“თავგადასავალი” ზაზა თვარაძის რიგით მეორე პროზაული კრებულია და პირველი მისი გარდაცვალების შემდეგ. პროზაული ნამუშევრების გამოქვეყნება 1993 წლიდან დაიწყო, თუმცა, სიცოცხლეში მხოლოდ ერთი კრებულის (1999) გამოცემას მოესწრო. სამწუხაროდ, როგორც ხშირად ხდება, მისი ნიჭის დაფასება სიცოცხლეში ნაკლებად მოხდა. იმის გამო, რომ საჯარო პერსონა არ იყო და არც ლიტერატურულ თავყრილობებზე უყვარდა გამოჩენა, ზაზა თვარაძის შემოქმედება მკითხველთა დიდი ნაწილის თვალთახედვის მიღმა აღმოჩნდა. არადა, მისი ნაწერები ნამდვილად იმსახურებს მეტ ყურადღებას.
როდესაც ავტორი ერთდროულადაა პროზაიკოსიც და პოეტიც, ცოტა არ იყოს, რთულია ამოიცნო, რომელი ჭარბობს მასში. ზაზა თვარაძე, უპირველესად, ალბათ, პოეტი იყო და მისი შინაგანი ტრაგიზმი, საკუთარი თავის შეცნობისა და ცხოვრების საზრისში წვდომის სურვილი, ადამიანების მიმართ სიყვარული და მიტევების უნარი ყველაზე კარგად ლექსებში გამოიკვეთა. იგივე შეიძლება ითქვას მის პროზაულ ტექსტებზეც. ვფიქრობთ, მკითხველს დააინტერესებს წიგნში წარმოდგენილი მოთხრობები და რამდენიმე მცირე ზომის რომანი, რომელთა უმეტესობასაც პირველად გაეცნობა.

ყველა დროის 20 საუკეთესო ქართული მოთხრობა, თბ. “ბაკურ სულაკაურის გამომცემლობა”, 2008.

ეს წიგნი ყველა თქვენგანის საოჯახო ბიბლიოთეკას დაამშვენებს, იმდენად, რამდენადაც ქართული პროზის საუკეთესო ნიმუშებია თავმოყრილი. კრებული ეპოქების მიხედვითაა დაყოფილი და ქართული მწერლობის მთელ სპექტრს მოიცავს: დაწყებული ილია ჭავჭავაძითა და ალექსანდრე ყაზბეგით – კოტე ჯანდიერისა და აკა მორჩილაძის ჩათვლით.
საზოგადოდ, ანთოლოგიის შედგენა მეტად სარიკო და საპასუხისმგებლო საქმეა, მით უმეტეს, საქართველოში, სადაც ყველას თუ არა, ყოველ მეორეს თავი გენიოსი ჰგონია, თუმცა, კრებულის შემდგენლები სირთულეებს არ შეუშინებია. თავდაპირველად თეა ქიტოშვილს, ბაკურ სულაკაურსა და მალხაზ ხარბედიას საუკეთესო ოცეულის საკუთარი ვერსიები ჰქონდათ, საიდანაც საბოლოოდ დარჩა ის, რაც წიგნში ვიხილეთ. მიუხედავად იმისა, რომ ავტორთა კონკრეტული ჯგუფის გემოვნება შეიძლება ყველასთვის მისაღები არ იყოს, ვფიქრობთ, ძალიან კარგი საქმე გაკეთდა, რომლის შედეგითაც გემოვნებიანი ქართველი მკითხველი ისიამოვნებს.

გელა ჩქვანავა, დაუმთავრებელი ამბავი, თბ, “დიოგენე”, 2008.

“კოლორიტებისა” და “ტორეადორების” შემდეგ გელა ჩქვანავა “დაუმთავრებელ ამბავს” გვთავაზობს. კრებულს, რომელიც, მისი წინა წიგნების მსგავსად აფხაზეთის ამბებს ეხება.
“ომი სიზმარს ჰგავდა, უსიუჟეტოსა და დამღლელს”. ეს სიზმარი გელა ჩქვანავასთვის დიდი ხანია გრძელდება. წლების წინ განცდილი კოშმარი მოსვენებას არ აძლევს და მოგონებათა სიმძიმემ რომ არ გასრისოს, წიგნის ფურცლებზე ცდილობს მათ გადმოტანას. ფურცელი უტყვია და ყველაფერს იტანს, თუმცა, ამბები, რომლებსაც მათი ავტორი მოგვითხრობს, გულისგულამდე აღწევს და ამ ადამიანთა ბედის მოზიარედ გვხდის.
ბოჩოს, ზოროს, კონჭის, სიორდიას, კორკელიას, ჯამბულის, ანაიდას ისტორიები ტრაგიკულია და შემაძრწუნებელი, თუმცა, მსგავსი ამბები აფხაზეთის ომის დროს მრავლად ხდებოდა. გელა ჩქვანავას მოგონებების ხურჯინი ჯერ არ დაუცლია. სათქმელი, ჯერჯერობით, ბევრი აქვს, ამიტომ “დაუსრულებელ ამბავს” გაგრძელება აუცილებლად მოჰყვება.

გიორგი კეკელიძე, ოდები, თბ. “სიესტა”, 2008

ვერ გეტყვით, არის თუ არა ძველი ბერძენი პოეტი, პინდაროსი გიორგი კეკელიძის მასწავლებელი ან სულიერი მამა. ვეჭვობ, დიდი ოდების მამისგან ფორმის გარდა რამე აეღო, რადგან მის ლექსებში არც ხოტბაა და არც დიდება, ეს უფრო ფორმებისა და ჩარჩოების მსხვრევაა. როგორც თავად ამბობს, “და მე დავლეწე ლექსებიდან დაწნული ღობე”-ო. მისი პოეტური ენა მეტაფორულია. პოეტური ფიგურები, გრამატიკული სტრუქტურები, ალუზიური პარალელები და წიაღსვლები დაფიქრებისა და ანალიზისაკენ განგაწყობთ. ეს არ არის მარტივი, ადვილად გასაგები პოზია, იგი აღსავსეა ძიებებით, რომელიც მკითხველსაც ითრევს სიტყვათა მორევში.
“გიორგი კეკელიძის ოდები ქართული ვერლიბრის ახალი გზაა. ესაა გზა სცილასა და ქარიბდას შორის – დაუსრულებელ წყალ-წყალა პროზაულ რიტორიკასა და არამოტივირებულ ტოტალურ მეტაფიზიკას შორის. გიორგი კეკელიძის მთავარი დამსახურება ისაა, რომ მან საკუთარი ვერლიბრი “ფოლკლორს” შეუზავა და დაამყნო” – ასე აფასებს პოეტის შემოქმედებას ლიტერატორი ზაზა შათირიშვილი.

რაბინდრანათ თაგორი, “ბენგალია”. მთარგმნელები: თამაზ ჩხენკელი, ნუნუ ხომერიკი. თბ. “ინტელექტი”, 2008.

მწერლის შესახებ ყველაზე კარგად თავად მწერალი მოგვითხრობს. “ბენგალიაში” რაბინდრანათ თაგორი საკუთარი თავის შესახებ გვიყვება. ეს არ არის ავტობიოგრაფია მისი კლასიკური გაგებით, თუმცა, “ბენგალიის” წაკითხვით ბევრ საინტერესო ფაქტს შეიტყობთ არა მხოლოდ ავტორის ყრმობისა და სიჭაბუკის, ზოგადად, ინდოეთის ყოფისა და კულტურის შესახებაც. თაგორის ლიტერატურული წერილები და მოგონებები ამ საინტერესო და მრავალმხრივი ადამიანის პიროვნულ შტრიხებსაც გვაცნობს და მკითხველისთვის უფრო ახლობელს ხდის.
მას ინდოეთის სინდისს უწოდებდნენ, თამამად შეიძლება ითქვას, რომ იგი ინდოეთის ღირსების სიმბოლოცაა. როდესაც ინგლისის მთავრობამ საპროტესტო აქციის მონაწილეები დახვრიტა, თაგორმა უარი თქვა მათ მიერ მინიჭებულ “რაინდის” წოდებაზე.
მიუხედავად იმისა, რომ არაერთი პროზაული ნაწარმოებისა და პიესის ავტორია, მისი ნიჭი სრულად მაინც პოეზიაში გამოვლინდა. სწორედ 1912 წელს გამოცემულმა პოეტურმა კრებულმა “გიტანჯალი”-მ გამოიწვია მსოფლიო ლიტერატურული საზოგადოების ინტერესი და ნობელის პრემიაც მოუტანა. კაცი, რომელმაც “დააახლოვა აღმოსავლეთი და დასავლეთი” – ამბობდნენ მასზე თანამედროვენი. თუმცა, ყველაფრის მიუხედავად, მხოლოდ მშობლიური ინდოეთი ხიბლავდა, იზიდავდა და ასაზრდოებდა. სწორედ ინდოეთის სიყვარულით არის აღსავსე ეს კრებულიც.

მარკ ლევი, ეს რომ მართალი იყოს…, ფრანგულიდან თარგმნა გურანდა დათაშვილმა. თბ. “აგორა”, 2009.

“რაც ახლა უნდა გითხრათ, მოსასმენად ძნელია, წარმოსადგენად შეუძლებელი, მაგრამ თუ ჩემი ამბის გაგება გსურთ, თუ გინდათ მენდოთ, ალბათ, საბოლოოდ დამიჯერებთ კიდეც” – ასე იწყებს თავისი დაუჯერებელი ამბის მოყოლას ლორენ კლაინი, მარკ ლევის რომანის მთავარი გმირი.
“ეს რომ მართალი იყოს…” ფრანგი მწერლისა და არქიტექტორის, მარკ ლევის პირველი რომანია, რომელიც მწერლის ცოლისდამ მის უჩუმრად გააგზავნა გამომცემლობა რობერ ლაფონში. წიგნი 2000 წელს გამოქვეყნდა და მაშინვე ბესტესელერად იქცა. იმავე წელს სტივენ სპილბერგმა ფილმის გადასაღებად საავტორო უფლებები შეიძინა. ამჟამად ლევი ნიუ იორკში ცხოვრობს და ყოველ წელს ახალ რომანს სთავაზობს მკითხველს. მისი ნაწარმოებები დღეისთვის ოცდაათ ენაზეა ნათარგმნი.
ლორენი ექიმ-ინტერად მუშაობდა საავადმყოფოში. ექვსი თვის წინ მძიმე ავარიაში მოყვა და კომაში ჩავარდა. აპარატზე მიერთებული სხეული ინსტიქტების დონეზე ცოცხლობს, სული კი დამოუკიდებლად არსებობს. ერთადერთი ადამიანი, ვისთანაც კონტაქტში შედის, არტურია, რომელიც ლორენის აჩრდილს შემთხვევით გადააწყდება. როგორ ვითარდება ამ არაორდინარული ნაცნობობის ისტორია, წიგნიდან შეიტყობთ.

თამაზ ლეჟავა, ივანე მარგიანი, ცხოვრება და მოღვაწეობა, “აგორა”, 2008.

ეს წიგნი ცნობილ სასულიერო და საზოგადო მოღვაწეს, დეკანოზ იოანეს (ივანე მარგიანს) ეძღვნება. ღირსეულ ქართველს, რომლის ღვაწლის შესახებ პროფესიონალთა ვიწრო წრის გარდა, ფაქტობრივად, არავისთვისაა ცნობილი.
ივანე მარგიანი საქართველოსთვის მეტად მძიმე პერიოდში მოღვაწეობდა. XIX საუკუნის ბოლოსა და XX ს პირველი მეოთხედში, ჯერ მეფის, შემდეგ კი საბჭოთა რუსეთის მიერ ოკუპირებულ ქვეყანაში ეროვნული მუხტის გაღვივება უდიდეს საფრთხესთან იყო დაკავშირებული, თუმცა, საკუთარი სიცოცხლის რისკის ფასად, ივანე მარგიანმა ეს მისია ღირსეულად შეასრულა. ბაბუის საზოგადოებრივი საქმიანობის შესახებ მასალები მისმა შთამომავალმა, თამაზ ლეჟავამ მოიძია. კვლევის პერიოდში აღმოჩნდა, რომ ივანე მარგიანის ღვაწლი გაცილებით დიდი იყო, ვიდრე ფიქრობდნენ. იგი აქტიურად იღვწოდა მშობლიური კუთხის სოციალური მდგომარეობის, სწავლა-განათლების დონის ასამაღლებლად, ქრისტიანული რწმენის განსამტკიცებლად. მის წერილებში თავმოყრილია უნიკალური ეთნოგრაფიული და ისტორიული მასალა სვანეთის შესახებ.
1928 წელს ივანე მარგიანმა ზემო სვანეთის სიმღერისა და ცეკვის ანსამბლი დააარსა. მოიძია, თავი მოუყარა და დაკარგვას გადაარჩინა მრავალი ძველქართული (სვანური) ცეკვა და სიმღერა, მათ შორის, საგალობლები.
წიგნს თან ერთვის 1928 წ. მოსკოვში ჩაწერილი სიმღერები, რომელთა ფონოჩანაწერებს მოსკოვის ცენტრალურ არქივში მიაკვლია ანზორ ერქომაიშვილმა.

კრიტიკა, N 3, ლიტერატურის ინსტიტუტის გამომცემლობა, 2008.

შოთა რუსთაველის სახელობის ლიტერატურის ინსტიტუტი მკითხველს ალმანახ “კრიტიკის” მესამე ნომერს გვთავაზობს. იმ ფონზე, როდესაც ქართული ლიტერატურული პერიოდიკა დიდი მრავალფეროვნებით ვერ დაიტრაბახებს, თითოეულ ასეთ გამოცემას ძალიან დიდი მნიშვნელობა აქვს. განსაკუთრებით რთული ვითარებაა კრიტიკის თვალსაზრისით.
ალმანახის სარედაქციო საბჭო ცდილობს, მრავალმხრივი და საინტერესო მასალა შემოგვთავაზოს. ნომერში გაეცნობით კრიტიკულ და ანალიტიკურ წერილებს თანამედროვე ქართველი პოეტებისა და მწერლების შემოქმედებასთან დაკავშირებით, ასევე, მასალებს XX საუკუნის თეორიული აზრის ისტორიიდან, მოსაზრებებს ჟურნალისტიკისა და ფოტოგრაფიის თანამედროვე პრობლემატიკის შესახებ, ლიტერატურულ წერილებს და ა.შ.

© „ლიტერატურა – ცხელი შოკოლადი“

სეზანი

ირლანდიელი ქალბატონი იტყოდა დღევანდელი დღე ყოველი დღეაო. კეისარი იტყოდა ყოველი დღე დღევანდელი დღეაო და იტყვიან ყოველი დღე ისაა რასაც იტყვიანო.
ასე და ამგვარად ჩვენ გვაქვს ადგილი რომ დავრჩეთ და მას არ შეეგებნენ რამეთუ გადაეწყვიტა დარჩენა. როცა ვთქვი გადაეწყვიტა-მეთქი დარჩენა ვგულისხმობდი რომ დარჩებოდა შაბათს. ასე და ამგვარად პირი პირია სადაც რაკი პირია სადაც და იქ დამიჯერეთ წყალიცაა. დამიჯერეთ იქ წყალიცაა და ლურჯიც. როდესაც უყურებთ ლურჯს ყველაფერი ლურჯი ძვირფასიცაა. ის არის რაც ძვირფასია ყველაფერი ისაა და ისინი გულისხმობენ თქვენ ხსნას. ასე და ამგვარად ქმნიდა სეზანი თითქმის ამგვარად ქმნიდა სეზანი და თითქმის ქმნიდა. სეზანი თითქმის ქმნიდა თითქმის ქმნიდა და თითქმის ქმნიდა. და მე ვიყავი გაოგნებული. ვიყავი მე გაოგნებული. მე ვიყავი გაოგნებული და ვითმენდი, თქვენ ითმენთ ხოლმე როცა პოულობთ ფუტკრებს. ფუტკრები ბაღში ქმნიან საგანგებო თაფლს. თაფლი და იქ. იქ სადაც ბალახი შეიძლება ოთხჯერ ამობიბინდეს წელიწადში.

პიკასო

იგი ვისაც მავანნი შეუდგნენ იყო ის ვინც იყო სავსებით მომხიბვლელი. იგი ვისაც მავანნი შეუდგნენ იყო ის ვინც იყო ერთიანად მომხიბვლელი იგი ვისაც მავანნი შეუდგნენ იყო ის ვინც იყო ჭეშმარიტად ერთიანად მომხიბვლელი.
მავანნი ჭეშმარიტად შეუდგნენ მას და სჯეროდათ რომ იგი ვისაც ისინი შეუდგნენ იყო ის ვინც იღწვოდა და იყო ის ვინც თავისი თავიდან მოეზიდებოდა რასმე მაშინ. მავანნი ჭეშმარიტად შეუდგნენ მას და სჯეროდათ რომ იგი ვისაც ისინი შეუდგნენ იყო ის ვინც თავისი თავიდან მოეზიდებოდა რასმე რაც იქნებოდა მძიმე რამ მყარი რამ და სრულქმნილი რამ.
იგი ვისაც მავანნი ჭეშმარიტად შეუდგნენ იყო ის ვინც იღწვოდა და ჭეშმარიტად იყო ის ვინც მაშინ მოეზიდებოდა რასმე თავისი თავიდან და იყო ის ვინც მთელი ცხოვრება იყო ის ვისაც ჰქონდა ამოსათქმელი რამ.
რაღაც მოჩქეფდა მისგან ჭეშმარიტად მოჩქეფდა მისგან ჭეშმარიტად ეს იყო რაღაც რაც ჭეშმარიტად მოჩქეფდა მისგან და მას ჰქონდა აზრი, მომხიბლავი აზრი, მყარი აზრი, ბობოქარი აზრი, ნათელი აზრი.
იგი ვისაც მავანნი ჭეშმარიტად შეუდგნენ და მავანნი ჭეშმარიტად შეუდგნენ მას, იგი ვისაც მავანნი ჭეშმარიტად შეუდგნენ იყო ის ვინც ჭეშმარიტად რუდუნებდა.
იგი ვისაც მავანნი ჭეშმარიტად შეუდგნენ იყო ის ვისაც ჰქონდა რაღაც რაც მოჩქეფდა მისგან რასაც ჰქონდა აზრი და ჭეშმარიტად რუდუნებდა მაშინ.
იგი რუდუნებდა და რაღაც მოჩქეფდა მაშინ რაღაც მოჩქეფდა მისგან მაშინ. იგი იყო ის და მუდამ ჰქონდა რაღაც რაც მოჩქეფდა მისგან და მუდამ ჰქონდა რაღაც მჩქეფარე. იგი არასდროს ყოფილა ის ვისაც არასდროს ჰქონია ის რაც მისგან მოჩქეფდა. იგი იყო ის ვისაც ჰქონდა ამოსათქმელი. იგი იყო ის ვისაც მავანნი შეუდგნენ. იგი იყო ის ვისაც მისდევდნენ. იგი იყო ის და მუდამ იყო ის ვისაც მავანნი შეუდგნენ. იგი იყო ის ვინც რუდუნებდა.
იგი იყო ის ვინც მიწყივ რუდუნებდა. იგი იყო ის ვინც მუდამ იყო ის ვისაც მუდამ ჰქონდა ის რაც მისგან მოჩქეფდა. იგი იყო ის ვისაც მარად ჰქონდა ამოსათქმელი. იგი იყო ის ვინც მიწყივ რუდუნებდა. იგი იყო ის ვისაც მავანნი შეუდგნენ. იგი იყო ის ვინც რუდუნებდა.
იგი იყო ის ვისაც მარად ჰქონდა რაღაც ამოსათქმელი. იგი იყო ის ვინც რუდუნებდა. იგი იყო ის ვინც მარად იღწვოდა. იგი იყო ის ვისაც მარად ჰქონდა რაღაც ამოსათქმელი და ეს იყო მყარი რამ, მომხიბვლელი რამ, ლამაზი რამ, გამაოგნებელი რამ, ამაფორიაქებელი რამ, უბრალო რამ, ნათელი რამ, ბნელი რამ, დამაფიქრებელი რამ, შემაძრწუნებელი რამ, აღმაშფოთებელი რამ, ძალიან ლამაზი რამ. იგი იყო ის ვინც ჭეშმარიტად იყო ის ვისაც ჰქონდა რაღაც ამოსათქმელი. იგი იყო ის ვინც მიწყივ რუდუნებდა.
იგი იყო ის ვინც რუდუნებდა და ჭეშმარიტად იყო ის ვისაც უნდა ეღვაწა რათა ყოფილიყო ის ვინც იღწვის, იგი იყო ის ვისაც ჰქონდა რაღაც ამოსათქმელი. იგი იყო ის ვისაც მთელი სიცოცხლე ექნებოდა რაღაც ამოსათქმელი. იგი იყო ის ვინც რუდუნებდა და იგი რუდუნებდა მაშინ და უნდა ეღვაწა რათა ჰქონოდა ამოსათქმელი ჰქონოდა რაღაც რასაც აქვს აზრი, უნდა ეღვაწა რათა ყოფილიყო ის ვინც მიწყივ რუდუნებს.
იგი იყო ის ვინც ჭეშმარიტად რუდუნებდა და სჯეროდა რომ არ ექნებოდა დასასრული მის რუდუნებას, იგი მიწყივ რუდუნებდა. იგი არ იყო ის ვინც დაშრეტამდე რუდუნებს. იგი არასდროს რუდუნებდა სრულ დაშრეტამდე.
იგი იყო ის ვისაც ჰქონდა რაღაც ამოსათქმელი ის რასაც ჰქონდა სავსებით ნამდვილი აზრი. იგი იყო ის ვისაც მავანნი შეუდგნენ. იგი იყო ის ვინც რუდუნებდა. იგი იყო ის ვინც რუდუნებდა და იყო ის ვისაც უნდა ეღვაწა რათა ყოფილიყო ის ვისაც ჰქონდა გზა ყოფილიყო ის ვინც რუდუნებდა. იგი იყო ის ვისაც ჰქონდა რაღაც ამოსათქმელი რასაც ჰქონდა აზრი. იგი იყო ის ვისაც მარად ჰქონდა რაღაც ამოსათქმელი და ის რასაც იგი ამოსთქვამდა იყო ის რასაც ჰქონდა ჭეშმარიტი აზრი. იგი იყო ის ვინც რუდუნებდა. იგი იყო ის ვინც თითქმის მუდამ რუდუნებდა. იგი არ იყო ის ვინც დაშრეტამდე რუდუნებს. იგი არ იყო ის ვისაც ოდესმე დაშრეტამდე უღვაწია. იგი არ იყო ის ვინც რუდუნებდა რათა ჰქონოდა რაღაც ამოსათქმელი. მას მარად ჰქონდა რაღაც ამოსათქმელი. იგი რუდუნებდა. იგი არასდროს რუდუნებდა დაშრეტამდე. იყვნენ მავანნი ვინც მას შეუდგა. ისინი მუდამ მისდევდნენ მას. მავანნი ჭეშმარიტად შეუდგნენ მას. იგი იყო ის ვინც რუდუნებდა. იგი იყო ის ვისაც ჰქონდა ამოსათქმელი ის რასაც ჰქონდა აზრი. იგი არასოდეს რუდუნებდა დაშრეტამდე.

მატისი

იგი სრულიად დარწმუნებული იყო რომ თავისი ყოფნის თავისი ცხოვრების დიდი ნაწილი შეალია იმას როგორ დაერწმუნებინა თავი თუ რარიგად ცდებოდა როცა იქმოდა იმას რასაც იქმოდა და მერე როცა ვერ დარწმუნდა რომ იგი ცდებოდა როცა იქმოდა იმას რასაც იქმოდა, როცა სრულიად დარწმუნდა რომ ვერ დარწმუნდებოდა რომ ცდებოდა როცა იქმოდა იმას რასაც იქმოდა მაშინ ჭეშმარიტად ირწმუნა რომ იგი იყო დიდი და ჭეშმარიტად იყო დიდი ჭეშმარიტად ყოველი ირწმუნებდა რომ იგი იყო დიდი.
ვიეთნი იტყოდნენ მასზე თუკი ვინმე ერთხელ ირწმუნებდა მას მერე ვეღარავის ირწმუნებდაო. ჭეშმარიტად იტყოდნენ ამას ვიეთნი.
იგი ჭეშმარიტად და ნათლად გამოხატავდა ერთგვარს რასმე, ვიეთნი იტყოდნენ იგი არაფერს გამოხატავს ნათლადო. მავანს სჯეროდა რომ იგი მეტად ნათლად გამოხატავდა ერთგვარს რასმე და მათთაგან ერთნი იტყოდნენ იქნებოდა იგი დიდი რომ არ ყოფილიყო ის ვინც ნათლად გამოხატავდა იმას რასაც გამოხატავდაო. ვიეთნი იტყოდნენ იგი ნათლად გამოხატავდა რასაც გამოხატავდაო და მათთაგან ერთნი იტყოდნენ სიდიადემ ბრძოლისა რაც არ გამოუხატავს ნათლად მისგან სრულიად დიდი ვინმე შექმნაო.
ვიეთნი იტყოდნენ იგი ნათლად გამოხატავდა თავისებურ ბრძოლასო. ვიეთნი იტყოდნენ ნათლად არ გამოხატავდა რასმე მებრძოლსო.
იგი ჭეშმარიტად ნათლად გამოხატავდა თავისებურს რასმეთ. ჭეშმარიტად ოდესმე ვინმე გაიგებდა ამასო. ბევრზე ბევრმა გაიგო ის, რომ იგი ნათლად გამოხატავდა იმას რასაც გამოხატავდა. იგი იყო დიდი. ყოველი გაიგებდა ამას. ბევრზე ბევრმა გაიგო ეს. მავანნი ვინც გაიგო რომ იგი იყო დიდი რომ იგი გამოხატავდა თავისებურს რასმე რომ იგი გამოხატავდა მებრძოლს რასმე. ჭეშმარიტად გამოხატავდა იგი მიწყივ მებრძოლს რასმე. ყოველს შეეძლო დარწმუნებულიყო რომ იგი გამოხატავდა მებრძოლს რასმე. მრავალთ ირწმუნეს რომ იგი დიდად გამოხატავდა ამას. მავანნი დარწმუნდნენ რომ იგი დიდად არ გამოხატავდა რასმე. ყოველი დარწმუნდებოდა რომ იგი იყო დიდი. ყოველი დარწმუნდებოდა რომ იგი ნათლად გამოხატავდა თავისებურ რასმეს.
მავანს ჭეშმარიტად სწადდა ჰქონოდა სურვილი ექმნა ის რასაც იქმოდა იგი ანუ ნათლად გამოეხატა თავისებური რამ. ჭეშმარიტად სწადდათ ყოფილიყვნენ თავადაც დიდნი. მავანნი არ ისწრაფოდნენ გამოეხატათ მებრძოლი რამ. ჭეშმარიტად იყო იგი ის ვინც არ გამოხატავდა მებრძოლს რასმე. იგი იყო დიდი. იგი ნათლად გამოხატავდა თავისებურს რასმე. მრავალთაგან მრავალს სწყუროდა ექმნა ის რასაც იქმოდა იგი ანუ ნათლად გამოეხატა თავისებური რამ. ბევრზე ბევრი იქმოდა იმას რასაც იქმოდა იგი, დიდად არ გამოხატავდა მებრძოლს რასმე. ბევრთაგან ბევრს სწყუროდა ექმნა იგივე რასაც იქმოდა იგი, არ გამოეხატა მებრძოლი რამ.
მრავალთაგან მრავალს სწყუროდა ექმნა ის რასაც იგი იქმოდა ანუ ყოფილიყო ის ვინც ნათლად გამოხატავს რასმე. იგი ჭეშმარიტად იყო დიდი, ყოველი ირწმუნებდა ამას. მრავალთაგან მრავალს სწყუროდა ყოფილიყო ის და ექმნა ის რასაც იგი იქმოდა და ნათლად გამოეხატა რამე და მრავალთაგან მრავალს არ სურდა ყოფილიყო ის და ექმნა ის რასაც იგი იქმოდა ანუ ნათლად გამოეხატა თავისებური რამ. მათ სურდათ გამოეხატათ რაღაც მიწყივ მებრძოლი, რაც იქნებოდა სულ სხვა რამ ისეთი რამ რაც ოდესმე ვინმეს გამოეხატა ნათლად და ეს იქნებოდა თავისებური რამ და სხვა რამ ისეთი რაც ნათლად გამოხატავდა რასმე; მაშინ მრავალთაგან მრავალი არ ისურვებდა ექმნა ის რასაც იგი იქმოდა და ნათლად გამოხატავდა თავისებურს რასმე და მავანი მათთაგანი ისურვებდა ექმნა ის და ყოფილიყო ის ვინც ნათლად გამოხატავს რასმე. მავანს სწყუროდა ექმნა იგივე რასაც იგი იქმოდა ანუ ნათლად გამოეხატა თავისებური რამ. მათთაგან იყვნენ ისეთნიც ვინც ჭეშმარიტად ნათლად გამოხატავდა რასმე რაც მასში იყო და სხვას არ უნდოდა მისი დანახვა. მათთაგან მავანი მთელი სიცოცხლე ისწრაფოდა გამოეხატა ნათლად თავისებური რამ და არაერთი გამოხატავდა ნათლად თავისებურს რასმეს.
იგი იყო ის ვისაც მრავალი იცნობდა და ესწრაფოდა მასთან შეხვედრას. მრავალნი უსმენდნენ მას სიხარულით. ზოგჯერ უსმენდნენ მრავალნი მას, ხშირად მიაპყრობდნენ ყურს მას. მავანნი მიაპყრობდნენ მას ყურს და იგი მაშინ ეტყოდა მათ რომ ჭეშმარიტად იყო იგი ის ვინც იტანჯებოდა როცა ცდილობდა დაერწმუნებინა თავი რომ ცდებოდა მაშინ როცა იქმოდა იმას რასაც იქმოდა და მერე დაიჯერებდა რომ ვერასოდეს დააჯერებდა თავს რომ ის რასაც იგი იქმოდა იყო მცდარი და მაშინ იგი იტანჯებოდა და იჯერებდა რომ იგი უნდა ყოფილიყო ის ვინც იქმს იმას რასაც იქმს და მარად იქნებოდა ის ვინც ეწამება და იქნებოდა ის ვინც მიწყივ იტანჯება. მერე ირწმუნა რომ იგი გამოხატავდა თავისებურს რასმე მებრძოლს და ჭეშმარიტად ირწმუნა ბევრმაც რომ იგი დიდად გამოხატავდა მებრძოლს რასმე. იგი მრავალს იცნობდა ისეთს ვინც უსმენდა მას და იგი ხშირად ეტყოდა მათ თავისი ტანჯვის ამბავს და ეს არ იყო დამაღონებელი რამ მათთვის ვინც უსმენდა მაშინ. ეს არ იყო მოსაბეზრებელი რამ სხვათათვის; მავანთათვის ფრიად საყურადღებო იყო და ისინიც უსმენდნენ მას კვლავ და კვლავ; მავანთათვის ეს იყო ამაღელვებელი რამ როცა უსმენდნენ მას კვლავ და კვლავ. მავანნი ვინც იცნობდა მას და იცოდა რომ იგი იყო დიდი იყო ის ვინც ნათლად გამოხატავდა თავისებურს რასმე მოუსმენდნენ რა ერთხელ როცა იტყოდა თავის ცხოვრებისას უსმენდნენ მას და იგი იტყოდა ამას კვლავ და კვლავ. მავანნი ვინც იცნობდა მას და სჯეროდა რომ იგი იყო ის ვინც ნათლად ამბობდა ამას იყო დიდი და არ უსმენდნენ მუდამ როცა საუბრობდა კვლავ და კვლავ და იტყოდა თავის ცხოვრებისას. მავანნი ჭეშმარიტად მიაპყრობდნენ მას ყურს; მავანნი ვინც ირწმუნა მისი სიდიადე ვინც ნათლად გამოხატავდა თავისებურს რასმე და გამოხატავდა დიდად მებრძოლს რასმე და კვლავ და კვლავ იტყოდა თავის ცხოვრებისას. იყვნენ მრავალთაგან მრავალნიც ვინც იცნობდა მას და სჯეროდა რომ იგი იყო დიდი და ნათლად ეტყოდა მათ რასმე აღარ უსმენდნენ როცა იტყოდა თავის ცხოვრებისას კვლავ და კვლავ.
იგი იყო ჭეშმარიტად დიდი. იგი იყო ჭეშმარიტად ის ვინც გამოხატავდა თავისებურს რასმე, რაც იყო მებრძოლი. მავანს სჯეროდა რომ იგი დიდად არ გამოხატავდა მებრძოლს რასმე. იყვნენ ბევრნიც ვინც არ უსმენდა მას კვლავ და კვლავ როცა ეტყოდა მათ ცხოვრებისას რასმე. მავანნი უსმენდნენ მას კვლავ და კვლავ როცა იტყოდა ცხოვრებისას.
მავანს ჭეშმარიტად სწყუროდა ექმნა ის რასაც იგი იქმოდა ანუ ყოფილიყო მისი მსგავსი ვინც ნათლად გამოხატავდა თავისებურს რასმე. მათთაგან იყვნენ მავანნი ვინც არ ისურვებდა ექმნა ის რასაც იგი იქმოდა ანუ ვინც ნათლად გამოხატავდა რასმე.
მავანს სწყუროდა ექმნა ის რასაც იგი იქმოდა ანუ ყოფილიყო მისი მსგავსი და ექმნა ის რასაც იგი იქმოდა ანუ ყოფილიყო ის ვინც ნათლად გამოხატავდა თავისებურს რასმე. ჭეშმარიტად იყო იგი ის ვინც იყო დიდი. ყოველი ირწმუნებდა ამას. ყოველი ირწმუნებდა ამას ბოლოს. იგი იყო ის ვინც ჭეშმარიტად გამოხატავდა თავისებურს რასმე. ყოველი ირწმუნებდა ამას ბოლოს. ყოველს შეეძლო დაეჯერებინა ეს. იგი იყო ის და მრავალსაც სრულიად სჯეროდა ეს ვინც ცხადად გამოხატავდა მებრძოლს რასმე. იგი იყო ის და მავანს სწამდა ეს, ვინც ნათლად არ გამოხატავდა მიწყივ მებრძოლს რასმე.

თარგმნა მერი ტიტვინიძემ

© „ლიტერატურა – ცხელი შოკოლადი“