სერჰი ჟადანი – რატომ არ ვჩანვარ სოციალურ ქსელებში

თარგმნა ზვიად რატიანმა

ნემსი

ანტონი, ოცდათორმეტი წლის.

სტატუსში მითითებულია, რომ ცხოვრობს მშობლებთან.

მართლმადიდებელი; თუმცა ტაძარში არ უნახავთ.

სწავლობდა უნივერსიტეტში, უცხო ენა – ინგლისური.

მუშაობდა ტატუს მხატვრად,

თუ შეიძლება ასე ითქვას – ქონდა ხელწერაც.

ბევრ ადგილობრივს თავის ტყავზე გამოუცდია

მის მარჯვე ხელში მომწყვდეული ნემსის სიმწარე.

როცა დაიწყო ეს ამბები, ბევრს საუბრობდა

პოლიტიკაზე, ისტორიულ სიმართლეზე,

არ აცდენდა არცერთ მიტინგს, წაეჩხუბა ყველა მეგობარს.

მეგობრები დაემდურნენ, კლიენტები შემოეფანტნენ.

ეშინოდათ, არ ესმოდათ, ტოვებდნენ ქალაქს.

თუ გინდა ჩაწვდე ადამიანს, შეეხე ნემსით.

ნემსით, რომელიც ჩხვლეტს და ქარგავს. ცხელი რკინის ქვეშ

კიდევ უფრო ფაქიზდება ქალის კანის ნაზი ქსოვილი

და მამაკაცის ბრეზენტივით დაჭიმული პრიალა კანი

კიდევ უფრო იჭიმება. დაჩხვლიტე აპკი

და ამოუშვი სხეულიდან სისხლის წითელი

წვეთები, ჩხვლიტე, არ შეჩერდე, და ამოქარგე

სამყაროს დამყოლ ზედაპირზე ანგელოზის მსუბუქი ფრთები.

ჩხვლიტე, მხატვარო, არ შეჩერდე, სწორედ ესაა

ჩვენი ვალიც და მოწოდებაც – მივანიჭოთ სამყაროს აზრი

და ფერები, არ შეჩერდე, მხატვარო, ჩხვლიტე

გარსი, რომელშიც ჩამალულან სულები და სნეულებები –

ის, რითიც ვცოცხლობთ, რისთვისაც ვკვდებით.

როგორც მიამბეს, ბლოკ-პოსტთან მოუკლავთ.

დილით, ხელში იარაღით, ამბობენ, შემთხვევით.

ზუსტად რა მოხდა, ვერ გაიგეს.

ჩაფლეს საერთო სამარეში – მაშინ ყველას ასე მარხავდნენ.

პირადი ნივთები მშობლებთან წაიღეს.

არავის განუახლებია მისი სტატუსი.

გაივლის დრო და ერთი ნაბიჭვარი

უთუოდ დაწერს ამ ამბებზე საგმირო ლექსებს.

გაივლის დრო და სხვა ნაბიჭვარი

იტყვის, რომ წერა ამ ამბებზე საერთოდ არ ღირს.

ძებნა

დიდხანს ვეძებდი. ტელეფონის ნომერი შეცვალა,

სხვა ქალაქში გადასახლდა, გაუჩინარდა

სოციალური ქსელებიდან. საერთო ნაცნობებს

არაფერი გაეგონათ. არც ტაძარში იცოდნენ რამე.

შემდეგ თვითონვე მოიწერა: დაწვრილებით მიამბობდა

გადასვლაზე, ახალ გარემოებებზე, შეგუების სირთულეებზე.

და მწერდა ძმაზეც. როგორც მივხვდი, საერთოდაც იმიტომ მწერდა,

რომ მოეთხრო ძმის სიკვდილზე. სავარაუდოდ,

მე არ ვიყავი ერთადერთი ადრესატი. როგორც მინიმუმ –

მე პირველი არ ვიყავი. ზედმეტად მშვიდად

აღწერდა, როგორ მოიმწყვდიეს ყველანი ერთად

და ერთი ჭურვით ამოჟუჟეს. შემდეგ ჩვენებიც

მობრუნებულან, რომ გვამები გაეტანათ, ან ის, რაც დარჩა

გვამებისაგან, და ფეხებზე უწვალიათ: თითოულ ცხედარს

უნდა ჰქონოდა ორი ფეხი. დიდხანს აწყობდნენ –

რათა რგებოდა ყველა ცხედარს მეტ-ნაკლებად მსგავსი სიგრძის

ორ-ორი ფეხი.

ძმას მუსიკა ყვარებია. დარჩენია კარგი გიტარა.

მას მუდამ ვიღაც ნათხოვრობდა.

“რა უნდა ვუყო?” – მეკითხება, –

“გადმოვიღე, დაკვრა ვცადე, მაგრამ არ ვარ შეჩვეული, თითი გამეჭრა.

იყო საშინლად მტკივნეული. აღარც ხორცდება”.

სექტა

ანდრეი და პავლო, ადვენტისტები, სტუდენტები.

მამა – მეწარმე, თემის წინამძღოლი.

ბავშვობიდან შეეჩვივნენ, რომ ეკლესია

მათი ცხოვრების ნაწილია.

ყოველდღიურად მიდიოდნენ აღდგენით სამუშაოებზე,

ფოტოებს დებდნენ სოც-ქსელებში,

შემომწირველებს მადლობას უხდიდნენ.

აკი ომამდეც სექტანტებად მიიჩნევდნენ,

მაგრამ როცა ყველაფერი აირია – მათზეც გაჩაღდა

რასაც ქვია, ნადირობა. ზოგმა შეძლო გადამალვა, ზოგიც გაიქცა.

ეს ორი კი დაიჭირეს. ჩაამწყვდიეს მიწურ სარდაფში.

აიძულებდნენ საფლავების ამოთხრას და მკვდრების დამარხვას.

მათ ეშინოდათ, გამოსასყიდს სთავაზობდნენ, თავს აცოდებდნენ.

შემდეგ ორივე სხვა ორმოში გადაათრიეს

და დაივიწყეს – თითქოს არც იყვნენ.

ასე ისხდნენ სიბნელეში, უსმენდნენ სიბნელეს.

პირველ ხანებში ლოცულობდნენ, შემდეგ შეეშვნენ.

და რცხვენოდათ ერთმანეთის.

რწმენას სწორედ მაშინ კარგავ, როცა ჩნდება შესაძლებლობა

თავი გაწირო რწმენისათვის,

შენ კი ვერ ასწრებ.

რაში ჭირდება რწმენა იმას, ვინც იხილა, როგორაა ყველაფერი სინამდვილეში?

ან რატომ უნდა გწამდეს იმის, რამაც შენთვის

დაკარგა აზრი?

არავინ ყვება, თუ რას გრძნობდნენ წმინდანები, ვისაც სხეულზე

სტიგმატები ეხსნებოდათ; რა ელოდა

იმ სტიგმატებს – თავისთავად იხურებოდნენ,

როგორც ვარდები საღამოხანს, თუ პირიქით, დიდხანს ლპებოდნენ

და არ შრებოდა სახვევებზე ჩირქნარევი სისხლის ლაქები?

ბრმები, რომლებმაც თვალისჩინი წყვდიადს შეწირეს,

მიდიოდნენ ჰოსპიტალში სახვევების გამოსაცვლელად

და კბილი კბილზე დაეჭირათ, მოწყალების ბებერი დები

როდესაც ხლეჩდნენ ჭრილობებში ჩამხმარ სახვევებს.

მოწურწურებდა ნედლი სისხლი დამჭკნარ კანზე. იხვეწებოდნენ

გამაყუჩებელს, ნებისმიერს, მაგრამ ამაოდ:

რადგან შეუძლებელია იმ ტკივილის შემსუბუქება,

მათ რომ ტანჯავდათ. შეუძლებელია.

ჩეჩენი გოგო

იურა,

ორმოცს გადაცილებული,

სოცმუშაკი,

ახლაც ქსელშია

და მიყვება ისტორიის მეჩხერ ნაკვალევს.

მას მიყავს ბლოგი მეტსახელით “ჩეჩენი გოგო”.

გამოუგონა საკუთარ თავს სნაიპერი ქალის ნიღაბი,

ახლა ცხოვრობს მისი ცხოვრებით.

წერს მის რწმენაზე,

წერს მის ეჭვებზე,

წერს მის ქალურ სისუსტეებზე

და მის კონდახზე მოკლულების სახელებს კაწრავს.

ეს მამა-მტერია,

ეს შვილი-მტერია,

ეს სულიწმინდაა, ასევე მტერი,

და ასევე იმსახურებს

მოხსენიებას

დახვრეტილების საერთო სიაში,

რომელთა გამო უსათუოდ დაუკვეთს ლოცვებს

უხილავი ქალი-სნაიპერი.

ეს სამყარო – ფოსტალიონის ხურჯინია,

მავთულხლართით თავმოკერილი.

გახსნი და ამოცვივდებიან

ბავშვური საფენებიდან და პერანგებიდან

შავი გველები, შავი ბაყაყები.

ჩვენ ვერ გავიგებთ,

თუ ვინ იდგა აგზნებულ ბრბოში,

რომელსაც სურდა, დაეძიძგნა

სხვისი სხეულის ნაზი ქსოვილი.

და ვერ გავიგებთ,

ვინ არ იდგა.

ჩაგატარო

ღამის გზებზე

ნახშირსა და ბალახებს შორის,

ჩავაჩუმო

შენი ფეხისხმა

უწონადი ფეხსაცმელებით,

მიგიყვანო ნაკადულთან

სხვა ბილიკით,

ძროხებისგან არგაქელილით.

დაგახვედრო დილით პური,

მტრის დროშაში

გამოხვეული.

დილით კითხულობს

ღამით დაწერილს.

რაღაცას ამატებს.

რაღაცას ასწორებს.

პარსვისას კანი ეკაწრება

ძველი სამართებლით.

სისხლი არ მოდის.

სულ არ მოდის.

და არც სიკვდილი.

შეშლილი

ცოდოა ქალაქი, – ამბობს იგი, – ქალაქს დაანგრევენ.

და დასძენს: როგორც სოდომს და გომორს.

მისი ძმა იწვა ინტერნატში ფსიქიურად შეშლილებისთვის.

ინტერნატი რამდენიმე დღის წინ აიღეს.

ეზოში დადგეს ტყვიამფრქვევი.

ის ძმას აკითხავს. სხედან ხოლმე ვაშლის ხის ძირში.

ერთმანეთს გვანან გარეგნულად – ორივე სპორტულ პიჟამოში,

თმა ორივეს დაბალზე აქვს შეკრეჭილი. მაგრამ მხოლოდ ერთს უჭირავს

მობილური ტელეფონი. თუმცა ქალაქში კავშირი არ არის.

ჯარისკაცები ყურადღებას აღარც აქცევენ.

მათკენ არც ძმები იხედებიან.

ბავშვობაში მას რცხვენოდა ასეთი ძმის, არავისთან

ახსენებდა, არსად დაყავდა. როგორია, როცა ოჯახში

შეშლილი გყავს. როცა მამა ნორმალურია,

როცა დედაც ნორმალური, შენც ასევე, ის ერთი კი

შეშლილია. შენს ოჯახში. ნამდვილი შეშლილი.

რა გამოდის, შენზეც ეჭვობენ?

რომ გაიზარდა, ყურადღებას აღარც აქცევდა.

თითქოს ძმას არც კი ეარსება. როგორც ქუჩაში მიმავალმა

თვალის კუთხით შეამჩნიო რაღაც ცუდი, ცუდიც არა, გულისამრევი,

რაღაც ისეთი, რაც შეგზარავს: ვთქვათ, შუაზე გახლეჩილი

ძაღლის ლეში, მაგრამ, ხომ გესმის –

თუკი შეძლებ და არ გახედავ, თითქოს არც არის,

ყველაფერი თითქოს რიგზეა.

ახლაც ასეა: სხედან ერთად, ხმას არ იღებენ.

არავინ აქცევთ ყურადღებას, თითქოს ისინი

არც არსებობენ. აქ ისედაც ბევრნი არიან

მათნაირები – ვინც გაქცევა ვერ მოახერხა

და გდია განზე, როგორც ორად გახლეჩილი

ცხოველის ლეში.

ინტერნატის დირექცია რახანია მიმოიფანტა.

ავადმყოფების მოსავლელად დარჩა მხოლოდ რამდენიმე

დამლაგებელი. რამდენიმე მოხუცი ქალი,

ვინც ამ კედლებს შეაბერდა. ექვსი თუ შვიდი.

ერთ დროს მილიონიანი ქალაქისთვის ცოტა არ არის.

მოროდიორი

ცუდი ბიოგრაფია.

ასეთი ბიოგრაფიებით ამზადებენ დილის სიუჟეტებს.

მოხუცი მამა დეკემბერში გაიყინა ტრამვაის ვაგონში.

დედა შაქარმა გააწამა.

მიტოვებული ტექნიკუმი. მეორე წელი აღრიცხვაზე.

იოდისგან ჩამწვარი ყელი,

არმატურით მოთლილი ყური.

რაზე ოცნებობდი ამ წლების მანძილზე?

რა გინდოდა?

ყველაფერი, რაც ჭირდება,

ეგულება უახლოეს სავაჭრო ცენტრში.

გინდ ეს ცენტრი გაგიძარცვავს –

გინდ ბეჭედი აგიხსნია პაპის სიგელზე.

“მე, – მწერს იგი, – არასდროს მქონდა

საკმარისად ბევრი ფული, რათა მეყიდა

ყველაფერი, რაც მინდოდა. მუდამ რაღაცის

გადადება მიხდებოდა უკეთესი მომავლისათვის,

ახლა კი ვხვდები, უკეთესი მომავალი

აღარ იქნება.

შენც აქ დაიბადე.

იცი, როგორცაა.

გაიმეორე ჩემთან ერთად:

ცხოვრება – უსამართლო და მკაცრია,

ცხოვრება – უიმედო და მოკლეა,

ცხოვრება – უსიხარულო და მუხანათია.

ვისაც არ აქვს არაფერი,

არც ექნება არაფერი.

ვისაც არ აქვს დასაკარგი,

ვერაფერს დაკარგავს”.

რახანია, აქ არავინ ელოდება უკეთეს მომავალს.

დედაჩემის უჩუმარ სიკვდილს აქ ვერავინ განასხვავებს

სხვა ქალების სიკვდილებისგან.

კეთილი გული, სნეული ფილტვები –

ცხოვრობ მის გვერდით, რადგანაც გიყვარს.

და კვდები, რადგან მის გვერდით ცხოვრობ.

“მადლობ, რომ მწერდი, – მეუბნება, –

მადლობ, რომ მწერდი”.

“არაფერს”, – ვპასუხობ.

და მართლაც, არაფერს.

ფლეერი

საშა, ჩუმი ლოთი, ეზოთერიკოსი, პოეტი.

მთელი ზაფხული ქალაქიდან არსად გასულა.

როცა სროლები დაიწყო – გაოცდა.

უყურებდა ახალ ამბებს, შემდეგ მობეზრდა.

დადის ქალაქში ჩართული ფლეერით,

უსმენს საყვარელ დინოზავრებს.

ხდება ხოლმე, ეჯახება დამწვარ მანქანებს,

ფეხს წამოკრავს დაფლეთილ გვამებს.

რა დაგვრჩება ისტორიისგან,

სამყაროსგან, სადაც ვცხოვრობდით?

მხოლოდ სიტყვები და მუსიკა რამდენიმე გენიალური

მამაკაცის, რომლებიც ამაოდ

ცდილობდნენ, გონზე მოვეყვანეთ, რაღაც აეხსნათ,

და ვერაფერი შეგვასმინეს, ვერავინ იხსნეს,

ჩაწვნენ თავიანთ საფლავებში

და ახლა გენიალური მკერდით

ასაზრდოვებენ ყვავილებს, ბალახს.

სხვა არაფერი გადარჩება –

მხოლოდ და მხოლოდ ეს მუსიკა, სიმღერა, ხმა,

რაც გვიბიძგებს სიყვარულისკენ.

შეგიძლია, ეს მუსიკა არასდროს გაწყვიტო.

თვალდახუჭულმა უსმინო კოსმოსს

და იფიქრო ვეშაპებზე შუაღამის ოკეანეში.

არაფერი გესმოდეს მეტი.

არაფერს ხედავდე.

არაფერს გრძნობდე.

გარდა, ბუნებრივია, სუნის.

გარდა გახრწნილი გვამების სუნის.

კაპელანი

იგორი, კაპელანი, ოცდაათის.

წვერს არ იპარსავს, რომ გავდეს უფროსს.

ყველა ცდილობს, გავდეს უფროსს. უფრო სერიოზულს.

განსაკუთრებით, ამ ასაკში.

ადვილია, ჩაიკარგო ასეთ ასაკში.

საშიშ ასაკში. თუნდაც – მღვდლისათვის.

უცნაურია, იბარებდე აღსარებებს კაცებისაგან,

რომლებიც ასე ჯიუტად და ზედმიწევნით არღვევენ უფლის

ნებისმიერ შეგონებას. კანს იწვავენ ცხელი ნემსებით,

ტუჩებს იწვავენ სიგარეტით, როდესაც ქარში

ეწევიან, მწარდებიან, ბილწსიტყვაობენ.

ნამწვები ცვივა სველ ბალახში.

ხატები, ჯვრები – ტორპედოზე, ტექნიკური ზეთი ფრჩხილებში.

ზარს უთიშავენ მობილურებს,

ვიდრე შევლენ აღსარებაზე.

შემდეგ უმხელენ თავის დარდებს, საიდუმლოებს.

ერჩივნა, აღარც მოესმინა, მაგრამ ვერ იზამს.

ყოველი ცოდვა – თითქოს კენჭია.

კენჭი, რომელსაც ხელისგულში უცურებენ ბრაზიანი მამაკაცები.

ყველას თავისი კენჭი მოაქვს, ჩათბუნული შარვლის ჯიბეში.

გადაივსო ამ კენჭებით მისი ტომრები,

წელი წყდება, როცა მიათრევს.

ისინი მაინც მოდიან და აღიარებენ,

მოაქვთ კენჭები,

აჩეჩებენ,

როგორც რაღაც უიშვიათესს.

რამდენი დღეა, არ თავდება.

ნამწვს მოისვრიან, იხუმრებენ, რიგს იკავებენ.

ჰგონიათ, ვეღარც მიუსწრებენ.

ყველა მოუსწრებს.

ვეღარავინ დაიგვიანებს.

ჯაშუში

ვოლოდია, 25 წლის,

ექიმი, ფსიქოლოგი,

ვიდეობლოგერი, რომელიც გვასწავლის,

როგორ მოვეპყრათ ცხოვრებას სწორად,

როგორ მივიღოთ სიამოვნება

ყოველდღიური წვრილმანებისგან,

როგორ შევარჩიოთ უბრალო სიტყვები,

რომლებიც ცრიან ნეგატიურ ენერგიას,

როგორც მდინარის მძიმე ქვიშას.

ის ორი თვის წინ დაატყვევეს.

კამერა უპოვეს, ჯაშუშად ჩათვალეს.

გამოსვლის შანსი – ნულოვანი,

უნდა იჯდეს განკითხვის დღემდე.

მატრასზე უგია ცემენტის ტომარა,

ჯვალოს საბანი წაუხურავს და აცვია ვიღაცის ჯემპრი

სისხლის ლაქებით. არის მეორეც –

ვიღაც ბნელი, უბნელესი. ეშინია მისკენ გახედვის,

თავს იმძინარებს. მაგრამ ბნელი მაინც განაგრძობს:

აი, ჯაშუშო, ყოველდღიური სიხარული – ძველი პური, ბინძური საცვალი.

აი, ჯაშუშო, უფლის ნება – მსუსხავი ჯვალო, ნესტისაგან აშმორებული.

გაეხვიე მასში, ჯაშუშო, ჩაიმალე, ყნოსე, უთვალთვალე.

უთვალთვალე შენს სამშობლოს, იქნებ მართლა გამოიჭირო

რაღაც ისეთში, რასაც გიმალავს,

რასაც არასდროს დაგანახებს, უთვალთვალე სხივჩამდგარი ჭუჭრუტანიდან,

რომლის მიღმა სადაცაა აღსრულდება მართლმსაჯულება.

დრო მოვა და თვითონ გიხმობენ.

ყველას გვიხმობენ ჩვენი ბარგით, ჩვენი საბნით, ჩვენი ტკივილით.

ვივლით ლურჯ თოვლში,

ვივლით წითელ ღამეებში,

ვივლით ცაში მომლოდინე სხივჩამდგარი ჭუჭრუტანისკენ,

რათა მივუსწროთ საშინელ სამსჯავროს.

განგვიკითხეთ, განგვიკითხეთ, მსაჯულებო, წაგვართვით იმედი,

გაგვიშვით შრომა-გასწორებით კოლონიებში.

გამოვსწორდებით, დავშინდებით, ამოვღერღავთ უბრალო სიტყვებს

და გამშრალ პირებს ამოვივსებთ მდუღარე თოვლით,

ოქროს თოვლით, უკანასკნელით.

მარტორქა

ნახევარი წელია, უძლებს.

ნახევარი წელია, ათვალიერებს სიკვდილს,

როგორც მარტორქას ზოოპარკში:

მძიმე სუნთქვა,

ბნელი ნაკეცები.

ვერ გაუბედავს, მოწყვიტოს მზერა,

ეშინია, დახუჭოს თვალი.

ეშინია. საშიშია.

და უნდა იყოს.

სიკვდილი უნდა გაშინებდეს.

საშიშია, ჩაისუნთქო სისხლიანი მთვარის სიმყრალე,

საშიშია დაინახო, როგორ ხდება ისტორია.

ექვსი თვის წინ ყველაფერი სხვაგვარად იყო,

ექვსი თვის წინ სხვები ვიყავით.

მაშინ არავის აშინებდა ვარსკვლავები,

რომლებიც ტბებში ირეკლებოდნენ.

მაშინ არავის აფრთხობდა კვამლი,

რომელიც მოხნულ მიწას სდიოდა.

ღამის ქუჩებში,

ცეცხლში და ხმაურში,

სიკვდილით და სიყვარულით გარემოცული,

ქალი რგავს სახეს კაცის მკერდში

და ზურგზე მუშტებს უბაგუნებს,

ქვითინებს, კივის სიბნელეში:

მე არ მინდა ვხედავდე ამას,

მე არ მინდა ვიტევდე ამას.

რა უნდა ვუყო ამდენ სიკვდილს,

სად უნდა წავიღო?

სად წავიღო ეს სიკვდილი?

ნუთუ ზურგზე მოვიკიდო,

როგორც ბოშამ – ახალშობილი,

რომელიც უკვე არავის უყვარს,

რომელსაც უკვე არავინ უყვარს,

რადგან ცოტაა სიყვარული,

სიყვარული დაუცველია.

იტირე და ჩამოლეწე ეს წყვდიადი თბილი ხელებით.

იტირე და არ მოცილდე ერთი ნაბიჯით.

სამყარო უკვე ვერ იქნება, როგორიც იყო.

ჩვენ აღარასდროს მივცემთ უფლებას

იყოს ისეთი, როგორიც იყო.

სულ უფრო ნაკლები ნათელი ფანჯარა სუსხიან ქუჩებში.

სულ უფრო ნაკლები მოცლილი გამვლელი,

მაღაზიის ვიტრინასთან შეყოვნებული.

შემოდგომის ჯოჯოხეთურ სიბნელეში ქვავდებიან ყანები და მდინარეები.

წვიმა აქრობს ყველა კოცონს.

იყინებიან ღამით ქალაქები.

Facebook Comments Box