“The Guardian”
ინგლისელი მწერალი ჯულიან ბარნსი თავისი ცხოვრების წიგნების შესახებ გვიამბობს:
კითხვის პირველი მოგონება
თითქმის დარწმუნებით, ეს იყო ნოდის[1] წიგნები. ღრმად მჯეროდა სათამაშოების სამყაროს რეალურობის და ნოდის მსგავსად მინდოდა მანქანის მართვა (მიუხედავად იმისა, რომ ეს მანქანა ტაქსი იყო).
ბავშვობის საყვარელი წიგნი
ბრიუს კარტერის „სიჩქარე ექვსი“, მუქი მწვანე ფერით შეღებილი ომამდელი ბენტლის შესახებ, რომელიც ეჯიბრებოდა და ამარცხებდა ომის შემდგომ გამოშვებულ უცხოურ მანქანებს – მაზერატისა და ა.შ. – ლე-მანში. იდეალური საზრდო პატარა ინგლისელისთვის.
წიგნი, რომელმაც მოზარდობის წლებში შემცვალა
არმიის უნიფორმა მეცვა გაერთიანებულ კადეტთა ძალების საველე დღისთვის. ლანჩის დროს ჩანთიდან „Penguin“-ის გამოცემული დოსტოევსკის „დანაშაული და სასჯელი“ ამოვიღე. მიუხედავად დისტანცირებული დროის, ადგილის, ენისა თუ სოციალური გარემოსი, ვიცოდი, რომ ეს უფრო მეტად ჰგავდა იმას, რაც არის ცხოვრება, ვიდრე ის ყველაფერი, რაც ჩემ ირგვლივ ხდებოდა.
მწერალი, რომელმაც ჩემი შეხედულებები შეცვლა
შექსპირი, ფლობერი და ოქსფორდის ინგლისური ლექსიკონის შემდგენლები.
წიგნი, რომელმაც წერის სურვილი გამიჩინა
ეს ნამდვილად არ ყოფილა კონკრეტული წიგნი და არც ის მიფიქრია ოდესმე, მწერალი ვყოფილიყავი – ჩემი თავდაჯერებულობა მეტისმეტად სუსტი იყო ამისათვის. იმედი მქონდა, ერთ წიგნს დავწერდი და შემდეგ დაიბეჭდებოდა. ამის შემდეგ მოვლენები ხელიდან გამექცა. ახლა ნამდვილად ვარ მწერალი.
წიგნი ან ავტორი, რომელსაც დავუბრუნდი
ედუარდ მორგან ფორსტერი. როცა პირველად წავიკითხე, თინეიჯერობისას და ოციან წლებში, ვიფიქრე, რომ ღირებული იყო, მაგრამ ცოტა სუსტი. ორმოცი წლის შემდეგ წავიკითხე მისი აღწერა საზიზღარი ინგლისური საუზმისა, რომლითაც დილაადრიან გაუმასპინძლდნენ, როცა ჰარვიჩიდან მატარებლით მგზავრობდა და მაშინ გავაცნობიერე, რომ შეეძლო, ძალიან სასაცილო ყოფილიყო. შემდეგ ხელახლა ვცადე მისი რომანების წაკითხვა და დავინახე, როგორი პროფესიონალია – ღრმად სერიოზული, ძალიან ლიბერალური და ეშმაკურად თავშესაქცევი.
წიგნი, რომლებიც რამდენჯერმე წამიკითხავს
დაახლოებით 5 წლის ინტერვალით ხელახლა ვკითხულობ ხოლმე ფორდ მედოქს ფორდის „კარგ ჯარისკაცს“, მიხეილ ლერმონტოვის „ჩვენი დროის გმირს“ და პენელოპე ფიცჯერალდის „გაზაფხულის დასაწყისს“. თითოეულ მათგანს საკუთარი მისტიკა და მაგია აქვს, რომელთა გაგებასაც ისევ ვცდილობ.
წიგნი, რომელსაც აღარასოდეს წავიკითხავ
ლოურენს დარელის „ალექსანდრიის კვარტეტი“, რომელიც 50 წლის წინ მიმზიდველი და გრძნობადი ჩანდა, სავსე იყო ადამიანებით და საქმეებით, რომელთა გამოცდილებაც არ მქონია; შიშებით, რომლებიც არასოდეს განმიცდია. ვვარაუდობ, რომ ახლა გადამეტებულად და პრეტენზიულად ჩავთვლიდი.
წიგნი, რომელიც გვიან აღმოვაჩინე
„ჯეინ ეარი“, უდავოდ ერთ-ერთი მე-19 საუკუნის სამი უდიდესი რომანიდან, „დაპირებასა“ და „მიდლმარჩთან“ ერთად.
წიგნი, რომელსაც ახლა ვკითხულობ
დევიდ სტორის მტკივნეული მოგონებები, „მჩხვლეტავი სიამოვნება“ და სვეტლანა ალექსიევიჩის „უკანასკნელი მოწმეები“.
ჩემი კომფორტული საკითხავი
კომფორტული ნაკლებად არის. მისი მსოფლმხედველობა ცხოვრებისა და ადამიანების მოტივაციის შესახებ ძალიან პესიმისტურია, მაგრამ ყოველთვის ახლოს მაქვს სიმენონი. დღესდღეობით, მისი „სერიოზული რომანები“ უფრო, ვიდრე მეგრეს ამბები. კიდევ ბევრია, არასოდეს გამოილევა!
[1] ინგლისელი მწერლის, ენიდ ბლაიტონის მიერ შექმნილი გამოგონილი პერსონაჟი
© არილი