* * *

სოფ­ლე­ბად ქცე­ულ სა­ტახ­ტო­ებ­ში

დარ­ჩე­ნი­ლებს – უხ­ი­ლა­ვი ქმნი­ლე­ბე­ბი

გვინ­თე­ბენ და გვიქ­რო­ბენ დღემ­დე –

სი­ნათ­ლეს. რო­ცა სი­ნათ­ლე მო­დის –

უკ­ა­ნას­კ­ნე­ლი დი­ზა­ი­ნის კა­ბებ­ში,

ზურ­გ­ზე მი­კე­რე­ბუ­ლი – ახ­ალ­თა­ხა­ლი,

ცვი­ლი­თა და ბუმ­ბუ­ლე­ბით შეთხ­ზუ­ლი ფრთე­ბით –

ეკ­რა­ნე­ბი­დან გვი­ღი­მი­ან თეთ­რ­კ­ბი­ლე­ბა

ლა­მაზ­მა­ნე­ბი; რო­ცა სი­ნათ­ლე მი­დის –

ვან­თებთ – ძვე­ლი და მზის­გან დამ­დ­ნა­რი

ფრთე­ბის ცვი­ლის სან­თ­ლებს; აბ­ა­ზა­ნებ­ში –

ძი­ლის წინ – ძვე­ლი გულ­მოდ­გი­ნე­ბით

ვი­ხე­ხავთ კბი­ლებს. და მე კი მა­ინც –

უკ­ვე მე­ოთხე გვერ­დი­თი კბი­ლი

ამ­ო­ვი­ღე, – არა ფო­ტო­მო­დე­ლის მსგავ­სად –

რომ ყვრი­მა­ლე­ბი უკ­ეთ და­მაჩ­ნ­დეს, –

არ­ა­მედ, შე­ნი ტყუ­პის­ცა­ლი ვარ –

სტი­ვი, – ას­ე­თი ახ­ალ­გაზ­რ­და და უკ­ბი­ლო

და არ ვი­ცი რას და­ვაბ­რა­ლო –

მუ­რა­ბებს თუ გუ­დას­ტ­ვი­რის ხმას –

რომ დაგ­ვა­ბე­და ორ­ი­ვე – სიტ­კ­ბოს სიყ­ვა­რუ­ლიც,

კბი­ლის ტკი­ვი­ლიც; სიყ­ვა­რუ­ლი და

ტკი­ვი­ლი – ჩვე­ნი ტყუ­პის­ცა­ლი

და ბე­ბე­რი და უკ­ბი­ლო სამ­შობ­ლო­ე­ბის.

* * *

უც­ხო ყო­ფი­ლა –

ჩე­მი ძმო­ბი­ლი –

თრო­ბის­თ­ვის – ყვე­ლა სუფ­რის სტუ­მა­რი;

და მეც – სუ­ლე­ლი! –

სულ ვა­ძა­ლებ­დი –

ლექ­სის ღვი­ნოს და ლექ­სის პურ­მა­რილს.

მუ­ტან­ტე­ბი

შა­ვი მერ­ცხ­ლე­ბი, თეთ­რი გუ­ლის

გა­რე­შე – შა­ვი და ვე­ე­ბა მერ­ცხ­ლე­ბი –

გა­სულ ზაფხულს მოფ­რინ­დ­ნენ

ქა­ლაქ­ში. მყის­ვე – ყვე­ლა­ზე დი­დი

შე­ნო­ბის თა­ღებს მი­აწყ­დ­ნენ.

ქროდ­ნენ შე­უ­ჩე­რებ­ლად. აშ­ე­ნებ­დ­ნენ

შავ ბუ­დე­ებს. ააშ­ე­ნეს სტა­ლი­ნის

ძეგ­ლის ზურ­გ­სუ­კან. მი­წით გა­და­ლე­სეს

შე­ნო­ბის ყვე­ლა ბზა­რი. ტა­ლა­ხის

ნამ­ცე­ცე­ბით ამ­ო­ავ­სეს ჰა­ე­რი. ძეგ­ლი –

მა­თი სი­შა­ვით შეშ­ფო­თე­ბულ

გამ­ვ­ლე­ლებს – მშვი­დი, კმა­ყო­ფი­ლი

გად­მოჰ­ყუ­რებ­და. სა­ხელ­მ­წი­ფო

მო­ხე­ლე­ე­ბი ცდი­ლობ­დ­ნენ სწრა­ფად

გად­მო­სუ­ლიყ­ვ­ნენ მან­ქა­ნე­ბი­დან,

სწრა­ფი ნა­ბი­ჯით აევ­ლოთ კი­ბე

და კარ­სუ­კან მი­მა­ლუ­ლიყ­ვ­ნენ.

ხო­ლო მერ­ცხ­ლე­ბი – მთე­ლი ზაფხუ­ლი

ტრი­ა­ლებ­დ­ნენ საფ­რ­თხედ ჰა­ერ­ში

და ზაფხუ­ლი ისე გა­ვი­და –

თავს არ დას­ხ­მი­ან არ­ა­ვის,

მხო­ლოდ – ქუ­ჩებ­ში და ბა­ღებ­ში –

ხში­რად ვპო­უ­ლობ­დით – მკვდარ

ჩი­ტებს – მკვდარ, ჩვე­უ­ლებ­რივ

პა­ტა­რა და თეთ­რ­გუ­ლა მერ­ცხ­ლებს.

* * *

ბორ­ჯო­მის პარ­კ­ში – ცის კრი­ა­ლა

ზოლს ავ­სე­ბენ ტკბი­ლი ღრუბ­ლე­ბი –

ბამ­ბის ფე­რა­დი ნა­ყი­ნე­ბი:

“ყვი­თე­ლი თუ ვარ­დის­ფე­რი?”

პა­ტა­რა გო­გო – ვარ­დის­ფერს ირ­ჩევს

და კა­რუ­სე­ლის ბი­ლე­თე­ბის გამ­ყიდ­ვე­ლი ქა­ლი –

ვი­ღაც მტი­რა­ლა ბი­ჭის

გვერ­დით სვამს, უხს­ნის:

“პა­პა ძა­ლი­ან მა­ღა­ლია,

მი­წა­ზე უნ­და დარ­ჩეს” და ის კი –

ვარ­დის­ფე­რი ღრუ­ბე­ლით ხელ­ში –

მა­ი­სუ­რებს, სა­ქა­ნე­ლებს, ფიჭ­ვებს დაჰ­ყუ­რებს.

მტი­რა­ლა ბი­ჭი არ ჩუმ­დე­ბა.

ვარ­დის­ფერ ღრუ­ბელს უწვ­დის –

აჩ­უ­მებს. ამ სი­მაღ­ლი­დან

ყვე­ლა­ზე მე­ტად – პა­პის და­ნახ­ვა უხ­ა­რია

და ხელს უქ­ნევს: და­მე­ლო­დე,

არ­სად წახ­ვი­დე. საკ­მა­რი­სია – ის –

ვინც გიყ­ვარს – თვალს მი­ე­ფა­როს

და სა­მოთხეც – შე­ნი­ა­ნად – შენს გარ­შე­მო –

უც­ხოდ, ავ­ად დატ­რი­ალ­დე­ბა.

ის იღ­ვი­ძებს: ზრდას­რუ­ლი და

ბამ­ბის ნა­ყინს გა­დაჩ­ვე­უ­ლი.

მა­მა­მი­სის რა­დი­ო­ში უყ­უ­რა­დებს

ხალ­ხის ამ­ბავს, – სა­კუ­თარ სისხლს რომ

ჰყი­დი­ან, რომ ბავ­შ­ვე­ბი­სათ­ვის

თბი­ლი პუ­რი იყ­ი­დონ. ვი­სი

ღვთა­ებ­რი­ვი ძარ­ღ­ვე­ბი­სა­კენ მი­ე­დი­ნე­ბა

ამ­დე­ნი სის­ხ­ლი?! ან რამ­დე­ნი

დო­ნო­რია კი­დევ სა­ჭი­რო – რომ ამ­ო­ავ­სოს,

წა­მით მა­ინც აგრ­ძ­ნო­ბი­ნოს ეს ტკი­ვი­ლი,

ეს სურ­ვი­ლი – თბი­ლი პუ­რი­სა?!

სამ­ყა­რო უც­ხოდ და სა­ში­შად ტრი­ა­ლებს.

უკ­ვირს – მტი­რა­ლა ბი­ჭი –

ვარ­დის­ფე­რი ღრუ­ბე­ლით ხელ­ში –

რო­გორ სწრა­ფად ჩუმ­დე­ბა და მი­წა­ზე – თვა­ლით –

არ­ვის ეძ­ებს; ეუბ­ნე­ბა:

“აქ კარ­გია. კი­დევ ვიქ­რო­ლოთ!”

* * *

მომ­თა­ბა­რე­თა ტო­მის შვი­ლე­ბო,

არ გა­იშ­ლე­ბა თქვე­ნი თმა – ლა­ღად;

სხვი­სი მი­წის­თ­ვის მა­რად მშივ­რე­ბი –

მუ­ზა­რა­დე­ბით შუბ­ლებს იდ­ა­ღავთ;

ჩვენ ერთ­გუ­ლე­ბის ღმერ­თი გვყავს, თქვენ­თ­ვის –

ოქ­რო­თი – მხო­ლოდ ფერფლს ას­წო­ნი­ან –

აწმ­ყო­ში – თქვე­ნი ომ­ის ღმერ­თე­ბი,

წარ­სუ­ლიც – ფერ­ფ­ლის თა­ნას­წო­რია;

და მო­მა­ვალ­საც – თუ გა­უს­წო­რებთ –

მახ­ვილს, – ვერ შეძ­ლებს თვა­ლი – იგ­ი­ვეს:

იქ­ით – ოქ­რო­თი აუწ­ო­ნა­ვი –

კვლავ ჩვე­ნი პუ­რის ყა­ნა ბი­ბი­ნებს.

© “არილი“

მდინარის გაღმა. მწიფე ბაღებში

არაფერია, ნუღარ გცივა, ნუღარ კანკალებ,

არაფერია, ამ ქალაქის უძირო ჭაში,

ჯერ კიდევ ყრია ვარსკვლავები, კენჭებიც ალბათ,

ყრია სიტყვები, როგორც ქვები გაყინულ წყალში.

ყრია სიტყვები ლოდებივით და შენ არ იცი,

როგორ დააწყო ერთმანეთზე – შენ ხომ ხარ მარტო,

როგორ ააგო სახლი და იქ მიმიპატიჟო,

გრძნობების ტალღა ცივ სხეულში გივლის და გალტობს.

არაფერია, ნუ კანკალებ ოცნება ხომ გვაქვს

ჩემზე და შენზე, და იმედიც სასწაულების,

რომ შეიძლება ყველაფერი მოხდეს და მორჩეს,

ყველა ტკივილი, – რომ ნელ-ნელა შე(ნ)მიყვარდები.

ნუღარ კანკალებ, ახლა უკვე მწიფან ბაღები,

უძირო ჭაში თავდაყირა ჰკიდია ღამე,

მე რომ მიყვარდა ალუბლების საყურეები,

მოიპარეს და დავრჩი ასე, – ბავშვობის გარეთ.

არაფერია, ნუ კანკალებ ეს ტკივილებიც,

ალუბლებს გაჰყვა, იმ მდინარის წყალმა წაიღო,

წაიღო, დარჩა, ყველაფერი, რაც კი გადარჩა,

წმინდაზე წმინდა, წრფელზე წრფელი დაუსაბამო…

ქარი

გუშინ ყელამდე ჩავწექი ქარში,

გუშინ ხელები დავკარგე თითქოს,

გუშინ მინდოდა იმ ქარისათვის,

მეთქვა ქვასავით მაგარი სიტყვა.

მეთქვა ქუჩებში, რომ ბრუნავს ღამე

და ეძებს დღეში დაკარგულ ფერებს,

მტრედებსაც ძინავთ და ღამის მხრებზე

მიუსვენიათ შუბლები ფრთხილად.

ყელამდე ქარში, დაკარგულ დღეებს,

მივსდევ და ვგრძნობ, რომ სადღაცა ფრთხილად,

გროვდება წამი და წამში მერე,

ვიღაცა კვდება ან იბადება.

და ვხედავ ძილში რომ ბორგავს მთვარე,

ყვირის სადღაცა ქუჩა თუ ქალი,

ეს ვიტრინებიც დაორთქლილ თვალებს,

ხუჭავენ, სთვლემენ ყელამდე ქარში

მეც ვწევარ თითქოს როგორც სინათლე,

წევს ტროტუარზე მკვდარი ბავშვივით,

და ვეძებ სიტყვებს, ქარებს რომ ვუთხრა,

ხელებს, რომ არსად გამექცეს წამი.

ნემსიყლაპია, ცხელი ზაფხული

ყველაფერი გაივლის..

რატომაც არა! ცას ხომ კიდე-განი არა აქვს,

არც ჩვენ ოცნებებს..

ჭრილობები მოშუშდებიან, თუ კი გიამბობ,

რომ ჩემი სახლის, ოთხივე კუთხე მიყვარს და მიყვარს..

ერთ კუთხესთან ყვითელი გოგრა ბლის ხე იდგა,

მისი ტანი ჭიანჭველების ცხოვრების გზა იყო,

დამწიფებისას კი, ბეღურები ჩხუბობდნენ გაბმულად,

რომელს უფრო ყვითელი და მსხვილი ბალი შეხვდებოდა.

მის ჩრდილში კი,

რკინის ტაშტებში მზეზე გამთბარ წყალში გვბანდნენ.

ამოსაპნულ თვალებში გოგრა ბლის ხე და თივის ზვინი ირეკლებოდა,

კიდევ წყლით სავსე, ხის დიდი კასრი

გასაჟღენთად გამოტანილი,

თაფლისფერი მშვიდი ხბორებიც..

იმათ შავ და გასაოცრად ლამაზ თვალებში

კი ჩვენ ვჩანდით..

მთელი ზაფხული ერთმანეთის მრგვალ თვალებში ვირეკლებოდით.

მთელი ზაფხული გვირიგებდნენ სურნელოვან ვანილის ნამცხვრებს,

ზოგი ნახევარმთვარე და ნემსიყლაპია იყო,

ზოგი მარაო,

მზეზე მოცეკვავე კაცს კი,

თუ მაძღრად ვჭამდით, მაშინ გვაძლევდნენ..

მიდიოდნენ ზაფხულები, მიდიოდნენ და

უკან აღარ იხედებოდნენ.

ბლის ხე მოჭრეს, – მატლი გაუჩნდაო და – მოჭრეს.

რკინის ტაშტები დაიჟანგნენ.

ის ვანილის ნამცხვრებიც გაქრნენ დახლიდან.

მხოლოდ ძროხაა ყოველ ზაფხულს რომ

თაფლისფერ ხბორებს აჩენს და აჩენს..

ბორბალი ბრუნავს, მიირწევა მძიმედ ურემი,

ზედ ის კასრი შემოუდგიათ,-

გაიბზარა და ჭრილობები უნდა შეუკრან..

ყველაფერი გაივლის –

ცას ხომ კიდე-განი არა აქვს,

იარებიც მოშუშდებიან..

ბლის ნერგები მოიტანეს და იმათ დავრგავთ.

რატომაც არა!

* * *

ვარ მოქცეული მთვარესა და შენს შორის ახლა,

გა.და.ქცეული – ეს ხომ უკვე გითხარი – რადაც.

და ეს ღამეა ფარშევანგის კუდივით ჭრელი,

თვალებზე მკოცნი, გზა კი არის ჩვენს შორის ვრცელი.

მე სუნთქვა მიჭირს – ოცნებები ვერ გამოვლიე.

ვერ გამოვლიე ჩემი წყაროს სუფთა კენჭები.

ღამე ირწევა. მიირწევა მთვრალი კაცივით.

ცივ ქვაფენილზე გდია მთვარე მკვდარი ლანდივით.

მე ვრჩები აქეთ. ფიქრის კიბით ავდი-ჩავდივარ.

შენ კი იქით ხარ სიყვარულის წყალში აგდიხარ.E

ეჭვები ქრება. რჩება მხოლოდ ჩვენი ლანდები.

და სიყვარული. ერთმანეთზე ბევრი დარდები.

კეცავენ კუდებს ღამეული ფარშევანგები.

ტკბილია კოცნა როგორც შავი ყურძნის მარცვლები.

წყლისძირა ჩიტი. სიყვარული სიგარის კვამლში

თეთრი ცხენები. სიყვარული. თეთრი ცხენები.

გზისპირა კაფე. და კაფეს წინ ბევრი ხეები.

ხეებზე ფითრი. და მითუფრო გაფითრებული.

ხელები. ბაგე. და ბაგეზე ღიმილის მტვერი.

მტვერი. ამ მტვერში ყვავილები. ყვავილთა მტვერში.

სიგარის კვამლი. და კვამლისფერ თვალებში შიში.

შეშლილი ღამე. ღამე სადაც ნახევარმთვარეს.

გადმოუვარდა ოქროს ქოში. ფანჯრიდან მერე.

შენ დაიჭიირე გაფითრებულ. ხელში და მზვერე.

რომ წამოვეგე. იმის ბასრ და ალესილ წვერებს.

სიგარის კვამლში. და ბაგეზე ღიმილის მტვერში.

გა. მოვიქეცი. წა. ვიქეცი. გა. და. ვიქეცი.

წყლისძირა ჩიტად. ან თუ მტრედად. არ ვიცი. იცი?

მე არაფერი. აღარ ვიცი. მხოლოდ ის ვიცი.

ეს შენ გეწვია. სიყვარული. და იმის შიში.

რომ მე აღმოვჩნდი. ამ ფიქრების. შუაგულ ფიქრში.

ჩაიხანაში

“მზის ჩასვლები აქ მეტად ლამაზია, ალბათ იმიტომ,

რომ ზურგსუკან ვერ გრძნობ ქალაქს.”

აკა მორჩილაძე

“სანტა ესპერანსა”

მამალი ყივის კაიებით სავსე ქალაქში,

მტკვარი თბილია და თოლია ამაზე დარდობს,

ვზივართ პირთამდე ხალხით სავსე ჩაიხანაში

და მორად ბეის ჩიბუხს ახლა ორივე ვნატრობთ.

ვნატრობთ ხეირის ქუჩის ბოლოს დუქნების ხმაურს,

აქ, ცხელ პროსპექტზე ლაით ბოქსზე იღიმის ჰანნა,

სანტა სიტიში დაკარგული ვისრამიანი,

ფილიპ მორისი, მერსედესი ბენცებით გავლა.

და სალომეა, ძლიერ ვნატრობთ წვიმას და ჩიბუხს,

მეჰმედის მეჩეთს, სადაც მოლას გაუსკდა გული,

ყალივან სტრიტზე ჩაიარა ტყვეთა ბანაკმა,

ბებერ სპარსელს კი ჩვენთვის მოაქვს ქლიავის ჩირი.

მზე როცა ჩავა გავუყვებით ნაპირის უბანს,

აქ არსად ჩანან დაწყევლილი ჯენოველები,

ტალღები ჰკბენენ ძალზე ამაყ სიტი პიაცას

და მირაჟია შორეული მოჩვენებების.

და ფოთოლია ეს ქალაქი და კალიები,

ჭამენ ნელ ნელა განთიადის ფერთა თამაშში,

თბილი სიო კი, ნაზად არხევს მტკვარზე თოლიას,

ვზივართ ჩვენ ორნი გახუნებულ ჩაიხანაში.

* * *

მზადყოფნაში მოიყვანე შენი სხეული,

(ჩვენ ერთმანეთს უნდა შევხვდეთ).

ორივე თვალი ფოსოებში ჩასვი კარგად,

გაწმინდე მზერა, როგორც წყალი საცერი რომ გამოიარა,

ორივე ყურში სმენადობა გაამახვილე

და ტუჩებსაც მიუჩინე თავის ალაგი

(ის ჯანსაღი შინდისფერი მათ რომ ჰქონდათ,

ჩემთან შეხვედრის მოლოდინმა გააფერმკრთალა).

ორივე მკლავი, ღონიერი,

კიდევ ერთხელ შეამოწმე შენ სხეულს თუ ასხია მჭიდროდ,

და ფეხებიც, მყარად თუ დგანან იმ ნიადაგზე,

საიდანაც ჩემსკენ პირველი ნაბიჯები უნდა გადმოდგა.

და მთავარი, ხმაა შენი,

ახლა რომელიც დაკარგე და ვერ პოულობ

(ჩვენ ერთმანეთს უნდა შევხვდეთ ძალიან მალე,

იმ წითელ და მაღალ ბოძთან, გზაგასაყარს რომ დასცქერის),

ვერ გაგიგია სად წავიდა, რატომ წავიდა?!..

ეგებ ჩემთან შესახვედრად გამოექცა შენს მზადმყოფ სხეულს,

რომ მაუწყოს ის სიძლიერე და სიმართლე, შენ რომ ისახავ.

ეგებ იქვე, აყრილ ტყეში იმალება და აყურადებს,

უიმისოდ როგორ მოხვალ და

როგორ მეტყვი, შენს პირველ სათქმელს ფერმკრთალი და მღვრიე ტუჩებით..

ან საჭიროა ის სიტყვები, რითაც ერთმანეთს უნდა ვაუწყოთ

ჩვენი სიმართლე, სიშიშვლე და მაღალი სახე?

აი, უკვე შევხვდით ერთმანეთს (გზაგასაყარი გაფართოვდა),

შენი უხმო, მზადყოფნაში მყოფი სხეული,

ჩემი სხეულის ჩრდილს შეეხო და მე ვთქვი ასე:P

შენ მოხვედი, ჩემმა ჩრდილმა მიგიღო, ხედავ?!..

© “ლიტერატურა – ცხელი შოკოლადი“

* * *
…და რადგან ცხოვრება თითქმის ისეთია,
როგორსაც ყველანი ნაღდად ვიმსახურებთ,
რა გვაქვს საწუწუნო? ყოველდღიურობა
დაუნდობელია, თანაც უსახური.

ჩვენ კი თავს ვაფარებთ სიტყვების ქვეყანას
და ზეცას, იგია ქვეყნის სახურავი,
რომელიც ფანჯრიდან ჟამიჟამ გაკრთება,
როგორც არქაული რეალობა –
მზის სამფლობელოდ და ღრუბლების ნაკვთებად
და ცის ფრინველები, ცად რომ რიალებენ,
კარგავენ ფრთებსაც და წონას და ჩრდილებსაც
და ჩვენი თვალების ცაში ბრუნდებიან,
რადგანაც მათ უყვართ ხსოვნის ბუდეები
და ბებერ ბავშვების ბინდში ჩაბუდება.

შენ ერთხელ ამბობდი,
რომ არდადეგების ჯამია ზაფხული,
ბალახის სურნელი სუნთქვაა იმ დროის,
რომელიც იყო და არის და იქნება,
რომ წინსვლით შესაძლო ყოფილა უკუსვლა
და გაყუჩებული მომავლის მიგნება.

შეერწყმის დროდადრო ქალაქურ ნარატივს
ქალაქელ-სოფლელის ყანის ნოსტალგია,
ის დადის, უჭირავს ვენახის სასხლავი,
კორპუსთან, იქ, სადაც მისი ბოსტანია.

შენ კი აგემოვნებ თბილისურ კოქტეილს
თვალითაც, სუნითაც და კიდეც მოწრუპავ
ამ ზაფხულს, რომელიც ძველ არდადეგების
შესაკრებელია და ჩიტზე მომცროა
მიზეზი დარდისა, შენში რომ დაფრინავს
და გულს რომ გიჩქროლებს
ხსოვნათა მიჩქმალვით,
შენ გზა დაგეკარგა, როდესაც იპოვე
თავი და ამჯერად აღარსად იჩქარი.

ფლირტი

რა შეედრება პროვინციულ ქალაქის ინტიმს,
ეს ოცნებები, ამბობ: ცაში ფორდებიანო.
დების სიმღერა, ჩემი ბანი და ბანში ბინდი
და ბებერ უბნის ერთადერთი ფორტეპიანო.

შენი ცინიზმი: სამარეში სწორდებიანო –
ეს სურვილები კუზებია, რომ იბურცება.
შავ-თეთრ ღიმილში ჩაკარგულა ფორტეპიანო
და მუსიკიდან მოღწეული დრო იფურცლება.

დები დებია, მაგრამ ჩემი ტემბრი საბანო,
გადამდებია და საშიში, ამ ღამესავით,
მიახლოვდები, შენით ვსუნთქავ იასამანო,
ობერტონების ჰაერში და გულში მთესავი.

თვალები იქით. მზერა იქით. იქით ვეთრევი,
საითაც ფიქრში გაგისტუმრეთ ჩემო არზებო,
ან რა გამოვა იმ ღამეთა გადათეთრებით,
მხოლოდ დუმილის გაღრმავება, სადაც ვარსებობ.

აგვისტო

ამ სერიალში აღარაა შენი ადგილი,
გამუდმებით რომ მეორდება დილის ათიდან
შუაღამემდე და ეს ყოფა ვინც განადიდა,
ტელევიზორთან ზის უაზროდ, ისე ყვინთაობს,
რომ მაგიდაზე, დამტვერილზე ტოვებს ნაკვალევს
ათივე თითის – უეცარი თვლემის გრაფიკას.
ფანჯარაში კი იმზირება მზე მოყვითალო
და იატაკზე შუქ-ჩრდილებად აფენს ნაფიქრალს.

შენი ადგილი აღარაა ამ სერიალში,
გაისეირნებ, გაექცევი ჩრდილში აგვისტოს.
მენაგვეები. უშოვიათ ამათ დაგვის დრო,
დღეებს მოხვეტენ და ცხოვრებას მოენატრება
წასვლა და იგი ვერსად წავა, ისევ მიცურავს
უმუშევარი ხეებისკენ, რომ გაფიცულან,
სადაც ფოთლები უყვითლდება ბაღს ნაადრევად.

ამ სერიალში აღარაა შენი ადგილი
და იქით მიხვალ, სადაც ახლაც ლუდის ბარია
მოგნატრებია ცივი ლუდის ძველი არია.
გული, რომელიც ზარხოშისგან დანასერია
მოგთხოვს ჭრილობის დაამებას თუ გაყუჩებას,
ძლივს სუნთქავ, იგრძნობ ნესტოების გალაყუჩებას
და ძილ-ბურანში ამონტაჟებ ახალ სერიალს.

შენშია ხსოვნა, სიცოცხლეზე მძლავრად მფეთქავი,
გამოპარული აჭედილი სახლის ფანჯრიდან,
ბედნიერი ხარ ნატვრის ხეთა ჭრელი ნაჭრითაც,
შენს უთენებელ ღამეში რომ ჩამოკონკილა,
როგორც დიადი სინანულის დაუცველობა
და ხის მერქანზე მოზოზინეს ჰგავს ლოკოკინას,
სანაპიროსკენ უნიათო შენი მსვლელობა.

პაროლი

აი, სინათლე, იგი ქრება თანდათანობით,
მე მასთან ერთად და ბოლომდი ვიდრე ჩავქრები,
ამ სიმუნჯიდან სიტყვები მაქვს ამოსაკრები,
ვიდრე ხმაურმა არ წაშალა და არ მომპარა.
გასუსული ვარ და აღსავსე, როგორც დომფალა
დუმილის სუნთქვით და გაღწევას ვნატრობ გარსიდან,
ვფეთქავ უპულსოდ, პულსი სიტყვას კვლავ ესინჯება,
მე უკვე აღარ. აღარც მინდა გადავუშალო
გული არავის. ფიქრში ვცდილობ დამესიჯებას.

ცრუ მეტაფორა. რიოშია, აღარ ვენდობი
და ცის ფურცელი მყოფნის ახლა და ეს ფერდობი,
ფანჯრიდან რომ ჩანს, ჩემთან ერთად და უჩემოდაც
რომ გამოჩნდება, ჩვენს სახეებს არ იმახსოვრებს,
ჩვენ კი აღარ ვართ, არ ვიყავით, აღარც ვიქნებით,
ჩვენ საბოლოოდ, იმ ერთ სიტყვად ჩამოვიქნებით,
რომელიც იყო, ახლაც მყოფობს, მარად იქნება,
ვიგულისხმებით ჩვენ ცვალებად პარადიგმებად
იმ სერიების და მწკრივების, ანუ უღლების,
დაუსრულებლად რომ გრძელდება დასაბამიდან,
მარად უცვლელი, ცვალებადი და ხელუხლები.

აი, სინათლე, გუბურებში ისე ერთობა,
როგორც თვალებში, ურიცხვია და ვინ დაითვლის
მრავალენოვან სიტყვის ფუსფუსს და მის კავშირებს
ზმნასთან, გულებთან, მაჯისცემა რომ გაახშირა
ბგერათა რხევამ, მინიშნებამ, მოულოდნელმა
სიტყვამ, რომელიც ჩვენშია და თავის სახლშია?!

როცა გულისხმა აღმოხდება ღამის ტკივილებს,
ბნელი ჭრილობის უნებლიე ამომკემსავი,
შუაღამისას, ბევრი ფიქრობს, ალბათ, ჩემსავით
რომ არ თენდება, არ თენდება. ნეტავ, გათენდეს!
ამ ხმით, არც ღამის მღვიმეები ამოივსება
და ამ ღმუილსაც ვეღარავინ დააპატენტებს.

შენ ისევ სხვაგან, იქით, სადაც ში-თანდებული
წყდება სექტემბერს და შრიალით დაბლა ეშვება,
შენში ჩამქრალა უძილობოთ გაზანტებული
ღამეთა ცეცხლი, დაისვენე ძველო ფიტულო,
ჩიტის გალობა პაროლია და ორკესტრები
სინათლის კარნახს ასრულებენ უპარტიტუროდ.

შეხვედრამდე

ჩვენ, თავშექცევით არსებულნი, როგორც დღე-ღამე,
ვხვდებით ერთმანეთს გარიჟრაჟზე და საღამოხანს,
წახვალ და ვიცი, დათქმულ დრომდე, რომ აღარ მოხვალ,
მეც შეხვედრამდე მოუთმენლად დაგელოდები.
ქშინავს ქალაქი გახვითქული და მოქირქილე
ქარი თავს იქცევს გორაკების გამელოტებით.

არ ვიმეორებთ. იმ სიტყვების გამეორებით
რა შეიცვლება? არაფერი. აღარასოდეს.
შენ მოგინდება ჟამი-ჟამად რომ კალმასობდე,
აქო ანბანი, ითამაშო და ხალისობდე,
აღმოაჩინე, დაგრჩენია ორი სიმბოლო –
ორი ნიშანი. ვერ მიაღწევ ახალ ასომდე.

და ეს ცხოვრება საათივით მოწიკწიკეა,
და ფეხაკრეფით შემოვუვლით ზეცის ციფერბლატს,
იგივე წუთი წამოგვცდება, რომ ჩაიფერფლა,
როგორც ეს მთვარე, ჩაბჟუტილი ცის აბაჟური.
კლასიკური და უცვლელია ჩვენი შეხვედრა
და არაფერი ურევია ეპატაჟური.

და ჩვენ ვარსებობთ მონატრებულ სიახლოვეთა
თანდათან დნობით და ორივე ნახევარსფერო
გადაივსება შენი შუქით, მზევ, ათასფერო,
ჩაბნელებული მღვიმეები და კულისები
და გადის ჟამი, შეყვარებულ დღე-ღამეების
სუნთქვის სიხშირით, როგორც იყო ნაგულისხმევი.

ელეგია

მე გამახსენდა, შენ მიამბობდი,
რომ რუთის ხელით
ხორბლის მარცვლის შემგროვებელი,
ღმერთი ყოფილა,
რადგან სხვაგვარად ვერ იხილავდი,
მათ ყოველდღიურ აღმოცენებას
გულის სიღრმიდან, ჟამნის კითხვისას.

ეს მაშინ მოხდა, როცა აგვისტოს სექტემბრისკენ გადადინება
თანდათანობით, ჩუმად მავსებდა და გავიფიქრე,
რომ შემოდგომამ თავშესაფარი ჰპოვა ჩემში
და ჩემს გარეთაც, სადაც განვივრცე,
როცა შენ, თურმე, გაიგონე იმათი სუნთქვა
და შეგრძნებათა ჰაერის ჩქამი,
რომლის ექო ჩვენი სუნთქვაა.

ჩიტები არ ვართ და სიტყვების მარცვლებიც გვყოფნის,
მუდამ რომ ვკენკავთ და ხსოვნათა დარბაზებს ვავსებთ,
შთაბეჭდილებებს იქ ვინახავთ და ამ ქალაქის
დეკორაციებს გადაღებილს და მათ სიგლუვეს
ვშორდებით ისევ, ვუბრუნდებით გადავიწყებულ
საუკუნეებს, რომ გვეგონა გამოვიგლოვეთ.

საკურთხის სუფრა, თვალზე ბინდის ჩამოფარება
და სადღაციდან მოღწეული მტრედის ღუღუნი,
მუდმივი მკვიდრის, ყველა დროის და საუკუნის,
შეუწყვეტელი დინებების უცვლელ მოტივის
გამეორება. სინზე ხილი, დღემდე მოღწეულ
შემოდგომების სევდიანი ნატურმორტივით.

ეს, მაშინ იყო,
როცა აგვისტომ სექტემბერში გადააღწია
ჩვენი სუნთქვით და გულისცემის არითმიებით
და ძველი სარკე ირეკლავდა ერთად ათას სხივს
და ჩვენს თვალებსაც, მოლოდინით გადავსებულებს,
დღე მთავრდებოდა ჩამავალ მზის სისხლის გადასხმით.

ეს იგავია და იგავის ძველი მკვიდრები
ისევ იგივეს ვიმეორებთ, ვცდილობთ გართობით
დროის გაყვანას და ნუგეშიც არის იგივე,
ყველას ზეცაში მოუნიშნავს თავის ფართობი.

და ბავშვის მზერა გადაურბენს ნაკადულივით
ჩვენი სიტყვების ხავსიან ქვებს და უძრაობას
აბალახებულს, უბგერებელ ხმით ამოქოლილს,
შენ მიამბობდი და რატომღაც ეს შემოდგომა,
დღეს სიტყვა-სიტყვით მიმეორებს ადრე მოყოლილს.

აბა, რა ვიცი, მერამდენე დღე შემომაცვდა,
ან რამდენი ხმა ეხეტება ცის უდაბნოში,
იმეორებენ ნაწყვეტ-ნაწყვეტ ზემოთ ამ ამბავს,
მე აქ ვიხსენებ, შეღამება გვიცვლის სამოსელს,
და ყველას ერთად ბინდის ქსოვილს შემოგვალამბავს.

და ფოთოლ-ფოთოლ ცის ჩამოსვლა, არის ნიშანი,
რომ ახლოვდება ის ღრუბელი, ჩვენ რომ შეგვიწოვს
ყველას, თანდათან, გაგვაშიშვლებს, როგორც ბაბილოს –
ფანჯრების წინ რომ გაწოლილა გოდოლთან ახლოს
და სინანულით გაიფიქრებ: ვაი, ბაბილონს!

მაშინებს შენი შეკითხვები. საფეხურები
აღარც მაღლა და აღარც დაბლა მიემართება,
ვერ გავაღწიეთ, არ შეიხსნა ცამ ურდულები
და ჩვენ, ქალაქელ ბეღურებსაც, შებინდებისას,
იგივე ფიქრი წამოგვცდება წაჟღურტულებით.

© “ლიტერატურა – ცხელი შოკოლადი”

როგორ მიდის

ფეხაკრეფით.
როგორც თოვლი თებერვალში
გადაკვეთავს ქარის სეზონს.
ტალახიანს, სუბსარქისი მიასრისავს მთის ძირებთან.
როგორც ბოლო მგზავრი ბაქანს
მოფრიალე ცხვირსახოცით,
გვიან მატარებელს ატანს
წინა ღამის მაჯის ცემას – ერთი ჩაწყვეტილი ვენით.
ნელა.
მობარბაცე ბოლო ლოთი როგორც ტოვებს
სანახევროდ ალაგებულ ჭირის სუფრას
და სტუმარი,
გადაქანცულ დიასახლისს რიჟრაჟამდე
უსარგებლო ქებას უთვლის.
მიდის ასე.
დნება.
როგორც ვერცხლი თითზე – სიბერემდე.
მკერდი – ტანზე.
იპარება.
სიკვდილის წინ როგორც ძაღლი
უთმობს სადარაჯო ეზოს სხვა ძაღლს
და ლასლასით მიმავალი გზაზე
ნაღვლობს პატრონების გადაკარგვას.
ფრთხილად, სულის შეგუბებით,
როგორც დედა,
ხურავს ჩვილის ოთახის კარს, როცა სძინავს.
როგორც ქურდი,
ჯიბესავსე სხვისი ფულით – სხვისი მომავალი დარდით
გარბის უხმოდ ქალაქიდან.
ასე ურცხვად,
სხვა გულების დასახვრეტად.
მი(მ)დის გული
გაშვებამდე – ჯადოქრული ძალით ვაცმევ
შენს ნაჩუქარ ფრთიან წაღებს,
შელოცვით,
რომ ხვალ დაბრუნდნენ,
გზა იციან.
რომ დაბრუნდნენ.
რომ დაბრუნდნენ.

ვინ მოიგონა

ვინ მოიგონა ყვავილების ჩუქება მკვდრებისთვის?
ქვის ხანის სულ პირველმა შეყვარებულმა კაცმა.
რომელსაც,
ჩემი ლეგენდით,
ყნოსვით ნაპოვნი ძალიან ახალგაზრდა ქალი,
ერთ დღეში დაუბერდა და
ყვავილების მდელოზე
მოუკვდა.
პირველი მკვდარი ქალი იყო,
ყვავილები კი, სულ შემთხვევით, მათზე დავარდნილს,
აეკრა მკერდზე – პირველი კაბა.
პირველი მოდა –
ასე ჩაცმული მისცეს მკვდარი წყალს.
და მას შემდეგ, არც არავის წარმოედგინა
უყვავილო მიცვალებული.

ყვავილების თმაში ჩაწვნაც იმ დღეს დაწესდა.
მაინც გკითხავ,
ვინ შეუხამა ზამბახები გარდაცვალებას?
სულ პირველი,
ლიანებისგან დაწნული კუბო აყვავდა ვითომ?

და მიხაკები, მიხაკები ვიღამ გაწირა სამკვდრო გზაზე
თითო მეტრის გამოტოვებით გასრესისათვის?
და ბავშვები? ათი წლის ქვემოთ,
უზარმაზარ გვირგვინებზე ჩაფრენილი პაწაწინა არსებები
დიდი მისიით..
მეც მკლავები მაშინ დამაწყდა,
მიხაკების შენს ქუჩაზე გამოზოგვისას.

სხვა ლეგენდით,
სიკვდილის შავმა
დიდი ოთახი წამებში ისე ჩამოაბნელა,
ჭერზე, კედლებზე, დერეფნებში,
შეშინებულმა ჭირისუფლებმა უცებ აანთეს
სისხლისფერი გლადიოლუსის თაიგულები –
სიკვდილის ჭრელი მაკიაჟი,
შუადღის მზეზე გასახმობი…

ჩემს ლეგენდაში,
ისე მსურდა გავქცეოდი ქვის ხანის
კაბის ტანზე ჩამოცმას,
სიჩქარისაგან
ფერდობებზე ჩამოკიდებულ იელების
ცეცხლა ბუჩქებში გაბლანდული
ჩავილეწე მაინც დაბლობზე
და მძაფრი სუნით მოვიტყუე გარდაცვალება.

იქ კი შენ დამხვდი,
და ტანსაცმელშემოხეულს შემომაცვი
მოყვითალო ქრიზამთემები..

(c) “ლიტერატურა – ცხელი შოკოლადი”

გზა-ტკეცილი

“ხალიჩები გაგფენოდეს ოთხივ მხარეს” – მარინაა,
მე კი რკინის ქალამანი ტერფს მიხრავდეს, მარილიან
წყალს და ქვის პურს ვჯერდებოდე, შემიჭამოს
ქარმა თმა და შენ გეგონოს – შევიჭერი,
მთა გავაღო – თეთრი – სულ რომ შავად მოჩანს –
დახურული ჩემი ცით და შენი ჭერით:
ასე მინდა. მაგრამ მაინც გამოვკეტე
მონატრება იმ მთის გულში. შეიძლება-
დაგეკარგო. ალმასად ნუ შეიცვლები.
გულისგულში შეინახე ჩემი ძვლები.

* * *

ცა გამიხდა ფოთოლ-ფოთოლ საძებნელი,
ცის გადაღმა შენ გეძებე.

გამიტკბილდა შემოდგომის საწებელი,
ცას თითებით შევეწებე.

რასაც გეტყვი, სიტყვასაც ნუ დაიჯერებ –
ყველა სიტყვა მალსტრიმია.

სამართებლით ცა ფოთლებად დავიჭერი,
თავზე თეთრად დამტირიან –

თოლიები – სანაპიროს დარაჯები –
წყალს ნაპირი რომ არ გაყვეს.

არც წყალს მივდევ, არც ნაპირზე აღარ ვრჩები,
გზაც კენჭებად დავინაყე.

შარშან მგონი ფოთოლ-ფოთოლ შენ მეძებდი.
არც კი მახსოვს, სად ვიყავი.

არც ის ვიცი, თუ მიპოვე. შეიძლება –
მხოლოდ ეს მაქვს საკითხავი.

ფოტო – სინთეზი

ეს ის არის, რაც ვერტიკალურ ადამიანებს
ნებისმიერ ობიექტივში
გიგანტურებს ხდის შენობებთან
და ხეებთან აპატარავებს:

ადამიანი ხის ჩრდილია,
რომელსაც ხე გამოეცალა
და თვითონაც ადგა, წავიდა.

საზღვრების მაგიერ

საზღვარი,
რომლამდეც ვერაფრით მიხვედით –
მითია – მოძრავი,

საზღვარს ჩაყოლილი ვეება სკინჰედი –
ბოთლიდან მომძვრალი
საცობი, დასპირტულ სულებს რომ აორთქლებს –
პრიალა კეფიდან –
დამიზნებულია შენს შუბლზე.

ეგ სისხლი სჭირდება კეფირად.
ეგ მკერდი უნდა, რომ
ნოხივით, ყოველთვის ფეხებთან ეფინოს,

ეგ წაწვეტებული ქედები,
ლურსმების ზეწრად რომ ეფინა –
ასი წელიწადი, ორასი,

ეგ კეხი, ეგ შავი ნაწნავი,
ეგ ჭროღა თვალები –
ერთ ჭაში ჩაყრილი შუქი და ნაცარი,

ეგ შენი “ეკალზე ვარდი” და ტაძრები –
ცასავით მართლები –
მიწასთან, საზღვრებთან –
რომლებიც მითია. რომლებიც – არც არის.

რაც არის – თქვენს შორის –
საზღვარზე მეტია – საზღვრებად გამლღვარი:

ყოველთვის იქნება –
ის – უფრო გაშლილი,
შენ – უფრო – მაღალი.

* * *

პროტესტანტულ სისადავით
უჭერო და უკარებო
ნისლში გდია გზის სანდალი.

დღეს პირველად დავაპირე
ავიღო და გადავღვარო
ჭიქა ლუდიც, სანაპიროც.

ფოთოლსაც კი აღარ იმჩნევ,
უზარმაზარ საფერფლეში
მე როგორღა გადაგირჩე?

ჩრდილოეთი დამიძველდა –
ორი ფერით, არც მეგონა –
აქამდე თუ გამიძლებდა.

დამიძველდა, როგორც ფქვილი,
როგორც პური გამომცხვარი,
ამოხსნილი გამოცანა,

შენ თუ იცი, ნოემბერო,
შენზე უფრო უკარებას
როგორ უნდა მომეფერო?

მთვარეული

მთვარე თმის სარჭია –
მაღლა წევს ღამის ცას –
ჩინური ქაღალდის ფარანი,

და რომც მოვაცილოთ
ცას დეკორაცია,
არ მოისაკლისებს არავინ.

თვალებზე დასმული
მინის საჭრეთლებით
ღამის ქალაქები ელავენ,

ჩვენ ორმა მთვარეს რომ
მხრები მივაჭედოთ,
ამასაც შეამჩნევს ვერავინ.

ჩვენს შორის იმდენი
გზა და ჰაერია –
სხეულის უსაფრთხო კედლებად,

მიმართულება რომ
სულაც აგვერიოს,
ფილტვები არ ჩაგვეკეტება.

ყველგან შეიძლება
შეყუჟვა, დარჩენა –
ჟანგბადის იმდენი ბალიში

და წყვილი თვალია
მაშველად გაჩრილი –
შეგეძლო მშვიდადაც გაგეშვი.

მაგრამ სხვა მაგნიტი –
მძლავრი, ძველებური
განაგებს ყოველგვარ ხეტიალს –

ის, რომ მე შენსკენ ვარ
გამოძევებული –
ჩვენს შორის – ჰაერზე მეტია.

ძილისპირული ჰორიზონტისათვის

ჰორიზონტი ხარ, როდესაც გძინავს –
შუბლის გასწვრივ გილაგია ტერფები,
მშვიდად შეგიძლია გაატარო ყველა ხომალდი –
ყველა ჩრდილი სარკმლიან კედლის,
ყველა სახე, ყველა სახელი –
შეგიძლია ააცალო ერთმანეთს და გაატარო
ძალიან მშვიდად. შეგიძლია შენს გარეთ იყოს
სიცხიანი ქალაქი, ზედ რომ ოდნავ ყვითელი ზამთარი ადევს
როგორც ძმრიანი დოლბანდი და იმასაც სძინავს.
შეგიძლია იყო თითქმის ახალშობილი –
გაიცალო გუშინდელი ტანსაცმელი
და სხეულიც ზედ მიაყოლო, ან პირიქით –
გაიცალო სიამაყე და დაემსგავსო
ქალაქის შიშველ ქანდაკებებს – გიყურონ, გხატონ,
ხოლო შენთვის სულერთი იყოს,
გაიცალო ენები და ენების წვერზე ასხლეტილი
ინფორმაცია, ვარსკვლავები –
რომლებისგანაც ცარიელ ბოთლის სატყუარებს
ბავშვებისთვის ასკანერებენ,
გაიცალო ომები და კოცონებზე ძვლებგამთბარი
დაძინებამდე ვერტიკალური ქონდრისკაცებიც,
შეგიძლია მშვიდად, შენს მიღმა გაატარო –
ეს ყველაფერი – ყოველ ღამე, ყოველ სიცოცხლე.
შეგიძლია არაფერი ჩაიპირქვავო.
შეგიძლია გაატარო სიყვარულიც
და თან თვალიც არ გააყოლო, არც დაარქვა არაფერი –
ჩაიაროს, როგორც ნავმა მძინარე წყალზე;
სანაპიროსთან შუქურის სხივიც გაატარო –
ღიმილივით გადაგიაროს სახეზე –
მშვიდი სიზმრების ნიშნად.
მით უმეტეს, შეგიძლია შეუმჩნევლად გაატარო
მცენარეები – ეს უცნაური ქმნილებები –
ძილშიც ცას რომ ეჭიდებიან,
რომ ჰორიზონტს არ დაემსგავსნონ.

* * *

უსაზღვრებოდ –
თანაბარი კათეტებით
ნაძვებიდან გუმბათები გამოდიან.

ამ ქალაქში – სამი კვირის ადვენტია.
მაგ ქალაქში – სამი წელი მალოდინა
თოვლმა.

ყველგან სადენები – უძინარი –
ნათურების თითო მუჭი სილამაზე.

ხოლო თოვის კალენდარით – უწინ არის –
შობა – ნარაიამაზე.

ჩამოყარა
ერთი კალთა, მეტი არა –
ფქვილი,

ქვები – მონამქრული, ობიანი –
წინ დამიწყო მზემ და
ზურგით შეტრიალდა.

ისევ სამშობლოში მიცხობს –
ბარბარობის ლობიანებს.

Freia

ლექსის წერას სჯობდა მტრედი შემეჩვია,
სათითაო ნაძვის მორთვას – მერჩივნა –
დურგალივით – ხე – ნავისთვის შემერჩია,
ნიაღვრებში თავი გადამერჩინა.

ქარის კუდზე გამობმული მარხილით და
გამოძენძილ მოსასხამის ნამქერით
გაიხვეტა თოვლი – გზად რომ ავიხირე
და თვითონაც – თოვლთან ერთად გავქერი.

ხერხემალზე დასათვლელი ფიორდები,
სუნთქვის ორთქლით ასავსები ჰაერი –
თხილამურებს შევატოვე. მეორდება
წარღვნის მარტი – შარშანდელისნაირი.

სივრცის ასე დაკეცვა და ალაგება
ჭირვეული ქალღმერთისგან ვისწავლე.
წავედი და ლექსი გელაპარაკება
და ბალახის აწეწილი სიმწვანე.

© “ცხელი შოკოლადი”