თარგმნა მედეა იმერლიშვილმა
ჩემი ოთახი მდინარეს გადაჰყურებს. მისი კედლები ერთთავად ნესტიანი და მოწყენილია. სახლი ვინმე დანდუროვს აუშენებია. ერთი კედელი გარეთ არის გადაზნექილი. მეორეზე, წითელი აგურის კბილები რომ დაუკრეჭია, ჩიხტიკოპში მოკაზმული ბებიაჩემის პორტრეტი კიდია, მესამეზე – გოგენის „გოგონა ტაიტიდან“. მის ქვეშ, იატაკზე წიგნები აწყვია: უბედური ცოდვილი ფრანგის, მოპასანის, და კიდევ ათეულობით სხვა, ამ სამყაროს ვერ შეგუებული ადამიანის ნაწარმოებები… ოთახის შუაგულში დგას ჩემი საწოლი – როკოკოს სტილის, იტალიის რომელიღაც ქალაქში დამზადებული. ამ საწოლზე დალია სული ღარიბმა სომეხმა ბურჟუამ, მელიქ-კარაკოზოვმა, რომელიც გამოსცემდა გაზეთს ასიანი ტირაჟით და გამოდიოდა სიტყვით ტფილისის ეროვნულ კრებაზე. და ამ საწოლზევე, სიცოცხლის ბოლო წუთებში, მელიქ-კარაკოზოვმა დაიბარა: „აჩუქეთ რამე მას“, – მე მგულისხმობდა. და გადაწყვიტეს, ჩემთვის ეჩუქებინათ საწოლი, რომელზეც იგი იწვა. დაკრძალა სომხურმა ინტელიგენციამ. შემოსასვლელში ვიოლინოზე უკრავდა ოთხი შავი ბერიკაცი, ოთახშიც მარტო მოხუცები ისხდნენ. ყვითელი ბებრუხანები მღეროდნენ „ალილუიას“. კუბოც მიჰქონდათ მოხუც კაცებს, რომლებიც ერთმანეთს ელაპარაკებოდნენ ინგლისურად, ფრანგულად, გერმანულად, რუსულად… საწოლი კი მაჩუქეს მე… მაგრამ ეს ისე, მხოლოდ ამბად იმ საწოლისა, რომელიც დგას ჩემს ოთახში.
ტრამვაი ჩამოივლის ჩვენს ვიწრო ქუჩაზე, ზედ ჩემს კედელთან და ზარის რეკვით განაგრძობს გზას.
ერთხელაც, გადაზნექილი კედელი შეყანყალდა, კიდევ შეყანყალდა და ჩამოინგრა. ერთბაშად გამოჩნდა ნახევარი ქუჩა. შემდეგ, მეორე ჩამოფხავებული კედელიც, თითქოს დადნა, აორთქლდა, ნისლივით გაიფანტა. გაქრა მესამე და მეოთხე კედელიც… ჩემმა ოთახმა კედლები დაკარგა და დავრჩი ოთახის შუაგულში, ჩემს იტალიურ საწოლზე.
ტროტუარზე მომავალმა ბაგრატამ, ჩემმა მეზობელმა, ისე შემოალაჯა ჩემს ოთახში და ისე გაალაჯა, თითქოს იქ არც ვყოფილიყავი… ჩემი ოთახი ტროტუარის გაგრძელებად იქცა, ფეხით მოსიარულეების სავალ ნაწილად. თამაშივით იყო, სრულიად ჩვეულებრივად, ვითომც არაფერი, შეიძლებოდა მოხვედრა ოთახში და იქიდან ქუჩაში დაბრუნება… ვიღაც აყლაყუდა ტიპმა, ერთხელ, ჩემს საწოლსაც კი გადააბიჯა.
ორი ბავშვი ჭაღს ჩააცივდა, ჯერ კიდევ რომ ეკიდა ჩემს თავს ზემოთ. ერთმა ქვა ესროლა, მაგრამ ააცილა და გაბრაზდა, მერე მეორე დასწვდა ქვას, გამოუქანა და მოახვედრა. ჭაღი ზარივით აწკრიალდა, გაქანდა და ჭერს ჯერ ერთი მხრიდან შეენარცხა, მერე მეორიდან…
ამასობაში მოსაღამოვდა, ჩამობნელდა, წკრიალი ჯერ კიდევ ყურებში მედგა. გამვლელები შემოდიოდნენ, ჩემს წიგნებს ხევდნენ და კუთხეებში იცუცქებდნენ.
საკუთარ თავს გავუბი ლაპარაკი, ხმამაღლა, იმის საჩვენებლად, რომ სულაც არ მეშინოდა. ადამიანები ხშირად იქცევიან ასე, როდესაც ბნელა და ეშინიათ…
© არილი