ქარ­ბორ­ბა­ლა

ხან­გა­მოშ­ვე­ბით, წე­ლი­წად­ში ერთხელ ან ორ­ჯერ, სულ რომ არ ელი, მინ­დო­ბი­ლი რო­ცა ხარ ფიქ­რებს, ამ­ო­ვარ­დე­ბა ქარ­ბორ­ბა­ლა უს­ა­ზარ­ლე­სი, რო­მელ­საც ჰქვია “დი­დი მტვე­რი” და რომ­ლის მოს­ვ­ლის მა­უწყე­ბე­ლი არ­ის მი­წის მცი­რე მი­მოძ­ვ­რა. მი­წის­გუ­ლი­დან, სიღ­რ­მი­სე­ულ კრა­ტე­რე­ბი­დან ამ­ო­დის იგი და სა­მი დღის გან­მავ­ლო­ბა­ში ლო­კავს სახ­ლებს და ბი­ნა­დარ­თა უძ­რავ სა­ხე­ებს. და ვაი იმ­ას, ვინც ამ ქა­ოსს გა­და­ეყ­რე­ბა, სუყ­ვე­ლა კარ­გავს მეხ­სი­ე­რე­ბას: შვი­ლე­ბი მა­მებს, ცო­ლე­ბი – ქმრებს და მშობ­ლე­ბი შვი­ლებს ვე­ღა­რა ცნო­ბენ.

მე­რე ჩად­გე­ბა თან­და­თან ქა­რი, შე­ი­წო­ვე­ბა ღრმა კრა­ტე­რებ­ში, იბ­რუ­ნებს თა­ვის პირ­ვან­დელ სა­ხეს დი­დიც, პა­ტა­რაც, სახ­ლიც და კა­რიც. და აღ­არ ახ­სოვთ უკ­ვე რაც მოხ­და “დიდ­მ­ტ­ვ­რი­ა­ნო­ბის” ჟამს ამ მხა­რე­ში.

კე­დელ­ზე მი­ნაჯღაბ­ნი

ამ კე­დელს კი­დევ შერ­ჩე­ნია ჩე­მი ნაჯღაბ­ნი,

ცარ­ცი მე­ჭი­რა ცალ ხელ­ში და წე­რას ვსწავ­ლობ­დი,

ვა­ხუ­ჭუ­ჭებ­დი ცა­ლი ხე­ლით ფარ­თო ხვე­უ­ლებს.

ამ კე­დელს კი­დევ შერ­ჩე­ნია ჩე­მი ნაჯღაბ­ნი.

კვი­რად­ღე

კვი­რად­ღე­ო­ბით, რო­დე­საც შინ არ­ა­ვი­ნაა,

და მი­წუ­რუ­ლი არ­ის ივ­ლი­სის,

გავ­დი­ვარ ხოლ­მე ტე­რა­სა­ზე დრო­გა­მოშ­ვე­ბით

ვდგა­ვარ და ვუს­მენ ამ კედ­ლებს მიღ­მა,

ქა­ლა­ქის შიგ­ნით დაგ­რო­ვილ დუ­მილს.

ხა­რე­ბი

რა დრომ გვი­წია!

ნი­შა ხა­რებს ზურ­გი ვაქ­ცი­ეთ.

მათ ნაჩ­ლი­ქა­რებს ვე­ღარ ვნა­ხავთ მი­წის მტკა­ველ­ზე,

უნ­და შევ­წუხ­დეთ, რა­ო­დე­ნი გას­წი­ეს ჯა­ფა

ახ­ლა კი დგა­ნან სოფ­ლის ბო­ლოს თავ­ჩა­ქინ­დ­რულ­ნი

ყას­ბის ბა­წა­რი აბ­ი­ათ ყელ­ზე.

* * *

პი­დიო იყო მე­წა­ღე და მას უც­ა­ბე­დად

შაშ­ვი გა­ექ­ცა გა­ლი­ი­დან, ჩვენ კი ვე­ლო­დით

ფრინ­ვე­ლის უკ­ან დაბ­რუ­ნე­ბას სულ­წა­სუ­ლე­ბი,

და რო­ცა ჩრდი­ლი ფარ­თო ეზ­ოს გა­და­სე­რავ­და

თვალს ვა­ყო­ლებ­დით მო­უთ­მენ­ლად და…

და­ნა­ნე­ბით.

ერთ სა­ღა­მოს კი მოშ­რი­ა­ლე ლერ­წ­მის ღო­ბე­ზე

რა­ღა­ცა შა­ვი აქ­ა­ნავ­და და ალ­მა­ცე­რად

არ­აფ­რის­მ­თ­ქ­მე­ლად ჩვენ­ს­კენ უხ­მოდ გად­მო­ი­ხე­და,

თვა­ლე­ბი ჰქონ­და მობ­რ­ჭყ­ვი­ა­ლე და­ნის წვე­ტი­ვით.

ჰო­და, ფან­ჯა­რას გან­ვე­შო­რეთ ან­აზ­დე­უ­ლად,

თით­ქოს ოთ­ახ­ში ვუ­ნაც­ვ­ლებ­დით ად­გილ­სამ­ყო­ფელს

სკა­მებს და…

ასე ბინ­დ­ში ჩუ­მად ვბო­რი­ა­ლობ­დით.

* * *

ამ ფუტ­კარს თურ­მე მა­მა­მი­სის სა­ხე­ლი ჰქვია,

მა­მას კი ერქ­ვა, ვი­ცი, ბა­ბუ­ის.

მათ ჯიშს და ჯი­ლაგს დღეგ­რ­ძე­ლო­ბა და­ბე­დე­ბია,

თაფლს აგ­რო­ვე­ბენ წვე­თიწ­ვეთ და

აზ­ა­ვე­ბენ პიტ­ნის გე­მო­თი.

ერ­თი სახ­ლი დგას სოფ­ლის გა­რეთ, ვე­ლე­ბის მიღ­მა,

იქ ის­მის მა­თი მჭა­ხე ზუ­ზუ­ნი.

გა­ზაფხულ­ზე კი მა­ტა­რებ­ლე­ბი ამ­ე­რი­კა­ში

გა­დიქ­რო­ლე­ბენ ატ­მე­ბის და ვაშ­ლე­ბის ბა­ღებს

და გა­და­აქვთ ფუტ­კ­რე­ბის სკე­ბი.

მა­ტა­რებ­ლე­ბი მა­ჭან­კ­ლებს ჰგვა­ნან

ყვა­ვი­ლებს შო­რის თა­ვა­ღე­რი­ლებს.

გა­ზაფ­ზუ­ლო­ბით ფუტ­კ­რე­ბი სკებს

სო­ფელ-სო­ფელ და­ა­ტა­რე­ბენ,

რომ ყვა­ვი­ლე­ბი და­ა­ორ­სუ­ლონ

და არ­აფ­რი­დან ჩნდე­ბა ხი­ლი:

ვაშ­ლი, ატ­ა­მი ოქ­რო­რე­უ­ლი.

ერ­თი ყლუ­პი წყა­ლი

ყო­ველ­თ­ვის რო­ცა ავ­ტო­ბუ­სით პე­ნა­ბი­ლი­დან

სან­ტარ­ქან­ჯე­ლოს ნაც­ნო­ბი გზით მი­ვემ­გ­ზავ­რე­ბი

პი­ეტ­რა­კუ­ტას შემ­დეგ მხვდე­ბა ვიწ­რო სად­გუ­რი

გა­მოფხა­ვე­ბულ ჯი­ბე­სა­ვით მი­ტო­ვე­ბუ­ლი

ორ­მოც­და­ა­თი წე­ლი­წა­დი სრულ­დე­ბა უკ­ვე

რაც ლი­ან­და­გი აყ­რი­ლია ამ ხრი­ოკ გზა­ზე.

ად­რე კი, ად­რე აქ დაქ­როდ­ნენ მა­ტა­რებ­ლე­ბი,

ჯერ რი­მი­ნი­დან მო­აფ­რ­ქ­ვევ­დ­ნენ თევ­ზის სიმ­ყ­რა­ლეს

მე­რე კი უკ­ან­მობ­რუ­ნე­ბულთ, ღა­მე­გა­მოვ­ლილთ,

მოჰ­ქონ­დათ ყვე­ლას მძაფ­რი სუ­ნი და ოხ­ში­ვა­რი.

ჰო, მა­მა­ჩე­მიც ამ მთებს შო­რის ეხ­ე­ტე­ბო­და

ჯერ ცხე­ნით, მე­რე იმ სატ­ვირ­თო მძი­მე მან­ქა­ნით,

რო­მე­ლიც ღრმუ­ლებს გვერდს უქ­ცევ­და და დგან­დ­გა­რებ­და.

მა­მა წვი­მა­ში მა­ტა­რე­ბელს ელ­ო­დე­ბო­და,

შინ­ჩა­სულს უკ­ვე სად­გურ­ზე­ვე ეგ­ე­ბე­ბოდ­ნენ.

მე კი ვმგზავ­რობ­დი ავ­ტო­ბუ­სით და ფან­ჯ­რე­ბი­დან

ვხე­დავ­დი სად­გურს და სად­გურ­თან სა­პირ­ფა­რე­შოს,

რომ­ლის კედ­ლებ­საც გარს ეხ­ვია ვა­ზის ფო­თო­ლი,

იქ­ვე მგზავ­რე­ბი ჩერ­დე­ბოდ­ნენ ყლუ­პი წყლი­სათ­ვის.

და ერთხელ თურ­მე ნა­შუ­ად­ღევს,

ჰო, ნა­შუ­ად­ღევს,

მო­უ­ლოდ­ნე­ლად ყრუ ბა­ქან­ზე ჩა­მოხ­ტა კა­ცი,

შავ­გ­ვ­რე­მა­ნი და თავ­შიშ­ვე­ლი, დინ­ჯი და მშვი­დი,

და საქ­მი­ა­ნად ეს­ა­უბ­რა სად­გუ­რის უფ­როსს!

მე­რე გა­ირ­კ­ვა, რომ ის კა­ცი პო­ე­ტი იყო

გვა­რად პა­უნ­დი და იმ დი­ლას გა­რინ­დე­ბუ­ლი

სან­ტა მა­რია დან­ტი­კო­ში, ეკ­ლე­სი­ა­ში

გან­მარ­ტო­ე­ბით იდ­გა დიდ­ხანს თა­ვაშ­ვე­რი­ლი

და შეს­ც­ქე­რო­და ლუ­კა დე­ლა რო­ბი­ას მარ­ტო…

და ქან­და­კე­ბაც იდ­გა მდუ­მა­რედ.

ოქ­ტომ­ბე­რი

ის რომ პირ­ვე­ლად ვნა­ხე დიდ­რონ მსხლებს აბ­რუ­ნებ­და,

ამ­ზე­უ­რებ­და სხვა და­სეტყ­ვილ ხილ­საც ფუს­ფუ­სით,

მე­რე კი გოგ­რის თეთ­რი თეს­ლი გა­შა­ლა ფარ­თედ

ჟან­გი­ან თუ­ნუქს მო­ე­ფი­ნა სვე­ლი მარ­ც­ვ­ლე­ბი.

მკვა­ხე ვაშ­ლე­ბი გა­ახ­ვია თი­ვის ზვი­ნულ­ში,

აკ­ი­დო­ე­ბი წა­ა­გავ­და სა­ფან­ტის გრო­ვებს,

ნი­ა­დაგს მაგ­რად ჩა­სო­ბო­და თა­ვი კომ­ბოს­ტო

რო­მელ­საც იგი თავ­თხელ ნა­ცარს კოვ­ზით აყ­რი­და.

ბოს­ტა­ნი იყო ლა­ზა­რე­თი, ის კი ექ­ი­მი

და რუ­სე­თი­დან ქარ­ბორ­ბა­ლა შე­მო­იგ­რაგ­ნა

გა­ა­პო ცა და შეშ­ლი­ლი­ვით ფან­ჯ­რებს მი­ას­კ­და

წა­შა­ლა ფოთ­ლის ქსო­ვი­ლე­ბი, ფრინ­ველ­თა ფრთე­ბი…

მას ელ­ი­სეო ერქ­ვა, იყო ოთხ­მოც­ზე მე­ტის

რან­კო­ში დარ­ჩა საცხოვ­რებ­ლად სულ მარ­ტოდ­მარ­ტო,

იქ ოქ­ტომ­ბერ­ში რო­ცა ქა­რი წა­მო­უ­ბე­რავს

ზედ კრა­მი­ტებ­ზე რა­კა­რუ­კით ცვი­ვა კაკ­ლე­ბი

და კრა­ზა­ნე­ბი ოთ­ა­ხებ­ში დატყ­ვე­ვე­ბულ­ნი

სამ­ზე­ო­სა­კენ გზას წვა­ლე­ბით ვე­ღარ იგ­ნებ­ნენ.

* * *

ოქ­ტომ­ბ­რის ერთ დღეს სე­ირ­ნობ­დ­ნენ ის­ი­ნი მშვი­დად

მდი­ნა­რის გას­წ­ვ­რივ ქვი­შის ბი­ლიკ­ზე.

მათ ეს­ა­უბ­რა ზღვის შე­სა­ხებ ვა­ჭა­რი ქა­ლი –

თევ­ზით ვაჭ­რობ­და, და­დი­ო­და ვე­ლო­სი­პე­დით,

მე­რე სამ­თ­ვა­ლა გა­ი­კე­თა, ამ სამ­თ­ვა­ლა­თი

ყუ­თებს ზი­დავ­და თევ­ზი­თა და ყი­ნუ­ლით სავ­სეს.

და თან ჰყვე­ბო­და არ­ხე­ი­ნად ზღვის ახ­ალ ამ­ბებს

ხორ­ცის მთე­ბი დგას ქვი­შა­ზეო, იმ­ე­ო­რებ­და,

და ვე­შა­პებ­საც არ ასც­დე­ბათ გან­საც­დე­ლიო.

მათ კი, რი­კო­სა და ზა­ი­რას, ერ­თად მო­ა­რულთ,

ზღვა არ ენ­ა­ხათ, ზღვის დგა­ფუ­ნი არ გა­ე­გო­ნათ

და ახ­ლა, რო­ცა მო­ი­ყარ­ნენ ოთხ­მო­ცი წლი­სა,

რა გა­დაწყ­ვი­ტეს რომ იც­ო­დეთ? სა­ქორ­წი­ნო მოგ­ზა­უ­რო­ბა.

პეტ­რე­ლა გვი­დის მი­და­მო­ში სახ­ლობ­დ­ნენ მა­შინ,

იქ, სა­დაც ხში­რად უკ­ვე ნა­ცად მე­ჯი­ნი­ბე­ებს

ცხე­ნე­ბი სად­ღაც გა­ურ­ბოდ­ნენ გა­აფ­თ­რე­ბულ­ნი –

მი­წას ტო­რავ­დ­ნენ, ფრუ­ტუ­ნებ­დ­ნენ და ჭიხ­ვი­ნებ­დ­ნენ,

ღა­მით კი იდ­გა ახ­ლად­ნაცხობ პუ­რის სურ­ნე­ლი,

და გა­აფ­თ­რე­ბით ვარ­ვა­რებ­და მძლავ­რი ღუ­მე­ლი.

რი­კო და­ლა­ქად მუ­შა­ობ­და, ვის აღ­არ კრეჭ­და

– კა­ცებს და ქა­ლებს, ცხვრებს და ვი­რებს და მათ­ნა­ი­რებს

ზა­ი­რა სახ­ლ­ში ირ­ჯე­ბო­და წყლით სავ­სე ჯა­მით,

ას­უფ­თა­ვებ­და ეზო-კა­რის კუთხეს და კუნ­ჭულს.

© “არილი”

დაგეგმილი მაქვს

დაგეგმილი მაქვს ბოლო სიტყვები,

ტანიდან სულის გამოყვანამდე –

გახეთქილი ტუჩიდან რომ უნდა დამცვივდეს.

დაგეგმილი მაქვს

მარცხენა ხელი, უსიცოცხლოდ დაბლა დახრილი,

და მზერა მაქვს დაგეგმილი, ძალით სიცილჩატენილი,

როცა ამიყვან.

სასეიროდ მოსულ ხალხში უშეცდომოდ შესრულებული

ხელოვნური სუნთქვის რიტუალიც გათვლილია.

ისე ღიად უნდა მისუნთქო, ისე მძლავრად,

შენი შიშით,

ქარბორბალა გარეუბნებში სამუდამოდ გადაიკარგოს.

დათვლილია ის წუთებიც,

აფეთქებიდან მინავლებამდე.

და სიჩქარეც დაკვეთილია

ფართოდ გაშლილ ორმხრივ ტრასაზე,

220!

მაგრამ მანამდე,

მოპირდაპირე მხრიდან მოფრინავს ვიღაც, თავზეხელაღებული.

მერე მაშველებს შუა გზაში უთავდებათ უცებ საწვავი.

თეთრხალათიან გადამრჩენებს ეშლებათ ქუჩა.

აღმოჩნდება, რომ სისხლის ბანკიდან ბოლო წვეთები წინა დღეს გაქრა.

გადამცემ ბოძებს მოულოდნელად ეცემა მეხი!

მე კი მაინც დაგეგმილი მაქვს როგორ გაიგებ:

ერთდროულად გაწყვეტილი ჩემი და შენი კაპილარი

მარჯვენა ნესტოს ჩაუვლის და

სისველედ ჟონვას განაგრძობს მანამ,

სანამ მოწმენდილ ცაზე სრულიად მოულოდნელად

ჭექა-ქუხილი დაგიწერს, რომ

ვენები – ჩვენი საერთო სისხლით

მის საშველად

კილომეტრების მოშორებით გადაისროლო.

ვიდრე ყველა არ დაიჯერებს, რომ

ისეთი ბუნებრივია და ისეთი უსასწაულო,

ორ ადამიანს,

ერთდროულად

და განსხვავებულ განედებზე

წასკდეთ ცხვირიდან ერთმანეთი.

რაზეც ვდგავართ

რაზე დგას ეს წონასწორობა?

თუ თავი მზეში გაქვს გაჩრილი –

ყელზე ცეცხლის გიზგიზებს რგოლი.

და ვინც შენსკენ გადმოხტება,

ტემპერატურა უნდა დაწიო,

დამწვრობას რომ გადაარჩინო.

თუ სუნთქვა – დენთი

მოკრძალებულ ფეიერვერკად გისკდება ცაში,

გადარჩენილი ნაპერწკლები გიკვდება თმებზე.

საიდან ეს მჭედლის ძალა,

ცეცხლისმფრქვეველი ხარების ფლოქვებს

როგორ უნაცვლებ სუსტ ხელისგულებს,

როცა თესავ შენივე თავს სხვა ცხოვრებაში.

საიდან შეგრჩა

ძალა დგომის,

ძალა გაცემის.

ძალა შექმნის.

ძალა დარჩენის.

საიდან, თუ დახვრეტამდე,

წასაკითხი დაგრჩა მხოლოდ ერთი ფსალმუნი.

სახელსა და გვარზე, ადამიანო,

შენი ძველების აჩრდილების,

დანგრეული ტაძრის ლოდებში ჩატნეულ,

დიდ ომში ალეწილ ტანკზე ჩამოღვენთილ,

ქების სიგელებზე ოქროსფრად მიხატულ

სახელსა და გვარზე გიდგას ახლა ტერფები.

როგორც დაღი,

ნომრიანი რკინის ფირფიტა,

უნდა ატარო.

ვინაობის მკრთალი ზოლი შუბლის ძარღვთან,

რომელიც სულ ჩანს.

და რომელიც, თუ გაგიწყდა,

სამუდამოდ დაგამახინჯებს.

უხმაუროდ

მივაჯახუნე ეს რკინის კარიც.

თითქოს სახლის.

ილუზია – ციხე ჩავკეტე.

ამ სიჩუმეში გამაგრებული,

დუმილით გბომბავ.

კედლებზეა აყუდებული დაზეთილი იარაღი.

ტყვიების აცმა – შემორტყმული წელზე,

მძიმეა.

შენც ისევ ისე, ზურგით აკრული ამაგრებ კუთხეს,

ასწლიან ომში,

ზავის დროს რომ ჩამოგინგრიე – არ გემეტება.

თან, გაზაფხულზე,

ნატყვიარზე ამოხეთქილ ენძელებს უვლი.

უხმაუროა შენი ჭურვებიც.

დროგამოშვებით,

ცოცხლები თუ ვართ, შესამოწმებლად

ჰაერში ვისვრით.

დამზვერე – ნახავ:

მე

ახლა უფრო.

ამ ზამთარში,

ასჯერ უფრო. როცა

თოვლია და ხიდიკარი ჩაკეტილია,

მე, დასჯილი ერისთავის კარ-მიდამოდან

ვფენ შერიგების ბაირაღებს,

მოქარგულს ნისლით – ხევებიდან ამოვახვიე.

ახლა ათასჯერ

უფრო ხშირად

გადავყურებ ხრამს ციხის უკან –

რაც დავიტოვე, ის იარაღიც ხომ არ დავლეწო.

გამოვიდოდი ხელაწეული.

ზუსტად უნდა ვიცოდე ოღონდ –

ჩემი ურჩი წინაპარივით თვალებს არ დამთხრი…

რატომ გტირიმე

რატომ ვტირი ლოცვისას. შუაღამეს. თმაგაშლილი.

რატომ დგება ჯერ წელი, შემდეგ მკერდი, ბოლოს მხრები, ძილში.

თითქოს სული ამომართვეს.

რატომ გტირიმე.

უფალო.

შემიწყალე.

არაფერი გამეგება შენი.

არაფერი დამეჯერება.

რატომ გთხოვ ამ ადამიანების გადარჩენას და გითვლი სახელებს:

ნიცა, გიორგი, ეკატერინე, დავითი, ანნა.

თითქოს ჯიბეში ქრთამს გიტენიდე.

ერთო, კაცო, გაღმერთებულო.

შენი, ალბათ, კაცებს უფრო შურთ.

მინდა ძალა გესესხო მუჭით. როგორც მარილი.

დაგიბრუნებ.

როგორც კი.

ბოლოს დაგიბრუნებ.

შვინდას რქებზე ავუნთებ სანთლებს და ასე მოვალთ, ოღონდ ბოლოს.

სიბერეში ფუტკრებს მოვუვლი – სხვას ვეღარაფერს შეგპირდები.

დღეს, დღეს

რატომ ვტირიმე უფალო.

რადგან რასაც ხელი შევახე, გავაქვავე?

ამ ძებნის დღეს,

სიზმარში გეკითხები,

შენ ხარ?

იქნებ ეს ხარ, რომელიც ფეთქავ ყელთან, საფეთქელთან, გულთან, მაჯებზე.

ეს ხარ, ჩემი მკვდარი მეგობრის თავთან ანთებული კანდელი.

ახლაც და ადრეც

მეცნობოდი, მეცნობი, შენ ხარ

ვისაც გხედავდი,

როცა ვცვლიდით მე და ის ღერ მარიხუანას.

რა ადვილი იყო მაშინ,

როცა არ გვჭირდებოდი,

გვეგონა, გვეტენებოდი,

მაშინ, როცა ყველას ყოფნიდი, ჩვენ გვეკიდე უფალო

ახლა კი,

როცა თავად არ მყოფნი,

მინის ფერადი ნამსხვრევებით ვაწყობ შენს სახეს,

ხელისგული რომ ჩამოგისვა,

გადამაწერ ალბათ ჩემს ცოდვებს.

შხამი როგორ შევუშხაპუნე ადამიანებს, როვა ისისნი წვეთოვანით მყავდა

ძარღვებზე მიერთებული.

უფალო, კიდევ ერთი სიმღერა შენ – გიყვები,

ასეთი უთევზოა ჩემი ბადე.

მუხლამდე წყალში – ვისვრი და მოჰყვება მხოლოდ თბილი, სისხლიანი გულები.

ასე ურითმოდ,

არითმიის ფონზე გიყვები უფალო, შენც ხომ იყავი ადამიანი?

რა ძნელია ვთქვა:

ჩვენ აქ ვერ ვიტანთ ერთმანეთს!

ვერ ვიტანთ ერთმანეთს!

მაგრამ თბილად ვიღიმით ვირტუალური „სმაილიკებით“

ვკავდებით სექსით პირად მიმოწერაში, ადგომაც აღარ გვჭირდება

თავლებსა და ფარდულებში სიყვარული დამთავრებულია.

კი არ გწერ, გტირიმე უფალო,

რადგან მახსოვს ახლაც,

არამშობლიურ არხზე

გადის ეროტიკული კინო,

სადაც გეი არის უბედური და ის ხანდახან გითხოვს შენ

როგორც პოპკორნს.

უფალო, ასე მიყვარხარ მე,

და ასეთია დღეს ჩემი ვარჯიში ლოცვაში.

და გტირიმე,

რადგან ნელ-ნელა ვხვდები

რა ფერისაა ჩვენი დაფარული ორგანოები და

რა მძიმეა ჩვენი სულები.

ცეცხლია

მე – კომფორტულად, ელექტროსკამზე.

შენ – რა ხანია, ზიხარ ღილაკთან.

ბრრრრრრრ

და მაჟრჟოლებს.

ბრრრრრრრრ ენერგიას

მონაცვლეობით მმატებ და მაცლი.

აქაც ცეცხლია.

ნაპეწკლების ხელჩართული ბრძოლა ძარღვებთან.

გილოცავ.

კედლის კუთხეში საახალწლოდ პრიალებს

„გეკო“.

ზუსტად თორმეტზე.

უნდა ავყვეთ მთების ექოს.

ბა-ბაააააააააახ!

ვჩხიბავ.

ბა- ბააააააააახ! – ვაერთებ.

ჩემი და შენი

სახელების უმარტივესი კომბინაციაც

გადაიქცევა ცეცხლსასროლად,

რომლის ტარმაც ბავშვობაში შემინგრია მხარი

და თითი,

საჩვენებლი,

ჩამრჩა ჩახმახთან,

თითქოს ალქაჯებს კი არ ვაფრთხობდი, ვკლავდი,

უფსკრულამდე ფორთხვით ჩამყავდა.

ამ ახალ წელს

სხვები მაშხალებს,

ჩვენ – საკუთარ თავებს ვიფეთქებთ.

უფრო რომ დათბეს.

კომფორტულად,

სკამზე ჩამომჯდარს მარტყამს შენი

მკლავების დენი.

ვინ რა იცის,

გულში მუშტი რომ დაგიტრიალო,

გამოვიყოლებ დენთის ნარჩენებს.

საფრენი

როგორ უნდა მიუახლოვდე.

თუ სივრცე ისე გაიწელა,

სამიოდე ქუჩის ადგილას – გაეჩხირა მთელი ქალაქი.

როგორ უნდა,

თუ საფრენი ზონაც ჩაკეტეს მოლაღურებმა.

ზღაპრულმა ცხრა მთამ

შვა ბორცვები, გორაკები

ძებნის დღეს –

გზის ასეთმა გახანგრძლივებამ

ორივე უნდა ისე დაგვქანცოს,

თითქმის მწვერვალს მიღწეულებმა

ნიშნის კოცონი ვეღარ ავანთოთ.

სანაცვლოდ ცაა,

უერთმანეთოდ დათრთვილულები

მას ვაშტერდებით – ვინ პირველი დაახამხამებს ყინვის წამწამებს.

მონატრებაა.

კარემელ „საფრენს“

ამაოდ ვეძებ შოკოლადებს შორის დახლებზე.

მჯეროდა ასე:

ენის ქვეშ თუ დავადნობდი

ღამით ტანი გამეცლებოდა

და ფრენა-ფრენით

ჩამოაღწევდა მთიდან ბარში,

ანუ შენამდე – მისი მთავარი მოგზაურობა.

საჰაერო ბურთია, მგონი,

ეს ერთად ყოფნა – საითაც ქარი უკარნახებს.

გადამფრენების ბასრმა ნისკარტმა თუ არ გაფხრიწა,

მშვიდი იქნება მაშინ დაშვება.

დღეს

როგორ უნდა მომიახლოვდე,

თუ ქარბუქია ხვალის პროგნოზით.

სურათები, ადრე

გადარჩენა რთული იყო.
ვინც ღირსება არჩია თაყვანს,
სახლში დარჩა და შვილებს უთხრა:
ტყემლისაგან საუცხოო სასმელი დგება.
და შვილებს უთხრა:არყისთვის,
ტყის პანტა მსხალიც გამოგვადგება.
ის ადიოდა ხეზე ფრთხილად.
შვილები კი მოთმინებით იდგნენ ფესვებთან
პანტის, ხანაც ტყემლის სეტყვამდე.
მერე წებოვან, მჟავე სუნით
გაჟღენთილ ტომრებს
იყოფდნენ და ეჯიბრებოდნენ,
ხანაც ერთმანეთს უპირქვავებდნენ.
ვინ – პირველი,
ვინ – მალე უფრო,
ვინ უფრო მეტს მოაგროვებდა.
ერთი ხიდან მეორე ხისკენ.
სტვენა-სტვენით.
ეს მელოდია,
ტყეო, ნეტა თუ ისევ გახსოვს.
ტყეო, რით აღარ გამოგელია…
შებინდებისას, ყველა ხილი გვეზიზღებოდა.
ერთმანეთს ვჩრიდით ყელში ბურთებს.
მამა, არ მორჩა?
მამა ამ ხეებს დღეს რა გამოლევს?
რთული იყო თავის გატანა.
სექტემბერში ბიჭს ახალი ფეხსაცმელი, გოგოს – ჩანთა უნდა ახარო.
საღამო კი დგებოდა ქვევრთან.
დღემდე ვერავინ გადაგვარწმუნა,
ძირი თუ ჰქონდა თიხას ოდესმე.
არაყი პურზე იცვლებოდა.
არაყი ყველზე იცვლებოდა.
არაყი ფულზე იცვლებოდა.
რაც რჩებოდა – რჩებოდათ სტუმრებს.
როგორც ფუტკრები,
ჩვენს სკა-სახლს თავს რომ დასტრიალებდნენ.
ღამით, ქუჩაში, ჟრიამულში, წივილ-კივილში,
ეს ამბავი არ გაუგიათ.
ოდნავ, სულ ოდნავ ეწვოდა ბიჭს და ეწვოდა გოგოს ხელისგულები.
დღეს ეს კადრი მიცოცხლდება ყველა ტყეში – ამქვეყნად.
ის – კენწეროზე.
ჩვენ – მუხლებზე ვდგავართ ფესვებთან.
ხეზე ასვლა არ გვისწავლია.

მოგ­ზა­უ­რო­ბა ღა­მის კი­დე­ზე

ფრაგ­მენ­ტი რო­მა­ნი­დან

ფრანგულიდან თარგმნა ლალი ლალიაშვილმა

ბა­ღის სიღ­რ­მე­ში, დე­დაბ­რის ქოხ­მა­ხის ირგ­ვ­ლივ ძვე­ლი ცოცხე­ბი­სა და დამ­ტ­ვ­რე­უ­ლი სა­ქათ­მე გა­ლი­ე­ბის გრო­ვა იდ­გა. ეს ყვე­ლა­ფე­რი ირგ­ვ­ლივ აღ­მარ­თუ­ლი შე­ნო­ბე­ბის ჩრდილ­ქ­ვეშ მოქ­ცე­უ­ლი­ყო. დე­და­ბე­რი თა­ვის ბუ­ნა­გი­დან არ­ა­სო­დეს გა­მო­დი­ო­და. მის­თ­ვის საკ­ვე­ბის მო­წო­დე­ბაც კი მთე­ლი ამ­ბა­ვი იყო. შინ სა­კუ­თარ შვილ­საც არ უშ­ვებ­და, ეშ­ი­ნო­და მკვლე­ლე­ბი­სა და მძარ­ც­ვე­ლე­ბის.

რძალ­მა ახ­ლა სხვა სა­შუ­ა­ლე­ბა გა­მო­ნა­ხა ოჯ­ა­ხის ეკ­ო­ნო­მი­კის გა­სამ­ყა­რებ­ლად და ქმარს კბი­ლი მო­უ­სინ­ჯა, ურ­ი­გო არ იქ­ნე­ბო­და დე­და სენ-ვენ­სე­ნის მოწყა­ლე­ბის დებ­თან მიგ­ვე­ბა­რე­ბი­ნა, ის­ი­ნი ხომ სწო­რედ ას­ეთ უს­აშ­ვე­ლო მო­ხუ­ცებს ეფ­ოფ­რე­ბი­ა­ნო. ქმა­რი დუმ­და. მთე­ლი მი­სი არ­სე­ბა იმ შე­უ­ნე­ლე­ბელ გუ­გუნს მო­ეც­ვა, ყურ­ში რომ ედ­გა. “არ მა­ძი­ნებს ეს გრუ­ხუ­ნი”, – ჩა­ი­ლა­პა­რა­კა თა­ვის­თ­ვის. მარ­თ­ლაც ძილს ვერ იკ­ა­რებ­და, გუ­ლის­ყუ­რით უს­მენ­და საყ­ვი­რის, დაფ­და­ფი­სა და ორ­კეს­ტ­რის ხმებს… დღე­ცა და ღა­მეც ამ ყო­ფა­ში იყო. ხმა­ურს ვერ იშ­ო­რებ­და თა­ვი­დან.

თუმ­ცა თან­და­თან, რამ­დე­ნი­მე თვე­ში ამ ახ­ალ ჭირ­საც შე­ეჩ­ვია და სენ-უენ­ის ბა­ზარ­საც კი მი­ა­კითხა ცოლ­თან ერ­თად. ეს ბა­ზა­რი ყვე­ლა­ზე იაფ ბაზ­რად ითვ­ლე­ბო­და იმ მი­და­მო­ებ­ში. ცოლ-ქმა­რი დი­ლი­დან გა­დი­ო­და და მთელ დღეს იქ ატ­ა­რებ­და. ეს დრო იმ­ის­თ­ვის იყო სა­ჭი­რო, რომ გათ­ვ­ლე­ბი გა­ე­კე­თე­ბი­ნათ და ფა­სებ­ზე მო­ე­ლა­პა­რა­კათ, სცოდ­ნო­დათ, რა­ზე შე­იძ­ლე­ბო­და ფუ­ლის და­ზოგ­ვა… და­ღა­მე­ბი­სას, რო­ცა ქუ­ჩა წყნარ­დე­ბო­და, ან­რუ­ებს მძარ­ც­ვე­ლე­ბი­სა და მკვლე­ლე­ბის ში­ში იპყ­რობ­და. გან­სა­კუთ­რე­ბით – ქალს. კა­ცი კი სა­სო­წარ­კ­ვე­თი­ლი, თა­ვის გრუ­ხუნს უბ­რუნ­დე­ბო­და.

– “ასე რო­გორ და­ვი­ძი­ნებ! – გან­გებ ხმა­მაღ­ლა იმ­ე­ო­რებ­და, რომ სა­კუ­თა­რი თა­ვი პა­ნი­კა­ში ჩა­ეგ­დო. “ვერც კი წარ­მო­იდ­გენ!..” – ეუბ­ნე­ბო­და ცოლს.

ცოლს კი არც უც­დია გა­ე­გო რას ლა­პა­რა­კობ­და ქმა­რი და ვერც წარ­მო­ედ­გი­ნა, რა­ტომ შე­იძ­ლე­ბა ყუ­რებ­მა აგ­რე­რი­გად შე­ა­წუ­ხოს ად­ა­მი­ა­ნი.

– “ეგ არ­ა­ფე­რია! ყუ­რი და­მიგ­დე, ჯო­ბია დე­დას მივ­ხე­დოთ. რა­მე უნ­და ვი­ღო­ნოთ, ხომ ხე­დავ, ცხოვ­რე­ბა დღი­თი დღე ძვირ­დე­ბა, დე­დაბ­რის შე­ნახ­ვა კი­დევ უფ­რო გა­ჭირ­დე­ბა… ნამ­დ­ვი­ლი ინ­ფექ­ცი­ის ბუ­დეა მი­სი საცხოვ­რე­ბე­ლი!..”

ერ­თა­დერ­თი სტუ­მა­რი, ან­რუ­ე­ბი რომ იღ­ებ­დ­ნენ, მო­სამ­სა­ხუ­რე ქა­ლი იყო. ქა­ლი კვი­რა­ში სამ­ჯერ და­დი­ო­და მათ­თან. მო­სამ­სა­ხუ­რე სა­წო­ლის და­ლა­გე­ბა­შიც ეხ­მა­რე­ბო­და ქ-ნ ან­რუ­ის და ათი წლის გან­მავ­ლო­ბა­ში ლე­ი­ბის ყო­ველ გა­დაბ­რუ­ნე­ბა­ზე, ქ-ნი ან­რუი რაც შე­ეძ­ლო ხმა­მაღ­ლა აც­ხა­დებ­და: “არ­ა­სო­დეს ვა­ჩე­რებთ ფულს სახ­ლ­ში”, იმ ან­გა­რი­შით, რომ მო­სამ­სა­ხუ­რე მის სიტყ­ვებს ყველ­გან და ყო­ველ­თ­ვის გა­ი­მე­ო­რებ­და. ამ­ით თავს იზღ­ვევ­და მო­სა­ლოდ­ნე­ლი გა­ქურ­დ­ვი­სა და მკვლე­ლო­ბი­სა­გან.

მა­ნამ ცო­ლი და ქმა­რი თა­ვის ოთ­ახ­ში ავ­ი­დოდ­ნენ, სა­გულ­და­გუ­ლოდ კე­ტავ­დ­ნენ ყვე­ლა გა­სას­ვ­ლელს, თან ერთ­მა­ნეთს ამ­ოწ­მებ­დ­ნენ. ბა­ღის სიღ­რ­მე­ში დე­დაბ­რის ქოხ­საც შე­ავ­ლებ­დ­ნენ თვალს, ენ­თო თუ არა ლამ­ფა, რაც ნი­შა­ნი იყო იმ­ი­სა, რომ ცოცხა­ლია. ის ხომ არ­ა­სო­დეს აქ­რობ­და ლამ­ფას. ზეთ­საც ხომ უმ­ოწყა­ლოდ ხარ­ჯავ­და. მკვლე­ლე­ბის ეშ­ი­ნო­და, ეშ­ი­ნო­და შვი­ლე­ბი­საც. ოცი წლის მან­ძილ­ზე, ზამ­თა­რი იყო თუ ზაფხუ­ლი, არ­ა­სო­დეს გა­უ­ღია ფან­ჯა­რა და არც ლამ­ფა ჩა­უქ­რია.

დე­დაბ­რის მწირ პენ­სი­ას ვა­ჟიშ­ვი­ლი გა­ნა­გებ­და და მის შე­ნახ­ვას ახ­მარ­და. საჭ­მელს კა­რებ­თან უტ­ო­ვებ­დ­ნენ. ფულს უზ­ო­გავ­დ­ნენ. თით­ქოს არ­ა­ფე­რი უჭ­ირ­და, მაგ­რამ სულ წუ­წუ­ნებ­და. კა­რე­ბი­დან ილ­ან­ძღე­ბო­და თუ მის სო­როს ვინ­მე მი­უ­ახ­ლოვ­დე­ბო­და. “გა­ნა ჩე­მი ბრა­ლია, რომ ბერ­დე­ბით დე­დი­ლო, – სცა­და გა­მო­ლა­პა­რა­კე­ბა რძალ­მა, – სნე­უ­ლე­ბა მოგ­ძა­ლე­ბი­ათ, რო­გორც ყვე­ლა ას­ა­კო­ვანს…”

– “ას­ა­კო­ვა­ნი თა­ვი გა­ბია! არ­ამ­ზა­დავ! კახ­პავ! სწო­რედ შენ მდებ მაგ ბინ­ძუ­რი ტყუ­ი­ლე­ბით სა­მა­რე­ში!..”

დე­და­ბე­რი გა­ხე­ლე­ბუ­ლი უარ­ყოფ­და თა­ვის ხნო­ვა­ნე­ბას… უარ­ყოფ­და ყვე­ლა­ფერს, რაც მი­სი ქო­ხის მიღ­მა ხდე­ბო­და. მას­თან შე­რი­გე­ბი­სა თუ მი­ახ­ლო­ე­ბის ყვე­ლა ცდა ამაო იყო. ეგ­ო­ნა, კარს თუ გა­ა­ღებ­და, ავ­სუ­ლე­ბი შე­მო­ეჭ­რე­ბოდ­ნენ, შე­იპყ­რობ­დ­ნენ და ბო­ლოს მო­უ­ღებ­დ­ნენ.

– “გა­თახ­სი­რე­ბუ­ლე­ბო, – გაჰ­ყ­ვი­რო­და დე­და ან­რუი, – თვა­ლე­ბი ყველ­გან გა­მო­გის­ხი­ათ და პი­რე­ბი ჭი­პამ­დე და­გიფხ­რე­წი­ათ, რომ მხო­ლოდ ტყუ­ი­ლი რო­შოთ… ეს­ე­თე­ბი ხართ ყვე­ლა…”

ის ტამ­პ­ლის ბა­ზარ­ში ნას­წავ­ლი ენ­ით მეტყ­ვე­ლებ­და, სა­დაც პა­ტარ­ქა­ლო­ბა­ში დე­დას­თან ერ­თად ძველ­მა­ნე­ბით ვაჭ­რობ­და. იგი იმ მდა­ბი­ო­თა ფე­ნას ეკ­უთ­ვ­ნო­და, რო­მე­ლიც არ უფრ­თხის სი­ბე­რის მო­ახ­ლო­ე­ბას.

– “თუ ჩემს ფულს არ მომ­ცემ, სა­მუ­შა­ოდ გა­ვალ! გას­ძა­ხო­და რძალს, – გეს­მის წუ­პა­კო? სა­მუ­შა­ოდ გა­ვალ!”

– “ძა­ლა რო აღ­არ შეგ­წევთ დე­დი­ლო!”

– “ვის არ შეს­წევს ძა­ლა! შე­მო­ეთ­რიე ერ­თი ამ სო­რო­ში, მა­შინ გიჩ­ვე­ნებ ყო­ფის ჭა­მას!”

და ცოლ-ქმა­რიც გა­ე­რი­დე­ბო­და ხოლ­მე მის თავ­შე­სა­ფარს.

ეტ­ყო­ბა ან­რუ­ებს გა­დაწყ­ვე­ტი­ლი ჰქონ­დათ, რა­დაც უნ­და დას­ჯ­დო­მო­დათ, ეჩ­ვე­ნე­ბი­ნათ ჩემ­თ­ვის დე­და­ბე­რი, და ამ­ი­ტო­მაც მი­მიწ­ვი­ეს. მაგ­რამ იმ­ი­სათ­ვის, რომ ჩე­მი ვი­ზი­ტი შემ­დ­გა­რი­ყო, სა­ჭი­რო შე­იქ­ნა მთე­ლი რი­გი ხრი­კე­ბის მოხ­მო­ბა. კარ­გად ის­იც არ მეს­მო­და, რას ელ­ოდ­ნენ ჩემ­გან.

რო­გორც ჩანს, ბაბ­რის დე­ი­დამ, კონ­სი­ერ­ჟ­მა, შთა­ა­გო­ნა მათ, რომ წყნა­რი, თა­ვა­ზი­ა­ნი, და­უ­ზა­რე­ლი ექ­ი­მი ვი­ყა­ვი… ცოლ-ქმარს აინ­ტე­რე­სებ­და, შე­მეძ­ლო თუ არა მო­ხუ­ცის მორ­ჯუ­ლე­ბა მხო­ლოდ წამ­ლე­ბის სა­შუ­ა­ლე­ბით… თუმ­ცა ერ­ჩივ­ნათ, გან­სა­კუთ­რე­ბით კი რძალს, ერთხელ და სა­მუ­და­მოდ ფსი­ქი­ატ­რი­ულ ჰოს­პი­ტალ­ში გა­მემ­წე­სე­ბი­ნა…

მთე­ლი ნა­ხე­ვა­რი სა­ა­თი ვა­კა­კუ­ნეთ, ბო­ლოს კა­რი გა­ი­ღო და მო­ხუ­ციც გა­მოჩ­ნ­და. გამ­ხ­მა­რი, გა­ნაც­რის­ფე­რე­ბუ­ლი ლო­ყე­ბის ზე­მოთ მო­ვარ­დის­ფ­რო ქუ­თუ­თო­ე­ბი­დან ცოცხა­ლი თვა­ლე­ბი მოგ­ჩე­რე­ბო­და. გა­ფო­რი­ა­ქებ­და მი­სი შე­მო­ხედ­ვა, ყვე­ლა­ფერს გა­ვიწყებ­და იმ ხა­ლი­სის შეგ­რ­ძ­ნე­ბა, მის­და­უ­ნე­ბუ­რად რომ გა­მოკ­რ­თო­და თვა­ლე­ბი­დან, და ინს­ტინ­ქ­ტუ­რად ცდი­ლობ­დი ეს შეგ­რ­ძ­ნე­ბა დიდ­ხანს შეგ­რ­ჩე­ნო­და.

იყ­უ­რე­ბო­და და აც­ოცხ­ლებ­და ირგ­ვ­ლივ წყვდი­ადს ყმაწ­ვი­ლუ­რი ხა­ლი­სით. ოდ­ნა­ვი, მაგ­რამ უტ­ყუ­ა­რი გა­ტა­ცე­ბით, რი­სი უნ­ა­რიც ჩვენ დღეს უკ­ვე აღ­არ გაგ­ვაჩ­ნ­და. გაბ­ზა­რუ­ლი ხმით ილ­ან­ძღე­ბო­და, მაგ­რამ, რო­გორც კი იწ­ყებ­და ჩვე­უ­ლებ­რი­ვად ლა­პა­რაკს, ხმა ეწ­მინ­დე­ბო­და. ცოცხ­ლ­დე­ბოდ­ნენ აზ­რე­ბი და ფრა­ზე­ბი და ისე ეწ­ყო­ბოდ­ნენ, თით­ქოს­და ჯი­რი­თით მოჰ­ყ­ვე­ბოდ­ნენ ერთ­მა­ნეთს. ახ­ლაც ის­ე­ვე გა­მოს­დი­ო­და სა­უბ­რი­სა და სიმ­ღე­რის მო­ნაც­ვ­ლე­ო­ბა, რო­გორც იმ ხა­ნად, რო­ცა იმ­დე­ნად ბუ­ნებ­რი­ვი იყო ასე მეტყ­ვე­ლე­ბა, რომ ვი­საც ეს ძალ­და­უ­ტა­ნებ­ლად არ შე­ეძ­ლო, ხეპ­რედ და შტე­რად ითვ­ლე­ბო­და.

მო­ხუ­ცი ახ­ლა­და­მოყ­რი­ლი ტო­ტე­ბით შე­მო­სულ ბე­ბერ ხეს ჰგავ­და. მხი­ა­რუ­ლი იყო დე­და­ბე­რი; უკ­მა­ყო­ფი­ლო და ბუზ­ღუ­ნა, ჩა­ბინ­ძუ­რე­ბუ­ლი, მაგ­რამ მა­ინც მხი­ა­რუ­ლი. ოდ­ნა­ვა­დაც არ და­ეთ­რ­გუ­ნა უპ­ოვ­რო­ბა­სა და სი­დუხ­ჭი­რეს, რო­მელ­შიც ოც წელ­ზე მე­ტი იყო, ცხოვ­რობ­და. ის კი არა, თა­ვი­სი ბუ­ნა­გის მიღ­მა არ­ა­ფერს ცნობ­და, თით­ქოს სი­ცი­ვე, სიკ­ვ­დი­ლი და ყვე­ლა უბ­ე­დუ­რე­ბა სწო­რედ გა­რე­დან ემ­უქ­რე­ბო­და. აქ უშ­იშ­რად იყო, ეჭ­ვიც არ ეპ­ა­რე­ბო­და თა­ვის საღ გო­ნე­ბა­ში, ისე სწამ­და სა­კუ­თა­რი თა­ვის, რო­გორც რა­ღაც უტ­ყუ­ა­რის და სა­მუ­და­მოდ გა­დაწყ­ვე­ტი­ლის. მე კი ამგ­ვა­რი რწმე­ნის მო­პო­ვე­ბის ძი­ე­ბა­ში ქვე­ყა­ნა მო­ვირ­ბი­ნე.

გი­ჟად თვლიდ­ნენ მო­ხუცს, ამ­ის თქმა ად­ვი­ლი კია, მაგ­რამ სა­ბა­ბი მხო­ლოდ ის იყო, რომ თორ­მეტ წე­ლი­წად­ში სამ­ჯერ მე­ტად არ გა­მო­სუ­ლა თა­ვი­სი ბუ­ნა­გი­დან. ალ­ბათ, ჰქონ­და მი­ზე­ზე­ბი, მაგ­რამ არ აპ­ი­რებ­და ჩვენ­თ­ვის გამ­ხე­ლას… არ უნ­დო­და რა­მე და­ე­კარ­გა… არ გვიმ­ხელ­და, რომ ცხოვ­რე­ბა აღ­არ ხიბ­ლავ­და.

რძა­ლი ის­ევ ფსი­ქი­ატ­რი­უ­ლი ჰოს­პი­ტა­ლის თე­მას უტ­რი­ა­ლებ­და.

– “ხომ ხე­დავთ, ექ­ი­მო, რა შე­რე­კი­ლია… შე­უძ­ლე­ბე­ლია გა­რეთ გა­მო­აგ­დო. თუმ­ცა სა­სარ­გებ­ლო კია მის­თ­ვის დრო და დრო მა­ინც ჩაყ­ლა­პოს ჰა­ე­რი… ახ, დე­დი­ლო რო­გორ გარ­გებ­და!.. უარს ნუ ამ­ბობ… შენ­თ­ვის უკ­ე­თე­სია, და­მი­ჯე­რე!”

ჩვენ მის გა­რეთ გა­მოტყუ­ე­ბას ვცდი­ლობ­დით, გაქ­სუ­ე­ბუ­ლი და მი­უ­კა­რე­ბე­ლი დე­და­ბე­რი კი თავს ჯი­უ­ტად აქ­ნევ­და.

– “არ უყ­ვარს, ყუ­რად­ღე­ბას რომ აქ­ცე­ვენ… ურ­ჩევ­ნია აქ­ვე კუთხე­ში მო­ი­საქ­მოს… იყ­ი­ნე­ბა და ცეცხ­ლ­საც არ ან­თებს… შე­უძ­ლე­ბე­ლია, ექ­ი­მო, ასე ხომ არ დავ­ტო­ვებთ ქალს”.

თავს ვი­კა­ტუ­ნებ­დი, თით­ქოს არ­ა­ფე­რი მეს­მო­და. ბა­ტო­ნი ან­რუი კი ბუ­ხარ­თან იდ­გა, ჩვენ­გან მო­შო­რე­ბით, არ ერ­ე­ო­და სა­უ­ბარ­ში და არც სურ­და გა­ე­გო, ჩვენ რას გა­დავ­წყ­ვეტ­დით…

დე­და­ბე­რი თა­ვი­სას გა­ი­ძა­ხო­და:

– “და­მიბ­რუ­ნეთ, რაც მე­კუთ­ვ­ნის, რომ წა­ვი­დე აქ­ე­დან!.. თა­ვი ხომ უნ­და ვირ­ჩი­ნო! ბო­ლოს და ბო­ლოს თქვე­ნი სა­ლა­პა­რა­კო აღ­არ ვიქ­ნე­ბი!..”

– “რო­გორ იც­ხოვ­რებ, დე­დი­ლო? წე­ლი­წად­ში სა­მი ათ­ა­სი ფრან­კი გაგ­წ­ვ­დე­ბა? ვნა­ხოთ!.. ცხოვ­რე­ბა გაძ­ვირ­და მას შემ­დეგ, ბო­ლო­ჯერ რომ გა­მოძ­ვე­რით თქვე­ნი სო­რო­დან!.. ხომ ასეა ექ­ი­მო, ურ­ჩევ­ნია მოწყა­ლე­ბის დებ­თან გა­და­ვი­დეს, რა­საც ჩვენ ვურ­ჩევთ… კარ­გად მო­უვ­ლი­ან, კე­თილ­შო­ბი­ლი ხალ­ხია…”

ზიზღს ჰგვრი­და დე­და­ბერს მა­თი ხსე­ნე­ბა. – “მოწყა­ლე­ბის დებ­თან?.. რა მინ­და მოწყა­ლე­ბის დებ­თან?.. ცხოვ­რე­ბა­ში არ მქო­ნია მათ­თან საქ­მე!.. იქ­ნებ მღვდელ­საც და­მა­ჯა­ხოთ!.. არ მე­ყო­ფა ფუ­ლი, რო­გორც თქვენ ამ­ბობთ, წა­ვალ და ვი­მუ­შა­ვებ!..”

– “იმ­უ­შა­ვებ? დე­დი­ლო სად იმ­უ­შა­ვებ? გეს­მის, ექ­ი­მო, რა აზ­რე­ბი აქვს? იმ­უ­შა­ვებს! მის ას­აკ­ში, ოთხ­მო­ცი წლის ას­აკ­ში! რა სი­გი­ჟეა! ვის სჭირ­დე­ბა ექ­ი­მო? დე­დი­ლო, მთლად შე­ი­შა­ლე!..”

– “მაშ გი­ჟი ვარ და არ­ა­ვის ვჭირ­დე­ბი? სა­მა­გი­ე­როდ, შენ­ნა­ი­რი კახ­პა ჭირ­დე­ბა ყვე­ლას!..”

– “გეს­მით, ექ­ი­მო, რო­გორ ბო­დავს. მლან­ძღოს და კი­დევ მე მო­ვუ­ა­რო?”

მო­ხუ­ცი ახ­ლა მე მო­მად­გა, რო­გორც ახ­ალ საფ­რ­თხეს.

– “ამ­ას ვი­ღამ მო­ახ­სე­ნა, რომ გი­ჟი ვარ? ჩემს თავ­ში ზის, თუ თქვენ­სა­ში? მაშ სა­ი­დან გა­ი­გო?.. მომ­შორ­დით აქ­ე­დან, თქვენ გე­უბ­ნე­ბით, გზა ნა­ხეთ!.. გულს მი­ღო­ნებთ, რო­გორც გრძე­ლი ზამ­თა­რი, თუმ­ცა თქვენ ზამ­თარ­ზე უარ­ე­სე­ბი ხართ! მომ­წყ­დით აქ­ე­დან, ჯო­ბია შვი­ლი­კოს მი­მი­ხე­დოთ, აქ რომ მი­წამ­ლავთ სისხლს. მას ჩემ­ზე მე­ტად ჭირ­დე­ბა ექ­ი­მი! კბი­ლე­ბიც დას­ც­ვივ­და უკ­ვე, თუმ­ცა, რო­ცა ჩემს ხელ­ში იყო, მშვე­ნი­ე­რი კბი­ლე­ბი ჰქონ­და. გას­წით, მომ­წყ­დით, რომ გე­უბ­ნე­ბით, თქვენ თავს მი­ხე­დეთ-მეთ­ქი”, – და კა­რი ცხვირ­წინ მოგ­ვი­ჯა­ხუ­ნა.

დე­და ან­რუი ახ­ლა თა­ვის ბუ­ნა­გი­დან გვით­ვალ­თ­ვა­ლებ­და. ეზო გა­დავ­კ­ვე­თეთ და უკ­ვე საკ­მა­ოდ შორს წა­სუ­ლებს მი­სი ხითხი­თი მოგ­ვეს­მა. დაგ­ვ­ცი­ნო­და. ამ­ჯე­რა­დაც გა­დაგ­ვირ­ჩა.

უშ­ე­დე­გო იერ­ი­ში­დან დაბ­რუ­ნე­ბუ­ლებს ბა­ტო­ნი ან­რუი იქ­ვე დაგ­ვ­ხ­ვ­და ბუ­ხარ­თან. მი­სი ცო­ლი ის­ევ გულს მიწ­ვ­რი­ლებ­და ერ­თი და იმ­ა­ვე კითხ­ვე­ბით… პა­ტა­რა თა­ვი, ყა­ვის­ფ­რად შე­ღე­ბი­ლი თმა და ეშ­მა­კუ­რი გა­მო­მეტყ­ვე­ლე­ბა ჰქონ­და. ჟეს­ტე­ბით არ ლა­პა­რა­კობ­და. ლა­პა­რა­კი­სას იდ­აყ­ვებს ტანს არ აშ­ო­რებ­და. ცდი­ლობ­და ჩე­მი ვი­ზი­ტი­დან რა­მე სარ­გე­ბე­ლი ენ­ა­ხა… ცხოვ­რე­ბა ძვირ­დე­ბა და ძვირ­დე­ბა… მო­ხუ­ცის პენ­სია აღ­არ ყოფ­ნით… თა­ვა­დაც ას­აკ­ში შე­დი­ან… მო­ბეზ­რ­დათ სულ იმ­ის ში­ში, რომ მო­ხუ­ცი უპ­ატ­რო­ნოდ არ მოკ­ვ­დეს. არ ამ­ო­ი­ბუ­გოს თა­ვის რწყი­ლი­ან-სი­ბინ­ძუ­რი­ა­ნად… ნაც­ვ­ლად იმ­ი­სა, რომ რი­გი­ან თავ­შე­სა­ფარ­ში წა­ვი­დეს, სა­დაც მშვე­ნივ­რად მო­უვ­ლი­ან…

თა­ვი ისე მო­ვაჩ­ვე­ნე, თით­ქოს მეც ამ აზრს ვა­დე­ქი და მა­თაც კე­თი­ლი თვა­ლით და­მიწყეს ყუ­რე­ბა. მარ­წ­მუ­ნებ­დ­ნენ, რომ ჩემს ქე­ბას მთელს უბ­ანს მოს­დებ­დ­ნენ, თუ­კი შე­მებ­რა­ლე­ბოდ­ნენ და შევ­ძ­ლებ­დი მო­მე­შო­რე­ბი­ნა მათ­თ­ვის მო­ხუ­ცი… ეს ბე­ჩა­ვი კი თა­ვის ყო­ფას რა­ტომ­ღაც ვერ ელ­ე­ო­და…

– “მე­რე გა­ვა­ქი­რა­ვებთ კი­დეც ამ პა­ვი­ლი­ონს”, – გა­მოთ­ქ­ვა აზ­რი ან­აზ­დად გა­მო­ცოცხ­ლე­ბულ­მა ან­რუ­იმ. ცოლ­მა უტ­აქ­ტო­ბის­თ­ვის ფე­ხი და­ა­ბი­ჯა მა­გი­დის ქვეშ. ან­რუი ვე­რა­ფერს მიხ­ვ­და.

მა­ნამ ცოლ-ქმა­რი კინ­კ­ლა­ობ­და ვი­თომ­და ჩემ­და ფა­რუ­ლად, მე უკ­ვე წარ­მო­ვიდ­გი­ნე, რო­გორ ჩა­ვი­ჯი­ბავ ათ­ას­ფ­რან­კი­ანს მხო­ლოდ იმ­ი­სათ­ვის, თუ­კი დე­და­ბერს ფსი­ქი­ატ­რი­ულ ჰოს­პი­ტალ­ში მი­ღე­ბის ცნო­ბას მივ­ცემ. ან­რუ­ე­ბი ხომ ამ­ა­ზე ოც­ნე­ბობ­დ­ნენ…

რო­გორც ჩანს, ბა­ბე­რის დე­ი­დამ ნდო­ბით გა­ნაწყო ჩემს მი­მართ ის­ი­ნი და და­არ­წ­მუ­ნა, რომ ჩემ­ზე საწყა­ლი ექ­ი­მი მთელ რან­სი­ში არ მო­ი­ძებ­ნე­ბა… და ჩემ­თან მო­რი­გე­ბაც ად­ვი­ლია… ფლო­რი­შონს კი რო­გორ შე­კად­რებ­დ­ნენ ამ­ას! ის ხომ პა­ტი­ო­სა­ნია!

ამ ფიქ­რებ­ში ვი­ყა­ვი, დე­და­ბე­რი რომ შე­მო­ვარ­და ოთ­ახ­ში. საკ­ვირ­ვე­ლია, თით­ქოს­და იყ­ნო­საო, რას ვუმ­ზა­დებ­დით. კა­ბის კალ­თა ხე­ლით ეჭ­ი­რა. შე­მო­ვარ­და თუ არა, ლან­ძღ­ვა დაგ­ვა­ყა­რა, გან­სა­კუთ­რე­ბით მე. მხო­ლოდ ამ­ის­თ­ვის გა­მო­ვი­და თა­ვის ბუ­ნა­გი­დან.

– “თახ­სი­რო!” – მო­მა­ხა­ლა. – “წა­ეთ­რიე, შენ გე­უბ­ნე­ბი, მო­შორ­დი აქ­ე­დან! ძა­ლი­ან გა­გი­ვი­და თავს!.. არ წა­ვალ გი­ჟებ­თან!.. და მით უმ­ე­ტეს, არც მოწყა­ლე­ბის დებ­თან, უკ­ვე გითხა­რი!… ჩემ­თან არ­ა­ფე­რი გა­გი­ვა, იაფ­ად მოს­ყი­დუ­ლო!.. ჩემ­ზე წინ ეს ვი­გინ­და­რე­ბი წავ­ლენ, მო­ხუ­ცი ქა­ლის მძარ­ც­ვე­ლე­ბი!.. და შენც, ნა­ძი­რა­ლავ, მა­ლე ცი­ხე­ში ამ­ო­ყოფ თავს!..”

ბე­დი არ გინ­და! ერ­თი ხე­ლის მოს­მით შე­იძ­ლე­ბო­და ჩა­მე­ჯი­ბა ათ­ა­სი ფრან­კი! მე კი აქ ყოფ­ნის გა­სამ­რ­ჯე­ლოც არ მითხო­ვია!

დე­და­ბე­რი ახ­ლა ქო­ხის მო­ა­ჯი­რი­დან მომ­ძა­ხო­და: “ნა­ძი­რა­ლა! თახ­სი­რო!”

დიდ­ხანს გა­ის­მო­და სიბ­ნე­ლე­ში მი­სი ხმა. მაგ­რად გაწ­ვიმ­და! ნა­თუ­რი­დან ნა­თუ­რამ­დე თით­ქ­მის სირ­ბი­ლით გა­და­ვე­დი. რო­გორც იქ­ნა მი­ვაღ­წი­ეს ფე­ტის მო­ედ­ნის ტუ­ა­ლეტს. ეს­ეც თავ­შე­სა­ფა­რია.

© ”არილი”

­­­­­­­­­­­­­­­­­

ოც­და­მე­ერ­თეს ფურ­ც­ლე­ბი

* * *

ამ ზღვარს ვე­რა­ვინ გა­და­ა­ბი­ჯებს, ცხოვ­რობ და ის­ევ აგრ­ძე­ლებ წრი­ალს

და კედ­ლებს შო­რის მოქ­ცე­ულ სივ­რ­ცეს ფან­ჯა­რა ურ­ჩევს გა­რეთ გა­ხედ­ვას,

იქ, ჰო­რი­ზონ­ტ­თან ყულ­ფი­ვით წრეა და სიმ­რავ­ლეა უც­ნობ სა­ხე­თა

და ერ­თა­დერ­თი ნაც­ნო­ბი მზეა, რო­მე­ლიც ჩრდი­ლებს ამ­რავ­ლებს მა­რად

ქა­ლა­ქის ქუ­ჩებს მო­ე­ფი­ნე­ბა და ნო­ეს მტრე­დებს ააღ­უ­ღუ­ნებს,

იგი, ვინც სიკ­ვ­დილს მი­იჩ­ნევს არ­ად და გა­აგ­რ­ძე­ლებს ძველ სა­უ­კუ­ნეს.

ხე­ე­ბი დგა­მენ ჩრდი­ლის ნა­ბი­ჯებს და მა­თი ხმე­ბი არ­წე­ვენ ფარ­დას

ქათ­ქა­თა ფარ­დას, რო­მე­ლიც არ­ის სახ­ლის და გა­რე სივ­რ­ცის გამ­ყო­ფი,

აქ ვი­ღაც სუნ­თ­ქავს სი­ჩუ­მის გარ­და და შენ ხარ მი­სი სუნ­თ­ქ­ვის ნა­ყო­ფი.

ყა­ვის ჭი­ქი­დან ას­უ­ლი ორთ­ქ­ლი გა­გაშ­ლე­ვი­ნებს ძვე­ლიძ­ველ ალ­ბომს

რად­გა­ნაც ორთ­ქ­ლ­ში და­ი­ლან­დე­ბა ნაც­ნობ სა­ხე­თა თბი­ლი ნაკ­ვე­თე­ბი

შვი­ლის­თ­ვის, რა­საც ალ­ბო­მი ამ­ბობს, იმ­ას­ვე იტყ­ვის, რო­ცა ჩავ­კ­ვ­დე­ბი.

და­ტო­ვებ ან­დერძს, არ გე­ში­ნია სად­მე უაზ­რო სიტყ­ვის ჩაგ­დე­ბის,

ვფლან­გავ ყვე­ლა­ფერს, ანუ არ­ა­ფერს, რად­გან ცხოვ­რე­ბა ფიქ­რის ბა­დეა

და რჩე­ბა მხო­ლოდ გუ­ლის­ნა­დე­ბი, ანუ ქვე­ყა­ნა, რაც მა­ბა­დია.

5-6.V.2001 წ.

* * *

ვინ იც­ის ეს გზა სად დამ­თავ­რ­დე­ბა, წუ­თი­დან წუთ­ში გარ­და­მა­ვა­ლი,

რო­მე­ლიც უკ­ვე დი­დი ხა­ნია გა­მო­გო­ნი­ლი საზ­ღ­ვ­რით გა­მიჯ­ნეს,

ყო­ვე­ლი მგზავ­რი არ­ის მა­ვა­ნი და სხე­უ­ლე­ბი მიჰ­ყავთ ნა­ბი­ჯებს

გა­ურ­კ­ვე­ვე­ლი მი­მარ­თუ­ლე­ბით, ან იქ­ით, სა­დაც ხილ­ვამ იელ­ვა

და თა­ვის სა­ხე გა­მო­ა­ჩი­ნა უც­ნო­ბი სა­ხის იერ­ოგ­ლიფ­მა,

მზე შე­აგ­რო­ვა, რო­გორც იელ­მა, რო­მე­ლიც მგზავ­რ­მა მზე­რით მოკ­რი­ფა.

აქ უნ­და იყო, მაგ­რამ ვინ იც­ის, აქ ხარ თუ სხვა­გან, იქ­ნებ არა ხარ

და შე­ნი ყოფ­ნა ყოფ­ნა-არ­ყოფ­ნას გა­ნუ­საზ­ღ­ვ­რე­ლად აღ­ე­მა­ტე­ბა,

არ­ა­ფერს ნიშ­ნავს თვა­ლით და­ნახ­ვა, რო­დე­საც სიტყ­ვა იწ­ყებს ნა­თე­ბას.

ბგე­რე­ბით გავ­სებს რომ და­გა­მუნ­ჯოს და ვე­რა­სო­დეს ვე­ღარ ამ­ოთ­ქ­ვამ

სათ­ქ­მელს, რო­მე­ლიც სი­ნამ­დ­ვი­ლე­ში არც კი ყო­ფი­ლა თურ­მე სათ­ქ­მე­ლი

და უნ­ებ­ლი­ეთ, იგი გა­მოდ­გა თან­და­თა­ნო­ბით შე­ნი შთამ­ნ­თ­ქ­მე­ლი.

ისე წვეთ-წვე­თად და­უბ­რუნ­დე­ბი დროს, შენს ხსოვ­ნას რომ დღემ­დე ინ­ა­ხავს,

რაც ხილ­ვის ბზარ­ში წუ­თით გა­მოკ­რ­თა და მი­გა­ნიშ­ნა: რომ ის აქ­ვეა,

შენ ხომ არ იცი ახ­ლა ვი­ნა ხარ და შეშ­ფო­თე­ბულ დუ­მილს რა ჰქვია.

…და აი, ბავ­შ­ვი, პირ­ვე­ლი სიტყ­ვის ბუნ­დო­ვან ბგე­რებს რომ შე­აგ­რო­ვებს,

მი­სი ღი­მი­ლი მრავ­ლის­მეტყ­ვე­ლი დრო­ის ნა­თე­ბას კვლავ ინ­არ­ჩუ­ნებს,

რო­მელ­საც მწა­რე წლე­ბი აქ­რო­ბენ და ბუნ­დო­ვა­ნი ყო­ფა აჩ­უ­მებს.

ქვის კოდ­ვა გი­ჯობს იმ­ის ძი­ე­ბას, ის, ვინც შენ­სა­ვით ტან­ჯ­ვით არ იშ­ვა,

ვინც არ­ა­სო­დეს და­ბა­დე­ბუ­ლა, ვი­საც ვერ შთან­თ­ქავს ჟა­მი შენ­სა­ვით,

ვინც თვალ­ში გაკ­რ­თა და მი­გა­ნიშ­ნა – ფსალ­მუ­ნი დარ­დის ამ­ომ­კემ­სა­ვი.

5.V.2001 წ.

* * *

სად­ღაც ჩი­ტე­ბი ჟივ­ჟი­ვე­ბენ,

აქ­ამ­დე აღ­წევს მა­თი ხმა –

ზამ­თ­რის ნაღ­ვ­ლი­ა­ნი სიმ­ღე­რა.

ჩვენც ბე­ღუ­რე­ბი­ვით ვცხოვ­რობთ –

ზამ­თ­რის ხმა­ში ჩარ­ჩე­ნი­ლე­ბი,

სა­ი­და­ნაც იმ წუ­თებს ამ­ოვ­ყა­ვართ,

დღეს რომ ემ­ა­ტე­ბა შე­უმ­ჩ­ნევ­ლად

და ის­ე­თი შუ­ქით ვივ­სე­ბით,

რა­საც სა­ხელს ვერ მო­უ­ძებ­ნი,

რო­ცა ჩი­ტე­ბი ჟღურ­ტულ­ზე გა­და­დი­ან,

რო­ცა მხი­ა­რულ ბგე­რებს პო­უ­ლო­ბენ

და მა­რად­მ­წ­ვა­ნე ხე­ებს არ­წევს მა­თი სიმ­ღე­რა.

ზამ­თ­რის სიმ­ღე­რა უნ­ა­პი­როა,

უნ­და უს­მი­ნო ამ ხმებს,

ვიდ­რე ფან­ჯა­რა­ში შე­მო­ი­ხე­დავს

ნუ­შის ხე,

რო­მე­ლიც სუ­ლაც არ წა­ა­გავს პა­ტარ­ძალს,

იგი, უბ­რა­ლოდ, ზამ­თ­რის სიმ­ღე­რის

ბო­ლო აკ­ორ­დი­ვით გა­ის­მის –

ჯერ კი­დევ ჩა­ჟა­მე­ბულ ბაღ­ში,

სა­დაც ჩი­ტე­ბი ჟივ­ჟი­ვე­ბენ

უც­ბად გაზ­რ­დილ დღის თვა­ლებ­ში.

ჩვენც ბე­ღუ­რე­ბი­ვით ვცხოვ­რობთ

და ხან­და­ხან მზე­რა გაგ­ვირ­ბის

ნუ­შის ხის­კენ,

გუ­შინ რომ კვირ­ტი გა­მო­უჩ­ნ­და

ჩვი­ლის თვა­ლი­ვით,

რო­მე­ლიც ჯერ ვე­რა­ფერს ხე­დავს.

* * *

… იმ გზის ძებ­ნი­სას

სიტყ­ვე­ბი წყვილ­დე­ბი­ან

და მე­ტა­ფო­რის უფს­კ­რულს ბა­დე­ბენ,

რო­გორც შიშს,

რო­მე­ლიც მუ­დამ ზურგს უკ­ან დგას

და კე­ფა­ში გუ­გუ­ნებს ში­შის ორ­კეს­ტ­რი –

მი­ვიწყე­ბუ­ლი თვა­ლის ას­ა­ხე­ლად,

სა­ი­და­ნაც შე­იძ­ლე­ბა და­ტო­ვო სხე­უ­ლი

და აღ­არ შე­გაკ­რ­თოს დრომ,

რო­მელ­მაც და­კარ­გა მნიშ­ვ­ნე­ლო­ბა.

თუმ­ცა იმ გზის მი­საკ­ვ­ლე­ვად

სიტყ­ვე­ბი ჭი­ან­ჭ­ვე­ლე­ბი­ვით მი­ცო­ცა­ვენ კენ­წე­როს­კენ

და ცის და­ნახ­ვის შემ­დეგ

უკ­ან ბრუნ­დე­ბი­ან და­ეჭ­ვე­ბულ­ნი,

რომ არ არ­სე­ბობს ის გზა

და აღ­არ არ­ის სა­ვალ­დე­ბუ­ლო რა­ი­მე თქვა,

რომ ვი­ღა­ცას ცოცხა­ლი ეგ­ო­ნო.

მაგ­რამ მუნ­ჯიც ხომ ამ­ო­იღ­მუვ­ლებს ზოგ­ჯერ,

გუ­ლი რომ არ გა­უს­კ­დეს,

რომ “უც­ნობ ღმერთს” ხმა მი­აწ­ვ­დი­ნოს

და ხე­ლე­ბის მოძ­რა­ო­ბით უთხ­რას ვინ­მეს,

რომ ცოცხა­ლია,

რად­გან თვა­ლებ­ში ჩარ­ჩე­ნილ ფიქრს

ვე­რა­ვინ ხე­დავს.

იმ­ოძ­რა­ვეთ, ხე­ლე­ბო, იმ­ოძ­რა­ვეთ,

მო­ხა­ზეთ ფი­გუ­რე­ბი,

რომ­ლე­ბიც მყი­სი­ე­რად ქრე­ბი­ან –

ჰა­ერ­ში – გაშ­ლილ წიგ­ნ­ში,

სა­დაც არ­ა­ფე­რი წე­რია

მო­ა­რუ­ლი იერ­ოგ­ლი­ფე­ბის გარ­და,

რო­მელ­საც სი­ნათ­ლე ხა­ტავს და შლის

და­უს­რუ­ლებ­ლად.

* * *

უნ­და და­ი­ვიწყო, რომ მე­რე გა­გახ­სენ­დეს,

რო­გორ შე­მო­იჭ­რა შენ­ში სი­ნათ­ლე

და თვა­ლებ­ზე აფ­ა­რე­ბუ­ლი ხე­ლის­გუ­ლი

გა­იხ­ს­ნა სარ­კ­მე­ლი­ვით

და ის ქვე­ყა­ნა გა­მოჩ­ნ­და,

სა­დაც მხო­ლოდ გრძნო­ბენ ერთ­მა­ნეთს

და არ­ა­სო­დეს ამ­ბო­ბენ რა­მეს,

რად­გან დუ­მილ­ში იგ­უ­ლის­ხ­მე­ბა

ყვე­ლა­ფე­რი და არ­ა­ფე­რი.

უნ­და და­ი­მახ­სოვ­რო, რომ მე­რე და­გა­ვიწყ­დეს,

რო­გორ ამ­ო­ი­ზარ­და შე­ნი ხე­ლის­გუ­ლე­ბის ქვეშ

მი­სი მკერ­დი

და სიბ­ნე­ლე რო­გორ გა­ა­ნა­თა მკლა­ვე­ბის თაღ­მა.

უნ­და და­ი­ვიწყო, რომ მე­რე გა­გახ­სენ­დეს,

რაც და­გა­ვიწყ­და და გა­იხ­სე­ნო,

რომ ხე­ლახ­ლა გა­და­გა­ვიწყ­დეს, რაც გა­გახ­სენ­და,

თან და­ვიწყე­ბას და გახ­სე­ნე­ბას შო­რის არ­სე­ბულ

დრო­ში დარ­ჩე, სა­ნამ დარ­ჩე­ბი.

უნ­და და­ი­ვიწყო, რომ მე­რე გა­გახ­სენ­დეს,

“სად მი­დის მუ­სი­კა, რო­ცა აღ­არ უკ­რა­ვენ”,

რომ იგი შენ­ში იმ­ა­ლე­ბა

და რო­გორც ხა­ტი –

გულ­გ­რი­ლო­ბის სა­ღე­ბა­ვით გა­დად­ღაბ­ნი­ლი,

ოდ­ეს­მე ამ­ო­ტივ­ტივ­დე­ბა ზე­და­პირ­ზე

და შემ­კ­რ­თა­ლი გა­მო­ი­ხე­დავს

იმ ბავ­შ­ვი­ვით,

პირ­ვე­ლად რომ აღ­მო­ა­ჩი­ნა სა­კუ­თა­რი ჩრდი­ლი,

და­ე­დევ­ნა და ვერ და­ი­ჭი­რა.

სად მი­დის ჩრდი­ლი, რო­ცა აღ­არ მო­ჩანს?!

უნ­და და­ი­მახ­სოვ­რო, რომ და­გა­ვიწყ­დეს,

რო­გორ ან­ა­თე­ბენ მი­წის სიბ­ნე­ლეს

იმ­ის ძვლე­ბი, ვინც ღა­მის გავ­ლით

დღი­დან დღე­ში გა­და­დი­ო­და,

ვინც უც­ა­ბე­დად თავს და­ე­კარ­გა

და გა­ე­ფან­ტა სიტყ­ვა, რო­გორც ბა­ბუ­აწ­ვე­რა.

უნ­და და­ი­ვიწყო, რომ მე­რე გა­გახ­სენ­დეს,

რაც და­გა­ვიწყ­და და გა­იხ­სე­ნო,

რომ ხე­ლახ­ლა გა­და­გა­ვიწყ­დეს, რაც გა­გახ­სენ­და,

თან და­ვიწყე­ბას და გახ­სე­ნე­ბას შო­რის არ­სე­ბულ

დრო­ში დარ­ჩე, სა­ნამ დარ­ჩე­ბი.

* * *

ჩვენ ვერ ვამ­ჩ­ნევთ იქ­ი­და­ნაც რომ ბრუნ­დე­ბი­ან,

ზოგ­ჯერ სიტყ­ვებ­საც რომ გვკარ­ნა­ხო­ბენ

ან სუ­ლაც ჩვენ­ში სახ­ლ­დე­ბი­ან

ძვე­ლი სი­ცოცხ­ლის გა­საგ­რ­ძე­ლებ­ლად.

ის­ი­ნი მუ­დამ აქ­ვე არ­ი­ან…

მე ვგრძნობ მათ­თან თა­ნაცხოვ­რე­ბას,

სრულ სი­ჩუ­მე­ში, რო­ცა ის­მის

რო­გორ ივ­სე­ბა მტევ­ნე­ბი წვე­ნით,

რო­გორ მწიფ­დე­ბა დუ­მილ­ში სიტყ­ვა

მა­თი სუნ­თ­ქ­ვის აღ­მო­სა­ჩე­ნად.

ის­ი­ნი მუ­დამ აქ­ვე არ­ი­ან…

თა­ვი­ანთ საგ­ნებს უბ­რუნ­დე­ბი­ან,

თა­ვი­ანთ ნივ­თებს ეხ­ე­ბი­ან უჩ­ი­ნარ ხე­ლით

და გრძნობს ჰა­ე­რი მათ არ­სე­ბო­ბას –

უმ­ი­ზე­ზოდ რომ ირ­წე­ვა ფარ­და,

რო­ცა ფო­თო­ლი ეკ­რო­ბა მი­ნას

დე­და­ჩე­მის ხე­ლის­გუ­ლი­ვით.

* * *

ვი­საც ოდ­ეს­ღაც ცრემ­ლი გა­უშ­რა

და სი­მუნ­ჯე­ში დარ­ჩა თა­ვის­თ­ვის –

ის აღ­მო­ა­ჩენს გა­ოგ­ნე­ბუ­ლი:

სი­ნათ­ლე­ში­აც არ­ა­რა მო­ჩანს!

და მა­ჯის­ცე­მა ძვე­ლი მდი­ნა­რის

ის­მის შო­რი­დან, რომ ჯერ არ მორ­ჩა,

რაც მე­ორ­დე­ბა გა­მუდ­მე­ბუ­ლად

და რო­გორც კუ­დი ბო­ლო­ქან­ქა­რის

დახ­ტის კა­ლა­მი, სიტყ­ვე­ბით ბო­ჭავს

ცოცხალ-მკვდარ გან­ც­დებს;

აღ­არ იც­ი­ან ჩემ­მა ფან­ჯ­რებ­მა

რო­მე­ლი მხრის­კენ გა­და­ი­ხე­დონ,

რა­თა თვა­ლე­ბი სამ­ყა­როს გაც­დ­ნენ.

© ”არილი”