, ნებისმიერს, ვინც ლექსის წერას და გამოქვეყნებას იწყებს, პოეტი წარმდგენილი ჰყავს, როგორც დენდი და არა – როგორც ადამიანი, რომელიც, როცა ამას კონტექსტი მოითხოვს, საკუთარ თავზე იღებს უამრავი შავი სამუშაოს ჩატარებას და სხვას კი არ მიუთითებს გასაკეთებელ საქმეზე, არამედ რასაც იწყებს, თავადვე განაგრძობს და იმასაც ცდილობს, რომ დაწყებული საქმე ბოლომდე მიიყვანოს.
არ ვიცი, როგორ მოვიქცეოდი, მე რომ თქვენი დასჯის შესაძლებლობა მქონოდა ან საერთოდ თუ გადავწყვეტდი თქვენს დასჯას მას მერე, რაც თქვენ ჩაიდინეთ, მაგრამ ერთ რამეში ეჭვი არ მეპარება: ჩვენი სამართალდამცავების პროფესიული უვარგისობა და თქვენი კულტურული უსუსურობა ისე ჰარმონიულად თანაარსებობს, რომ ისღა დამრჩენია, კიდევ ერთხელ სევდანარევად დავტკბე ამ ჰარმონიის უზრუნველმყოფელი ხელისუფლების შავი იუმორით. სხვათაშორის, თქვენი მდგომარეობის კომიზმი კარგად ჩანს იმაში, რომ თქვენ ვერც მათ შავ იუმორს ხედავთ და ვერც – იმას, თუ როგორ ერთობიან ისინი თქვენით (იმიტომ ხომ არა, რომ უკვე საგანგაშოდ ხართ გართული თქვენი თავის უმოწყალო ცვეთით? შენს წერილში ისიც კი აღნიშვნის ღირსად მიიჩნიე, რომ იზოლატორში ბიჭები სოციალიზმზე და ფუკოზე საუბრობდით, მაგრამ არც კი გიფიქრია თქვენი ამ რომანტიზმის უზრუნველმყოფლებისთვის მადლობის გადახდა; ისე, ჩემო ალექს, ხანდახან მაინც ხომ გიფიქრია, შენს ასაკში ფუკომ რამდენი ენა იცოდა, რა განათლება უმაგრებდა ზურგს და როგორ პროზაულ და არა რომანტიკულ საყრდენებზე დგას მისი „ციხის დაბადება“ და სხვა „დაბადებები“?). მაინცდამაინც თმაში ჭაღარა უნდა შემოგერიოთ შენ და შენს მეგობრებს, რომ ციხის გარეთაც გაფლანგული დროის ციხეში იგრძნოთ თავი?
გთხოვთ, ნურც შენ და ნურც შოთა ნუ შეურაცხყოფთ თქვენს მიმართ ჩემს პატივისცემას და თანადგომას და ნუ მიმითითებთ გარდასულ დროთა აქციონიზმებზე და ბევრ სხვა ისეთ რამეზე, რაც ერთი შეხედვით თქვენი ამაღლებული რომანტიზმის და ჩემი მოსაწყენი კლასიციზმის საბუთი იქნება. მე ახლა უფრო კარგად ვხედავ იმასაც, თუ როგორ გამოგიყენათ ყველამ (და ახლაც გიყენებთ თქვენი ინტერესების დავიწროების გამო), ვისაც ენდობოდით და პატივს სცემდით (ვნატრობ, რომ ვცდებოდე!); როგორ დებდნენ და დებენ ისინი ფსონს თქვენისთანა ახალგაზრდებზე და როგორ ხდებით მერე ავანტიურაში ნაწრთობი და გამოცდილი ადამიანების გეგმებში ჩართული (თუ ასე გაგრძელდება, ძალიან, ძალიან მცირეა იმის შანსი, რომ დიდი ხნის მერე, როცა ამ ყველაფერს მიხვდებით და დროც თვალსა და ხელს შორის გაგიქრებათ, თქვენ არ მოექცეთ ასე თქვენს მერე მოსულ ახალგაზრდებს და მათ არ ჩაუტაროთ ის ილეთები, რომლებსაც ახლა თქვენ გიტარებენ ადამიანები, რომლებსაც მხოლოდ თავიანთ დეკორაციებად წარმოუდგენიხართ).
და ამ მშობლიური მზაკვრობების ფონზე, რომელთა მახეში დღეს სულაც არ გაბმულხართ, მართლაც ანგელოზების საკრებულოდ გამოსჩანს ხელისუფლება, რომელიც მხოლოდ თავაზიანი მოპყრობით და თქვენი მატერიალური დაჯარიმებით გაგეთამაშათ.
და მაინც, რა ჩაიდინეთ ასეთი, რასაც პირადად მე ვერ გპატიობთ? რა და, თქვენდაუნებურად, გენიალურ იდეას უღალატეთ. საქართველოში, რომელიც ცნობილია ერთ დღეში გასაკეთებელი საქმის ერთ წელიწადზე გადაჭიმვის უნაკლო ხრიკებით, თქვენ ბევრად უარესი ჩაიდინეთ და ერთი წლის საქმეს ერთი დღეც კი არ დაუთმეთ. თქვენ, არტისტებმა და ხელოვნებაზე შეყვარებულმა ადამიანებმა, ხელისუფლების პერმანენტულ უნიჭობას თქვენი აქციის უნიჭობა შეაგებეთ. რა თქმა უნდა, ჩვენს ქვეყანაში როგორც სამოხელეო აქტივობები, ისე – პოლიტიკის „მაყურებლებისა“ და მთავრობის „მფარველობის“ ქვეშ მყოფი ბიზნესმენების ერთობლივი პროექტები მოკლებულია არსებითს: ნიჭიერებას. რა თქმა უნდა, დიდი ანგარიშით, უნიჭობაა სიღნაღის ნაკრძალიც, ხალხური შემოქმედების ტოტალურ დაცვაზე სახელმწიფოს დედობრივი ზრუნვაც, ტურიზმის დარგში სამყაროს ცენტრად საქართველოს გადაქცევაზე ოცნებით მოტივირებული სარესტავრაციო ვნებებიც და უამრავი ჯერ კიდევ მოსალოდნელი ბიზნესიც. რა თქმა უნდა, უნიჭობაა ამ უნიჭობებზე თვალისდახუჭვის ან მათში მსუბუქი კორექტივების შეტანის „კულტურაც“. მაგრამ იმაზე დიდი უნიჭობა ძნელი წარმოსადგენია, როცა ზუსტი და უძლიერესი მუხტის მატარებელი იდეა ფუჭდება და – კონტექსტის გრძნობის არარსებობის ფონზე – შესაძლო შრომის შედეგად მისაღები შედეგები წყალში იყრება.
უბრალოდ რომ ვთქვათ, თქვენი იდეა მიბაძულმა, მექანიკურად გადმოღებულმა აქციონიზმმა და პოეზიის ნაკლებობამ გაანადგურა. რა თქმა უნდა, ამან კიდევ ერთხელ რაღაც შესძინა თქვენს ბიოგრაფიას (თუნდაც მდარე თბილისური ტუსოვკებისა და თქვენი სოციალური აქტივობების გამომყენებელთა ოპერატიულ მეხსიერებაში), მაგრამ არა – იდეას და არა – თქვენს კულტურულ გამოცდილებას. თქვენ ერთი ნაბიჯიც ვერ გადადგით წინ თქვენს განვითარებაში იმიტომ, რომ უარი თქვით ათასჯერ უფრო რთულ გზაზე: პატიოსანი შრომის გზაზე. ამ შემთხვევაში კი (რაკი მაინც და მაინც აქციის ხელოვნება აირჩიეთ და რაკი ამ ფრონტზე საქართველოში ჯერ მხოლოდ ყამირია, შესაბამისად კი, შავი სამუშაოების ნაკლებობა არ იგრძნობა) პატიოსანი შრომის გზად მხოლოდ ხანგრძლივ დროში განაწილებული პერმანენტული შრომა შეიძლებოდა ქცეულიყო. მაგრამ თქვენი შრომა ამ მიმართულებით გადასროლისგან თავიდანვე დაზღვეული იყო: თქვენ ხომ პროზა და რუტინა არ გინდოდათ, თქვენ ხომ დამქანცველი ყოველდღიური შრომა არ გინდოდათ! აღიარეთ!
რაკი ეს ის შემთხვევაა, როცა მკითხველი აუცილებლად იკითხავს, მე როგორ მოვექცეოდი ამ იდეას, ორიოდე სიტყვას იმ ტკბობის შესახებაც ვიტყვი, რომელსაც თქვენმა კულტურულმა და პოეტურმა ნაკლულობამ თქვენც აგაცდინათ და – ქართული კონტექსტიც: ასეთი იდეის პატივსაცემად და ზრდასრული ადამიანისთვის შესაფერისი ფორმით მის დასაცავად ჩემი პერფორმანსის პირველი ნაწილი შეივსებოდა აღნიშნულ თემაზე (მარტივად: ბუში თუ უიტმენი?) ხელისუფლების მოხელეთა ინტერვიუირებით და მათი პოზიციის დაფიქსირებით (მე, მაგალითად, კულტურის სამინისტროს მოხელეების და მუდმივად მათგან სარგებლის მიმღებ კარის ხელოვანთა უწყინარი გამოკითხვით და მათი მიკიბულ-მოკიბული „აზროვნების“ დაფიქსირებით დავიწყებდი, არც ნიკა მემანიშვილს, გიორგი უშიკაშვილს და ყოველდღიურად გაპიარებული სიმღერების ავტორ-შემსრულებლებს თუ უმაღლესი სასწავლებლების რექტორებს გამოვტოვებდი), მეორე ნაწილი კი მათი ინტერვიუირების რთულ გზაზე მიღებული გამოცდილების აღწერას დაეთმობოდა. რა თქმა უნდა, სამი კაცისგან დაკომპლექტებული გუნდი უფრო მეტის გაკეთებას შეძლებდა და შრომას სხვა მიმართულებებით დასახსრავდა: უიტმენის ანუ პოეზიის სასარგებლოდ ხელმოწერებს შეაგროვებდა, აქციის მომწიფებულ ეტაპზე პროკლამაციების სახით უიტმენის და გინზბერგის ლექსებს გაავრცელებდა (ორივე პოეტს გაუმართლა, მათი ლექსების შესანიშნავი ქართული თარგმანები არსებობს). შეუერთდებოდნენ თუ არა ამ აქციას თქვენი მეგობრები და დაგეხმარებოდნენ თუ არა მის გამრავალფეროვნებაში? შეუერთდებოდნენ თუ არა სტუდენტები? მათი პროფესორები? იშიმშილებდნენ თუ არა ამ იდეისთვის პოეტები სიმბოლურად თუნდაც ერთი დღით? გამართავდნენ თუ არა ისინი იდეის მხარდასაჭერ პოეტურ საღამოებს? რას იტყოდნენ საქართველოში ამერიკის საელჩოს წარმომადგენლები (თუ, რა თქმა უნდა, სატელევიზიო არხები მათ ინტერვიუირებას გაბედავდნენ)? რას იტყოდნენ უცხოელი მწერლები ან მთელ საქართველოში მიმოფანტული უცხოელი ინგლისურის მასწავლებლები? რა სახე ექნებოდა შესაძლო მანიპულაციებს ხელისუფლების მხრიდან ან იქნებოდა თუ არა ასეთი მანიპულაციები საერთოდ (იქნებ, მათ თქვენზე მეტად უნდათ ამ ქუჩისთვის სახელის გადარქმევა და მხოლოდ ძლიერ იმპულსს უცდიან)? როგორ აიცილებდით თავიდან ცრუოპოზიციური პოლიტიკური პარტიების პოპულიზმს? მოედებოდა ეს ტალღა საქართველოს სხვა ქალაქებს? გამოჩნდებოდა რეჟისორი, რომელიც ამ უნიკალურ მასალებზე და უნიკალურ პროცესზე დოკუმენტურ ფილმს გადაიღებდა?
აი, ასეთ გამოცდილებაზე თქვით უარი, ალექს, შენ და შენმა მეგობრებმა, ასეთი გამოცდილება დაუკარგეთ თქვენს მშობლიურ კონტექსტს და მე ამას სხვას ვერაფერს დავარქმევ, თუ არა – პოეზიის ნაკლებობას და, ამის მიზეზით, იდეის უნებლიე ღალატს. თქვენ, ჯერჯერობით, თქვენი თავი უფრო გიყვართ, ვიდრე – პოეზია. არადა, პოეზია ხომ მხოლოდ პროზით, თავაუღებელი შრომით, მიიღწევა. მე კი ამ ყველაფერს იმიტომ გეუბნებით, რომ კარგად ვხედავ: თქვენ ამას სხვა არავინ გეტყვით.
ისე კი, მართლაც რომ შეუცნობელ არიან გზანი უფლისანი! რატომ არ ინება ღმერთმა, რომ XXI საუკუნის საქართველოში სწორედ შენ, შოთას და თქვენს თაობას, პოეზია გადაგექციათ ისეთი დიდი კულტურული მოძრაობის პლატფორმად, რომელიც თქვენს კონტექსტსაც და ჩვენს მომავალ თაობებსაც დიდხანს გაჰყვებოდა სულიერ საგზლად და ღირსების მანიფესტად? მხოლოდ იმიტომ, რომ იდეა ერთ დღეში ასე უმოწყალოდ გაანიავეთ? არ ვიცი. მაგრამ პირადად ჩემთვის უფრო მნიშვნელოვანი ის არის, რომ ასეთ მომენტებში კიდევ უფრო მეტად ესმება ხაზი ღმერთის სამართლიანობას.

© netgazeti.ge

“I dream’d in a dream I saw a city invincible to the attacks of the

whole of the rest of the earth,”

ვერასოდეს წარმოვიდგენდი თუ უოლტ უიტმენის გამო დამიჭერდნენ, ისიც ბუშის ქუჩაზე. ასეთი ფრაზით შეიძლება დაიწყოს ფანტასტიკური ჟანრის მოთხრობა ამერიკელმა მწერალმა. მაგრამ როცა ამ ფრაზით ქართველი პოეტი იწყებს სტატიას, რომელშიც რეალურ ფაქტებზე საუბრობს, გვიჩნდება კითხვები, რომლებიც ამავე დროს შეიძლება პასუხებიც იყოს.
გუშინ, 14 აგვისტოს მე, შოთა გაგარინი და ირაკლი კაკაბაძე პატრულისთვის ბოროტი დაუმორჩილებლობის გამო დაგვაკავეს. რეალური მიზეზი კი იმაში მდგომარეობდა, რომ ჩვენ ბუშის ქუჩისთვის სახელის გადარქმევას და მისთვის ამერიკელი პოეტის უოლტ უიტმენის სახელის დარქმევას მოვითხოვდით.
ვიდექით ეგრეთ წოდებულ “უსაფრთხოების კუნძულზე” და უიტმენის, გინზბერგის, ეშბერის, ასევე საკუთარ ლექსებს ვკითხულობდით. “О Captain! my Captain!” გზის სავალი ნაწილი თავისუფალი იყო. “О Captain! my Captain!” ვკითხულობდით პოლიფონიურად, ერთმანეთის წარმოთქმული ფრაზები ერთმანეთს ერეოდა “О Captain! my Captain!” და განსხვავებულ ლექსებს წარმოქმნიდა. ამას ემატებოდა მანქანების ხმაური. “О Captain! my Captain!” ეს ქუჩის მონათვლის, განწმენდის უვნებელი რიტუალი გახლდათ. “О Captain! my Captain!” ჩვენ უიტმენის ამერიკა გვინდა და არ გვინდა იდიოტი ბუშის ამერიკა, – იყო მთავარი მესიჯი.
რამდენიმე წამში უსაფრთხოების კუნძულზე საპატრულო მანქანა გაჩერდა. პოლიციელები მანქანებიდან გადმოვდნენ და დაბნეულები შემოგვყურებდნენ და როგორც ერთ-ერთმა მათგანმა, დღეს სასამართლო პროცესზე აღნიშნა, ჩვენ თურმე ისე ვიყავით დაექსტაზებულები კითხვით, დაექსტაზებულნი ახალი ქუჩის გაჩენით, რომ მათი მოსვლა ვერც შევამჩნიეთ. პოლიფონიური კითხვა რამდენიმე წუთის განმავლობაში გაგრძელდა. კიდევ ორი თუ სამი საპატრულო მანქანის მოსვლის შემდეგ ჩვენ გვთხოვეს დაგვეტოვებინა უსაფრთხოების კუნძული. რამდენიმე წამში უკვე ქუჩის მიღმა ვიყავით.
ჩვენი დაკავება ბარდიურზე მოხდა, როცა ჟურნალისტები არკვევდნენ რა მოეხერხებინათ ინტერვიუს ნაცვლად ირაკლის მიერ შეთავაზებული სიმღერისთვის. ამ დროს ჩვენ მოგვიახლოვდნენ ბატონი პოლიციელები და თავაზიანად გვთხოვეს მათ გავყოლოდით. ჯერ ირაკლი, შემდეგ კი მე და შოთა გაგარინი თვინიერად ჩავსხედით მათ მანქანებში, დავიძარით და შინაგან საქმეთა სამინისტროს ეზოში აღვმოჩნდით.
ჟურნალისტებს რომ მივბაძო, როგორც ჩემი მეგობარი შოთა გაგარინი აცხადებს: პოლიციისთვის ბოროტი წინააღმდეგობის გაწევა. ეს იყო ჩვენი მუხლი. სამივეს საქმე გააერთიანეს. დაპატიმრებისას უფლებები არ განუმარტავთ. ოქმში ჩაწერეს, რომ უარი ვთქვით ადვოკატზე, რაც სრული სიცრუეა. დაკავებულებს კარგად გვეპყრობოდნენ. გასაჩივრებას ვაპირებ. ფირზე (ჟურნალისტების და კავკასიური სახლის ოპერატორის) ასახულია, რომ არანაირი წინააღმდეგობა არ გაგვიწევია.
მართლაც არსებობს ამის დამადასტურებელი ვიდეო ჩანაწერები, მოწმეების ჩვენება. აბსურდია ბრალდება, რომ ბილბორდის შეღებვისას გზის სავალი ნაწილი გადაიკეტა ან ჩვენ ბოროტად არ დავემორჩილეთ კანონის დამცველებს. რადგან ბუშის გამოსახულებიან ბანერზე გრაფიტის დატანას ბატონი პოლიციელები საერთოდ არ დასწრებიან. ქუჩაზე მანქანათა მოძრაობის ინტენსივობა კი საშუალებას იძლევა მათთვის ყოველგვარი შეფერხების გარეშე დაწერო ახალი ქუჩის სახელი. ერთადერთი ბრალდება რაც ჩვენთვის შეიძლებოდა წაეყენებინათ სწორედ ბუშის სურათის გრაფიტით შემკობასთან (რაც არ მტკიცდებოდა) და ბილბორდის დაზიანებასთან კავშირი გახლდათ, ბანერისა, რომლის ფასიც სავარაუდოდ 100 ლარზე მეტი არ ღირს. თუმცა ეს არ მომხდარა.
რამდენიმე საათის განმავლობაში, თანამშრომლები ადმინისტრაციული დაკავების ოქმს ავსებდნენ, გვათვალიერებდნენ, შემდეგ კი ხელბორკილები დაგვადეს და იმ შემინული და ოვალ=მოვალური შენობის ეზოდან პირდაპირ “კაპეზეში” (ქალაქის სამართველოში) გადაგვიყვანეს, სადაც გავატარეთ კიდეც ღამე, მეათე საკანში, ფუკოს “ციხის დაბადებას”, სოციალიზმსა და ჩვენს შეუცვლელ უოლტ უიტმენზე საუბარში.
დილას კი სასამართლო გველოდა, საიდანაც 400-400 ლარიანი ჯარიმით გაგვათავისუფლეს. პროცესი ახალი სტატიის თემაა, თავისი ოქმში შეტანილი ალენ გინზბერგის ფრაზებითა (America when will we end the human war? Go fuck yourself with your atom bomb) და ადვოკატების, პატრულის თუ ჩვენს მიერ წარმოთქმული სიტყვებით. თუმცა ამაზე აღარ გავჩერდები. უბრალოდ მინდა ავღნიშნო, რომ ბრალდება ყოველგვარ საფუძველს იყო მოკლებული და ჩვენი მხრიდან არანაირ კანონის დარღვევას ადგილი არ ქონია.
წარმოვიდგინოთ, რომ ამერიკაში მიხეილ სააკაშვილის ან რომელიმე ქართველი პოლიტიკოსის სახელობის ქუჩა გახსნან. გამორიცხულია, მაგრამ მაინც წარმოვიდგინოთ. ერთი წლის შემდეგ კი გამოვიდეს სამი ამერიკელი პოეტი და მოითხოვოს, რომ მიხეილ სააკაშვილის ქუჩას სახელი გადაერქვას და ვაჟა ფშაველას სახელი ეწოდოს. ნუთუ მათაც დააკავებენ? ან ჩვენ როგორ განვეწყობით მათდამი?

© netgazeti.ge