აზერბაიჯანულიდან თარგმნა იმირ მამედლიმ
სიყვარული
ის მაწანწალა სანაგვე ყუთში
პურის ნატეხებს ეძებდა მუდამ
იგი ამჯერად გადაგდებულ
და ოდნავ დამჭკნარ ყვავილებსა კრებს
დღეს დაბადების დღეა ალბათ მისი ცოლისა.
მდგომარეობა
მეც მატარებლის ცხოვრებით ვცხოვრობ.
მათ ხომ რკინიგზის ბორკილებიდან
თავდაღწევის
ერთად-ერთი გზა გააჩნიათ –
გზა კატასტროფის!
კაცი
სახლის თავკაცი
ვაივაგლახით მოპოვებულ პურს
ანაწილებს ყოველ საღამოს –
ცოლისთვის, შვილისთვის, თავისთვის
და კიდევ ხაფანგში თაგვისთვის.
ბილიკი
კვლავ მენატრები…
შენზე ვფიქრობ და ბოლთას ვცემ სახლში –
მე ეს მანძილი გავიბილიკე
და ამ ბილიკზე ჩემი ბიჭუნა
ველოსიპედსაც ატარებს ზოგჯერ.
ხაზები
მკითხავისათვის გულივით გაშლილ
დაბერებულ ხელისგულებზე
კვლავ იკითხება
ის რაც ოდითგან იკითხებოდა:
„17 წლისა შენს სიყვარულს გადააწყდები…“
ჯანბაზი
ა იმ მოხუცმა
ახალგაზრდობა
გაჭიმულ თოკზე გაატარა და
ახლა ხიდზე იმშვიდებს სულსა.
სოფელი და შაქარი
ყველამ მიატოვა
მშობლიური ეს სოფლის სახლი.
მხოლოდ და მხოლოდ
ჭიანჭველები ბინადრობენ ერთგულად ჯერაც,
ჭიანჭველები, ბავშობაში რომ
გადავაგდე შაქრის ნატეხი და დაეხვივნენ…
ცხოვრება
წყალი ჭიქაში აღარა ცხოვრობს
შეუძლია გაიყინოს და
გალღვეს მხოლოდღა.
ორმოს როცა თხრი
ამოღებული მიწაცა კვდება
არც შენ არ ცხოვრობ
კბილები და თმები რომ გცვივა
შენი სიცოცხლის ნიშანწყალია.
ნივთების გარემოცვაში
შენი სიმტკიცე რა არის ვითომ?!
სუსხში გაყინულ სარეცხს მაგონებს.
რა არის შენი მარტოობა თუ გიფიქრია?!
ნაქირავებში
უცხო ნივთების გარემოცვაში
კაცი რომ ცხოვრობს
აი ეგაა…
ნუ მოიწყენ
ჯერ ნუ მოიწყენ…
და თვითმკვლელები
სიმაღლიდან როცა ხტებიან
ასფალტს პირველი ვინც დაასკდება
გამარჯვებულიც აი ეგ არის.
ჯერ ნუ მოიწყენ…
ქვეყნად ბევრია საინტერესო:
თუნდაც პატარა გოგონები რომ
კოხტა თოჯინებს ეფერებიან
და თამაშობენ დედობანასა.
ჯერ ნუ მოიწყენ
ქვეყნად ბევრია საინტერესო:
აი თუნდაც ის
მანიკენი ქალი რომ დგას და
ღიმილის მიღმა მალავს ტკივილებს.
მაცივრის ხმა
თავად შენა რახ ამ მარტოობის
და უაზრობის ამომვსებელი.
ლოთ ძმაბიჭებთან დალევასა სჯობს
მეტროსთან იდგე
ვითომ ვიღაცას ელოდები, და აი ასე
შენი თავიც და სხვაც მოატყუო.
თუ დაივიწყებ
ყველასა და ყველაფერს ერთად
ჩათვალე რომ მკვდარივითა ხარ.
მხოლოდ მაცივრის ხმაა, რომელიც
დროგამოშვებით გახსენებს რომ
ჯერაც არსებობ.
ფოტო და ფონი
გუშინ ისე მოვიწყინე, რომ
ჩემი ძველი ფოტოები გადმოვალაგე:
იმ სურათებზე მე ჩემ სახეს კი არ ვუმზერდი
ფონს ვუყურებდი
სადაც ხეები ნდა სახლები მოჩანან მქრალად.
ტრამვაივით
სულ ცოტაც, ცოტაც მოეთმინათ და
ტრამვაივით დავბრუნდებოდით
თავჩაქინდრულნი დაინახავდნენ
დაბლა ჩვენს რელსებს,
თავაღერილნი ელექტრო ხაზებს…
ფიცი
ცოცხლების თავსა
მიცვალებულთა საფლავსა ვფიცავთ…
ვფიცავ ვიქნები
საფიცარი შენი წარსული…
ქვეყანას ისე მიატოვებ
ქვეყანას ისე მიატოვებ ვითარცა სახლსა –
შუქს გათიშავ და ჩაფიქრდები კართან წამიერ:
რაიმე ხომ არ დამავიწყდა,
ანდა ვინმე ხომ არ გამომრჩა მხედველობიდან?
მივიწყებული
ისე მარტო ვარ
როგორც თოვლი
მთაზე მზისაგან
უნებლიედ მიტოვებული.
ცხოვრება
რას ელოდები?
დედაშენი თუ ასე ლამაზად
მოთქვამს, ქვითინებს,
შეგიძლია არხეინად
დალიო სული.
ბედი
კვლავ ჩამოენგრა ამ საცოდავსა
ოცნებაში ვაივაგლახით აშენებული
ნანატრი სახლი –
ეს ოხერი მიწა დაცურდა…
ხიდი
დღეს მივხვდი და აღმოვაჩინე
ყველაზე სანდო
ხიდი სწორედ წყლის ზედაპირია:
არც მოირღვევა, არც დაინგრევა…
ადრე, თუ გვიან
ადრე,თუ გვიან დადგება ის დღე,
ხვალ, ზეგ, ან მაზეგ, ან ცოტა გვიან:
ადამიანები
ქუჩაში რომ შეხვდებიან, სალმის მაგიერ
ბოდიშს მოუხდიან ერთიმეორეს.
მზერა
მე სარკმელივით შემოგხვდი გზაზე,
რომ გაგეხედა და დაგენახა ქვეყნიერება.
შენ კი თვალებში ჩამხედე ისე,
როგორც სარკეში,
და გზა განაგრძე…
დამეწიე
მიგატოვე…
მიგატოვე და წავედი,
შენ კი ისევ დგახარ აქვე
და ყოყმანობ,
სანამ… სანამ მთლად დამკარგავ,
მიმატოვე, დამეწიე…
ორნი
ზიხარ და ფიქრობ
რა ადარდებს ნეტავი ამ კაცს
ოთახში რომ ბოლთას სცემს ახლა
და ბუზს, რომელიც ჭერზე მიმოდის.
ცხოვრება
ავდარში სახლში გავრბივარ,
მიწისძვრის დროს კი
გამოვრბივარ ჩემი სახლიდან,
მისვლა-მოსვლისთვის
სხვა მიზეზი არ გამაჩნია.
© არილი