პოეზია

ლია სტურუა – გადაარჩინეთ ჩვენი სულები და სხვ. ლექსები

გა­და­არ­ჩი­ნეთ ჩვე­ნი სუ­ლე­ბი!

მა­ნა­ნა ილ­­რი­ძეს

 

ეკ­ლე­სია, ხომ, ის­­დაც,

ცას ელ­­პა­რა­კე­ბა,

მაგ­რამ ზა­რე­ბის რეკ­ვა –

მთე­ლი სამ­ყა­როს ორ­კეს­­რე­ბის ჯა­მი,

პირ­და­პირ ღია ფან­­რებ­ში

მორ­­მე­­ლი სიტ­­ბო –

სა­კონ­ცერ­ტო დარ­ბა­ზის,

საკ­რა­ვე­ბის აწ­ყო­ბის

და კა­ბა­ზე ში­ფო­ნის ფრთე­ბის გა­რე­შე!

რო­დის შექ­­ნა ღმერ­­მა მუ­სი­კა?

ად­­მი­­ნამ­დე თუ ად­­მი­­ნის შემ­დეგ?

ბა­ლა­ხი თუ ფა­რავ­და მი­წას,

სა­მოთხი­დან ჩა­მო­ტა­ნი­ლი,

ვაშ­ლე­ბი, ის­ევ, ქალ­წუ­ლებ­რი­ვად

ოქ­როს­ფე­რე­ბი იყვ­ნენ,

თუ კა­ცის ნერ­წყ­ვის­გან

უკ­ვე ტკბი­ლად აჟ­რი­­ლებ­დათ?

ან ჯვარ­­მულ­მა შვილ­მა

რომ და­­ძა­ხა: – მიშ­ვე­ლეო!

და ვერ გა­­გო­ნა,

იმ­ის მე­რე თუ მო­­გო­ნეს ზა­რე­ბი…

ად­­მი­ანს, ყო­ველ­­ვის, ჭირ­დე­ბა

ვი­ღა­ცის გა­ყიდ­ვა,

უფ­რო მოყ­ვა­რის, ვიდ­რე მტრის

და ჯვარ­ზე გაკ­­რა,

მაგ­რამ ყვე­ლა ხომ ღვთის შვი­ლი

არ არ­ის და ვერ იტყ­ვის:

“ელი, ელი, ლა­მა სა­ბაჰ­თა­ნი”

მხო­ლოდ, ზა­რებს აქვთ ამ­ის უფ­ლე­ბა

მხო­ლოდ, ზა­რებს, შე­იძ­ლე­ბა ვთხო­ვოთ:

– გა­და­არ­ჩი­ნეთ ჩვე­ნი სუ­ლე­ბი!

 

* * *

შე­იძ­ლე­ბა, კი­დევ, კაც­მა

იფ­იქ­როს ის­ეთ მკა­ფიო სა­გან­ზე,

რო­გო­რიც გე­­მეტ­რიაა?

ხა­ზე­ბი და კუთხე­­ბი

ფუ­ძის ჩრდი­ლი­დან

წვე­ტე­ბის სი­მაღ­ლემ­დე

რო­გორ ად­­ან

და პო­­ზი­ის ბუნ­დო­ვა­ნე­ბა­ზე?

ად­რე უნ­და გა­და­ერ­ჩი­ნა ის­­ნი,

წარ­­­ნამ­დე,

სა­ნამ სის­­ლის კოლ­ტე­ბი

ჩა­მო­­ვარ­დე­ბო­და ზაფხულს მუც­ლი­დან,

მა­ინ­­და­მა­ინც, რკი­ნიგ­ზის ლი­ან­დაგ­თან –

გას­რე­სი­ლი ყა­ყა­ჩო­­ბი…

ეს უფ­რო პო­­ზია არ არ­ის,

ვიდ­რე სა­და­ფის წვი­მა­ში სი­­რუ­ლი,

სიტყ­ვის ეს­თე­ტი­კა, მე­ტა­ფო­რე­ბი…

ღმერ­თო, არ მინ­და ამ­დე­ნი სი­ლა­მა­ზე!

მე­ში­ნია მი­სი…

მარ­თი კუთხე­­ბი იშ­ლე­ბი­ან

და წრე­ხა­ზებს ქმნი­ან,

რომ­ლებ­შიც მი­დის ცხოვ­რე­ბა,

ტრი­­ლი ღერ­ძის გარ­შე­მო,

 

ან ვარ­­­­ლა­ვის, ან სის­­ლის კოლ­ტის,

თუ და­­ბა­დე­ბე­ლი სიტყ­ვის…

ამ­დე­ნი მკვლე­ლო­ბა სი­ლა­მა­ზის გუ­ლის­­ვის!

 


ნერ
­ვი­­ლი მხატ­­რე­ბის გა­მო­ფე­ნა­ზე

სი­ცი­ვე კაწ­რავს რბილ ამ­ინდს,

გლუ­ვად რომ მე­დო მხრებ­ზე,

ხელ­შე­სა­ხე­ბად ხორ­­ლი­ანს ხდის,

ფა­სი ედ­­ბა სით­ბოს

მაგ­რამ ოთ­­ხის მცე­ნა­რე­დაც

რომ ვიქ­ცე, მა­ინც,

შა­ვი ყვა­ვი­ლე­ბი ამ­­მი­ვა თა­ვი­დან,

ღია ფე­რე­ბი აქ­­­რე­ბის­­ვი­საა,

მე უც­ხო ვარ აქ­აც,

სა­კუ­თარ სახ­­შიც,

მხოლოდ, მუ­ზე­­მე­ბი მაძ­ლე­ვენ შე­ღა­ვათს,

თა­ვი­სი ფარ­თო ბუ­ნე­ბის გა­მო…

ხა­იმ სუ­ტი­ნი…

ის­იც უც­ხო იყო,

ამ­­ტომ ხა­ტავ­და ისე,

თით­ქოს, ქვე­ყა­ნას ებრ­ძო­და,

მო­ხარ­შუ­ლი კი­ბო­­ბი­ვით

წი­თე­ლი კი­ბით შე­დი­­და

ჩვე­­ლებ­რივ პე­­ზაჟ­ში

და მო­ყავ­და თა­ვი­სი გუნ­დი:

ქა­ლე­ბი და კა­ცე­ბი,

დაგ­რე­ხი­ლე­ბი,

მას­ზე უფ­რო უც­ხო­­ბი,

რომ­ლებ­მაც იც­ოდ­ნენ,

რომ გა­მო­ფე­ნებს შე­­ხიზ­ნე­ბი­ან

და მო­ის­ვე­ნე­ბენ…

შა­ვი ყვა­ვი­ლე­ბი

ისე ხში­რად ამ­ომ­დის თა­ვი­დან,

რომ თმის და­ვარ­ცხ­ნა მი­ჭირს,

მუ­ზე­­მე­ბი სი­ურ­რე­­ლის­ტე­ბის

ნა­ხა­ტე­ბის­გან ვე­ღარ მარ­ჩე­ვენ…

 

* * *

ნი­ნო ახვ­ლე­დი­ანს

 

ლინ­ზე­ბი –

შუ­შის დე­დე­ბი

ხელ­ში უჭ­­რი­ხარ

და სი­ნათ­ლე­ში გა­ბა­ნა­ვე­ბენ,

ისე მკვეთ­­დე­ბა აქ­ამ­დე უჩ­­ნა­რი

ყვე­ლა ხა­ზი და ნა­­ჭი,

რომ შე­იძ­ლე­ბა თვა­ლით გა­მო­­დო

რო­მე­ლი­მე მათ­განს

და და­ინ­­რეს მთე­ლი სამ­ყა­რო…

იქ­ნებ, ამ­­ტომ სჭირ­დე­ბო­და

ამ­დე­ნი სა­ღე­ბა­ვი ვან გოგს:

ხერ­ხემ­ლე­ბის, კონ­­­რუქ­ცი­­ბის

კუ­ლი­სებ­ში და­სა­მა­ლად,

რად­გან მთა­ვა­რი იყო სა­ხე

ხის, მინ­­­რის, ფეხ­საც­მე­ლე­ბის,

რომ­ლებ­შიც იები ამ­­ვი­დო­და

ვა­ჟა ფშა­ვე­ლას გაც­ნო­ბის მე­რე სა­­ქი­­ში…

მზის უპ­­სუ­ხო­ბამ მოკ­ლა ორ­­ვე…

ჩვენ წნე­ვა მოგ­­­­ლავს,

ან ინ­ფარ­­ტი, ან რო­მე­ლი­მე

ბა­ნა­ლუ­რი ავ­ად­­ყო­ფო­ბა,

ჩვენს კვალ­ზე ამ­­ვა

და ამ­­ვა ხალ­ხი,

მაგ­რამ არა იები…

 

სიკ­­დი­ლის მე­რე

 

ის­­თი აშ­კა­რა ხდე­ბი,

რომ ფრჩხი­ლე­ბი­და­ნაც კი ვერ გა­ჟო­ნავ,

ხე­ლის თი­თებ­ზე ნას­წავ­ლი არ­ით­მე­ტი­კა

არ გა­გიშ­ვებს

და წი­თე­ლი ლა­ქის შუქ­ნი­შა­ნი…

სიკ­­დი­ლის მე­რე

უნ­და ის­წავ­ლო ცხოვ­რე­ბა,

იმ­ათ გარ­შე­მო იფ­რი­ნო,

ვინც გიყ­ვარს,

შე­­გუო, რომ ვე­რას­­როს

ვერ შე­გამ­­ნე­ვენ,

რად­გან ჭი­ან­­ვე­ლაც კი არა ხარ,

მხო­ლოდ, ჰა­­რის სიმ­ჭიდ­რო­ვე.

ოდ­ნავ თუ გა­­ხა­ლი­სებ, კარ­გი ამ­ინ­დი­ვით,

რად­გან მჭიდ­რო ჰა­­რი

უფ­რო ლურ­ჯია, მაგ­რამ ვის უნ­და

ამ­ინ­დად გა­დაქ­ცე­ვა?

ჯო­ბია, აშ­კა­რა იყო,

რო­გორც სა­მიზ­ნე, გეს­რო­ლონ,

სის­­ლი წა­მო­გი­ვი­დეს,

ტრა­გე­დი­ას შეწ­­დე

ამ წვრილ­მან ცხოვ­რე­ბა­ში,

ვიდ­რე უს­­სუ­რი ზრუნ­ვა

ახ­ლობ­ლებ­ზე, ვინც ვერ გამ­­ნევს,

არ წუხს, რომ ესწ­რე­ბი

მის უზ­ნე­­ბას,

კე­დე­ლი­ვით კი იყ­­ნე­ბენ

შენს ხსოვ­ნას, გე­ფა­რე­ბი­ან,

რო­ცა უჭ­ირთ…


ოპ
­­რა

ხე­ლე­ბის შვე­ულ ხა­ზებს

მუ­სი­კის ოქ­რო

სა­აშ­კა­რა­­ზე გა­მო­აქვთ,

მომ­ღერ­ლებს უნ­­წი­ლე­ბენ

და სა­ორ­კეს­­რო ნი­ჟა­რი­დან

ამ­­დის მშვე­ნი­­რი ქალ­ბა­ტო­ნი ოპ­­რა

მუ­ქი იის­ფე­რი ბა­ნი

ხა­ვერდს აფ­ენს მის გზა­ზე,

ალ­ტე­ბი

თივ­თი­კი­ვით რბილ ჰა­ერს მო­არ­ბე­ნი­ნე­ბენ,

აქ­­დან ამ­­ტე­ხი­ლი კრი­ნი

ვერ­ცხ­ლის სუ­რე­ბით დგამს

თა­ვის თავს

სცე­ნის ყვე­ლა კუთხე­ში,

მის მტერ­საც მკერ­­ში

თაფ­ლი­­ნი გო­ბი აქვს ჩა­შე­ნე­ბუ­ლი

და იმ­­ში აწ­ობს ხმას,

ქა­ლი მერ­ყე­ობს

და ლიბ­რე­ტოს

გუ­ლუბ­­­ვი­ლო კა­ნო­ნებს ეხ­იზ­ნე­ბა,

ხო­ლო ორ­კესტრს

გო­ნი­­რი თა­ვი გა­ნა­გებს

და იქ­­დან მთე­ლი ოქ­რო გა­მო­აქვს,

რო­მელ­საც, ამ­ჯე­რად,

ავ­­ზა­კე­ბი ეპ­ატ­რო­ნე­ბი­ან…

სას­ტი­კი ქუ­ჩა, მუნ­ჯი შე­ნო­ბა,

ტან­ზე ტა­ტუ­­რე­ბუ­ლი

აფ­­შე­ბის ნეკ­რო­ლო­გით:

“კარ­მე­ნის” ან­ონ­სი,

“ტრა­ვი­­ტას” სა­კონ­ცერ­ტო შეს­რუ­ლე­ბა,

იმ­­დი სა­გას­­რო­ლოდ ჩა­მო­სუ­ლი

ვერ­ცხ­ლის სუ­რე­ბის

და თაფ­ლი­­ნი გო­ბე­ბის,

რომ­ლებ­საც იის­ფერ ხა­ვერდს

ფეხ­­ვეშ ძვე­ლე­ბუ­რად გა­­ფე­ნენ

და სა­ორ­კეს­­რო ნი­ჟა­რი­დან

ამ­­ვა მშვე­ნი­­რი ქალ­ბა­ტო­ნი

ოპ­­რა, რო­მე­ლიც მოკ­ლეს… 

© ”არილი”

Facebook Comments Box