საფეხური

/ოქტომბრის ეპისტოლე/



..რაც მახსოვს, ისიც დასავიწყებლად

ღამის მტევნები –

ხელისგული გრძნობდა სისავსეს…

რაც შენ წახვედი, სიტყვები გაქრნენ,

ჩემს სათქმელს შორისდებული ჰყოფნის

და ბოლთას ვცემ მეს და მეს შორის.

ახლაც გული ამიჩუყდა,

მაგრამ უცრემლოდ;

ცრემლს სიტყვა იწოვს და აკრისტალებს

იმ დღისთვის, ჟამი რომ დაუდგება.

ის მიყურებს

ალმაცერ სხივით,

მე ხომ ყველაფერს ვიმახსოვრებ დასავიწყებლად.

თვითონ მე ვარ ის საფეხური,

რომელიც უნდა გამოვტოვო

რომ საკუთარ სისუსტეს გავცდე…

9. 10. 2010 წ.

ჩანახატი შენთვის



გაამზეურებ გარდასულ ზამთრებს,

ერთად ყოფნით რომ გადავაგორეთ…

ეგ თვალებია,

აჩქროლებულ გულს რომ მაჩვენებს

და ამავე დროს,

ცას რომ მაგონებს…

რა გულწრფელია ეს ზედაპირი –

ღიმილის კლიშე

და ჩავარდნილ კლავიშის ბგერა,

გულში რომ ჩაწყდა –

სმენით ვპოულობ

და შეხებისას ძარღვებიც ჟღერენ.

ცრუა ეს კარი,

ღიაობით დაკეტილია,

დგას შოუმენი

და საკუთარ თავს აფიარებს,

შეფუთვის სტილი –

მოსაწყენად ინფანტილური,

ესეც პაფსაა და იაფზე იაფი არი…

…..

გამოვრთავ ეკრანს

და ვგრძნობ სინანულს,

შესაბამისი სიტყვის მიგნებით,

ალბათ, დღეიდან შენთვის ვიცოცხლებ

და შენი ნატვრის ჩრდილში ვიქნები.

20. 10. 2010 წ.



ერთ სიტყვაში..



/ოქტომბრის მეორე ეპისტოლე/



…ჩვენც ავყევით, რადგან სისხლში –

ოქტომბრის მზემ გაიდგა ფესვი

და მოგვანატრა ერთმანეთი

და შეგვიძღვა ერთმანეთში და ერთ სიტყვაში, –

უწყვეტელ დროში

და გვაუღლა იმ დღესთან ერთად,

თითქოს რომ იყო,

თითქოს რომ არის…

შენ ხარ ჩემი – შინ,

არ მეშინია,

გაშინაურდა, მგონი, სულეთი

და ვეღარ ვარჩევ მე რომელი ვარ,

ის აჩრდილი თუ

ეს სილუეტი…

მოგეფერები,

მიწა მიწას რომ ეფერება –

სულაც არ არის ჩემთვის სულ ერთი,

რომ მიყვარს, შენი სიახლოვეა,

შენს ხსენებაზე მოვსულიერდი.

30. 10. 2010 წ.

© kalmasoba.com

I. წიგნისთვის ღია და ფარული მიძღვნები

ბოლო სიყვარული – ქალაქი ზღვით

სინამდვილეში არც ისეთი პატარაა,
მაგრამ განსაზღვრება ”პატარა ქალაქი”
ჯერ ხომ ისედაც გაცილებით ტევადია

და ორჯერ უფრო – თუ ვგულისხმობთ ზღვისპირა ქალაქს.

*
მე ერთხელ ვთქვი და მომეწონა,
და იმ დღიდან გამუდმებით ვიმეორებ,
რომ ეს ქალაქი ჩემი ბოლო სიყვარულია
(რასაც მოსდევს კარგად დამუშავებული მოკლე პაუზა)
და დავძენ ხოლმე: ქალივით მიყვარს.

მსმენელები, როგორც წესი, მიღიმიან.

ოღონდ ადგილობრივები – ცოტა სხვანაირად.

*
ეს ერთადერთი ქალაქია საქართველოში,
სადაც ჩემ თავს ვასეირნებ. ეს ფრაზაც ძველია,
მაგრამ ნაკლებად ეფექტური, როგორც ვატყობ, მსმენელებისთვის;
სამაგიეროდ, ბევრად უფრო გასაგები. ჩემთვისაც კი. ესეც საქმეა.

*
მაშ ასე, ჩემ თავს ვასეირნებ. ხოლო სეირნობა,
როგორც ჩანს, თავის მოტყუების მეთოდებს შორის
მართლაც საუკეთესოა (თუ არ ჩავთვლით რამდენიმე აუცილებელ,
მაგრამ ლექსში სახსენებლად მაინც უხერხულ
საქმიანობას). გარკვეული უხერხულობა
ახლავს ამასაც, სეირნობას; განსაკუთრებით –
როცა ჩემ თავს ვასეირნებ. მას უხარია,
მე კი, რომელსაც კარგად მესმის
უაზრობაც, უსაფუძვლობაც
ამ გულუბრყვილო სიხარულის, არაფერს ვიმჩნევ,
რადგანაც მახსოვს, თუ რამდენი წელი დაჭირდა
მის დარწმუნებას, რომ ბათუმი ერთადერთი ქალაქია საქართველოში,
სადაც ჯერ კიდევ შეიძლება სეირნობა. ძლივს დამიჯერა
და ვცდილობ, აღარ გავაწბილო. ხშირად ვუმტკიცებ,
რომ ზღვა არაფერ შუაშია, და არც ქალაქის
ძველი უბანი – ვიწრო ქუჩებით
და ორ-სამ, სამ-ოთხ სართულიანი
აივნიანი შენობებით; და რომ მთავარი,
რამაც ამ ქალაქს მიაჯაჭვა მისი გული, რაღაც სხვა არის…
შემეძლო მეთქვა – პოეზია, მაგრამ არ ვრისკავ:
ხომ შეიძლება მიხვდეს, რომ დავცინი?

*
ეს ერთადერთი ქალაქია საქართველოში,
სადაც ჩემ თავს ვასეირნებ; ვათამამებ. მას აქვს სურვილი
და უფლებაც, გააყოლოს თვალი გოგონებს –
მათ ნამზეურ მხრებსა და ფეხებს,

მე კი, უფლება რომც მქონოდა,
ალბათ თვალის გაყოლებას ვერ გავბედავდი,
და თუკი მაინც გავხედავდი – ისეთებს არა,
ვინც ჯერ კიდევ შეიძლება (თუნდაც ლექსში) გოგონებად მოიხსენიო.

*
ზღვა არაფერ შუაშია, და არც ქალაქის
ძველი უბანი – ვიწრო ქუჩებით,
სადაც ვიწყებთ სეირნობას
და მივდივართ პორტისაკენ. როგორც ფოთოლს ჭიანჭველები,
საბუქსირე კატარღები ნაპირისკენ მიაღოღებენ
გიგანტურ ტანკერს. პორტის გვერდით პატარა კაფე
ზღვისკენ გადგმული ხის აივნით – აი ადგილი,
სადაც ისევ ვმთლიანდები –
მე, რომელიც საკუთარ ვასეირნებდი,
და მე, რომელსაც ჩემი თავი მასეირნებდა,
სწორედ ამ კაფის აივანზე ვერწყმით ერთმანეთს,

და გარკვევით ვერასდროს ვხვდები,
თუ რომელი რომელს ერწყმის
და რომელში ვმთლიანდები –

გააჩნია, რას ვსვამ და რამდენს.

*
ეს ქალაქი ჩემი ბოლო სიყვარულია.
ესეც ცალმხრივი – პირველივით. ზღვისპირა კაფე,
რომელსაც უკვე ცხრა წელია, ცოტა მეტიც, ერთგულად ვსტუმრობ

და მსიამოვნებს, რომ მიმტანებს
აღარაფრის შეხსენება აღარ ჭირდებათ –
კარგად იციან, რას დავლევ და რას მივაყოლებ
(რაც ერთიორად მაამაყებს, თუ კაფეში სტუმრებს მივიყვან),

და მეც არასდროს მავიწყდება
ერთ-ერთ მათგანს თანაგრძნობით გამოვკითხო
პატიმარი მეუღლის და ავადმყოფი შვილის ამბები,
ხოლო მეორეს ლიმონათით გავუზავო ჭიქა არაყი,
რომ, როცა მოვა და გადაკრავს, ვიტრინიდან მომზირალი მეპატრონე
ვერაფერს მიხვდეს.

*
ცხრა წელია, ცოტა მეტიც… როდესაც აქ ვარ,
თითქოს ჩემი ადრინდელი აქ-ყოფნებიც ერთმანეთს ებმის
და მეჩვენება, რომ ერთი დღე იწელება

და ეს ცალკე ცხოვრებაა; და ერთადერთი,
რასაც ასეთი კლინიკური სიცოცხლიდან გამოვყავარ,
რაც მახსენებს დროის დინებას,

ის პატარა და ლამაზი, სასაცილო ბოშა-გოგოა,
რომელსაც, თითქოს გუშინ იყო, გულუხვად რომ ვასაჩუქრებდი,
დღეს კი უკვე სამათხოვროდ შვილებს მიგზავნის.

…………

II. წიგნისთვის ბოლოსწინა ლექსები

* * *
ერთხელ,
ერთხელაც კი
ვერ დავასწარი ცხოვრებას: ყოველთვის,

რამდენიმე წამით ადრე,
ვიდრე თვალს ავახელ,

გრძნობს, რომ ვიღვიძებ
და სასწრაფოდ თავს იწესრიგებს,

რომ გაღვიძებულს
დამხვდეს ზუსტად ისეთივე,
როგორიც დავტოვე.

* * *

შორიდან და მისალმებით ჩვენ ერთმანეთს ადრეც ვიცნობდით,
მაგრამ ახლოს, სალაპარაკოდ, პირველად შევხვდით ათიოდ წლის წინ
ერთი კოლეგა-თანამსმელის დაკრძალვაზე, და მან თავი დამამახსოვრა
საკმაოდ დამაჯერებელი მოსაზრებით იმის შესახებ,
რომ პოეტმა უნდა წეროს მხოლოდ ის და მხოლოდ ისე,
რასაც და როგორც დაწერდა შემდეგ, როცა ცხოვრება უკვე ჩავლილია,
მკვდრებს რომ წერა შეძლებოდათ. წლები გავიდა
და ჩვენ ერთმანეთს ისევ ვხვდებით, გვერდიგვერდ ვსხედვართ
და რამდენიმე ჭიქის შემდეგ, როცა სასმელი ეს-ესაა გვეკიდება
და ჯერ საერთო წასულების შესანდობარიც
არ შეგვისვამს, ის უეცრად იხრება ჩემკენ
და იგივეს მიმეორებს. სიტყვა-სიტყვით. დავიწყებია,
რომ ეს ოდესღაც უკვე მითხრა; რაც მთავარია,
დავიწყებია, თუ სად მითხრა, ვის ქელეხში. ვეღარ გათვალა,
რომ უკვე მეც მყავს ჩემი კაცი ჯოჯოხეთში
და მისგან ვიგებ ნებისმიერ იქაურ ტყუილს,
რომელიც ჩვენკენ, ცოცხლებისკენ, ერთადერთი უტყუარი სიმართლეა,
თუნდაც წერისას.

* * *
ერთი სული გაქვს, როდის ჩავიძინებ,
გამუდმებით ბრუნდები ჩემკენ.
გადმოიხრები და დამყურებ,
მაკვირდები, ხომ არ გატყუებ.

რომც გატყუებდე, რას შემატყობ:
თვალდახუჭული და უძრავი
ვწევარ და ვსუნთქავ.

დაიცდი, ისევ მაკვირდები:
ვწევარ და ვსუნთქავ.

ერთი სული გაქვს, რათა ადგე,
უხმაუროდ ჩაიცვა და გაიპარო.

ნუ იტანჯები, საყვარელო.
როგორც კი მართლა ჩავიძინებ,
თვითონვე გეტყვი.

© kalmasoba.com

ბირთვისი. ადრე
ფოტო კარგი მაშინ გამოდის, როცა ის გიღებს ვისაც უყვარხარ.

ციფრულ ფოტოებს ერთი უპირატესობა აქვთ.
ისინი შეგიძლია დაზუმო და ადამიანებს თვალებში შეუვარდე.
გაიარ-გამოიარო.
აქ კი, ალბომის სურათებში
ძლივს ვარჩევ, ხელი ვინ გამომხვია, ვის გვერდით ვდგავარ,
წელიწადის რომელი დროა, რა მაცვია, რაზე ვფიქრობდი.
საშველი – ფოტოს უკანა გვერდი
მიწერილი თარიღი თეთრზე – 2000 წელი,
ბირთვისი,შემოდგომა. წავედით ათნი.

ცეცხლზე – ყავა, რკინის ჯამით, შიგ ცვივა ფერფლი.
ყველა ეწევა.
შედედებული რძის კოლოფი წვრილად გავხვრიტეთ
და ენაზე, წვეთი სიტკბო ჩამოვატარეთ.
არავინ მიყვარს. აღარავინ.
თითქოს მუცელი გამომფატრეს და მთელ სხეულში,
მგონი, გაგიჟდა, გული სცემს ბოლთას.
ვინც მიყვარდა, გასულ კვირაში ჰქონდა ქორწილი.
ტაშ-ფანდური, ზურნა, დუდუკი,
თეფშის მტვრევა, შავი ვარდების გოიმური თაიგული..
იქნებ არც ისე, მაგრამ ეს სიტყვა მიადვილებს მოვყვე ამბავი
როგორ გასხვისდა უცებ ჩემი ადამიანი.
წინა კვირაში – აბაზანაში ვარ ჩაკეტილი.
ხმის დასახშობად ყველა ონკანი მოშვებულია.
ბირთვისში წასვლა თუ გადაკარგვა – გადაწყვეტილი.

და აი, ისიც. ტყე, ბოდიალი.
ღამეა, ცივა. სიტყვებს ფორმა აქვთ – გრძელი ორთქლის.
ბენე მთვრალია, კარავში სძინავს. დღეს გავიცანით.
თან რამდენიმე წყვილიც გვახლავს – რეალური და პოტენციური
ორ სააათში ტყიდან გამოვლენ,
ჩვენ დავინახავთ მათ ტუჩებზე სიყვარულის კვალს
და არაფერი გაგვიკვირდება, რადგან გუშინ გავხდით ოცი წლის.
რადგან სხეულებს ამ ასაკში გმირობები არ აინტერესებს.

ეს ის დროა, როცა დილით არასდროს ეძებ რა ჩაიცვა.
სკამის საზურგე – დახუნძლული ჯინსით, სვიტრებით.
ეს ის დროა, როცა ჟანგბადის ზედმეტი დოზა ყელში გიჭერს
და ხარ ისეთი თავისუფალი, ისეთი მშვიდი – თითქოს
საზღვართან, ბოლო სოფელში უკვე მოთოვა.

რა უნდა მოხდეს, რომ ძველებურად ასე უფულოდ,
ერთი ზურგჩანთით
გზას დავადგეთ გაურკვეველი მიმართულებით.
არ ვდარდობდეთ, შევძლებთ თუ არა გაყინული წყლით
ტანის დაბანას,
კარავში ვისთან ერთად მოვხვდებით,
ნასვამებს გული რომ აგვერიოს,
უცხო ხალხის ხომ არ შეგვრცხვება.

რა უნდა მოხდეს.
რომ დაბრუნდეს ეს შეგრძნება – სიღარიბით ბედნიერების,
უსიყვარულოდ თავისუფლების.
და ყველაფერი ეს ერთადერთ
ფოტოზე იყოს შემორჩენილი.

გახსნა

ორ კვირაში მოვა წერილი
ჩემი უცნობი მეგობრისგან – სხვა ქვეყნიდან. სხვა ქალაქიდან.
გაბერილი კონვერტი მარკით.
დღესასწაული თუ დაემთხვა, გზავნის ბარათსაც.
ან სარვამარტოს – ნარცისებზე შემოხვეული თეთრი ლენტები,
ან საახალწლოს – თოვლის ბაბუას საჩუქრების გუდის გვერდით,
შემოუსვამს ციყვი მარხილზე.
ორ კვირაში ნელი ფოსტა მოაჩაქჩაქებს
უნახავი ადამიანის ამბებს, სურვილებს – სულ ცოტათი გაზვიადებულს.
მდიდარმა ბიძამ როგორ უყიდა ველოსიპედი.
გვესმის, ვპატიობთ.
მაგრამ ეს ხდება ოცი წლის წინ
და ასეთი მეგობრობა იშვიათია.
…

დღესაც ვხსნი ფოსტას. ვხსნი ფორუმებს.
სიმარტოვეს ვუხსნი პაროლებს.
ვუმეგობრდები განურჩევლად, მცირე შერჩევით.
და ჩემი სიის მეგობრების ავატარები
როგორც დაშლილი ბანქოს დასტა ყრია გარშემო.

ავატარიდან მამის ნაცვლად, დედის მაგივრად
შემომცქერიან თოთო ბავშვები,
დაბერილ ლოყებს, ჩაჩხვლეტილ ღიმილს
როგორც საშვებს, მათი მშობლები აფრიალებენ –
მფეთქავ ქსელში შემოსაძრომად.
თრთის ფეისბუკიც.
გინეკოლოგის სავარძელზე გაშლილია ჩვენი ფეხები.
თავიდან ოდნავ მოკრძალებულად.
ლ ლიკე ყოუ,
შემდეგ თამამად მოვყვებით ვიღაც ”სუნიანი” როგორ აგვეკრა,
მიწისქვეშა ტრანსპორტის ამბებს გავუზიარებთ
მათ, ვინც მიწას რამდენიმე საფეხურით არ ჩასცდენია.
ვყვებით, როგორ აიწია ვერცხლისწყალმა სიცხის საზომზე.
ვიხდით მადლობას –
თუ უცებ ვინმემ ამის პასუხად
შემოგვწირა ვირტუალური ჟოლოს მურაბა.
გგონია გათბი, გამოკეთდი,
მოხვდი გაშლილ სტადიონზე ფრედის კონცერტზე,
სულელურმა ტესტმაც გაგართო, როცა გამცნო როდის მოკვდები.

ისიც ვიცი
ვინ არის შენი მეგობარი,
ელექტრონულმა სივრცემ მამცნო ორი წამის წინ.
ცოტა კი მიკვირს – რა საერთო გაქვთ –
ალბათ, ფოტოზე ხარ მიმზიდველი.
ან რაიმე ბრძნული დაწერა –
ბანალური სააღდგომო მისალოცივით
ყველასათვის მისაღები და გასაგები – ვერასოდეს გააპროტესტებ.
ამ მორევში შენით შეცურე და ახლა მხოლოდ სინქრონულად
ხელს თუ მოუსვამ.

ოკუპაცია. სპირალი

გაიცანით მისი ხელოვნური თანამგზავრი.
სულ ახლახანს დაიმეგობრა.
ერთი თვეა ერთად წვებიან, ერთდროულად იღვიძებენ.
ზის ჩუმად, თავისთვის,
არც იზრდება, არც გული უცემს.
ციცქნა საცობი,
საზრიანი მისი დარაჯი,
მისი მცველი,
ზის საშოს კართან
და
მოახლოებულ სიცოცხლეებს, როგორც ვირუსებს
უკან აბრუნებს.
რამდენიც გინდა,
სადაც გინდა იქ გიყვარდეს.
არ დაჟანგდება.
სპირალი – მუცლის ოკუპაცია.
სიყვარულის მიწაზე უდგას რკინის ფესვები
და ყველაფერი არის მარტივად.
ახლა ყველა ბედნიერია.

მე კი ვფიქრობ,
ვინ დაარქვა ნეტავ ამ ლითონს
კეთილშობილი?

დამსგავსების თეორია (ცოლები და ქმრები)

ხარი რომ ხართან დააბა, იქნება ორი ხარი და არაფერი მეტი

ჩემი მეგობარი ჭანო

ერთხელ, თვალი რომ გავახილე
მომეჩვენა, ერთმანეთს ვგავდით
და შემეშინდა.
ათი წელი იყო გასული.
გავიფიქრე, ათი წლის წინ ვინც შემიყვარდა, ვისთან ერთადაც
გადავწყვიტე მქონოდა სახლი, მტვერსასრუტი,
მაცივარი, ქურა, მანქანა..
ნუთუ მაშინაც ასე მგავდა და თუ მგავდა, რატომ იყო საინტერესო მასთან დარჩენა?
ორი “მე” როგორ ეტეოდა ამ ვიწრო კარში.
ორი “ის: რატომ დადიოდა კვირას ბაზარში?
ღიმილის. დგომის, სიარულის, წოლის მანერა – ერთი ერთზე.
”როგორ უხდებით”.
”ერთმანეთს ასე შეაბერდით”
”თქვენი უღრუბლო ცხოვრებები”
”არასოდეს მოხვდეთ წვიმაში” .
და თუ მაინც.
ვითომ მიწიდან ამოიზარდა,
გაშალოს დიდი შავი ქოლგა,
შენ კი მხარზე თავი დაადო.

თუ ეს არის იდეალური წყვილის ფორმულა,
ასე არ მინდა,
ვთქვი და ლოყაზე დანა დავისვი.
იპოვეთ ათი განსხვავება ვთქვი და გავხდი, ვთქვი და გავსივდი.

ადრე თითქოს ქერა ვიყავი, ახლა გავშავდი,
ადრე თვალებში ფორთოხლის ქერქებს ვიწურავდი, ახლა ვამშრალებ.
მძულდა ფეხბურთი, ახლა ვყვირი შენზე ხმამაღლა,
ყრიდი ტანსაცმელს მთელ ოთახში, ახლა ალაგებ.
თუ ვბრაზდებოდი, უწმაწური სიტყვების ლავა ესხმოდა ოთახს
სამაგიეროდ, ცივდებოდა ჩემი დარდი,
ახლა კი მშვიდად: გმადლობ, ბოდიში. უკაცრავად, გადავამლაშე.

ერთხელ ჩვენ გვითხრეს,
ფერი ფერსა და მადლი ღმერთსა
მე კი გავწყვიტე.

დღეს ისევ მიყვარს.
ახლა უფრო.
და ჯერ ვანსხვავებ.

© kalmasoba.com

ხსოვნა უჩარჩოო

ვწრუპავთ ჩაის – დროსთან ერთად,

მომავალი მოდის

და ქრება ჩაის ორთქლივით.

დროს გავყავართ

და ვსაუბრობთ წარსულზე,

როგორც ყოფილ აწმყოზე.

……..

მერე ვიღაც მაწვდის ანგარიშს –

ერთ პერსონაზე

და მე მიკვირს,

რომ ის იყო და არა იყო

და ვსაუბრობდით;

უჩინმაჩინის ქუდი ეხურა

და მას სხვები ვეღარ ამჩნევდნენ…

იგი ასეთი გამჭვირვალე და სიფრიფანა

ჰაერივით იყო ჰაერში,

ახლაც რომ ვსუნთქავ ნაწვიმარ ბაღში

და ყვავილის მზერა მეცნობა

და ზღვის ფშვინვა,

მეგობარივით მეგულება გულისყურში,

უჩარჩოო ხსოვნის სიღრმეში,

შენს სიჩუმეში, ამ სიტყვებში,

ახლა რომ ვფიქრობ შენს გასაგონად.

2. 10. 2010 წ.

შეგრძნების კვალი

ივლისის ეპისტოლე

გადამავიწყდა..

მახსოვს მხოლოდ შეგრძნების კვალი,

ცვილის გული, სხვა არაფერი..

არ ისურვა, სიტყვებს თავი არ შეაფარა..

სჯობს, არ ვიცოდე,

მხოლოდ ვგრძნობდე

გაურკვევლობის სუნთქვაში როგორ იბადებიან

სხვა დღეები და ღამეები

და გაქცევაზე თვალი უჭირავთ.

…იგი მოვა, ვინც, ოდესღაც,

თავის ხელის ჩრდილში დამმალა.

გაქრა ივნისი, წაიყოლა თიბათვის სუნთქვა,

მისი სხეულის ფრაგმენტები ჩემში ჩატოვა-

ცაცხვის, თივის და ბავშვობის სუნი,

მაგრამ რა მითხრა ვეღარ ვიხსენებ..

მხოლოდ კონტური, შეგრძნების კვალი –

ზოგჯერ სისხლში რომ წაიმღერებს

და ქარს ინატრებს,

მუდამ ქარის მომლოდინე ქარის წისქვილი,

თუმცა ისედაც იფქვება დრო,

ისედაც ცრიან წელიწადებს,

ისედაც ზელენ

და ისედაც მზე გადმოდის ოქროს ვარცლიდან,

და ისედაც აცხობენ გულში ჩაკრულ სურვილებს.

ისეთნაირად მომენატრე,

ახლა შენში ჩაკარგვა მინდა და ზღვის ფშვინვაში

მილიონების სუნთქვას ვპოულობ

და შენც იქ გეძებ, სახლში, რომელიც სუნთქვით აშენეს.

ქარი სულია, არავინ იცის, საიდან მოდის და საით მიდის…

…და უკვე დროა, ავწიოთ ფრთები განთიადისა,

რომ შევეგებოთ პირქარს ქარის წისქვილებივით

და ამ უნდობარ საუკუნეში

კიდევ ერთხანს ვიქარწისქვილოთ,

ვიქარწვიმოთ და გავიქარწყლოთ დარდი,

ვიდრე დრო გაგვაქარწყლებს.

2. 7. 2010 წ.

არდადეგების გაგრძელება

ფერადი ფანქრები,

ობოლი ბავშვების ფიქრებში წათლილი:

ყვითელი – მზის ლაქა,

მწვანე და წითელი – ყანა და ყაყაჩო

და ლურჯი… საღამოს ცასთან წათვლემილი,

სხვა – წვერმოოქრული,

მზეებს რომ დახატავს და სახლის სახურავს,

აწოწილ საკვამურს, ზოზინა კვამლით

ზეცას რომ აღრმავებს,

სადაც ჩამალულა

ყივილი უთვალავ მამლის.

ზაფხულის ნიავი –

ნანატრი გადია,

გულში რომ ჩაგიკრავს და გეალერსება

და შენში იღვიძებს უგამჭვირვალესი

შეგრძნება ნაივის,

რომ ისევ შენშია, რაც მუდამ მიმოდის;

არც მაშინ იცოდი, რომ ეს დრო ჩაივლის –

თვალებში არეკლილ სეზონის ბრწყინვით და

უცნობი დუეტის მჭვრეტელი აივნით.

მე ქარმა ხელახლა დამკარგა ფრანივით,

ფრენს ფიქრი, ფუტკარი, ფრთები სიფრიფანა

დაბზუის ყვავილებს, დაეძებს ნექტარს

და არ მერცხვინება, დღემდე რომ ვეკუთნი

შეყვარებულების საეჭვო სექტას.

არავინ წასულა, ისევ აქ არიან,

ჩემში განაგრძობენ სიცოცხლეს ესენი,

ვცხოვრობ შვილიშვილის დახატულ სახლში და

გარს მივლის ჩემივე დღეების მესერი.

15. 7 2010 წ.

მე ახლა შენზე წავიდარდე

ა?

ივლისის მეორე ეპისტოლე

…შენ გამომძერწე დედის მუცელში…

…ახლა ვარ უჩინარი სამარხივით,

რომელზეც დადიან და არც იციან…

და როცა არ დადიან ფიქრის დრო მისაკუთრებს,

მზისა და მთვარის სანიშნით მომძებნა

და კიდევ ცვალებად განწყობის აალებით,

მე კი მეშინია გამჭოლი მზერის

და ჩემში სიტყვებად ახელილ თვალების..

მე ვდარდობ, როდესაც არ დადიან

და მოწყენილობა მეუფლება;

მაფიქრებს და მათი არმოსვლა,

რაღაც მნიშვნელოვანს მეუბნება,

რადგან, ორჭოფობა ყოველთვის,

თან გასაგებია, თან გაუგებარი

და ეს ხელისგული, თავი რომ ჩამოვდე –

ხან ჩემი სახლია, ხან ჩვენი გემბანი….

ყველა სულიერი საბრალოა,

ვინც ფიქრს სატკივარზე ამახვილებს,

მე ახლა შენზე წავიდარდე

და სიტყვა თვალივით ამეხილა:

ჩემი მომავალი შინ ბრუნდება

უთვალავ-ღამე-დამეხილი.

18. 7 2010 წ.

სუნთქვის მიყურადება

ივლისის მესამე ეპისტოლე

…არსებობ ჩემში ნალურსმივით…

. . . . .

შენს ფიქრებს აწყობილს შავი ნონპარელით –

ვიღაც აკვირდება სამყაროს ლუპიდან…

როცა ოთახში შედიხარ ფეხაკრეფით,

ნაბიჯთან ერთად

კრეფ ხსოვნაში ჩამალულ ფიქრებს,

თვალებით ამბობ, რასაც სიტყვა ვერ მოუძებნე,

– უმწეობამ შეგატოვა

შორისდებულის მოსაწყენ ხმოვნებს…

ვის ელოდები?

არც კი იცი, როდისღა მოვლენ..

სულგანაბული უმზერ საბრალოს

და შემკრთალი მიაყურადებ:

სუნთქავს თუ არა?!

დგახარ საწოლთან და ელოდები,

სიცოცხლე როდის ამობურცავს ქათქათა ზეწარს

და სუნთქვა როდის შეაღვიძებს ავადმყოფ ჰაერს..

ჯერ ერთად სუნთქავთ წარსულს და აწმყოს,

და ისევ ცდილობთ,

რომ ეს სივრცე გამოიზოგოთ,

აღსავსე ფიქრის და თვალების გამონაბოლქვით.

ჯერ ერთად სუნთქავთ…

შენი მზერა იქითკენ მიდის,

სადაც არავინ აღარ არის,

სულ აღარავინ

და სიტყვას გულშიც ვეღარ გაივლებ,

რადგან გული, შენ კი არა, სიჩუმეს უცემს.

ძველი ტკივილი

ნალურსმივით გამსჭვალავს ხსოვნას

და ცის ლუპიდან ვიღაც გიყურებს…

28. 7. 2010 წ.

უშენო დრო…

აგვისტოს ეპისტოლე

დღეებს გამსჭვალულს უშენობით,

როგორ ვუშველო,

ვარ უშენოდ და უშენობის სივრცეს ვიშენებ,

დუმილი ისე მისაკუთრებს,

ლამის მიშვილოს,

სიცარიელეს ვეღარ ვუძლებ თუ არ მიშველე.

რაც თავს გადამხდა, რა ვიცოდი..

მაგრამ აქ რომ ვარ –

ვეძებ გასაქცევს,

ვირტუალურ დროში ვსახლდები…

რა მწარე იყო უეცარი შენი გაქრობა

და მყისიერადDგამოცლილი ყველა საყრდენი.

არაფერია, არაფერი,

სულ არაფერი

და არაფერშიც შენს საძებნად შევეხეტები,

გამჭვირვალეა ხელისგული,

რომ ავიფარე

თვალზე და ახლა

ყველაფრიდან შენ იხედები..

7. 8. 2010 წ.

გაღიმება

აქ ხარ…

სიტყვაში ვგრძნობ შენს ყოფნას…

და აქედან

გზას რომ გაჰყურებ,

რომელიც უკვე გაიარე

და შინ დაბრუნდი,

რომ ეს ტექსტი წაგეკითხა

და უსიტყვო სიცარიელე

შეგევსო შენი გაღიმებით –

იმ სურათიდან,

სადაც ჩვენ ვსხედვართ შვილებთან ერთად

და ჩარჩოში აღარ ვბერდებით.

11. 8, 2010 წ.

შეღამებისა

სექტემბრის ეპისტოლე

სიჩუმე ჩემი თვალებია…

ამ სიჩუმეში,

ისევ ამოდის დარდის ეკალი..

ერთი ტემბრი გვაქვს მე და სექტემბერს

და შემოდგომა

შენს მაგივრად მომდევს ხელკავით.

მხოლოდ ხსოვნა ვარ,

მაგრამ ხსოვნაში ობლის კივილი

დარჩა იმ დროის ობელისკივით…

შეჩვეული ვარ ეკლიან ბალიშს

და ფიქრის ისე გამოზოგვას,

რომ არ დამთავრდეს..

გადის დღე-ღამე შორიახლოს,

ისევ უჩემოდ,

იქნებ სექტემბრის აჩქროლება

მეყოს ზამთრამდე.

საგნები ისე დამიახლოვდნენ,

ნათითურების ამბებს მიმხელენ.

შენ ეს მუსიკა ვერ დაგამწუხრებს,

აღარ მოუსმენ ბგერებს სევდიანს,

რაც გულში გაკრთა, თვალსაც ანათებს,

ანარეკლია ან სევადაა…

/ლიფსიტასავით ხტის მაჯისცემა,

ის ავადაა…/

სარეცხის თოკზე შავი ხალათი

მოირგო ქარმა და ამოიცვა..

შედედდა ბინდი შეღამებისა,

კრთება გიშერი, უფრო მოცვია..

უბერავს ქარი, ქარი სულია

და ყოველივე ქარმა მოიცვა;

მე ორიოდე სიტყვაც მეყოფა,

შენი ბაგიდან თუ ჩამოცვივა…

2. 9. 2010 წ.

გახედვა ხვალისკენგახედვა

სექტემბრის მეორე ეპისტოლე

სად ხარ,

როცა აქ აღარ ხარ,

როცა გულშიც ვეღარ გპოულობ

და თუ გული გამელია ან გამიწყალდა,

შენს ხსენებაზე რად მეკუმშება?!

ჩემი ლოდინი სიჩუმეში ჩამოიმარცვლა

და მწიფს დუმილის თავთავები

და თავისთავად შენში ვეძებ თავშესაფარს

და ვერ გპოულობ…

იქით ჯერ კიდევ ხალისობენ

და მკერდსავსე ღამის ფშვინვა ვერ მოიბეზრეს,

სადაც ჩემს წარსულს აგრძელებენ

და მზე და მთვარე

ადი-ჩამოდის ზეცის კიბეზე.

თვალს ავარიდებ მათ –

ერთმანეთს რომ დაეძებენ

ხელებით, კოცნით, სუნთქვის სიხშირით

და წუთის სიღრმეს მოღიღინე სისხლი ირეკლავს.

მიკვირს,

ისევ აქეთ დავრჩი,

ამ ბავშვთან ერთად,

ხმას რომ აყოლებს უნებურ მოტივს

და მის გამზრდელად ვიგულისხმები,

ჩვენ გვინაწილებს სახლის სიჩუმე

და საათიდან ამომხტარი გუგულის ხმები,

რომ ხვალინდელი გადღევანდელდა

უმიზეზო და შეურისხველი…

11. 9. 2010 წ.

© „ლიტერატურა – ცხელი შოკოლადი“

პროლოგის მაგიერ

ალხია და ითენთება ყანა,
მაჯისცემაც უკითხავად იმატებს;
ვამბობ გულში: “კბილს არ მიხსნის დანა,
ანდა მართლა დამამუნჯა სიმართლემ”.

თუკი გხედავ, ამ დროს უფრო გხედავ,
ლაჟვარდების მჩატე ქაფით მოყელილს;
ხელჯოხივით დავიბიჯებ სევდას
და ნაკვალევს ნაბიჯ-ნაბიჯ მოვყვები.

მოვივედრებ მე ამ დღიდან ჩეროს,
სულს მოვითქვამ და საკინძეს შევიხსნი,
ამის მერე, რა და როგორ ვწერო,
ჩემზე უფრო, რა თქმა უნდა, შენ იცი.

თუმცა ხანდახან ხემი…

სიტყვა. მუსიკა. მითი.
მითი. მუსიკა. სიტყვა.
ამ დროს რო კანი გვითრთის –
განცდის გარეშე ვინ თქვას.

დრო თავის ნებით მიდის,
თუ ჩვენს გამო და ჩვენით.
მიაქვს – რაიმე მინდი,
რჩება – რაიმე ძღვენი.

თვალსაწიერი! – რა ჩანს
რო გამოვისხათ ფრთები:
ყანჩა! ყანჩა და ყანჩა!
მთები! მთები და მთები!

უდაბნოს მერე – სვეტი!
კლდე! კლდეზე ხათრად – თოვლი!
უნდა დაგვესხას რეტი
ჩვენ ერთმანეთის პოვნით.

“რა ვქნათ” (არ გითქვამს, მესმის) –
გაიფიქრე და გაგცი:
“აღმოცენებას ფესვის
იწვევს სიკვდილი მარცვლის”.

“კარგ მთქმელს – გამგონეც კარგი” –
მორცხვად მიხედნეს ყური:
ხო გემოწმება წარბი,
ხო გეთანხმება გული.

აღარ იკმარა სივრცემ
ტანსამკაული სამი
და დროს – “მეოთხეს” იცმევს
თუ თავს იტყვილებს ამით.

და თვლემს შენი და ჩემი
მომადლებული მღვიმე;
თუმცა ხანდახან ხემი
მაინც აფხიზლებს სიმებს.

სიტყვაში, როგორც სახლში,
შედის ასეთ დროს ბგერა
და თვალგახელილ ბავშვის
სიზმრის ბრმებივით გვჯერა.

ახელფეხება ანუ ყალყზე შემდგარი
ცხენის გამოხმობა სხვისი ტექსტიდან

მხედრის მაჯა აშენებს
ცხენის ახელფეხებას;
მგოსნის მაჯა – ასევე –
რაც რო სიტყვას ეხება.

“ტოკავს თვალწინ იაბო,
დარჩა უკან ფერდობი”…
შენ – ხედავ და მიამბობ,
მე – გისმენ და გენდობი.

ვკრიბავ ბგერებს აზიზად,
როგორც რამე თილისმას;
სმენა გააფაქიზა
სუნთქვამ ქარტეხილისმა.

და ღმერთს ლოცვას ვუგზავნი
ბნელს რო მზერით ვიცილებ,
და თვალებზე კურცხალი
ყინულივით ციმციმებს.

წევს ჩვენს შორის დრო-ჟამი
და მიზანი გზაში დევს;
და ფარულად თოვს ნამი
და ცალ-ცალკე გვამშვიდებს.
“მირბის-მითოხარიკობს” –
ზოგჯერ მაინც ჩამესმის,
და მეც – შენი არ იყოს –
მრჩება ხელში სხვა ლექსი:

ჭიხვინს აიმეგზურებს
რითმის გრილი შხეფებით;
თითქოს სკივრში ხელს ვურევ,
როცა შენს ტექსტს ვეხები.

თითქოს თვალწინ ჩერდება
ორი გზა და სამყარო;
ღაწვზე ცრემლი დედდება
და სხეული კანკალობს:

უკვე სიტყვაც აშენებს
ცხენის ახელფეხებას
და ხელახლა გვაჩვენებს –
რაც მე და შენ გვეხება.

© „ლიტერატურა – ცხელი შოკოლადი“