ადოლფო ბიოი კასარესი 1914 წელს არგენტინაში, ბუენოს აირესში დაიბადა. მისი ოჯახი საზოგადოების მაღალ ფენას ეკუთვნოდა. მან პირველი რომანი 11 წლის ასაკში დაწერა და თავის ბიძაშვილს მიუძღვნა. 1932 წელს ბიოი კასარესი ხორხე ლუის ბორხესს გაიცნობს და მათი ახლო მეგობრობა ბორხესის სიკვდილამდე, 1986 წლამდე გაგრძელდება. ამავე წელს დაიწყო მისი ურთიერთობა იმ დროის ერთერთ ყველაზე გავლენიან მწერალ ქალთან, ვიქტორია ოკამპოსთან, ჟურნალ ,,Sur -ის რედაქტორთან. 1933 წელს კასარესი ბუენოს აირესის უნივერსიტეტში ირიცხება, თუმცა მალევე ანებებს თავს სწავლას, რადგან სურს სამწერლო კარიერას მოჰკიდოს ხელი. 1940 წელს ვიქტორიას დაზე, ნიჭიერ პოეტსა და მწერალ სილვინა ოკამპოზე ქორწინდება, იმავე წელს აქვეყნებს მის შემოქმედებაში უდაოდ ყველაზე მნიშვნელოვან წიგნს, კლასიკურ ლათინოამერიკულ ფანტასტიკას ,,მორელის გამოგონებას”, რომელსაც ბუენოს აირესის პირველი მუნიციპალური პრემია მიენიჭა ლიტერატურის დარგში. კასარესის ამ რომანის მიხედვით ალენ რენე იღებს ფილმს სახელწოდებით ,,წარსულ ზაფხულს მარიენბადში”
ნახევარ საუკუნის მანძილზე ბიოი კასარესი აქტიურად და ნაყოფიერად იყო ჩართული არგენტინის ლიტერატურულ ცხოვრებაში. მისი შემოქმედება მოიცავს არაერთ რომანს, მოთხრობების კრებულს, სტატიებს, ესეებს და სსვადასხვა ჟანრის თხზულებებს. საყოველთაოდ ცნობილია მისი თანამშრომლობა ბორხესთან. მათ ერთობლივად შექმნეს პოლიციური რომანები, რომლებიც არგენტინული საზოგადოებისადმი ირონიითაა შეზავებული. ხელს სხვადასხვა ფსევდონიმებით აწერდნენ. ჰ. ბუსტოს დომეკის, ბ. სუარეს ლინჩის ფსევდონიმით გამოაქვეყნეს ,,დონ ისიდორო პაროდის ექვსი ამოცანა (1942) და ,,ბუსტოს დომეკის ქრონიკები’’ (1967). მეუღლესთან, სილვინა ოკამპოსთან ერთად ადგენს ფანტასტიკური ლიტერატურის ანთოლოგიას, რომელსაც მეუღლესთან და ბორხესთან ერთად ამუშავებს.
მოგვიანებით ბიოი კასარესის პროზა უფრო რეალისტური ხდება, თუმცა ირეალურობის ელემენტები კვლავ რჩება. ..გმირების ოცნება” (1954), ,,ჩრდილიანი მხარე” (1964) და ,,ღორებთან ომის დღიურები” (1969) ამ პერიოდის ყველაზე მნიშვნელოვანი ნამუშევრებია. წიგნებში ,,ფანტასტიკური ისტორიები” (1973) და ,,ქალების გმირი” (1978) ავტორი დრამატული ალეგორიულობისა და ფილოსოფიური მოთხრობის ერთგვარ ნაზავს ქმნის”.
ბორხესის გარდაცვალების შემდეგ მწერალმა გამოსცა თავის მოგონებების ნაწილი ბორხესის შესახებ, აგრეთვე მათი ერთობლივი ფილმების სცენარები.
ადოლფო ბიოი კასარესი გარდაიცვალა 1999 წელს, ბუენოს აირესში, 84 წლის ასაკში. მისი ნამუშევრები მრავალ ენაზეა თარგმნილი და უკანასკნელ წლებში მათ მიმართ ინტერესი კიდევ უფრო იზრდება. იგი არის არაერთი პრესტიჟული პრემიის, მათ შორის, სერვანტესის პრემიის ლაურეატი (1990), რომელიც ერთ-ერთი ყველაზე დიდი ჯილდოა ესპანურენოვანი მწერლისთვის.

კასარესის სიბერე და სიყვარული

ინტერვიუ ჩაწერილია ლაურა პინტოსის მიერ, მწერლის გარდაცვალების წელს, მისი 84-ე დაბადების დღესთან დაკავშირებით.

– რამდენიმე დღის წინ დაბადების დღე გქონდათ…
– სამწუხაროდ. რა დრო გავიდა არა? რა საშინელი ტრადიციაა სიბერეში გარდაცვალება. თავი რომ მშვიდად ვიგრძნო, კიდევ 150 წლის პერსპექტივა მაინც მჭირდება წინ.
– კიდევ უფრო უკეთესი უკვდავება იქნებოდა, არა?
– თანაც ბევრად უკეთესი, სხვანაირად ცხოვრებას აზრი ეკარგება, გონება რას აღარ წარმოიდგენს და უცებ, ყველაფერი მთავრდება. ვეღარც აქტიური ცხოვრების გეგმას დასახავ (ბოლო სიტყვებს თითქმის ჩურჩულით წარმოთქვამს. როგორც კი ხვდება, ბოდიშს იხდის და იღიმება) ხმამაღლა ფიქრი და საუბარი არ შემიძლია, ხმას ვუწევ ხოლმე, ალბათ ამის სწავლაც მომიწევს.
– ყოველდღე წერთ?
– დიახ, ხელით ვწერ რვეულებში, ლურჯი მელნით, რაც იმის შთაბეჭდილებას მიქმნის, რომ გვერდების ამოხევა არ შემიძლია. ახლა ცოტა შევფერხდი, ერთ რომანზე ვფიქრობ, დასაწყისი კარგი გამოდის, მაგრამ აი დასასრული კი ვერაფრით მომიფიქრებია. ამ ბოლო დროს ეჭვისა და დამარცხების განცდა მეუფლება, იმედი მაქვს, ყველაფერს გადავლახავ. როგორც კი თავში რაიმე ისტორია მომდის, იმ წუთას ვხვდები, რომ ეს სწორედ ამ სიუჟეტის ნაწილია.
– როგორ იბადება თქვენი ნაწარმოები?
– თავდაპირველად ისტორია მომდის თავში, რომელსაც ჯერ საკუთარ თავს ვუყვები, შემდეგ კი სხვებს. თუ შევატყვე, რომ მათთვის საინტერესოა, წერას ვიწყებ.
-,,სხვებში” ვის გულისხმობთ?
– ბიოი ეშმაკურად იღიმება: როგორც წესი, ქალებთან ერთად ვსაუზმობ და ჩემს ისტორიასაც სიამოვნებით ვუყვები.
– როგორ ფიქრობთ, წერა სამსახურია?
– დიახ, ჩემის აზრით, ასეა.
– თუმცა აქ, არგენტინაში მწერლისთვის ძნელია თავის შენახვა.
– ჩემთვისაც ასეა, წერას სიღარიბე ენაცვლება. იმის წყალობით, რომ ჩემი წიგნები ლამის ყველა ენაზეა თარგმნილი, შემოსავლის ნაწილი საფრანგეთიდან, ინგლისიდან, იტალიიდან შემომდის.
– თანაც ის პრემიები, რომლებსაც კაპიტალი მოაქვთ, დაგვიანებით მოდიან.
– მე ვიტყოდი, ძალიან დაგვიანებითაც კი. გასაოცარია, როგორ აუმჯობესებენ ისინი ჩვენს ცხოვრებას. როცა სერვანტესის პრემია მივიღე და ბუენოს-აირესში ჩამოვედი, ხალხი რიგში აქეთ-იქით იწეოდა, რომ ჩემთვის გზა დაეთმო. პრემიები ყველაზე მეტად ამისთვისაა საჭირო. ისინი ცხოვრებას უკეთესს, უფრო კომფორტულს ხდიან. კაზანოვა ამბობდა, რომ აღიარება ათავისუფლებს გზას სიამოვნებისაკენ.
-…და აგრეთვე კვებავს პატივმოყვარეობას.
– ამას დიდი ხნის წინ მოვერიე. პატარაობაში ძალიან პატივმოყვარე ვიყავი, მაგრამ მივხვდი, რომ პატივმოყვარეობა სიხარულის პირველი მტერია და კლავს ბედნიერებას.
– ბედნიერი იყავით?
– დიახ, ბედნიერი ვიყავი, მართალია, ცხოვრებამ დიდი დარტყმები მომაყენა, მაგრამ მგონი ბედნიერი ვიყავი.
– დაუსრულებელი საქმეები თუ გაქვთ?
– დიახ, მოთხრობები, რომლებსაც ვერ ვამთავრებ და რომანი, რომელიც ბოლომდე უნდა მივიყვანო.
– თავს მარტოსულად გრძნობთ?
– არა, მე ბევრი მეგობარი მყავს, ზოგი მთელი ცხოვრებაა მომყვება, ზოგიც ლიტერატურამ გამაცნო. მყავს მეგობარი ქალებიც.
– როგორი იყო თქვენი ურთიერთობა ბორხესთან?
– ეს იყო მასწავლებლისა და მოსწავლის ურთიერთობა, მაგრამ აგრეთვე იმ ორი მეგობრის ურთიერთობა, რომლებსაც ძალიან უყვართ და კარგად უგებენ ერთმანეთს, ბევრს ერთობიან და ბევრს საუბრობენ ლიტერატურაზე. ზუსტად ახლა ვაპირებ გამოვცე ჩემი ყველაზე მნიშვნელოვანი წიგნი-საუბრები ბორხესთან – 30-იანი წლებიდან 75 წლამდე. სულ ცოტა 500 გვერდიანი იქნება.
– საიდან ჩნდება ისტორიების წერის სურვილი? რატომ უნდება ადამიანს დატოვოს ჩანაწერები მის მიერ განცდილზე?
– რა რთული შეკითხვაა… ჩემს შემთხვევაში ასე ხდება: წარმოსახვა იდეებს მაწვდის და მე მათზე წერის ცდუნება მიყოლიებს. ამ დროს ვფიქრობ თხრობის სიამოვნებაზე, იმაზე, რომ მკითხველს ჩემს წარმოსახვაში ჩავითრევ და ეს მომხიბვლელად მეჩვენება.
– რა არის ცხოვრებაში ყველაზე მნიშვნელოვანი, სიამოვნება?
– ცხოვრება მატყუარაა. გეჩვენება რომ სულ იქნები. სიამოვნება კი იმისთვის არის კარგი, რომ ადამიანი სასოწარკვეთილებაში არ ჩავარდეს იმაზე ფიქრით, რომ ყველაფერი დამთავრდება.
– რას ფიქრობთ არგენტინულ ლიტერატურაზე?
– ვფიქრობ, რომ არგენტინას აქვს თავის უარყოფითი მხარეები და ეს თქვენც კარგად მოგეხსენებათ, მაგრამ არგენტინა ყოველთვის კარგ ლიტერატურას ქმნიდა. მაშინაც კი, როცა ქვეყანაში მხოლოდ 3 მილიონი ადამიანი ცხოვრობდა, არსებობდნენ მანსილია და სხვა შესანიშნავი მწერლები. არ ვიცი, რით შეიძლება ამ ყველაფრის ახსნა.
– თქვენ ამბობთ, რომ ტექსტის ჩასწორებაზე ბევრს მუშაობთ. რა ხდება გამოქვეყნების შემდეგ, კმაყოფილი ხართ შედეგით?
– არასოდეს მქონია იმის სიამოვნება, წიგნი ხელში ამეღო და კმაყოფილი სახით მშვიდად, შეხტომების გარეშე წამეკითხა, ყოველთვის რაღაც სისულელე ან შეცდომა მეჩხირება თვალში.
– მამათქვენის შემდეგ, თქვენი მეუღლის, სილვინა ოკამპოს მხარდაჭერა მნიშვნელოვანი იყო თქვენი კარიერისთვის?
– დიახ, რა თქმა უნდა, როცა ადვოკატობას თავი დავანებე, მშობლები ძალიან გავანაწყენე. მაგრამ მე ვთვლიდი, რომ ადვოკატობა ფუჭი ძალისხმევა იყო იმ ადამიანისთვის, ვისაც თანამდებობა არ აინტერესებს. ამის შემდეგ ფილოსოფიისა და ჰუმანიტარულ მეცნიერებათა ფაკულტეტზე ჩავაბარე, რამაც კიდევ უფრო დამაშორა ლიტერატურასა და ფილოსოფიისგან, ვიდრე ადვოკატურაზე სწავლამ. ამიტომ სწავლა მივატოვე და ათი წლით სოფელში გადავსახლდი. ამან ძალიან გამზარდა, ბევრს ვწერდი და ვკითხულობდი.
– ძნელი იყო მწერალ მეუღლესთან თანაცხოვრება? იყო თქვენს შორის პაექრობა?
– არავითარი. კარგი იყო, როცა ვსაუბრობდით იმაზე, რის დაწერასაც ვაპირებდით.
– ერთგულება უტოპიაა?
– ეჭვი მაქვს, რომ კი.
– არსებობდა დაუვიწყარი ქალი თქვენს ცხოვრებაში
– მგონი კი (წუთით დადუმდა, შემდეგ გამოიხედა ისე, რომ არ შემოუხედავს და სევდანარევი ხმით მიპასუხა) იყო ერთი ქალი, მე ის ძალიან მიყვარდა პარიზში ყოფნისას და საშინლად განვიცადე, როცა ცოტა ხნის წინ გავიგე, რომ გარდაცვლილა. ეს იყო ელენა გარრო (საუბარია ოქტავიო პასის მეუღლეზე. ამ სიტყვებზე მისი ცოცხალი თვალები იღრუბლება, თავს მხოლოდ ერთი წუთით აძლევს ნოსტალგიის უფლებას, შემდეგ კი იღიმება და უნაკლო ლურჯ კოსტიუმზე ჰალსტუხს ისწორებს).
– რა უპირატესობა აქვს სიბერეს, თუ კი მას საერთოდ აქვს რაიმე უპირატესობა?
– ამას წინათ აი აქ, ამ ლოგინზე ვიწექი და მასაჟს მიკეთებდნენ. ექიმმა მკითხა, ბიოი, არ გეჩვენება, რომ სიბერე საძაგლობაა? (ხანგრძლივად იცინის) და მე ვუპასუხე რომ კი, ეს მართლაც ასეა.

© „ლიტერატურა – ცხელი შოკოლადი“

“მათ, ვისაც რელიგია იზიდავს, პოეზიაზე უნდა იფიქრონ”

საუბარი ნატაშა პოლონისთან

– მას შემდეგ, რაც სურრეალისტებს დაშორდით, თქვენი პოეტური გზა, აი, უკვე სამოცი წელია, დაუსრულებელ დიალოგად იქცა ფერწერასთან და მუსიკასთან. ამასთან ერთად, ესეებსა და კრიტიკულ წერილებში იკვლევთ პოეზიისა და ლექსის სიღრმეებს. თქვენი მცდელობა კითხვების დასმისა და პასუხების ძიებისა, დაზუსტებისა და ახსნა-განმარტებისა ხომ არ არის გამოწვეული იმ კრისიზით, რომელიც პოეზიამ განიცადა მე-20 საუკუნეში?
– მიხარია, რომ ეს კითხვა დამისვით, რადგან ის თვით საკითხის არსს ეხება. აშკარაა, რომ კრიზისი, რომელსაც პოეზია განიცდის (ყოველ შემთხვევაში, საფრანგეთში) მას შემდეგ, რაც დაინგრა “დედაბოძი” (“principal pilier”), ესე იგი დაიკარგა წერის, განცდის და აზროვნების შესაძლებლობა, ისე, როგორც ამას ახერხებდა ჰიუგო უკანასკნელ ლექსებში, უკავშირდება იმ ერთობ მნიშვნელოვან მოვლენას, რომელიც დღესაც ესოდენ საცნაურია: პოეტური სიტყვა “გაეხსნა” მეცნიერების, ფერწერის, მუსიკის ექსპერიმენტებს და კრიტიკას. ახლა ისღა დაგვრჩენია, გავიაზროთ ამ ორმხრივი გაცვლის საჭიროების მიზეზი, რადგან მისი ამოცნობა აუცილებელია ჩვენი მომავლისთვის.
მიზეზი, ამჯერად, არა მხოლოდ დედაბოძის ნგრევაა, არამედ, იმ ჭერის ჩამოქცევა, რომელიც დედაბოძს ეყრდნობოდა: სიტყვა, რომელსაც სწამდა, რომ სინამდვილეს ასახავდა, თვით ქმნის მეტ წილს სინამდვილისას. ჰიუგომდე (მივმართავ ჰიუგოს, როგორც რეფერენტს, რადგან ის იყო უკანასკნელი წარმომადგენელი “ნათელმხილველთა” (voyants) რიგისა, რომლის სათავეში დგანან ვირგილიუსი და დანტე, ამ პოეტებს თვით ჰიუგო წინამორბედებად მიიჩნევდა) პოეტური სიტყვა წარმოიდგენდა, რომ მის წინაშე გადაშლილი სინამდვილე ფლობდა შინაგან სტრუქტურას და საკუთარ კანონებს, რომლებსაც ადამიანები ობიექტურ ფაქტებად მიიჩნევდნენ, თუმც კარგად უწყოდნენ, რომ სინამდვილე, თუ კი მის სიღრმეებს მოვიხილავთ, ბნელი უფსკრულია. დღეს ჩვენ აზრი ვიცვალეთ. თანამედროვე მეცნიერების მიერ გამოწვეული რევოლუცია იმდენად ცოდნის გზების სამყაროს ახალი ასპექტებისკენ გადაადგილება არ გახლავთ, რამდენადაც შეგრძნება იმისა, რომ არცერთ გზას აღარ მივყავართ თვით რეალობამდე (realite en soi-რეალობა თავისთავად): ჩვენ ვხვდებით, რომ აზროვნება, ამიერიდან, აღარ არის სინამდვილის გაშიფრვა, არამედ, სინამდვილის ჩვენს მიერვე შექმნილი მარტივი ხატების კვლევა და თუ საჭირო გახდა, დეკონსტრუქცია.
ამ ვითარებაში, ღრმა სიტყვა, ის, რომელიც იკვლევს და წარმოაჩენს ადამიანურის, როგორც ასეთის, კავშირს არსებულთან, მიემართება საკუთარი სათავისკენ, რომელიც ჩვენშია და შეიცნობს რა თავისი არსის ქმნის პროცესს, ხვდება, რომ იგი უფრო ვრცელი და რთულია, ვინემ აქამდე წარმოედგინა და რომ მის მიერ აღნიშნული (signifiants) სურვილი უფროა, ვიდრე სამყაროს ყოფიერების ანარეკლი. გადალახავს თუ არა საკუთრივ ვერბალურ სივრცეს, სიტყვა მხატვრის ან, თუ გნებავთ, მუსიკოსის შემოქმედებაში დაივანებს. ახალი ცოდნა უნდა იყოს ნაკლებად მეცნიერული, რომელიც ადგენს კანონებს, ვინემ პოეზია, რომელიც არღვევს ამ კანონებს, რათა შეგვახსენოს, რომ არსებობს “მიღმა ფონი”, ის “გარეთ”, რომელიც ავსებს ჩვენს არსებას ამწუთიერ ყოფიერებაში. ხელოვნებანიც იქცევიან პოეზიად, თუკი შესძლებენ კითხვის ნიშნის ქვეშ დააყენონ აზრის ჩამოყალიბების საკუთარი მანერა. სწორედ აქედან გამომდინარეობს დღევანდელი პოეზიისთვის დამახასიათებელი სრულიად ბუნებრივი აუცილებლობა მიუბრუნდეს, უპირველეს ყოვლისა, ფერწერას, რომელიც საშუალებას მისცემს გაიაზროს საკუთარი თავი, რაც თავის მხრივ, უფრო ღრმა განსჯისკენ უბიძგებს და საბოლოო ჯამში, დაეხმარება აქციოს საკუთარი თავი კრიტიკულ აზრად, რომელიც მრავალ სხვა სფეროს გადაწვდება.
გეგმის იდენტურობამ, პოეზიისა და ხელოვნებათა საშუალებების ნათესაობამ ჯერ კიდევ აღორძინების ეპოქაში იჩინა თავი ფლორენციაში, განსაკუთრებით კი ვენეციაში. შემდეგ კი, კრისიზი, რომელზედაც ახლა ვსაუბრობთ, ბოდლერისთვის იქცა ყოფიერების ფაქტად, რომლის პირველი შედეგების წარმოჩენა ესოდენ აფრთხობდა პოეტს დელაკრუას შემოქმედებაში. იქნებ დელაკრუა იყო მეორე, ეჭვმიუტანლად მყარი “დედაბოძი”, რომელიც იცავდა ტრადიციის მარადიულობის პრიციპს, რომლის მემკვიდრედ დელაკრუა საკუთარ თავს რაცხდა? ან იქნებ, შინაგანი წინააღმდეგობებით, პესიმიზმით და გასაოცარი უნაყოფობით, რომელიც საკუთარ შესაძლებლობათა უკიდურეს ზღვარზე გაცხადდა, დელაკრუა წარმოგვიჩენს სწორედ იმ სირთულეს, რომელმაც ესოდენ დიდი გავლენა მოახდინა მომავლის პოეზიაზე?
ეს კითხვა მეტ სიმწვავეს იძენს, თუკი გავითვალისწინებთ, რომ მხატვრები მხოლოდ იმ შემთხვევაში აღმოაჩენენ საუკუნიდან საუკუნემდე, სხვათა მიერ ნაკარნახევი და მათ მიერ ხმამაღლა გაცხადებული ყალბი ჭეშმარიტებების ილუზიურ ხასიათს, თუ კი ნდობას გამოუცხადებენ და “მოიხიბლებიან” იმით, რაც ხელოვანს საკუთარი აზრის გამოთქმის საშუალებას აძლევს: ენას. მანე (გავიხსენოთ ბოდლერის წუხილი და საყვედური) თავის ტილოებში ნებას რთავს ენას გამოამზეუროს ადამიანური ურთიერთობები და მისთვის დამახასიათებელი ხიბლი, ნაცვლად იმისა, რომ გაიხსენოს საკუთარი როლი და მიზანი, რომელიც მდგომარეობს იმაში, რომ დაგვეხმაროს მოვაწესრიგოთ ჩვენი ურთიერთობა იმასთან, რაც არ არის ენა, მისგან განსხვავებულია და რამდენადაც ხელეწიფება, შესძინოს აზრი სიცოცხლეს.
– თქვენთვის პოეზია “გამანადგურებელ ძალებთან ბრძოლაა”, რომელთა შორის უპირველესია ფაშიზმი. მაგრამ XXI საუკუნის დასაწყისში, უფრო ბუნდოვან, ამიტომაც უფრო საშიშ საფრთხეს წინასწარმეტყველებთ. რას გულისხმობთ, რას უნდა ვუფრთხოდეთ?
– ნაციზმი იყო იდეოლოგია, რომელიც ტრაგიკულ ვითარებათა თანხვდომის წყალობით, საკუთარი ლოგიკის ზღვრამდე მივიდა, რაც, საბოლოო ჯამში, სხვათა მკვლელობასა და თვითგანადგურებაში გამოიხატა. ეს იყო საზარელი თავისუფლება, რომელმაც, ისტორიის გარკვეულ მონაკვეთზე, მსგავს საზარელ სიმთვრალესა უგუნურებას მისცა დასაბამი. მაგრამ საფრთხეს სხვა ცბიერი ფორმებიც გააჩნია. იდეოლოგია გარკვეული პრინციპების სისტემის აბსოლუტიზაციაა, რომელიც ყოველდღიურად, რუტინულ სიტუაციაში ხმარებულ სიტყვებში იჩენს თავს. ამასაც, ბოლოს და ბოლოს, მკვლელობამდე მივყავართ. ამრიგად, ეს საფრთხე, რომელიც ნებისმიერ აზრს განადგურებით ემუქრება, დღეს, ჩვენს თვალწინ, უფრო და უფრო იზრდება და ძალას იკრებს. ამ პროცესს სხვადასხვა მიზეზი განაპირობებს. მეცნიერება, თუმც კი საკუთარი ნების საწინააღმდეგოდ, კონცეპტუალურ დონეზე დაყვანილ აზრებს კონსერვის ქილებში ათავსებს და მზადაა, ჩვენი ცხოვრების ნებისმიერ წუთს, ერთადერთ საკვებად შემოგვთავაზოს. ერები გვერდიგვერდ ცხოვრობენ, ერთმანეთს ხედავენ და ეს თავისთავად კარგია, მაგრამ არაფრისმთქმელი სიტყვებით, უფრო ზუსტად, სტერეოტიპებით შორიდან ესაუბრებიან ერთმანეთს. რას წარმოადგენს ინგლისური ენა, რომელიც დღეს შუამავლის როლს კისრულობს, თვით პოლიტიკის დონეზე? იგი ნაკლებადაა ენა, უფრო მეტად, კონცეფციების სისტემა, რომელმაც მხოლოდ გაუგებრობის წყალობით მოიკიდა ფეხი ხელოვნებაში და რომელსაც თუნდაც სხვადასხვა ქვეყნის მომღერლების “ღრმა სიტყვასთან” არაფერი აკავშირებს.
– თუ კი პოეზია არის “რადიკალური უარყოფა ყოველივეს კონტროლის პრეტენზიისა, რის საფრთხეც კონცეპტუალურ აზროვნებაში იმალება”, ხომ არ უნდა განვიხილოთ თანამედროვე ეპოქის მიერ ტექნიკის მიღწევათა გამოყენება გამოწვევად, მომენტად, როდესაც პოეზია იქნება აუცილებელი, მაგრამ ისეთი რთული, როგორც არასოდეს?
– მე ვთქვი “ყველაფრის კონტროლი”? შეიძლება, მაგრამ “ყველაფერში” ვიგულისხმე არა ემპირიული სინამდვილის ცვალებადობა, რომლის ყოველმხრივი შესწავლის უფლება აქვს კონცეპტუალურ აზროვნებას, არამედ თვით უმცირესი ნივთის რეალობის განსხვავებული დონეები. ერთი გახლავთ ფორმა, რომელსაც ნივთი იღებს მეცნიერულ დისკურსში, მეორე, რაც შეეხება ცოცხალ არსებებს და მისთვის ძვირფას საგნებს, არის ფაქტი, რომ ეს უკანასკნელნი არსებობენ რაღაც დროით, სადღაც ამქვეყნად და სწორედ ამის გამო არ წარმოადგენენ იმ უბრალო ნივთებს, რომელთა ჩანაცვლება შეიძლება იდეით, რომელიც მათ შესახებ გაგვაჩნია. ისინი “აქ” და “ახლა” არსებულნი არიან და მიელტვიან სხვა “აქ” და “ახლა” არსებულთ. მათი გააზრება და შეგრძნება აზროვნების კატეგორიებით და განცდის ამა თუ იმ ყაიდით მხოლოდ მას ძალუძს, ვინც იცის, რას ნიშნავს საკუთარ თავთან ურთიერთობა, რასაც საკუთარი სასრულობის შეცნობა შეგვიძლია ვუწოდოთ. კონცეპტუალური აზროვნება სასრულობას მხოლოდ იმ შემთხვევაში ამჩნევს, როდესაც კითხვის ქვეშ დგება თვით მისი არსებობა. იოცნებო “აბსოლუტურ კონტროლზე”, თუ გნებავთ “აბსოლუტურ Fფლობაზე”, ნიშნავს უარი თქვა საკუთარ არსებობაში ეჭვის შეტანაზე. პოეზია, რომელიც არ იზიარებს ამ ოცნებას, ისეა აუცილებელი, როგორც არასდროს და იგი რთულია როგორც არასდროს.
ამასთანავე, ეს სირთულე ბედის საჩუქარია, რადგან ერთდროულად, ნათელჭვრეტისკენ მოწოდებაა, რომელიც საშური საქმეების მოგვარებისკენ გვიხმობს. XXI საუკუნემ, შეიძლება, პოეზიის სულთაბრძოლა და თვით სიკვდილიც იმ ნანგრევების ქვეშ იხილოს, რადაც საუკუნემ ბუნება და საზოგადეობა მოაქცია. თუმცა, ვინ უწყის, იქნებ, სწორედ ეს საუკუნე გახდეს ჭეშმარიტი პოეზიის მკვდრეთით აღდგომის მოწმე, რა თქმა უნდა, მხოლოდ იმ შემთხვევაში, თუ კი პოეზია საკუთარ თავს შეიცნობს. ეს ის ცოდნაა, რომელიც აქამდე არ გამჟღავნებულა ექსპლიციტური ცნობიერების დონეზე, რომლის საფუზველზეც პოეზია შეძლებდა დიალოგი გაემართა “სამყაროში ყოფნის” სხვა ფორმებთან.
პოეზია აღარ იქნება წიგნის გვერდების ჩარჩოში მოქცეული ლექსი, მსგავსი, ვინ იცის, რომელი ტოტიდან ჩამოვარდნილი ვაშლისა. ლექსის მოძრაობა განივრცობა, გადავა წიგნიდან წიგნში, იქცევა ძიებად, განვითარდება არა როგორც ტექსტი, არამედ კითხვა, რომელიც მიემართება თვით ტექსტს. ეს იქნება მოძრაობა, ვიმეორებ, განვრცობა, რომელიც, ერთმანეთში გადახლართულ პროზად და პოეზიად, აქამდე უხილავ ჰორიზონტებს გადაწვდება.
– მახსოვს, თქვენი პირველი წიგნი ანბანს, ენის პირველქმნილ სახელმძღვანელოს შეადარეთ, რომელშიც სიტყვები “მარტივი სამყაროს ნივთებს” აღნიშნავენ. არის თუ არა ძირეული განსხვავება პოეტური სიტყვის უბრალოებასა და იმ “სიმარტივეს” შორის, რომელსაც ყოველდღიური ენა მიაწერს იმას, რასაც, “პოეტურს” და “განცდებით დატვირთულს” უწოდებს?
– ანბანი? წიგნებში, რომლითაც კითხვას სწავლობენ, ყოველდღიურად ხმარებულ სიტყვებს თან ახლავს მათ მიერ აღნიშნული ნივთების გულუბრყვილოდ არქეტიპული, გამარტივებული გამოსახულებანი. ისინი ანბანის რიგითობითაა წარმოდგენილი. სწორედ ამის გამო ხდება არა მხოლოდ ენის ფაქტის, სიტყვების და სიტყვებს შორის არსებული კავშირების, ესე იგი შინაგანი ლოგიკური მთლიანობის გაცნობიერება, არამედ, ერთდროულად, სამყაროს უწესრიგობის, ან თუ, ამ უწესრიგობის შესაძლებლობის აღმოჩენაც. ანბანი, გაგებული მხოლოდ იმ სახით, როგორც ის გვეძლევა, არის ხიდი, გადებული ენის მიერ “დამუშავებულ” სინამდვილესა და თვით ენას შორის, რაც ქმნის სინამდვილის და ენის განუყოფლობის ილუზიას, და ეს იმ დროს, როდესაც ენას ძალუძს დაშორდეს სინამდვილეს და თავისუფალი შემოქმედების საძირკვლად იქცეს.
და ისევ თქვენს კითხვას ვუბრუნდები. რით განსხვავდება ჭეშმარიტი პოეზიისთვის დამახასიათებელი უბრალოება, გრძნობების, განცდების და სიყვარულის გამოხატვის სიმარტივისგან? შეიძლება ვინმემ იფიქროს, რომ ადამიანის არსებობის სასრულობის გათვალისწინებით, პოეზია სწორედ მსგავსი განწყობის და გრძნობების გამოხატვას უნდა ესწრაფოდეს, რადგან ისინი, ინტელექტუალური აქტებისგან განსხვავებით, ჭეშმარიტად ჩვენს მიერ განცდილი, “ნაცხოვრები” არიან.
მაგრამ ასე არ გახლავთ. განცდილი და გადატანილი, თუნდაც მღელვარე და შფოთით სავსე, არ უნდა ვიგულოთ აუცილებლად სასრულობის “ბინად”. უფრო მეტიც, ისინი არაფერს გვასწავლიან სასრულობის შესახებ. სურვილები, მათი უმრავლესობა მაინც, და ემოციები, რომლებიც მათგან იბადება, კონცეპტუალური აზროვნების მიერაა სტრუქტურიზებული და მის კუთვნილ სიბრტყეშია გამოკეტილი. აქ იღებენ ისინი ჩვენი წარმოდგენების სახეს, რომლებიც, თუ კი მათ გარეგნულ სახეს არ მივენდობით, მხოლოდ აბსტრაქციებია, მიუხედავად იმისა, მათი მიზეზით ვიტანჯებით თუ ვკვდებით. რამდენი ასეთი ვითომდა განცდა, ვნება და უიმედობა ქცეულა, ზოგჯერ, დიდი ლიტერატურის საწყისად, თუმცა, უმეტეს შემთხვევაში, ისინი ამცირებენ იმას, რასაც ჩვენ “პოეტურს” ვუწოდებთ. პოეზიის წესის მიხედვით არსებობისთვის, განცდები უნდა მიემართონ საკუთარ რეალურ მიზანს და საგანს და არა იდეა-ქიმერას, რომელსაც მათგან და ადამიანებისგან ქმნიან. დიდი ლირიზმი საკუთარი თავის ძლევაა,-სიყვარული კერპის თაყვანისცემა არ გახლავთ, ის ილუზიურის, წარმოდგენილის ან წარმოსახულის აღმოჩენაა. ლირიზმში სწორედ ილუზიურის ფორმების წარმოჩენა მძაგს.
– თქვენ ერთმანეთისგან ანსხვავებთ პოეზიას და მისტიკას, თუმც კი ხაზს უსვამთ მათ სიახლოვეს, აცხადებთ, რომ პოეზია “რელიგიურის მიღმაა”. დღეს, “რელიგიურის აღზევების” ჟამს, როგორ გესახებათ ეს განსხვავება?
– მე ვაახლოვებ პოეზიას და მისტიკას, რადგან ისინი ერთსა და იმავე ინტუიციას ეფუძნებიან. ეს ერთადერთის ინტუიციაა, იმ ერთის, რომლის არსებობას შევიგრძნობთ ყოველ ცოცხალ არსებაში, როდესაც მას ვხედავთ ისეთს, რიგორიც ის არის, რამეთუ სწორედ ეს არსებობა აქცევს მას მთლიან ანუ, რეალურ არსებად და არა იდეად, რადაც ჩვენ მას ხშირად წარმოვიდგენთ. მე ვაშორიშორებ პოეზიას და მისტიკას, რადგან მისტიკა იმისთვის, ვინც ეძიებს მის ერთობას პოეტიკასთან, არის ადამიანის არსებობის თვითმყობადობის დავიწყება, იმ დროს, როდესაც პოეზია ამას არასოდეს ივიწყებს და გამუდმებით უბრუნდება ადამიანს და მისი ყოფიერების განსაკუთრებულობას წარმოაჩენს.
რატომ იქცევა ასე პოეზია? იმიტომ, რომ საკუთარი სასრულობის გააზრება და მიღება, სხვაგვარად რომ ვთქვათ, ამ გამოცდილებით ცნობიერების გამდიდრება, შენს გვერდით, “აქ” და “ახლა” მყოფი მოყვასის არსებობის აღიარებას და აქედან გამომდინარე, ენის წიაღში დარჩენას ნიშნავს.
მე კარგად ვხედავ, რომ “რელიგიური” ცდილობს დაუბრუნდეს ადამიანების ენას, მაგრამ გზად, მხედველობის არედან უსხლტება საკუთარი მიზანი, რადგან “კონცეპტუალურად მოიხმარს” ენას, რომელსაც გადარჩენა სჭირდება. ეს ბადებს მეტყველებას, რომელიც ზებუნებრივის რწმენის აუცილებლობას ითხოვს და ეკლესიას, რომელიც ადამიანთა სულში იდეოლოგიად ქცეული ოცნების დანერგვას ისახავს მიზნად. ამ მავნე მცდელობამ თავისი დაღი დაასვა საუკუნეებს. მან, ვისაც რელიგია იზიდავს, პოეზიაზე უნდა იაზროვნოს.
– თქვენს შემოქმედებაში ხშირად მიმართავთ მოგონებებს, “პირველქმნილ სცენას” უბრუნდებით. რა განსხვავებაა პოეზიასა და დღეს ესოდენ დაფასებულ პროზას შორის?
– “პირველქმნილი სცენა”? ზოგჯერ გამართლებულია ფსიქოანალიზისგან ნასესხები ტერმინის ხმარება. ამ დროს “ღრმა რეაქცია” მჟღავნდება ბავშვის ქმედებაში, საკუთარი თავისთვის შიშის, გაოცების და დამნაშავეობის შეგრძნების აკრძალვაში, ერთი სიტყვით, ბავშვის მხრიდან ეს არის ნდობის გამოცხადება.
ხშირად, პოეზიაზე საუბრისას, იხსენებენ პირველსაწყის გამოცდილებას, რაც პოეზიის გამქიქებელთ თითქოსდა ნებას რთავს პოეზიას პასეიზმში (წარსულის განდიდება-გ. ე.), საკუთარ არსებაში ჩაძირვასა და საზოგადოების ამწუთიერი პრობლემების უგულველყოფაში დასდონ ბრალი. მაგრამ საქმე ის გახლავთ, რომ ლექსებში, თუკი ისინი ჭეშმარიტ პოეზიას მიეკუთვნება, პირველი გამოცდილების წარმოჩენა ნდობის გაცხადებაა. საწყისებისკენ მიბრუნების სურვილი პოეტში მუდამ ცოცხლობს. ეს არ არის აროდეს არსებული, მითიური “ოქროს ხანის” სინანული და თუ კი მითი მაინც იჩენს თავს ენაში, მხოლოდ იმიტომ, რომ მისი გამოხმობით, პოეტი ნდობას უცხადებს მეორეს, ვიღაც სხვას, რომელიც მისგან ორ ნაბიჯზეა, მიუხედავად იმისა, რომ ამ სხვას შეიძლება ხელთ ეპყრას ნაჯახი ან მახვილი. პოეტი ცივ გონებას სიტყვათა მაგიას უპირისპირებს.
რაც შეეხება რომანს, მე მისი მტერი არ გახლავართ. პირიქით, ბევრ რომანს ადამიანის გონების მცდელობის და თვით პოეზიის უმაღლეს გამოხატულებად მივიჩნევ, რადგან აქაც იმ ნდობის გაცხადებას ვპოულობ, რომლის შესახებ მაღლა ვისაუბრე და რომელიც ენის სათავეებისკენ მიგვახედებს. პოეზია ერთის გახსენება და ამასთან ერთად, მისტიკისგან განსხვავებით, საზოგადოებისკენ მიბრუნებაა.
განა საკუთარი დანიშნულების ერთგული რომანისტიც ასე არ იქცევა, როდესაც პირისპირ წარუდგება მათ, ვის შესახებ წერს, პოეტად ქცეული ბავშვის მსგავსად, გაოცების და შიშის გარეშე.
დიდი რომანი ფანტავს ბოროტ ზმანებებს და ყოველი მხრიდან ამოზიდავს სინათლეს. დიდი რომანიო, ვთქვი… სხვა ბევრიც, ნაკლებად მნიშვნელოვნად მიჩნეული, წარმოადგენს პოეზიას მოქმედებაში.
რაც შეეხება “ავტოფიქციას” (საკუთარ თავის თხზვა-გ. ე.), თქვენ რომ ახსენეთ, ეს გარდუვალია, რადგან წერა მწერლის გამოცდილებას ემყარება. სხვების შესაცნობად, უპიველესად, საკუთარი თავი უნდა შეიცნო, გაიგო ვინ ხარ, მაგრამ ეს სრულიადაც არ ნიშნავს, მკითხველს წარმოუჩინო შენი თავგადასავლების, ცხოვრებისეული კოლიზიების შელამაზებული ფოტოსურათები, რომელიც, ხშირად, საკუთარი თავის განქიქებას ემსგავსება, რასაც ცოდვას ვუწოდებდი, ეს სიტყვა ესოდენ რომ არ მზარავდეს.

ფიქცია (გამონაგონი-გ. ე.) ჩვენი არსების სიღრმეში იმალება და ჩვენ იმდენად ვღირვართ, რამდენადაც შევძლებთ მის წარმოჩენას და სხვებისთვის გაზიარებას.

ფრანგულიდან თარგმნა გიორგი ეკიზაშვილმა
© „ლიტერატურა – ცხელი შოკოლადი“

მწერლობა ჩემი მოწოდებაა

ფრანგულენოვანი ჩინელი მწერალი საქართველოში

ფრანკოფონიის დღეებთან დაკავშირებით საქართველოს ცნობილი ფრანგულენოვანი მწერალი, წარმოშობით ჩინელი შან სა ესტუმრა. მწერალს ალექსანდრე დიუმას სახელობის ფრანგული კულტურის ცენტრმა უმასპინძლა და დაინტერესებულ მკითხველებსაც საშუალება მისცა, კიდევ უფრო ახლოს გაეცნოთ მსოფლიო ლიტერატურულ ბაზარზე უკვე კარგად ცნობილი და პოპულარული მწერალი.
შან სა (ნამდვილი სახელი იან ნი) 1972 წელს პეკინში დაიბადა. მისი ფსევდონიმი ქართულ ენაზე „ქარის ხმაურს“ ნიშნავს. პირველი აღიარება შან სამ სამშობლოშივე მოიპოვა, როცა ჯერ კიდევ 12 წლის იყო. პირველივე პოეტური კრებულით იგი ჩინეთის ბავშვთა პოეზიის ეროვნული კონკურსის ლაურეატი გახდა. საშუალო სკოლა შან სამ პეკინში დაამთავრა, თუმცა 1989 წელს ტიან ან მენის მოვლენებით (დემონსტრაციათა სერია ჩინეთის სახალხო რესპუბლიკაში, რომლის მონაწილეებიც ძირითადად სტუდენდები იყვნენ) შეძრწუნებულმა სამშობლო დატოვა და საფრანგეთში გაემგზავრა. აქ მან საფრანგეთის მთავრობის სტიპენდია მოიპოვა და ფრანგული საშუალო განათლების დიპლომიც მიიღო. ამის შემდეგ შან სამ ფილოსოფიის ფაკულტეტი დაამთავრა და მხატვარ ბალთუსის პირად მდივნად მუშაობისას სხვადასხვა სასარგებლო გამოცდილებაც დააგროვა (მაგ. ბალთუსის მეუღლე სეტუკომ იგი იაპონურ ცივილიზაციას აზიარა).
პირველი რომანი ფრანგულ ენაზე შან სამ 1997 წელს გამოსცა. რომანს გამოქვეყნებისთანავე წარმატება ხვდა წილად – “ზეციური მშვიდობის კარიბჭე” (“Porte de la paix céleste”) გონკურის პრველი რომანის პრემიით დაჯილდოვდა. კაზესის ლიტერატურული პრემია მიიღო მწერალმა წიგნისთვის „მტირალა ტირიფის ოთხი სიცოცხლე“ („Les quatre vies du saule“). 2001 წელს გამოქვეყნდა შან სას ყველაზე გახმაურებული და პოპულარული რომანი „გოს მოთამაშე“ („La Joueuse de Go”), რისთვისაც მას ლიცეუმელების გონკურის პრემია მიენიჭა.
დღეისათვის ქართულ ენაზე ფრანგულენოვანი ჩინელი მწერლის ორი რომანია ნათარგმნი – “ზეციური მშვიდობის კარიბჭე” (“ბაკურ სულაკაურის გამომცემლობა”) და „მტირალა ტირიფის ოთხი სიცოცხლე“ (“ჯისიაი”). მწერლის უკეთ გასაცნობად კი დაინტერესებული მკითხველისათვის ალ. დიუმას სახელობის ფრანგული კულტურის ცენტრმა 26 და 28 მარტს ფრანკოფონიის დღეების პროგრამის ფარგლებში შან სასთან შეხვედრა გამართა.

“მწერლობა ჩემი მოწოდებაა…”

ინტერვიუ მწერალ შან სასთან
ესაუბრა მაგდა კალანდაძე

– როგორც ვიცი, პირველი აღიარება 12 წლის ასაკში მოიპოვეთ როგორც პოეტმა. ახლა კი უკვე გიცნობენ როგორც რომანისტს. რატომ შეაჩერეთ არჩევანი გამოხატვის ისეთ ფორმაზე, როგორიც პროზაა, რატომ რომანები და არა – ლექსები?

– ვფიქრობ, რომ პოეზია არის ის მუსიკა, რომელიც გვესმის, და რომელიც შემდეგ ჩვენი ინტერპრეტაციით ფურცელზე გადაგვაქვს. შესაბამისად, ეს მუსიკა თავად გკარნახობს და თვითონვე ირჩევს თავის ახალ ფორმას. პროზის შექმნა კი გაცილებით უფრო რთული სამუშაოა, და ამასთანავე გაცილებით მეტის გადმოცემა შეუძლია, ვიდრე პოეზიას. კარგი პროზის დაწერა დაკავშირებულია მწერლურ ტექნიკასთან, გამოცდილებასთან და ასევე დიდ შრომასთან, რადგან პროზა სწორედ ის ჟანრია, რომელიც ცხოვრებას აღწერს, ადამიანების ყოველდღიურობაზე, მათს სიხარულსა თუ გასაჭირზე მოგვითხრობს. სწორედ ამიტომაც, როცა მე ჩემი შემოქმედების გარკვეულ ეტაპზე მომინდა დამეხატა ცხოვრების ტილო, აღმეწერა ყოველდღიურობა, მეთქვა გაცილებით მეტი, ვიდრე ფურცელზე გადატანილი მუსიკის ტკბილხმოვანებაა, ამისათვის გამოხატვის ფორმად პროზა ავირჩიე.

– მწერალს იმ ეროვნებას მიაკუთვნებენ ხოლმე, რომელ ენაზეც ის წერს და აზროვნებს, რომლის ფსიქოლოგია და კულტურაც არის ასახული მის ნაწარმოებებში. თქვენს ტექსტებში კი, შეიძლება ითქვას, რომ მოჭარბებული დოზით არის აღმოსავლეთი. როგორ თვლით თავად, რომელი უფრო ხართ – ფრანგი თუ ჩინელი მწერალი?

– მე არ ვთვლი, რომ მხოლოდ აღმოსავლეთზეა ჩემი წიგნები, ჩინეთის გარდა დასავლეთის თემატიკაზე, დასავლურ ცხოვრებაზეც მაქვს რომანები დაწერილი, მაგრამ მიმაჩნია, რომ ამ შემთხვევაში არც ერთ და არც მეორე ფაქტორს გადამწყვეტი მნიშვნელობა არა აქვს. თემები, რომელთა შესახებაც მე ჩემს რომანებში ვწერ, უნივერსალურია. მე ვწერ სიყვარულზე, მეგობრობაზე, შურისძიებაზე, ღალატზე, და ყველა ეს თემა ნებისმიერი ერისთვის და კულტურისათვის ნაცნობი და ახლობელია. საერთოდაც, მგონია, რომ მწერლის ეროვნების განსაზღვრას და მით უმეტეს ამის კონკრეტიზაციას მნიშვნელობა არა აქვს. მთავარია, რომ წერდე – ვისთვის და რა მიზნით, ეს უკვე მეორეხარისხოვანია. მწერლის საიდენტიფიკაციო ნიშანი მხოლოდ მისი საქმიანობა – წერა შეიძლება იყოს, და არა ის, რა ენაზე, რომელ სოციუმში და რა თემებზე წერს იგი.

– ევროპის ლიტერატურულ ბაზარზე არც თუ ისე იოლია თავის დამკვიდრება. თქვენი პირველივე რომანები კი პრესტიჟული ლიტერატურული პრემიებით აღინიშნა. როგორ ფიქრობთ, რამ განაპირობა ეს წარმატება, რატომ მოსწონთ თქვენი წიგნები?

– ცალსახად ძნელია მიზეზების დასახელება. წარმატება-წარუმატებლობასაც და ამა თუ იმ ნაწარმოების ხარისხსაც საბოლოოდ დრო განსაზღვრავს და მხოლოდ გარკვეული დროის გასვლის შემდეგ შეიძლება ითქვას, რამდენად წარმატებულია მწერალი. ამ შემთხვევაში კი, თუ იმას ვიგულისხმებთ, რომ ჩემი წიგნები პოპულარულია და მას მხოლოდ ფრანგები არ კითხულობენ – სხვა ენებზეც ითარგმნა და მკითხველთა ფართო აუდიტორიამ მიიღო ისინი, ამის განმაპირობებელი ფაქტორების ძებნა ძნელი არ უნდა იყოს. ერთ-ერთი მიზეზი ალბათ ის არის, რომ ჩემი რომანები ძალიან მხატვრულია, მე ვქმნი ენას, რომელიც პროზას ფერად მხატვრულ ტილოდ აქცევს, ჩემი ტექსტები დასურათებულია. გარდა ამისა, აღვწერ ცხოვრებისეულ ყოველდღიურობას, ვწერ ადამიანებზე, მათს გრძნობებზე, სიხარულზე, გასაჭირზე, და თემებზე, რომლებსაც ყველას ცხოვრებაში განსაკუთრებული ადგილი უჭირავს. ალბათ მკითხველმაც იმიტომ მიიღო ჩემი რომანები, რომ მათში საკუთარი თავი იპოვეს.

– რამდენად მნიშვნელოვანი როლი ითამაშა ემიგრაციამ თქვენი, როგორც მწერლის ჩამოყალიბებაში, კერძოდ კი საფრანგეთმა და ფრანგულმა კულტურამ?

– ემიგრაციამ არა მარტო როგორც მწერლის, არამედ როგორც პიროვნებად ჩამოყალიბებაში დიდი როლი ითამაშა და ჩემი ცხოვრებაც რადიკალურად შეცვალა. თუმცა, ვფიქრობ, ჩინეთში რომ დავრჩენილიყავი, ვერც ეს შეცვლიდა ჩემს მოწოდებას და წერას მაინც განვაგრძობდი, მწერალი ვიქნებოდი. წერა ჩემთვის მარტო ჰობი და პროფესია არაა, ეს ერთგვარი მისიაა, რომელიც, ვთვლი, რომ მე მაკისრია. რა თქმა უნდა, ადგილმდებარეობა და სხვადასხვა სოციალური პირობები ამას ვერ შეცვლიდა, მაგრამ ერთიც არის – ჩინეთში დარჩენის შემთხვევაში ჩემს ყურადღებას მიიქცევდა აბსოლუტურად სხვა ფაქტორები, სხვა ცხოვრებისეული ელემენტები, და ჩემი რომანების თემაც იქნებოდა განსხვავებული, ვიდრე დღეს არის.

– რამდენად ჰგავს თქვენი ნახატები თქვენსავე ლიტერატურულ ტექსტებს? ვიცი, რომ თქვენ ასევე მხატვარი, კალიგრაფისტი და რამდენიმე პერსონალური გამოფენის ავტორიც ხართ.

– ჩემი ყველა რომანი ერთი დიდი მხატვრული ტილოა, რომელიც წერს დაწყებამდე ჯერ როგორც ნახატი, ისე წარმომიდგება თვალწინ, და შემდეგ ვიწყებ ამ სახეების სიტყვებით გადატანას ფურცელზე. რა თქმა უნდა, ნახატებიც თავისთავად იმ განწყობას ატარებს, რასაც ჩემი რომანები. ამ განწყობის ავტორი მე ვარ, უბრალოდ ხანდახან მის გადმოსაცემად სხვადასხვა ფორმას ვირჩევ.

– როგორ ფიქრობთ, არსებობს თუ არა ასეთი ცნება – “მწერლის ვალდებულება”, ან პროფესია “მწერალი”, და რა არის თქვენთვის ეს საქმიანობა – ჰობი, თუ პროფესა.

მწერლობა ჩემი მოწოდება და თვითგამოხატვის საშუალებაა. ამასთანავე არც ის მოვალეობა არ არის ჩემთვის უცხო, რასაც ჩემი არჩევანი – ვიყო მწერალი, მაკისრებს. ეს ჩვეულებრივი შრომაა, რომელიც ნებისყოფას, გამძლეობასა და ძალისხმევას მოითხოვს. მაგალითად, როცა დილით ვიღვიძებ, გავდივარ გარეთ, მშვენიერი ამინდია და მე სადმე გასეირნება მინდება, ამაზე უარს ვამბობ, შევდივარ ოთახში და წერას ვიწყებ. მხოლოდ რამდენიმე გვერდის დაწერის შემდეგ შემიძლია, თავს უფლება მივცე, რომ სხვა ყოფით რამეებზე ვიფიქრო. გარდა ამისა, პარალელურად ვმუშაობ ფილმების სცენარებზეც. ეს სფეროც საკმაოდ საინტერესოა და არანაკლები ხალისით ვაკეთებ ამ სამუშაოს – ვქმნი პერსონაჟებს, ვეძებ ტიპაჟებს უკვე შექმნილი პერსონაჟებისთვის და ვამეტყველებ მათ თავიანთ ინდივიდუალურ, განუმეორებელ ენაზე.

© „ლიტერატურა – ცხელი შოკოლადი“

მწერლობა ჩემი მოწოდებაა

ფრანგულენოვანი ჩინელი მწერალი საქართველოში

ფრანკოფონიის დღეებთან დაკავშირებით საქართველოს ცნობილი ფრანგულენოვანი მწერალი, წარმოშობით ჩინელი შან სა ესტუმრა. მწერალს ალექსანდრე დიუმას სახელობის ფრანგული კულტურის ცენტრმა უმასპინძლა და დაინტერესებულ მკითხველებსაც საშუალება მისცა, კიდევ უფრო ახლოს გაეცნოთ მსოფლიო ლიტერატურულ ბაზარზე უკვე კარგად ცნობილი და პოპულარული მწერალი.
შან სა (ნამდვილი სახელი იან ნი) 1972 წელს პეკინში დაიბადა. მისი ფსევდონიმი ქართულ ენაზე „ქარის ხმაურს“ ნიშნავს. პირველი აღიარება შან სამ სამშობლოშივე მოიპოვა, როცა ჯერ კიდევ 12 წლის იყო. პირველივე პოეტური კრებულით იგი ჩინეთის ბავშვთა პოეზიის ეროვნული კონკურსის ლაურეატი გახდა. საშუალო სკოლა შან სამ პეკინში დაამთავრა, თუმცა 1989 წელს ტიან ან მენის მოვლენებით (დემონსტრაციათა სერია ჩინეთის სახალხო რესპუბლიკაში, რომლის მონაწილეებიც ძირითადად სტუდენდები იყვნენ) შეძრწუნებულმა სამშობლო დატოვა და საფრანგეთში გაემგზავრა. აქ მან საფრანგეთის მთავრობის სტიპენდია მოიპოვა და ფრანგული საშუალო განათლების დიპლომიც მიიღო. ამის შემდეგ შან სამ ფილოსოფიის ფაკულტეტი დაამთავრა და მხატვარ ბალთუსის პირად მდივნად მუშაობისას სხვადასხვა სასარგებლო გამოცდილებაც დააგროვა (მაგ. ბალთუსის მეუღლე სეტუკომ იგი იაპონურ ცივილიზაციას აზიარა).
პირველი რომანი ფრანგულ ენაზე შან სამ 1997 წელს გამოსცა. რომანს გამოქვეყნებისთანავე წარმატება ხვდა წილად – “ზეციური მშვიდობის კარიბჭე” (“Porte de la paix céleste”) გონკურის პრველი რომანის პრემიით დაჯილდოვდა. კაზესის ლიტერატურული პრემია მიიღო მწერალმა წიგნისთვის „მტირალა ტირიფის ოთხი სიცოცხლე“ („Les quatre vies du saule“). 2001 წელს გამოქვეყნდა შან სას ყველაზე გახმაურებული და პოპულარული რომანი „გოს მოთამაშე“ („La Joueuse de Go”), რისთვისაც მას ლიცეუმელების გონკურის პრემია მიენიჭა.
დღეისათვის ქართულ ენაზე ფრანგულენოვანი ჩინელი მწერლის ორი რომანია ნათარგმნი – “ზეციური მშვიდობის კარიბჭე” (“ბაკურ სულაკაურის გამომცემლობა”) და „მტირალა ტირიფის ოთხი სიცოცხლე“ (“ჯისიაი”). მწერლის უკეთ გასაცნობად კი დაინტერესებული მკითხველისათვის ალ. დიუმას სახელობის ფრანგული კულტურის ცენტრმა 26 და 28 მარტს ფრანკოფონიის დღეების პროგრამის ფარგლებში შან სასთან შეხვედრა გამართა.

“მწერლობა ჩემი მოწოდებაა…”

ინტერვიუ მწერალ შან სასთან
ესაუბრა მაგდა კალანდაძე

– როგორც ვიცი, პირველი აღიარება 12 წლის ასაკში მოიპოვეთ როგორც პოეტმა. ახლა კი უკვე გიცნობენ როგორც რომანისტს. რატომ შეაჩერეთ არჩევანი გამოხატვის ისეთ ფორმაზე, როგორიც პროზაა, რატომ რომანები და არა – ლექსები?

– ვფიქრობ, რომ პოეზია არის ის მუსიკა, რომელიც გვესმის, და რომელიც შემდეგ ჩვენი ინტერპრეტაციით ფურცელზე გადაგვაქვს. შესაბამისად, ეს მუსიკა თავად გკარნახობს და თვითონვე ირჩევს თავის ახალ ფორმას. პროზის შექმნა კი გაცილებით უფრო რთული სამუშაოა, და ამასთანავე გაცილებით მეტის გადმოცემა შეუძლია, ვიდრე პოეზიას. კარგი პროზის დაწერა დაკავშირებულია მწერლურ ტექნიკასთან, გამოცდილებასთან და ასევე დიდ შრომასთან, რადგან პროზა სწორედ ის ჟანრია, რომელიც ცხოვრებას აღწერს, ადამიანების ყოველდღიურობაზე, მათს სიხარულსა თუ გასაჭირზე მოგვითხრობს. სწორედ ამიტომაც, როცა მე ჩემი შემოქმედების გარკვეულ ეტაპზე მომინდა დამეხატა ცხოვრების ტილო, აღმეწერა ყოველდღიურობა, მეთქვა გაცილებით მეტი, ვიდრე ფურცელზე გადატანილი მუსიკის ტკბილხმოვანებაა, ამისათვის გამოხატვის ფორმად პროზა ავირჩიე.

– მწერალს იმ ეროვნებას მიაკუთვნებენ ხოლმე, რომელ ენაზეც ის წერს და აზროვნებს, რომლის ფსიქოლოგია და კულტურაც არის ასახული მის ნაწარმოებებში. თქვენს ტექსტებში კი, შეიძლება ითქვას, რომ მოჭარბებული დოზით არის აღმოსავლეთი. როგორ თვლით თავად, რომელი უფრო ხართ – ფრანგი თუ ჩინელი მწერალი?

– მე არ ვთვლი, რომ მხოლოდ აღმოსავლეთზეა ჩემი წიგნები, ჩინეთის გარდა დასავლეთის თემატიკაზე, დასავლურ ცხოვრებაზეც მაქვს რომანები დაწერილი, მაგრამ მიმაჩნია, რომ ამ შემთხვევაში არც ერთ და არც მეორე ფაქტორს გადამწყვეტი მნიშვნელობა არა აქვს. თემები, რომელთა შესახებაც მე ჩემს რომანებში ვწერ, უნივერსალურია. მე ვწერ სიყვარულზე, მეგობრობაზე, შურისძიებაზე, ღალატზე, და ყველა ეს თემა ნებისმიერი ერისთვის და კულტურისათვის ნაცნობი და ახლობელია. საერთოდაც, მგონია, რომ მწერლის ეროვნების განსაზღვრას და მით უმეტეს ამის კონკრეტიზაციას მნიშვნელობა არა აქვს. მთავარია, რომ წერდე – ვისთვის და რა მიზნით, ეს უკვე მეორეხარისხოვანია. მწერლის საიდენტიფიკაციო ნიშანი მხოლოდ მისი საქმიანობა – წერა შეიძლება იყოს, და არა ის, რა ენაზე, რომელ სოციუმში და რა თემებზე წერს იგი.

– ევროპის ლიტერატურულ ბაზარზე არც თუ ისე იოლია თავის დამკვიდრება. თქვენი პირველივე რომანები კი პრესტიჟული ლიტერატურული პრემიებით აღინიშნა. როგორ ფიქრობთ, რამ განაპირობა ეს წარმატება, რატომ მოსწონთ თქვენი წიგნები?

– ცალსახად ძნელია მიზეზების დასახელება. წარმატება-წარუმატებლობასაც და ამა თუ იმ ნაწარმოების ხარისხსაც საბოლოოდ დრო განსაზღვრავს და მხოლოდ გარკვეული დროის გასვლის შემდეგ შეიძლება ითქვას, რამდენად წარმატებულია მწერალი. ამ შემთხვევაში კი, თუ იმას ვიგულისხმებთ, რომ ჩემი წიგნები პოპულარულია და მას მხოლოდ ფრანგები არ კითხულობენ – სხვა ენებზეც ითარგმნა და მკითხველთა ფართო აუდიტორიამ მიიღო ისინი, ამის განმაპირობებელი ფაქტორების ძებნა ძნელი არ უნდა იყოს. ერთ-ერთი მიზეზი ალბათ ის არის, რომ ჩემი რომანები ძალიან მხატვრულია, მე ვქმნი ენას, რომელიც პროზას ფერად მხატვრულ ტილოდ აქცევს, ჩემი ტექსტები დასურათებულია. გარდა ამისა, აღვწერ ცხოვრებისეულ ყოველდღიურობას, ვწერ ადამიანებზე, მათს გრძნობებზე, სიხარულზე, გასაჭირზე, და თემებზე, რომლებსაც ყველას ცხოვრებაში განსაკუთრებული ადგილი უჭირავს. ალბათ მკითხველმაც იმიტომ მიიღო ჩემი რომანები, რომ მათში საკუთარი თავი იპოვეს.

– რამდენად მნიშვნელოვანი როლი ითამაშა ემიგრაციამ თქვენი, როგორც მწერლის ჩამოყალიბებაში, კერძოდ კი საფრანგეთმა და ფრანგულმა კულტურამ?

– ემიგრაციამ არა მარტო როგორც მწერლის, არამედ როგორც პიროვნებად ჩამოყალიბებაში დიდი როლი ითამაშა და ჩემი ცხოვრებაც რადიკალურად შეცვალა. თუმცა, ვფიქრობ, ჩინეთში რომ დავრჩენილიყავი, ვერც ეს შეცვლიდა ჩემს მოწოდებას და წერას მაინც განვაგრძობდი, მწერალი ვიქნებოდი. წერა ჩემთვის მარტო ჰობი და პროფესია არაა, ეს ერთგვარი მისიაა, რომელიც, ვთვლი, რომ მე მაკისრია. რა თქმა უნდა, ადგილმდებარეობა და სხვადასხვა სოციალური პირობები ამას ვერ შეცვლიდა, მაგრამ ერთიც არის – ჩინეთში დარჩენის შემთხვევაში ჩემს ყურადღებას მიიქცევდა აბსოლუტურად სხვა ფაქტორები, სხვა ცხოვრებისეული ელემენტები, და ჩემი რომანების თემაც იქნებოდა განსხვავებული, ვიდრე დღეს არის.

– რამდენად ჰგავს თქვენი ნახატები თქვენსავე ლიტერატურულ ტექსტებს? ვიცი, რომ თქვენ ასევე მხატვარი, კალიგრაფისტი და რამდენიმე პერსონალური გამოფენის ავტორიც ხართ.

– ჩემი ყველა რომანი ერთი დიდი მხატვრული ტილოა, რომელიც წერს დაწყებამდე ჯერ როგორც ნახატი, ისე წარმომიდგება თვალწინ, და შემდეგ ვიწყებ ამ სახეების სიტყვებით გადატანას ფურცელზე. რა თქმა უნდა, ნახატებიც თავისთავად იმ განწყობას ატარებს, რასაც ჩემი რომანები. ამ განწყობის ავტორი მე ვარ, უბრალოდ ხანდახან მის გადმოსაცემად სხვადასხვა ფორმას ვირჩევ.

– როგორ ფიქრობთ, არსებობს თუ არა ასეთი ცნება – “მწერლის ვალდებულება”, ან პროფესია “მწერალი”, და რა არის თქვენთვის ეს საქმიანობა – ჰობი, თუ პროფესა.

მწერლობა ჩემი მოწოდება და თვითგამოხატვის საშუალებაა. ამასთანავე არც ის მოვალეობა არ არის ჩემთვის უცხო, რასაც ჩემი არჩევანი – ვიყო მწერალი, მაკისრებს. ეს ჩვეულებრივი შრომაა, რომელიც ნებისყოფას, გამძლეობასა და ძალისხმევას მოითხოვს. მაგალითად, როცა დილით ვიღვიძებ, გავდივარ გარეთ, მშვენიერი ამინდია და მე სადმე გასეირნება მინდება, ამაზე უარს ვამბობ, შევდივარ ოთახში და წერას ვიწყებ. მხოლოდ რამდენიმე გვერდის დაწერის შემდეგ შემიძლია, თავს უფლება მივცე, რომ სხვა ყოფით რამეებზე ვიფიქრო. გარდა ამისა, პარალელურად ვმუშაობ ფილმების სცენარებზეც. ეს სფეროც საკმაოდ საინტერესოა და არანაკლები ხალისით ვაკეთებ ამ სამუშაოს – ვქმნი პერსონაჟებს, ვეძებ ტიპაჟებს უკვე შექმნილი პერსონაჟებისთვის და ვამეტყველებ მათ თავიანთ ინდივიდუალურ, განუმეორებელ ენაზე.

© „ლიტერატურა – ცხელი შოკოლადი“

გალაკტიონი, მიჯნათაშორისი, ARTყვავილები და ა. შ.

“ცხელი შოკოლადი – ლიტერატურის” წინა ნომერში გამოქვეყნდა ლიტარატურათმცოდნისა და კრიტიკოსის, ზაზა შათირიშვილის სტატია “არტისტული ყვავილებიდან ARTყვავილებამდე”. ეს არის რეზო გეთიაშვილის პოეტური კრებულის “ARTყვავილების” ბოლოთქმა, რომელმაც ლიტერატურული წრეების კულუარებში დიდი მითქმა-მოთქმა გამოიწვია. ზაზა შათირიშვილის აზრით, გალაკტიონიდან გასული საუკუნის 90-იან წლებამდე ქართული პოეზია ერთგვარ “მიჯნათაშორის” პერიოდად უნდა განვიხილოთ. ამ პერიოდში იყო რამდენიმე საინტერესო პოეტი თავისი “გვერდითი ხაზით”, მაგრამ არ ყოფილა სრულიად ახალი პოეტური სიტყვა. რეზო გეთიაშვილი “ARTყვავილებით” სწორედ ის ავტორია, საიდანაც ზაზა შათირიშვილმა სრულიად ახალი ეპოქის ათვლა დაიწყო.
სტატიაში “არტისტული ყვავილებიდან ARTყვავილებამდე” ბევრი რამ არის საკამათო. ჩემთვის განსაკუთრებით მიუღებელი აღმოჩნდა კრიტიკოსის დამოკიდებულება გასული საუკუნის 90-იანი წლების პოეტების შემოქმედებისადმი. ჩემი მოსაზრებები მას რამდენიმე თვის წინ, ჯერ კიდევ რეზო გეთიაშვილის კრებულის გამოსვლამდე მივწერე ელექტრონული ფოსტით. წინამდებარე პოლემიკა სწორედ ელექტრონულ სივრცეში წარიმართა. ვფიქრობ, ჩვენი დიალოგი “ცხელი შოკოლადის” მკითხველისათვის საინტერესო იქნება. გთავაზობთ მას უმნიშვნელო შემოკლებით.

ალეკო ცქიტიშვილი

ალეკო ცქიტიშვილი: ზაზა, წავიკითხე შენი სტატია რეზოს წიგნისათვის და სურვილი გამიჩნდა, შემოგხმიანებოდი. ამ წიგნთან დაკავშირებით, რა თქმა უნდა, ყველაფერი შენი და რეზოს გადასაწყვეტია, მაგრამ მე ჩემ აზრს გეტყვით. ვფიქრობ, თანამედროვე ქართული პოეზიის ტენდენციების მოკლე მიმოხილვა ძალიან სერიოზული თემაა და ასე მოკლედ არ ღირდა მისთვის სტატიაში ადგილის მიჩენა. მით უფრო, ჩემი აზრით, აქ ზოგი რამ საკამათოა.
ძნელია, მეილით ყველაფერი მოგწერო, მაგრამ ვფიქრობ, დათო ჩიხლაძის, დათო ბარბაქაძის, შოთა იათაშვილისა და ამ თაობის კიდევ რამდენიმე პოეტის შემოქმედება ლიტერატურული ტრადიციისაგან მოწყვეტილად მაინც არ უნდა განვიხილოთ. პირველ რიგში იმიტომ, რომ როგორც შენ უწოდებ – “მიჯნათაშორისის” ეპოქის დასრულების შემდეგ ყოველთვის ადგილი აქვს “ფრაგმენტაციას”. ასეთ დროს ავტორებს, რომლებიც რადიკალურად უპირისპირდებიან ტრადიციას, ყოველთვის ადანაშაულებენ ტრადიციას უგულვებელყოფაში. სინამდვილეში ეს მთლად ასე არ არის. ამის კარგი მაგალითია ცისფერყანწელების ჟურნალების – “ცისფერ ყანწებისა” და “მეოცნებე ნიამორების” შესახებ მაშინდელი ლიტერატორების შეფასებები. ძირითადად სწორედ იმას უკიჟინებდნენ, რომ ტრადიციას მთლიანად ხაზი გადაუსვეს. მართლაც, ერთი შეხედვით, ვალერიან გაფრინდაშვილის, ტიციან ტაბიძისა და პაოლო იაშვილის სიმბოლისტურად კონიუნქტურულ ლექსებში (მათ შორის – საუკეთესო ლექსებში) რა არის ნასესხები ტრადიციიდან? ძალიან უმნიშვნელო რამ! მაგრამ ეს არ ნიშნავს, რომ ისინი არ იცნობენ ამ ტრადიციას, რომ წაკითხულიც არა აქვთ და ა. შ. ეს კარგად ჩანს ვალერიან გაფრინდაშვილისა და ტიციან ტაბიძის კრიტიკულ წერილებში, სადაც ისინი პირველ რიგში სწორედ ტრადიციასთან (რუსთაველი, ბესიკი, ბარათაშვილი, მამია გურიელი, ორბელიანი) კონტაქტზე აქცენტირებენ და ამას ყოველთვის რაღაცნაირი ხაზგასმითაც აკეთებენ. ზუსტად ასევე თუნდაც დათო ბარბაქაძის თეორიულ წერილებში კარგად ჩანს, როგორ და რატომ “უპირისპირდება” ის იმ ტრადიციას, რომელიც სწორედ რომ ძალიან კარგად იცის. ამას ადასტურებს, თუნდაც, შენს სტატიაში მოხმობილი ნაწარმოები – “ტრფობა წამებულთა”…
მე ახლა თან არა მაქვს დათოს წიგნები (ჩემს სახლში დაუსრულებელი რემონტია. ყველა ჩემი წიგნი ყუთებშია ჩაწყობილი და იქიდან მათი ამოღება შეუძლებელია). ამიტომ ვერ ვახერხებ ზუსტად შეგახსენო უამრავი მაგალითი მისი ლექსებიდან, სადაც სწორედ ტრადიციასთან კონტაქტი ჩანს. შემიძლია დაგისახელო ერთი ყველაზე თვალსაჩინო ნიმუში მისი პოეზიიდან, რომელსაც ფესვები პირდაპირ ქართულ სასულიერო პოეზიაში (ჰიმნოგრაფია) უდგას. ეს არის ლექსი “ქება ცაცხვისა” – ჩემი აზრით, ბოლო ოცწლეულის თუ ყველაზე საუკეთესო არა, სამეულში შესატანი ლექსი. დათოს ბოლო კრებულში (“ტბის სანაპიროს სიმღერები”) ასევე ძალიან საინტერესო ლექსებია, სწორედ ტრადიციასთან და მეტადრე – ენობრივ კლიშეებთან მიმართებაში.
შენს წერილში კარგად არის წარმოდგენილი ტრადიციის ხაზი – რუსთაველი-გურამიშვილი-გალაკტიონი-სამადაშვილის სახით. მაგრამ, ვფიქრობ, კიდევ ერთი სერიოზული ნაკადი გამოგრჩა – ურბანისტული პოეზია. ურბანისტული ლირიკული გმირი ფრაგმენტულად გვხვდება ცისფერყანწელებთან და გალაკტიონთან, მაგრამ – მხოლოდ ფრაგმენტულად. მთელი სისავსით კი ქართული ურბანისტული პოეზია შოთა ჩანტლაძის პოეზიიდან ვითარდება. საერთოდაც, თანამედროვე ვერლიბრი, თავისუფალი ლექსი, ძირითადად სწორედ ურბანისტულ თემატიკას უკავშირდება. სტატიაში სწორად შენიშნავ, რომ ბესიკ ხარანაული არის “მთის ლირიკოსი”, რაც გარკვეულწილად სწორედ იმასაც ნიშნავს, რომ იგი ქალაქის ლირიკოსი არ არის – მიუხედავად იმისა, რომ მასთან ურბანისტული თემატიკა დიდი ნაკადია (“ხეიბარი თოჯინა”).
ამ მხრივ გაცილებით მკვეთრად გამოხატული “ქალაქელი პოეტია” შოთა ჩანტლაძე. ამ ყველაფერს იმიტომ გწერ, რომ დათო ჩიხლაძე, შოთა იათაშვილი და სხვები “მიჯნათაშორისის” დასრულების შემდეგ თავიანთი ვერლიბრით დიდწილად სწორედ შოთა ჩანტლაძის ხაზს აგრძელებენ. ეს მათ თეორიულ წერილებშიც ჩანს. შოთა ჩანტლაძე კი, ვფიქრობ, უკვე ტრადიციაა. ჩემთვის ძალიან ძვირფასია დათო ჩიხლაძის ურბანისტული პოეზია, განსაკუთრებით – ამერიკული ციკლი, სადაც ბევრ სიახლეს გვთავაზობს ქართული ვერლიბრის რიტმიკაში.
აქ აუცილებლად უნდა ვახსენო ქრონოფაგების – შოთა იათაშვილის, ზურაბ რთველიაშვილისა და გიორგი ბუნდოვანის კრებული – “ანომალიური პოეზია”, რომელმაც 90-იან წლებში “ცისფერი ყანწებისა” და “მეოცნებე ნიამორების” როლი შეასრულა დათო ბარბაქაძის პერიოდულ გამოცემებთან ერთად (მათ შორის საუკეთესოა – “პოლილოგი”). ასე რომ, “ტრადიციის უარყოფა” ამ სახით, არ ნიშნავს, რომ მათთვის ტრადიცია უცნობია. საერთოდაც, ტრადიციის ნამდვილი უარყოფა სულაც არ ნიშნავს ტრადიციის უარყოფას J
აი, ეს მინდოდა, მომეწერა შენთვის. მე პროფესიონალი ლიტერატორი არა ვარ და ამიტომ ჩემს მსჯელობაში შეიძლება ზოგიერთი ლაფსუსი ნახო, მაგრამ, ვფიქრობ, ძირითადი აზრის გადმოცემა მაინც მოვახერხე. დანარჩენს მერეც მოგწერ.
ზაზა შათირიშვილი: ძალიან დიდი მადლობა მშვენიერი წერილისათვის! შოთა ჩანტლაძე სულ დამავიწყდა – და ახლა მიჯნათაშორისის პოეტებში ჩავრთე. გიგზავნი ჩემი სტატიის საბოლოო ვარიანტს. რაღაცეები კომპოზიციურად გადავაადგილე. საქმე ისაა, რომ პარალელურად წიგნს ვწერ, რომელსაც “ქართული პოეზიის ხუთი ეპოქა: პოეტიკა – იდეების ისტორია – კრიტიკა” ეწოდება. იქ ცალკე თავი ეძღვნება თანამედროვე სიტუაციას. შენი შენიშვნის მერე, გადავწყვიტე, გარკვეული ცვლილებები სტატიაშიც განმეხორციელებინა, თუმცა ტექსტი არსობრივად არ შემიცვლია, მაგრამ ერთი-ორი არგუმენტი მივამატე.
თუ არ დაგეზარება და ამ ბოლო ვარიანტსაც გადაათვალიერებ, დაინახავ, რომ თანამედროვეებს ტრადიციასთან დაპირისპირებაში არ ვადანაშაულებ. მე ვამბობ, რომ მათ საკმარისად არ იციან ენა და საკუთარი ლიტერატურა. მაგალითად, არც ჩიხლაძეს, არც ბარბაქაძესა და არც სხვებს არა აქვთ წაკითხული XVI-XVIII საუკუნეების პოეტები – ფეშანგი, თეიმურაზ I, სულხან და ბეგთანეგ თანიაშვილები და სხვ. ეს იგივეა, რომ ეზრა პაუნდსა და ელიოტს თავიანთი გრანდიოზული ინოვაციები ისე ეკეთებინათ, რომ ენდრიუ მარველი, ჰერბერტი, დონი თუ ჩოსერი არ ცოდნოდათ.
შენ მკითხავ, რეზო გეთიაშვილმა თუ იცის ეგენიო? – მე გიპასუხებ, რომ რეზოს ამოცანა სულაც არაა ტრადიციის დემონტაჟი, მაგრამ ვისაც ტრადიციის დემონტაჟი სურს, მას რუსულ ან ქართულ თარგმანში ალენ გინზბერგის კითხვა ვერ უშველის. ჩვენი პოეტები სწორედ იმიტომ არ ვარგიან, რომ თუნდაც ცისფერყანწელებისაგან განსხვავებით, რომლებმაც ბესიკი წაიკითხეს, ქართული ლიტერატურიდან არაფერი იციან სკოლაში წაკითხული ტექსტების გარდა (ამაშიც ეჭვი მეპარება).
ძალიან მომეწონა შენი მსჯელობა შოთა ჩანტლაძისა და ჩვენი “კონცეპტუალისტების” გენეალოგიურ კავშირზე. ლიტერატურულ-ისტორიული თვალსაზრისით, აბსოლუტურად მართალი ხარ!
მოკლედ, მე ვეთანხმები შენ ისტორიულ-თეორიულ შეხედულებებს, არ ვიზიარებ შენს სუბიექტურ-კრიტიკულ დამოკიდებულებას. ჩემი სუბიექტურ-კრიტიკული პოზიციიდან, ვერც ჩიხლაძე და ვერც ბარბაქაძე კრიტიკას ვერ უძლებენ – ესთეტიკური თვალსაზრისით, ისინი ცუდი პოეტები არიან. შეიძლება, მე ვცდები, ხოლო შენ მართალი ხარ. კრიტიკა, მოგეხსება, მეცნიერება არაა… აქ რიტორიკა მუშაობს და არა – ლოგიკა.
კიდევ ერთხელ ძალიან დიდი მადლობა შესანიშნავი წერილისათვის. მე მგონი, პოლემიკა უკვე დაიწყო. კარგი იქნებოდა, თუ საჯარო სივრცეშიც გადავიდოდა ეს ყველაფერი.
ალეკო ცქიტიშვილი: ჰო, როგორც ჩანს, პოლემიკა მართლაც უკვე დაიწყო. წიგნი კი ჯერ გამოცემულიც არ არის J მე მომწონს შენი “სუბიექტურ-კრიტიკული” გადაწყვეტილება – თავისი (ალბათ, უფრო ზუსტი იქნება თუ ვიტყვით – შენი) სახელი დაარქვა მოვლენებს – სახელებისა და გვარების დასახელებით. ეს ქართულ კრიტიკას აქამდე არ ახასიათებდა. ყოველთვის გაურბოდნენ ერთმანეთის განაწყენებას და ა.შ.
ბოლომდე ვერ დაგეთანხმები, რომ კრიტიკა მეცნიერება არ არის. კრიტიკა, უფრო მეტად კი – ლიტერატურათმცოდნეობა სწორედაც რომ მეცნიერებაა, თუმცა… არაზუსტი J ხომ იცი, ჩემი აზრი – ადრეც გეუბნებოდი – ყველაზე ზუსტი მეცნიერება პოეზიაა-მეთქი! ამიტომ პოეტებს უფლება აქვთ, საკუთარ სიზუსტეს ენდონ და უპირატესობაც მას მიანიჭონ.
შენს მიერ ჩამოთვლილი პოეტები – ფეშანგი, თეიმურაზ I და მისთანანი, ჩემი აზრით, სწორედ ლიტერატურათმცოდნეებისათვის უფრო არის საინტერესო, პოეტებისთვის კი – ნაკლებად. არ ვიცი, ჩვენს 90-იანელებს წაკითხული აქვთ თუ არა ეს ავტორები. ვფიქრობ, წაკითხული რომც არ ჰქონდეთ, ბევრს არაფერს დაკარგავდნენ. შენ სტატიაში ნათლად გაქვს აღწერილი ქართული პოეზიის ტრადიციის ხაზი – რუსთაველი-გურამიშვილი-ბარათაშვილი-ილია-აკაკი-ვაჟა-გალაკტიონი. ამ ხაზის იქით და აქეთ არიან საინტერესო ავტორები, რომლებიც თანამედროვე პოეტისთვის მეტ-ნაკლებად საინტერესონი შეიძლება იყვნენ (“მეტ-ნაკლებად” ნიშნავს, რომ ზოგი – მეტად და ზოგიც – ნაკლებად), მაგრამ ახალი პოეზიის, ახალი პოეტური ენის შექმნის პროცესში პირველ რიგში სწორედ ეს ხაზია გასათვალისწინებელი და მერე მეტ-ნაკლებად და შეძლებისდაგვარად – ყველა დანარჩენი.
მე დარწმუნებუილი ვარ, რომ დათო ბარბაქაძე, შოთა იათაშვილი და დათო ჩიხლაძე კარგად იცნობენ ტრადიციას, ყოველ შემთხვევაში – ზუსტად იმ დოზით, რომ წმინდა ეთიკური თვალსაზრისით უფლება ჰქონდეთ, იმუშაონ ამ ტრადიციის რადიკალურ ცვლილებაზე. სამწუხაროდ, მე ახლაც ვერ ვახერხებ მოგიყვანო კონკრეტული ციტატები, განსაკუთრებით მათი პუბლიცისტური და კრიტიკული სტატიებიდან, სადაც კარგად ჩანს ეს ცოდნა (განათლება). ჩემი წიგნების ყუთებიდან ამოლაგება შეუძლებელია. თუმცა, წინა წერილში მოგწერე ერთი მაგალითი – დათო ბარბაქაძის – “ქება ცაცხვისა”. მაინტერესებს ამ ნაწარმოებზე რას ფიქრობ?
რაც შეეხება რატი ამაღლობელს, რომლის პოეზიას სტატიაში დადებით შეფასებას აძლევ, მის შესახებ აზრის გამოთქმისას ყოველთვის რადიკალური ვარ. ვფიქრობ, ეს არის “რუსთავი 2”-ის მიერ შეთხზული ავტორი, რომლის სახელიც, ჩემი აზრით, თანამედროვე მედიასივრციდან ქართული ლიტერატურის ისტორიაში ვერ გადაინაცვლებს. ამაღლობელის ლექსის ის ნიმუში, რომელსაც შენ სტატიაში ასახელებ, მართლაც საინტერესოა თეიმურაზ II-ის პოეზიასთან კავშირის თვალსაზრისით, მაგრამ მე მას მაინც ვერ აღვიქვამ როგორც განსაკუთრებულ შედევრს და ვერც მისი დაწერის მიზანი მესმის კარგად. ვერ ვიგებ – რა სათქმელი აქვს პოეტს, გარდა იმისა, რომ თეიმურაზ I წაუკითხავს და ამ კლიშეებით თამაში შეუძლია. ეს ხომ ცირკია და არა პოეზია. რეზო გეთიაშვილის შემთხვევა სწორედაც საპირისპიროა – აქ საქმე გვაქვს პოეტთან, რომელიც ახალი ფორმებით და ძველის ციტირებით კი არ მატრაკვეცობს, არამედ თავის ახალ სათქმელს ამბობს.
შოთა ჩანტლაძის გამოცდილებას რაც შეეხება, მართლაც მნიშვნელოვანი სახელია 90-იანელების შემოქმედებასთან მიმართებაში. ამ მხრივ საინტერესოა შოთა იათაშვილის ერთგვარად მანიფესტური განწყობის ლექსი – “მეოცე საუკუნის დასასრულის პოეტი ცარიელი ბოთლებით ხელში”, რომელიც მე ბოლო ოცწლეულის საუკეთესო ლექსების სამეულში შემყავს (“ქება ცაცხვისა”-ზე უკვე მოგწერე, მესამე – ეს არის ზვიად რატიანის “მამები” – სამოქალაქო პოეზიის შესანიშნავი ნიმუში). გეცოდინება – არსებობს შოთა ჩანტლაძის ერთ-ერთი უკანასკნელი ფოტო, სადაც იგი გამოსახულია ცარიელბოთლებიანი ბადურით ხელში და სწორედ ეს ხატია გადატანილი (გაცოცხლებული) იათაშვილის ლექსში.
რაკი 90-იანელების წინამორბედებზე ვსაუბრობთ, შოთა ჩანტლაძის გარდა თამაზ ბაძაღუას დასახელებაც შეიძლება – როგორც მისი საავტორო ლექსების გათვალისწინებით, ისე თარგმანებიდან გამომდინარე, განსაკუთრებით – რილკეს თარგმანებიდან. ჩემი აზრით, ეს 80-იანელი პოეტი ასევე არის 90-იანელების წინამორბედი თავისი ლექსწერით და ენით. შეგიძლია, ეს ენა შეადარო დათო ბარბაქაძის პირველი კრებულის (“მივუსამძიმროთ შემოდგომას”) ენას, სადაც ჩემი აზრით, რილკეს ბაძაღუასეული თარგმანების სურნელი იგრძნობა. დათო ბარბაქაძე ანოტაციაში აღნიშნავს, რომ მისი ლექსები რილკეს და ჰოლდერლინის პოეზიით არის ნასაზრდოები. მიუხედავად იმისა, რომ დათომ გერმანული მშვენივრად იცის, ვფიქრობ, მისთვის იმ პერიოდში ბაძაღუასეული რილკეც ახლობელი იყო.
არანაკლებ საინტერესოა კარლო კაჭარავას პოეტური შემოქმედება, რომელიც არა მარტო დათო ჩიხლაძის მეგობარია, არამედ ერთგვარად მისი წინამორბედიც.
ასე რომ, 90-იანი წლების ქართული პოეზიის ტრადიციაში კარლო კაჭარავას წინ შოთა ჩანტლაძე და თამაზ ბაძაღუაა. ამ პოეტების წინ კი, როგორ ფიქრობ, ფეშანგი და თეიმურაზ I შეიძლება დავასახელოთ? მე ვფიქრობ, რომ – არა, რადგანაც აქ საქმე გვაქვს სრულიად ახალ პოეზიასთან – თავისი ენითა და თემატიკით. წინა წერილში უკვე გწერდი ურბანისტულ პოეზიაზე. ჩემი აზრით, შეუძლებელია, ამ პოეზიას, ამ ენას, მით უფრო – თემატიკას და სათქმელს რაიმე ბმული ჰქონდეს მე-14, მე-17 საუკუნეებთან. მიუხედავად იმისა, რომ შოთა ჩანტლაძეც კარგად ნაკითხი კაცი იყო და მჯერა, ეს პოეტები მისთვის უცხო არ იქნებოდნენ.
მოკლედ, მე ვრჩები ჩემს სუბიექტურ-კრიტიკულ პოზიციაზე და დარწმუნებული ვარ, დათო ბარბაქაძეც და დათო ჩიხლაძეც კარგი პოეტები არიან J პოლემიკაც, ალბათ, გაგრძელდება და ვაი, რომ არა მარტო ჩვენს მეილებში J გული მიგრძნობს, შენი სტატია დიდ აურზაურს გამოიწვევს ლიტერატურულ წრეებში. მე ჩემი აზრი რეზოსაც ვუთხარი. რეზომ თქვა, რომ შენ შენი საქმის პროფესიონალი ხარ და სრულ თავისუფლებას გაძლევს. ამაში ბოლომდე ვეთანხმები. შენს სტატიას მეც ვუგულშემატკივრებ, როგორც მოვლენას ქართული კრიტიკის ისტორიაში. თუმცა, ეს ყველაფერი დიდი პასუხისმგებლობაა და ამ მხრივ, წარმატებებს გისურვებ.
პოლემიკის მიღმა მეგობრები ვართ! J

ზაზა შათირიშვილი: ჩემო ალეკო, მე მგონი, უკეთესი პოლემიკა საჯარო სივრცეშიც კი ვერ გაიმართება!
ახლა – კონცეპტუალურად.
მოდი, ჯერ XVII-XVIII საუკუნეების პოეტებს შევეხოთ – საქმე ისაა, რომ მივიწყებული პოეტების “გაცოცხლება” ძალიან მნიშვნელოვანია სალიტერატურო ენისათვის. გურამიშვილი რეალურად ქართულ პოეზიაში XIX საუკუნის 60-70-იან წლებში შემოვიდა… ბესიკი ცისფერყანწელებმა და რობაქიძემ გააცოცხლეს. თეიმურაზ I, ჩემი აზრით, შესანიშნავი პოეტია, მის პოეზიაში არის ძალიან საინტერესო პოტენციალი…
ამავე დროს, ძველი პოეტების ათვისება არნახულად ამდიდრებს ენას, ლექსიკას… ბევრი ნეოლოგიზმი, როგორც ცნობილია, დავიწყებული სიტყვების გაცოცხლების შედეგია…
ხლებნიკოვის ავანგარდიზმი, ცნობილი ფაქტია, XVIII საუკუნეების პოეტური პლასტების ამოწევითაც საზრდოობს. ასე რომ, თუკი ავანგარდისტმა ინგლისელებმა და რუსებმა ასე ჩინებულად იციან თავიანთი არქაიკა, ჩვენ რა – გვაწყენს ჩვენი ძველი პლასტების გახსენება და ამოწევა? არ დაგავიწყდეს, ჯოისი როგორი რუდუნებით ახდენდა “ულისეში” მთელი ინგლისური ენის ისტორიის გახსენება-პაროდირებას (“ჰელიოსის ხარების” ეპიზოდი…).
მეორეც – ლიტერატურული პროცესი არასდროს მიდის პირდაპირი მემკვიდრეობის გზით. ამაზე სპეციალურად ვწერ ჩემს წიგნში – ვეყრდნობი ვიკტორ შკლოვსკისა და ჰარალდ ბლუმის დაკვირვებებს. როგორც წესი, ახალი თაობა “გვერდითი შტოს” კანონიზებით მოდის და ისე იმკვიდრებს ადგილს. შკლოვსკი ამას ბიძა-ძმისწულის ურთიერთობას ადარებს. ასე მაგალითად, რუსმა სიმბოლისტებმა მოახდინეს ბორატინსკი-ტიუტჩევი-ფეტის “გვერდითი მცირეს შტოს” კანონიზება. მანამდე ეს პოეტები “მეორეხარისხოვან” პოეტებად ითვლებოდნენ. ზუსტად ასევე, ცისფერყანწელებმა ვაჟას კანონიზება მოახდინეს, რომელიც XX საუკუნის 20-იან წლებშიც კი აკაკის “ჩრდილში” იმყოფებოდა.
ჩვენს პოეზიაში არის კიდევ ერთი ასეთი “გვერდითი შტო”: ტერენტი გრანელი – ნიკო სამადაშვილის ხაზი, რომელსაც დღეს ანდრო ბუაჩიძე აგრძელებს.
ასე რომ, მხოლოდ ცენტრალური ხაზი საკმარისი არ არის. ცენტრალური ხაზი სინამდვილეში რკალური და ზიგზაგობრივი მოძრაობით იქცა ცენტრალურ ხაზად.
ახლა, თანამედროვე პოეტების შესახებ. შენს საუბარშიც გამოისახა კიდევ ერთი “გვერდითი მცირე შტო”: ჩანტლაძე – კაჭარავა – ჩიხლაძე, იათაშვილი… ძალიან საყურადღებო აზრია. კარგი იქნებოდა, ამაზე დაგეწერა. ამას დასაბუთება სჭირდება.
უნდა გითხრა, რომ თავად შენს წერილებში ერთი საგულისხმო მომენტი იკვეთება – როგორც წესი, შენ ამა თუ იმ პოეტის მხოლოდ ერთ-ორ ლექსს ასახელებ. ბარბაქაძე და იათაშვილი თავის დროზე ბევრი მაქვს ნაკითხი. ძალიან ბევრი წყალია, უხვსიტყვაობა, ცარიელი რიტორიკული პერიოდები… ცხადია, როცა წიგნზე მუშაობისას მათზე უფრო აქტიურად შევუდგები წერას, ყველაფერს თავიდან გადავიკითხავ – მინდა, რომ ბევრი მასალა იყოს და არგუმენტაცია… მაგრამ ერთი რამ მაინც უნდა შევნიშნო. მიუხედავად იმისა, რომ ბიჭებმა მართლა ბევრი იშრომეს, მათი კონცეპტუალური რეფლექსია და პუბლიცისტიკა ძალიან ჩამოუვარდება მათი ამერიკელი, ევროპელი თუ რუსი კოლეგების რეფლექსიის დონეს, აღარაფერს ვამბობ ესთეტიკურ სხვაობაზე. ჩემი აზრით, ეს განაპირობა რამდენიმე ფაქტორმა: 1. ენების ცუდად (ან არ) ცოდნამ და, შესაბამისად, ევროპული და ამერიკული თეორიებისა თუ ტექსტების ზედაპირულმა ცოდნამ. 2. დაბალმა ფილოსოფიურმა მომზადებამ… 3. კრიტიკისა და ლიტერატურული თეორიის დაბალმა დონემ.
ის, რაც ბიჭებს დაემართათ, მარტო მათი ბრალი არ არის. ეს, საზოგადოდ, ჩვენი აკადემიური და ლიტერატურული ელიტების დაბალმა დონემაც განაპირობა.
რეზოს გამოჩენა ამ ფონზე ნამდვილი სასწაულია. ჩემს წიგნში სპეციალურად შევეხები რეგიონის საკითხსაც. 5-6 წლის წინ მე ვივარაუდე, რომ მაგარი პოეტი რეგიონიდან გამოჩნდებოდა, რადგანაც “თბილისელი პოეტების” ენა და სინტაქსი ძალიან მწირი და შეზღუდული მეჩვენებოდა. რეზო ფლობს ქართულ ენას მთელი სიგრძე-სიგანით – არა მარტო “პოეტურ” ენასა და სლენგს, არამედ კიდევ სხვა “სოციოლექტებს”. ამით ის ძალიან ჰგავს აკა მორჩილაძეს. მაგრამ თუ მორჩილაძემ ამას გეგმაზომიერი მუშაობით მიაღწია, რეზოს შემთხვევაში უდიდეს როლს მისი საოცარი ენობრივ-რიტორიკული ალღო ასრულებს.
ასე რომ, ცალკეული მიღწევების მიუხედავად, მე მაინც ვფიქრობ, რომ ჩიხლაძე-ბარბაქაძე-იათაშვილის წამოწყება მაინც მარცხით დასრულდა… იგივე ითქმის დანარჩენებზე (რატიანი, სამნიაშვილი და ა.შ.). თუ მათზე ახლა წერა გვიწევს, ეს მთლიანად რეზოს დამსახურებაა. რა თქმა უნდა, არც გივის “ქორონიკონი” უნდა დავივიწყოთ.
კიდევ ერთხელ დიდი მადლობა შესანიშნავი წერილისა და პოლემიკისათვის! აუცილებლად გავაგრძელოთ! ეს პოლემიკა მხოლოდ აძლიერებს ჩვენს მეგობრობას!

ალეკო ცქიტიშვილი: მესმის შენი განზრახვა – სტატიის სათაურიდან გამომდინარე – “არტისტული ყვავილებიდან – ARTყვავილებამდე” მიმოიხილო გასული საუკუნის პოეზიის ძირითადი ტენდენციები, მაგრამ ეს ძალიან დიდი თემაა, განსაკუთრებით კი სწორედ 90-იანი წლები. ამ პერიოდის პოეზია ლიტერატურათმცოდნეთა მიერ სრულიად შეუსწავლელია. ამიტომ სახელებით და გვარებით ამ კონკრეტულ პოეტთა შესახებ მოკლედ საუბარი ასეთი ხასიათის წერილში არ ღირს. აჯობებს, რეზოს წიგნის ბოლოთქმაში მაინც ზოგად ტენდენციებზე გამახვილდეს ყურადღება, კონკრეტული ავტორების შემოქმედების მიმოხილვა კი შენი წიგნისთვის უფრო საინტერესო იქნებოდა.
სხვათაშორის, “მიჯნათაშორის” პოეტებს შორის, თუ სწორად მახსოვს, ლადო ასათიანია გამორჩენილი და ასე მგონია, ლადო ასათიანის პოეზიაც სწორედ ერთ-ერთი “გვერდითი ხაზია”, რასაც მერე და მერე მოჰყვა ეპიგონთა და “გამგრძელებელთა” მთელი ლაშქარი, რომლებმაც ასათიანის პატრიოტული ლირიკა მარაზმამდე მიიყვანეს (ლოგიკურიც იყო! რუსთაველის გამგრძელებლებსაც ხომ ეს დაემართათ). ლადო ასათიანის გავლენა დღეს ფოლკლორშიც კი იგრძნობა.
“გვერდითი ხაზის” შესახებ გეთანხმები. მე გწერდი კიდეც, რომ არსებობს მთავარი ხაზი, რასაც პრინციპში ტრადიცია ჰქვია და არსებობს სხვა დანარჩენი, რასაც ახალი ავტორი მეტ-ნაკლებად უნდა ითვალისწინებდეს, ზოგს – მეტად, ზოგს ნაკლებად-მეთქი. აქ სწორედ იმას ვგულისხმობდი, რომ ზოგიერთმა ავტორმა, შეხედულებისამებრ, შესაძლოა, თქვას, რომ მისთვის ილია ჭავჭავაძის პოეზია მიუღებელია და მისაღებია, ვთქვათ, გრიგოლ ორბელიანი. სხვათაშორის, ილიას პოეზიის კრიტიკა ლევან ბერძენიშვილს არ დაუწყია. “ცისფერყანწელებიც” დაახლოებით იმავეს ამბობდნენ და ბესიკს, მამია გურიელსა და ალექსანდრე ჭავჭავაძეს ანიჭებდნენ უპირატესობას J
შოთა ჩანტლაძე, თამაზ ბაძაღუა, ბესიკ ხარანაული და ლია სტურუა – ეს არის ის “ხაზი”, რასაც 90-იანელები აგრძელებენ. ამას ისინი თავიანთ წერილებშიც აღნიშნავენ. თუმცა, ის, რაც ამ “ხაზზეა” დაშენებული, კიდევ უფრო მეტია, ვიდრე ჩანტლაძე-ბაძაღუა-ხარანაული-სტურუა. კარლო კაჭარავა, ალბათ, აქ ბოლო ბმული უნდა იყოს, მაგრამ ჩემი აზრით, კაჭარავა თავისი პოეზიით და მხატვრობით ფაქტობრივად თვითონვე არის 90-იანელი და ნაკლებად 80-იანელი.
რაც შეეხება “მხოლოდ ერთ-ორ მაგალითს”, რაზეც მსაყვედურობ… მე დაგისახელე ბოლო ოცწლეულის 3 საუკეთესო ლექსი (ჩემი აზრით): 1) დათო ბარბაქაძის “ქება ცაცხვისა”, 2) შოთა იათაშვილის “20 საუკუნის დასასრულის პოეტი ცარიელი ბოთლებით ხელში” 3) ზვიად რატიანის – “მამები”… ეს მაგალითები დამჭირდა კონკრეტული აზრის არგუმენტაციისათვის. ამ ავტორთა წიგნები რომ ხელთ მქონდეს, ახლაც უამრავ მაგალითს მოგწერდი. თუმცა, ზოგადად, როცა შენს წიგნში ამ პერიოდს შეეხები, ჩემი თხოვნა იქნება, აუცილებლად გააანალიზო “ქრონოფაგების” კრებული “ანომალური პოეზია”, დათო ბარბაქაძის პერიოდული გამოცემები: “პოლილოგი”, “+- ლიტერატურა” და თავისთავად მისი წიგნები, ზვიად რატიანის კრებული “ჯიბის ჰაერი”. ეს უკანასკნელი, ჩემი აზრით, ერთ-ერთი ყველაზე საუკეთესო პოეტური კრებულია, რაც კი ბოლო წლებში ქართულად გამოცემულა.
რაც შეეხება გივი ალხაზიშვილს, აქამდე მე მიმაჩნდა, რომ ეს ავტორი კლასიკური გაგებით 80-იანელია. მისი უკანასკნელი წიგნი – “ქორონიკონი” არ წამიკითხავს. შენს სტატიაში ამ კრებულის შეფასებამ ძალიან დამაინტრიგა. ამიტომ, ვაპირებ, გულდასმით წავიკითხო. გივი, საერთოდ, ცალკე მოვლენაა ბოლო წლების ქართულ პოეზიაში. მისი შემოქმედება ძირითადად კონვენციური ლექსია. ამავე დროს ეს არის სპეციფიკური, შეიძლება ითქვას – ინტელექტუალური პოეზია. ეს მიმართულება, ჩემი აზრით, სათავეს იღებს ოთარ ჭილაძიდან (აი, კიდევ ერთი ხაზი!) და პრინციპში, თუ არ ჩავთვლით გივი ალხაზიშვილს, ამ ხაზს სხვა არც არავინ აგრძელებს (ეპიგონებს და პლაგიატებს, ცხადია, არ ვგულისხმობ). გივი ალხაზიშვილს სწორედ ამ კონტესქტში ვხედავ. “ქორონიკონიც” რომ გადავათვალიერე, იქაც უფრო მეტად ეს ნაცნობი განწყობები დამეუფლა, მაგრამ ამაზე ახლა აღარ ვილაპარაკებ, რადგან ეს წიგნი ჯერ სერიოზულად უნდა წავიკითხო.
და კიდევ: რაც წინა წერილებში არ მომიწერია და რაც ყველაზე მთავარია ამა თუ იმ პოეტის ავ-კარგიანობის შესაფასებლად. მურმან ლებანიძის ერთ ლექსს თუ დავუჯერებთ, “გალაკტიონმა ბრძანა” – ნიჭი, ძამიკო, ნიჭიო, მაგრამ ჩემი აზრით, მთავარია სული!.. “და სული, რომელიც შიგა აქვს, სახელურო, ქალაქს”… J ვგულისხმობ როგორც უშუალოდ ლექსის სულს, ასევე ეპოქის სულს. თუკი ლექსში ეს ორი რამ არ არის (ორი სული – ორსული), იგი ადრე თუ გვიან კვდება.
რატი ამაღლობელზე უკვე გწერდი და მის პოეზიას, მის ლექსებს, ჩემი აზრით, სწორედ სული აკლია. ბევრი საინტერესო და “სახელიანი” პოეტია ასეთი – ტექნიკას კარგად ფლობენ, მათ ლექსებში თითქოს ყველაფერი წესრიგშია, მაგრამ მთავარი არ არის – ლექსები არ სუნთქავენ – მათ სული არა აქვთ. ზვიად რატიანის ლექსებში, მაგალითად, სწორედ ეს სული იგრძნობა – 90-იანი წლების დახუთული სული (იხ. კრებული “ჯიბის ჰაერი”). ასევე ეს ყველაზე მძაფრად იგრძნობა ზემოთ ნახსენებ კრებულში – “ანომალიური პოეზია”. 90-იანელებს შორის არის კიდევ ერთი ძალიან საინტერესო ავტორი – ბადრი გუგუშვილი, რომელმაც სამწუხაროდ, თავი მოიკლა. ეს ავტორიც, ჩემი აზრით, აუცილებლად იმსახურებს ადგილს შენს წიგნში. ბადრი გუგუშვილის რელიგიურად დამუხტული და ემოციური პოეზია ზუსტად გადმოსცემს 90-იანი წლების მაჯისცემას: 1) ეროვნული მოძრაობის დამარცხებას 2) სამოქალაქო ომს 3) ე. წ. “მხედრიონის” პერიოდს.
აი, სწორედ ეს სულია შოთა იათაშვილის, ზვიად რატიანის, დათო ბარბაქაძის, დათო ჩიხლაძის, ზურაბ რთველიაშვილის, გიორგი ბუნდოვანის შემოქმედებაში (ლელა სამნიაშვილი უკვე 21-ე საუკუნეა J). მე დარწმუნებული ვარ, ქართული ლიტერატურის ისტორიაში გასული საუკუნის 90-იანი წლები სწორედ ამ სახელებით შეივსება.
სხვათაშორის, ახლა დავფიქრდი და მგონი, რეზო გეთიაშვილიც სულაც არ არის 90-იანელი. ხომ პარადოქსია, მაგრამ მე მაინც ასე მგონია. ისიც, ლელა სამნიაშვილის მსგავსად, ასევე 21-ე საუკუნეა – 90-იანი წლების სულის გადალახვა. მიუხედავად იმისა, რომ ჩვენი “ბებერი პოეტების ორდენი” 90-იანი წლების მოვლენაა და ჩვენ – “ბებრები” სწორედ ამ ეპოქის სულის გარშემო ვმუშაობდით, პროდუქტი, რაც ამ მუშაობიდან რეზოს და სრულიად ქართულ ლიტერატურას დარჩა – ეს არის 21-ე საუკუნის ქართული პოეზია.
აი, ეს არის ჩემი დამატებითი “სუბიექტური” მოსაზრებები…
დანარჩენი – სხვა დროს!..

© „ლიტერატურა – ცხელი შოკოლადი“