* * *

მითხა­რი, რო­გორ არ მოგ­წონ­ვარ? მე ვში­შობ შენ­თ­ვის!
შენ­თ­ვის მო­ვუშ­ვებ მეჩხერ წვე­რებს სა­კად­რის ღა­მით,
შენ­თ­ვის ვი­კის­რებ მძი­მე ღი­პის ტა­რე­ბას ჩუ­მად,
შენ­თ­ვის ოქ­როს ჯაჭვს და­ვი­კი­დებ კი­სერ­ზე ნე­ლა.

მითხა­რი, რო­გორ მი­ვი­წე­ბო შე­ნი სხე­უ­ლი?
რო­გორ ავ­აწყო შე­სა­ფე­რი შენ­თ­ვის სიმ­ღე­რა?
მითხა­რი, სად გყავს ვა­გი­ნი­დან გა­მოქ­ცე­უ­ლი
პა­ტა­რა კა­ცი, რომ ჰკი­ო­და ცო­ტა ხნის უკ­ან.

მითხა­რი, თით­ქოს მე ვი­ყა­ვი გი­ჟი მე­ხან­ძ­რე,
რომ სა­აღ­ლუ­მო ორ­გი­ე­ბის ვაქ­რობ­დი კოც­ნებს.
მითხა­რი მა­შინ, რა­ტომ ზვე­რავ ფრთხი­ლად ამ ან­ძას,
მითხა­რი, რის­თ­ვის არ უკ­ითხავ მას ღა­მის ლოც­ვებს…

© “არილი”

წუ­ხი­ლი ლექ­სე­ბის გა­მო

ვა­ი­მე, რო­გორ გა­მი­უცხოვ­დით
ად­რე შეთხ­ზუ­ლო ჩე­მო ლექ­სე­ბო,
ვარ­ს­კ­ვ­ლა­ვი თქვენს თავს რომ მკარ­ნა­ხობ­და,
მთის კორ­ტო­ხებ­ზე უნ­და ვე­ძე­ბო.

და თქვენ თვი­თო­ნაც ზურ­გი მაქ­ცი­ეთ,
გა­ნა­თე­ბუ­ლი ელ­ნა­თუ­რე­ბით,
ელ­ნა­თუ­რე­ბი სხი­ვებს ის­როდ­ნენ,
რო­გორც ბა­დე­ებს მე­ბა­დუ­რე­ბი.

ვა­ი­მე, რო­გორ მე­უცხო­ე­ბით
და­ვიწყე­ბუ­ლო ჩე­მო ლექ­სე­ბო,
მე ყე­ლამ­დე ვარ სავ­სე ცხოვ­რე­ბით
და აღ­არც მინ­და სად­მე გე­ძე­ბოთ.

არ­ა­და, რო­გორ გწერ­დით კედ­ლებ­ზე
ხელ­მიბ­ჯე­ნი­ლი და მოწყე­ნი­ლი,
თით­ქოს კარ­ნა­ხით მე­წე­რე­ბო­და
უკ­ა­ნას­კ­ნე­ლი ღა­მის წე­რი­ლი.

ვა­ი­მე, რო­გორ გა­მი­უცხოვ­დით –
რო­გორც ტო­ვე­ბენ შვი­ლებს მშობ­ლე­ბი
ან მშობ­ლებს ტო­ვებს შვი­ლი უძ­ღე­ბი…
თან­და­თა­ნო­ბით ჩვენც დავ­შორ­დე­ბით.

სად არ ვი­ა­რე, ჩე­მო ლექ­სე­ბო,
სად არა მდევ­და ბე­დი მდე­ვა­რი,
შუ­ა­ღა­მი­სას ჩე­მო შემ­ს­წ­რე­ნო
და ჩემ­თან ერ­თად ღა­მის მთე­ვარ­ნო.

ვა­ი­მე, რო­გორ გა­გი­უცხოვ­დით,
სხვა ცხოვ­რე­ბა­ში მოვ­ხ­ვ­დი ვი­თომ­და,
არ­ა­და, ჩემს ჩრდილს თქვენ მი­უძღო­დით
და კვალ­ში გდევ­დით მეც ხომ თვი­თო­ნაც.

სად აღ­არ გწერ­დით – მთებ­ზე, ბო­ძებ­ზე,
ქა­რის ნაფ­ლეთ­ზე, რკი­ნის კა­ვებ­ზე,
ჯერ ხომ დაგ­კარ­გეთ, მე­რე მოგ­ძებ­ნეთ,
ვერ­მიგ­ნე­ბულ­საც ის­ევ და­ვე­ძებ.

თქვენც ასე რა­ტომ გა­მი­ნა­პი­რეთ,
რო­გორც უბ­ი­რი და­ნის მლე­სა­ვი,
ტყა­ვი გა­დამ­ძ­ვ­რა, ტყა­ვი ცხრა­პი­რი,
ვიდ­რე თქვენს სიტყ­ვებს ამ­ოვ­კემ­სავ­დი.

ვა­ი­მე, რო­გორ გა­მი­უცხოვ­დით,
რო­გორ მო­მე­დო მეც სა­რე­ვე­ლა,
მე­გუ­ლე­ბო­დით, ჩე­მო ლექ­სე­ბო
ჩე­მი­ვე ჯავ­რის უხ­მო მთრე­ვე­ლად.

ახ­ლა რა­ღა ვქნა, ალ­ბათ ერთ­მა­ნეთს
ათ­ას­ში ერთხელ თუ შე­ვეყ­რე­ბით,
და შე­მოდ­გო­მის ფარ­თო ფოთ­ლე­ბით
სავ­სეა ბაღ­ში გრძე­ლი მერ­ხე­ბი.

* * *
შენ ალ­ბათ გიკ­ვირს: რა და­ა­შა­ვე,
შენს მყუდ­რო კუთხეს რომ ვერ მი­ა­გენ
და წყნე­თის ქვე­მოთ ქა­რი ნარ­შა­ვებს
სულ და­უ­დევ­რად აფ­ო­რი­ა­ქებს.

რა ვრცე­ლია და უკ­ი­დე­გა­ნო
სივ­რ­ცე, რომ­ლი­თაც მზე­რა ივ­სე­ბა,
ხსნა არ იქ­ნე­ბა თვი­თონ შენ­გა­ნაც,
ამ­ას ხომ ხვდე­ბი უკ­ვე ის­ე­დაც.

გა­დახ­ვალ ხიდ­ზე, სა­დაც მდი­ნა­რე
ვე­რე კვლავ ის­ევ ისე მი­ღე­ლავს,
და ხე­დავ მწუხ­რის მსუ­ბუქ მი­ნა­რევს,
შენ სა­ი­თაც კი არ გა­ი­ხე­დავ.

შენ სა­ი­თაც კი არ გა­ი­ხე­დავ
ყველ­გან იდ­გე­ბა წყნა­რი ფერ­დო­ბი
არ გენ­დო­ბი­ან, კა­რი იღ­ე­ბა
და იხ­უ­რე­ბა, შენც არ ენ­დო­ბი.

ცხოვ­რე­ბას მო­აქვს თა­ვის ზვირ­თე­ბი
მო­აქვს ფო­თო­ლი, ხავ­სი, ნა­ფო­ტი
და გა­ვიწყ­დე­ბა წყნა­რი კირ­თე­ბით
რა­საც ფიქ­რობ­დი და არ ამ­ბობ­დი.

და გა­ვიწყ­დე­ბა, დაგ­ვიწყე­ბია,
დაგ­ვიწყე­ბია უკ­ვე მწა­რე­დაც
რო­ცა ჩრდი­ლე­ბი წყნა­რად წვე­ბი­ან
ცხოვ­რე­ბაც წყნა­რი მო­ჩანს გა­რე­დან.

რა­ტომ და­დი­ხარ, რო­გორც სა­ლო­სი,
ზოგ­ჯერ ფხი­ზე­ლი, ზოგ­ჯერ ნას­ვა­მი
და ვარ­ს­კ­ვ­ლა­ვე­ბის ტა­ნი­სა­მო­სი
რა­ტომ გაც­ვია შენც იმ­ათ­სა­ვით.

შენ ალ­ბათ გიკ­ვირს, რა და­ა­შა­ვე,
რა­საც ეძ­ებ­დი, რომ ვერ მი­ა­გენ,
ირგ­ვ­ლივ ლაყ­ბო­ბენ და ხორცს ხარ­შა­ვენ
და კითხუ­ლო­ბენ: პა­სუხს ვინ აგ­ებს?

* * *
ეს სახ­ლი, რო­გორც ძვე­ლი რვე­უ­ლი,
ეს სახ­ლი ან­და სახ­ლის კე­დე­ლი
გაც­ვე­თი­ლია და შემ­ღ­ვ­რე­უ­ლი
და აღ­არ­სა­ით არ­გამ­ხედ­ვე­ლი.
სად გა­იკ­რიფ­ნენ ის მო­სახ­ლე­ნი
დიდ­ხანს შემ­ყუ­რე ერ­თი ნა­თუ­რის,
და რო­დის შეწყ­და ყე­ფა ძაღ­ლე­ბის
ამ სიწყ­ნა­რე­ში გა­დახ­ლარ­თუ­ლი.
ეს ბი­ნა, რო­გორც ძვე­ლი რვე­უ­ლი,
ეს ბი­ნა, ან­და ბი­ნის კე­დე­ლი,
გაც­ვე­თი­ლია და შემ­ღ­ვ­რე­უ­ლი
და სუყ­ვე­ლაფ­რის გა­დამ­კეტ­ვე­ლი.
რა უნ­და მოხ­დეს, ერთ­მა ვარ­ს­კ­ვ­ლავ­მა,
რომ გა­ა­ნა­თოს ძვე­ლი სარ­კ­მე­ლი,
ვინც ჩანს ნე­ტა­ვი, ვინ გა­ნას­ხ­ვა­ვა
იმ­ის­გან, ვინც კი არ ჩანს გარ­კ­ვე­ვით.
ეს ქუ­ჩა რო­გორც ძვე­ლი რვე­უ­ლი,
ეს ქუ­ჩა ან­და ქუ­ჩის მხვე­ტე­ლი,
გაც­ვე­თი­ლია და დარ­ღ­ვე­უ­ლი
და უკ­ვე სხვა­გან გა­დამ­ხედ­ვე­ლი.

* * *
გზა­ზე ლიც­ლი­ცებს ერ­თი ნა­თუ­რა
სა­ა­ქაოა, ხვდე­ბი ცე­ცე­ბით,
სი­ნამ­დ­ვი­ლე­ში ამ­ოწ­ვარ­თუ­ლა
შენც თით­ქოს იმ­ის ცახ­ცახს ეძ­ებ­დი

და ხე­დავ გვერ­დით ად­ა­მი­ა­ნებს
გა­და­ფე­ნი­ლებს გზებ­ზე ჩრდი­ლე­ბად,
ბრმებ­მა ხე­ვი რომ გა­და­ი­ა­რეს
და ტა­ნი ძლივს რომ ემ­ორ­ჩი­ლე­ბათ.

უც­ნა­უ­რია, სა­ით მი­დი­ხარ,
არ გი­ფიქ­რია ალ­ბათ ამ­ა­ზე,
ბრკი­ა­ლა სხი­ვი სხლტე­ბა ბინ­დი­დან
და კვეთს ჰა­ერ­ში მრუ­დე ალ­მა­სებს.

უც­ნა­უ­რია, არ გი­ფიქ­რია
იმ­ა­ზე, რა­ზეც უნ­და გე­ფიქ­რა,
თით­ქოს სა­ღა­თას ძი­ლად მიგ­ვ­რილ­ხარ,
ვე­ღარ დაგ­ცალ­და, თით­ქოს ვერ იქ­ნა –

ვერ ამ­ოხ­ვე­დი მწა­რე სიზ­მ­რი­დან,
ვერ მო­ის­რუ­ლე სიზ­მ­რის ნარ­ჩე­ნი,
თით­ქოს ის ბლან­ტი შუ­ქი გი­ზი­დავს,
რომ­ლის ცქე­რა­საც თვა­ლებს აჩ­ვევ­დი.

აქ­აც სმაა და აქ­აც ჭა­მაა,
ენ­ა­გე­თია ეს თუ ერგ­ნე­თი,
და რა და­ვა აქვს ნე­ტავ ჯა­მა­ათს,
რა რჯით ქე­ლე­ხის შემ­დეგ შეკ­რე­ბილთ?

გზა­ზე ლიც­ლი­ცებს ერ­თი ნა­თუ­რა,
მეც თით­ქოს იმ­ის ცახ­ცახს ვე­ძებ­დი,
სი­ნამ­დ­ვი­ლე­ში ამ­ოწ­ვარ­თუ­ლა…
და მივ­ლას­ლა­სებ ხე­ლის ცე­ცე­ბით.

© “არილი”

ჩე­მი სიზ­მა­რი კვდე­ბო­და და
ცოცხ­ლ­დე­ბო­და ჩე­მი ხორ­ცი.
დე­და­ჩე­მის ჭკნო­ბა­დი ხე­ლით
იღ­ე­ბო­და ფან­ჯა­რა
გა­ზაფხუ­ლის მი­მარ­თუ­ლე­ბით და
ჩი­ტის ჭიკ­ჭი­კი შე­მო­დი­ო­და
ჩემს ცოცხალ-მკვდარ ამ სიზ­მარ-ხორ­ც­ში.

გა­უ­გე­ბა­რი იყო,
რა სა­ით მი­ის­წ­რაფ­ვო­და,
და მა­ინც,
ამ მის­წ­რა­ფე­ბა­თა სი­ზუს­ტე­ში
ძნე­ლი იყო შე­ტა­ნა ეჭ­ვის.

იშ­ლე­ბო­და ჩე­მი ოც­ი­ვე თი­თი და ცდი­ლობ­და
შე­ხე­ბო­და მი­წი­სა და ცის ზე­და­პი­რებს.
ხამ­ხა­მებ­და ჩე­მი ორ­ი­ვე თვა­ლი და
წო­ნას­წო­რო­ბას ეძ­ებ­და
და­ნახ­ვად­სა და და­უ­ნა­ხავს შო­რის.

ხო­ლო ერ­თა­დერ­თ­ზე ერ­თა­დერ­თი გუ­ლი
ოც­ნე­ბობ­და მე­ო­რე გულ­ზე მა­ში­ნაც კი,
რო­ცა ის მე­ო­რე
გვერ­დით უც­ემ­და სწო­რედ.

სიზ­მა­რი კი –
სიზ­მა­რი კვდე­ბო­და კვლა­ვინ­დე­ბუ­რად,
ოღ­ონდ რაც დრო გა­დი­ო­და,
სულ უფ­რო და უფ­რო ვერ ცოცხ­ლ­დე­ბო­და
ფლა­შე სხე­უ­ლი ჩე­მი,
რომ­ლის­კე­ნაც გა­ზაფხუ­ლი მუ­ყა­ი­თად
აღ­ებ­და ფან­ჯ­რებს და
ბრო­უ­ნის მოძ­რა­ო­ბა­სა­ვით უშ­ვებ­და
მი­ლი­ო­ნამ­დე ჩი­ტის ჭიკ­ჭიკს.

ბუმ­ბუ­ლი, კონ­ვერ­ტი, თოვ­ლი…

ზურ­გით მი­ეყ­რ­დ­ნო ჩი­ტის ზურგს,
თა­ნაც ცა­ში.
ჩი­ტი ფრთებს ამ­ოძ­რა­ვებ­და,
ის – ორ დას­ტად გა­ყო­ფილ
შეყ­ვა­რე­ბუ­ლე­ბის წე­რი­ლებს.
მარ­ჯ­ვე­ნა ხე­ლით – სა­სი­ხა­რუ­ლო­ებს,
მარ­ცხე­ნა­თი – სევ­დი­ა­ნებს.
ჩი­ტი ზურ­გ­სუკ­ნი­დან ეჟ­ღურ­ტუ­ლე­ბო­და:
ას­ეთ წო­ნას­წო­რო­ბას
ჩე­მი ფრთე­ბიც კი ვერ იც­ა­ვე­ნო…
ის პა­სუ­ხობ­და:
უბ­რა­ლოდ, შენ ფრთე­ბი უფ­რო და­გე­ღა­ლა,
ვიდ­რე მე ბა­რა­თე­ბიო…

ასე ისხ­დ­ნენ ლურჯ მინ­დორ­ზე
პირ­შექ­ცე­უ­ლე­ბი და ზურ­გ­გამ­თ­ლი­ა­ნე­ბუ­ლე­ბი,
უმ­ზერ­დ­ნენ იქ­ვე მო­ბა­ლა­ხე ღრუბ­ლებს და
ან­გე­ლო­ზებს, ზამ­თ­რის­თ­ვის ორმ ცე­ლავ­დ­ნენ ცის ბა­ლახს…
ორი ფრთა და წე­რი­ლე­ბის ორი დას­ტა
მო­ზო­მი­ლად მოძ­რა­ობ­და და მხო­ლოდ ხან­და­ხან
ცვი­ო­და თოვ­ლის და­მა­ტე­ბად დე­და­მი­წა­ზე
ღე­რა-ღე­რა ბუმ­ბუ­ლი და კონ­ვერ­ტი…

მე, ამ ამ­ბის მთხრო­ბელ­მა,
სწო­რედ დღეს მი­ვი­ღე ეს იშ­ვი­ა­თი კო­რეს­პონ­დენ­ცი­ე­ბი
და შე­ვე­ცა­დე, მათ ჭეშ­მა­რიტ,
და არა შემ­თხ­ვე­ვით ად­რე­სა­ტად წარ­მო­მედ­გი­ნა თა­ვი,
სა­ნამ ის­ი­ნი, ფან­ტე­ლებს შო­რის არ­ე­ულ­ნი,
სა­ბო­ლო­ოდ და­მად­ნე­ბოდ­ნენ თავ­ზე…

უმც­როს­კ­ლა­სე­ლის სას­თუ­მა­ლი

და­ფის საწ­მენდ ბა­ლიშ­ზე რომ დავ­დე თა­ვი,
ჩე­მი სა­თა­მა­შო ცხე­ნი მე­სიზ­მ­რა, რო­მელ­საც ვუთხა­რი:
მო­ვა დრო, რო­ცა შენ­გან მხო­ლოდ ჩლი­ქი დარ­ჩე­ბა
და ჩემ­გან მხო­ლოდ მენ­ჯი,
ხო­ლო იმ ზონ­დის­თ­ვის, რო­მე­ლიც დღეს სკო­ლა­ში გა­და­მაყ­ლა­პეს,
აღ­არ იარ­სე­ბებს გზა, ჩემს სხე­ულ­ში სა­მოგ­ზა­უ­როდ.

და­ფის საწ­მენდ ბა­ლიშ­ზე რომ დავ­დე თა­ვი,
თმა მო­ხუ­ცი­ვით გა­მი­თეთ­რ­და იმ ცარ­ცი­სა­გან,
რომ­ლი­თაც ქარ­თუ­ლის მას­წავ­ლე­ბე­ლი
დღეს სკო­ლა­ში მა­წე­რი­ნებ­და ზმნებს:
“ამ­ო­ვარ­დ­ნა, გად­მო­ყუ­დე­ბა, გა­ყურ­ს­ვა, დახ­რა…”
და მა­ვა­ლებ­და მათ უღ­ლე­ბას და­უს­რუ­ლებ­ლად,
თით­ქ­მის სიკ­ვ­დი­ლამ­დე.

და­ფის საწ­მენდ ბა­ლიშ­ზე რომ დავ­დე თა­ვი,
გა­მახ­სენ­და მე­ო­რე, ოდ­ნავ უფ­რო პა­ტა­რა, ვარ­დის­ფე­რი ბა­ლი­ში,
რომ­ლი­თაც დღეს ნი­ნო ცო­მაია შლი­და
მის მი­ერ გა­მოყ­ვა­ნილ არ­ით­მე­ტი­კის ამ­ო­ცა­ნებს
და მო­მინ­და,
ეს ბა­ლი­ში მი­ეტყუ­პე­ბი­ნა ჩე­მი ბა­ლი­შის­თ­ვის
და თა­ვი­სი ბაფ­თი­ა­ნი თა­ვი ჩა­მო­ე­დო ზედ.

ჩვე­ნი საკ­ლა­სო ოთ­ა­ხის ფან­ჯ­რის რა­ფა­ზე
კაკ­ტუ­სე­ბი ალ­ა­გია და მო­რი­გე­ე­ბი ყო­ველ დი­ლით რწყა­ვენ მათ.
ჩვე­ნი სკო­ლა წი­თე­ლი კრა­მი­ტი­თაა გა­და­ხუ­რუ­ლი და
ამ­ი­თი გან­ს­ხ­ვავ­დე­ბა სხვა, ბრტყელ­სა­ხუ­რა­ვი­ა­ნი, რუ­ხი სკო­ლე­ბის­გან.
ზა­რი რო­ცა ირ­ე­კე­ბა,
ყვე­ლა­ნი გა­მოვ­რ­ბი­ვართ და ვცდი­ლობთ,
ერთ­მა­ნეთს და­ვას­წ­როთ მო­ა­ჯირ­ზე შეხ­ტო­მა და ჩა­მოს­რი­ა­ლე­ბა.
ყვე­ლა­ზე უც­ნა­უ­რი მას­წავ­ლე­ბე­ლი კი ხატ­ვის მას­წავ­ლე­ბე­ლია,
რო­მე­ლიც, თუ ფან­ქა­რი ან ცარ­ცი არ უჭ­ი­რავს ხელ­ში,
აუც­ი­ლებ­ლად კრი­ა­ლო­სანს მარ­ც­ვ­ლავს და
თა­ვის­თ­ვის ბუტ­ბუ­ტებს რა­ღა­ცას.

სწო­რედ მას მო­ვუყ­ვე­ბი მე ხვალ,
თუ რა უც­ნა­უ­რი შეგ­რ­ძ­ნე­ბე­ბი და­მე­უფ­ლა,
რო­ცა და­ფის საწ­მენდ ბა­ლიშ­ზე დავ­დე თა­ვი და
ხან სა­თა­მა­შო ცხენს ვე­ლა­პა­რა­კე­ბო­დი და
ხან ნი­ნო ცო­მა­ი­ას ვნატ­რუ­ლობ­დი ჩემს გვერ­დით.

ვინ იც­ის, იქ­ნებ ჩემ­მა ხატ­ვის მას­წავ­ლე­ბელ­მა
ქარ­ბორ­ბა­ლას, სერ­ვი­სის და მსგავ­სი სი­სუ­ლე­ლე­ე­ბის ნაც­ვ­ლად,
და­ფის საწ­მენდ ბა­ლიშ­ზე და­დე­ბუ­ლი თა­ვე­ბის
და­ხატ­ვა მას­წავ­ლოს.

© “არილი”

* * *
იის და კაცის თვალებში
თითქოს სამოთხის ნამია,
ჰაერში ანგელოზების
ფრთათა სითბო და ჩქამია,
გული გალობს და მაღლდება
(მისთვის ავდარიც დარია),
ნექტარი მაცოცხლებელი
უფლის პეშვიდან დალია.

სიყვარულისთვის გახსნილა
ზესკნელ-ქვესკნელის კარია.

ვით ცა და დედამიწა

გოგო და ბიჭი

თითქოს არსაიდან მოსულნი,
თითქოს გაზაფხულის
მწვანე ხელისგულზე ამოზრდილნი
უკვდავების ყვავილებივით.

გოგო და ბიჭი.

თვალებში სიყვარულის სიმღერა,
სამყაროს შექმნის დროინდელი,
ზეციერის გულიდან მონაბერი.

გოგო და ბიჭი.

სიკვდილის სიხარული
და სიცოცხლის დღესასწაული.

ვით ცა და დედამიწა,
უერთმანეთოდ სამყაროს ვერ დაამშვენებენ.
ვით ცა და დედამიწა,
ხარობენ ერთმანეთის სითბო-სინათლეში
გოგო და ბიჭი…

არწივი

ცის ტალღებს ააშრიალებს,
იფრენს წინაპრის კვალზედა,
ლამაზ ჩრდილს გადაატარებს
ხან ხმელზე, ხანაც – ზღვაზედა,
არც კლდეზე ჩაეძინება,
არც – ღრუბლის ლეგა ბანზედა,
სიმაღლეებით დაღლილი
ფრთებს დაასვენებს ქარზედა,
სივრცეებს შეეწირება,
ფერფლად ჩამოვა მთაზედა.

პაპა და შვილიშვილი

სარეცხის თოკზე ფრთებით დაკიდებულ
ფრინველივით ფართხალებს ხალათი,
გვარიანად გაცვეთილ-გამოხუნებული,
და თითქოს ჩავლილი საუკუნის
ბინდში ამოვლებულ ფოლაქებს
რკინის რიკულებზე გაუდის რაკარუკი
და იქვე ბზრიალებს
პერანგი თეთრი და პატარა,
ნაპერწკალა ყვავილებით აკისკისებული.

* * *
გულო, სარკმელო უფლისა,
სამყაროს ხმებით სავსეო,
ასეთი თავდავიწყებით
რამ შეგაყვარა სამზეო?!

ვინც სამტროდ ადევნებული
გადაგიდგება გზაზეო,
ვერ გაგიმეტებს… დაგლოცავს,
იებს მოისხამს ხმაზეო.

გულო, ზვარაკო უფლისა,
მავალო იმის კვალზეო,
ზოგჯერ ქვესკნელში ღიღინებ,
ზოგჯერ – ზესკნელის ბანზეო.

ათი ათასჯერ შეჭრილო
მარადი დარდის ფხაზეო,
სიცოცხლეა თუ სიკვდილი,
რამ შეგაყვარა ასეო?!

გულო, ნათლულო უფლისა,
საგალობლებით სავსეო,
შენ რომ არ მყავდე, მალ-მალე
ვინ ამანთებდა ცაზეო?!

ერთგულება

განსაცდელის ჟამი თუ დაუდგათ,
ერთმანეთს ისე ჩაეჭიდებიან
და მიენდობიან,
როგორც მიწისძვრისას კედლები.

* * *
დარდის ფიალა ბევრჯერ დავცალე,
სიხარულისაც მდენია ცრემლი.
ბედნიერება, როგორც წაწალი,
იყო და თანაც არ იყო ჩემი.

ხან მიერთგულეს და ხან გამცვალეს,
ვყოფილვარ მგზავრი განწირულ გემის.
ბედნიერება, როგორც წაწალი,
იყო და თანაც არ იყო ჩემი.

ფერმკრთალ ფერდობებს ზეცა ამწვანებს,
იცვლება ფერი ფუძის და ჭერის…
ბედნიერება, როგორც წაწალი,
არის და თანაც არაა ჩემი.

* * *
ქვის მსროლელი
ყელამდე ოქროშია,
ოქრომჭედელს
ენატრება ნამცეცი ოქროსი.

* * *
დერეფანში ვიღაცა დადის
და ნაბიჯების ხმაზე ეტყობა,
რომ არც მომავალში
დაინდობს დარდი…

* * *
სიცოცხლე –
გაბზარულ ხელადაში
ჩასხმული წყალივით.

* * *
დარდის ციცაბოებს
სიყვარულის
წრიაპებით დაკიდებული.

* * *
ვარსკვლავები ერთად რომ ენთებოდნენ,
ვარსკვლავები ერთად რომ ქრებოდნენ,
ვინღა იფიქრებდა,
რომ სამყარო ღმერთის შექმნილია?!

* * *
ერთი სტრიქონია
ცხოვრება მთელი:
“ველოდი. ველი.”

© “წიგნები – 24 საათი”

გაზაფხული

ის, რაც ყველასთან მოდის,
მე უნდა შემემთხვეს:
იისფერი დეციბელები,
ყურებში რადიოები,
მემბრანები გასკდომაზე…
როდის იყო ასეთი ხმამაღალი
გაზაფხული?
გადაშენებული რომანტიკოსივით მოდიოდა,
მუქთი სიმართლე მოქონდა,
უწვალებელი, თითქოს,
ღია ბარათში ცხოვრობ,
რომელსაც, უქმეებზე,
ახლობლებთან ეგზავნები, იების ბუჩქით,
ალიტერაციის პრეტენზიული თანხლებით.
მთლიანად რომ ამოვბარგდე,
ამ გაპრიალებულ ქვეყნიდან:
ზღვა – ჭიქაში, პალმები – ლიტრიან ბოთლებში,
მერცხალი – ტანზე
და იისფერი ორკესტრების ხელმძღვანელობა!
უკან დამრჩეს გაძვირებული ელექტრონი
და გაზის სუნი,
პასიურობა, თითქოს, იები,
იქით მწყვეტენ,
მაჯების დაუცველობა
რეკლამირებული სამართებლის წინაშე,
შალს ვიხდი, ლამის, კანიანად,
გაზაფხული შემემთხვა…

ირაკლი ფარჯიანს

სად გინახავს ასეთი ყვავილები?
ძონძების მაღაზიებში?
ტალახიან ორღობეს რომ
შინაგანი ცეცხლი წაუკიდო?
თავფურცელი – ხავერდის ხმიანი,
დანარჩენი – აბრეშუმზე გასმული ფრჩხილის,
გულში – თაფლი,
გაჭირვებული კაცის მინიშნება ფუფუნებაზე. . .
აშკარა მიდრეკილებისთვის სად ეცალა?
სანთლები ჰქონდა საყიდელი,
სახარების ფურცლები გასაჭედი
ცხვრების და წმინდანების კომპოზიციით,
თბილ სიცარიელეებში – ტექსტით,
შუაში, აუცილებელი ბილიკით, რომელიც,
წესით, ჰორიზონტალური უნდა იყოს,
ბალახში ჩაწვენილი, არადა, შვეულია,
ცვილისფერი რომ გაამკაცრო, ისეთი.
საიდან იღებს ამ თეთრს?
რომელი ონკანის ქვეშ რეცხავს
და ცისკენ უშვებს?
ღმერთს უყვარს მისი მშიერი მხატვრობა,
თვითონაც ამ გზით წაიყვანს. . . .

რატომ?

მოკვდა ლექსი. ღამე მომივიდა თავში,
ადგომა დამეზარა, არ მეგონა თუ დამავიწყდებოდა,
ისე გულმოდგინედ ვაშენებდი,
სამკუთხედის ფორმა ჰქონდა,
წყვეტიდან დავიწყე, მერე გავშალე,
უადგილოდ გამახსენდა, ერთ
მწერალს რომ აფრთხილებდნენ:
-ზედსართავს არ ენდოო!
ჩემს შემთხვევაში, მეტაფორას
და თუ სისხლიანი ბოლოთი
ჩემსკენ მოვაბრუნებ,
სილამაზის შესაძლებლობით გამფრთხილებლებისკენ?
მაგ. “ვარდბულბულიანის” მუსიკა ხომ ფაქტია,
თეიმურაზი, ტრაგიკული, მაგრამ არარუსთაველი,
ფაქტი,
ამ ორი ფაქტიდან ერთ
ბულბულის ყეფას ვერ ამოვიყვან
სტვენის ნაცვლად? (საშაქრეების გადატრიალება,
ამბოხი)
ზედსართავი უწყინარი ანგელოზია
მეტაფორასთან შედარებით, სადაც
ყელაფერი აზელილია: დედა,
სისხლი, ტყუილი,
ბავშვობიდან წითელ რძეს ვსვამ.
– მეტაფორას არ ენდოო! მაფრთხილებენ
რაღა დროს ჩემი ჭკუის სწავლებაა?
ვენდე და ეგ არი!

* * *

რას უნდა გამოაკლო შენი თავი,
რომ ნაშთი დარჩეს?
სახის ნაწილი, მაჯის ყოყმანი
ამოვარდნის წინ,
დაუხამხამებელი სინათლე თვალებში?
იმ კაცის ნახევარს, რომელიც
ყოველდღე კვდება ბურთულებიან საწოლში,
მიწაზე, ყაზარმაში,
სისხლს მტვერში მოათრევს
და მოდის შენთან?
ის უფროა შენახული
მეხსიერების ფსკერზე,
რომელსაც შენ აკრიალებდი,
შუშის ჭურჭელივით,
მისი ბოლო ამოსუნთქვა
ყელზე გაინასკვე სქლად,
ჯერ კიდევ, მგრძნობიარემ
სიცივის მიმართ!
ამ ნაშთებს შორის პლუსი,
უკვე, სითბოა,
სულ ბოლო სიმართლე,
ვარსკვლავებზე დაყრდნობილი. . .

ალქიმიკოსი უკუღმა

სახეზე უნაკვთობა,
ერთი თეთრი ლაქა,
წერე,წერე, იკითხე, იკითხე,
კონცერტებზე სიარულმა
უსმენობის ლოკოკინები
ამოგიგდო ყურებიდან,
აბსოლუტური ნიჟარები დაგიტოვა,
მუსიკა…
სულ ოქროსაც ვერ შეჭამ,
ანემია დაგემართება, ვიტამინები გჭირდება:
ცოტა ვაშლი, ცოტა რევოლუცია,
მაგრამ ლუ-ში-კუნის დამტვრეული თითები,
სისხლი? იმდენი, რომ ვერ მოინელებ,
100 ვედრო დაჭყლეტილი პამიდორივით,
ლოყაწითელ აღსარებაში
არ არის მონანიება…
თუ მარცხენა თვალი გაცდუნებს,
მარჯვენათი სილამაზე ამოთხარე!
ორივე თვალი შეგრჩება,
შენი დეკადანსიც დაიღალა სიმაღლით,
ხომ გინდოდა ქუჩაში გასვლა,
XIX საუკუნის ხალხოსანივით,
ლიტერატურის ჩამორიგება ყველასთვის,
როგორც თეთრი, უცხო პურის
ღარიბულ სადილზე…

(c) “ცხელი შოკოლადი”

ანტაგონიზმი

როცა რაღაცის მოლოდინი
სხვა რამეს აფერხებს,
გრძნობენ თუ არა ამას თითები,
მაგიდაზე რომ ნერვიულად აკაკუნებენ?
გრძნობენ თუ არა ამას თვალები,
მტვრიან გზას რომ გაჰყურებენ ღია ფანჯრიდან?..

გზაზე ზოზინით გაიარა ძველმა მანქანამ
და მანქანისგან აშლილ მტვერში
მისუნსულებს გამხდარი ძაღლი.

ისევ ჩვეული ხერხებით გიტევს
ალესილი ნაშუადღევი
და კიდეც სჯერა,
რომ თეთრ ალამს უფრიალებ.

იბზარება ციხე შიგნიდან
და შემინული კარადიდან
ყველა წიგნი ამრეზით გიმზერს…

რა იქნა ის კრაზანა,
ოთახში რომ შემობზუილდა?
თუ უკვე წავიდა,
რას დაუთმო მან ასპარეზი –
სიბრაზეს თუ მოწყენილობას?

* * *

ზაფხულს რაღაც აქვს ჩემთვის სათქმელი
და ეს “რაღაც” მე უნდა მითხრას.

მაგრამ არ ვიცი, რომელ დღეს მეტყვის,
არ ვიცი – დილით? იქნებ საღამოს?

არ ვიცი, ვისი პირით გამიმხელს
ზაფხული სათქმელს – ჩიტის ჭიკჭიკით?

ბროწეულის ყვავილით თუ მეზობლის გოგოს
ლამაზ ღიმილით? და… ველოდები –

ზაფხულს რაღაცა აქვს ჩემთვის სათქმელი;
არ მინდა, რომ გამომეპაროს.

მარცხნიდან მარჯვნივ

მარცხნიდან მარჯვნივ.
მიმართულება: მარცხნიდან მარჯვნივ
მიმართულება – ბედისწერა – მარცხნიდან მარჯვნივ.
მარცხნიდან მარჯვნივ:
ხელის ჟინნარევ მოძრაობით – მარცხნიდან მარჯვნივ.
და იგივე ხელი – Kალიასავით – მარჯვნიდან
მარცხნივ.

მარცხნიდან მარჯვნივ.
იმთავითვე მარცხნიდან მარჯვნივ.
ერთი და იგივე სხვადასხვანაირად,
მრავალჯერ განვლილი გაუვლელი გზით:
მარცხნიდან მარჯვნივ:
დღისით თუ ღამით – მარცხნიდან მარჯვნივ
და ამინდისდა მიუხედავად – მარცხნიდან მარჯვნივ,
ხელის დაძაბული მოძრაობით – მარცხნიდან მარჯვნივ
და იგივე ხელი – Kალიასავით – მარჯვნიდან
მარცხნივ.

ისევ და ისევ – მარცხნიდან მარჯვნივ.
ტკივილით, მაგრამ შვებისთვისაც – მარცხნიდან მარჯვნივ;
ზოგჯერ ამაო მონატრებით – მარცხნიდან მარჯვნივ,
უფრო კი შემდეგ, რაღაცის შემდეგ – მარცხნიდან მარჯვნივ.
დაცემის შემდეგ, დაკარგვის შემდეგ,
თუნდ სიყვარულის ცრემლების შემდეგ;
სასოწარკვეთის ჟამსაც ასე – მარცხნიდან მარჯვნივ
და გარდაცვლილისთვის დანთებული სანთლიდანაც – მარცხნიდან მარჯვნივ.
მარცხნიდან მარჯვნივ.
ხელის ნერვიული მოძრაობით – მარცხნიდან მარჯვნივ
და იგივე ხელი – Kალიასავით – მარჯვნიდან
მარცხნივ.

მარცხნიდან მარჯვნივ.
დღისით თუ ღამით – მარცხნიდან მარჯვნივ,
დარშიც, ავდარშიც – მარცხნიდან მარჯვნივ,
ისევ და ისევ, უთვალავჯერ – მარცხნიდან მარჯვნივ,
ერთი და იგივე ათასნაირად – მარცხნიდან მარჯვნივ,
მარცხნიდან მარჯვნივ
და არა პირიქით: მარჯვნიდან მარცხნივ,
ან სულ სხვანაირად – ზემოდან ქვემოთ,
არც თითების კაკუნით – აქეთ და იქით…
აქ არაფერ შუაშია სარწმუნოება, პოლიტიკა, გეოგრაფია,
თუმცა ესეც უძველესი რიტუალია,
რიტუალი თამაშისმაგვარი – მარცხნიდან მარჯვნივ.

მარცხნიდან მარჯვნივ:
ასოებად, სიტყვებად, სტრიქონებად.
მარცხნიდან მარჯვნივ:
სტროფებად თუ ანტისტროფებად,
წესით და რიგით, არეულ-დარეულად…
მარცხნიდან ანუ გულის მხრიდან – გულიდან – მარჯვნივ.
– გულიდან საით? გულიდან ვისკენ? –
უმისამართოდ?.. – მარცხნიდან მარჯვნივ.
მარცხნიდან მარჯვნივ და არც კი ფიქრად:
“მარცხიდან საით?” ან სულაც “რატომ”?

მარცხნიდან მარჯვნივ,
ახლაც, ამ წუთას – მარცხნიდან მარჯვნივ,
ხელის დაღლილი მოძრაობით – მარცხნიდან მარჯვნივ
და ეს ხელი – Kალიასავით – მარჯვნიდან
მარცხნივ.
მარცხნიდან მარჯვნივ,
მარცხნიდან ანუ გულის მხრიდან – გულიდან – მარჯვნივ.
– საით? ვისკენ? – უმისამართოდ?..
– მარცხნიდან მარჯვნივ!

* * *

დღეს დილით უნდა წამოსულიყვნენ,
გზად ჩემს სოფელზეც უნდა გაევლოთ.

ალბათ კიდევაც გამოემგზავრნენ
და იხალისეს, როგორც სჩვევიათ;

გაიარეს, უკვე ადგილზეც
მივიდნენ და დასცეს კარავი…

ჩემს კარს საღამოც არ აჭრიალებს.
მეგონა, ვინმე მომაკითხავდა.

ინტერესები

თამრიკო ლებანიძეს

რა ეკარება გულს და რა არა?
რომელ სიტყვას და ვის სახელს იტოვებს ხსოვნა
ჩვენგან ახლოს – ხელმისაწვდომზე
და რომელ სიტყვას ან შემთხვევას
მოისვრის ხოლმე დასაკარგავში,
“ქვეცნობიერად” რომ ითქმის და რომ იწოდება?

დავიწყებული კი არ ნიშნავს დაკარგულს –
არ იცი, თავს როდის შეგახსენებს,
სად და როგორ წამოგიტივტივდება
და რანაირ ფიქრს მოიყოლებს…

“ვისკონტი” ეკონომიკური ტერმინია
და არ მახსოვს, რას ნიშნავს და საიდან მოდის.
მაგრამ მახსოვს ვისკონტის ფილმი
“როკო და მისი ძმები”. მახსოვს,
იმ ფილმის ანი ჟირარდო როგორ მიყვარდა.

მახსოვს “სიკვდილი ვენეციაში”.
ფილმზე უკეთ მოთხრობა მახსოვს –
წაკითხული, გადაკითხული.
და წიგნებიდან მახსოვს ისიც,
თუ რენესანსის ეპოქაში
რას იქმოდა ვისკონტების საგვარეულო.

საგვარეულო, დინასტია –
სისასტიკით და სიმდიდრით გამორჩეულნი;
კაცთმოძულენი, ძაღლთმოყვარენი,
მაგრამ მაინც დაფასებულნი,
დაფასებულნი იმდენად, რომ მათ სტუმართ შორის
თვით პეტრარკაც იხსენიება.

რა ეკარგება გულს და რა არა?
რა გვახსოვს და რა გვავიწყდება?
ან მე რატომ წამომაგონდა
დავიწყებული ტერმინი “ვისკონტი”,
ოღონდ სულ სხვა მნიშვნელობით და სახეებით?

. . . .

იაფფასიან სიგარეტის კვამლს მოსდევს ფიქრი
და ნაღვლიან ღიმილს მიტოვებს:
რა ტყუილად მისწავლია ეკონომიკა.
ცხოვრებისა ხომ
ვერც გავიგე ანი და ბანი.

დაგვიანებულები

დავიგვიანეთ.
ჩვენი მატარებელი უკვე წასულია, ბობ,
სხვა მატარებელი კი, მართალია, მალე გამოივლის,
მაგრამ ის ამ ბაქანზე აღარ გაჩერდება.უცბად გაიქროლებს ის მატარებელი
და ჩვენ მხოლოდ იმას თუ მოვასწრებთ,რომ ვაგონების ფანჯრებს მიღმა
დამცინავი სახეები წარმოვიდგინოთ.

უკან დაბრუნებაც არ გამოვა, ბობ,
ის გზა ხომ ჩვენს კვალდაკვალ წაიშალა;
ვერ აღვადგენთ, ვერ დავბრუნდებით.
მაგრამ, რომც მოხდეს სასწაული და დავბრუნდეთ,
იქ დარჩენილთა ქილიკს რა გაუძლებს,
ასე ცარიელ-ტარიელს და
ჩამოძონძილებს რომ დაგვინახავენ.

დავიგვიანეთ, ბობ, ძამიკო,
სამწუხაროდ, დავიგვიანეთ.
როგორ მოვიქცეთ? – აქ ხომ არ დავრჩებით,
ამ ხრიოკ ადგილას?
იქნებ ფეხით გავუყვეთ გზას
და სადმე უკეთეს ადგილას ქოხი ჩავდგათ,
წავიმუშავოთ და ფერმაც გავმართოთ?..

მაგრამ საქმეს რომ დაინახავენ,
ხომ მოგვდგებიან გაბღენძილი ჩინოვნიკები:
– “ვინ ხართ? ვინ ყრიხართ?
უკანონოდ გარჯილხართ და, კეთილ ინებეთ,
აიყარეთ
და აქედან დაახვიეთო!..”

დავიგვიანეთ, ბობ, ძამიკო,
ჩვენი მატარებელი კარგა ხნის წასულია.
დავიღალეთ. უკვე ბინდდება…
მოდი, ჩამოვსხდეთ;
ჩამოვსხდეთ და თითოც გადავკრათ –
აქამდე მოგვყვა ლუკმაც, სასმელიც.

გადავკრათ და ვიმუსაიფოთ.
მერე მივწვეთ აქეთ-იქით ლიანდაგებზე;
ერთ მხარეს მე ვიზამ თავს და მეორეზე – შენ.
ცუდი ბიჭები არ ვიყავით
და ცუდ ვალეტს არ დავხატავთ, ასე მგონია.

წამოვწვეთ, ბობ,
წავიოცნებოთ
და ვარსკვლავებს მაინც ვუყუროთ,
ვიდრე თვალს რული მოგვეკიდება.

დალტონიკები

ჩვენ ვსხედვართ იაფფასიან დუქანში,
ვსხედვართ ამოჩემებულ მაგიდასთან,
სხედვართ ერთად
ერთნაირი საფიქრალით შეპყრობილები
და სხვანაირად ვხედავთ სამყაროს.

ჩვენ არ ვეკუთვნით არცერთ კონფესიას
და არცერთ რელიგიურ სექტას;
არ ვემხრობით არცერთ პარტიას,
რადგანაც ვართ რწმენადაკარგულნი
და ვართ აპოლიტიკურნი.

ნუ შეგაცბუნებთ ჩვენი იერი:
ჩვენი გაქუცული თავები
და ჩვენი დაღარული სახეები –
არავის ვერჩით,
ჩვენ მხოლოდ ჩვენს ჭიას ვახარებთ.

გაგვიუცხოვდა წითელი ფერი,
მძაფრი და სიმბოლური,
და სხვანაირად ვხედავთ სამყაროს:
ფოთლისფერია წითელი ავტობუსი,
მოლისფერია ქალის ბაგე, ძუძუსთავები,
ხოლო ღვინო ჩვენს სასმისებში,
წითელი ღვინო – ზღვისფერში გადადის.

ჩვენ ვსხედვართ გაქუცულ მაგიდასთან
და ვსვამთ ჩვენს ზღვისფერ ღვინოს,
ვსვამთ და თვითონაც ვხმაურობთ ზღვასავით;
ჩვენ ერთად ვტორტმანებთ ზღვასავით
და ერთად ვმღერივართ დაკარგულ სიყვარულზე,
რომელიც ოდესღაც
მუქი წითელი იყო.

ზღვის მაშვრალნი

ზღვა არის წყნარი,
ტოკავს ტივტივა…

მას ჩაეძინა ანკესით ხელში.
ჩაეძინა ზღვის მყუდრო ნაპირას,
სადაც ბოლო ხანს დადიოდა;
დადიოდა ანკესით და ვედროთი ხელში.

ზღვის მყუდრო ნაპირას –
ის მოხუცი მეზღვაური,
ქალაქისა და ხალხის თვალს მოშორებული,
თავისი ხანგრძლივი და მართლაცდა ქარიშხლიანი
ცხოვრების მიწურულს.

ზღვა არის წყნარი,
ტოკავს ტივტივა…

საათობით იჯდა ხოლმე ანკესით ხელში.
თევზაობდა, უფრო კი ფიქრობდა
და გარდასულს იხსენებდა;
იხსენებდა და დროდადრო ეღიმებოდა,
ეღიმებოდა დროის მიღმა და ამ ზღვის მიღმა.

ახლა მას სძინავს ანკესით ხელში,
მის ხელს მაგრად ჩაუბღუჯავს ანკესის ტარი.
სძინავს მოხუცს და, ვინ იცის, სადღაც სიზმარად
ხედავს იმას, რაც უნახავს,
რაც ახსოვდა, ან იხსენებდა:
გემებს, ზღვებსა და თავგადასავლებს;
პორტებს, ქალაქებს, ადამიანებს…
იქნებ, არც რამეს, არც არავის,
უბრალოდ – სძინავს.

ზღვა არის წყნარი,
ტოკავს ტივტივა –
ეს ნემსკავზე წამოგებული
თევზი ჭიმავს ანკესის ძუას,
ხრის და არხევს ანკესის წვეროს;
რა ხანია არხევს და ცდილობს
მიძინებული მეზღვაურის გამოღვიძებას.

ლოდი, ცხვარი და სახლიდან წასული

მე შინ ვბრუნდები.
შინ ვბრუნდები დიდი ხნის წასული.
ნახეტიალები
და იმედებგაცრუებული;
შინ ვბრუნდები ცარიელ-ტარიელი,
მშიერი და ჩამოძონძილი.

შინ ვბრუნდები
და წინ კიდევ დიდი გზა მაქვს მამის სახლამდე –
არ ვიცი, იქ ვინ დამხვდება, როგორ დამხვდება,
მაგრამ ვბრუნდები –
ჩემთვის ახლა ერთადერთი გზა
მამისეული სახლის გზა არის.

მე შინ ვბრუნდები –
ჟამი მიდგას დაბრუნებისა.
შინ ვბრუნდები და გრძელი გზაც გამოვიარე,
გრძელი გზა და უფრო ძნელი გზა –
თვითონ წავედი
და თვითონვე მივხვდი მისახვედრს:
დავმარცხდი და უნდა დავბრუნდე.

მე შინ ვბრუნდები
და ძნელი გზაც გამოვიარე.
ბევრი ვნახე,
ზოგმა თვალიც გამომაყოლა:
თანაგრძნობისაც,
ალმაცერიც
და ზიზღნარევიც –
მე ხომ მწირი და ბოგანო ვარ,
ჩამომხმარი, ფეხებდამსკდარი.

მე შინ ვბრუნდები
და დიდი გზაც გამოვიარე.
ბევრი ვნახე,
ზოგი კიდეც დამამახსოვრდა:
ვნახე მუშაკნი ვენახისა,
ვნახე ერთგან უქმად მდგომებიც;

ვნახე სახლის მაშენებელნი,
სასოებით რომ შეჰყურებდნენ მაღალ კედელზე
თავკიდურად შემოდებულ ლოდს;

და ისიც ვნახე,
როგორ ხარობდა მწყემსი ვინმე,
თავის ფარიდან დაკარგული ცხვარის მპოვნელი…

მე შინ ვბრუნდები
და წინ კიდევ სავალი მაქვს მამის სახლამდე –
გზა მტვრიანი, გზა უსწორმასწორო.
არ ვიცი, იქ ვინ დამხვდება, როგორ დამხვდება,
მაგრამ ვბრუნდები,
მივდივარ და წინ ვიყურები.
და მე ახლა ერთი სული მაქვს,
რომ დავინახო მამისეული სახლის კერიდან
ამომავალი კვამლი.

5 ივლისი

ყოველ წელიწადს იკვრება წრე
ამ დღე-წერტილში.

იკვრება და ვიწროვდება
უფრო და უფრო.

ვიწროვდება იმდენად, რომ
უკვე მიჭირს სიტყვა და სუნთქვა…

ალბათ წელსაც ასე იქნება –
მოვლენ და მეც გამაცინებენ;

მომეხვევიან, რომ ეს ყულფი
შემიმსუბუქონ.

მე კი ხმამაღლა თუ ვერ ვიტყვი,
ვიფიქრებ მაინც:
“ძვირფასებო,
მიყვარხართ და ამის მეტი
მოსალოცი
არაფერი მაქვს”.

© “ცხელი შოკოლადი”

***

ფიქრო, ფიქრო უნაპიროვ,
ფიქრო უსახელო.
მე შენ როგორ დაგიტირო
გულზე დასაყრელო.
წავიდნენ და მიმატოვეს
გაჰყვნენ ნისლის ფიქრებს.
წლები უხმობს სიმარტოვეს,
ამბობს „დროა, იქნებ?!“
არ გინდივართ? რა ვქნა, წავალ
უკაცური შარით.
გაგეცლები, სადაცაა
ფიქრის გასაყარი.
სადაც ღრუბლებს შადრევნებად
ცვივა ოქროს ფერი.
სად წარსულზე ცრემლით ყვება
სველი ლერწმის ღერი.
აჰა, უკვე დროც მოვიდა,
დე, აღსრულდეს ბარემ.
მტკივა, გარჯით და ვერც ჭკუით
ვეღარ დაგეხმარე.
ახლა თითონ გავხდი შენი
ტკივილი და ჯავრი,
როს მენგრევა თავზე ჭერი
და მწვავს ცეცხლის ალი.
რით გიშველო, რა ვიფიქრო,
ფიქრო, გასამხელო,..
მე შენ როგორ დაგიტირო
გულზე დასაყრელო.

სანთელთან ვიყოფ შენზე საფიქრალს

მარტო ყოფნის მარახოშით ნაყრდება სული.
სევდა შენთან კვლავ სიახლოვის
საიმედოდ ავსებს ტიპიკონს.
დაცემული მუხლებზე ხატთან
სანთელთან ვიყოფ შენზე საფიქრალს.

ც-ს

ჩემო სიცოცხლევ, ჩემო მეუღლევ
სულის მოთქმავ და სიკეთევ ჩემო
თუმც ჭარმაგი ვარ, მაგრამ მე უკვე
ლამის სიბერე რომ დავიჩემო.
გასაკვირველი ყოფილა ციხე
ამა სოფლისა ბაღი და ყანა.
როს დავფიქრდები, უკან დავიხევ
კითხვით, როგორ და რამ მომიყვანა?
როგორი იყო. როგორ გავიდა
ის, ყველაფერი რაც უკან იყო
აღტაცებებით, თუ წელკავითა
რაც ღმერთმა მომცა და თან გამიყო
შენთან, ძვირფასო, შენს კეთილ სულთან
ჩემზე რომ მუდამ ასე ზრუნავდა.
აწ რა უნდა ვთქვა, რა უნდა ვუთხრა
გამკითხველს ყველა კარგთა და ავთა
როცა მარგუნა მან მე ეს ჯილდო
და შენი თავით დამასაჩუქრა.
თანაც ეს მაშინ, თანაც ეს იმ დროს
როცა სანთელი ლამის ჩამიქრა –
შენ მეინახეს;
ან სად მონახე –
მე თავგასული და აკეცილი.
მეტის ქროლვიდან შეშლილი სახე
გადამთიელი. ღმერთის მეცილე.
სად მიდიოდი. ეძებდი ტანჯვას?
ბილიკის გასწვრივ ქროდნენ იები
და მიეტანე იმ ერთადერთ ჯვარს
დაუჩოქე და თითონ მიები
ვით ბედისწერას, რომელსაც კარგო
აწ რომც გაექცე, ვერსად წაუხვალ.
ახლა რა ვუთხრა, მივუსადაგო
შენს დაღლილ სხეულს და
ნაღვლიან თვალს,
რომ მზე დაადგეს სულის ალაზანს
და სიხარულის აფეთქდეს ნაღმი
ჩემო ცოლო და ჩემო აღაზა
უკვე გავსულვართ უფონოდ გაღმით,..
და მეშინია. ირგვლივ მთებია,
მომკიდე ხელი, არ დამეკარგო
ჩვენ გვეძახიან? ეს რა ხმებია,
თურმე ქორწილი გვქონია კარგო
აჰა, მოდიან, ისმის მაყრული
და თასი ღვინით მოაქვს თამადას
მაგრამ ვაი რომ ნაკერი გულით
ვარ და მოდიან სანახავადა.
კვლავ აირია ცაზე ღრუბელი,
მოიქუფრა და წვიმას აპირებს.
ისევ დამძიმდა ჩვენი უღელი
და ვერ ვასრულებ მე შენაპირებს.
ამტყდარა ჩხუბი. აშლილა კერა,
მისძალებიან ერთურთს მუშტებით
და როგორც ციდან მოხსნილი ძერა,
ანაც დამსკდარი ცაში ბუშტები
დაკოდილია ყველა ოცნება,
ყველა იმედი და ფანტაზია.
რადგან ვიღაცამ ასე ინება
მოსულა, კარი ჩაურაზია –
მომავლისათვის. ასე, ამჯერად
მაყრები არა, თურმე ჯარია…
და შიშით, სისხლი თუ დაიღვარა
და ძმამ ძმის სისხლი ისევ დალია,..
და თუ კვლავ მოსკდა ტანჯვის ლანქერი,
„რა ვქენით?“ კითხვამ თუ გაიხარა,..
თუ ისევ მნახავ შენს წინ დარცხვენილს
და გადათელილს მე ჰაიჰარად –
კარებს ვარდებით ნუღარ შემოსავ
და სუფრას ნუღარ გაუშლი კაცებს.
ნუ გაუღიმებ გარეშeმოსა
მეც სითამამეს ნუღარ დამაკლებ;
მაგრამ შემინდე გარჯა და დაღლა,
შენი ალერსი და ცისარტყელა.
შენი ღიმილის ყველა ნაკვესი
და ოცნებების მთები ამხელა,..
ჩემო სიცოცხლევ, ჩემო მეუღლევ
ჩემო წარსულო, სიცხადევ ჩემო.
ხანდაზმულობას ჩემსას შეუნდე
ტახტზე ვაგდივარ ნაცემ-ნაგვემი…
კარს ნუ დაკეტავ, რა ხმაურია, –
ერთს გავვარდები და მხარს შევუქცევ…
ახლა სიკვდილი საამურია
თუნდაც ნადირის საჯიჯგნად ვიქცე.

ოდესღაც უცნობ ქალს, რომელსაც
ვეარშიყებოდი დიდი ხნის წინათ

დადექით ზურგით. ნუ შემხედავთ. მე ახალგაზრდა
ვიყავი გუშინ,..
თქვენს უკან ახლა ბერიკაცი დგას,..
გახსოვართ სულ სხვა?
თვალების ელვას იმ წლებისას ძლივს გადაურჩით?
ძვირფასო, მადლობა უთხარით უფალს
რომ არ წამოდით თქვენ ჩემი ქუჩით…

ფიქრის ჩაძინება

ჩემი სხეულის ყრუ სიბნელეში ვიკარგები და იმას
იქით ღრმა უფსკრულია. აზრი ექოთ ბრუნდება უკან.
ხვალინდელი დღის ტკივილზე იძინებს ფიქრი.

***

იცლება თასი.
ნაღველს ჩემსას
არა აქვს ბოლო.
ეს სიდიადე
წამია მხოლოდ
მამშვიდებს
ჭუჭყში გასვრილს.
მიკვდება გული,
ჩაქრა ცეცხლი.
სადღაც, მიღმა
შორი გზები
სერავენ ველებს.
როგორც ქვას ხავსი
შეპარვია სიბერე ხელებს.
შეფრქვევია თმას ვერცხლი და
კვლავაც მათოვს ის.

© “ჩვენი მწერლობა”

რექ­ვი­ე­მი დე­დას

სად გეჩ­ქა­რე­ბო­და,
ჩა­მომ­ჯ­და­რი­ყავ გზას­თან ძელ­ს­კამ­ზე
და დე­დის თხოვ­ნა შე­გეს­მი­ნა,
და­გე­ცა­და ცო­ტა ხნით მა­ინც.

ვის­თან მი­დი­ო­დი, ვინ გე­ლო­და ქა­ლაქ­ში,
სა­დაც ერთ­მა­ნეთს ტკეპ­ნი­ან ქუ­ჩე­ბი და ად­ა­მი­ა­ნე­ბი,
სა­დაც ათ­ა­სი ხი­ფა­თი ჩა­საფ­რე­ბუ­ლა ყო­ველ ნა­ბიჯ­ზე,
სა­დაც ხე­ე­ბიც ისე იყ­უ­რე­ბი­ან ზე­მო­დან ქვე­ვით –
ყოვ­ლის­მ­ხილ­ვე­ლე­ბი­ვით
და არ­ა­ფე­რი აღ­არ აოც­ებთ,
არც თვით­მ­კ­ვ­ლე­ლო­ბა, არც მკვლე­ლო­ბა
და აღ­არც კვდო­მა თან­და­თა­ნო­ბით,
თან­და­თან ხომ ყვე­ლა­ნი ვკვდე­ბით.
აღ­არ აოც­ებთ, არც ის­ი­ნი ნა­გავ­ში რომ იქ­ე­ქე­ბი­ან
და აღ­არც წყვილ­თა მში­ერ მკლა­ვებ­ზე
გა­დაწ­ვე­ნი­ლი ღა­მე­ე­ბის ატ­ორ­ტ­მა­ნე­ბა –
ცა რომ უკ­უღ­მა ამ­ობ­რუნ­დე­ბა
და ვარ­ს­კ­ვ­ლა­ვე­ბი რო­გორ ჩნდე­ბი­ან
ის­იც კი მო­ჩანს.

სად გეჩ­ქა­რე­ბო­და,
რა მაგ­ნი­ტი გი­ზი­დავ­და იქ­ით­კენ,
სა­დაც ყო­ველ­დ­ღი­უ­რად კლა­ვენ ერთ­მა­ნეთს
და მრა­ვალ­სარ­თუ­ლი­ა­ნი სახ­ლის ფან­ჯ­რე­ბი
ვე­ღა­რა­ფერს ამჩ­ნე­ვენ სა­კუ­თა­რი ჩარ­ჩო­ე­ბის გარ­და.

სად გეჩ­ქა­რე­ბო­და,
ჩა­მომ­ჯ­და­რი­ყავ გზას­თან ძელ­ს­კამ­ზე,
ან­და სუ­ლაც,
გზის­პი­რას ამ­ო­სულ ნარ­შა­ვის ყვა­ვი­ლი­ვით გა­გე­ღი­მა,
კი­დევ გეთ­ქ­ვა რამ­დე­ნი­მე სიტყ­ვა
და ეკ­ლე­ბი გა­და­გე­მა­ლა,
რო­მელ­საც დე­და მუ­დამ ამჩ­ნევ­და,
რამ­დე­ნი­მე წუ­თით გა­გე­ხან­გ­რ­ძ­ლი­ვე­ბი­ნა იქ ყოფ­ნა –
დე­დის სი­ახ­ლო­ვეს და გე­ყუ­რა
და­კოჟ­რილ თი­თებ­ში რო­გორ მა­ლავ­და
ჰა­ერს ვარ­დი­ვით.

ცო­ტა ხნით დარ­ჩი…
ეს სა­მი სიტყ­ვა ჩა­ე­ჭე­და მეხ­სი­ე­რე­ბას
და ჩვე­უ­ლებ­რივ სამ­კუთხე­დი­ვით,
რო­გორც არ უნ­და შე­აბ­რუ­ნო
ხომ სუ­ლერ­თია?!

ნე­ტავ, შენს კარ­თან ღა­მე მე­თია
და შო­რი­ახ­ლოს, ხმა­გაკ­მენ­დილს ჩემ­თ­ვის მეს­მი­ნა,
რო­გორ ამ­ბობ­და შე­ბინ­დე­ბა თა­ვის სათ­ქ­მელს
შაშ­ვის გა­ლო­ბით,
რა მოწყე­ნი­ლად მშვიდ­დე­ბო­და პა­ტა­რა ეზო,
რო­მე­ლიც მარ­ტო დარ­ჩე­ნი­ლი­ყო შენ­თან ერ­თად
და ჩემს ჯი­უტ და უდ­ი­ერ ნა­ბიჯს ითვ­ლი­და –
სად­ღაც, ქა­ლა­ქის­კენ
და ჩვენს შეხ­ვედ­რას ერ­თი კვი­რით
სა­თუ­ოს ხდი­და.

ხან­მოკ­ლე იყო ჩვე­ნი შეხ­ვედ­რა,
ნა­ხე­ვა­რი სა­უ­კუ­ნე ისე გაგ­ვიქ­რა,
რომ რი­გი­ა­ნად ერთ­მა­ნეთს ვერ გა­ვე­სა­უბ­რეთ,
რად­გან მთა­ვა­რი იყო საქ­მე –
სი­ცოცხ­ლეს რომ აღ­ე­მა­ტე­ბა –
ენ­ერ­გი­უ­ლი ნა­ბი­ჯე­ბით
და არ­აფ­რის­კენ მუდ­მი­ვი სწრაფ­ვით.

ახ­ლა ვფიქ­რობ –
ღო­ბის ძი­რას ამ­ო­სუ­ლი ნარ­შა­ვი შენ ხარ
და სულს მი­კაწ­რავს შე­ნი ეკ­ლე­ბი
და ის ყვა­ვი­ლი ეკ­ლე­ბი­დან ამ­ოშ­ვე­რი­ლი –
არ­ის წე­რი­ლი,
რომ­ლის წა­კითხ­ვა ვერ მო­ვას­წა­რი,
ხან­მოკ­ლე იყო ჩვე­ნი შეხ­ვედ­რა
და ყულ­ფად იქ­ცა დრო­ის ბა­წა­რი.

სად მეჩ­ქა­რე­ბო­და,
ჩა­მოვ­მ­ჯ­და­რი­ყავ ძელ­ს­კამ­ზე და შენ­თ­ვის მეს­მი­ნა…

ახ­ლა ჩავ­რ­გავ და­ქან­ცულ თავს ჩემს ხე­ლის­გულ­ში,
რო­მე­ლიც თით­ქოს შე­ნი კალ­თაა,
მე­რე კი გავ­შ­ლი ხე­ლებს, რომ სად­მე გა­და­ვი­კარ­გო,
ვიდ­რე უკ­ან და­გიბ­რუნ­დე­ბი,
ამ წას­ვ­ლა-მოს­ვ­ლას რა­ღაც ჰქვია
და რა­ტომ­ღაც დიდ­ხანს ვუნ­დე­ბით.

P.S.
მე მი­ხა­რია, რომ შენს მზე­რა­ში
ზოგ­ჯერ დე­და­ჩემს წა­ვაწყ­დე­ბი,
სწო­რედ ის­ეთს,
მე რომ ზღა­პარს მი­ამ­ბობ­და
და შენ­სა­ვით იღ­ი­მე­ბო­და.

ზღვის მო­ნატ­რე­ბა

1.

გაგ­რ­ძე­ლე­ბაა ზღვა ჩე­მი სიზ­მ­რის
და მე არ ვი­ცი, სად დავ­მ­თავ­რ­დე­ბი,
და­საწყი­სი­ვით ნა­პი­რი ის­მის
და ეზო იწ­ვის ღო­ბის ვარ­დე­ბით.

ვწე­ვარ, ვის­რუ­ტავ სივ­რ­ცეს უძ­ი­როს,
ხან მეჩ­ვე­ნე­ბა სივ­რ­ცე მის­რუ­ტავს,
თვალ­მი­ნა­ბულ­მა უნ­და ვუც­ქი­რო
ყვე­ლა­ფერს, რაც კი არ ამ­ის­რულ­და.

გა­და­იფ­რენ­დეს ამ ცა­ზე ქო­რი
და გაბ­ზა­რავ­დეს ცას გა­უბ­ზა­რავს,
გავ­რ­ცელ­დეს, რო­გორც სა­ში­ში ჭო­რი
მა­ვან­მა მა­ვანს რომ გა­უგ­ზავ­ნა.

…და მიმ­ზიდ­ვე­ლად გაწ­ვ­დი­ლი ყე­ლი
ვნე­ბი­ან თვა­ლის სურ­ვი­ლებს იკ­რობს,
ისე სწყუ­რია სი­ცოცხ­ლე ყვე­ლას,
რომ უნ­ებ­ლი­ეთ სიკ­ვ­დილ­ზე ფიქ­რობს.

2.

შე­ბინ­დე­ბი­სას შენს ლა­მაზ კი­სერს
მი­ეტ­მას­ნე­ბა ვნე­ბის ვარ­ს­კ­ვ­ლა­ვი,
და­ე­ძებს შე­ნი თვა­ლე­ბის გი­შერს –
შენს ღა­მე­ებ­ში გა­სა­ნას­კ­ვა­ვი.

შენ ამ­ო­დი­ხარ ტალ­ღის ჩქა­მი­დან,
მხო­ლოდ თვა­ლე­ბით და­გე­დევ­ნე­ბი
და მზეს, რო­მე­ლიც ზღვა­ში ჩა­ვი­და,
აქ რჩე­ბა სით­ბო შე­ნი მტევ­ნე­ბის.

უძ­ი­ლო­ბა

არ­სე­ბობს. მიყ­ვარს. პირ­ჯ­ვ­რით, ამ ხე­ლით
შე­ვიგ­რ­ძ­ნობ წუ­თებს გულ­ში ჩა­თე­სილს
და ყვე­ლა სიტყ­ვას ფიქ­რ­ში გამ­ხე­ლილს
შე­მო­უ­ნა­ხავს ხმა უმ­ჩა­ტე­სი.

ამ ხმას ვე­ლუ­რი სის­ხ­ლი ხა­ტავ­და,
რომ წა­ერ­თ­მია ხმა სა­მუ­და­მოდ
ხმის­თ­ვის, რო­მე­ლიც თით­ქ­მის გა­თავ­და
და თვა­ლე­ბის­თ­ვის იყო უდაო:

რომ ამ ბგე­რებ­ში ფერ­თა სიმ­კ­ვეთ­რე
ერ­თი­მე­ო­რის და­მა­მუნ­ჯე­ბი,
სად­ღაც მა­ლა­ვენ ჩამ­ქ­რალ სი­კე­თეს,
რი­თაც სავ­სეა ხსოვ­ნის უჯ­რე­ბი.

აქ მუ­დამ არ­ის ვი­ღაც მე­სა­მე
და იწ­ე­ლე­ბა ის­ევ ის ღა­მე,
წუ­თე­ბი ის­ევ ტკი­ვილს კემ­სა­ვენ
და გა­ურ­კ­ვე­ველ ნა­ყოფს ის­ხა­მენ.

და­ი­ნა­წი­ლეთ ჩე­მი სხე­უ­ლი,
შემ­ს­ვით, წუ­თე­ბო და სა­ა­თე­ბო,
დროო, ღა­მე­ში გა­მოხ­ვე­უ­ლო,
გა­უ­თე­ვა­რო ან გა­სა­თე­ვო.

© “არილი”