კითხვის პირველი მოგონება
„ძმები გრიმების ზღაპრები“. 1992 წლის გამოცემა. აი, ის, სამტომიანი რომ იყო და ყველას გვქონდა სახლში. მეორე თუ მესამე კლასში წავიკითხე. ზღაპრები, მითები და ლეგენდები დღემდე მიყვარს.
ბავშვობის საყვარელი წიგნი
მართალია, ეს წიგნი დიდებისთვის დაწერილი მგონია, ალბათ „პატარა უფლისწული“. ასევე მონტეირუ ლობატუს „ყვითელი კოდალას ორდენი“ (ძველი გამოცემა), ჰარიეტ ბიჩერ სტოუს „ბიძია თომას ქოხი“.
წიგნი, რომელმაც მოზარდობის წლებში შემცვალა
რამდენიმე ავტორი და წიგნი მაგონდება: დავით კლდიაშვილი, რომლის მოთხრობებმაც დამზაფრა და დამაფიქრა. ედგარ პოს მოთხრობები, ფრანც კაფკას „მეტამორფოზა“, კარლოს ფუენტესის „არტემიო კრუსის სიკვდილი“, მიხეილ ბულგაკოვის „ოსტატი და მარგარიტა“. მგონი სკოლის წლებში ყველაზე მეტ წიგნს ვკითხულობთ, ხშირად, ჟანრის განურჩევლად, ამიტომ საეჭვოა, მხოლოდ ერთი ნაწარმოები გაგახსენდეს.
მწერალი, რომელმაც ჩემი შეხედულებები შეცვალა
ვაჟა-ფშაველა, ბორხესი, სერვანტესი.
წიგნი, რომელმაც წერის სურვილი გამიჩინა
აიზეკ აზიმოვის „მე, რობოტი“. მაშინ, მერვე კლასში, რაღაც უცხოსა და ახალს მივაგენი. გონებაში ვიგონებდი სიუჟეტებს ფანტასტიკის ჟანრში და ვინიშნავდი.
წიგნი ან ავტორი, რომელსაც ვუბრუნდები
ბორხესს სიის სათავეში მოვაქცევდი. ჩემთვის, არა მარტო ესპანურენოვანი სამყაროს, არამედ მსოფლიო მასშტაბის გამორჩეული მწერალი და ინტელექტუალია. ვუბრუნდები ხოლმე „ვეფხისტყაოსანს“. თუკი შეიძლება, ტექსტს მელოდია ფონად მიჰყვებოდეს, ეს რუსთაველია. იმდენად, რომ ხშირად შინაარსის განსაკუთრებულობა განზე გრჩება და სტროფებს ჰანგებად აღიქვამ.
წიგნი ან ავტორი, რომელსაც აღარასოდეს დავუბრუნდები
სუადის „ცოცხლად დამწვარი“. ამ წიგნს მეორედ ვერაფრით წავიკითხავდი.
წიგნი, რომელიც მოგვიანებით აღმოვაჩინე
მადელინ მილერის „კირკე“, რომელიც ძალიან შემიყვარდა.
პერსონაჟი, რომელთანაც საკუთარ თავს ვაიგივებ
კონკრეტული პერსონაჟი არ მახსენდება. ზოგადად, როცა ნაწარმოების გმირი მიყვარდება, ვფიქრობ, ამის მიზეზი სწორედ ისაა, რომ მასთან რაღაც საერთო აღმომაჩნდა.
ცნობილი წიგნი ან ავტორი, რომელიც არ მიყვარს
მომიტევონ ტოლსტოის მოყვარულებმა, მაგრამ „ანა კარენინა“. ერთი ეგაა, დასაწყისი შესანიშნავია. ჩემთვის მთელ რომანს გადაწონის.
წიგნები, რომლებიც ვერ დავასრულე
ზოგადად, წიგნების შუა გზაზე მიგდება არ მიყვარს. ოპტიმისტი ვარ. ხომ შეიძლება, მწერალი ბოლო გვერდებზე რაღაც საოცარს გიმზადებდეს? ის, რაც მოსაწყენი გეგონა, იქნებ რაღაც მშვენიერის ნაწილია? ისე, ერთხელ, ადრეულ ასაკში, საოჯახო ბიბლიოთეკიდან გოლზუორთის „ფორსაიტების საგას“ დავავლე ხელი და მალევე შევწყვიტე. წლების შემდეგ წავიკითხე წესიერად.
ბოლო წიგნი, რომელიც შევიძინე
რამდენიმე ერთად ვიყიდე: ვიქტორია ოკამპოს „დიალოგი ბორხესთან“, „ტანგოს რჩეული ტექსტები“ და ორასიო კიროგას „მოთხრობები სიყვარულზე, სიგიჟესა და სიკვდილზე“.
წიგნი, რომელსაც ახლა ვკითხულობ
მასედონიო ფერნანდესის „გახელილი თვალები, ყველა სიფხიზლე არაა“. საკმაოდ რთულია, თუმცა განსხვავებული ტექსტია.
წიგნი ან ავტორი, რომლის თარგმნასაც ვისურვებდი
მხოლოდ ლათინური ამერიკის მწერლები მახსენდება: ერნესტო საბატო, რობერტო არლტი, მუხიკა ლაინესი, ხუან გაბრიელ ვასკესი, ხუან კარლოს ონეტი, ადოლფო ბიოი კასარესი. ცხადია, სია არასრულია. ვიცი, რამდენიმე წიგნი თუ ავტორი მაშინ გამახსენდება, როცა ეს პასუხები გაგზავნილი მექნება.
წიგნი, რომლის წაკითხვასაც ამ ინტერვიუს მკითხველს ვურჩევ
არც ისეთი გაბედული ვარ, კონკრეტული წიგნი ვურჩიო ვინმეს, მაგრამ თუკი შესაძლებლობა ექნება, მკითხველს ვურჩევდი რაც შეიძლება მეტი ესპანურენოვანი მწერლის გაცნობას.
© არილი