* * *

მითხა­რი, რო­გორ არ მოგ­წონ­ვარ? მე ვში­შობ შენ­თ­ვის!

შენ­თ­ვის მო­ვუშ­ვებ მეჩხერ წვე­რებს სა­კად­რის ღა­მით,

შენ­თ­ვის ვი­კის­რებ მძი­მე ღი­პის ტა­რე­ბას ჩუ­მად,

შენ­თ­ვის ოქ­როს ჯაჭვს და­ვი­კი­დებ კი­სერ­ზე ნე­ლა.

მითხა­რი, რო­გორ მი­ვი­წე­ბო შე­ნი სხე­უ­ლი?

რო­გორ ავ­აწყო შე­სა­ფე­რი შენ­თ­ვის სიმ­ღე­რა?

მითხა­რი, სად გყავს ვა­გი­ნი­დან გა­მოქ­ცე­უ­ლი

პა­ტა­რა კა­ცი, რომ ჰკი­ო­და ცო­ტა ხნის უკ­ან.

მითხა­რი, თით­ქოს მე ვი­ყა­ვი გი­ჟი მე­ხან­ძ­რე,

რომ სა­აღ­ლუ­მო ორ­გი­ე­ბის ვაქ­რობ­დი კოც­ნებს.

მითხა­რი მა­შინ, რა­ტომ ზვე­რავ ფრთხი­ლად ამ ან­ძას,

მითხა­რი, რის­თ­ვის არ უკ­ითხავ მას ღა­მის ლოც­ვებს…

© ”არილი”

* * *

ფო­თო­ლია თუ – ოქ­როს რკა­ლია –

ძვირ­ფა­სო, შენ რომ ხელ­ში გი­ჭი­რავს?

ზედ და­ე­ტე­ვა წყვი­ლი კა­ლია,

ნემ­სიყ­ლა­პია, ან­დაც – ჭრი­ჭი­ნა.

შენ – სიყ­ვა­რუ­ლი – რკა­ლად აქ­ციე,

მე – რკა­ლის – ფოთ­ლად ქცე­ვას ვა­პი­რებ;

და ისე მიყ­ვარს – ან­ი­მა­ცია, –

ზედ მი­ვა­ხა­ტავ – ნემ­სიყ­ლა­პი­ებს.

გვე­ლის წე­ლი­წა­დი

მთე­ლი თორ­მე­ტი წე­ლი­წა­დი მო­ვან­დო­მე

ამ ზღაპ­რის თხრო­ბას – შენ­თ­ვის;

და ის­ევ – წრე იხს­ნე­ბა რკა­ლად

და რკა­ლი – ად­გი­ლი­დან იძვ­რის,

მო­ცუ­რავს. ჩე­მი ახ­ა­ლი ბეჭ­დის თვა­ლი

ნა­თე­ბას იწ­ყებს. ეს არ­ის – გვე­ლის წე­ლი­წა­დი.

თი­თი­დან ვიძ­რობ, ვატ­რი­ა­ლებ.

რა ჩა­ვუთ­ქ­ვა? – სარ­კ­მ­ლის მიღ­მა –

თეთ­რი ღრუ­ბე­ლი ლა­მა­ზია –

ფიჭ­ვის მწვა­ნე ღრუ­ბელს დაჰ­ყუ­რებს.

მე ვი­სურ­ვებ და ჰა­ერ­ში – ფან­ტე­ლე­ბი

ატ­ივ­ტივ­დე­ბა. მე­რე ის­ევ – ვაშ­ტერ­დე­ბი –

ზამ­თ­რის ოთ­ა­ხის თუხ­თუ­ხა წერ­ტილს –

ჩა­ი­დანს, – იგი კვლავ ამთ­ქ­ნა­რებს –

მოწყე­ნი­სა­გან; ის არ არ­ის –

ზღაპ­რის ერთ­გუ­ლი. რა ჩა­ვუთ­ქ­ვა?! –

წვნი­ა­ნი – მა­რილს რომ ვა­მა­ტებ –

სულ­მ­თ­ლად დამ­ტ­კ­ბა­რა. მა­რი­ლი –

მკვდა­რი შა­ქა­რია. დღეს ცოცხ­ლ­დე­ბა

ყვე­ლა კრის­ტა­ლი და პა­ტა­რა გო­გო,

რო­მე­ლიც – მზე­თუ­ნა­ხა­ვის ნაწ­ნა­ვებ­ზე –

უარს ამ­ბობ­და, და თეთ­რი ცხე­ნი

სურ­და, ან – შა­ვი, ოღ­ონდ – ყველ­გან

თვი­თონ ექ­რო­ლა; და მე­რე –

ამ­ბის გა­საგ­რ­ძე­ლებ­ლად – ის­ტო­რი­ის

სა­ხელ­მ­ძღ­ვა­ნე­ლოს კითხუ­ლობ­და იქ­ამ­დე, –

ვიდ­რე – სიტყ­ვე­ბის თუ ოქ­როს ძი­ე­ბით,

თუ – ცი­ე­ბით. – უც­ხო ქვე­ყა­ნა არ

აღ­მო­ა­ჩი­ნა; და ჩა­უთ­ქ­ვა – თა­ვი­სუფ­ლე­ბა!

მაგ­რამ მის­მა ძმად­ნა­ფი­ცებ­მა –

იმ ქვეყ­ნის ხალხს – გრძელ­თ­მი­ა­ნებს,

შუბ­ლ­მო­ხა­ტუ­ლებს – გვირ­გ­ვი­ნე­ბი­დან –

სა­თი­თა­ოდ და­ა­ცა­ლეს ფე­რა­დი ფრთე­ბი,

და ვის­კის ბოთ­ლი შე­ა­ჩე­ჩეს ხელ­ში

და მა­თი წი­ნაპ­რე­ბის ჩრდი­ლე­ბით მბრწყი­ნავ

მი­წას – მო­მავ­ლის ჯა­დო და­ა­დეს.

და ჩა­უთ­ქ­ვეს – სამ­შობ­ლოს­გან თა­ვი­სუფ­ლე­ბა!

და კონ­სერ­ვის თავღია ქი­ლა –

რო­გორც სამ­ყა­როს ახ­ალ­თა­ხა­ლი

მა­კე­ტი – წამ­ში აშ­უშ­ხუნ­და –

ყვე­ლა ძვე­ლი ღმერ­თის ბა­გეს­თან.

და იმ გო­გომ წიგ­ნი და­ხუ­რა.

და ის­ევ – ზღა­პარს და­უბ­რუნ­და.

პირ­ვე­ლი­ვე ხო­მალ­დით – თა­ვის

კოშკს მი­ა­შუ­რა და ჩი­რაღ­დ­ნე­ბი

გა­მო­კი­და, – ავი სუ­ლე­ბი რომ და­ეფ­რ­თხო,

ბა­ბა-იგ­ას – მი­სი კოშ­კი – ფე­ხე­ბი­ან

ქო­ხად რომ არ გა­და­ექ­ცია. და თა­ვი­სი

თეთ­რი კე­დე­ბით – ამ კოშ­კი­დან და­დი­ო­და

სკო­ლა­შიც და მე­გობ­რებ­თა­ნაც.

და ზღა­პა­რი არც აქ დამ­თავ­რ­და:

იგ­ი­ვე გვე­ლის წე­ლი­წა­დი, იგ­ი­ვე – ჩე­მი

წე­ლი­წა­დი კუდ­ზე-ბე­ჭე­დით – მოს­რი­ა­ლებს,

რა­თა – ამ­ბის გა­საგ­რ­ძე­ლებ­ლად –

თუ­კი ბა­გეს სურ­ვი­ლი დარ­ჩა, – დღეს

ჩა­უთ­ქ­ვას და შენს კოშ­კ­საც შე­მო­ეხ­ვი­ოს.

* * *

ის­ი­ნი – ჩე­მი დე­ბი –

ხელ­ში – ძვე­ლი და მა­ინც

ძვე­ლე­ბუ­რად მო­ელ­ვა­რე

ვაშ­ლე­ბით – დღემ­დე

ძვირ­ფას ბავ­შ­ვე­ბად რჩე­ბი­ან,

ტკბი­ლად ჩურ­ჩუ­ლე­ბენ:

“დი­ახ, ბა­ტო­ნო!” მე კი –

უღ­ირ­სი გო­გო ვარ, რად­გან

ღმერ­თი მიყ­ვარს, რო­გორც – მა­რი­ლი.

მლა­შე ზღვი­დან ამ­ო­ტა­ნი­ლი

ფხა – მბრწყი­ნა­ვი და ჩხვლე­ტია –

შე­ნი ფერ­დის­თ­ვი­საც –

მტკივ­ნე­უ­ლი იქ­ნე­ბა. და მე –

ჯინ­სის იდ­აყ­ვით – ჰა­ერს

ვკვეთ და ის­ევ ზღვის­კენ

მი­ვი­წევ. ზღვე­ბი –

შე­ნი თვა­ლის გუ­გებ­შიც ტკბე­ბა.

* * *

ორ ქა­ლაქს შო­რის – ხე­ე­ბად დარ­გულ

გზა­ზე ხე­ე­ბი – მგზავ­რე­ბის თვა­ლებს –

ის­ევ თა­ვი­სად და­ი­გუ­ლე­ბენ, –

ბუ­დე­ე­ბით და ფოთ­ლე­ბით რთა­ვენ.

თუმ­ცა თვა­ლე­ბი – დღეს – სარ­კ­მელს და­აქვს

და რიტ­მით – ბორ­ბალს მი­აქვს ცხოვ­რე­ბა, –

ერ­თი ქა­ლა­ქი – მე­ო­რე ქა­ლაქს –

კვლავ ხის ჩხი­რე­ბით მი­ექ­სო­ვე­ბა.

* * *

დამ­წყემ­სე ჩე­მი ცხვა­რი, ვარ­ს­კ­ვ­ლა­ვი

და სიტყ­ვე­ბი – მთის ფერ­დობ­ზე

შე­ფე­ნი­ლე­ბი, – სულ უფ­რო მაღ­ლა

რომ მი­ი­წე­ვენ და ტო­ვე­ბენ –

ათ­ას­ნა­ირ ნა­ფე­ხუ­რებს: წრე­ებს,

ფე­რად ნამ­ტ­ვ­რე­ვებს, ლექ­სებს.

მე არ ვი­ცი – მათ­გან

რო­მელ ერთს უნ­და ვდიო,

რომ­ლი­სათ­ვის უნ­და ვიფხიზ­ლო, –

იმ მთის მიღ­მა – რო­მელ მხა­რეს

უნ­და გა­ვუძღ­ვე: ტყე­ში და ღრე­ში,

კონ­ტი­ნენ­ტის შუ­ა­გუ­ლის­კენ, ოკ­ე­ა­ნის

სა­ნა­პი­როს­კენ, თუ – სიზ­მ­რე­ბის მი­მარ­თუ­ლე­ბით.

მე ხომ ვი­ცი – ჩა­მე­ძი­ნე­ბა.

სიზ­მა­რა ვარ. ჩე­მი ცხვა­რი და

ვარ­ს­კ­ვ­ლა­ვი და სიტყ­ვე­ბი – ჩე­მი

სიზ­მ­რი­სა­კენ მი­ი­წე­ვენ, იბ­ნე­ვი­ან,

იკ­არ­გე­ბი­ან. მო­აგ­რო­ვე. თუ არც ერ­თი

არ აკ­ლია, – ნუ მეტყ­ვი რომ –

მატყუ­ა­რა ვარ. ნუ მეტყ­ვი რომ –

კარ­გი მწყემ­სი ვარ: ჭკვი­ა­ნიც ვარ,

ლა­მა­ზიც ვარ, უშ­ი­შა­რიც ვარ.

დამ­წყემ­სე ჩე­მი სიყ­ვა­რუ­ლი.

© “არილი”

* * *

ის მგლე­ბი,

შენს ბავ­შ­ვო­ბა­ში რომ ყმუ­ოდ­ნენ,

რა­ღა­ცით მჯობ­ნი­ან;

ის მგლე­ბი,

რო­ცა ჯერ კი­დევ პა­ტა­რა იყ­ა­ვი

და არც ამ­ო­დე­ნა მთა-გო­რე­ბი ამ­ოგ­ზ­რ­დო­და,

და არც ამ­ო­დე­ნა მთვა­რე ამ­ოგ­დი­ო­და,

ის­ევ ყმუ­ი­ან,

რო­გორც ად­რე, შენს ბავ­შ­ვო­ბა­ში,

და მარ­თა­ლია, ზამ­თარ­შიც კი გა­იშ­ვი­ათ­და მა­თი ყმუ­ი­ლი,

თუ შეყ­მუვ­ლე­ბენ, ის­ევ ისე, რო­გორც ად­რე,

რო­გორც წლე­ბის წინ,

და რა­ღა­ცით მჯობ­ნი­ან მგლე­ბი,

რად­გან ჩე­მი ყმუ­ი­ლი სევ­დი­სა­გან და­იშ­რი­ტა,

რად­გან მე მახ­სოვს…

რად­გან შენ აღ­არ ხარ

და დი­დი ხა­ნია, შენს მა­გივ­რად შენს ხსოვ­ნას ვუფ­რ­თხილ­დე­ბით,

წლე­ბი მი­დის, ხსოვ­ნა იზრ­დე­ბა

და ჩვენ ყვე­ლას გვი­ხა­რია,

რომ ასე გვახ­სოვ­ხარ,

და ვერ ვამ­ჩ­ნევთ

ამ ხსოვ­ნი­სა­გან თა­ვად რო­გორ პა­ტა­რავ­დე­ბი…

და ამ­ი­თაც მჯობ­ნი­ან მგლე­ბი.

გა­ნა მათ ახ­სოვთ შარ­შან­დე­ლი მთვა­რე ან­და შარ­შან­წინ­დე­ლი შიმ­ში­ლო­ბა,

მე კი ყვე­ლა­ფე­რი მა­მახ­სოვ­რ­დე­ბა

და ამ ხსოვ­ნის­გან მეც­ვი­თე­ბა სა­ცე­ცე­ბი.

უნ­და რო­გორ­მე გი­ღა­ლა­ტო,

უნ­და რო­გორ­მე შე­გი­ძუ­ლო,

უნ­და გაგ­ყი­დო

და ბო­ლოს სა­ერ­თოდ გა­და­გი­ვიწყო,

რომ მე­რე, რო­ცა სავ­სე მთვა­რე ამ­ო­გორ­დე­ბა,

მგლის მში­ე­რი კუ­ჭი­ვით ამ­ეწ­ვას უშ­ე­ნო­ბა,

და­გი­ჩო­ქო, შე­მოგ­ყ­მუვ­ლო

და შე­მო­გიბ­რუნ­დე…

* * *

არ­ის დრო დღე-ღა­მე­ში,

რო­ცა მე მარ­თ­ლა თა­ვის უფ­ა­ლი ვარ,

გა­მოღ­ვი­ძე­ბა,

რო­ცა ღა­მის კოშ­მა­რე­ბი გამ­დ­ნა­რი ცვი­ლი­ვით ტრი­ა­ლე­ბენ თავ­ში,

რო­ცა შე­მიძ­ლია მათ­გან ნე­ბის­მი­ე­რი რამ გა­მოვ­ძერ­წო

ან­და სუ­ლაც ფე­ხებ­ზე მი­ვიკ­რა,

რა­თა მე­რე ფეხ­შიშ­ვე­ლამ აღ­ვი­ბეჭ­დო დე­და­მი­წა,

ან­და პა­წა­წი­ნა ლექ­სე­ბი გა­მოვ­ძერ­წო,

ან­და იმ­ე­დი­ა­ნი დღის გან­რი­გი,

ან კი­დევ რა­ღაც…

არ­ის დრო დღე-ღა­მე­ში,

რო­ცა მე გან­ვ­საზ­ღ­ვ­რავ ჩემს ბე­დის­წე­რას

და თუ რა­მე მო­მე­კითხე­ბა,

ნუ მომ­კითხავთ დღის­თ­ვის, ნურც ღა­მის­თ­ვის,

მხო­ლოდ გა­მოღ­ვი­ძე­ბის­თ­ვის მა­გე­ბი­ნეთ პა­სუ­ხი…

ნაც­რის­ფე­რი ლა­იტ­მო­ტი­ვი

და­უგ­ვე­ლი კი­ბე­ე­ბი,

მა­კუ­ლა­ტუ­რა­დაც უვ­არ­გი­სი, გა­დაყ­რი­ლი წიგ­ნე­ბის გრო­ვა

და ათ­ას­გ­ვა­რი ხა­რა­ხუ­რა

მა­ცი­ლებს მე

ბნე­ლი სარ­და­ფის ლა­ბი­რინ­თებ­ში.

მარ­ცხ­ნივ, მარ­ჯ­ვ­ნივ, ის­ევ მარ­ცხ­ნივ,

ცალ ხელ­ში სან­თ­ლით,

მე­ო­რე­ში გა­სა­ღე­ბით,

ძლივს ვა­ხერ­ხებ ავხ­ს­ნა ბოქ­ლო­მი.

რკი­ნის კა­რი სა­ნამ ჩარ­ჩოს მოს­ცილ­დე­ბა,

ერთხელ ცი­ვად გა­იხ­მა­უ­რებს

და უკ­ვე აქა ვარ, აქ,

სა­კუ­თარ სამ­ფ­ლო­ბე­ლო­ში,

რო­მე­ლიც ორი ათ­ე­უ­ლი წლის წინ

ბი­ნას­თან ერ­თად ერ­გოთ ჩემს მშობ­ლებს

უს­არ­გებ­ლო ნივ­თე­ბის და ზამ­თ­რის მა­რა­გის

შე­სა­ნა­ხა­ვად.

მე უკ­ვე აღ­ა­რა ვარ პა­ტა­რა

და შიშ­საც,

დი­დი ხა­ნია, ვძლიე,

და ამ­ა­თაც,

დი­დი ხა­ნია, შე­ვე­გუე, –

სარ­და­ფის ბი­ნად­რებს,

რომ­ლე­ბიც, არ ვი­ცი, რა ხნი­დან,

მაგ­რამ ნამ­დ­ვი­ლად აქ სახ­ლო­ბენ,

ამ ხუ­თი­ოდ კვად­რა­ტულ მეტ­რ­ში…

ის­ი­ნი ნამ­დ­ვი­ლად ად­ა­მი­ა­ნე­ბი არ­ი­ან,

ყო­ველ შემ­თხ­ვე­ვა­ში, ად­ა­მი­ა­ნის აქვთ თა­ვი, ტა­ნი, ხე­ლი და ფე­ხი,

ტან­ზეც ჩვენ­სა­ვით ტან­საც­მე­ლი აც­ვი­ათ,

ოღ­ონდ და­ძონ­ძი­ლი,

და კი­დევ –

ფე­რი აქვთ გა­ნურ­ჩევ­ლად ნაც­რის­ფე­რი,

თუ შემ­თხ­ვე­ვით სან­თ­ლის ალ­მა

ყვით­ლად არ გა­და­ურ­ბი­ნა ჩამ­ქ­რალ სა­ხე­ებ­ზე.

მე არ ვი­ცი, რო­გორ ცხოვ­რო­ბენ ის­ი­ნი აქ,

ამ ჩა­კე­ტილ სივ­რ­ცე­ში,

მაგ­რამ შე­ვეჩ­ვიე მათ არ­სე­ბო­ბას.

ერ­თი, მა­გა­ლი­თად,

აი ამ მა­მა­ჩე­მის­დ­რო­ინ­დე­ლი და მოწ­ნუ­ლი ოც­ლიტ­რი­ა­ნის უკ­ან ცხოვ­რობს,

მე­ო­რე – უზ­არ­მა­ზარ ჩან­თას ეფ­ა­რე­ბა,

რო­მელ­შიც ნახ­მა­რი ფეხ­საც­მე­ლე­ბი და კი­დევ რა­ღა­ცე­ე­ბია,

მე­სა­მე და მე­ოთხე –

ძვე­ლი თუ­ჯის ფე­ჩის ქვეშ ცხოვ­რო­ბენ,

მე­ხუ­თე – მე­სა­მე თა­რო­ზე

სა­ფა­რის გა­რე­შე კუთხე­შია მი­კუნ­ჭუ­ლი,

და ასე შემ­დეგ…

მა­თით სავ­სე არ­ის მთე­ლი სარ­და­ფი.

მაგ­რამ ჩემ­თ­ვის სრუ­ლი­ად გა­უ­გე­ბა­რია მა­თი ცხოვ­რე­ბა,

გა­უ­გე­ბა­რია, რა ას­ულ­დ­გ­მუ­ლებთ,

რად­გან აქ,

ამ ხუ­თი­ოდ კვად­რა­ტულ მეტ­რ­ში,

არ­ა­ფე­რი არ იცვ­ლე­ბა მა­თი არ­სე­ბო­ბით.

ის­ი­ნი არ­ას­დ­როს არ იპ­ა­რა­ვენ არ­ა­ნა­ირ საჭ­მელს,

არც არ­ა­ნა­ირ კვალს არ ტო­ვე­ბენ,

მხო­ლოდ სუნ­თ­ქ­ვა,

ერთ­დ­რო­უ­ლად მშვი­დი­ცა და და­ძა­ბუ­ლიც,

მახ­ვედ­რებს, რომ ცოცხ­ლე­ბი არ­ი­ან,

და თით­ქოს ერ­თა­დერ­თი რამ სჭირ­დე­ბათ –

არ შე­ვიმ­ჩ­ნიო

და არ და­ვარ­ღ­ვიო მა­თი საკ­რა­ლუ­რი წეს­რი­გი…

მხო­ლოდ გას­ვ­ლი­სას,

რო­ცა, მა­გა­ლი­თად, სა­ი­მე­დოდ და­ვა­ბი­ნა­ვებ მაყ­ვ­ლის მუ­რა­ბას,

მეჩ­ვე­ნე­ბა, რომ ის­ი­ნი

და­ბუ­ჟე­ბუ­ლი სხე­უ­ლე­ბით დგე­ბი­ან ფეხ­ზე,

შლი­ან ხე­ლებს

და ნაც­რის­ფე­რი ყვა­ვე­ბი­ვით მშვი­დი რწე­ვით მი­მა­ცი­ლე­ბენ.

და მე­რე, ღა­მით, და­ძი­ნე­ბის წინ

თბილ სა­წოლ­ში

არ მცილ­დე­ბა მა­თი ხა­ტე­ბა.

ზოგ­ჯერ ვფიქ­რობ,

რომ რა­ღაც უს­აშ­ვე­ლო, უფ­ორ­მო დე­მო­ნი ვარ

და ღმერ­თე­ბის მთე­ლი მოდ­გ­მა ბნელ სარ­დაფ­ში მყავს ჩა­კე­ტი­ლი,

ზოგ­ჯერ პი­რი­ქით,

თა­ვი კა­ცობ­რი­ო­ბის მხსნე­ლი მგო­ნია,

რად­გან ყუ­რად­ღე­ბით ვი­ნა­ხავ უწ­მინ­დუ­რე­ბით სავ­სე დი­ლე­გის გა­სა­ღებს…

ის­იც მი­ფიქ­რია, გა­მო­ვუ­ძა­ხო მი­ლი­ცი­ას

და ეს ვე­ლუ­რე­ბი წა­ვაყ­ვა­ნი­ნო სად­მე,

სა­დაც ას­წავ­ლი­ან ცხოვ­რე­ბას

ჩვენ­ნა­ირს,

მაგ­რამ მი­ლი­ცია სა­ხელ­მ­წი­ფოს ნა­წი­ლია,

სა­ხელ­მ­წი­ფოს კი არ სცა­ლია ჩე­მი სარ­და­ფის ბი­ნად­რე­ბის­თ­ვის.

ას­ეც და ის­ეც,

მე ვგრძნობ რა­ღაც უც­ნა­ურ პა­სუ­ხის­მ­გებ­ლო­ბას,

რა­საც ის­იც ამ­ძაფ­რებს, რომ ასე მგო­ნია, თოთხ­მე­ტი-თექ­ვ­ს­მე­ტი წლი­სა­ნი არ­ი­ან

და არც იცვ­ლე­ბი­ან,

არც ხდე­ბი­ან, არც სუქ­დე­ბი­ან

და ყვე­ლა­ზე ცუ­დი ისაა,

რომ არ­ა­ფე­რი არ იცვ­ლე­ბა წლე­ბის მან­ძილ­ზე…

და კი­დევ ერ­თი,

ღამ­ღა­მო­ბით,

იმ ნაც­რის­ფერ მო­ქა­ნა­ვე ლან­დებ­თან ერ­თად,

მახ­სენ­დე­ბა ხოლ­მე სა­ბავ­შო ბა­ღის ბო­ლო ზე­ი­მი,

რო­ცა უკ­ვე დი­დებს –

ხუ­თი წლი­სებს,

სტუმ­რად გვეწ­ვივ­ნენ ბავ­შ­ვ­თა სახ­ლის აღ­საზ­რ­დე­ლე­ბი.

ის­ი­ნი უკ­ვე სკო­ლის ას­ა­კის იყვ­ნენ

და რა­ღაც პი­ო­ნე­რულ, ჩე­კის­ტურ მონ­ტაჟს წარ­მო­ად­გენ­დ­ნენ.

და მახ­სოვს კი­დევ ერ­თი, ნაც­რის­ფე­რი, თავ­ხო­ტო­რა ბი­ჭი,

რო­მე­ლიც მონ­ტაჟ­ში მო­ნა­წი­ლე­ო­ბას არ იღ­ებ­და,

მას ევ­ა­ლა ორ­ი­მის­ხე­ლა მუ­ყა­ოს ლე­ნი­ნის უკ­ან დგო­მა,

რომ ბე­ლა­დის ფი­გუ­რა

შუა სცე­ნა­ზე არ წაქ­ცე­უ­ლი­ყო.

და თუ­კი ზოგ­ჯერ თავს გა­მოს­წევ­და

და არ­აფ­რის­მ­თ­ქ­მე­ლი თვა­ლე­ბით დარ­ბაზს გა­მო­ხე­დავ­და,

უმ­კაც­რე­სი მას­წავ­ლებ­ლის მზე­რა აიძ­უ­ლებ­და – ის­ევ და­მა­ლუ­ლი­ყო,

და ნაც­რის­ფე­რი ბავ­შ­ვე­ბის გრო­ვა გვიმ­ღე­რო­და

სიმ­ღე­რას დე­და­ზე.

ეს მო­გო­ნე­ბა, რა თქმა უნ­და, ზედ­მე­ტად სენ­ტი­მენ­ტა­ლუ­რია,

მაგ­რამ რა­ტომ­ღაც იმ ბი­ჭის სა­ხეც

მო­დის ხოლ­მე მო­ქა­ნა­ვე ლან­დებ­თან ერ­თად

და თით­ქოს ერ­თად მთხო­ვენ ხოლ­მე პა­სუხს რა­ღა­ცა­ზე,

და ვე­რაფ­რით ვერ გა­ვი­გე,

აქვთ თუ არა რა­მე სა­ერ­თო…

წლე­ბი მი­დი­ან,

არ­ა­ფე­რი არ იცვ­ლე­ბა

და მეც იმ­ა­თი უხ­მა­უ­რო არ­სე­ბო­ბა

მიმ­ყ­ვე­ბა უცვ­ლელ ლა­იტ­მო­ტი­ვად.

ხო­ლო კე­დელ­ზე, შე­მო­სას­ვ­ლელ­ში, სა­შუ­ა­ლო ზო­მის ლურ­ს­მან­ზე,

კი­დია მო­დი­დო გა­სა­ღე­ბი,

კი­დია ისე,

რო­გორც შე­იძ­ლე­ბა გა­სა­ღე­ბი ეკ­ი­დოს –

ჩვე­უ­ლებ­რი­ვად,

მაგ­რამ მე სულ ვე­ლო­დე­ბი მო­ვი­დეს ვინ­მე,

მო­ითხო­ვოს, გა­და­ი­ბა­როს

და და­მამ­შ­ვი­დოს,

რომ მე არ­ა­ფე­რი მო­მე­კითხე­ბა…

© “არილი”

* * *

ყინ­ვავ და თო­შო, გულ­შემ­წირ­ვე­ლო,

ჩემს ღრმა სო­რო­ში რა­ტომ მომ­ბუ­ზე,

მე ახ­ლაც ვხე­დავ – მწუხ­რის ფრინ­ვე­ლი

თა­ვის ჩრდილს რო­გორ აფ­ენს კორ­პუ­სებს.

მზე რო­გორ გაშ­ლის ხოლ­მე ზო­ნა­რებს

სა­ხუ­რა­ვებ­ზე და ბათ­ქა­შებ­ზე,

და მეც აქა ვარ – წყნა­რი მო­ზა­რე

წარ­მოდ­გე­ნა­ში სივ­რ­ცეს ვა­შე­ნებ.

სა­ღა­მო მად­გას ჭრე­ლი ჩი­თი­ვით

და წა­ფერ­დე­ბულ სუ­რათს შევ­ტი­რი,

სა­ით გაფ­რინ­დ­ნენ მწუხ­რის ჩი­ტე­ბი

ამ­ა­ო­ე­ბით ფრთა­შე­ჭე­დილ­ნი?

ამ გა­რე­უ­ბანს გა­და­უ­ა­რეს,

სა­დაც ლან­დ­შაფ­ტი გა­დამ­ს­ხ­ვ­რე­უ­ლა,

ან რას იზ­ამ­დ­ნენ ნე­ტავ უარ­ესს,

რომ არ ეფ­რი­ნათ ასე ხვე­უ­ლად?

ეს კა­ცი ჩე­მი მე­გო­ბა­რია,

ქა­ლაქ­გა­რეთ რომ მი­დის გზაწ­ვ­რილ­ზე

და მხრით მი­ათ­რევს აბ­გას გვა­რი­ანს

და შე­იძ­ლე­ბა მის­თ­ვის გაწ­ვიმ­დეს, –

და შე­იძ­ლე­ბა შეხ­ვ­დ­ნენ მგზავ­რე­ბი,

მინ­დორ­ში ლუკ­მის გა­დამ­ტეხ­ველ­ნი,

ჩემ­სა­ვით მწუხ­რის ჟამს მო­ზა­რე­ნი

და ამ ცხოვ­რე­ბის უნ­დო მეხ­რე­ნი.

ყინ­ვავ და თო­შო, გულ­შემ­წირ­ვე­ლო,

გა­და­მა­ხე­დე ჩე­მი ფან­ჯ­რი­დან, –

რო­გორ მიფ­რი­ნავს მწუხ­რის ფრინ­ვე­ლი

კორ­პუ­სებს შო­რის მოძ­რავ აჩრ­დი­ლად.

ის ხომ მაც­ნეა მთე­ლი მა­სი­ვის

და­ღა­მე­ბი­დან და­ღა­მე­ბამ­დე,

სა­დაც სხი­ვე­ბი მწუხ­რ­ში გას­ვ­რი­ლი

სა­სო­წარ­კ­ვე­თილ ალ­ვებს ღე­ბა­ვენ.

ბარ­გი-ბარ­ხა­ნა უკ­ვე ახ­ი­კეს

მათხოვ­რებ­მა და კვარ­ტ­ლის გლა­ხებ­მა,

მზის ათ­ი­ნა­თი ად­გას სა­ხინ­კ­ლეს

და ბინ­დი ფა­რავს სახ­ლებს ნა­ხევ­რად.

ძაღ­ლი

დამ­ზ­რალ ჰა­ერ­ში მი­წი­დან ცამ­დე

შენ ჩემს უბ­რა­ლო ცხოვ­რე­ბას ჰყვე­ბი,

არ მე­გო­ნა თუ იტ­ყო­დი ამ­დენს

ხმა­ჩახ­რინ­წუ­ლი გაბ­მუ­ლი ყე­ფით.

ეგ ხმა ემს­ხ­ვ­რე­ვა ნა­თუ­რებს, ბო­ძებს,

გა­რა­ჟებ­სა და მბჟუტ­ვა­რე ჯი­ხურს

და აღ­არ ფიქ­რობს გაფ­რე­ნილ დრო­ზე,

რო­მე­ლიც აქ­ვე გა­დატყ­და ჯი­ქურ.

რო­გორ ამ­ოთ­ქ­ვამ ამ­ხე­ლა ნაღ­ველს

და შე­ნი ყე­ლის ფა­ქი­ზი ხორ­ხით

ჩე­მი ცხოვ­რე­ბის და­რა­ბებს აღ­ებ,

ჩემს ყურ­თას­მე­ნას ძვა­ლი­ვით ლოღ­ნი.

შენ ხარ ძაღ­ლი, მე – ად­ა­მი­ა­ნი,

და შე­იძ­ლე­ბა მეც ვიქ­ცე ძაღ­ლად,

და ამ­ის­თა­ნა რა დარ­დი არ­ის,

მი­წი­დან ცამ­დე რომ ად­ის მაღ­ლა.

მაგ ხმით მეც­ნო­ბა მე სა­ა­ქაო,

სა­ი­ქიო კი მიღ­მა ამ ყე­ფის

ცახ­ცა­ხებს, ღა­მეს უნ­და აღ­გა­ვოს

ეგ ხმა, რომ­ლი­თაც ჩემს ამ­ბავს ჰყვე­ბი.

რო­გორც სან­თე­ლი და რო­გორც ხიწ­ვი

გა­ზა­ვე­ბუ­ლი უძ­ი­რო ნაღ­ვ­ლით,

ამ ჩემს ღა­მე­ებს ან­ა­თებს ხრინ­წი

გა­თე­ნე­ბამ­დე მყე­ფა­რი ძაღ­ლის.

* * *

ვი­ცი, აქ ცხოვ­რობს ჩემს სი­ახ­ლო­ვეს,

ჩე­მი შემ­წეც და უნ­დო მგმო­ბა­რიც,

და ის­იც ვი­ცი, ას­ეთ ახ­ლო­ბელს,

უნ­და ვუ­წო­დო მე მე­გო­ბა­რი.

რო­გორც სა­კუ­თარ ქსელ­ში ობ­ო­ბა

ვი­ცი, ისე ვარ მეც ჩახ­ვე­უ­ლი,

მარ­ტო­ო­ბა­ზე წუხს მარ­ტო­ო­ბა, –

სველ ნი­ჟა­რა­ში სვე­ლი სხე­უ­ლი.

ვი­ცი, შრი­ა­ლებს ხე ქვე­ყა­ნა­ზე

და იშ­რი­ა­ლებს ასე დი­ლამ­დე

ვი­ცი, მზის სხი­ვებს ქა­რი გა­დას­წევს

სხვა მზე­ე­ბი­დან გა­მომ­დი­ნა­რე.

ვი­ცი, სხვას უკ­ვე ბევ­რ­ჯერ ეწ­ვია

ბე­დი უაზ­რო და უარ­ე­სი,

და ცხოვ­რე­ბა რომ მთვრა­ლი ბე­ცია

მე იმ­ი­ტო­მაც მხე­დავ ამ­რე­ზილს.

ის თვი­თონ მო­ვა, თუმც შენ არ ეძ­ებ –

ცი­ლის­წა­მე­ბა და დამ­ცი­რე­ბა,

რად­გა­ნაც ბევ­რი სის­ხ­ლი ჩა­რეცხეს

ქვა­ფე­ნი­ლებ­ზე უკ­ვე წვი­მებ­მა.

* * *

შენს ვნე­ბებს უნ­და მჭიდ­რო ლა­გა­მი,

რად­გან ჰა­ერ­ში ას­ვე­ტილ ნაძ­ვებს

ლაჟ­ვარ­დის ჭე­რიც კი ვერ აკ­ა­ვებს

და ქა­რიშ­ხა­ლიც კი ვე­ღარ აწ­ვენს.

შენ გე­სალ­ტე­ბა სხე­ულ­ზე სიცხე

და გი­ვიწ­რო­ვებს ვიწ­რო სა­ხედ­ველს,

და სა­კუ­თა­რი თა­ვის წინ ირცხ­ვენ,

რად­გა­ნაც ვნე­ბა ვე­ღარ გა­ხედ­ნე.

და­ოკ­დი, მთვა­რის დის­კო იხ­რე­ბა

და ყვა­ვი­ლი­ვით ლა­მა­ზი სხი­ვი

შენ­თან შე­მო­აქვს, შენ კი გიხ­დე­ბა

სხი­ვის და­ჭე­რა, ვნე­ბა რომ ღვი­ვის.

მაღ­ლა, სულ მაღ­ლა სარ­თულ­ში, სად­ღაც,

ეთ­ხო­ვე­ბი­ან ვი­ღაც გარ­დაც­ვ­ლილს,

გარ­დაც­ვ­ლილს შუბ­ლ­ზე უელ­ავს დამ­ღა

მთვა­რი­სა, მე­რე დრო რომ გა­აც­ლის.

სძი­ნავთ შენს მტევ­ნებს და მკრთალ ლო­ყებ­ზე

ოდ­ნავ გე­ხე­ბა ძი­ლი ჩრდი­ლი­ვით,

და გახ­ს­ნილ ტუ­ჩებს ფრთხი­ლად მოჰ­ყ­ვე­ბა

და­უ­ხარ­ჯა­ვი ვნე­ბის ჩი­ვი­ლი.

* * *

ათ­ოვს სველ სინ­დისს, ათ­ოვს სველ თვა­ლებს,

სა­ღა­მო ავ­ლებს ხელს მო­ა­ჯი­რებს,

შე­უმ­ჩ­ნე­ვე­ლი იქ­ნე­ბა მთვა­რე,

არ შე­იძ­ლე­ბა ვინ­მეს და­ჭირ­დეს.

და მი­ად­გე­ბა მზის სვე­ლი სხი­ვი

ცა­რი­ელ სახ­ლ­ში დარ­ჩე­ნილ ფინ­ჯანს,

და ქუ­ჩის ბო­ლოს გო­გო­ნას ღი­მილს

ეტ­ყო­ბა სიკ­ვ­დილ-სი­ცოცხ­ლის მიჯ­ნა.

ათ­ოვს სველ სახ­ლებს, ათ­ოვს ოჯ­ა­ხებს,

ათ­ოვს სა­წო­ლებს, ათ­ოვს ხა­ლი­ჩებს,

სვე­ლი ბი­ნე­ბი თოვ­ლ­ში მო­ჩა­ნან

და თოვ­ლი თოვ­ლ­ში უნ­და და­იხ­რ­ჩ­ვეს.

ვი­ცი, დავ­ტო­ვებ ამ თოვლს და თვა­ლებს,

მინ­დ­ვ­რე­ბი­სა­კენ წა­ვალ, დავ­ტო­ვებ,

ღა­მე იწ­ვე­ბა თოვ­ლი მკვდა­რი­ვით

და დი­ლით კვლა­ვაც უნ­და გა­თოვ­დეს.

არც ავი და არც კარ­გი და­რია

და შე­იძ­ლე­ბა, რომ და­უ­ბა­რო

და­თოვ­ლილ ჩიხ­ში სველ ად­ა­მი­ანს,

რომ ამ თოვ­ლი­ვით იყ­ოს უბ­რა­ლო.

© “არილი”

მკვდრე­ბის სიმ­ღე­რა

ნი­ნო კვა­ჭან­ტი­რა­ძეს

რო­ცა ყვე­ლა ეს კოშ­მა­რი არ­ყოფ­ნა­ში გა­და­ი­ნაც­ვ­ლებს,

რო­ცა გაყ­ვა­ვილ­დე­ბა ცხოვ­რე­ბა და ჩვენ აღ­არ ვიქ­ნე­ბით,

გახ­სოვ­დეთ, რომ ყვე­ლა­ფე­რი ნამ­დ­ვი­ლად იყო!

რო­ცა სა­მარ­თა­ლი ხელთ მახ­ვილს და­ი­ჭერს,

რო­დე­საც ახ­ლე­ბი შუ­რის­გე­ბით გაძღე­ბი­ან

და სახ­რ­ჩო­ბე­ლე­ბი­დან გვა­მებს ჩა­მოხ­ს­ნი­ან,

საფ­ლა­ვებს გათხ­რი­ან, ლო­დებს გა­დაყ­რი­ან,

ამ­ო­ა­შიშ­ვ­ლე­ბენ, ამ­ო­ა­ტიტ­ვ­ლე­ბენ

და მკვდრებს, რო­გორც ცოცხ­ლებს, ისე გა­ლა­ხა­ვენ,

რომ ხსენ­დეს ის დღე სა­უ­კუ­ნე­ებ­ში,

ვით “მკვდრე­ბის გა­ლახ­ვა”…

რო­ცა ყვე­ლა­ფერ­ზე, რაც იმ დღეს მოხ­დე­ბა,

ძეგ­ლი აიგ­ე­ბა თუ სახ­ლი და­ინ­გ­რე­ვა,

წვი­მა მო­ვა თუ მი­წის­ძ­ვ­რა იქ­ნე­ბა,

ბატ­კა­ნი გაჩ­ნ­დე­ბა თუ

ყრმა და­ი­ბა­დე­ბა –

იტყ­ვი­ან და­ნა­ნე­ბით თუ თა­ვის­მარ­თ­ლე­ბით,

“ეს იყო მკვდრე­ბის გა­ლახ­ვის დღე­საო”.

მა­ნამ­დის კი, მა­ნამ­დის,

ვიდ­რე მი­წა­ში ვართ,

და ვის­ვე­ნებთ ყო­ვე­ლი­ვე ზედ­მე­ტო­ბი­სა­გან,

რი­თაც რომ სი­ცოცხ­ლე აღ­ჭუ­რავს ად­ა­მი­ანს –

ქა­ლი – ქა­ლო­ბის­გან,

კა­ცი – კა­ცო­ბის­გან,

ღა­რი­ბი – ძონ­ძ­თა­გან,

მდი­და­რი – ფუ­ლის­გან,

მე­ძა­ვი – სიძ­ვის­გან,

პო­ე­ტი – ლექ­სის­გან…

მა­ნამ­დის –

ვიდ­რე ძა­ლა შეს­წევს ჩვენს ლან­დებს,

გაფ­რ­თხი­ლებთ:

არ­ა­ვინ მო­გატყუ­ოთ, არ­ა­ვის და­უ­ჯე­როთ,

არ გა­და­ახ­ვ­ნე­ვი­ნოთ ჩვე­ნი საფ­ლა­ვე­ბი,

გახ­სოვ­დეთ, რომ ყვე­ლა­ფე­რი ნამ­დ­ვი­ლად იყო!

და უფ­რო მე­ტიც…

რომ ირწ­მუ­ნოთ ჩვე­ნი ნათ­ქ­ვა­მი

რომ ღირ­სე­ბაც ვი­ცო­დით და თა­ვის და­ცინ­ვაც,

რომ გვე­ქე­ი­ფა ამ­ა­ო­ე­ბა­ზე და რომ გვე­ხა­ლი­სა,

თუმ­ცა კი ჩვენ­ში არ ერია არც ერ­თი მარ­თა­ლი,

ბნელ­ში და შიმ­შილ­ში, შიშ­ში, მო­ნო­ბა­ში,

ჩვენ მა­ინც ვმღე­რო­დით!…

ეს ცხოვ­რე­ბა არაა იმ­ათ­თ­ვის, ვი­საც ეჩ­ქა­რე­ბა,

ეს ცხოვ­რე­ბაა იმ­ათ­თ­ვის, ვი­საც აგ­ვი­ან­დე­ბა,

ვინც შე­ი­ყო­ლია დარ­დ­მა და მწუ­ხა­რე­ბამ,

ვინც სა­წო­ლი­დან ამდ­გარ ცოლს თვა­ლი გა­ა­ყო­ლა,

ვინც ყოყ­მა­ნით და­იწყო დი­ლა,

ვინც და­ბა­დე­ბით­ვე შე­ყოვ­ნე­ბუ­ლია,

ვინც ლო­გინ­ში ოც­ნე­ბას არ­ჩევს

წვი­რი­ან ცხოვ­რე­ბას,

ვინც ღმერ­თის­თ­ვის ბევ­რი ილ­ო­ცა

და უჭ­ირს პირ­ვე­ლი ნა­ბი­ჯის გა­დად­გ­მა,

ვინც და­კარ­გუ­ლია “ჰო”-ში და “არა”-ში,

ვინც აფ­ა­სებს წვრილ­მან რა­მე­ებს,

რად­გან მსხვილ­მა­ნი – და­ბა­დე­ბა და სიკ­ვ­დი­ლია

და არც ერ­თი ჩვენ არ გვე­კუთ­ვ­ნის,

ვინც იც­ის, რომ, რა­საც აჰყ­ვე­ბი, იმ­ად იქ­ცე­ვი,

რომ, ვინც მსუ­ბუ­ქად ეწ­ე­ვა უღ­ელს,

ის უხ­მოდ კვდე­ბა მოხ­რე­შილ გზა­ზე,

ვინც იც­ის, რომ, სი­ხა­რუ­ლი უბ­ო­რო­ტოდ რო­დი არ­სე­ბობს,

იმ­ი­სი მოს­ვ­ლით მუ­დამ რა­ღაც და­ი­ვიწყე­ბა,

ვინც იც­ის,

რომ, ნი­ჭი­ე­რი მი­ლი­ონ­ჯერ უღ­ა­ლა­ტებს თა­ვის თავს ხოლ­მე,

უნ­ი­ჭო კი ერთხე­ლაც არა,

რომ, ვინც არ აფ­რენს, ის სხვა რა­მით ზღავს,

ვინც ზიზ­ღის რუ­კას სიფ­რ­თხი­ლით ად­გენს,

რომ სიყ­ვა­რულს არ და­ამ­თხ­ვი­ოს,

ვინც იც­ის, რა ბო­რო­ტე­ბაა,

რომ გაღ­ვი­ძე­ბის­თა­ნა­ვე შე­უბ­ჯი­ნო ცხოვ­რე­ბას თვა­ლი,

ვინც იც­ის, რომ, მთა­ვა­რი სიტყ­ვე­ბი უკ­ვე წარ­მო­ით­ქ­ვა

და ახ­ლა სა­ჭი­როა მათ­გან დრო­ზე გაც­ლა,

ვინც იც­ის – ად­ა­მი­ანს ის­იც შთა­ა­გო­ნებს,

რომ შე­უძ­ლია რა­ღა­ცა შე­ბილ­წოს,

რომ, უმ­ჯო­ბე­სია ერ­თი ნაკ­ლი სრულ­ყო,

ვიდ­რე მო­ე­დო ათ­ას სიქ­ვე­ლეს,

რომ, ვინც და­ლია სა­წამ­ლა­ვი, თაფ­ლი უკ­ვე ვე­ღარ უშ­ვე­ლის,

რომ, მო­ძუ­ლე­ებს ხი­დი არ­ას­დ­როს არ ჩა­უტყ­დე­ბათ,

რომ, გაქ­ცე­ულ ცოლს მზით­ვით უკ­ან არ­ა­ვინ მის­დევს,

რომ, სი­ლა­მა­ზე არ­სე­ბობს იმ­ი­ტომ,

შე­უმ­ჩ­ნე­ვე­ლი რომ იყ­ოს ბრმე­ბის­თ­ვის,

რომ ყვე­ლა­ზე სა­ში­ნე­ლი გა­სახ­სე­ნე­ბე­ლია – სიყ­ვა­რუ­ლის დრო,

რომ, ჯე­ჯი­ლი მო­სა­ვალ­ზე მე­ტი არ­ის, იმ­ე­დი – პურ­ზე,

რომ, გან­სა­კუთ­რე­ბით სა­ხი­ფა­თო­ნია

ღვთის­მო­სა­ვე­ბი და პატ­რი­ო­ტე­ბი,

და, მო­რა­ლის­ტის ერ­თა­დერ­თი თა­ვის­შ­ვე­ლაც – უზ­ნე­ო­ბაა,

რომ ამ ხალ­ხ­მა მარ­ტო პირ­ჯ­ვ­რის­წე­რა ის­წავ­ლა ქრის­ტეს­გან,

სხვა ყვე­ლა­ფე­რი, რაც ძნე­ლია, მას შე­ა­ტო­ვეს,

ხე­ლი კი არ და­უ­ცა­ლეს,

რო­გორც წვი­მას ხელს უც­ლის ბავ­შ­ვი,

რომ, სი­ძულ­ვი­ლის გრძნო­ბა ქო­ნე­ბა არაა,

მაგ­რამ სულ უგრ­ძ­ნო­ბე­ლო­ბას მა­ინ­ცა სჯო­ბია,

რომ, კა­ცი მა­შინ მღე­რის ცხოვ­რე­ბა­ზე,

რო­ცა მას­ში გან­სა­ქონ­ლ­დე­ბა ეშ­მა­კი,

რომ, რო­გორც კი ტყუ­ი­ლის თქმა მო­მინ­დე­ბა,

ვგრძნობ, თუ რო­გორ მიბ­რუნ­დე­ბა სი­ცოცხ­ლის ხა­ლი­სი,

რომ, სი­სუ­ლე­ლეა, ად­ა­მი­ა­ნებს შენ­ზე რომ უამ­ბობ,

ად­ა­მი­ა­ნებს უნ­და მო­უყ­ვე მათ­ზე,

რომ: გა­ნა იმ­ას უფ­რო მე­ტი მი­ზე­ზი ჰქონ­და,

ვიდ­რე მე მაქვს – გა­ჯავ­რე­ბი­სა?

მე ამ­ათ­ში ჩარ­ჩე­ნი­ლი ვარ, ის კი წა­ვი­და,

რომ, ად­ა­მი­ა­ნი ფა­სობს ცდუ­ნე­ბე­ბით,

რომ, “მე ვტყუი, ესე იგი – ვარ­სე­ბობ”… და ასე შემ­დეგ.

ვინც იც­ის, რომ საპ­ნის ბუშ­ტით ვერ აფ­რინ­დე­ბი,

იმ­ით მხო­ლოდ შე­იძ­ლე­ბა ძირს და­ე­ნარ­ცხო,

ქვე­მოთ­დახ­რილ ქუ­თუ­თო­თა გაკ­ვირ­ვე­ბა­ში,

ვინც იხ­უმ­რა, რომ ორი რამ – ფუ­ლი და სუ­ლი

არ­ა­ვის არ უნ­და გა­ან­დო,

ვინც სიკ­ვ­დი­ლის წინ და­ი­ბა­რა –

“მე­ძი­ეთ მე და­კარ­გულ საგ­ნებ­ში”,

ვინც იც­ის, თუ რა­ზე იოც­ნე­ბოს:

გან­ვი­თა­რე­ბა და ბუ­ნებ­რი­ვი კლე­ბა

(თით­ქოს ჭკნო­ბა ყვა­ვი­ლო­ბა­ში),

რო­ცა სუ­ლი­ცა და სხე­უ­ლიც ერ­თად ჩა­იწ­ვე­ბა,

ვინც იც­ის, რომ ცხოვ­რე­ბა წა­გე­ბუ­ლია

და­ვიწყე­ბულ სი­ზარ­მა­ცე­ებ­ში,

რომ, საქ­მე და თა­მა­ში ის ორი სარ­კეა,

სა­დაც ად­ა­მი­ანს თა­ვის სა­ხის ხილ­ვა შე­უძ­ლია

და, რომ გა­ნუწყ­ვე­ტელ გა­და­ნაც­ვ­ლე­ბა­ში

ეს ორი სარ­კე ერთ­მა­ნეთს ერწყ­მის,

ვინც იც­ის, რომ, თუ­კი გე­ლო­ლი­ა­ვე­ბი­ან,

ესე იგი,

რა­ღა­ცა­ზე თვალ­სა ხუ­ჭა­ვენ,

ვინც იც­ის, რომ, თუ არ შე­ე­გუ­ე­ბი

სიბ­რ­ძ­ნი­სათ­ვის წაყ­რუ­ე­ბას და

სი­ლა­მა­ზის­თ­ვის თი­თებს შო­რის ცქე­რას,

ის­ი­ნი გაგ­ს­რე­სენ,

ვინც არ და­კარ­გა გუ­ლუბ­რ­ყ­ვი­ლო­ბა,

რომ გა­იკ­ვირ­ვოს მე­ა­თა­სე­ჯერ –

რა­ტომ არ­ის ეს ცხოვ­რე­ბა ყო­ველ წამ­ში ასე ახ­ა­ლი,

რო­დე­საც ასე ძვე­ლი არ­ის და გაც­ვე­თი­ლი,

ვინც იც­ით,

რომ ბრძე­ნი არ­ას­დ­როს არ და­ი­ცავს თა­ვის სი­მარ­თ­ლეს,

ბრძე­ნი ელ­ო­დე­ბა ბრმა შემ­თხ­ვე­ვას,

რო­დე­საც მას და­უ­ჯე­რე­ბენ,

ვინც იც­ის, რომ, სა­ქარ­თ­ვე­ლო­ში

გი­ჟიც კი არ არ­ის თან­მიმ­დევ­რუ­ლი,

რომ ჯვა­რი, რო­მელ­საც მი­ა­ყუ­დებ,

არ არ­ის ჯვა­რი,

ჯვა­რი ის არ­ის, სულ რო­მე­ლიც უნ­და ატ­ა­რო.

და ასე შემ­დეგ…

ეს ცხოვ­რე­ბა არაა იმ­ათ­თ­ვის, ვი­საც ეჩ­ქა­რე­ბა,

ვინც ცოლს გა­უღ­რი­ნა,

– ჩა­იც­ვი, წა­ვი­დეთ!..

ეს ცხოვ­რე­ბაა იმ­ათ­თ­ვის ვინც მრა­ვალ­წ­ლის ფიქ­რით შე­იგ­ნო,

რომ, ად­ა­მი­ა­ნი ფა­სობს ცდუ­ნე­ბე­ბით

რომ, სა­ბო­ლო­ოდ დარ­წ­მუ­ნე­ბუ­ლე­ბი მი­წა­ში წვა­ნან

ასე ვიცხოვ­რეთ ჩვენ სა­ქარ­თ­ვე­ლო­ში,

ხან ჯო­ჯო­ხე­თად რომ ვსა­ხავ­დით

და ხან ლურჯ ქე­დე­ბად

და თუმ­ცა საჯ­დო­მე­ბით სკა­მებ­ზე ვე­მაგ­რეთ,

აზ­რე­ბი მა­ინც მი­მოგ­ვ­დი­ო­და

და წვერს ვი­პარ­სავ­დით რა­დი­ო­ჰან­გებ­ზე,

სა­კუ­თა­რი სიმ­ღე­რა კი საფ­ლავ­ში მიგ­ვ­ქონ­და.

და

რო­ცა ყვე­ლა ეს კოშ­მა­რი არ­ყოფ­ნა­ში გა­და­ი­ნაც­ვ­ლებს,

რო­ცა გაყ­ვა­ვილ­დე­ბა ცხოვ­რე­ბა და ჩვენ აღ­არ ვიქ­ნე­ბით,

გახ­სოვ­დეთ, რომ ყვე­ლა­ფე­რი ნამ­დ­ვი­ლად იყო!

© ”არილი”