ძველი სიყვარულის სიმღერა
კარადის ლაგებისას, დაკარგული წინდის წყვილი
ისე ჩამოვარდა,
როგორც ფოტოალბომიდან შუაზე გაჭრილი სურათი,
სადაც შენ ჩამოგაჭერი.
ახლა ვნანობ, რატომ გაგაქრე.
რატომ არ შეიძლება უბრალოდ გერქვას
ჩემი დიდი, მაგრამ ძველი სიყვარული,
რომელზეც საქვეყნოდ მოვყვებოდი
და მაინც არავის ეწყინებოდა,
არავინ მიმალანძღავდა. იტყოდა:
ამხელა ქალს რა ალაპარაკებს წინა საუკუნის სიყვარულზე.
მაგრამ რა ვუყოთ, რომ ვარსებობდით და ვკაშკაშებდით?
ასე როგორ გვეშინია დაძველებული და გამქრალი სიყვარულების?
და ისევე ვტენით მას სადღაც მოუსავლეთში,
როგორც ამ ცალდაკარგულ წინდას
კარადის სიღრმეში.
ისევ ძველ შეყვარებულზე
ცუდ სიზმარში
ისევ ვუყვარდი
ძველ შეყვარებულს.
მე კი მიკვირდა, უცებ რატომ გადავიყვარე.
…
რა უცნაური შეხვედრა იყო.
მარტო თვალები დავინახეთ ერთმანეთის.
ტუჩები მოჰყვა უცებ დაკეტილ კარებს მიღმა, როცა დაიძრა მატარებელი.
და მას აღარ დაუნახავს ჩუმად ნათქვამი
ისევ მიყვარხარ.
…
გადავრჩი – ვთქვი მე.
როცა ვნახე, როგორ გლეჯდა სიყვარულისფერ დროშას
ძველი შეყვარებული.
დამშვიდობება
სანახევროდ ჩამოწყვეტილ ფარდასა ჰგავს ეს სიყვარული.
რა ადვილია, სკამზე შედგე და გაასწორო.
მაგრამ არა.
დგახარ და შეჰყურებ,
როგორ მიათრევს ქარი თავისკენ და შენგან შორს.
სამუდამოდ.
გთხოვთ, მობრძანდეთ მიღებაზე
ისინი ერთმანეთს ერთ მწერლურ მიღებაზე შეხვდნენ.
როგორ ხარ, პოეტტტო – გამოთქმით მიესალმა
არაპოეტი და არც მაინცდამაინც მწერალი,
მაგრამ რამდენიმე ენის კარგად მცოდნე გამოჩენილი ადამიანი
და შეკრული მუშტი გაუწოდა მისასალმებლად.
მსოფლიოში პანდემია მძვინვარებდა, ხოლო მუშტები
იყო არა უბრალოდ მოღერებული,
არამედ გაწვდილი კეთილი სალმისთვის.
რა უცნაურია, გაიფიქრა მხოლოდ პოეტის სტატუსის მქონემ,
მუშტებს ცხვირწინ ვუტრიალებთ ერთმანეთს და
ეს ნორმალურია.
ხოლო მიღება, იყო რაღაცნაირად საჭირო
ჯერ ბუნდოვანი მომავლისთვის, რომელშიც
შეიძლება მისი ლექსები სხვა ენაზე ეთარგმნათ.
და ამისათვის, პოეტს უნდა ელაპარაკა თავის თავზე.
რაც შეიძლება ლამაზად და მოხერხებულად.
მაგრამ იყო ერთი პრობლემა,
მან მხოლოდ თავისი ენა იცოდა და ლექსებიც, სამწუხაროდ ამ მიღებისთვის,
მხოლოდ ამ ენამ გამოისხა.
რა ხდება პოეზიაში?
გაისმა ხმამაღალი კითხვა (როგორც პროზა!)
და ვიღაც, ვისაც მიაჩნდა, რომ ლექსები მხოლოდ რჩეულებისთვისაა, წინ ჩამოუდგა.
ღვინო მოწრუპა, მაგრამ პასუხს
თავის სხვათაშორის კითხვაზე, არ დაელოდა.
უფრო ცნობილმა ადამიანმა მოსწყვიტა თვალი
და ოოო, ბატონო ჩემო, პოეტისგან ზურგით შეტრიალდა.
რა უცნაურია, ისევ გაიფიქრა,
თითქოს რა მაღლა ვართ ეს პოეტები და რა დაბლად ვგრძნობ თავს.
სადღაც მიწისქვეშ.
უფრო სწორედ, კუთხეში მიყრილი მტვერივით.
მაგრამ არ შეიმჩნია
და იმ არც მაინცდამაინც მწერალს, მაგრამ
ასეთ მიღებებზე მიღებულ ადამიანს – გაუღიმა.
ცხელა. უთხრეს ერთმანეთს.
დიდებული საღამოა.
და მერე იყო ის გრძელი სიჩუმე,
რომელშიც
ამ ლექსის
წერა
დაიწყო.
ერთი ფაფხურის ლექსი
ძლივს ნორმალურად ჩაცმული გნახე.
თქვა კაცმა, ვისაც წადგმული ჰქონდა ფეხი ფლოსტებში.
მე უცებ ტანზე დავიხედე და მერე თვალი
ისევ მის ტერფებს გავუშტერე და გავიფიქრე,
არასოდეს ვეტყოდი ასე.
მაგრამ რადგანაც ქალებს უფრო მოგვეთხოვება
ალმასივით ბრწყინვა-კრიალი,
შეიძლება მართალიც იყო მისი რეპლიკა.
დავიხედე და რა დამხვდა ტანზე? გაფუყული ჭრელი შარვალი
საზაფხულო, რომელიც ადრე,
საგარეოდ ჩასაცმელად თითქოს ვიყიდე.
და მგონი, მაშინ, ჩემი თავიც უფრო მომწონდა.
არც ფეხები იყო ასე დამსხვილებული და თითქოს
მკერდიც იყო უფრო როგორც ქალწულის.
ღაბაბი, მზერა, არც ჩამალული იყო კისერი
და საერთოდაც, მაშინ უფრო კარგად ვიყავი.
და ზემოთ,
უკვე საშინაო სვიტერი მეცვა.
აზრი რომ არ აქვს, სად გამოაჩენ,
რადგან არავის აღარ ეძებ გარეთ თვალებით და არც შინ
დაგრჩა ვინმე საპოვნი.
დავყურებდი ასე ამ ტანს და ძლივს ნორმალურად ჩაცმულ
ჩემს თავს, როგორც ვიღაც ქალს და ვფიქრობდი,
ეს კიდევ ერთი კომპლიმენტია?
კარგი კერძის და სანიმუშო უთოობის შემდეგ რაც
შემხვდა.
ანუ მანამდე, ყველაფერი იყო იმაზე უარესი, ვიდრე
ვიდრე მეგონა.
შეჩვეული სიყვარულის თავშესაფარი
არეული, მიყრილ-მოყრილი – რადგან გგონია, უკვე შენია
და არავინ შემოიხედავს.
ახლა ვფიქრობ,
პირველივე შესაძლებლობას,
(როცა მოვილევ ბაზრის სიას,
ჩავარაკრაკებ საყიდლების პოეზიას)
გამოვიყენებ.
წავალ და უფრო ლამაზ წინდებს, ლამაზ თეთრეულს
ლამაზ შარფს და ლამაზ ფეხსაცმელს…
ლამაზ კუბოს ვიყიდი და შიგნით ჩავწვები!
მერეც მეტყვიან, დღეს თითქოს უფრო ლამაზი ხარ.
ძლივს ნორმალური კაბა ჩაგიცვამს.
მითხრან.
მზად ვარ დაყრუებისთვის.
უკუღმა
არაკარგად ვარ.
ნამდვილად მიშავს.
“გემრიელია” თუ წამომცდა,
ენა მწარდება.
ცხარეა ჩემი ღამის ზეწრები,
როგორც წიწაკის საფენები –
როცა ვწვები, წითლად მფოთლავს.
და არ მშველის.
აღიარებას, რომ სიყვარული მალე მთავრდება,
სჭირდება ძალა – ჭიდან წყლით სავსე ვედროს აწევის,
თუკი დაგექცა,
ხელახლა უნდა სცადო ავსება.
არადვილია.
თან მეზარება.
და ამიტომ,
არგამარჯობა.
არიმედია ისევ შევხვდებით.
არმიყვარხარ.
და არმენატრები.
ისევ ბატონო პრემიერო (მეორე აქტი)
მოდით, დავიწყოთ დიპლიპიტოთი.
ანუ არაფრით.
იმიტომ რომ ჯერჯერობით არაფრები ვართ.
იმიტომ რომ ეს ქვეყანა, რომელსაც მართავთ, ვიწრო კუბოა.
ჩვენ ვერ ვეტევით.
კუბოშიც კი გენანებათ ჩვენთვის ადგილი.
იმიტომ რომ პოლიცია გვამის გამტაცებელია.
ჩვენ ძალით დაბმული მაყურებელი.
აწყვეტა არ გვახასიათებს.
ეკლესია რეჟისორია, ჩვენ ერთლარად ნაყიდი მასოვკა.
ოოო, დიდო უმრავლესობის პრემიერო,
მოდით, დავიწყოთ ჭიჭყინით.
ჩვენ სხვა არაფერი გამოგვდის.
ხმაური ძლიერ ერებს შეუძლიათ.
ამიტომ ჩვენ უკნიდან ბოლი გამოვუშვათ,
ტრაკიდან მინდოდა დამეწერა, მაგრამ
მამაჩემს წნევა აუწევს, არაჩემო პრემიერო,
ჩაგვიდექით სათავეში და გავტოპოთ
ბარემ ბოლომდე ამ სიდამპლეში,
მეტი რა დაგვრჩენია.
ბოლომდე ჩავეფლოთ ერთად, ყელამდე,
ჩვენივე მოსაქმებულში, რომელზეც
ავაშენეთ ოქროს სასახლეები და ვერ ვხვდებით,
რომ ყინულში ჩადებული დიდი ხნის მკვდარია
ეს ქვეყანა.
რომელიც მაინც აყროლდა.
მოდით, დასაფლავებით დავიწყოთ არაჩემო პრემიერო.
ეს წესი მაინც შეასრულეთ. ძველი და გამოცდილი.
ბრძოლის ველზე დარჩენილი მკვდრები
მიწას მიაბარეთ.
© არილი