პოეზია

შო­თა იათ­აშ­ვი­ლი – ფან­ქა­რი ცა­ში და სხვ. ლექსები

shota iatshvili 35635

ფან­ქა­რი ცა­ში

არა და არ გა­მო­­ლია ეს ფან­ქა­რი ცა­ში.

ფან­ქა­რი – და­უღ­ლელ ხელს რომ უჭ­­რავს და

ხა­ტავს, წერს, ჯღაბ­ნის მი­სით

60-გრა­მი­ან, 80-გრა­მი­ან, 0,1-გრა­მი­ან, 1000-ტო­ნი­ან

ქა­ღალ­დებ­ზე.

გუ­ტენ­ბერ­გის ცი­­რი სამ­ყა­რო

შე­­ფერ­ხებ­ლად მუ­შა­ობს დღემ­დე და თა­ნაც ისე, რომ

არ სჭირ­დე­ბა სას­ტამ­ბო სა­ღე­ბა­ვი –

მხო­ლოდ ფან­ქა­რი –

ერ­თა­დერ­თი ცის ფან­ქა­რი და კი­დევ სათ­ლე­ლი –

ჩვე­ნი წი­ნაპ­რე­ბის სუ­ლე­ბის ბას­რი კბი­ლე­ბი­სა­გან

დამ­ზა­დე­ბუ­ლი,

მუდ­მი­ვად გა­ნახ­ლე­ბა­დი,

მო­დერ­ნი­ზე­ბა­დი.

 

ცი­­რი ბეჭ­დუ­რი პრო­დუქ­ცია კი,

ჟან­რუ­ლი მრა­ვალ­ფე­როვ­ნე­ბით მე­ტად გა­მორ­ჩე­­ლი –

ფან­ტას­ტი­კა, სატ­­ფი­­ლო ლი­რი­კა, სიზ­­რე­ბის ახს­ნა,

ანთ­რო­პო­ლო­გია, ის­ტო­რი­ოგ­რა­ფია, მე­ტა­ფი­ზი­კა,

რიცხ­­თა თე­­რია, დი­ზა­­ნი, კუ­ლი­ნა­რია და ა.შ. და ა.შ. –

დაბ­ლა, დე­და­მი­წა­ზე გა­მოგ­ზავ­ნი­ლი და

ჰა­ერ­ში მო­ფარ­ფა­ტე,

ჩვენს სხე­­ლებ­ზე შე­მოგ­რაგ­ნი­ლი,

მი­წა­ზე ფარ­და­გი­ვით და­ფე­ნი­ლი –

ძი­რი­თა­დად მა­ინც წა­­კითხა­ვი რჩე­ბა.

 

აგ­ერ, ნა­ხეთ მზა­რე­­ლი –

ის ეც­ნო­ბა ათ­ას­ნა­ირ კუ­ლი­ნა­რი­ულ რე­ცეპტს,

მაგ­რამ რა­ტომ­ღაც არ აინ­ტე­რე­სებს

ზე­ცი­­რი კუ­ლი­ნა­რია.

აგ­ერ, მკითხა­ვი –

სიზ­­რე­ბის ამხ­­ნე­ლი უამ­რა­ვი წიგ­ნი აქვს

გა­და­ბულ­ბუ­ლე­ბუ­ლი,

მაგ­რამ სიზ­­რე­ბის ზე­ცი­ურ ახს­ნა­ზე

წარ­მოდ­გე­ნაც არა აქვს.

აგ­ერ, ფი­ლო­სო­ფო­სი –

თა­ვა­­ღებ­ლად რომ ჩაჰ­კირ­კი­ტებს

ათ­ას­­ვერ­დი­ან ნაშ­რო­მებს მე­ტა­ფი­ზი­კა­ზე,

მაგ­რამ წა­მი­თაც არ ჩა­­ხე­დავს

ზე­ცი­­რი მე­ტა­ფი­ზი­კის არ­ცერთ წიგ­­ში.

 

ფან­ქა­რი ცა­ში კი

არ­აფ­რით არ ჩერ­დე­ბა.

თხზავს და თხზავს

თა­ნა­მედ­რო­ვე ცი­ურ ლი­ტე­რა­ტუ­რას –

ხან ეზ­­თე­რულს,

ხან ბულ­ვა­რულს, –

მაგ­რამ მა­ინც სა­შინ­ლად არ­­პო­პუ­ლა­რულს

და არ­­კო­მერ­ცი­ულს

დე­და­მი­წა­ზე.

 

* * *

ყვა­ვი­ლი მა­შინ, რო­ცა გა­ტე­ხი­ლი

ჭი­ქის ნამ­­­­რე­ვებ­ზე ფე­ხი გეჭ­რე­ბა

 

მზის სხი­ვი, ის,

ბროლ­ში რომ უნ­და გა­­­რა და

სახ­ლის პა­ტა­რა, მო­ში­ნა­­რე­ბულ

ცი­სარ­ტყე­ლად დაშ­ლი­ლი­ყო,

ახ­ლა და­უბ­­კო­ლებ­ლად გა­დაკ­ვეთს

მთელ ოთ­ახს და

კუთხე­ში მიგ­დე­ბულ შენს ფლოსტს და­აკ­­დე­ბა.

 

ივ­რის წყა­ლი, ის,

ონ­კან­ში რომ უნ­და გა­­­რა დაქ­ლო­რილს და

ჭი­ქა­ში გა­პი­პი­ნე­ბის შემ­დეგ

შენს ის­­დაც მე­ტის­მეტ სხე­ულს წა­მა­ტე­ბო­და,

ახ­ლა ნი­ჟა­რა­ში ჩა­ლა­გე­ბულ

გა­სა­რეცხ თეფ­შებს და­ათ­­რი­ალ­დე­ბა.

 

სის­­ლი, ის,

ფე­ხის­გუ­ლი­დან რომ არ უნ­და გა­მოგ­­­ლო­და და

იატ­აკ­სა და ბრო­ლის ნამ­­­­რე­ვებს

არ უნ­და წაცხე­ბო­და,

ახ­ლა იოდ­­ან ბამ­ბას და

ჩემს სუ­ლის­ბერ­ვას ელ­ის

ცო­ტა­თი დამ­­­თხა­ლი.

 

გან­სა­კუთ­რე­ბით აი,

რა­ტომ გჭირ­დე­ბა შენ ახ­ლა

სა­ჩუქ­რად ყვა­ვი­ლი, რო­მელ­საც

პი­რო­ბი­თად ჩე­მი სიყ­ვა­რუ­ლი ჰქვია.

 

მა­ნე­კე­ნი

ჩე­მი მე­გო­ბა­რი რომ მოკ­­და,

მივ­­­დი:

ის იქ­ცა მა­ნე­კე­ნად

უშ­­­ლოდ ჩემ­­ვის.

 

რამ­დე­ნი­მე დღე მქონ­და გა­მო­ყო­ფი­ლი

და ამ რამ­დე­ნი­მე დღე­ში

უნ­და მო­მეს­­რო და მე­ხი­ლა

მის მა­ნე­კე­ნურ ტან­ზე მორ­გე­ბუ­ლი

ჩე­მი სი­ცოცხ­ლის ჰალ­­ტუ­ხე­ბი,

ჩე­მი სი­ცოცხ­ლის მა­­სუ­რე­ბი და ჯინ­სე­ბი,

შარ­ვალ-კოს­ტუ­მე­ბი,

ქუ­დე­ბი,

ტუფ­ლე­ბი,

სან­­ლე­ბი,

და კი­დევ, რა თქმა უნ­და,

სიკ­­დი­ლის ტრუ­სე­ბი ჩე­მი.

 

რამ­დე­ნი­მე ხე­ლი ტან­საც­მე­ლი –

არა მა­ინ­ცა­და­მა­ინც მო­დუ­რი,

არა მა­ინ­ცა­და­მა­ინც გემ­რი­­ლად სა­ტა­რე­ბე­ლი –

არ­­მედ ის­­თი,

ჩემს ჰო­რი­ზონ­ტა­ლურ მა­ნე­კენს რომ მო­ად­გე­ბო­და

ყვე­ლა­ზე კარ­გად ტან­ზე,

სას­­რა­ფოდ უნ­და შე­მერ­ჩია

და­ნარ­ჩე­ნი ცხოვ­რე­ბი­სათ­ვის.

 

სხვა დროს, სხვას,

შე­იძ­ლე­ბო­და არც ვნდო­ბო­დი,

მი­თუ­მე­ტეს არ­­ვერ­ტი­კა­ლურს,

მი­თუ­მე­ტეს კუ­ბოს ვიტ­რი­ნი­დან მომ­ზი­რალს,

მაგ­რამ ახ­ლა ყვე­ლა­ფე­რი უეჭ­ვე­ლი იყო –

უეჭ­ვე­ლი, რად­გან

მა­ნე­კე­ნი ჩე­მი მე­გო­ბა­რი იყო,

ჩე­მი მე­გო­ბა­რი კი მა­ნე­კე­ნი

უშ­­­ლოდ ჩემ­­ვის.

 

* * *

ვერ გა­ვარ­­ვიე,

ბინ­დი იყო თუ რიჟ­რა­ჟი,

მაგ­რამ ვბერ­ტყავ­დი ყორ­ნებს ხი­დან

და ვღი­ღი­ნებ­დი პოს კუპ­ლე­ტებს

ჩე­მი მჭა­ხე ხმით.

ვერ გა­ვარ­­ვიე,

ჩა­მომ­­­­ვა­ლი ექს­­რე­მის­ტი იყო თუ ჭა­ღი,

მაგ­რამ ვი­დე­ქი მო­ქა­ნა­ვე აჩრ­დი­ლის ქვეშ და

ვტი­ტი­ნებ­დი გრძელ ფსალ­მუ­ნებს

და­უს­რუ­ლებ­ლივ.

ლეღ­ვის ფო­თო­ლი აფ­რი­ალ­და

ჩე­მი ძვე­ლი მე­გობ­რის, ევ­ას

სარ­ცხ­ვი­ნე­ლი­დან.

ხელ­ში მე­ჭი­რა კომ­პა­სი, რა­თა გა­მერ­­ვია,

ჩრდი­ლო­­თით წა­ვი­დო­და იგი,

სამ­­რე­თით,

და­სავ­ლე­თით თუ აღ­მო­სავ­ლე­თით.

ხელ­ში მე­ჭი­რა კომ­პა­სი, მაგ­რამ,

იცი, მა­ინც ვერ გა­ვარ­­ვიე,

სა­ით გაფ­რინ­და ის ფო­თო­ლი,

სა­ით გაფ­რინ­და ჩვე­ნი ბა­ღი,

ან სიყ­ვა­რუ­ლი.

 

* * *

თვა­ლებ­ში ჩაგ­ხე­დე და

სა­კუ­თა­რი თა­ვი და­ვი­ნა­ხე და­პა­ტა­რა­ვე­ბუ­ლი.

მაღ­ლა ავ­­ხე­დე, ვარ­­­­ლა­ვე­ბი­სა­კენ, და მივ­­­დი:

იქ­აც სა­კუ­თა­რი თა­ვი უნ­და და­მე­ნა­ხა,

ოღ­ონდ გაზ­­დი­ლი.

© არილი, ვასილ გულეურის ფოტო

Facebook Comments Box