ვალენტინ რასპუტინი – ­რუდოლ­ფიო

თარგმნა ლილი მჭედლიშვილმა

ერთ­მა­ნეთს პირ­ვე­ლად ტრამ­ვა­ი­ში შეხ­ვ­დ­ნენ. გო­გომ მხარ­ზე ხე­ლი შე­ა­ხო და რო­ცა კაც­მა თვა­ლი გა­ა­ხი­ლა, ფან­ჯა­რა­ზე მი­უ­თი­თა:

 

– უნ­და ჩახ­ვი­დეთ.

 

ამ­ა­სო­ბა­ში ტრამ­ვაი გა­ჩერ­და, კაც­მა ხალ­ხით სავ­სე ვა­გონ­ში ძლივს გა­აღ­წია და გო­გო ჩა­ვი­და თუ არა, ის­იც ჩახ­ტა. პა­ტა­რა გო­გო იყო, ალ­ბათ თხუთ­მეტ-თექ­ვ­ს­მე­ტი­სა, მად­ლო­ბის მო­ლო­დინ­ში მის­კენ მო­მარ­თულ მრგვალ, გაბ­რ­წყი­ნე­ბულ სა­ხეს შე­ხე­და თუ არა, კა­ცი ამ­ას მა­შინ­ვე მიხ­ვ­და.

 

– გმად­ლობთ… შე­იძ­ლე­ბა გავ­ც­დე­ნო­დი კი­დე­ვაც, – თქვა კაც­მა.

 

მაგ­რამ, იგრ­ძ­ნო, გო­გო­სათ­ვის ეს საკ­მა­რი­სი არ იყო და დას­ძი­ნა:

 

– ის­ე­თი გი­ჟუ­რი დღე მქონ­და, და­ვი­ღა­ლე… რვა სა­ათ­ზე სახ­ლ­ში უნ­და და­მი­რე­კონ, მოკ­ლედ, გა­და­მარ­ჩი­ნე.

 

გო­გოს, ეტ­ყო­ბა, გა­უ­ხარ­და. მე­რე წინ წა­სულ მან­ქა­ნას გაჰ­ყუ­რებ­დ­ნენ და გზა­ზე ერთ­მა­ნე­თის გვერ­დიგ­ვერდ გარ­ბოდ­ნენ. თოვ­და. რო­ცა ასე მშვი­დად თოვს, რო­ცა მსხვი­ლი, ფუმ­ფუ­ლა ფან­ტე­ლე­ბი ისე მო­ე­ფი­ნე­ბა, თით­ქოს ზე­ცა­ში თოვ­ლის უც­ნა­ურ ჩი­ტებს ბდღვნი­ან, სახ­ლი­სა­კენ გუ­ლი არ მი­გი­წევს. “და­ვუც­დი, ვიდ­რე და­რე­კა­ვენ და ის­ევ გა­მო­ვალ”, – გა­ი­ფიქ­რა კაც­მა და გო­გოს­კენ შეტ­რი­ალ­და, თან იმ­ა­ზე ფიქ­რობ­და, რა ეთქ­ვა, ვი­ნა­ი­დან ასე გა­ჩუ­მე­ბუ­ლი სი­ა­რუ­ლი უკ­ვე უხ­ერ­ხუ­ლი იყო, თუმ­ცა წარ­მოდ­გე­ნა არ ჰქონ­და, რა­ზე შე­იძ­ლე­ბო­და და რა­ზე არ შე­იძ­ლე­ბო­და მას­თან სა­უ­ბა­რი. ჯერ ის­ევ ამ ფიქ­რებ­ში იყო, რომ თვი­თონ გო­გომ წა­მო­იწყო:

 

– მე თქვენ გიც­ნობთ.

 

– მიც­ნობთ? სა­ი­დან?

 

– თქვენ ას­ცა­მეტ­ში ცხოვ­რობთ, მე – ას­თოთხ­მეტ­ში. თქვენ, უფ­რო­სე­ბი, მარ­ტო უფ­რო­სებს ამჩ­ნევთ, ყვე­ლა­ნი სა­ში­ნე­ლი ეგ­ო­ის­ტე­ბი ხართ… ასე არ არ­ი­სო, ხომ ვერ იტყ­ვით?

 

გო­გომ თა­ვი მარ­ჯ­ვ­ნივ შე­ატ­რი­ა­ლა და კაცს სა­ხე­ში ქვე­მო­დან ახ­ე­და. კაც­მა ჩა­იფხუ­კუ­ნა, მაგ­რამ არ­ა­ფე­რი უპ­ა­სუ­ხა, ვი­ნა­ი­დან ჯერ კი­დევ არ იც­ო­და, რა­ზე შე­იძ­ლე­ბო­და და რა­ზე არ შე­იძ­ლე­ბო­და მას­თან სა­უ­ბა­რი.

 

ერთხანს ჩუ­მად მი­ა­ბი­ჯებ­დ­ნენ, გო­გო წინ იყ­უ­რე­ბო­და და თა­ვიც არ მო­უბ­რუ­ნე­ბია, უც­ებ გა­ნუცხა­და:

 

– თქვენ ხომ სა­ხე­ლიც არ გით­ქ­ვამთ!

 

– მე­რე­და ეს აუც­ი­ლე­ბე­ლია?

 

– რა­ტო­მაც არა. აბა ამ­ა­ში გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლი რა არ­ის? ზოგს ჰგო­ნია, სა­ხე­ლის გა­გე­ბა თუ მო­ი­სურ­ვე, ესე იგი, მის მი­მართ არ­ა­ჯან­სა­ღი ინ­ტე­რე­სი გა­მოძ­რა­ვებს.

 

– კე­თი­ლი… – თქვა კაც­მა, – თუ ეს შენ­თ­ვის ასე აუც­ი­ლე­ბე­ლია, რუ­დოლ­ფი მქვია.

 

– რაა?

 

– რუ­დოლ­ფი.

 

– რუ-დოლ-ფი… – ხმა­მაღ­ლა გა­ი­ცი­ნა გო­გომ.

 

– რა იყო?

 

გო­გო კი­დევ უფ­რო ხმა­მაღ­ლა აკ­ის­კის­და. კა­ცი შე­ჩერ­და და გაკ­ვირ­ვე­ბუ­ლი მი­ა­ჩერ­და.

 

– რუ-დოლ-ფი, – გა­ი­მე­ო­რა გო­გომ და სი­ცი­ლი­სა­გან ლა­მის ჩაბ­ჟირ­და, – მე­გო­ნა ასე მხო­ლოდ სპი­ლო­ებს ეძ­ახ­დ­ნენ სამ­ხე­ცე­ში.

 

– რაა?!

 

– ნუ ბრა­ზობ, – გო­გომ ხე­ლი სა­ხე­ლო­ზე მოჰ­კი­და, – მაგ­რამ, გე­ფი­ცე­ბი, ძა­ლი­ან სა­სა­ცი­ლოა.

 

– რა გე­ლა­პა­რა­კო, ბავ­შ­ვი ხარ, – იწ­ყი­ნა კაც­მა.

 

– რა თქმა უნ­და, ბავ­შ­ვი ვარ, შენ კი კა­ცი.

 

– მა­ინც რამ­დე­ნის ხარ?

 

– რამ­დე­ნის და, თექ­ვ­ს­მე­ტის.

 

– ჰოო? მე კი ოც­დარ­ვის.

 

– ხომ ვამ­ბობ, დი­დი ხარ-მეთ­ქი, თან რუ­დოლ­ფი გქვია.

 

გო­გომ ის­ევ გა­ი­ცი­ნა და თვა­ლებ­გაბ­რ­წყი­ნე­ბულ­მა ის­ევ ქვე­მო­დან ახ­ე­და.

 

– შენ? შენ რა გქვია? – ჰკითხა კაც­მა.

 

– მე? სუ­ლერ­თია ვერ გა­მო­იც­ნობ.

 

– მა­გას არც ვა­პი­რებ.

 

– ჰო­და, რომც ეც­ა­დო, ვერ გა­მო­იც­ნობ – მე იო მქვია.

 

– რაა?

 

– იო.

 

– იო?

 

– ჰო. “ის­პოლ­ნი­ა­ი­უ­ში ობ­ი­ა­ზან­ნოს­ტი”, ესე იგი, იო.

 

შუ­რის­ძი­ე­ბა მო­მენ­ტა­ლუ­რი იყო. ვა­ჟი თავს ვე­ღარ იკ­ა­ვებ­და, ხმა­მაღ­ლა ხარ­ხა­რებ­და და წინ და უკ­ან ზა­რი­ვით ქა­ნა­ობ­და. საკ­მა­რი­სია გო­გოს­თ­ვის შე­ე­ხე­და, რომ ის­ევ თა­ვი­დან ახ­არ­ხა­რე­ბუ­ლი­ყო.

 

– ი-ო, – სიტყ­ვა თით­ქოს ყელ­ში ჰქონ­და გაჩხე­რი­ლი, – ი-ო.

 

გო­გო აქ­ეთ-იქ­ით იყ­უ­რე­ბო­და, უც­დი­და სი­ცილს რო­დის მორ­ჩე­ბო­და და რო­ცა კა­ცი ოდ­ნავ დამ­შ­ვიდ­და, ნაწყენ­მა თქვა:

 

– სა­სა­ცი­ლოა, არა? მე თუ მკითხავ, იო ის­ე­თი­ვე სა­ხე­ლია, რო­გორც ყვე­ლა.

 

– მა­პა­ტიე, – კა­ცი ღი­მი­ლით გო­გოს­კენ და­ი­ხა­რა, – რა ვქნა, ძა­ლი­ან მე­ცი­ნე­ბა… ახ­ლა უკ­ვე ბა­რი-ბარ­სა ვართ, ხომ ასეა?

 

გო­გომ თა­ვი და­უქ­ნია.

 

ჯერ მი­სი სახ­ლი იყო, მე­რე კა­ცის. იგი სა­დარ­ბა­ზოს წინ შე­ჩერ­და და კაცს ჰკითხა:

 

– შე­ნი ტე­ლე­ფო­ნი რა ნო­მე­რია?

 

– ტე­ლე­ფო­ნის ნო­მე­რი რად გინ­და?

 

– გე­ში­ნია?

 

– მა­ინც რი­სი უნ­და მე­ში­ნო­დეს.

 

– რა ვი­ცი, უფ­რო­სებს ყვე­ლაფ­რის გე­ში­ნი­ათ.

 

– მარ­თა­ლია, – და­ე­თან­ხ­მა კა­ცი.

 

გო­გომ ხელ­თათ­მა­ნი გა­იძ­რო და თა­ვი­სი პა­ტა­რა ხე­ლი კაცს გა­უ­წო­და. ხე­ლი მშვი­დი და ცი­ვი ჰქონ­და. კაც­მა ხელ­ზე ხე­ლი მო­უ­ჭი­რა:

 

– ახ­ლა კი გა­ი­ქე­ცი სახ­ლ­ში.

 

თქვა და ის­ევ გა­ი­ცი­ნა.

 

გო­გო სა­დარ­ბა­ზოს კარ­თან გა­ჩერ­და:

 

– ახ­ლა მა­ინც თუ მიც­ნობ ტრამ­ვა­ი­ში?

 

– რა თქმა უნ­და, გიც­ნობ.

 

– ტრამ­ვა­იმ­დე… – თქვა გო­გომ და ხე­ლი თავს ზე­მოთ ას­წია.

 

– … რომ­ლი­თაც ორ­ი­ვე­ნი ერ­თად ვიმ­გ­ზავ­რებთ, – დას­ძი­ნა კაც­მა.

 

* * *

 

ორი დღის შემ­დეგ კა­ცი მივ­ლი­ნე­ბით ჩრდი­ლო­ეთ­ში გა­ემ­გ­ზავ­რა, სა­ი­და­ნაც მხო­ლოდ ორი კვი­რის შემ­დეგ დაბ­რუნ­და. ქა­ლაქ­ში უკ­ვე კარს მომ­დ­გა­რი გა­ზაფხუ­ლის მძაფ­რი, სა­სი­ა­მოვ­ნო სურ­ნე­ლი ტრი­ა­ლებ­და. ნის­ლი­ა­ნი ჩრდი­ლო­ე­თის შემ­დეგ აქ ყვე­ლა­ფერს კრი­ა­ლი გაჰ­ქონ­და, ყვე­ლა­ფე­რი ბრწყი­ნავ­და, ტრამ­ვა­იც კი.

 

სახ­ლ­ში შე­სუ­ლიც არ იყო, რომ ცოლ­მა კა­რებ­ში­ვე მი­ა­გე­ბა:

 

– ვი­ღაც გო­გო ყო­ველ­დ­ღე გი­რე­კავს.

 

– ვინ გო­გო? – იკ­ითხა კაც­მა გულ­გ­რი­ლად.

 

– ალ­ბათ შენ უფ­რო იცი.

 

– არა, არ ვი­ცი.

 

– მე კი თა­ვი მო­მა­ბეზ­რა…

 

– სა­ინ­ტე­რე­სოა, – გა­ი­ცი­ნა კაც­მა ცალ­ყ­ბად.

 

ტე­ლე­ფონ­მა რომ და­იწ­კ­რი­ა­ლა, აბ­ა­ზა­ნა­ში იყო. კარს იქ­ე­დან ეს­მო­და, ცო­ლი ტე­ლე­ფონ­ზე რო­გორ პა­სუ­ხობ­და: “ჩა­მო­ვი­და, მაგ­რამ აბ­ა­ზა­ნა­შია, თუ შე­იძ­ლე­ბა მოგ­ვი­ა­ნე­ბით და­რე­კეთ”. მე­რე კი ის-ისაა და­სა­წო­ლად ემ­ზა­დე­ბო­და, რომ ის­ევ და­რე­კა ტე­ლე­ფონ­მა.

 

– დი­ახ…

 

– რუ­დიკ, გა­მარ­ჯო­ბა, უკ­ვე ჩა­მოხ­ვე­დი? – გა­ის­მა ყურ­მილ­ში გა­ხა­რე­ბუ­ლი ხმა.

 

– გა­მარ­ჯო­ბა, – უპ­ა­სუ­ხა კაც­მა მო­რი­დე­ბით, – ვინ ბრძან­დე­ბით?

 

– ვერ მი­ცა­ნი? ეე, რუ­დიკ… მე ვარ, იო ვარ.

 

– იო? – კაცს იმ­ა­ვე წუთს გა­ახ­სენ­და და თა­ვის­და­უ­ნე­ბუ­რად გა­ე­ცი­ნა, – გა­მარ­ჯო­ბა, იო… გატყობ უფ­რო შე­სა­ფე­რი­სი სა­ხე­ლი შე­მირ­ჩიე.

 

– ჰო. მოგ­წონს?

 

– ასე მა­შინ მე­ძახ­დ­ნენ, შენ­ხე­ლა რომ ვი­ყა­ვი.

 

– გეხ­ვე­წე­ბი? სა­ი­დან მო­ი­ტა­ნე…

 

მე­რე ორ­ი­ვე­ნი გა­ჩუმ­დ­ნენ, მაგ­რამ კაც­მა თა­ვი ვერ შე­ი­კა­ვა და ჰკითხა:

 

– რაო, იო,რა გინ­და?

 

– რუ­დიკ, ეგ ქა­ლი შე­ნი ცო­ლია?

 

– დი­ახ.

 

– რა­ტომ არ მითხა­რი, ცო­ლი­ა­ნი თუ იყ­ა­ვი?

 

– ბო­დიშს გიხ­დი, – გა­ი­ცი­ნა კაც­მა, – არ ვი­ცო­დი, ეს შენ­თ­ვის ასე მნიშ­ვ­ნე­ლო­ვა­ნი თუ იყო.

 

– რა თქმა უნ­და, იყო. შენ რა, გიყ­ვარს?

 

– დი­ახ. იო, მო­მის­მი­ნე, იც­ო­დე აღ­არ და­მი­რე­კო, სა­ჭი­რო არ არ­ის.

 

– შე-გე-შინ-დაა?.. – წა­უმ­ღე­რა გო­გომ, – იცი რა, რუ­დიკ, ის­ეთს ნუ­რა­ფერს იფ­იქ­რებ. თუ ასე გინ­და, იც­ხოვ­რე მა­გას­თან, წი­ნა­აღ­მ­დე­გი არა ვარ. მაგ­რამ, არ და­მი­რე­კოო, აბა ასე რო­გორ შე­იძ­ლე­ბა! იქ­ნებ საქ­მე­ზე დამ­ჭირ­და და­რეკ­ვა!

 

– მა­ინც, რა საქ­მე­ზე? – ჰკითხა კაც­მა ღი­მი­ლით.

 

– რო­გორ თუ რა საქ­მე­ზე? აი მა­გა­ლი­თად, ერ­თი რე­ზერ­ვუ­ა­რი­დან მე­ო­რე რე­ზერ­ვუ­არ­ში წყლის გა­და­ქაჩ­ვა­ზე პა­სუ­ხი ვერ მი­ვი­ღე, – არ და­იბ­ნა გო­გო. – ას­ეთ დროს ხომ შე­იძ­ლე­ბა, არა, ხომ შე­იძ­ლე­ბა?

 

– არ ვი­ცი…

 

– რა თქმა უნ­და, შე­იძ­ლე­ბა. იმ­ი­სი კი, რუ­დიკ, ნუ შე­გე­შინ­დე­ბა, ის ერ­თია, ჩვენ ორ­ნი ვართ.

 

– ვინ? – ვერ მი­უხ­ვ­და კა­ცი.

 

– ვინ და, შე­ნი ცო­ლი.

 

– ნახ­ვამ­დის, იო.

 

– და­ი­ღა­ლე?

 

– ჰო, და­ვი­ღა­ლე.

 

– კარ­გი, ხე­ლი ჩა­მო­მარ­თ­ვი და და­ი­ძი­ნე.

 

– ხელს გარ­თ­მევ.

 

– იმ­ას კი არ და­ე­ლა­პა­რა­კო, ხმა არ გას­ცე.

 

– კარ­გი, – გა­ი­ცი­ნა კაც­მა, – არ და­ვე­ლა­პა­რა­კე­ბი.

 

ბა­გე­ზე ჯერ ის­ევ ღი­მი­ლი არ მოშ­ლო­და, ცოლ­თან რომ მი­ვი­და:

 

– იო იყო. ასე იმ გო­გოს ჰქვია… სა­სა­ცი­ლოა, არა?

 

– ჰო, – გა­მომ­ც­დე­ლად შე­ხე­და ცოლ­მა.

 

– ორ რე­ზერ­ვუ­არ­ზე ამ­ო­ცა­ნა ვერ ამ­ოხ­ს­ნა. არ ვი­ცი, მგო­ნი მეშ­ვი­დე­შია თუ მერ­ვე­ში.

 

– რა ქე­ნი, და­ეხ­მა­რე ამ­ო­ცა­ნის ამ­ოხ­ს­ნა­ში?

 

– არა, – თქვა კაც­მა, რა­ღა მახ­სოვს… რე­ზერ­ვუ­არ­ზე კი მარ­თ­ლაც ძნე­ლი ამ­ო­სახ­ს­ნე­ლია.

 

* * *

 

ხე­ი­რი­ა­ნად ნა­ნა­თიც არ იყო, ტე­ლე­ფონ­მა რომ და­რე­კა. არა, ნა­ნა­თი კი არა, ქა­ლაქს ჯერ ის­ევ ღრმა ძი­ლით ეძ­ი­ნა. ლო­გი­ნი­დან წა­მოდ­გა და მო­პირ­და­პი­რე სახლს გა­ხე­და – ფან­ჯ­რებ­ში სი­ნათ­ლის ჭა­ჭა­ნე­ბა არ ჩან­და. ტე­ლე­ფო­ნი კვლავ გა­უ­ჩე­რებ­ლად რე­კავ­და. ყურ­მი­ლი აიღო და სა­ათს შე­ხე­და – ჯერ მხო­ლოდ ექვ­სის ნა­ხე­ვა­რი იყო.

 

– გის­მენთ! – ჩას­ძა­ხა გაბ­რა­ზე­ბულ­მა ყურ­მილ­ში.

 

კა­ცი ლა­მის გა­აფ­თ­რ­და:

 

– იო, რას გავს, რა არ­ის ეს!

 

– რუ­დიკ, – სიტყ­ვა არ და­ამ­თავ­რე­ბი­ნა გო­გომ, – მო­მის­მი­ნე, ნუ ბრა­ზობ, შენ ხომ არც კი იცი, რა მოხ­და.

 

– რა მოხ­და? – ჰკითხა კაც­მა უკ­ვე ჩამ­ცხ­რალ­მა.

 

– რუ­დიკ, შენ ახ­ლა რუ­დი­კი კი არა, რუ­დოლ­ფიო ხარ, – გა­მო­უცხა­და ზარ-ზე­ი­მით, – რუ-დოლ-ფიო! ხომ კარ­გია! ეს-ეს არ­ის მო­ვი­ფიქ­რე. რუ­დოლ­ფი და იო, ესე იგი, რუ­დოლ­ფიო, რო­გორც იტ­ა­ლი­ე­ლებ­თა­ნაა. აბა გა­ი­მე­ო­რე!

 

– რუ­დოლ­ფიო, – თქვა კაც­მა და მის ხმა­ში ერთ­დ­რო­უ­ლად ბრა­ზიც იყო და სა­სო­წარ­კ­ვე­თაც.

 

– სწო­რია. ახ­ლა მე და შენ ერ­თი სა­ხე­ლი გვაქვს. რო­მეო და ჯუ­ლი­ე­ტა­სა­ვით, ჩვენ ახ­ლა გა­ნუყ­რე­ლე­ბი ვართ. შენც რუ­დოლ­ფიო ხარ და მეც.

 

– მო­მის­მი­ნე, – თქვა გონ­ს­მო­სულ­მა კაც­მა, – არ შე­გეძ­ლო, ცო­ტა უფ­რო შე­სა­ფე­რის დროს და­გე­რე­კა?

 

– ნუ­თუ არ გეს­მის, რომ არ შე­მეძ­ლო. ჰო, არ შე­მეძ­ლო. თან უკ­ვე შე­ნი ად­გო­მის დროც არ­ის. რუ­დოლ­ფიო, იც­ო­დე რვის ნა­ხე­ვარ­ზე გა­ჩე­რე­ბას­თან გე­ლო­დე­ბი.

 

– დღეს ტრამ­ვა­ით წას­ვ­ლას არ­სად არ ვა­პი­რებ.

 

– რა­ტომ?

 

– დღე­მა­გი­ე­რი მაქვს.

 

– ეგ რა­ღაა?

 

– დღე­მა­გი­ე­რი რიგ­გა­რე­შე დას­ვე­ნე­ბის დღეა. სამ­სა­ხურ­ში არ მივ­დი­ვარ.

 

– ჰო? – თქვა გო­გომ, – მაშ მე რა ვქნა?

 

– არ ვი­ცი, სკო­ლა­ში წა­დი, სხვა რა უნ­და ქნა!

 

– შენ ცოლ­საც დღე­მა­გი­ე­რი აქვს?

 

– არა, ჩემ ცოლს არა.

 

– თუ ასეა, არა უშ­ავს. ოღ­ონდ არ და­გა­ვიწყ­დეს, რომ მე და შენ ახ­ლა რუ­დოლ­ფიო გვქვია.

 

– დი­დად მო­ხა­რუ­ლი გახ­ლა­ვართ.

 

კაც­მა ყურ­მი­ლი და­დო და ჯან­და­ბა-ჯან­და­ბას ძა­ხი­ლით ჩა­ის ას­ა­დუ­ღებ­ლად სამ­ზა­რე­უ­ლო­სა­კენ გას­წია. ძი­ლით სუ­ლერ­თია ვე­ღარ და­ი­ძი­ნებ­და, გარ­და ამ­ი­სა, მო­პირ­და­პი­რე სახ­ლის სამ ფან­ჯა­რა­ში უკ­ვე სი­ნათ­ლე­ე­ბი ენ­თო.

 

* * *

 

შუ­ად­ღი­სას კარ­ზე და­უ­კა­კუ­ნეს. კა­ცი ამ დროს იატ­აკს წმენ­დ­და და კა­რი რომ გა­ა­ღო, ხელ­ში იატ­ა­კის სვე­ლი ჩვა­რი ეჭ­ი­რა.

 

კარ­თან გო­გო იდ­გა.

 

– გა­მარ­ჯო­ბა, რუ­დოლ­ფიო.

 

– შე­ნა ხარ? – გა­ოც­და კა­ცი, – რა იყო, მოხ­და რა­მე?

 

– მეც შენ­სა­ვით დღე­მა­გი­ე­რი ავ­ი­ღე.

 

ის­ე­თი სა­ხით იყ­უ­რე­ბო­და, წმინ­და­ნი გე­გო­ნე­ბო­და, სა­ხე­ში იმ­ის ნა­ტა­მა­ლიც არ ჰქონ­და, რა­საც სინ­დი­სის ქენ­ჯ­ნა ჰქვია.

 

– აი თურ­მე რა, – იხ­ტი­ბა­რი არ გა­ი­ტე­ხა კაც­მა, – ესე იგი, სე­ირ­ნობ… რა­ხან მოხ­ვე­დი, შე­მობ­რ­ძან­დი. ახ­ლა­ვე მოვ­რ­ჩე­ბი.

 

გო­გო ეგ­რე­ვე, პალ­ტო­ი­ა­ნი ჩაჯ­და ფან­ჯა­რას­თან მდგარ სა­ვარ­ძელ­ში. იჯ­და და უყ­უ­რებ­და, წელ­ში წახ­რი­ლი კა­ცი ჩვრით იატ­აკს რო­გორ წმენ­დ­და.

 

– რუ­დოლ­ფიო, ოჯ­ა­ხურ ცხოვ­რე­ბა­ში, მე მგო­ნი, ბედ­ნი­ე­რი არა ხარ, – გა­ნუცხა­და ერ­თი წუ­თის შემ­დეგ.

 

კა­ცი წელ­ში გა­ი­მარ­თა.

 

– რა­ტომ?

 

– იმ­ი­ტომ, რომ აშ­კა­რაა. მა­გა­ლი­თად, იატ­აკს შენ ყო­ველ­გ­ვა­რი სი­ა­მოვ­ნე­ბის გა­რე­შე წმენდ, ბედ­ნი­ე­რე­ბი კი ასე არ იქ­ცე­ვი­ან.

 

– სი­სუ­ლე­ლეა, – თქვა კაც­მა ღი­მი­ლით.

 

– არ მითხ­რა, ბედ­ნი­ე­რი ვა­რო!

 

– არ­ა­ფერ­საც არ გეტყ­ვი.

 

– აი ხომ ხე­დავ.

 

– ჯო­ბია გა­ი­ხა­დო.

 

– მე შე­ნი მე­ში­ნია, – თქვა გო­გომ, ისე რომ ფან­ჯ­რი­სათ­ვის თვა­ლი არ მო­უ­შო­რე­ბია.

 

– რაო, რაო?

 

– შენ ხომ კა­ცი ხარ.

 

– აი თურ­მე რა, – გა­ი­ცი­ნა კაც­მა, – მა­შინ აქ მოს­ვ­ლა რო­გორ­ღა გა­ბე­დე?

 

– მე და შენ ხომ რუ­დოლ­ფიო ვართ.

 

– აი ეგ კი და­მა­ვიწყ­და. ეგ ჩემ­თ­ვის მე­ტად სა­პა­სუ­ხის­მ­გებ­ლო რამ არ­ის.

 

– რა თქმა უნ­და.

 

გო­გო გა­ჩუმ­და და ვიდ­რე კა­ცი სამ­ზა­რე­უ­ლო­ში ვედ­როს აჩ­ხა­რუ­ნებ­და, იჯ­და და ხმას არ იღ­ებ­და. მაგ­რამ, ოთ­ახ­ში რომ შე­მო­ვი­და, იოს პალ­ტო უკ­ვე სა­ვარ­ძ­ლის ზურ­გ­ზე იყო გა­და­კი­დე­ბუ­ლი, სა­ხე ჩა­ფიქ­რე­ბუ­ლი და სევ­დი­ა­ნი ჰქონ­და.

 

– რუ­დოლ­ფიო, იცი, დღეს მე ვი­ტი­რე, – თქვა უც­ებ გო­გომ.

 

– რა­ტომ, იო?

 

– იო კი არა, რუ­დოლ­ფიო.

 

– რა­ტომ, რუ­დოლ­ფიო?

 

– ჩე­მი უფ­რო­სი დის გა­მო. დღე­მა­გი­ერს რომ ვი­ღებ­დი, მეჩხუ­ბა.

 

– მე მგო­ნი, შე­ნი და მარ­თა­ლია.

 

– არა, რუ­დოლ­ფიო, მარ­თა­ლი არ არ­ის, – გო­გო სა­ვარ­ძ­ლი­დან წა­მოდ­გა და ფან­ჯა­რას­თან მი­ვი­და, – ერთხელ შე­იძ­ლე­ბა, როგრ არ გეს­მით! აი ახ­ლა შენ რომ გე­ლა­პა­რა­კე­ბი, რომ იც­ო­დე, რო­გო­რი ბედ­ნი­ე­რი ვარ…

 

თქვა და ის­ევ გა­ჩუმ­და. კაც­მა გო­გოს ყუ­რად­ღე­ბით შე­ხე­და. აღ­ელ­ვე­ბულს პალ­ტოს ქვე­ში­დან მკერ­დი იმ ორი პა­ტა­რა ბუ­დე­სა­ვით მო­უ­ჩან­და, ფრინ­ვე­ლე­ბი ბარ­ტყე­ბის გა­მო­სა­ჩე­კად რომ აგ­ე­ბენ. “ერთ წე­ლი­წად­ში სა­ხე და­ეხ­ვე­წე­ბა, კი­დევ უფ­რო გა­ლა­მაზ­დე­ბა”, – გა­ი­ფიქ­რა კაც­მა და იმ აზრ­მა, ცო­ტა ხნის შემ­დეგ ამ­ას უკ­ვე შეყ­ვა­რე­ბუ­ლი ეყ­ო­ლე­ბაო, გუ­ლი სევ­დით აუვ­სო. მე­რე გო­გოს­თან მი­ვი­და, მხარ­ზე ხე­ლი მოჰ­კი­და და ღი­მი­ლით უთხ­რა:

 

– ყვე­ლა­ფე­რი მშვე­ნივ­რად იქ­ნე­ბა.

 

– მარ­თ­ლა, რუ­დოლ­ფიო?

 

– რა თქმა უნ­და.

 

– მჯე­რა, – თქვა გო­გომ.

 

ის-ისაა უნ­და გაბ­რუ­ნე­ბუ­ლი­ყო, რომ გო­გომ და­უ­ძა­ხა:

 

– რუ­დოლ­ფიო!

 

– რა იყო?

 

– ასე ად­რე რა­ტომ და­ქორ­წინ­დი? კი­დევ ორი წე­ლი და ცო­ლად გა­მოგ­ყ­ვე­ბო­დი.

 

– ნუ ჩქა­რობ, – უთხ­რა კაც­მა, – მო­ვა დრო და კარგ ბიჭ­ზე გათხოვ­დე­ბი.

 

– მე მხო­ლოდ შე­ნი ცო­ლო­ბა მინ­დო­და.

 

– ის ბი­ჭი ჩემ­ზე ათ­ას­ჯერ უკ­ე­თე­სი იქ­ნე­ბა.

 

– კი, აბა! არ­ის კი ვინ­მე შენ­ზე უკ­ე­თე­სი?

 

– რა თქმა უნ­და.

 

– ჰო, მაგ­რამ, ის ხომ შენ არ იქ­ნე­ბი, – ამ­ო­ი­ოხ­რა გო­გომ.

 

– მო­დი ჩაი დავ­ლი­ოთ, – შეს­თა­ვა­ზა კაც­მა.

 

– დავ­ლი­ოთ.

 

კა­ცი სამ­ზა­რე­უ­ლო­ში გა­ვი­და და ჩა­ი­და­ნი ქუ­რა­ზე დად­გა.

 

– რუ­დოლ­ფიო!

 

გო­გო წიგ­ნის თა­რო­ებ­თან იდ­გა.

 

– რუ­დოლ­ფიო, ჩვე­ნი სა­ხე­ლი ყვე­ლა­ზე ლა­მა­ზია. აი შე­ხე­დე, ამ­ა­ზე უკ­ე­თე­სი მწერ­ლებ­საც არ ჰქვი­ათ, – თქვა და უც­ებ გა­ჩუმ­და, – შე­იძ­ლე­ბა მხო­ლოდ ამ­ას ერქ­ვას, აი ამ­ას – ეგ-ზიუ-პე-რი… ხომ მარ­თ­ლა ლა­მა­ზია?

 

– ჰო, ლა­მა­ზია… რაო არ წა­გი­კითხავს?

 

– არა.

 

– წა­ი­ღე და წა­ი­კითხე. ოღ­ონდ ყო­ველ­გ­ვა­რი დღე­მა­გი­ე­რის გა­რე­შე. შევ­თან­ხ­მ­დით?

 

– შევ­თან­ხ­მ­დით.

 

გო­გომ პალ­ტოს ჩაც­მა და­იწყო.

 

– მე­რე­და ჩაი? – შე­ახ­სე­ნა კაც­მა.

 

– რუ­დოლ­ფიო, ჯო­ბია წა­ვალ, – სევ­დი­ა­ნად გა­ი­ღი­მა გო­გომ, ოღ­ონდ ცოლს არ უთხ­რა, რომ აქ ვი­ყა­ვი, კარ­გი, რუ­დოლ­ფიო?

 

– კარ­გი.

 

გო­გო რომ წა­ვი­და, კაც­მა მოწყე­ნი­ლო­ბა იგრ­ძ­ნო. გუ­ლი რო­გო­რი­ღაც აუხს­ნე­ლი სევ­დით ჰქონ­და სავ­სე. ჩა­იც­ვა და ქუ­ჩა­ში გა­ვი­და.

 

* * *

 

გა­ზაფხუ­ლი უც­ებ დად­გა. რამ­დე­ნი­მე დღე ად­ა­მი­ა­ნე­ბი უფ­რო კე­თი­ლე­ბი გახ­დ­ნენ. იმ­ის გა­მო, რომ გა­ზაფხუ­ლის სიზ­მ­რებ­მა გა­მოც­დი­ლი მარ­ჩი­ე­ლი­ვით მათ გუ­ლებს ბედ­ნი­ე­რე­ბა და სიყ­ვა­რუ­ლი უწ­ი­ნას­წარ­მეტყ­ვე­ლა, ეს რამ­დე­ნი­მე დღე მო­ლო­დი­ნი­დან აღს­რუ­ლე­ბა­ში გარ­და­მა­ვალ დღე­ე­ბად ეს­ა­ხე­ბო­დათ.

 

გა­ზაფხუ­ლის ერთ ას­ეთ დღეს, ას­ა­ღა­მო­ე­ბულ­ზე, რო­ცა კა­ცი სამ­სა­ხუ­რი­დან შინ ბრუნ­დე­ბო­და, ვი­ღაც ხან­დაზ­მულ­მა ქალ­მა გა­ა­ჩე­რა:

 

– მე იოს დე­და ვარ, მა­პა­ტი­ეთ, თქვენ მგო­ნი რუ­დოლ­ფიო გქვი­ათ?

 

– დი­ახ, – თქვა ღი­მი­ლით კაც­მა.

 

– მე თქვენ ჩე­მი ქა­ლიშ­ვი­ლის­გან გიც­ნობთ. ამ ბო­ლო დროს ძალ­ზე ბევრს ლა­პა­რა­კობს თქვენს შე­სა­ხებ. მე კი…

 

ქა­ლი შე­ყოყ­მან­და და კა­ცი მიხ­ვ­და, რომ მას უჭ­ირ­და იმ შე­კითხ­ვის დას­მა, რის გა­გე­ბაც მის­თ­ვის, დე­დი­სათ­ვის, ასე აუც­ი­ლე­ბე­ლი იყო.

 

– ნუ ღე­ლავთ, – და­ამ­შ­ვი­და რუ­დოლ­ფ­მა, – მე და იო, უბ­რა­ლოდ, კარ­გი მე­გობ­რე­ბი ვართ, ცუ­დი არ­ა­ფე­რი მოხ­დე­ბა.

 

– რა თქმა უნ­და, – აწ­რი­ალ­და ქა­ლი, – მაგ­რამ იო ის­ე­თი თავ­ნე­ბაა, არ­ა­ფერს გვი­ჯე­რებს. იც­ით, ის­ეთ ას­აკ­შია… მე­ში­ნია რა­ი­მე სი­სუ­ლე­ლე არ ჩა­ი­დი­ნოს… ყვე­ლა­ზე მე­ტად კი ის მა­ფიქ­რებს, არც კლას­სა და არც თა­ნა­ტო­ლებს შო­რის ამ­ხა­ნა­გი არ ჰყავს.

 

– აი ეგ კი ცუ­დია.

 

– ჰო, მაგ­რამ, თქვენ ხომ მას­ზე დი­დი გავ­ლე­ნა გაქვთ, აი თქვენ რომ და­ე­ლა­პა­რა­კე­ბო­დეთ…

 

– უს­ა­თუ­ოდ და­ვე­ლა­პა­რა­კე­ბი, – შეჰ­პირ­და კა­ცი, – თუმ­ცა, ვფიქ­რობ, იო შე­სა­ნიშ­ნა­ვი გო­გოა, ტყუ­ი­ლად ნერ­ვი­უ­ლობთ.

 

– არ ვი­ცი.

 

– ნახ­ვამ­დის, და­ვე­ლა­პა­რა­კე­ბი, ყვე­ლა­ფე­რი კარ­გად იქ­ნე­ბა.

 

* * *

 

გა­დაწყ­ვი­ტა არ გა­და­ე­დო და ახ­ლა­ვე და­ე­რე­კა, მით უმ­ე­ტეს, ცო­ლი ახ­ლა შინ არ ეგ­უ­ლე­ბო­და.

 

– რუ­დოლ­ფიო! – გა­ხა­რე­ბულ­მა უპ­ა­სუ­ხა გო­გომ, – რა კარ­გია, რომ და­რე­კე… რუ­დოლ­ფიო, მე კი ის­ევ ვი­ტი­რე.

 

– იტ­ი­რე? რა­ტომ? აბა ამ­დე­ნი ტი­რი­ლი ვის გა­უ­გო­ნია? – თქვა კაც­მა.

 

– ეს სულ იმ “პა­ტა­რა პრინ­ცის” გა­მო. მე­ცო­დე­ბა. ხომ მარ­თა­ლია, ის ხომ მარ­თ­ლა იყო ჩვენს დე­და­მი­წა­ზე?

 

– მე მგო­ნი, კი.

 

– მეც ასე მგო­ნია. ჩვენ კი არ ვი­ცო­დით. გა­ნა ეს სა­ში­ნე­ლე­ბა არ არ­ის? ეგ­ზი­უ­პე­რი რომ არა, ვერც ვე­რა­სო­დეს გა­ვი­გებ­დით. ტყუ­ი­ლად ხომ არ ჰქვია ჩვენ­სა­ვით ლა­მა­ზი სა­ხე­ლი.

 

– ჰო.

 

– იცი კი­დევ რა­ზე ვფიქ­რობ? კარ­გია სულ ასე პა­ტა­რა პრინ­ცად რომ რჩე­ბა, თო­რემ ხომ შე­იძ­ლე­ბა მე­რე ის­იც სხვე­ბი­ვით ჩვე­უ­ლებ­რი­ვი გამ­ხ­და­რი­ყო, ირგ­ვ­ლივ ხომ ის­ე­დაც უამ­რა­ვი ჩვე­უ­ლებ­რი­ვი ად­ა­მი­ა­ნია.

 

– არ ვი­ცი.

 

– მე კი ვი­ცი.

 

– “ად­ა­მი­ა­ნე­ბის პლა­ნე­ტა” თუ წა­ი­კითხე?

 

– რუ­დოლ­ფიო, ყვე­ლა­ფე­რი წა­ვი­კითხე. ეგ­ზი­უ­პე­რი ნამ­დ­ვი­ლი ბრძე­ნია, თან ძა­ლი­ან კე­თი­ლი. გახ­სოვს? ბარ­კას გა­მო­ის­ყი­დი­ან და ფულ­საც აძ­ლე­ვენ, ის კი ამ ფულს გო­გო-ბი­ჭე­ბის ფეხ­საც­მელ­ში ხარ­ჯავს, თვი­თონ კა­პიკ­საც არ იტ­ო­ვებს.

 

– ჰო, – თქვა კაც­მა. – ბო­ნა­ფუ­სი თუ გახ­სოვს? აი ის, არ­ა­ბებს რომ ძარ­ც­ვავს. არ­ა­ბებს კი თან სძულთ და თან უყ­ვართ კი­დე­ვაც.

 

– იმ­ი­ტომ, რომ მის გა­რე­შე უდ­აბ­ნო მათ­თ­ვის ძალ­ზე ჩვე­უ­ლებ­რი­ვი და მო­საწყე­ნი იქ­ნე­ბო­და. ის ხომ მას თან სა­შიშს ხდის, თა­ნაც რო­მან­ტი­ულ იერს აძ­ლევს.

 

– ყო­ჩაღ, თუ ეს ყვე­ლა­ფე­რი ასე კარ­გად გეს­მის.

 

– რუ­დოლ­ფიო… – თქვა გო­გომ და გა­ჩუმ­და.

 

– გის­მენ.

 

გო­გო დუმ­და.

 

– რუ­დოლ­ფიო, – თქვა კაც­მა რა­ტომ­ღაც აღ­ელ­ვე­ბულ­მა, – ახ­ლა­ვე ჩემ­თან მო­დი, მარ­ტო ვარ.

 

* * *

 

გო­გო სა­ვარ­ძელ­თან მი­ვი­და და დაჯ­და, თან სულ აქ­ეთ-იქ­ით იყ­უ­რე­ბო­და.

 

– ასე გა­ჩუ­მე­ბუ­ლი რა­ტომ ხარ? – ჰკითხა კაც­მა.

 

– მარ­თ­ლა შინ არ არ­ის?

 

– ვინ? ცო­ლი?

 

– ჰო, აბა ვინ!

 

– არა.

 

– ის შე­ნი ცო­ლი ნამ­დ­ვი­ლი მიმ­რაა.

 

– რა?

 

– რა და, მიმ­რა.

 

– ეგ სიტყ­ვა სა­ი­დან­ღა მო­ი­ტა­ნე?

 

– დი­დი რუ­სუ­ლი ენ­ი­დან. მის­თ­ვის იქ ამ­ა­ზე შე­სა­ფე­რი­სი არ­ა­ფე­რი არ არ­ის.

 

– იო, აბა ასე რო­გორ შე­იძ­ლე­ბა!

 

– იო კი არა, რუ­დოლ­ფიო.

 

– ჰო, რუ­დოლ­ფიო.

 

– ამ­ას წი­ნათ დავ­რე­კე და მას­თან მოვ­ხ­ვ­დი. იცი რა მითხ­რა? თუ რე­ზერ­ვუ­ა­რე­ბის გა­მო რე­კავ, გი­ჯობს მას­წავ­ლე­ბელს მი­მარ­თოო. მე მგო­ნი, ეჭ­ვი­ა­ნობს.

 

– არა, არა მგო­ნია.

 

– რუ­დოლ­ფიო, ხომ ვჯო­ბი­ვარ, ხომ მარ­თ­ლა ვჯო­ბი­ვარ?.. ჯერ ხომ არ დავ­ქა­ლე­ბულ­ვარ, ჯერ ხომ ჩემ­თ­ვის ყვე­ლა­ფე­რი წი­ნაა.

 

კაც­მა გა­ი­ღი­მა და თა­ვი და­უქ­ნია.

 

– აი ხომ ხე­დავ… მე მგო­ნი, დროა დას­ცილ­დე.

 

– რა სი­სუ­ლე­ლეს ბო­დავ! – გა­აწყ­ვე­ტი­ნა კაც­მა, – ძა­ლი­ან ბევრ უფ­ლე­ბას გაძ­ლევ…

 

– გიყ­ვარ­ვარ და იმ­ი­ტომ, არა?

 

– არა, მხო­ლოდ იმ­ი­ტომ, რომ მე­გობ­რე­ბი ვართ.

 

გო­გო შუბ­ლ­შეკ­რუ­ლი იჯ­და და დუმ­და, მაგ­რამ აშ­კა­რა იყო, რომ ეს დიდ­ხანს არ გაგ­რ­ძელ­დე­ბო­და,

 

– რა ჰქვია?

 

– ვის? ჩემ ცოლს?

 

– რა თქმა უნ­და.

 

– კლა­ვა.

 

– ძა­ლი­ან მა­გა­რია…

 

– კმა­რა, გე­ყო­ფა! – გაბ­რაზ­და კა­ცი.

 

გო­გო წა­მოდ­გა, წუ­თით თვა­ლე­ბი და­ხუ­ჭა და უც­ებ თქვა:

 

– რუ­დოლ­ფიო, არ­ა­ნორ­მა­ლუ­რი ვარ, მა­პა­ტიე, არ მინ­დო­და…

 

– ოღ­ონდ არ იღ­რი­ა­ლო, – გა­აფ­რ­თხი­ლა კაც­მა.

 

– არა, არ ვიღ­რი­ა­ლებ.

 

გო­გო გან­ზე გად­გა და ფან­ჯ­რის­კენ შეტ­რი­ალ­და.

 

– რუ­დოლ­ფიო, მო­დი შევ­თან­ხ­მ­დეთ – დღეს შენ­თან არ ვყო­ფილ­ვარ, არც არ­ა­ფე­რი მით­ქ­ვამს, კარ­გი?

 

– კარ­გი.

 

– ჩათ­ვა­ლე, რომ “მშვი­დო­ბით” ტე­ლე­ფონ­ზე გითხა­რი.

 

– კარ­გი.

 

და გო­გო წა­ვი­და.

 

ხუ­თი წუ­თიც არ იყო გა­სუ­ლი, რომ ტე­ლე­ფონ­მა და­იწ­კ­რი­ა­ლა.

 

– მშვი­დო­ბით, რუ­დოლ­ფიო.

 

– მშვი­დო­ბით.

 

თქვა კაც­მა და შე­ი­ცა­და, მაგ­რამ გო­გომ ყურ­მი­ლი უკ­ვე და­კი­და.

 

* * *

 

ამ­ის მე­რე აღ­არ და­უ­რე­კავს. რო­ცა მზის სას­წორ­ზე ზამ­თა­რი გა­ზაფხულ­მა გა­და­წო­ნა, კაცს ის­ევ გამ­გ­ზავ­რე­ბა მო­უ­წია და უკ­ან მხო­ლოდ მა­ის­ში დაბ­რუნ­და. ამ­ის გა­მო და კი­დევ იმ­ის გა­მო, რომ ამ ხნის მან­ძილ­ზე უამ­რა­ვი სა­მუ­შაო ჰქონ­და, გო­გო დი­დი ხა­ნია არ ენ­ა­ხა. ყო­ველ გახ­სე­ნე­ბა­ზე – ხვალ დავ­რე­კავ, ხვალ დავ­რე­კა­ვო, მაგ­რამ ვერც ხვალ და­უ­რე­კა და ვერც ზეგ.

 

ბო­ლოს შემ­თხ­ვე­ვით ტრამ­ვა­ი­ში შეხ­ვ­და. და­ი­ნა­ხა თუ არა, ხალ­ხით სავ­სე ვა­გონ­ში მის­კენ მო­უთ­მენ­ლად გას­წია – ხომ შე­იძ­ლე­ბა, სხვა გა­ჩე­რე­ბა­ზე ჩა­მო­ვი­დე­სო, – შე­ე­შინ­და. იც­ო­და, ვერ გა­ბე­დავ­და და უკ­ან ვერ გა­ე­კი­დე­ბო­და. მაგ­რამ, გო­გო არ ჩა­სუ­ლა და კაც­მა იგრ­ძ­ნო, რომ ამ ამ­ბავ­მა იმ­ა­ზე მე­ტად გა­ა­ხა­რა, ვიდ­რე ამ­ას მე­გობ­რუ­ლი ურ­თი­ერ­თო­ბა მო­ითხოვ­და.

 

– გა­მარ­ჯო­ბა, იო, – უთხ­რა კაც­მა და მხარ­ზე ხე­ლი შე­ა­ხო.

 

გო­გო შე­ში­ნე­ბუ­ლი მიტ­რი­ალ­და, კაცს შე­ხე­და, ჯერ ოდ­ნავ შეც­ბა, მაგ­რამ გა­ხა­რე­ბულ­მა მა­შინ­ვე თა­ვი და­უქ­ნია.

 

– იო კი არა, რუ­დოლ­ფიო, მე და შენ ხომ ის­ევ მე­გობ­რე­ბი ვართ, ხომ ასეა?

 

– რა თქმა უნ­და, ასეა, რუ­დოლ­ფიო.

 

– წა­სუ­ლი იყ­ა­ვი?

 

– დი­ახ.

 

– მე კი ერთხელ და­გი­რე­კე, მაგ­რამ შინ არ იყ­ა­ვი.

 

– უკ­ვე ერ­თი კვი­რაა აქა ვარ.

 

ვა­გო­ნი ხალ­ხით იყო სავ­სე, ხან ვინ გაჰ­კ­რავ­დათ მხარს და ხან ვინ. ამ­ის გა­მო იძ­უ­ლე­ბუ­ლი გახ­დ­ნენ, ისე ახ­ლოს მი­სუ­ლიყ­ვ­ნენ ერთ­მა­ნეთ­თან, რომ გო­გო თა­ვით კაცს ნი­კაპ­ზე ეხ­ე­ბო­და, ხო­ლო რო­ცა თავს ას­წევ­და, კა­ცი კი და­იხ­რე­ბო­და, რა­თა მი­სი ნათ­ქ­ვა­მი გა­ე­გო, უხ­ერ­ხუ­ლო­ბი­სა­გან თვა­ლე­ბი ორ­ი­ვეს აქ­ეთ-იქ­ით გა­ურ­ბო­და.

 

– რუ­დოლ­ფიო, გინ­და რა­ღაც გითხ­რა? – უთხ­რა გო­გომ.

 

– რა­საკ­ვირ­ვე­ლია, მინ­და.

 

გო­გომ თა­ვი ის­ევ ას­წია და სა­ხე სა­ხეს­თან ისე ახ­ლოს მი­უ­ტა­ნა, რომ კაც­მა თვა­ლე­ბი და­ხუ­ჭა.

 

– იცი, სულ მე­ნატ­რე­ბი, რუ­დოლ­ფიო.

 

– სუ­ლე­ლი ხარ… – თქვა კაც­მა.

 

– ვი­ცი, – ამ­ო­ი­ოხ­რა გო­გომ, – მე ხომ სხვა ბი­ჭი არ­ა­ვინ მე­ნატ­რე­ბა, ას წე­ლი­წად­საც არ­ა­ვინ მჭირ­დე­ბა.

 

ტრამ­ვაი გა­ჩერ­და და ორ­ი­ვე­ნი ჩა­ვიდ­ნენ.

 

– ახ­ლა იმ შენს კლა­ვას­თან წახ­ვალ, არა? – ჰკითხა გო­გომ.

 

– არა, არ წა­ვალ, მო­დი გა­ვი­სე­ირ­ნოთ.

 

მდი­ნა­რი­სა­კენ იმ მხა­რეს შე­უხ­ვი­ეს, სა­ი­თაც უშ­ე­ნი ად­გი­ლი იწ­ყე­ბო­და. მი­დი­ოდ­ნენ უგ­ზოდ, უბ­ი­ლი­კოდ, კოლ­ბო­ხებ­სა და ნაგ­ვის გრო­ვებს ახ­ტე­ბოდ­ნენ. მე­რე კაც­მა ხელ­ში ხე­ლი მოჰ­კი­და და ნაქ­ცე­ვებ­ზე გა­დას­ვ­ლა­ში მი­ეხ­მა­რა.

 

გო­გო და­დუმ­და. და კაც­მა იგრ­ძ­ნო, რომ ის­იც ისე ღა­ლავ­და, რო­გორც თვი­თონ… ის­იც მა­სა­ვით მღელ­ვა­რე, და­უ­ო­კე­ბე­ლი ფო­რი­ა­ქით იყო სავ­სე.

 

მე­რე ფლა­ტეს­თან გა­ვიდ­ნენ. იდგ­ნენ ხე­ლი­ხელ­ჩა­კი­დე­ბუ­ლე­ბი და მდი­ნა­რეს ჩაჰ­ყუ­რებ­დ­ნენ. ზოგ­ჯერ გა­ხე­დავ­დ­ნენ მდი­ნა­რის გაღ­მა სივ­რ­ცეს და ის­ევ მდი­ნა­რეს ჩა­აც­ქერ­დე­ბოდ­ნენ.

 

– რუ­დოლ­ფიო, – ვე­ღარ მო­ით­მი­ნა გო­გომ, – ჩემ­თ­ვის ჯერ არ­ა­ვის უკ­ოც­ნია.

 

კა­ცი და­ი­ხა­რა და ლო­ყა­ზე აკ­ო­ცა.

 

– ტუ­ჩებ­ში მა­კო­ცე, – სთხო­ვა გო­გომ.

 

– ტუ­ჩებ­ში მხო­ლოდ ყვე­ლა­ზე ახ­ლო­ბელ ად­ა­მი­ანს ჰკოც­ნი­ან, – ძლივს ამ­ო­ღერ­ღა კაც­მა.

 

– მა­შინ მე…

 

გო­გოს შე­ა­კან­კა­ლა და შე­ში­ნე­ბულ­მა კაც­მა უც­ებ გა­ი­გო – დი­ახ, კი არ იგრ­ძ­ნო, არ­ა­მედ გა­ი­გო, გო­გომ რო­გორ გა­არ­ტყა. ერ­თი გემ­რი­ე­ლად უს­ი­ლა­ქა და გა­იქ­ცა – უშ­ენ­ზე, ოღ­რო­ჩოღ­რო­ზე, გა­ექ­ცა მო­ლო­დინს და მღელ­ვა­რე­ბას.

 

ის კი იდ­გა და უყ­უ­რებ­და, გო­გო რო­გორ გარ­ბო­და, მაგ­რამ და­ძა­ხე­ბას ვერ ბე­დავ­და, ვერ ბე­დავ­და გაჰ­კი­დე­ბო­და და დას­წე­ო­და. კა­ცი კი­დევ დიდ­ხანს იდ­გა დაც­ლი­ლი და გა­ნად­გუ­რე­ბუ­ლი, სა­კუ­თა­რი თა­ვი ეზ­იზ­ღე­ბო­და.

 

* * *

 

ეს ამ­ბა­ვი შა­ბათ დღეს მოხ­და. კვი­რას, დი­ლა­ად­რი­ა­ნად კი იოს დე­დამ და­უ­რე­კა:

 

– რუ­დოლ­ფიო, მა­პა­ტი­ეთ, ალ­ბათ გა­გაღ­ვი­ძეთ.

 

ქალს დაბ­ნე­უ­ლი, აკ­ან­კა­ლე­ბუ­ლი ხმა ჰქონ­და.

 

– გის­მენთ, – თქვა კაც­მა.

 

ალ­ბათ სა­ჭი­რო იყო კი­დევ რა­ღაც ეთქ­ვა, მაგ­რამ…

 

– ყვე­ლა­ნი სა­სო­წარ­კ­ვე­თი­ლე­ბი ვართ, არ ვი­ცი, რა ვი­ღო­ნოთ, პირ­ვე­ლი შემ­თხ­ვე­ვაა ასე რომ…

 

– დამ­შ­ვიდ­დით, – უთხ­რა ბო­ლოს კაც­მა, – ღა­მე შე­იძ­ლე­ბა ამ­ხა­ნაგ­თან გა­ა­თია.

 

– არ ვი­ცი…

 

– მე მგო­ნი, ასეა. ორ სა­ათ­ში თუ არ გა­მოჩ­ნ­და, მოვ­ძებ­ნოთ. ოღ­ონდ ჯერ დამ­შ­ვიდ­დით. ორი სა­ა­თის შემ­დეგ და­გი­რე­კავთ.

 

კაც­მა ყურ­მი­ლი და­დო და ჩა­ფიქ­რ­და. “შენც დამ­შ­ვიდ­დი, იქ­ნებ მარ­თ­ლა ამ­ხა­ნაგ­თან გა­ა­თია?” – უთხ­რა თა­ვის თავს, მაგ­რამ ვერ დამ­შ­ვიდ­და, პი­რი­ქით, იგრ­ძ­ნო, ნერ­ვი­ულ­მა კან­კალ­მა რო­გორ აიტ­ა­ნა. ცო­ტა რომ დამ­შ­ვი­დე­ბუ­ლი­ყო, სტვე­ნა-სტვე­ნით სა­კუჭ­ნა­ო­ში გა­ვი­და და თა­ვის ძველ, სკო­ლამ­დელ სა­ხელ­მ­ძღ­ვა­ნე­ლო­ებ­ში ქექ­ვას მოჰ­ყ­ვა.

 

ტე­ლე­ფო­ნი დუმ­და. სამ­ზა­რე­უ­ლოს კა­რი ჩა­კე­ტა და ალ­გებ­რის სა­ხელ­მ­ძღ­ვა­ნე­ლო გა­და­ფურ­ც­ლა. აი, ის­იც: ერ­თი რე­ზერ­ვუ­ა­რი­დან ორი სა­ა­თის გან­მავ­ლო­ბა­ში წყალს მე­ო­რე რე­ზერ­ვუ­არ­ში თუ გა­დავ­ქა­ჩავთ…

 

უც­ებ ტე­ლე­ფო­ნი აწკ­რი­ალ­და:

 

– მო­ვი­და, – თქვა დე­დამ, თა­ვი ვერ შე­ი­კა­ვა და ატ­ირ­და.

 

კა­ცი გა­ჩუ­მე­ბუ­ლი უს­მენ­და.

 

– რუ­დოლ­ფიო, ძა­ლი­ან გთხოვთ, მობ­რ­ძან­დით ჩვენ­თან.

 

და ქა­ლი ის­ევ ატ­ირ­და:

 

– გო­გოს რა­ღაც და­ე­მარ­თა…

 

* * *

 

შე­ვი­და თუ არა, ნე­ბარ­თ­ვა არ უთ­ხო­ვია, ლა­ბა­და მა­შინ­ვე გა­იძ­რო და დე­დამ ქა­ლიშ­ვი­ლის ოთ­ა­ხის კარ­ზე უს­იტყ­ვოდ მი­უ­თი­თა.

 

იო მუხ­ლებ­შე­კე­ცი­ლი სა­წოლ­ზე იჯ­და, აქ­ეთ-იქ­ით ირ­წე­ო­და და გაშ­ტე­რე­ბუ­ლი ფან­ჯა­რა­ში იყ­უ­რე­ბო­და.

 

– რუ­დოლ­ფიო, – და­უ­ძა­ხა კაც­მა.

 

გო­გო მის­კენ უს­იტყ­ვოდ შე­მობ­რუნ­და.

 

– რუ­დოლ­ფიო!

 

– თა­ვი და­მა­ნე­ბე! – თქვა გო­გომ და სა­ხე ზიზ­ღით და­ე­მან­ჭა, – რუ­დოლ­ფიო კი არა, ჩვე­უ­ლებ­რი­ვი რუ­დოლ­ფი ხარ, გეს­მის? ჩვე­უ­ლებ­რი­ვი რუ­დოლ­ფი…

 

დარ­ტყ­მა იმ­დე­ნად ძლი­ე­რი იყო, რომ კა­ცი შეც­ბა, მაგ­რამ, შე­ე­ცა­და თავს მო­რე­ო­და, ფან­ჯა­რას­თან მი­ვი­და და რა­ფას ჩა­მო­ეყ­რ­დ­ნო.

 

გო­გო ის­ევ წინ და უკ­ან ირ­წე­ო­და, ფან­ჯა­რა­ში კაცს მიღ­მა სივ­რ­ცეს ჯი­უ­ტად გას­ც­ქე­რო­და.

 

– კარ­გი, ასე იყ­ოს, ოღ­ონდ ამ­იხ­სე­ნი, წუ­ხე­ლი სად იყ­ა­ვი? – თქვა კაც­მა.

 

– წა­დი, ჯან­და­ბა­ში წა­დი, – დაღ­ლი­ლად უპ­ა­სუ­ხა გო­გომ, ისე რომ, არც კი შე­უ­ხე­დავს.

 

კაც­მა თა­ვი და­აქ­ნია. დე­დის მდუ­მა­რე შე­კითხ­ვა­ზე პა­სუ­ხი არ გა­უ­ცია, სა­კი­დი­დან ლა­ბა­და ჩა­მო­ი­ღო, კი­ბე­ზე და­ეშ­ვა და წა­ვი­და… წა­ვი­და ჯან­და­ბა­ში… კვი­რა დღე ის-ის იყო თენ­დე­ბო­და. ქუ­ჩა­ში არ­ა­ვინ იყო. უშ­ე­ნი ად­გი­ლი გა­ი­ა­რა და მდი­ნა­რის ნა­პი­რის­კენ რომ და­ეშ­ვა, უც­ებ გა­ი­ფიქ­რა: მე­რე? მე­რე სად­ღა წა­ვალ?

 

 

 

© ”არილი”